
Átame! (1989)
Alternatieve titels: Tie Me Up! Tie Me Down! | ¡Átame!
Spanje
Komedie / Romantiek
111 minuten
geregisseerd door Pedro Almodóvar
met Victoria Abril, Antonio Banderas en Loles León
Ricky wordt ontslagen uit een psychiatrische instelling. Een volwassen man, bezeten van de drang een normaal leven te leiden. Hij vindt een vrouw die hem bevalt: Marina, een derderangsactrice. Hij dringt haar huis binnen, sluit haar op en bindt haar vast. Hij doet alles om bij haar in de gunst te komen, behalve haar vrijlaten. Vrienden en familie worden aan het lijntje gehouden. Door haar leugens en emoties, raakt Marina stilaan mede verantwoordelijk voor haar eigen ontvoering.
3*
Abril en Banderas acteren in ieder geval uitstekend in rollen die zowel aangrijpend als absurd zijn. Aangrijpend, omdat beide personages bij mij een hoop sympathie opwekten (ondanks een hoop tekortkomingen als geestesziektes of drugsverslavingen) en tegelijkertijd absurd vanwege enkele absurde wendingen en beslissingen. Het moment dat Ricki Marina's huis binnendringt en haar een kopstoot geeft die hem tegelijkertijd ook gigantische hoofdpijn bezorgd of de veelbesproken sexscene die eigenlijk gewoon droogkomisch is zijn voornamelijk grappig in plaats van shockerend. Het hele verhaal met de regisseur deed me dan persoonlijk weer niets.
De eindscene waar Ricki met Marina en haar zus al zingend in de auto wegrijdt is heel vreemd en bijna musical-achtig, maar werkt wel uitstekend en is een leuk einde van een vreemde film. Ik kan me prima voorstellen dat mensen hier niets aan zouden vinden, maar ik heb toch bijzonder genoten.
Beter dan de zoveelste vervelende Hollywood komedie.
Terwijl ik dit schrijf gaat er nog een halfje van de punten, want dit verdient geen 5 op10.
Ik vraag me al helemaal af hoe zoiets in de Quality Film Collection terecht komt.
Dat niet goede slaat vooral op de goedkope look, in alles: acteerwerk, soms het camerawerk (leken wel sketches, zoals scènes zijn opgebouwd), verhaalopbouw, de enorme felle vloekende kleuren, belichting, et cetera. Ook mis ik nogal eens de humor en de regisseur in de rolstoel is vooral pijnlijk onleuk.
Maar soms juist toont Almodóvar hele mooie beelden, glijdt de camera zeer fijntjes en zit soms op mooie posities (dat beeld in de plafondspiegel!) en is de muziek sterk en ondersteunt goed. Daarnaast is de film best charmant, is de humor soms ook wel grappig en weet de film echt de volle speelduur best te boeien. Dat liedje op het eind past ook zowaar ondanks dat het echt kitsch is. 3,0*.
Banderas speelt een obsessieve fan die alle omgangsregels aan z'n laars lapt. Hij dringt haar appartement binnen, slaat en knevelt haar. Toch dwingt hij geleidelijk aan sympathie af. Hij heeft tenslotte een moeilijke jeugd gehad. Daarmee probeert hij in het reine te komen door terug te reizen naar z'n geboortedorp in Extremadura, wat een mooi panorama oplevert.
Victoria Abril is mijn favoriete Spaanse actrice. Ze speelt een B-ster die verslaafd is aan opiaten. In haar verdoofde toestand wil ze pijn voelen. Ze is een masochiste die aan een ernstige vorm van het Stockholmsyndroom gaat lijden. Twee labiele persoonlijkheden vinden elkaar.
Drie karakterrollen geven het nodige contrapunt. Francisco Rabal speelt een bejaarde regisseur van campy horror. Loles León speelt de ongeremde Lola, het tegendeel van haar zus. De expressief lelijke Rossy de Palma speelt een van haar groteske nevenrollen, dit keer een virago op een scooter. Ennio Morricone voegt er muziek aan toe die soms dreigend klinkt als Psycho, dan weer geruststellend en romantisch.
eerste deel is prachtig, knipoog naar de filmwereld (B film in bijzonder) maar ook de mis-en-scene (met een score van morricone !) heeft een speelse ondertoon. Almodovar touches : Zijn personages en milieu zitten reeds in drugs en prostitutie, de muzikale intermezzo's (met de mooie melancholie) zijn in schoonheid gebracht. Maar jammer genoeg mist de film inhoudelijk de motivatie van de verandering (van verachting naar liefde), het wordt niet (voldoende )getoond. Dit is het pre Penelope Cruz tijdperk en dus enter Victoria Abril met hier haar beste rol. Meer nog, dankzij haar présence/vertolking draagt ze de film net naar een drie sterren.
Mensen die dit niks vinden begrijpen Almodóvar niet.
Ik begrijp vooral de ophef rond Almodóvar niet. Hable con Ella en Volver vond ik ook al zulke draken van films. Átame! probeert een hilarische parodie op een romcom te zijn, maar mist daarvoor de nodige humor en romantiek, althans naar mijn smaak uiteraard.
De muzikale intermezzo's en het spel van Victoria Abril maken het nog een beetje uit te houden.
2*
Ondanks deze context blijft de film luchtig van aard. Het personage Ricky wekt zelfs enige sympathie op ondanks al zijn misstappen omdat je toch het gevoel hebt dat hij echt van haar houdt. Het levert soms ook komische situaties op. Verdere een aantal fijne camerabeelden met spiegels. De licht erotische scènes mochten er ook best wezen, zeker die in bad. Beiden groeien als verknipte persoonlijkheden dichter naar elkaar toe. De vrijscène was dan weer eerder humoristisch van aard, maar filmisch met die plafondspiegel best te pruimen. Zag ik onlangs ook nog eens in Verhoeven’s Basic Instinct (1992).