Eat Pray Love (2010)

Deze eens geprobeerd en vond het geen slechte film. De 3 delen hadden allemaal wel z'n charme, al vond 'k de middelste ietsje minder.
De cast deed het prima en de film zag er ook goed uit.
De film duurde redelijk lang (we hebben naar de directors cut gekeken), maar er gebeurde toch genoeg in om het boeiend te houden.
Toch wel het bekijken waard.

Nog net een voldoende, maar dan houd het ook op. Het is meer een 'Drie op reis'. Mooie locaties en mooie beelden. Het verhaal is redelijk, maar wel erg traag.

Mooi romantisch drama, al sprak het verhaal me niet erg aan.
Wel een puike cast, met onder anderen James Franco, Javier Bardem en natuurlijk Julia Roberts.
Ook de locaties, Rome, India en Indonesië zijn prachtig.
Kortom: ondanks het wat trage verhaal toch een film die door zijn locatiekeuze en puike cast de moeite waard is om te bekijken.

Blijkbaar hebben sommige amerikanen zo,n hekel aan hun eigen cultuur dat ze in andere culturen bepaalde magische en vooral spirituele krachten willen zien .
dat dik aangezette overdreven geromantiseer hebben we natuurlijk vaker gezien in hollywood films maar deze maakt het soms wel erg bont .
Het verbaasde me ook niks dat het boek waar deze film op gebasseerd is door een vrouw is geschreven dat dromerige is is typisch vrouwelijks .
Maar eigenlijk gaat het al fout bij het begin Julia,s problemen worden overdreven dik aangezet waardoor je eigenlijk constant de vraag stelt waarom ze zich zo aanstelt en overal zo'n drama van moet maken .

Eenmaal op reis stapelen de cliche's zich op : italianen zijn natuurlijk allemaal levensgenieters en over het spirituele india en bali maar te zwijgen want dat ligt er natuurlijk helemaal dik bovenop .

En wat heeft ze nou eigenlijk aan het eind allemaal geleerd ? ik weet het nog steeds niet .

Film met diepzinnig verhaal. Voor sommigen voelt dit saai maar ik zie er de boodschap in of zoals we zeggen de moraal van het verhaal. Het gaat over liefde, twijfel, angsten en het hervinden van liefde na een liefdesbreuk. Film speelt zich af op drie locaties, Italië, India en Bali. Elk op zich prachtige plaatjes met elk zijn eigen personages en vriendschappen. Het maakt de film afwisselend, interessant en aangenaam om naar te kijken. Ben zelf een liefhebber van reizen en deze film geeft me op dit vlak ook een voldoening van ‘reizen’ en mensen ontmoeten. Heeft me geboeid...

Gebaseerd op het autobiografische verhaal van Elizabeth Gilbert voelt deze film aan als een anekdotische weergave van opéénvolgende gebeurtenissen zonder dat er sprake is van een werkelijke spanningsboog. Het kabbelt maar voort langsheen de plaatsen die globetrotter Julia Roberts (in de rol van Gilbert) bezoekt. De film lijkt wel een beetje op een copieus lifestyle magazine dat tot leven komt, met reportages over eten in Italië, het kleurrijke Bali, gesprekken over seks en relaties, en een stukje spiritualiteit. Tussendoor is er ook nog ruimte voor productplacement aangezien iedereen in de film zich bedient van een Sony laptop.
Ik heb moeite met dit soort Hollywood takes die authenticiteit betrachten maar het hoofd ter nauwer hoofd boven water kunnen houden, zelfs als nemen ze er 2 u 20 de tijd voor. Het voelt aan alsof de makers van de film geen echte connectie hadden met het onderwerp, zijnde een mens op zoek naar zichzelf. Het einde van de film is typisch Hollywoodiaanse feel good maar ondergraaft eigenlijk het hele opzet, wanneer blijkt hoeveel een guru in de pap te brokken heeft t.a.v. Julia Roberts die heel de film lang gevochten heeft voor autonomie.
Aan positieve zijde was het een heel ontspannende film voor het slapengaan. Maar dat is wat misschien wat weinig in de balans.

“Sometimes to lose balance for love is part of living a balanced life.”

Suf. Het grootste probleem van Eat Pray Love is dat Elizabeth zo'n onsympathiek personage is, en zelfs Julia Roberts kan daar niets aan veranderen. De film is ook veel te lang, en ik had moeite om het bijna tweeënhalf uur lang vol te houden. Liz is vervelend en een waarschijnlijk in haar jeugd te veel verwende vrouw die de wereld rond reist om zichzelf "te vinden". Ze heeft het ook erg zwaar. De mooiste steden bezoeken, Bali, cocktails, lekker eten, Javier Bardem… Moeten we met haar medelijden hebben?

Een romantische film. Ik houd ervan om een kijkje in andere landen en culturen te krijgen, dus wat dat betreft wist de film mij te boeien. Het Italië gedeelte vind ik het interessantst. Daarna, bij de gedeeltes in India en Bali, verslapte mijn aandacht. Ik vond het nog best leuk, maar niet meer dan dat. Hij duurt lang en daar kreeg ik toen wel moeite mee. Goed acteerwerk. Mooie beelden. Voldoende. 3*

Heel af en toe nog wel aardige beelden vanwege een aantal fraaie locaties, maar inhoudelijk is deze film natuurlijk zwaar om te janken.

Ik denk dat reizen mensen best mentaal kan helpen, maar het idee om een jaar lang te gaan reizen om jezelf te vinden is natuurlijk slechts voorbehouden aan geprivilegieerde mensen die er het geld voor hebben. Het voelt ergens ook erg egocentrisch aan; het lijkt me dat zingeving ook te vinden valt door het geld voor die reis te spenderen aan mensen in directe omgeving die het nodig hebben. Genoeg daklozen in New York bijvoorbeeld.

De film lijkt echter te suggereren dat zingeving is kennelijk alleen te vinden in verre landen, waar in tegenstelling tot het vluchtige westen iedereen wel een gebalanceerd en spiritueel leven heeft dat bestaat uit genieten, goed eten en rust. Ik geloof er geen snars van, want in bijvoorbeeld een land als India lijkt me het leven juist erg stressvol vanwege alle armoede. Maar die armoede wordt weer nauwelijks getoond in de film; juist in minder welvarende landen moet men langer werken om toch (droog) brood op de plank te hebben.

Wat verder ook niet voor de hoofdpersone spreekt is dat ze kennelijk na een opvlieging besluit haar huwelijk te beëindigen. Er wordt niet eens moeite gedaan om weer nader tot elkaar te komen; het voelt niet meer goed, dus we lopen weg. Het maakt het er allemaal niet diepzinniger op, hoezeer de film de film het tegendeel probeert te suggereren.

Even lijkt de film met ironie te willen spelen als de Indiase guru die de hoofdpersone in India op wil zoeken in New York blijkt te wonen. Verder dan dat gaat het niet, al had ik nog even hoop dat de oude man op Bali met een compleet verschillende toekomstvoorspelling zou komen toen hij haar niet leek te herkennen. Dat had een geweldige anticlimax geweest kunnen zijn, maar dat blijkt ons helaas bespaard. Heel erg jammer.

Genoeg ergernissen dus, maar er zijn ook de nodige microergernissen. Dat iedereen in het buitenland Engels spreekt bijvoorbeeld. En hoezeer ik ook fan ben van klassieke muziek, de keuze voor een aria uit die Zauberflöte van Mozart in het Italiaanse segment is onbegrijpelijk. Er zijn zoveel mooie Italiaanse opera's, alleen al van Mozart zelf.

Wat rest zijn de beelden. De omgevingen zijn natuurlijk mooi, maar er wordt helaas niet heel veel mee gedaan. Aardig zijn de opnames van het eten, maar ook dat heb ik beter gezien in bijvoorbeeld een film als Chef.

Kortom een film waarbij ik me lekker kon ergeren op een wijze waar ik alleen nog maar het negatieve van alles wil zien. Dat is wellicht niet helemaal eerlijk, maar het is wel de film die me in die toestand brengt, waardoor het mijn negatieve oordeel over zichzelf afroept. 0,5*.

In mijn hoofd was deze film best goed ontvangen, maar stelde ik hem steeds uit vanwege de lengte. Had gisteravond toch beter even kunnen checken hier. Saaie lange film, aardige beelden en okay cast. Maar gaap.

2.5*