Moonlight (2016)

Zo besloot je gisteren je schrijfsel bij The Debt Collector (2018) ook. Mogen we die parel onder al je pennenvruchten verwachten?

Ja vriendelijke vriend, daar de meningen natuurlijk over verdeeld hè ?

Mag gezegd worden dat het een het ander niet is, en het ander wederom niet het een.

Een lach en een traan en een rijpe banaan. De vogeltjes komen en de vogeltjes gaan. Ti’s maar net waar ze even willen staan.

Amen.

Sterk drama met drie verschillende acteurs die allemaal uitblinken als Chiron, toch weet de film ondanks zijn zijn verhaal, kracht, boodschap en sterke personages en acteerprestaties mij net niet helemaal te raken.

It's a hard knock life in optima forma in beeld gebracht. Het harde nietsontziende leven van Little, een waardeloze moeder, glansrol van Naomie Harris die we toch van heel wat gemakkelijkere rollen kennen als Moneypenny en Pirates, een omgeving die bruut tegen hem is en hem niet begrijpt, de enige die moeite voor hem lijkt te willen doen is dealer Juan en zijn vriendin. In het tweede deel is het niet anders, Black heeft het nog steeds lastig in een harde omgeving, geen veilig thuis en wanneer hij dan eindelijk uit zijn schulp lijkt te kruipen en iets van hem zelf ontdekt wordt dat ook weer bijzonder hard in de kiem gesmoord en natuurlijk betaald hij de zwaarste prijs wanneer hij eindelijk een keer voor zich zelf opkomt. In het derde deel zien we hem terug als iemand die lering getrokken lijkt te hebben van dat ene moment dat hij terugsloeg, en dat dit het antwoord op alles is, getuige zijn getrainde lichaam. Natuurlijk is hij een kopie van Juan geworden, zelfs het likje aan de lippen iedere keer, want wat voor voorbeeld had hij verder? De gedachte dat Juan ook een dergelijke jeugd gehad heeft ligt voor de hand. Toch de twijfelende houding over hem zelf, wie hij is, en wat hij is, die blijft spelen....

Wat valt verder op, de zo gezegde twijfel, de onveiligheid in iedere situatie maar vooral ook dat deze jongeman door zijn omgeving wordt gevormd en is gevormd, ook wanneer hij later met zijn maat zitten te praten, en aangeeft een dealer te zijn, wellicht het beste wat hij zou kunnen zijn, en toch is het niet goed. Het is nooit goed. Een wonder dat Chiron zichzelf niet durft te zijn, wat een immense worsteling.

Goeie film, goed geacteerd, vooral door alle drie die Chiron spelen, Naomie Harris mag ook genoemd worden net als Mahershala Ali. Dat de film in de prijzen gevallen is geen wonder te noemen, toch raakte de film me niet heel erg. Boeiende film, mooi een keer gezien te hebben.

Onvergetelijke film.

De veelzijdigheid aan thematiek: identiteit, druggebruik, kind-ouderrelatie, armoede, opgroeien, vriendschap, seksualiteit e.a. vloeiden mooi samen in een film die ik vooral qua regie magnifiek vond.

Sommige scènes waren hartverwarmend of hartbrekend, en zo mooi in beeld gebracht.

Ik vond de film wel wat kort. Had graag wat meer uitdieping van personages of verhaallijnen gezien. Ik bleef wat verwaasd achter. Van schoonheid, maar ook omdat ik het gevoel had dat er nog veel meer te vertellen was.

In mijn ontroering, enthousiasme en al de rest heb ik 5 sterren gegeven, en ik hoop dat het, als bij sommige films, niet wegebt en ik mijn score verlaag. Ben nogal emotioneel in filmbeleving en punten geven.

Heb één dag gewacht om er een kort stukje over te schrijven. De dag ervoor zag ik The Hangover, en die krijgt 0,2 meer dan deze. Heb me ingehouden, want daar heb ik het héél moeilijk mee.

Bijzonder project van Barry Jenkins. Heel moeilijk te beoordelen. Ik weet niet precies wat ik hiervan moet vinden.

Het was helemaal niet leuk om ernaar te kijken. Het is heel triest om telkens te beseffen dat dit daadwerkelijk gebeurt in onze bizarre wereld. Mensen die op hetzelfde geslacht vallen horen gewoon hetzelfde behandeld te worden als heteroseksuele mensen. En dan heb je ook nog een verslaafde moeder die je om geld smeekt om weer te kunnen gebruiken.

De film kent bijna helemaal geen positieve scènes. Het blijft een ijzersterk verhaal maar het heeft mij alleen maar boos gemaakt. Ik weet dat cinematografie kunst is maar ik heb hier gewoon niet van kunnen genieten. Het camerawerk bevalt mij trouwens ook niet echt. Waarom film je bijvoorbeeld een gesprek tussen twee mannen steeds in een cirkel rond?

Ik kan me voorstellen dat dit project de Oscar voor beste film heeft gewonnen. Maar dat Mahershala Ali de Oscar voor beste mannelijke bijrol heeft gekregen… Serieus? Die kan niet eens een sigaret roken.

Boyhood voor de gekleurde (homofiele) medemens. Ik vind het weer niks.

2*

Waarom volharden sommigen toch in het gebruik van het woord homofiel?

Homo, nicht, flikker, poot, reetridder, leken mij allemaal minder gepast. Geen idee welke politiek correcte naam in 2020 trending is.

Volgens mij heeft het met politiek correct niet zo veel van doen, maar homoseksueel is volgens mij gangbaar. Het 'fiel' reserveren we voor gedrag dat we als 'ziek' bestempelen.

Volgens mij zit heel Moviemeter vol met cinefielen...

Een indrukwekkende film die het drama gehalte op een manier brengt dat het toch over het algemeen gezien goed te verteren blijft. De sfeer is soms verbazend luchtig, maar dit is wel vooral het eerste gedeelte van de film.
Moonlight is zonder twijfel een interessante film, maar ondanks de speelduur soms toch een beetje te gehaast bijna, ik weet er even geen beter woord voor te vinden.
Waar de film aan de ene kant veel aandacht besteed aan het leven van Chiron had ik tegelijkertijd wel wat meer willen zien van de verhalen van Juan en Teresa.

Dat Juan jaren later opeens dood is en dit enkel kort in een dialoog wordt verwerkt vond ik een vreemde keuze, zijn personage was namelijk erg interessant en tevens een rode draad voor het verloop van Chiron's leven, Teresa blijft dan wel leven maar verdwijnt in de 2de helft ook meer naar de achtergrond, wat ik jammer vond en een gemiste kans. Tegelijkertijd valt er ook te zeggen dat Moonlight over het algemeen gezien niet voorspelbaar is en gelukkig ook niet de voorspelbare paden volgt. Zo was niet alleen ik maar ook een goede vriend van mij er bijna van overtuigd dat Chiron tegen het einde zou worden vermoord, maar hier hebben de makers gelukkig niet voor gekozen.

Moonlight is een film die zonder twijfel gezien mag worden en bijna gezien "moet" worden, want aan de ene kant is het verhaal sterk uitgewerkt maar aan de andere kant laat het toch wat steken vallen. Dit is ook de reden dat ik blijf haken op een 3,5 die wel heel erg dicht tegen een 4 aanzit.

Was niet slecht , maar had er wel veel meer van verwacht .

Ik hou wel van een beetje trage film maar hier werd helemaal niks ècht verteld wat we al duizenden keren al niet voorbij hebben zien komen.

Wat iemand hier in de comments al zei, het is een 'zwarte' film en dus moet hij politiek correct wel een oscar nominatie krijgen. Positieve discriminatie dus en daar heb ik een broertje dood aan.

Als ik één type film haat dan zijn het wel coming of age films, maar deze is wel zo goed gedaan dat het iedereen raakt.

Ik weet wel welk woord voor jou trending is: homofoob

Nee hoor, heb helemaal niks tegen homo’s (of hoe je ze dan ook moet noemen anno 2020).

Het valt allemaal niet mee Basto, bijvoorbeeld gewoon lezen wat Ziegler in reactie op jou daar al over geschreven heeft is eigenlijk al teveel gevraagd.

Homo is toch gewoon kort voor Homoseksueel. Maar goed, 2020 is naast Corona kennelijk ook het jaar van de lange tenen...

Ik sla niet zozeer aan op de term die je wel of niet hanteert, maar meer om de toon vol dédain en het eeuwige schermen met politieke correctheid op situaties waar dat helemaal niet van toepassing is (het woord politiek in de vaste combinatie 'politieke correctheid' zegt eigenlijk al genoeg, vreemd genoeg wordt dit meestal straal genegeerd door de Don Quichots die overal 'pc' ontwaren). Hoe dan ook, voor jou is de gehanteerde term niet belangrijk, maar hierboven wordt je erop gewezen dat dit voor anderen wel zo is, dat je dat dan verkiest te negeren ("of hoe je ze dan ook moet noemen anno 2020") zegt veel.

Mooie shots van Miami's in neonlicht badende nachten. Soms voel en ruik je gewoon die caribische regen. Niettemin lieten de eerste twee hoofdstukken me relatief koud. Het drama lag er allemaal wat te dik en gratuit bovenop, alsof het probeerde te compenseren voor een zeer vlakke karakterontwikkeling. Het slot is beter en laat het heden zien als gevolg van het verleden. En de allerlaatste minuut wist me dan toch plotseling te raken.

Uiteindelijk zijn er gewoon betere coming of age films, ik noem een La Vie d'Adele.

Zeer magere 3,5*

Teder spel met onderwerpen als marginalisering, seksuele ontluiking en mannelijkheid. Het fijne aan 'Moonlight' (2016) is de poëtische (bijna nostalgische) beeldtaal waarmee het Miami van de jaren tachtig wordt geschetst als een ongemeend harde én warme plek. Waar het maanlicht helder schijnt, maar voor een gevoelige outsider blijft er genoeg duisternis over om zich te kunnen verstoppen voor rigide mannelijkheidsnormen. Drie afzonderlijke acteurs spelen vormende fases in het leven van één Afro-Amerikaanse jongeman op zoek naar zijn eigen seksuele identiteit. Zijn eerste ervaringen met afwijzing en aangeleerde zelfhaat. Zijn eerste kwetsbare ontmoetingen met intimiteit en kameraadschap. Het maakt 'Moonlight' (2016) tot een loom voortkabbelend sociaal drama, waarin precies de juiste mokerslagen worden uitgedeeld om de pijnlijke tristesse te schetsen van een coming-out in een intolerante omgeving. Maar tegelijkertijd is het een hoopvolle film over menselijke verlangens die zich niet laten onderdrukken door de hardvochtigheid van anderen.

Veel (overbodige) stiltes in deze film. De bedoeling is waarschijnlijk om die vele 'stille' emotionele (gezicht)uitdrukkingen naar de kijker toe te sturen, om zo de kijker in de huid van de hoofdrolspeler te laten kruipen. Het acteren is prima, maar dergelijke films zijn niet aan mij besteed...

Mooie film met mooie acteerprestaties. Mij werkt het niet willen praten van Chiron wel op de zenuwen. Ik zou het eruit willen schudden. Maar dit is nu juist de opzet van de film. Een beetje depressief door de hele lijn, enkele mooie momenten moeten er toch ook geweest zijn in Chiron´s leven maar die krijgen we amper te zien. Niet kijken als je zelf wat depri bent.

Beetje jammer van de drie verschillende hoofdacteurs. Vooral vanaf hoofdstuk drie was ik emotioneel totaal niet meer verbonden met Chiron.

Moonlight vertelt van een coming of age-verhaal en doet dat in drie delen. In elk deel behandelt de film een wezenlijke fase in het leven van het personage Chiron. In het eerste deel is hij een kind van negen jaar oud. In het tweede deel een tiener. In het laatste deel een volwassen man.

De drie segmenten grijpen wonderschoon in elkaar en slagen erin om zonder inspannende kunstgrepen het complexe gevoelsleven van Chiron te belichten. Hij groeit op in armoedige omstandigheden in een achterstandswijk. Om hier te overleven moet je hard, mannelijk en zelfverzekerd zijn. Eigenschappen die Chiron niet bezit. Chiron is introvert, gevoelig en angstig. Een prooi bij uitstek voor de omgeving die hem intimideert en pest. In stilte zwerft Chiron door de straten. Zijn pijn goed zichtbaar voor de kijker.

Mooie poëtische beelden onderstrepen de gemoedstoestand van Chiron. Een gemoedstoestand die niet alleen wordt bepaald door trieste gebeurtenissen. Moonlight is een film die je meesleept vanwege de pakkende esthetische weergave van de beelden en door het acteertalent van zijn spelers.

Een gevoelvolle film die je in het eerste deel bij de strot grijpt en dat in het tweede en derde deel blijft doen. In het tweede deel is Chiron een tiener die nog steeds niet weet hoe met andere mensen te interacteren. En tenslotte zien we Chiron als volwassen man met een indrukwekkend fysiek. Hij is geworden tot de persoon die de liefdeloze omgeving uiteindelijk van hem heeft gemaakt. Maar ook in deze episode weet te film te ontroeren door de gevoelige ziel achter de fysieke façade bloot te leggen.

De serene aanpak waarvoor regisseur Barry Jenkins kiest, treft steeds de juiste toon. De opbouw van het verhaal is misschien niet bijzonder verrassend, maar maakt vooral door de krachtige beeldende vertelwijze indruk. Prachtige beeldspraak die in combinatie met sfeervolle muzikale klanken meer dan slechts prachtige beeldspraak wordt. En uiteraard bezit de film een uitstekende cast die met integer acteerwerk een groot aandeel heeft in een geslaagde emotioneel geladen beleving. Fijne film.