Morvern Callar (2002)

We volgen de gelijknamige hoofdpersoon van de film Morvern Callar in haar opmerkelijke manier van rouw verwerken, dit alles wordt begeleidt door een fijne soundtrack met voor mij grotendeels onbekende muziek . Morvern is een behoorlijk introverte jongedame en we komen dan ook weinig over haar aan de weet maar dat geeft niets. In dit wat dromerige werkje van Lynne Ramsay maken we verder kennis met het personage Lanna die mij enigszins op de zenuwen begon te werken. Vooral het Spaanse gedeelte met beelden van het platteland heeft mij kunnen bekoren.

Ik heb deze film gezien na Ramsay's nieuwste film We Need To Talk About Kevin. Wat beide met elkaar gemeen hebben is dat ze door de cynische sfeer en het nihilistische gedrag van het centrale personage aanzetten tot nadenken. Het tijdsbeeld, dat in beide films geschetst wordt, is wellicht tekenend voor de houding van een (gelukkig maar) klein deel van de hedendaagse jeugd. Ik heb daar absoluut niets mee, waarschijnlijk omdat ik van een toaal andere generatie ben. Misschien dat ik daarom het boek maar eens moet lezen om meer van deze egocentrische en onverschillige houding te begrijpen. Maar ik sluit niet uit dat mijn vragen onbeantwoord blijven, omdat - net als Kevin in de andere film - in dit geval ook Morvern zelf het "waarom" van haar gedrag niet kent.

Zelfdoding van haar vriend geeft Morvern de kans om te ontsnappen aan haar saaie leventje als medewerkster van een supermarkt in Schotland.
En als je jong en uit de UK komt betekent vrijheid: Spanje (de Costa, Club Med, Clubs).
Toch lijkt Morvern ook iets meegekregen te hebben van haar vriend want z'n nagelaten muziek biedt een kijk op een andere wereld: Can, Boards of Canada, Lee Hazlewood, Aphex Twin, Stereolab...een gegeven dat Morvern en haar vriendin Lana uiteindelijk uit elkaar zal drijven.
Film die het voornamelijk moet hebben van de soundtrack, de beelden, de sfeer, de gezichtsuitdrukkingen en een soort van serieuzere en minder komische variant op "Trainspotting" lijkt.
Zou wel eens erg van het boek kunnen verschillen omdat de plot/het verhaal hier voornamelijk een kapstok lijkt om de beelden van een samenhang te voorzien.
Erg sterke film.

Dit is een eigenzinnig filmpje, dat me wel wist te pakken. Het draait allemaal rond Morvern Callar, die eigenlijk gedurende de hele film maar wat doet. Haar vriend pleegt zelfmoord en laat een novelle achter, die ze onder haar naam gaat publiceren. Vervolgens vertrekt ze naar Spanje voor een typische jongerenvakantie aan één van de Costa's. Het waarom van haar handelingen wordt nooit duidelijk, maar dat is juist ook het leuke. Het levert verrassende scenes op die aangevuld worden met een mooie soundtrack.

Aardige film, waarbij de regisseuse sterk haar eigen stempel op weet te drukken, wat op zich wel een pluspunt te noemen is.

Het begint allemaal erg sterk, met een fraaie openingsscène. Daarna volgt een wat wisselvallige film, waarin de hoofdrolspeelster wordt gevolgd. Je krijgt niet echt feeling met haar. Het blijft allemaal wat afstandelijk. De soundtrack is wel fijn en zorgt voor een aangenaam sfeertje. Wel is het jammer, dat de film mij niet helemaal wist te pakken. Het heeft zeker de elementen, die me erin zouden kunnen zuigen, maar dat gebeurde helaas niet. De tweede helft is daarnaast ook duidelijk wat minder goed dan de eerste.

Toch kan ik hier wel een voldoende aan kwijt. De sterke momenten, die de film kent zijn ook echt sterk. Ben ook nog steeds benieuwd naar “We Need to Talk about Kevin”. Wie weet komt het er daar wel allemaal uit.

3,0*

Ondanks dat de film eigenlijk maar niet wil kiezen wat hij eigenlijk wil zijn, toch wel erg genoten.

Wauw, wauw, wauw.

Impressionistische film waarin we deelgenoot worden van de innerlijke wereld van een jonge vrouw die niet weet hoe ze moet 'rouwen'. Opvallend hoe streng de film hier wordt aangepakt.

Wanneer worden de eerste twee films van Lynne Ramsay op BR uitgebracht?!

Helaas haalt Morvern Callar (bij deze eerste kijkbeurt) ook voor mij niet het niveau van Ramsays andere werk. Ook niet dat van haar debuut. Nochtans valt er genoeg te halen en zit er zoals gebruikelijk een wereld van diepgang in de details. Maar toch miste ik iets.

3,5*

Hihi, een vertoning op 35mm met het geluid aangenaam hard? Ik heb hem direct 2 keer gezien toen. Doe ik zelden. Maar dat kan wel eens het verschil in waardering verklaren.

Als ik die kans krijg zonder dat ik er anderhalf uur voor hoef te reizen, doe ik het zo

Ik begrijp de score wel bij deze film, maar zo'n chaotische film is niet echt iets voor mij. De film weet niet goed waar het naar toe wil en ik heb helemaal niets met de personages. Af en toe trekt het wel terug de aandacht met enkele interessante scènes. Maar helaas lukt datzelfde niet met het geheel van de film. Jammer, want de boodschap (als dat al moet natuurlijk) ging helemaal verloren. En ik had toch gehoopt dat de hele film een sfeer kon behouden. Muziek valt wel mee, maar ook hier enkele toevalstreffers.

Met You Were Never Really Here (2017) op vijf bollen wacht je er eigenlijk op om toch licht teleurgesteld te worden door dit eerdere werk van Ramsay. Morvern Callar is geen escortbedrijf, maar de naam van een jongvolwassene die haar vriend terugvindt op de vloer van hun gedeelde appartement. Zelfmoord, zo blijkt; de blinkende kerstverlichting voelt direct al niet zo toepasselijk meer. Deze beeldende paradox - stilistische verfijning onder miserabele omstandigheden - houdt doorheen de film aan, aangezien de droom om aan een troosteloos bestaan te ontsnappen keer op keer stuit op de sombere realiteit. Ik vond de film (vooral daardoor) té stijlbewust (da's misschien wel het allergrootste verschil met YWNRH - die voelde extreem intuïtief aan).

Door haar hoofdpersonage (haast) a-dramatisch met een ingrijpende gebeurtenis om te laten gaan, maar haar tegelijk wél de illusie van een (tijdelijke) uitweg te geven, creëert Ramsay een net iets te kunstmatig vacuüm waarbinnen escapisme en gevangenschap elkaar onafgebroken bestrijden. Hierdoor ontstaat een film waarbinnen het gebrek aan emotionele impact juist ''het punt'' is, omdat het gegeven van een monotoon bestaan mee bepaalt hoe het hoofdpersonage functioneert. Werkte voor mij maar deels. Ook ontsnapt Ramsay er niet helemaal aan dat het nu aanvoelt alsof het onderwerp 'zelfmoord' licht gebanaliseerd wordt (wat in dit geval absoluut niet de intentie hoéft te zijn).

Ik was wel benieuwd wat Lynne Ramsay hiervan ging maken. Een tijdje geleden heb ik het boek gelezen, en dat beviel toch niet zo heel goed - Morvern heeft wel wat weg van het typische Britse chavvy bimbo-type, maar dan vooral een fantasievariant gemaakt door een vieze man van middelbare leeftijd (veel seks, drugs, te dom om te poepen maar toch een verfijnde muzieksmaak van precies het soort artiesten wat hijzelf leuk vindt), en niet als een persoon van vlees en bloed. Daarbovenop ook nou niet echt een heel logisch verlopend verhaal, al is deels ook het punt dat Morvern een psychopaat is die in het moment leeft. En ook met Lynne Ramsay heb ik wisselende ervaringen - We need to talk about Kevin vond ik vrij goed, maar You were never really here kon me toch een stuk minder bekoren.

Als film, tja, het is soms wel aardig maar veel meer dan dat ook niet. De muziek is tof, Morvern en haar vriendin Lanna doen het leuk, maar ik blijf het een chaotisch, onsamenhangend verhaal vinden waarin ik het karakter Morvern simpelweg niet geloof als werkelijk persoon. Ook niet als rouwende, in de war zijnde, impulsieve Schotse sociopaat. Toch gebeurt er genoeg in de film (dat is het voordeel van verhaaltechnisch van de hak op de tak springen), en ziet het er fraai genoeg uit om toch nog tegen een voldoende aan te kruipen. Nu maar hopen dat Ratcatcher wel echt raak gaat zijn.

Bof ging nergens over... Visueel alweer erg genietbaar van Ramsey maar als film had dit weinig te vertellen. Die Morvern Callar heeft ze trouwens niet alle vijf op een rij : de onverschilligheid en onbewogenheid waarmee ze de dagen na de zelfmoord van haar vriendje beleeft stroken niet met "normale" menselijke emoties die je daarbij zou hebben. Ook dat interview met de twee uitgevers van het boek sloeg echt nergens op... niet eens inhoudelijk ingaan op het boek... . Dan nog een wazige onfunctionele discotheekscène ergens daar tussen... Nee, dit is echt op het randje van een slechte film over een marginaal personage die me weinig deed. De 2,5* geef ik dan nog puur op het visuele aspect... soms lekker trippy in beeld gezet. Maar als Lynn Ramsey film (al haar andere films gaf ik 4 of 4,5*) was dit een tegenvaller.

Indrukwekkend

Ik kwam deze op het spoor omdat die in een of andere lijst als tweede eindigde als de beste Britse film van deze eeuw. (Voor Under The Skin, maar achter Paddington 2)

Had ook geen idee wat de titel betekende en waar het over ging. Behalve dat de hoofdpersoon wakker wordt naast haar dode vriend. De titel bleek de naam van de hoofdpersoon, mijn engels schoot dus niet te kort.

Wat volgt is een vertassend soms verbijsterend relaas. Prachtig naturel gespeeld en net veel grvoel op haast poëtische wijze verteld.

Erg sterk. Dikke 4*