Heel af en toe nog wel aardige beelden vanwege een aantal fraaie locaties, maar inhoudelijk is deze film natuurlijk zwaar om te janken.
Ik denk dat reizen mensen best mentaal kan helpen, maar het idee om een jaar lang te gaan reizen om jezelf te vinden is natuurlijk slechts voorbehouden aan geprivilegieerde mensen die er het geld voor hebben. Het voelt ergens ook erg egocentrisch aan; het lijkt me dat zingeving ook te vinden valt door het geld voor die reis te spenderen aan mensen in directe omgeving die het nodig hebben. Genoeg daklozen in New York bijvoorbeeld.
De film lijkt echter te suggereren dat zingeving is kennelijk alleen te vinden in verre landen, waar in tegenstelling tot het vluchtige westen iedereen wel een gebalanceerd en spiritueel leven heeft dat bestaat uit genieten, goed eten en rust. Ik geloof er geen snars van, want in bijvoorbeeld een land als India lijkt me het leven juist erg stressvol vanwege alle armoede. Maar die armoede wordt weer nauwelijks getoond in de film; juist in minder welvarende landen moet men langer werken om toch (droog) brood op de plank te hebben.
Wat verder ook niet voor de hoofdpersone spreekt is dat ze kennelijk na een opvlieging besluit haar huwelijk te beëindigen. Er wordt niet eens moeite gedaan om weer nader tot elkaar te komen; het voelt niet meer goed, dus we lopen weg. Het maakt het er allemaal niet diepzinniger op, hoezeer de film de film het tegendeel probeert te suggereren.
Even lijkt de film met ironie te willen spelen als de Indiase guru die de hoofdpersone in India op wil zoeken in New York blijkt te wonen. Verder dan dat gaat het niet, al had ik nog even hoop dat de oude man op Bali met een compleet verschillende toekomstvoorspelling zou komen toen hij haar niet leek te herkennen. Dat had een geweldige anticlimax geweest kunnen zijn, maar dat blijkt ons helaas bespaard. Heel erg jammer.
Genoeg ergernissen dus, maar er zijn ook de nodige microergernissen. Dat iedereen in het buitenland Engels spreekt bijvoorbeeld. En hoezeer ik ook fan ben van klassieke muziek, de keuze voor een aria uit die Zauberflöte van Mozart in het Italiaanse segment is onbegrijpelijk. Er zijn zoveel mooie Italiaanse opera's, alleen al van Mozart zelf.
Wat rest zijn de beelden. De omgevingen zijn natuurlijk mooi, maar er wordt helaas niet heel veel mee gedaan. Aardig zijn de opnames van het eten, maar ook dat heb ik beter gezien in bijvoorbeeld een film als Chef.
Kortom een film waarbij ik me lekker kon ergeren op een wijze waar ik alleen nog maar het negatieve van alles wil zien. Dat is wellicht niet helemaal eerlijk, maar het is wel de film die me in die toestand brengt, waardoor het mijn negatieve oordeel over zichzelf afroept. 0,5*.