Romeo and Juliet (1968)

Dramatisch. In de zin van dat de oude teksten, welke op rijm zijn, enorm dramatisch worden uitgesproken, op de wijze van klassiek toneel/drama. Ik zou een film als deze wel eens willen zien met dezelfde tekst, maar dan naturel uitgesproken. Ook zou ik de setting eens veranderd willen zien in een bijvoorbeeld een gothic of 'Underworld' setting of een futuristische setting met psychedelische sixties muziek of drum & bass of de teksten verhip-hopt of zo.

Ik bedoel dat er in mijn ogen soms erg weinig creativiteit met het klassieke materiaal plaatsvindt. Ik denk dat dan de vervreemdende oude tekst alsnog als contrast goed zou kunnen werken.

Maar misschien blijft het moeilijk om met die enorme lappen oud taalgebruik nog iets aansprekends te creëren.

Ik zal het deze film niet kwalijk nemen, is namelijk gemaakt in 1968 en dan op de meest klassiek denkbare wijze (middeleeuws). Wat dat betreft kun je de film tijdloos noemen op seventies borsthaar na misschien.

De kostuums zijn wel erg fraai en de decors eveneens. Het acteren, op de dramatische intonaties na, vind ik redelijk/goed, soms te gemaakt in de uitbundige scenes. Denk aan ouderwets toneel dus.

Voor mij hoeven overbodige gebaren en mimiek niet zo, de ingetogen stukken vind ik het mooist. En de gezongen liederen zijn erg fraai, de overige muziekscore is passend oud.

Het liefdesverhaal is, zoals vanouds, hartverwarmend, het eind hartverscheurend. De eerste helft is romantiek vermengd met kluchtige taferelen en de tweede helft is het romantische tragedie.

Voor mij hoeft Shakespeare echter nooit meer tot op de letter verfilmd te worden. Dat vind ik niet meer zinvol of interessant in deze tijd. Dan lees ik liever zijn werken.

Uitvoering 4*, voor wat het mij doet 3*.

Met deze draak als resultaat, zeker?

Weet ik niet, heb ik nog nooit gezien

Niet aan te raden ook niet. Deze is veel beter!

deze pic was laatst op de Belgische VRT en het verraste me wel... werd toch het verhaal ingezogen. ennu las toevallige in de dagen erna dat er volgend jaar (2013) een remake van deze pic kwam... dat lijkt me ook wel wat om die te gaan zien! leuke meid ook die de hoofdrol speelde!

*** sterren

In alles zeer geslaagd. Pure magie en passie.

Kan niets verzinnen wat anders had gemoeten, vijf sterren dus.

Liefde is zo zoet als Honing , liefde rijkt aan de Hemel , Liefde is mijn Kloppend Hart , liefde is Passie , Liefde is leven. Liefde is Romeo And Julliet.

Romeo is Zac Efron , hij lijkt er sprekend op.

Wat een prachtige film! En dat betekend echt wat aangezien dit soort type rustige films totaal niet mijn genre is.

Eerst moest ik wennen aan het formele taalgebruik in rijmstijl, dat had van mij dus ook wat minder gemogen. Aan de andere kant hoort dit bij een Shakespear.

Prachtige locaties, vooral het balkonnetje van Juliet lijkt op die in Verona.

Verder vind ik Olivia Hussey echt prachtig en heel aandoenlijk om naar te kijken. Grappig dat Zac Efron dus gewoon vandaag de dag nauwelijks ouder is geworden.

Erg mooie soundtrack (what is a youth) en goed bij de basics gebleven (en goed vertolkt). Echt een aanrader!

Krappe voldoende maar voor deze Romeo en Juliet-vertelling, want het zag er wel fraai Italiaans uit. Alleen die authentieke dialogen waar de hele film mee gevuld is, staan me wat tegen. Ik vind het maar loos gezemel.

For never was a story of more woe than this of Juliet and her Romeo

Romeo and Juliet. Net zoals ze voor elkander de eerste grote liefde waren, was het toneelstuk mijn eerste Shakespeare liefde. Het was indertijd mijn eerste kennismaking met het werk van de Bard en het knetterde van begin tot eind. Ik begreep verre van alles, maar er volgde de ene herlezing na de andere en uiteindelijk situeert het verhaal zich ergens in de top 3 van zijn toneelstukken. De laatste tijd ben ik me meer en meer aan het interesseren in de verfilmingen van zijn werk en dan kun je niet om regisseur Franco Zeffirelli heen.

En laat ik maar meteen met de deur in huis vallen door te zeggen dat dit van alle verfilmingen die ik tot nu heb gezien (ik zit nu aan 14 stuks) misschien wel de beste is. Othello van en met Orson Welles waardeer ik misschien nog net iets hoger, maar sowieso al de beste Romeo & Juliet film. Het is het verhaal van Shakespeare dat iedereen kent en toch slaagt Zeffirelli er in om het over de gehele lijn boeiend te houden. Ik ben sowieso al fan van het gebruik van de originele dialogen, maar gewoon heel de sfeer die af de film straalt voelt typisch Shakespeare aan. Hoogtepunten zijn de balkonscène, het gevecht tussen Mercutio en Tybalt, plus Romeo die doordraait, en natuurlijk heel de ontknoping met de schijndood van Juliet. Ik kan die scène ondertussen dromen, maar toch weet Zeffirelli de juiste snaar te raken en leef je nog altijd mee. De bewegende hand van Juliet wanneer ze terug wakker wordt terwijl Romeo dood naast haar ligt, het is misschien wel één van de droevigste scènes in de geschiedenis van de cinema.

De reden waarom deze verfilming van Romeo and Juliet gezien mag worden is de cast. Zeffirelli waagde het om zijn twee hoofdrolspelers zo dicht mogelijk bij de leeftijd van hun personages te casten (dus deze keer geen twintigers die tieners spelen) en het geeft net dat beetje extra authenticiteit. Het had ook faliekant kunnen aflopen, maar Leonard Whiting en Olivia Hussey spelen de pannen van het dak als Romeo en Juliet. Het is niet evident om de dialogen van Shakespeare geloofwaardig te kunnen uitspreken, maar ze doen het. Sowieso eigenlijk een cast waar bitter weinig is op aan te merken. John McEnery is een uitstekende Mercutio, Milo O'Shea is subliem als broeder Laurence en Michael York is een schitterende Tybalt. Let vooral ook nog op Laurence Olivier als de narrator.

Om het geheel dan helemaal af te maken is er ook nog eens de schitterende soundtrack van Nino Rota. Veruit mijn favoriete filmcomponist en zijn score hier is indrukwekkend. Het past perfect bij de film en het What is a Youth is prachtig. Veruit de beste Romeo & Juliet verfilming die ik al heb gezien en ik betwijfel of ik nog een betere ga tegenkomen.

4.5*

Een geslaagde filmversie van het toneelstuk.

De beroemde filmrecensent Rogert Ebert heeft eens geschreven dat hij van Europese films houdt omdat de personages in Europese films in tegenstelling tot Amerikaanse films wel eens iets intelligents zeggen. Het is natuurlijk zo dat Amerikaanse films eigenlijk per definitie plat vermaak zijn waarin intelligentie synoniem is met gevatheid: wat de belangrijke personages in Amerikaanse films bijna allemaal met elkaar gemeen hebben is een onwaarschijnlijke gevatheid, zelfs op die momenten waarop je denkt dat ze wel andere dingen aan hun hoofd hebben zoals vechten voor hun leven. Maar diepgang heeft het niet wat er wordt gezegd. Nu is Shakespeare natuurlijk helemaal Mr. Eloquentie en zijn zijn personages net zo onwaarschijnlijk als de Amerikaanse tegenhangers, maar dan omdat iedereen in zijn stukken zo verbluffend mooi, poetisch en diepzinnig spreekt. Maar net als Ebert vind ik het leuk om iemand iets intelligents te horen zeggen.

Het is wonderlijk dat woorden die ruim vier eeuwen geleden geschreven zijn, vandaag nog steeds kunnen ontroeren. Zelfs tijdens een oplopende ruzie blijven de personages in jambische pentameters spreken. Dat is onnatuurlijk, maar het werkt wel. Gelukkig heeft Zeffirelli zich aan de originele tekst gehouden. Er zitten prachtige citaten in, vb. My bounty is as boundless as the sea.

Twee tieners de hoofdrollen geven was een risico, maar het heeft geloond. Olivia Hussey straalt jeugdige romantiek uit, met die zeldzame combinatie van donker haar en helderblauwe ogen - two of the fairest stars in all the heaven. Van de nevenrollen vielen vooral Milo O'Shea (Friar Laurence) en Pat Heywood (Nurse) op. Het aristocratische accent van Laurence Olivier is te horen in de proloog en als gedubde stem van Lord Montague.

Dankzij de romantiek is dit het meest toegankelijke toneelstuk van Shakespeare. Deze versie wordt nergens te toneelmatig. Met name de balkonscène blijft heel erg bij, ook met Romeo die meteen daarna euforisch bergaf loopt tussen het struikgewas. De vete tussen de twee families lijkt in het begin niet al te ernstig. Pas wanneer er doden vallen, wordt de kloof onoverbrugbaar en de liefde onmogelijk. De muziek van Nino Rota maakt gebruik van middeleeuwse klanken en ritmes.

Perfecte verfilming van het beroemde verhaal over de onmogelijkste der onmogelijke liefdes, prachtig verbeeld door Olivia Hennesy en in mindere mate Leonard Whiting, onder de fraaie klanken van Rota’s score. Veel knappe scenes, waaronder de speech van Mercatio en het dubbele duel met Tybalt, maar de balkonscene en de slotscène in de tombe sprongen er wel uit. De ongelukkige (misdadige?) bemoeienis van Father Laurence onderstreept maar weer eens de weliswaar niet Shakespeariaanse maar niet minder gevleugelde uitspraak “schoenmaker blijf bij je leest”.

Het bekende verhaal, visueel mooi voorgesteld in een knappe mise-en scène en zeer genietbare muziek.

Het acteren kon er best door, maar veel degenwerk, zeg. Dacht even, zijn we nu bij Dumas of bij Shakespeare. Terloops, niet zo belangrijk.

In maart 1997, toen Baz Luhrmanns Romeo + Juliet (1996) in Nederland uitkwam, was ik 16 en ik weet nog precies waar de poster (met die zes vlakken) van de film hing, naast de deur van de gymzaal. Of de interesse er toen al was of daarna pas kwam kan ik niet meer terughalen, maar ik zou dat jaar meerdere van Shakespeare's werken verslinden. Macbeth klassikaal bij Engels, en Romeo and Juliet en The Tempest voor de boekenlijst. Het was tevens het jaar dat mijn filmliefde begon, en gelijk in de derde versnelling ook. Hele salarissen eindigden bij de Free Record Shop, en Romeo + Juliet (1996) zat daar ook bij. De 'Two households, both alike in dignity' opening kende ik al snel uit mijn hoofd. Shakespeare bleek quotable!

Het moet vormend zijn geweest dat de eerste verfilming die ik zag van de Bard, gelijk toonde dat een moderne adaptatie prima mogelijk is. Zonder verwachtingen van hoe een Shakespeare verfilming 'hoort' te zijn, was ik behoorlijk onder de indruk. Ik heb het boek meermaals herlezen daarna en Luhrmanns verfilming meerdere keren gezien door de jaren heen, en waardeer die nog steeds voor wat het is. Maar ik zag nog nooit een echt getrouwe adaptatie van dit verhaal, hoog tijd dus. Zeffirelli's Hamlet (1990) zag ik overigens wel rond die tijd, maar daar staat me zo weinig van bij dat ik ook hier redelijk onbevangen in ging, uitkijkend om me weer onder te laten dompelen in die meesterlijke iambic pentameters en dit tragische verhaal.

Zoals meerdere gebruikers aangeven is Hussey behoorlijk betoverend, en die mening deel ik volledig; ze is een fenomenale Juliet. Maar ook de rest van de cast (op Oliviers verteller na voor mij voornamelijk onbekende namen) doet het uitstekend. De Italiaanse locaties en Nino Rota's prachtige score geven de film inderdaad een authenticiteit die zeker een meerwaarde heeft, al met al een erg fijne ontdekking dus.

Toch heeft voor mij Luhrmanns moderne adaptatie zeker zijn bestaansrecht, net als lossere verfilmingen zoals West Side Story. Net zoals ik bij sommige muziek zowel de snellere als een langzamere uitvoering kan waarderen van hetzelfde nummer, lijkt dat ook bij Shakespeare het geval; al kan ik me uitstekend voorstellen dat iemand die al verliefd was op deze versie, Luhrmanns verfilming niet erg waardeert. Voor mij werken sommige karakters (Tybalt en Mercutio) in de latere versie wel iets beter, en komt het drama van sommige scènes net iets beter uit de verf. Maar dat kan ook een kwestie van voorkeur voor ingetogenheid of uitvergroten zijn, en wat welke benadering fraaier werkt, verschilt bovendien naast voorkeur ook nog eens per akte/scène.

Hoe dan ook, een bijzonder fraaie verfilming die van mij zonder twijfel dezelfde goede beoordeling krijgt.

4*

'Romeo and Juliet' Stars Sue for Child Abuse Over 1968 Nude Scene - Variety

Acteurs uit Romeo and Juliet (1968) eisen honderden miljoenen vanwege naaktscène - nos.nl

'Romeo and Juliet' Nude Scene Lawsuit Thrown Out by Judge - Variety