Carlito's Way (1993)

Prachtige film waarin een crimineel na vijf jaar uit de gevangenis komt en de intentie heeft om op het rechte pad te blijven. Eén van de betere misdaaddrama's met een goed uitgewerkt hoofdpersonage en een mooie aankleding (New York, midden jaren '70 tijdens het disco-tijdperk). Een paar spannende scenes met als hoogtepunt de achtervolging tijdens de finale (uitstekend camerawerk ook). Al Pacino is sterk, maar Sean Penn weet toch wel een paar scenes te stelen. Wat mij betreft de beste film van Brian De Palma.

Vandaag weer Carlito's way gekeken. Dat was een tijd geleden. Deze film staat nog steeds als een huis en ik heb weer genoten! Geweldig acteerwerk van Pacino en Penn. Ook een prachtige eindscène met een uitstekende opbouw van spanning en een schitterend langdurig tracking shot, waarbij Pacino achtervolgd wordt op het station. Met uiteindelijk het dramatische einde voor hem als gevolg. Dit vind ik één van de Palma's beste. Jammer dat hij tegenwoordig dit niveau niet meer haalt.

Weinig bijzonder verhaal. Het flauwe einde verpest het voor mij. Anders ging het een 7,5/10 zijn.

Toch 1 vd mindere Pacino's imo.

Wow, krijgt deze film een 3.90 en bijgevolg een plaats in de top 100? Serieus overrated dus. Ik vind 'm maar matig. Het verhaal is voorspelbaar en cliché. De personages (vooral de bijrollen) zijn flinterdun en inhoudsloos. Gail is hier het perfecte voorbeeld van. Onvoorstelbaar hoe weinig inhoud je kan geven aan een personage dat zo belangrijk is in het verhaal. Hoe kan je je inleven in het hoofdpersonage als zijn grootste drijfveer niet deftig uitgewerkt is?
Nu, er zijn wel straffe scènes te spotten. Ik denk aan de mislukte drugsdeal aan het begin van de film of meerdere scènes in de club zoals die met Benny Blanco of op het einde wanneer de handlangers van Taglialucci wraak komen nemen. Sterk camerawerk, super spannend en heel strak geregisseerd.
Maar voor iedere goeie scène is er minstens één slechte te vinden. De scène waar Carlito aanklopt bij Gail en uiteindelijk de deur intrapt spant echt de kroon. Ongeloofwaardig, melig en tenenkrommend slecht. Van een niveau waar een B-film zelf z'n neus voor zou ophalen. En het is zeker niet de enige miskleun. Ik heb regelmatig luidop moeten lachen met scènes die perfect zouden gepast hebben in een ironisch bedoelde film. En als er dan nog een belachelijk, melig muziekje over geplakt is, begin je je soms echt wel af te vragen of het überhaupt allemaal serieus bedoeld is. Ik vrees echter van wel...
Kortom: dit is een cliché mafiafilm met z'n ups en downs. Niet echt slecht, maar zeker geen top 100 plaats waardig.

Herzien. De 4k UHD is echt prachtig! De geweldige cinematografie van DePalma komt zo uitstekend tot z’n recht. Het is vooral de regie en de geweldige rol van Penn die dit gangsterdrama naar een hoger plan trekken. De eindscene in de metro op het station is een masterclass in mis-en-scene en montage.

4,5 blijft staan.

Wat een geweldige gangsterfilm, dit is een genre waar Brian de Palma wel echt meesterschap in heeft verworven. Paar geweldige shots (viel mij eerder nooit zo op), zoals vanaf de pooltafel op de gezichten of vanaf de tafel waaraan ze zitten in de club op de gezichten. Het laatste half uur is ook echt heel spannend, ook al weet je eigenlijk al hoe het gaat eindigen. 4,5* blijven staan.

Toch altijd al twee keer gezien en de laatste keer kan niet heel lang geleden zijn. Maar dat was dan toch voor dat ik hier weer begon want achteraf kon ik geen cijfer en beoordeling vinden. En dit is al zo mijn genre maar niet heus, maar ja, zonder een recente kijk geen cijfer en comment, dus vooruit met de geit. En hoe verrassend, de film viel me toch minder tegen dan hij in het verleden deed en ik nu ook verwachte dat hij zou doen. Een topbeoordeling en cijfer zit er nog steeds niet maar de film beviel me beter dan The Godfather reeks, Goodfellas, The Irishman, Scarface en die hele reutemeteut.

Want wat dat toch is met het maffia/ misdaad genre. Maar het kan me negen van de tien keer gewoonweg niet boeien. Begrijp me goed dat de kwaliteit er met bakken afdruipt hoor, dat zie ik wel, dat is het probleem niet. Alleen het zegt mij gewoon niets. Ik heb niets met dat wereldje, al dat geslijm, de dialogen, vaak oneindig veel karakters, alle klusjes, lijntjes en betrokkenen. En dat gevoel verwachte ik ook te treffen bij Carlito's Way en het moet gezegd dat er regelmatig vertraging optreed rondom dingen die net wat te lang duren. Maar een goed punt is dan wel weer dat Carlito's Way wel dicht bij het hoofdkarakter blijft. Interessant is toch de houding ten opzichte van het oude leventje, Carlito wil anders. Dan is er ook nog een licht maatschappelijk kritische ondertoon met betrekking tot kansen die het leven biedt en dat een carriere in de misdaad eerder een vlucht is dan een keuze.

En zo heeft Carlito's Way toch wel een paar aardige punten met uiteraard een Pacino op zijn Pacino's. Leguiziamo is ook eens wat minder irritant en acteert redelijk, en vooral Mortensen vind ik wel sterk in zijn korte rol, niet te vergeten natuurlijk Sean Penn die altijd goed is. Knap is de korte geweldsuitbarsting in de biljartzaal en er is regelmatig sprake van reflectie waar Carlito zich bewust is van de schade en mislukte dingen in het leven door zijn carriere als crimineel. Buiten alle gladde criminelen en het zogenaamde rijke leven dat men aan alle zaken overhoudt speelt er toch een trieste ondertoon van gevaar en ondergang. En zoals verwacht kan worden is het moeilijk voor Carlito om uit het wereldje te blijven en niet in de problemen te raken, hoewel hij zelf ook verwijtbaar is, want hoe graag hij zelf ook uit het wereldje wil, en niet meer denkt als iemand uit het wereldje betreft het toch pure arrogantie hoe hij met de zaak Benny Blanco omgaat. Vragen om problemen als je het mij vraagt.

Carlito's Way is een meer dan behoorlijk drama te noemen over de strijd van een man om op het rechte pad te blijven en is best wel een goed uitgebalanceerd geheel qua muziek, stijl en tijdsbeeld. En goed geacteert wordt er natuurlijk ook. Helemaal mijn ding is het niet en zal het nooit worden maar een dikke voldoende zit er wel in voor een prima film.

Gezien de hoge beoordeling op MM was ik erg benieuwd naar deze film. Zonder verwachting ging ik er voor zitten. Ik moest even wennen aan Sean Penn, maar gedurende de film, ging hij steeds beter in zijn rol zitten. Wat betreft Pacino, vind ik hem hier ook sterk, en zeker een memorabele personage neerzetten.

Qua verhaal is het geen spektakel, maar dat hoeft ook niet. Het gaat om het voortdurende spanningsveld dat Carlito voelt en ervaart. Dat is best wel leuk uitgewerkt door Da Palma.

Verder vind ik het verfrissend om te zien hoe Da Palma Spaans in de film verwerkt. Het oogt hierdoor realistisch.

Het einde is toch wel enorm kitcherig, maar je ontkomt er bijna niet aan als je zo’n film regisseert. Daardoor scoort die iets lager wat mij betreft. Echter zonder meer een aanrader!

Ik zag er een beetje tegenop op de een of andere manier maar dat was geheel niet terecht. Carlito’s Way is een vakkundig gemaakte film. Met name is het fantastisch geregisseerde slot, waarin DePalma zijn eigen Untouchables nog eens dunnetjes overdoen. Toffe cameravoering en een verfrissende rol van Pacino, die eens wat meer ingoten speelt. Hooguit had de rol van Pacino’s meisje wat beter uitgewerkt kunnen worden, ondanks dat ze nog best wat screentijd samen hadden. Gelukkig was daar ook Sean Penn, die na even wennen aan zijn wonderlijke voorkomen, toch ook echt wel (mede) de film draagt.

3,5*

Pacino + De Palma + Top 100... De filmgoden leken me met deze tot voor kort onbekende film gunstig gestemd te zijn, maar het eindigde helaas in een kleine deceptie. Enkele tenenkrommende scene's en talloze afgezaagde personages gingen me namelijk al snel tegenstaan. "Here's comes the pain!": daar is geen woord aan gelogen.

2,0* Misdadig clichématig

Na ruim 15 jaar de herziening van Scarface (jn de bios) te hebben gehad ook deze samenwerking tussen Pacino en De Palma maar herzien, alleen dan wel thuis. Scarface was wederom niet dat meesterwerk dat sommigen erin zien, hoewel de film zeker het kijken waard is. Carlito's Way had ik ook al pakweg 15 jaar niet gezien maar had ik altijd wel al op een hoge score staan. Ik was benieuwd wat er van overbleef en warempel, wederom enorm genoten. Waar Scarface echt een hart mist (en een allicht wat ingetogen en daarmee meesterlijke Al Pacino) heeft deze Carlito's Way dat wel. Deze film gaat ergens om.

Scarface is groots en episch, Carlito's Way is veel kleiner opgezet maar daarmee duisterder, spannender, dramatischer, realistischer en ook veel beter. De personages boeien. Pacino is geweldig als rustige oude krijger en de pijn van zijn verleden voel je in al zijn rimpels. Daarnaast steelt een volstrekt onherkenbare Penn de show. Daarmee heeft de film een hart en wat de personages overkomt, dat boeit. Alleen Leguizamo irriteert, maar dat doet hij al 30 jaar.

De sfeer is goed, visueel erg fijn met veel donkergrijs en tinten van bloedrood en De Palma weet hoe hij een scène moet opbouwen. Of dat nu de finale is in het station (of überhaupt het laatste halfuur) of in een louche bar van criminelen waar Pacino rond een pooltafel loopt en observeert: vol suspense en als het dan knalt dan knalt het goed. 4,5* blijven staan.