Átame! (1989)

De (lichte) opmars in de kwaliteit van Almodovar zijn films zijn toch wel bespeurbaar. Het plot is weliswaar niet zo absurd als zijn voorgaande films, maar de uitwerking is gewoon veel aanstekelijker, toegankelijker en met meer vreugd gebracht dan wat van Almodovar zijn oudere werken.

3*

Een evolutie van Style naar Substance. Hoewel die Style 'zijn reputatie wel gemaakt heeft, natuurlijk.

Na wat feministische kritiek gelezen te hebben over het vermeende vrouwonvriendelijke karakter van deze film, was ik toch wel benieuwd hoe de film zou uitpakken. Goed, je kunt je afvragen of shots van vrouwen die op het toilet zitten een film naar een hoger niveau brengen, maar de vermeende sadomasochistische praktijken komen niet aan bod. Nergens komt wordt de bondage erotisch neergezet, iets wat extra goed duidelijk is door het feit dat naarmate de film vordert de touwen die Marina aan het bed binden, steeds losser worden, terwijl de banden tussen haar en Ricky tegelijkertijd hierdoor steeds sterker worden.

Abril en Banderas acteren in ieder geval uitstekend in rollen die zowel aangrijpend als absurd zijn. Aangrijpend, omdat beide personages bij mij een hoop sympathie opwekten (ondanks een hoop tekortkomingen als geestesziektes of drugsverslavingen) en tegelijkertijd absurd vanwege enkele absurde wendingen en beslissingen. Het moment dat Ricki Marina's huis binnendringt en haar een kopstoot geeft die hem tegelijkertijd ook gigantische hoofdpijn bezorgd of de veelbesproken sexscene die eigenlijk gewoon droogkomisch is zijn voornamelijk grappig in plaats van shockerend. Het hele verhaal met de regisseur deed me dan persoonlijk weer niets.

De eindscene waar Ricki met Marina en haar zus al zingend in de auto wegrijdt is heel vreemd en bijna musical-achtig, maar werkt wel uitstekend en is een leuk einde van een vreemde film. Ik kan me prima voorstellen dat mensen hier niets aan zouden vinden, maar ik heb toch bijzonder genoten.

Vooral absurditeit.

Fantastische film. Prachtig kleurenpalet van Almodavar. Heerlijke humor, absurd, maar nooit erover heen. Spanje op z'n lekkerst.

pff, tis meer een kolderriek gebeuren dan een film. Beetje simpelton allemaal. Erg over de top. Eindscene was het leukst..

Nogal slap naar mijn smaak... Ik had meer verwacht van Almodovar, nadat ik La ley del deseo, Volver, Todo sobre mi madre, Able con ella, enz. had gezien... Maar de allernieuwste, La piel que habito, vond ik ook veel minder dan voornoemde films... Misschien ligt het aan Banderas...

Zeker een kolderieke film, maar wat zou dat?
Beter dan de zoveelste vervelende Hollywood komedie.

Akkoord, maar als dat het criterium is...

Geen criterium, maar een constatering.

Amusant maar soms wat te ongeloofwaardig op een storende manier. Almodùovar lijkt dat bewust te doen en komt daar ook wel redelijk mee weg. De acteerprestaties zijn nogal matig. Verder wel mooie fotografie.

Nog niet zo heel lang geleden gezien. Blijft een leuk origineel en boeiend verhaal. Prima geacteerd. En kijkt lekker weg.

Bijna precies zulke bocht als Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios, al kan ik hier met zelfs de grootste moeite nog geen positief punt bedenken. Ik kan ook hier werkelijk waar helemaal niets mee en de film dan ook met heel veel pijn en moeite uitgezeten. Daarom heb ik ook maar besloten om niets meer te kijken van Pedro Almodóvar. Drie keer scheepsrecht was in dit geval drie keer rotzooi. Het verhaal is ronduit debiel en doet vooral denken aan een zeer goedkope, kitscherige dramasoap van een lokale omroep.

Flinterdun verhaal met een overdosis aan flauwe dialogen, geen drama, geen spanning, geen humor, en evenveel diepgang als een Laurel & Hardy -sketch (die dan uiteraard wel humor bevat)

Terwijl ik dit schrijf gaat er nog een halfje van de punten, want dit verdient geen 5 op10.
Ik vraag me al helemaal af hoe zoiets in de Quality Film Collection terecht komt.

Eerste Almodóvar, een schande eigenlijk dat het zo lang duurde. Maar ik ben nu bezig met een cursus Spaans en heb flink wat films ingeslagen om gevoel te krijgen met de taal en de uitspraak vooral, dus eindelijk die schuld eens ingelost. Over de film zelf: niet per se goed, wel vermakelijk.

Dat niet goede slaat vooral op de goedkope look, in alles: acteerwerk, soms het camerawerk (leken wel sketches, zoals scènes zijn opgebouwd), verhaalopbouw, de enorme felle vloekende kleuren, belichting, et cetera. Ook mis ik nogal eens de humor en de regisseur in de rolstoel is vooral pijnlijk onleuk.

Maar soms juist toont Almodóvar hele mooie beelden, glijdt de camera zeer fijntjes en zit soms op mooie posities (dat beeld in de plafondspiegel!) en is de muziek sterk en ondersteunt goed. Daarnaast is de film best charmant, is de humor soms ook wel grappig en weet de film echt de volle speelduur best te boeien. Dat liedje op het eind past ook zowaar ondanks dat het echt kitsch is. 3,0*.

Toffe, grappige en toch ook wel ontroerende film van Almodovar. Heerlijke eindscène. Kan sowieso geen noemenswaardige kritiek hierop verzinnen. Wat mij betreft biedt de Spanjaard een gegarandeerd avondje filmisch vermaak en ik waardeer hem derhalve als regisseur in het algemeen nog wat meer dan wellicht uit m'n losse filmbeoordelingen blijkt.

Iets beter dan Women on the Verge..., deze film voelt minder chaotisch en meer evenwichtig aan, al overheerst het komische thema alsmede felle kleuren. Het is een film die zich laat bekijken en waar drama (de grote afwezige in zijn eerdere films) een beetje haar intrede doet. Moet zeggen dat ik nog steeds niet door Almodóvar's vroege werken ben overtuigd. De film is overigens een door Almodóvar vrij geïnterpreteerde komische remake van The Collector (1965). Bijna 3*.

Aardige prent van Almodóvar. Banderas in z'n jonge jaren. Vind het een lastige film om te beoordelen. Verder dan redelijk komisch komt deze film niet. Romantisch wordt het ook niet en qua drama blijft het ook op de oppervlakte. 'Átame!' blijft een beetje overal tussenin hangen. Het zijn vooral het kitscherige sfeertje en een paar absurde momentjes die me zullen bijblijven. Heb me aardig vermaakt. Kleine voldoende.

Er is een verschil tussen kitsch en het bewust gebruiken van kitscherige elementen. Met pastelkleuren, bloemmotieven en prenten van religieuze of erotische aard creëert Almodóvar z'n eigen originele universum. In de V.S. was er een rechtszaak over de provocerende inhoud, waarna de X-rating omgezet werd in geen rating. Het wordt allemaal met humor gebracht, met name de ode aan Jacques Cousteau.

Banderas speelt een obsessieve fan die alle omgangsregels aan z'n laars lapt. Hij dringt haar appartement binnen, slaat en knevelt haar. Toch dwingt hij geleidelijk aan sympathie af. Hij heeft tenslotte een moeilijke jeugd gehad. Daarmee probeert hij in het reine te komen door terug te reizen naar z'n geboortedorp in Extremadura, wat een mooi panorama oplevert.

Victoria Abril is mijn favoriete Spaanse actrice. Ze speelt een B-ster die verslaafd is aan opiaten. In haar verdoofde toestand wil ze pijn voelen. Ze is een masochiste die aan een ernstige vorm van het Stockholmsyndroom gaat lijden. Twee labiele persoonlijkheden vinden elkaar.

Drie karakterrollen geven het nodige contrapunt. Francisco Rabal speelt een bejaarde regisseur van campy horror. Loles León speelt de ongeremde Lola, het tegendeel van haar zus. De expressief lelijke Rossy de Palma speelt een van haar groteske nevenrollen, dit keer een virago op een scooter. Ennio Morricone voegt er muziek aan toe die soms dreigend klinkt als Psycho, dan weer geruststellend en romantisch.

De eerste goede Almadovar
eerste deel is prachtig, knipoog naar de filmwereld (B film in bijzonder) maar ook de mis-en-scene (met een score van morricone !) heeft een speelse ondertoon. Almodovar touches : Zijn personages en milieu zitten reeds in drugs en prostitutie, de muzikale intermezzo's (met de mooie melancholie) zijn in schoonheid gebracht. Maar jammer genoeg mist de film inhoudelijk de motivatie van de verandering (van verachting naar liefde), het wordt niet (voldoende )getoond. Dit is het pre Penelope Cruz tijdperk en dus enter Victoria Abril met hier haar beste rol. Meer nog, dankzij haar présence/vertolking draagt ze de film net naar een drie sterren.

Mensen die dit niks vinden begrijpen Almodóvar niet. Átame! is een travestie van de romcom, en in die hoedanigheid ultiem aanstekelijk en ontroerend. Met een perfecte Abril natuurlijk.

Ik begrijp vooral de ophef rond Almodóvar niet. Hable con Ella en Volver vond ik ook al zulke draken van films. Átame! probeert een hilarische parodie op een romcom te zijn, maar mist daarvoor de nodige humor en romantiek, althans naar mijn smaak uiteraard.
De muzikale intermezzo's en het spel van Victoria Abril maken het nog een beetje uit te houden.

2*

Fijne Almodovar en tevens de film waarbij Banderas naambekendheid verwierf bij het grote publiek. Hij speelt hier een labiel persoon dat ontslagen werd uit een psychiatrische instelling. Hij wordt smoorverliefd op een voormalige pornoactrice en drugverslaafde. Zijn aanpak om haar te veroveren daarentegen is weinig romantisch. Hij neemt het wel erg letterlijk door haar te ontvoeren en vast te binden.

Ondanks deze context blijft de film luchtig van aard. Het personage Ricky wekt zelfs enige sympathie op ondanks al zijn misstappen omdat je toch het gevoel hebt dat hij echt van haar houdt. Het levert soms ook komische situaties op. Verdere een aantal fijne camerabeelden met spiegels. De licht erotische scènes mochten er ook best wezen, zeker die in bad. Beiden groeien als verknipte persoonlijkheden dichter naar elkaar toe. De vrijscène was dan weer eerder humoristisch van aard, maar filmisch met die plafondspiegel best te pruimen. Zag ik onlangs ook nog eens in Verhoeven’s Basic Instinct (1992).