Blonde (2022)

Speelt zich af op Broadway/theaterwereld, dus die kan je links laten liggen. (Al heb ik ook een hekel aan musicals, maar vond seizoen 1 geweldig)

Dikke 5 sterren film. Andrew is een baas. Ik snap echter heel goed dat sommige mensen dit een verschrikkelijke film vinden. Voor mij een schot in de roos, helemaal mijn ding. Intrigerend, goed geacteerd, PRACHTIG geschoten, heel goed geschreven en precies het juiste tempo. Ook de muziek is het vermelden waard. Sommige scènes zijn zo verschrikkelijk goed gefilmd, echt een niveau wat ik niet vaak mag aanschouwen. En Ana natuurlijk, een prachtige actrice die een Oscar zou moeten krijgen voor deze rol. Dit is de 2e film van Andrew Dominik die meteen in mijn top 10 terecht komt. Schijnbaar is hij een goede match met wat ik graag zie. En ik heb het gevoel dat hij zijn beste nog moet maken. Ben zeer benieuwd wat hij in de toekomst nog gaat brengen! Ook kudos voor Brad Pitt trouwens die met zijn Plan B best wel een risico neemt om zo'n film te produceren (ook al is het een Netflix productie)

Merkwaardige film en tamelijk moeilijk om te beoordelen (voor mij althans).

Ik had er vooraf geen idee van dat er een hoop fictieve (of op zn minst speculatieve) kanten aan deze film zouden zitten en ik begrijp de Marilyn fans ook wel een beetje dat dit niet altijd een goed idee is.
Aan de andere kant stoorde het mijzelf als kijker niet zo omdat veel er van toch behoorlijk plausibel is binnen haar levensverhaal.
Maar bvb zo'n pijpscene met JFK is toch best raar.

Ook dat alle gekende real life personen dan niet bij naam worden genoemd is wel apart. Zanuck, Joe DiMaggio en Arthur MIller in je film stoppen op deze manier is best vreemd zo.

Ana de Armas is daarentegen wel fantastisch als Marilyn, veel beter nog dan ik vermoedde.
Voorts is de cinematografie inderdaad prachtig, maar het duurde mij allemaal echt wel wat te lang.
Wie weet doe ik er later wel een half sterretje bij.

Getraumatiseerd en hypersensitief. Zo zien we Norma Jeane hier. De gehele speelduur van Blonde gaat het om twee trauma's: de afwezige vader en de verloren kinderen (wat daar dan ook van waar mag zijn). Terwijl dat andere trauma, van de moeder, eigenlijk al snel vervaagt, vreemd genoeg.

Andrew Dominik kiest voor een nogal drukke aanpak, vooral in de cinematografie. Ik kon er weinig consistentie in ontdekken en het af en toe verbreden van het kader had eigenlijk geen impact. Er zijn natuurlijk best momenten, zowel verhalend als stilistisch, waarin Blonde interessant en geslaagd is. Maar het komt allemaal niet lekker samen. Het voelt als een allegaartje.

Misschien wel het grootste struikelblok voor mij, is de lijdzaamheid van Marilyn Monroe. Ze is in deze film gewoon een heel zielige vrouw. Waarom niet laten zien welke stappen ze zet om haar lot in eigen hand te nemen? Bijvoorbeeld, ze zit ineens in dat stuk van A. Miller, maar de aanloop daar naartoe laat Dominik weg, terwijl daar juist een stuk motivatie achter moet zitten. Pablo Larraín, de meester van de biografische film, zou dat volgens mij uitgelicht hebben. Bij hem worden Jackie Kennedy en Diana Spencer handelende vrouwen, die de druk en het keurslijf bekampen, de ene keer strategisch, de andere keer emotioneel. Zo krijg je ineens diepgang, in plaats van het lijdend voorwerp dat Dominik ons voorschotelt.

Ana de Armas acteert goed, hoewel haar gezicht mijns inziens niet zo'n sterke gelijkenis met Monroe heeft, maar het is ook wel een relatief makkelijke rol denk ik (want: het grote gebaar). Zeer expressief, met die oogbewegingen en zenuwtrekjes. Voor wat de film wil is het perfect, maar een rol voor de eeuwigheid is het wat mij betreft niet.

Uiteindelijk vond ik Blonde vooral een vermoeiende film, die ik uit noodzaak in twee stukken heb gezien. Er is zeker ruimte voor een andere biopic over Monroe. En het laatste dan nog, aangaande het waarheidsgehalte: de vermelding dat het een boekverfilming betreft had beter vooraf getoond kunnen worden, dan weet je als kijker direct waar je aan toe bent.

Mooi, laat ik die liggen, scheelt weer bijna 3 uur van mijn leven...

Zwartmakerij eerste klas, deze grondige poging om zowel de reputatie van Marilyn Monroe als de carrière van Ana de Armas om zeep te helpen. Het complexe levensverhaal van Norma Jean wordt teruggebracht tot het relaas van een naïef, behoeftig, dom blondje dat een seksueel speeltje is voor alle mannen die ze tegenkomt. Ook de reputaties van Charles Chaplin en Edward G. Robinson worden door het slijk gehaald in deze combinatie van feit en fictie die gedurende de eerste twintig minuten nog zo slecht is dat het leuk is, maar in de 150 (!) minuten die daarop volgen op één of andere manier steeds slechter wordt. Een volstrekt banaal en rampzalig scenario en een beginnende pornoregisseur had hier ongetwijfeld een betere film van gemaakt dan Andrew Dominik, die blijkbaar in de volstrekt ongefundeerde veronderstelling verkeerde dat dit zijn antwoord was op Citizen Kane en/of Schindler’s List. Veruit de slechtste biografische film die ik ooit heb gezien, al moet ik toegeven dat ik het na 50 minuten zo beu was dat ik maar een boek ben gaan lezen en zo nu en dan een glimp op het televisiescherm heb geworpen om bevestiging te krijgen van wat ik al binnen enkele minuten vreesde: dit is waardeloze bagger en hoogstwaarschijnlijk de slechtste film van het jaar. Dominik mikte mogelijk op Oscars, maar dit gaat hem de nodige Razzies opleveren.

Het zijn de zoons van Chaplin en Robinson die een rol spelen in deze film. Ik zou eerder schuimbekken over de reputatie van JFK en DiMaggio die er slecht van af komen.

Het is een gewaagd genre, de fictieve biopic, maar het levert in dit geval wel een veel interessantere film op dan een feitelijke biopic zou doen. Al zijn die feitelijke biopics natuurlijk ook maar een interpretatie die bovendien vaak uitmonden in halve hagiografieën waarin de sterke, nobele eigenschappen van de geportretteerde goed uitkomen met wat tegenslag hier en daar. Kennelijk zijn mensen daar zo aan gewend dat een film die het tegenovergestelde doet door te focussen op de duistere kanten op de virtuele brandstapel belandt.

Ja, vooral JFK vond ik persoonlijk. Dat was echt ontluisterend en lijkt me ook zeker iets wat z'n reputatie schaadt, of het nu waar is of niet. Dit blijft toch hangen. DiMaggio is nog wel van goede wil maar handelt dan uit onmacht, zo lijkt het mij.

Zoals wel vaker valt ook deze biopic over een geroemde filmster tegen. Als filmliefhebber vind ik het teleurstellend dat er amper aandacht is voor de films die MM gemaakt heeft. Daar zijn er toch heel wat bij die meer dan de moeite waard zijn, want behalve als sekssymbool wist zij zich ook als actrice in de meeste gevallen goed staande te houden. Jammer dus dat regisseur/scenarist Dominik vooral aandacht heeft voor de psychische problemen, terwijl er zoveel meer was in het turbulente leven van MM. Ana de Armas is streling voor het oog, dat weer wel.

Dikke vette Oscar voor Ana de Armas. Want die verdient ze zeker, met deze toch wel 'zware' film. Vandaar mijn 5 sterren. Ook voor de shoots.

Nou ja, fictieve biopics kunnen ook goed uitpakken natuurlijk. Spencer was ook fictief, maar wel bejubeld door vooral de ‘critics’. In tegenstelling tot Blonde. Ik vond dat zelf ook een uitstekende film. Maar je hebt gelijk, zowel Spencer als Blonde doen het niet goed onder het gewone publiek.

De schaduwkant van het leven van Marilyn Monroe en zeker geen makkelijk kijkvoer. De claustrofobische cameravoering werkt opzettelijk behoorlijk verstikkend en door de nachtmerrie-achtige aaneenschakeling van narigheden kwalificeert de film zich eerder als horrorfilm dan als biopic. Regisseur Andrew Dominik brengt alles bijzonder overtuigend in beeld en trekt ieder visueel stijlmiddel uit de kast, daarbij geholpen door het eersteklas spel van Ana De Armas. Hier en daar vliegt de boel overigens wel behoorlijk uit de bocht, met name in de veel te expliciete seksscene met JFK. Uiteindelijk is de film veel te lang en niet overal even boeiend, maar als ontluisterend portret van een onstabiel en diep ongelukkig persoon is Blonde wel doeltreffend.

Een biografische film trekt mij nooit zo, omdat je de afloop meestal al weet. Laat dan op zijn minst de weg daar naartoe iets nieuws brengen. Iets wat je nog niet wist over die persoon. Maar deze film is - vreemd genoeg - bovendien gebaseerd op boek vol fictie, dus je hebt geen idee wat nu echt gebeurd is en wat niet. Wat heeft het dan voor zin allemaal?

En de persoon Marilyn Monroe interesseert mij bovendien ook niet.

Maar ja, ik heb ook een echtgenote. En die wilde hem graag zien.

En het viel niet mee. Wat me nog het langst zal heugen is de opvallende cinematografische stijl. Het is visueel erg interessant in beeld gebracht, zonder dat het echt overdadig wordt. Filters, wazigheid, kleur, zwartwit en vrij naadloze wisselingen. Het staat in dienst van het verhaal en is bedoeld om dit extra diepte mee te geven. En dat lukt wel.

Maar het verhaal is suf, fragmentarisch, selectief, verwarrend enzovoorts. Gewoon een beroerd scenario dat lang blijft hangen in de jeugd en daarna een enorme sprong maakt, een eerste huwelijk overslaat, niets vertelt over het feit dat Monroe zelf een productiemaatschappij oprichtte, enzovoorts. Ze komt over als een dom wicht. Na een half uur ben je die hijgerige fluisterstem ook helemaal spuugzat. Alsof je in 1993 aan het bellen bent met een babbelbox van Menno Buch.

Wel moet gezegd dat Ana de Armas het alleraardigst doet, en de film is ook niet zuinig met tietjes en tepels dus dat is altijd een plus. Het lijkt soms wel een Nederlandse film uit de jaren zeventig.

2 sterren

Wat een strontvervelende film zeg. Ik vind Marilyn Monroe erg interessant als sekssymbool uit de jaren 50 en 60 van vorige eeuw en omdat ik wel wat van haar weet, maar niet overdreven veel leek dit me wel wat. Bittere teleurstelling, want het is nauwelijks een biografie, maar een vage film vol fragmenten uit haar leven waar ze haar heel intens volgen alsof ze van begin tot eind in een soort drugstrip blijft hangen. Het deed me denken aan de film Spencer, die hetzelfde deed met Diana, ook al een vreselijke film. Deze manier van film spreekt me echt totaal niet aan en werkte al snel op de zenuwen. Daar kan zelfs de mooie en getalenteerde Ana de Armas (inclusief diverse shots van haar mooie borsten) niks aan veranderen.

Doodzonde dat een wereldwijd icoon hier zo als een dom, verward, seksueel meisje afgeschilderd moet worden. Misschien is ze daarmee wel bekend geworden, maar ze was meer dan dit. Doe mij maar gewoon weer een biopic op de traditionele wijze, waarbij ik me in kan leven en iets van iemands leven kan volgen. En dat mag ook best afwijkend gedaan zijn, zoals bij Elvis recent, maar daar had ik toen de aftiteling begon wel het idee meer over hem te weten. Bij Blonde ontbreekt dat alles. Afschuwelijke troep.

1*

zeer goede film. Het tragische verhaal wordt heel chic in beeld gebracht. Deze film verdient de haat absoluut niet als je het mij vraagt. Nadat iedereen schreef dat deze film een grote schande is had ik heus wel wat erger verwacht. Bij bepaalde scenes snapte ik wel het nut niet helemaal. Soms komt het wel over als een anti abortus film met de pratende ongeboren baby enz.. maar algemeen is dit echt een sterke film. Mensen die dit onrespectvol vinden moeten ook gewoon realiseren dat het gebaseerd is op een fictief boek en dat het helemaal niet de bedoeling is om Marilyn Monroe haar leven te vertellen. Deze film gaat vooral over hoe Hollywood en de media op een zieke manier omgaat met mensen en hoe dat kan lijden tot iemand zijn/haar ondergang en deze film doet dat heel goed en Marilyn Monroe is daar een goed voorbeeld van.

Fantastische ‘biopic’n

Norma Jean als klein meisje, verlaten door haar ouders, vermorzeld door roem. De film volgt niet het geëigende pad van rise en fall dat de meeste van dergelijke films kenmerkt. Eigenlijk is het een grote ‘fall’ en dient Marilyn als alter ego als verhulling.

Prachtig vormgegeven als een soort hallucinante koortsdroom. Een veelvoud van stijlen die mij ergens deed denken aan een kruising van Citizen Kane en Repulsion, maar wel in een modern jasje. Gedragen door een prachtige ambient score van Cave en Ellis.

Anna de Armas zet met verve een overtuigende Marylin/Norma Jean neer en de regie van Dominik is gedurfd, maar raakt wat mij betreft precies de juiste toon. Een van de beste films van dit jaar.

Nipte 4,5*

Nou maak je me echt nieuwsgierig. Ik heb de film nog steeds niet gezien, maar nu krijg ik er toch zin in.

Interessante en originele aanpak. Het idee was natuurlijk om haar mogelijke gemoedstoestand over een langere periode op beeld te krijgen. Dan is het afvinken van feitelijke gebeurtenissen die je ook op Wikipedia kan lezen gewoon niet zo interessant. Ik vond deze aanpak wel te rechtvaardigen.

Vond Ana de Armas aanvankelijk niet zo’n goede keus, ze lijkt helemaal niet op Monroe. Uiteindelijk vond ik haar intense spel erg goed. Ook een audio-visueel zeer hoogstaande film. Die Dominik is écht wel een goede filmer. Tegelijk is de film veel te lang en soms gewoon ronduit saai (en dat woord gebruik ik niet vaak bij films). Wel duidelijk dat het doorsnee Netflix publiek totaal ongeschikt is voor een stuk contemplatieve slow cinema. Dramatisch gezien ook sterk. Tragisch hoe iemand verscheurd kan worden door het zijn van de massa en wat roem met je kan doen. Nogmaals jammer dat er ook veel niet werkt in deze film. 3,5 sterren.

‘’Alone!!!!! I am alone – I am always alone. No matter what.’’

Een indringend portret van een van de grootste iconen uit de filmgeschiedenis. Een portret van een icoon waar de meesten een totaal verkeerd beeld van hebben. Marilyn is weliswaar bekend geworden als ‘het domme blondje’ en als sekssymbool, maar ze was veel meer dan dat. Voor deze intense film is enige voorkennis van het leven van Marilyn wel van belang.

Dominik weet er een prachtige, intense trip van te maken die de lange speelduur volledig weet te rechtvaardigen. De film pakt je bij je strot, laat je niet meer los om je vervolgens na ruim 160 minuten verbijsterd achter te laten. Het is gewaagd wat hij laat zien, maar het geeft wel een goed beeld van hoe Marilyn zich gevoeld moet hebben. Ze is zich bewust van zichzelf en van de wereld om haar heen, maar de buitenwereld lijkt haar amper serieus te nemen. Na een traumatische jeugd probeert ze daaruit te ontsnappen maar hoewel ze blijft zoeken, vinden doet ze nooit – ze blijft altijd alleen. Ze is zich namelijk heel erg bewust van de verachtelijkheid van Hollywood. Het pseudoniem Marilyn Monroe is niet meer dan het opgezette masker van de onzekere Norma Jeane.

Hoe langer de film duurt, hoe lastiger het ook wordt om fictie en werkelijkheid van elkaar te onderscheiden. Maar ook dat laat ons voelen als Marilyn, wiens psychische problemen de laatste jaren van haar leven alleen maar erger werden – zo is ze een aantal keer opgenomen geweest en kreeg ze een jaar voor haar dood de diagnose paranoïde en schizofreen. Uiteindelijk is ze veel te vroeg overleden, maar 60 jaar na dato is ze nog steeds levend.

De kritieken op de film kan ik ergens wel begrijpen, maar ik vraag me bij sommige critici af of ze wel hebben begrepen waar de essentie van de film over gaat.. Daarnaast zet De Armas hier een waanzinnige acteerprestatie neer. Als je Marilyn zó kan neerzetten ben je echt een hele grote. Voor mij is dit by far de acteerprestatie voor 2022 en – wat je ook van de film vindt – de topfavoriet voor de Oscars. Dat zou een mooi postuum eerbetoon zijn aan Marilyn die er zelf nooit één heeft gewonnen.

Forever Marilyn!

Regisseur Andrew Dominik reageert op kritiek ‘Blonde’: “De film maakt geen enkel verschil omdat Marilyn dood is” | Film | hln.be

Moeilijk.

Na een kwartier dacht ik een zware avond tegemoet te gaan: Andrew Dominik kiest voor een erg fragmentarische film. Ik fronste mijn wenkbrauwen bij het gedacht dat dit dan bijna 3 uur zou duren. Want Dominik houdt z'n stijl immers consequent aan. Tot mijn grote verbazing slaagt hij er wonderwel in om de speelduur korter te laten lijken.

Dat wil helaas niet zeggen dat ik kapot ben van Blonde. Men kiest er voor om een nogal labiel beeld van Marilyn Monroe (en haar omgeving) neer te zetten. Er gaat veel aandacht naar (seksueel en psychisch) misbruik. Ik weet niet goed wat daar van te denken. Of het nu waarheidsgetrouw is of niet, daar lig ik niet zo waker van. Ik weet alleen niet zo goed of zo'n opsomming van dergelijke gevallen, fragmentarisch aan elkaar geplakt, echt een goede film oplevert.

Ik blijf in mijn score daar dan ook wat tussen schipperen en ben vooral blij dat Netflix zo nu en dan toch films met een eigen smoel aanbiedt.

2,5

Uiteindelijk meer dan een halve dag besteed aan deze film. De ene loodzware scène na de andere en dat betekende dat ik na elk kwartier even een ommetje moest maken. De film zelf verschafte dan ook nauwelijks emotionele ontsnappingsmomenten. Het bleef maar doordenderen: drama op drama. Was dit dan echt alles wat er was in haar leven? Daar geloof ik niets van en daarom vond ik deze film een onverteerbare draak, ondanks de fraaie acteerprestatie van Ana De Armes en oogstrelende visuele momenten (de eerste twintig minuten).

Voor mij is dit toch een van de beste films van het jaar. Ana de Armas zet de rol van het sekssymbool bij uitstek Marilyn Monroe perfect neer. Toen ze I Wanna Be Loved By You zong, dacht ik de echte Marilyn Monroe te zien. Als Norma Jeane had ze misschien iets minder hijgerig moeten praten, dat dan weer wel! De film weet heel goed de psychotische en getraumatiseerde geestestoestand van Norma Jeane neer te zetten door de bijzondere cinematografie: het wijzigen van het beeldformaat, kleur en zwart-wit beelden in elkaar doen overlopen, het gebruiken van een wazige kader enz. Hoewel deze film geen zuivere biopic is maar gebaseerd is op een fictieve roman, was ik toch de hele (lange) speelduur aangegrepen. Als enige minpuntje zou ik willen opmerken dat de papa issues en de gruwelijke abortusen wat teveel worden herhaald. Als kijker weet je het wel na een of twee keer. Volgens mij maakt men op het einde niet echt duidelijk hoe Marilyn aan haar einde komt. Het lijkt wel op zelfmoord, maar je ziet ook schaduwen van mannen in haar kamer staan, wat weer kan wijzen op een ingrijpen van de Amerikaanse geheime dienst. Tenslotte mocht de reputatie van de 'brave' president JFK niet worden besmeurd door zijn vrouwenloperij.

'Blonde' als slechtste film genomineerd in acht 'Razzie'-categorieën

Wat idioot!

Gaat mrklm wellicht gewoon gelijk krijgen met zijn 'Dominik mikte mogelijk op Oscars, maar dit gaat hem de nodige Razzies opleveren.'.

Weer zo'n ellendige en veel te lange Oscar bait-biopic, over een weinig interessant persoon bovendien. Meestal is de persoon over wie dit soort films gaan iemand die een belangrijke rol in de geschiedenis heeft vervuld. Ik heb alle respect voor Monroe als een artiest, en ze heeft zondermeer een veelbewogen leven geleid, maar op een film over haar leven zit ik niet te wachten.

Het rare is dat de film dat niet eens echt is. Het is meer een soort expressionistische stijloefening die onder het mom van (neem ik aan) een meer algemeen verhaal over misbruik en misogynie Monroe haar tragische leven uitbuit in een grote koortsdroom. Al die veranderingen in kleurgebruik en beeldverhouding en andere cinematografische trucjes doen tamelijk gekunsteld aan, hoe mooi het er ook allemaal uitziet. De film is ook veel te fragmentarisch om er ooit lekker in te komen.

De Armas vond ik als Cubaanse eigenlijk een opmerkelijke keuze voor de hoofdrol, maar ze speelt daadwerkelijk behoorlijk sterk. Al ben ik ook weer niet zo weg van haar performance als anderen lijken te zijn. Je ziet haar een groot deel van de film toch vaak hetzelfde doen, met die tranen op haar gezicht en een beverig stemmetje. Het is niet een stijl van acteren die doorgaans mijn voorkeur heeft. Het spel van Brody in die scène waarin Arthur Miller met Monroe over Madga praat vond ik veel indrukwekkender. Verder nog kudos voor de soms prachtige muziek.

Onlangs de film Elvis gezien en je komt als kijker meer te weten over het leven van Elvis dan Norma Jeane in deze film. Dat komt ook door de vrije interpretatie van de regisseur die bij Norma Jeane meer de focus legt op het visuele aspect ( voortdurende afwisseling zwart/wit en kleur, vervormde beelden) en vooral op het traumatische levensverloop van Marilyn Monroe. De film krijgt veel kritiek dat Marilyn als hoer hier wordt afgeschilderd en dat bepaalde seksbeelden erover zijn, maar toch weten de trauma's van Marilyn alles te overstijgen. Misschien is de nadruk soms wat teveel, maar het laat wel zien wat de regisseur wil bereiken. Is het allemaal zo verlopen, is niet echt de grote vraag want de regisseur heeft duidelijk gemaakt dat deze biografie gebaseerd is op fictie. Kan dus bij fans niet in goede aarde vallen, wat ook te begrijpen valt. Wil je meer weten over deze legende, dan is de documentaire The Mystery of Marilyn Monroe: The Unheard Tapes 2022 zeker een aanrader waar je meer gaat weten over Marilyn en haar verschillende relaties. Hier in deze film wordt dit toch maar magertjes uitgewerkt en zeker de relatie met de president met daarbij de eventuele moord of zelfmoord als gevolg. Ana de Armas als Marilyn Monroe is op zich wel een verrassende keuze, maar eerlijk is eerlijk...een prachtige performance ! Zij maakt dat de twee uur en drie kwartier eigenlijk niet zo lang lijkt te duren. 6/10

Als cinematografisch essay kan ‘Blonde’ in theorie niet mislukken: welk spagaat scheidt Norma Jeane Mortenson van Marilyn Monroe? Hoe staat de mens tegenover zijn eigen mythologisering? Welke prijs betaalt het individu om iemand te worden in de ogen van het collectief? En is het divaschap überhaupt hanteerbaar, of wordt het door anderen gestuurd?

In zijn op de roman van Joyce Carol Oates gebaseerde film ‘Blonde’, suggereert Andrew Dominik dat Marilyn Monroe onvrijwillig tot sekssymbool uitgroeit. Hij legt het accent wel heel nadrukkelijk op een afwezige vadercomplex en psychiatrische genen aan moederszijde. Het getroebleerde, nimmer gewenste kind zoekt het macroklimaat van de schijnwerpers op, als surrogaat voor liefde die ze binnen de microkosmos van haar gezin nooit mocht ervaren. Dat smaakt behoorlijk voorgekauwd, al zit er vermoedelijk een kern van waarheid in.

Problematisch is niet alleen de nogal simplistische psychologisering van Monroe’s karakter, maar ook het gegeven dat Oates en Dominik de in nevelen gehulde biografie van het icoon wel erg vrij interpreteren. Van het binnenrijven van een eerste rol door zich te laten misbruiken tot het pijpen van de president: wie de feiten naleest, komt tot de constatering dat dergelijke aannames eerder speculatief dan waarschijnlijk zijn. Dat soort liberale omgang met het verleden is binnen de kunsten weliswaar gepermitteerd, maar wordt de toeschouwer dan niet beter attent gemaakt op het door en door gefictionaliseerde karakter van de vertelling?

Men zou kunnen zeggen dat de beeldtaal, waarin monochrome zwart-wittinten het leven van Monroe afscheiden van de reële persoon Norma Jeane, in de richting wijst van sfeer en fantasie boven een prozaïsche doctrine van de waarheid. Dominiks verteltrant is zeker intrigerend, en ze houdt het ongrijpbaar-legendarische rondom Monroe’s leven en werk deels in stand. Aangrijpend zijn de klemtonen op haar kinderwens en haar herhaaldelijke zelfdestructie ten aanzien van haar carrière, die haar nota bene almaar eenzamer maakt… Des te spijtiger echter dat ook de gegevens rond haar abortussen vermoedelijk (op zijn minst deels) verzonnen zijn.

Wat blijft er dan over van dit portret, dat uitgaat van een zeer zwakke identiteit op basis van een bijzonder zwaar infantiel trauma met een verslaafde en gestoorde moeder en een vader die nimmer kwam opdagen? Dat de mythe zich zo radicaal mogelijk moest en zou onttrekken aan dit drieste milieu is evident, en dat Monroe daarbij – net als haar moeder – uiteindelijk slechts een speelbal blijkt van zoiets goedkoop en inwisselbaar als mannelijke lust, is hoogst tragisch.

Het slotakkoord, waarin Ana de Armas’ frêle gestalte eindelijk een onwereldse rust vindt, is van een machtige en tegelijk ingetogen schoonheid. Dergelijke momenten laten zien dat hier een groot regisseur aan het werk is, zij het dat ‘Blonde’ zich verslikt in de onnodig aangedikte biografische verzinsels.

Wat een meesterwerk is dit zeg!!!!

Ik heb in geen jaren een film gezien die me met elke scène inspireerde. De regiekeuzes zijn fenomenaal, brutaal, 'in your face'. Het acteren van De Armas bij vlagen zo goed dat ik me regelmatig moest verzekeren dat ik niet naar originele opnames aan het kijken was.

De film kreeg het voor elkaar daar ik bij geen enkele scène wist wat me te wachten stond. Het is vooral een beklemmende nachtmerrie waar je naar kijkt. Een aanklacht tegen het monster dat "Celebrity Life" heet. Dat haar leven een hel was weet iedereen en ik geloof zelfs dat de 'creatieve vrijheid' hier nog best wel eens tegen zou kunnen vallen. Ik heb de hele film ademloos zitten kijken. Wat een lef!

5 Volle sterren van mij.

Briljante feel-bad film/horror-film!

Nog een onbegrepen Netflix-parel. 5*

Schitterend. Een studie van een labiele vrouw die in een schizofrene toestand leeft nl succesvol seks symbool buitenwereld en onzeker, traumatisch persoon binnenskamers. Dominik maakt eerder een dissectie van een geestestoestand, van een psyche. Visueel zeer knap, die bosbrand bv in haar jeugd bv maar ook de zwart wit fotografie (alhoewel ik de switch tussen kleur en z:w ook niet snap). De weg naar haar zelfmoord in 1962 is geplaveid met 2 trauma’s nl vader onbekend/moeder zwakzinnig en tussendoor verlies van ongeboren kinderen. Zeer poëtisch gebracht (bv baby gehuil in de lade van een kast). De schizofrene toestand van Norma Jean en Marilyn (paar keer subliem in beeld gebracht oa spiegel) waarin de glamour girl die voor publieke consumptie dient en vecht met de jeugdige, onzekere maar talentvolle, slimme vrouw (identiteit). Dominik walst met een energieke inventieve montage over het graf van Marylyn Monroe, alle scenes hebben een ambivalent karakter (gebruikt door de filmbusiness dat haar faam en glorie verschaft of liefdevol door schrijver Arthur Miller ontfermd maar liet een onzekere vrouw alleen achter). Tegelijk een meditatie over mythe vorming, hoe het in zijn werk gaat en welke destructieve gevolgen het kan hebben. Aangevuld met de prachtige score van zijn 2 vrienden Nick Cave en Warren Ellis. Blonde is een portret dat slaat en zalft, dat provoceert (zeer confronterend bv de scenes met Kennedy) en dat spettert en vonkt