The Banshees of Inisherin (2022)

Heeft het zin om zin te willen geven aan ons leven?

Inisherin mag dan een fictieve plaats zijn, de filmlocaties vonden wel plaats op de Aran Islands, in het uiterste westen van Ierland, en eveneens specifiek op het deeleiland Inishmore. Wie de plaatsen googelt, weet dat hij juist zit. De beelden blijven adembenemend en zijn een kruising tussen natuur en cultuur die mooi in elkaar overvloeit. Een woeste grillige natuur ook met de hoge steile rotsen, de schuimende golven, maar eveneens de dreigende wolken die de priemende zon vaak beletten om door te breken.

In dat kader treffen we een kleine gemeenschap aan met mensen die even ondoorgrondelijk zijn als het weer daar. Zus Siobhan leek me zo wat de enige stabiele persoon van heel het dorp. Zij gaf er uiteindelijk ook de brui aan, want wat rest je daar nog?

Ook Colm heeft het moeilijk met de gang des levens. Genoeg met het doelloos rondhangen en -kletsen. De zin van het leven speelt hem parten en hij zegt prompt de vriendschap met Padraic op. De jongen is er uiteraard het hart van in. Het doet met denken aan onszelf waarbij sommigen onder ons ook soms kunstmatige relaties in stand houden. Al was het maar om ons goed te voelen, alleen hebben de meeste onder ons - in tegenstelling tot Colm - nog andere doelen of nuttige tijdverdrijven in het leven.

Een drama dus, maar ook de ironische sarcastische humor ontbreekt zeker niet. Best wel genoten van deze film, van de soundtrack ook, maar evenzeer van Jenny the mule, de paarden, de koeien, de hond. Mooi!

Regisseur en schrijver Martin McDonagh maakt mooie films. Productief is hij echter niet. Slechts vijf films in grofweg 20 jaar, maakte hij. Drie daarvan gezien en alle drie goede films. Films met een goed verhaal en uitstekend acteerwerk. In The Banshees of Inisherin vertolken Colin Farrell en Brendan Gleeson de twee hoofdpersonages Pádraic en Colm die het intrigerende verhaal van een lange vriendschap die van de ene op de andere dag niet meer bestaat, tot leven brengen.

Colm stopt met de vriendschap. Een absurde kwestie die zowel Pádraic als de kijker met ongeloof en verbazing vult. Wat heeft Pádraic in vredesnaam gedaan dat hij opeens geen vriend meer kan zijn van Colm? Het antwoord is heel simpel. Hij heeft niets gedaan. Colm beschouwt Pádraic als saai en als tijdverspilling. Einde verhaal, zou je denken. Maar nee, het begint pas. Beide partijen gaan onverbiddelijk de strijd aan. De één vecht voor het behoud van de vriendschap. De ander vecht voor het einde ervan.

De film staat te boek als een tragikomedie. Dat klopt, maar het accent ligt wel op de tragedie. In de film zijn allerhande mensen verzameld die ongelukkig zijn. Ze wonen op een afgezonderd eiland waar alcohol en roddel ruim voorradig zijn. Een eiland zonder uitzicht op een ander en beter leven. Het is een treurige boel. Het einde van een vriendschap betekent in een gemeenschap als deze een confrontatie met ellendige omstandigheden. Colm heeft zijn muziek om zich uit te leven. Pádraic die vrede had met zijn uitzichtloze bestaan, wordt geconfronteerd met de leegheid van zijn bestaan. Dat bestaan was al leeg, maar hij merkte het niet of wilde er niet van weten. Nu moet hij het wel onder ogen zien.

Met dat gegeven had de film iets kunnen doen. Iets over zelfonderzoek, zelfinzicht en een ander mens worden. Zoiets. Te gemakkelijk. Te feelgood. De film zwaait uiteraard de andere kant op. De afgronden die zich openbaren worden alsmaar dieper. De gebeurtenissen absurder. Op een bepaald moment weet je gewoon niet meer of je er als kijker om moet lachen of niet. De sfeer weerhoudt je in eerste instantie. Die is somber en kleurloos. En als op de achtergrond de geluiden hoorbaar zijn van het oorlogsgeweld op het vaste land waar zich de Ierse burgeroorlog van 1923 afspeelt en voormalige vrienden opeens tegen elkaar strijden, wordt de sfeer wel heel erg zwaarmoedig.

Het leven is zinloos. Alle hoop is vervlogen. Er zijn alleen maar verliezers. Daar kan geen alcohol tegenop. Het is dat McDonagh er in slaagt het absurde en het sombere op een droogkomische manier enigszins te verlichten, zodat je gelukkig nog kunt lachen bij zoveel treurnis. Ik maakte gretig gebruik van die mogelijkheid tijdens het kijken naar deze prachtige film. Je moet wel.

Vrij saaie film. Leuke plaatjes en soms grappig, maar alle humor wordt in de trailer weggegeven. Verder vooral ongemakkelijke dialogen en een verhaal dat eigenlijk nergens over of naartoe gaat. Het voelde als een lange zit die niet de moeite waard was.

Wat dat betreft is personage Padriac de perfecte belichaming van deze film: saai en enigszins vermoeiend.

Colin Farrell laat opnieuw zien dat hij in dit soort films echt wel op z'n plaats zit en een geweldige acteur is. Maar ook Brendan Gleeson en Barry Keoghan zijn sterk. De film speelt zich 100 jaar geleden af, al is tijd niet zo heel belangrijk in de film. Een gemeenschap op een eiland aan de Ierse kust waarin niet zo veel te beleven valt en de mensen rond je, de hele wereld zijn.

De film is op zich niet zo heel bijzonder, maar met deze cast en de donkere humor, is dit echt wel genieten. Over de onderlinge relaties en de blik naar de toekomst vs de rust en het mooie leven op het eiland. Zeer van genoten.

Farrell, Gleeson, Condon én Keoghan genomineerd voor een oscar, erg mooi. Zie Farrell hem nog wel winnen, en misschien Condon. Keoghan is jammergenoeg kansloos.

Net in de sneak preview gezien. De eerste paar minuten had ik echt geen flauw idee waar dit naartoe ging, maar het boeide me wel. Dit waardeer ik nou zo aan film, hoe ongelooflijk divers het is, er valt gelukkig nog zoveel te waarderen aan cinema.

Qua verhaal is het eigenlijk heel recht toe recht aan, maar dat is juist de kracht hier. Mooie setting ook. Uitstekend acteerwerk van iedereen, en vooral Colin herkende ik haast niet terug, dat viel me echt op.

Colm was dus aardig zat van de saaie gesprekken die nergens toe leidde en wilde niet langer bevriend zijn met Padraic. Je zou echter denken dat er wel een minder drastische manier is dan je eigen vingers afsnijden, maar ok.

De volhoudendheid van Padraic liet wel echt zien dat hij weinig heeft om voor te leven behalve zijn dieren en dus de vriendschap met Colm.

Wist me uitermate te boeien deze film, maar ook wel echt gedragen door de acteurs en actrice die ik vooral ken van Better call Saul.

Niet belangrijk? Het verhaal is een voortdurende dans tussen wat in het kneuterige dorp in het klein gebeurt en wat in het groot aan de andere kant van het water gebeurt, namelijk de Ierse burgeroorlog. Die dynamiek is de ruggengraat van de film!

Mij leek de burgeroorlog ook eerder setting, dan bepalend. De personages en hun gedragingen werden niet beïnvloed of veroorzaakt door de oorlog.

Ik ervaarde de oorlog ook eerder als setting dan als een echt belangrijk element, al werkt het wel beter in het verleden dan in deze tijd vol sociale media. Het feit dat het een volks en conservatief dorp is op een eiland, is toch belangrijker. En de oorlog van 1922/1923 zet dan de tijd natuurlijk, maar nadien kregen we nog WO II en waren de onrusten in die streek nooit ver weg.

"Have you been rowin?"

Het is fijn om Colin Farrell en Brendan Gleeson weer herenigd te zien na hun optreden in 'In Bruges'.

Martin McDonagh schetst hier de vriendschap tussen twee beste vrienden op een Iers eiland in 1923. Wanneer Colm van de ene op de andere dag eenzijdig de vriendschap opzegt, onderneemt Pádraic vele verwoede pogingen om hun vriendschap te herstellen. Het leidt tot een absurdistisch verloop.

Ondanks het eenvoudige verhaal weet 'The Banshees of Inisherin' te intrigeren door deze existentiële crisis tussen twee uiteenlopende karakters te presenteren. Het levert een aantal opmerkelijke momenten op, gesteund door scherpe dialogen. Daarbij zit er nog eens de nodige zwarte humor in verwerkt.

Het geheel wordt uitstekend gedragen door het sterke spel van Farrell en Gleeson. Zij zetten geloofwaardige personages neer die een prima dynamiek met elkaar hebben. De uiteindelijke eenzaamheid van beiden wordt treffend gevangen in de prachtige landschappen, waar ze er enigszins verloren bij lopen. Overigens is Kerry Condon als zus Siobhán een goede toevoeging.

Al met al een sfeervol drama dat aardig voortkabbelt, maar het pakte mij jammer genoeg toch niet helemaal.

Dikke 3,0 sterren.

Ik sluit me hierbij aan. Wat mij altijd opvalt, in januari is het Oscar tijd, dan worden dit soort films gepromoot. Films die vaak saai en eentonig zijn. De acteerprestaties en mooie omgeving zijn in deze film goed, mooi. Maar verhaal gaat inderdaad nergens over of naartoe. Ikzelf trap ook telkens in die Oscar-promotie films, ga ze kijken en wordt eigenlijk altijd teleurgesteld.

2,5 * voor de moeite

Het verhaal heeft niet veel om het lijf – een man kan het niet verkroppen dat z’n beste vriend niets meer met hem te maken wil hebben – maar al snel krijg je de indruk dat alles een metafoor is zodat zelfs de details betekenis hebben. In mijn interpretatie staat het eiland voor de nog ongerepte samenleving waarin mensen geen pretenties hebben, nog dicht bij de natuur staan (gesymboliseerd door de dieren die in het huis mogen wonen) en het gezellig hebben met elkaar. Daar staat het vasteland tegenover als plek van de beschaving (de enige beschaafde persoon op het eiland – de enige die leest – is Siobhán die dan ook naar het vasteland emigreert) maar daardoor ook van de oorlog omdat prententies (jezelf willen bewijzen en je boven de ander stellen) en de zucht naar nieuws en roddel in de plaats komen van goedheid, gemoedelijkheid, rust en tevredenheid met een leven waarin nooit iets gebeurt. Ook op het eiland verdwijnt de vrede als Colm pretenties krijgt – welke onoprechtheid wordt gesymboliseerd door de maskers in z’n huis – en z’n tijd niet meer wil verdoen met ‘zinloos’ geklets maar iets ‘zinvols’ met z’n leven wil doen: hij neemt geen genoegen meer met het leven dat voortkabbelt en eindigt in vergetelheid maar wil iets blijvends scheppen, waarmee hij echter alleen zichzelf verminkt (hij is uiteindelijk een eilandbewoner) en verdeeldheid schept, gesymboliseerd door de ruzie met Pádraic die daardoor niet alleen niet meer gelukkig is maar ook z’n natuurlijke goedheid verliest.

Maar zoals het oorlogslawaai vanuit het vasteland dichterbij komt is de beschaving ook op het eiland niet meer tegen te houden en de ‘simpelen’ zoals Dominic en Jenny zijn de eerste slachtoffers. Passend bij het sprookjesachtig of mythisch verhaal is er nog een bijzondere rol voor een oude vrouw die duidelijk als heks fungeert of eigenlijk als de ‘banshee’ uit de Ierse mythologie die alles ziet, inclusief de toekomst, en zo de dood voorspelt, in dit geval het einde van de vrede en het natuurlijke bestaan op het eiland.

Het thema van leven (natuur) vs. kunst (beschaving) is oud en uitgemolken maar de film heeft ‘m in een tamelijk origineel en ieder geval aangenaam jasje gestopt: het simpele verhaaltje is goed doordacht en daarbij sfeervol in beeld gebracht en goed geacteerd. Wel maken de metaforen de personages wat bedacht en dus vreemd en onbegrijpelijk zodat je niet goed met ze kunt meeleven (waarom zou bv. een echt mens z’n vingers afknippen als hij juist met z’n vioolspel zin aan z’n bestaan wil geven?). Het is aldus een prima film die amuseert zonder ergens echt briljant of verrassend te zijn.

Heerlijke film weer van McDonagh. Absurd, tragisch en zeer zwartgallig. De humor werkt, vooral door het schrijfwerk en het acteerwerk. Farrell, Gleeson en Keoghan zijn geweldig, maar het is Kerry Condon die hier de meeste indruk maakt. Zonder haar (het enige "normale" personage) zou de film niet werken.

Terecht, al die Oscar nominaties . Geweldige film.

Ben ik de enige die meent dat Colin Farrell niet geschikt is voor de rol van een Ierse boer anno 1923? Wat bleef ik de film lang tegen de acteur aankijken en niet tegen een mens die zijn donkere kanten leert kennen, omdat een ander mens (een overtuigende Brendan Gleeson) de vriendschap opzegt. Dat de film voortkabbelt, soms op het irritante af, maakt het er niet beter op.

Schoolvoorbeeld van een film die van zo weinig zo veel kan maken. Schitterend. Colin Farrell laat in deze onderdanige rol echt zien wat hij kan als acteur. Prachtig gespeeld. Eigenlijk is alles mooi aan deze film. De landschappen, de symboliek, de personages, een lading met geweldige quotes en wederom Siobhán; die prachtige naam kom ik tegenwoordig in veel series / films tegen. Eindelijk weer eens een fecking! goede film.

vandaag gezien in het filmhuis:

heel mooie beelden, prima acteurs maar het viel me een beetje tegen…. de film pakte me niet echt… ik miste een beetje de urgentie of zo

prima film hoor maar voor mij niet de topper die ik verwachtte

Hier sluit ik me volledig bij aan en scheelt mij typewerk. Voor mij een fijne, mooi én weirde film. Bij mijn vriendin kwam hij erg binnen, tot huilens aan toe. Ze was niet de enige die moest huilen in de zaal. Dus ontroerend is ook een mooie omschrijving.

Prachtige film inderdaad met veel droogkomische humor zoals we kennen van McDonagh, en vind dit zijn sterkste film tot nu toe. Het helpt dat het een prachtige locatie is, maar de rollen worden echt geweldig gespeeld. Farrell en Gleeson zijn al veel benoemd maar wil ook nog de geweldige rollen van Kerry Condon en Barry Keoghan benoemen, die minstens zo sterk zijn.

Droogkomisch maar ook gevoelig, topper, mustsee, mooie beelden ook en goede acteurs!!

Wat een geweldige film! Subtiele zwarte humor, een absurdistisch verhaal, vrijwel elke scene is raak (traag en saai? Allerminst!), mooie natuurbeelden, lieve dieren, rare types (een politieagent en zijn zoon spanden welhaast de kroon). Ik kon in het begin even niet de vinger leggen waar het personage van Colin Farrell me aan deed denken, maar opeens had ik het, aan bepaalde typetjes van Kees van Kooten.

Dit is een goede film, maar ik deel tegelijk veel van de kritiek. The Banshees probeert duidelijk een groot publiek te bereiken met Colin Farrell en een sterke nadruk op de humor, maar slaat soms de plank wat mis. De humor ligt er vaak té dik bovenop en is af en toe stomweg banaal te noemen.

Wat de film allereerst redt is het absurdisme van het verhaal en de vanzelfsprekendheid waarmee dit wordt gepresenteerd. Het deed me sterk denken aan de films van Yorgos Lanthimos, waar (misschien niet toevallig) Farrell ook vaak in speelt. Er hangt een heel fijne sfeer, waarin het absurde gedrag volslagen rationeel lijkt, te midden van dialogen die de kwestie van zingeving nog eens sterker aanzetten.

De tweede overtuigende factor is de subtiele gelaagdheid, die met name zit in de verschillende relaties tussen de karakters en hetgeen ze onderling vooral níet uitspreken of hetgeen níet expliciet wordt getoond. De dynamiek tussen broer en zus was erg mooi, en ik vond de briefwisseling tegen het einde erg sterk, waarin beiden mooi weer speelden: Pádraic die zegt dat alles z'n gangetje gaat terwijl hij juist het huis van Colm heeft afgefikt, en vooral - veel meer verborgen voor de kijker - zijn zus die schrijft dat alles koek en ei is op het vasteland, terwijl ze getuige is geweest van de zelfmoord van Dominic. Dat laatste maak ik tenminste op uit de scene waarin ze wegvaart en behalve Pádraic een tweede schim ziet op de kliffen, haar gezicht vervolgens betrekt, en later het lichaam van Dominic aanspoelt. Ik dacht eerst nog dat die tweede schim Colm was en dat er een nieuw conflict zou volgen, maar dat gebeurde niet. Dit puzzelstukje viel pas later op zijn plek.

Bovengenoemde elementen getuigen van veel talent en kwaliteit, zoveel is zeker. Toch blijf ik het jammer vinden van de vaak té opzichtige humor, en ik wil nog even melden dat ik Colin Farrell zwaar overgewaardeerd vind als acteur. Maar goed. McDonagh, die met Three Billboards Outside Ebbing, Missouri al een schitterende film afleverde (die beter gebalanceerd was) weet hier zijn naam te vestigen. Een krappe 3,5* is denk ik op zijn plek voor een film die een erg groot publiek gaat trekken.

Ik zie dit toch anders. Die tweede schim is van de banshee (die oude grijnzende toekomstvoorspelster).
Dominic heeft zich niet van de kliffen gestort, maar is in het meer gesprongen. Net daarvoor heeft Dominic gemerkt dat zelfs zijn beste vriend Padraic ook niet zo aardig is als hij altijd gedacht had. Eigenlijk heeft hij niemand meer op het eiland en besluit zich te verdrinken in het meer. Bij het meer ziet hij nog Siobhan, op wie hij verliefd is, maar dat is niet wederzijds, en dan zegt hij dat hij maar verder gaat met wat hij van plan was (zelfmoord).
Overigens is Dominic, die de dorpsgek genoemd wordt, de enige die gewoon openlijk zegt wat hij denkt, en niets verborgen houdt. Juist daardoor vindt men hem maar een rare snuiter.

Je analyse van Dominic deel ik, maar volgens mij sluit dit niet uit dat hij zich van de kliffen stort en in het meer aanspoelt. Sowieso lastig zelfmoord plegen in een meer zonder een blok aan je voeten. Vond het ook beter verklaren waarom het gezicht van Siobhan zo betrekt, en het past beter in het geschetste beeld van de stilzwijgende gemeenschap (omdat ze er niets over in de brief schrijft). Maar ach, heel veel maakt het niet uit.

"I am not putting me donkey outside when I'm sad, okay?”

Na de vele lovende woorden die ik zag over deze film (vooral op deze site), stond de film al vrij snel bij mij op de radar. Het doorslaggevende was toch wel de vele oscarnominaties die deze film op zijn naam mocht bijschrijven. Dit zorgde er toch voor dat ik wel heel nieuwsgerieg werd naar deze film, waarna ik hem vanavond toch maar meteen heb opgezet. En ik vond het een waanzinnige zit, ik heb erg genoten van de film, ondanks dat het soms nogal absurd kon worden. Die absurdheid daar moest ik toch wel wat aan wennen merkte ik, sommige komische scenes vallen wat rauw maar, ik heb smakelijk gelachen om veel stukken. En dan ben ik toch blij dat ik deze film weer heb mogen ontdekken via deze website, want ik heb een kostelijke avond gehad met een film die me eigenlijk niet verveelde, ik bleef maar loeren en de film bleef aangrijpend, op het einde kon de film je ook makkelijk loslaten, en dat is precies wat ik altijd wil en zoek in dit soort films.

Ik ben eigenlijk nogal onbekend deze film ingestapt. Ik wist niet waar het over ging, ik wist niet waar of wanneer het zich afspeelde en ik wist de achterliggende gedachten niet. Toen ik eenmaal in de film zat, heb ik snel even de plotomschrijving doorgenomen maar, daar heb ik het verder ook wel bij gelaten. In het begin moest ik daarom erg wennen, aan verschillende aspecten. Neem bijvoorbeeld de accenten die we voorbij horen komen, en het jaartal waar de film zich in afspeelt. Je went er gelukkig snel aan en wordt wat dat betreft compleet mee gezogen in het verhaal. Het verhaal wat eigenlijk niet heel veel voorstelt maar, qua realiteit (althans, je kunt zelf ook zo'n conflict met een vriend krijgen) is de film wel weer interessanter. Wat dat betreft moet de film het vooral hebben van de gebeurtenissen die om het verhaal heen gebeurt. Neem daar als voorbeeld het vertrekken van zijn zuster naar het vaste land. Die de eenzaamheid en grimmige sfeer op het eiland zat was, het overlijden van de ezel, of het overlijden van ‘Dominic’ door een tragisch ongeluk.

Qua cast is het ook wel erg sterk. Ik vond zelf de rol van ‘Colin Farrell’ juist erg tof, ik zie hier wat commentaar op zijn rol maar, ik vond hem erg leuk acteren. Een grappige maar, soms vooral ook ludieke rol als ‘Pádraic Súilleabháin'. Geen flauw idee trouwens hoe ik dat uit moet gaan spreken. Zijn tegenspeler, is ‘Brendan Gleeson’. Ouwe rot in het vak maar ook een erg sterke acteur die het ook heel leuk deed. Het waren zeker niet de bijzonderste rollen maar, het zat qua sfeer erg goed in elkaar. Ik denk dat iedereen wel zo'n kameraad heeft die hij/zij niet kwijt wil, en zeker niet op de vrij harde en donkere manier zoals dat gebeurt in deze film. Maar helaas kun je dat nooit voorkomen. Ook ‘Kerry Condon' vond ik een vermakelijke rol spelen als ‘Siobhán Súilleabháin’, de zuser van ‘Pádraic’. Prima rol, er was verder ook weinig aan te vinden wat nou echt héél bijzonder was aan die rol.

Het regie werk is ook prima. Ik kende ‘Martin McDonagh’ verder niet of waar hij mee gemoeid was maar, ik vond het een puik regiewerk verder en er was niks op aan te merken. Ik zag ook dat hij een nominatie heeft gekregen op zijn naam en dat vind ik meer dan verdient. Hij heeft prachtwerk neergezet en dat komt vooral door veel shots die hij gebruikt van o.a. de natuur maar, ook een hele kleine en fijne setting gebruikt waardoor het dorpse gevoel nog meer naar boven kwam. Neem de stamkroeg en andere dorpse bekendheden en vooral het ons kent ons.

Ik had het er al eerder over, de shots die deze film bezit is van pure klasse. Ik hou erg van het Ierse natuurgebied, en zou er graag op vakantie willen. Dit zijn namelijk prachtige natuurgebieden die echt werkelijk om te smullen zijn. De beautyshots hebben me daardoor echt te pakken, en ik wil daardoor juist ook wel een hogere stem uitbrengen. De hele feeling, het sfeertje is hierdoor prachtig.

Qua absurdheid heb ik het al wel even over gehad, de film is vrij absurd op sommige momenten, en soms vroeg ik me echt wel af waarom bepaalde handelingen gebeuren. Neem bijvoorbeeld het afhakken van de vingers, waarvan ik weet dat hij een dreigement uitte als ‘Padraic’ niet zijn mond hield dat hij dan zijn eigen vingers er af zou hakken maar, bij mij schetst dan voornamelijk de vraag; waarom zijn eigen vingers? Waarom niet iets anders? Wat was hier het idee achter?, iemand zou dat vast wel weten die mij dat even kan vertellen.

Het drama element is erg sterk in deze film. Het mooie ook om te zien, is dat we vrij vrolijk met ‘Padraic’ beginnen, waar hij ook heel vrolijk beweegt en eigenlijk de negativiteit niet ziet. Maar, na wat gebeurtenissen toch een totale omkeer maakt, zelfs het depressieve vindt en eigenlijk omzwaait met zijn hele mindset, het boeit hem minder wat andere mensen vinden en denken, en kiest zijn eigen pad. Vooral nadat zijn ezel is overleden door een vinger van ‘Colm’ en hij daarna besluit het huis van ‘Colm’ in de brandt te steken die er eerst in blijft zitten maar daarna lafjes uit gaat (ook mooi om te zien dat ‘Padraic’ toch nieuwsgierig was of hij nou wel of niet in dat huis bleef zitten).

Ik heb dus een waanzinnig leuke film avond gehad, en de film is goed bij me binnengekomen. Zeker een aanrader, het is nergens een lastige film maar, wel een hele interessante film. Met typisch Ierse details, en snelle flow.

Enorm sterke film van McDonagh, niet per sé z'n leukste, wel z'n beste. Komische en ontroerende momenten wisselen elkaar in hoog tempo af. Een film over de opzegging van een vriendschap (waanzinnig goed gespeeld door Farrell, wat een veelzijdig acteur is dat toch), maar ook over de benauwende realiteit van een kleine gemeenschap, inclusief de dorpsgek, de sociale controle, het misbruik achter de voordeur, suïcide, eenzaamheid, het verlangen naar elders..

Daarnaast bevat het ook wat allegorische elementen over de broedertwisten die Ierland al zo lang tarten (nationalisten vs unionisten, katholieken vs protestanten). In dat kader wordt de rol van de agent nog bedenkelijker, het misbruik van zijn eigen zoon als symboliek voor de dubieuze rol van Engeland binnen het VK? En hoe moet dan de rol van beide vrienden bezien worden? Colm als katholiek? Zelfkastijding is het katholicisme niet vreemd, evenals de drang om deel uit te maken van een groter geheel, of om heiligen te eren, om je te wijden aan iets buiten jezelf. En Padraic als protestant? De pragmatische nice guy, voor wie zijn eigen gevoel en beleving centraal staat? De één depressief vanwege een onbereikbaar verlangen, de ander kinds omdat het alles alleen maar vanuit zichzelf kan benaderen. Erg leuk bedacht allemaal, daar moet een groot plezier in gezeten hebben.

Maar de allegorie speelt gelukkig een niet al te grote rol en staat de plot nimmer in de weg. Sterker nog, het gaat naadloos op in het geheel en wil volgens mij geen sluitend verhaal op zichzelf vormen.

Absolute aanrader. Meerdere oscars is ze gegund.

And I fear that's where it's all gone wrong

Het is inmiddels alweer een kleine vijf dagen geleden dat ik The Banshees of Inisherin zag, maar ik merk dat de film nog steeds in mijn hoofd rondhangt. En ik mij realiseer dat ik deze tragikomedie alleen maar beter geworden vind.

Waar ik in eerste instantie wat meer moeite mee had was de setting qua jaargetal (1923) in combinatie met het taalgebruik die in die tijd gebruikelijk was. Hoewel goed geacteerd, voelde het alsof ik naar de uitvoering van een klassiek stuk zat te kijken en ik merkte dat ik hier gedurende de speelduur eigenlijk nooit helemaal aan gewend raakte. Het maakte de dialogen vaak wat oubollig, en haast theatraal. Dit maakte dat ik aanvankelijk als beoordeling een krappe 7 in gedachten had.

Echter ben ik in de navolgende dagen steeds meer gaan beseffen hoe sterk dit in elkaar zit. Met name de dialogen, en de diepere lagen hieronder, bleven dagen nazoemen in mijn hoofd. Ook met de (vaak ongemakkelijke) humor die verwerkt zat in goed doordachte dialogen zat het wel goed.

Pádraic liet mij met regelmaat terug denken aan een soort 1923 versie van Joey uit Friends, en alsof dit personage plots in een tragikomedie was beland. Want buiten het feit dat Pádraic geen ladies men is, komen de overige karaktereigenschappen wel overeen. Want ook dit personage wordt afgeschilderd als een wat dommige maar aardige goedzak, maar die daarnaast ook zeer loyaal, zorgzaam en beschermend naar zijn vrienden is. Daarnaast is ook Pádraic wat kinderlijk, én is een van zijn beste vrienden geen eend, maar een ezel. Een ezel die overigens met gemak het hart van velen zal weten te stelen.

Colm was ook op zijn beurt weer een heel fascinerend personage, wiens mentale gezondheid duidelijk volledig van de rails afgevlogen is, terwijl Siobhán meer de kijker vertegenwoordigt en als het ware met een meer nuchtere blik het hele gebeuren gadeslaat. En dan ben ik nog niet eens ingegaan op Dominic Kearney, een personage waarbij ik niet veel diepgang had verwacht, maar die een duister en triest verleden kent.

En dit is tevens een mooie samenvatting van The Banshees of Inisherin. Ik verwachtte aanvankelijk niet veel diepte, maar al gauw wordt duidelijk dat dit verhaal meerdere, diepere lagen kent. En waar het verhaal eerst wat dun lijkt te zijn en niet ergens heen lijkt te gaan, neemt de regisseur op een gegeven moment een afslag die alsmaar grimmiger wordt.

Een film die naar mijn verwachting steeds beter wordt, naarmate je hem vaker bekijkt, mits je aan de setting kan wennen. Want dit zal vermoedelijk niet voor iedereen het geval zijn. Voor nu geef ik een dikke 8, waarbij een kans op verhoging niet uitgesloten is.

4,0*

Zo, toch weer een nieuwe film om voor te rooten met de aankomende Oscars.

Ik ging er redelijk blind in en had een veel serieuzere dramafilm verwacht, maar het was eigenlijk verrassend grappig, absurd en tragisch tegelijk.

Om te beginnen, Colin Farrell (die ik nooit echt heel interessant heb gevonden, mede door matige films als Alexander en Phone Booth) heeft een geweldige mimiek die goed werkt in de film en in zijn rol als simpele goedzak; hij deed me ook wat denken aan Kees van Kooten, wat het voor mij een extra komische lading gaf. Komisch zeg ik, hoewel de tragiek ook goed af te lezen is in zijn gezicht. Tragikomisch dan.
De overige rolbezetting, met o.a. Brendan Gleeson, Kerry Condon en Barry Keoghan was ook sterk. Vooral van laatstgenoemde wil ik meer zien, en ik moet me nog steeds wagen aan The Batman, waarin Keoghan The Joker speelt.

De film doet wat toneelstuk-achtig aan, zowel qua dialogen als met de ietwat karikaturale bijfiguren (de politieagent, zijn dommige zoon, de cafébaas, de bemoeizuchtige winkeldame, de oude vrouw).
De film had dan ook net zo goed op een toneel kunnen worden uitgespeeld, echter speelt de film zich af op de prachtige, uitgestrekte Araneilanden. Visueel is het dus ook nog eens een prachtige film, zeker voor zo'n kleinschalig, menselijk verhaal tussen twee (oud)vrienden.

Mooi vond ik de link met de Ierse burgeroorlog die woedde in 1923, vergelijkbaar met hoe de twee vrienden, die ooit samen door één deur konden, met elkaar in onvrede raken. Het mooie is ook dat er voor beide kanten van het 'conflict' iets te zeggen valt; natuurlijk is het bitter, pijnlijk en roept het vragen op of er een oorzaak is voor het plotseling kille (gebrek aan) contact, anderzijds snap je ook wel dat iemand genoeg kan hebben van een vriendschap en een nieuwe weg wil inslaan. Het is de burgeroorlog in het klein.
En aan het eind van de film is het conflict misschien niet opgelost, maar is er een soort wederzijds begrip, genoegdoening, een nieuwe status quo ontstaan. Geen vrede wellicht, maar een voorlopige wapenstilstand.

Kortom, tragikomedie op zijn fijnst. Lang geleden dat ik een 4,5* heb gegeven!

Nee, Siobhans gezicht vertrok omdat ze de oude vrouw herkende op de klif, die haar eerder lonkte toen ze uitkeek over het meer; de oude vrouw (de 'banshee') vertegenwoordigt de dood, en ze zwaaide ook naar Siobhan vanaf de klif, als een soort van waarschuwing van "er staan hier erge dingen te gebeuren op het eiland". (de vrouw zegt ook van: twee doden voordat de maand voorbij is) en zowaar: Dominic en de ezel komen om.