
Airport (1970)
Verenigde Staten
Drama / Thriller
137 minuten
geregisseerd door George Seaton
met Burt Lancaster, Dean Martin en Jean Seberg
De stressbestendigheid van luchthavendirecteur Mel Bakersfield wordt op de proef gesteld wanneer een Boeing een cruciale landingsbaan blokkeert tijdens een zware sneeuwstorm. Daarnaast blijft zijn vrouw hem op zijn huid zitten. Diezelfde nacht vertrekt zijn zwager en hoofdpiloot van de Boeing 707 met zijn stewardess (en minnares) naar Rome, waar hij enkele dagen hoopt te genieten van zijn prille liefde. Dat gelukje blijkt van korte duur wanneer blijkt dat ze zwanger van hem is. En dat niet alleen, aan boord van het toestel zit een man met een bom.


De film handelt uitgebreid over het functioneren van een luchthaven tijdens een zware storm. En hoe om te gaan met een (of meerdere)crisis. De acteurs vertellen hun verhaal in alle rust en dat maakt de film heel begrijpelijk. Alles is duidelijk, geniaal vormgegeven, bijzonder droog geacteerd (vooral Martin) en cheesy dialogen. Geloof me of niet, eigenlijk leek de film een grote reklameblok voor de Boeing maatschappij. Kijken en genieten. 4
Dat vinden er meer en daarom won deze good oldie ook een Oscar.
Natuurlijk mede dankzij spelers van naam en faam.
In ieder een geval een film om te bewaren !
Ik had veel meer actie verwacht. Ik ben inmiddels gewend van rampenfilms dat er naar 'dat grote moment' toegewerkt wordt (zoals bij Earthquake), maar hier was de climax niet indrukwekkend genoeg.
Airport geeft wel een interessant tijdsbeeld van vliegvelden voor al de bomaanslagen. Het is grappig om te zien dat men toen zomaar een vliegtuig kon binnenwandelen of even gezellig een sigaretje op kon steken in hun stoel.
Over de cast was ik dik tevreden. Ik had moeite om Burt Lancaster en Dean Martin uit elkaar te houden. Blijkbaar waren het grootheden, maar mij konden ze nauwelijks boeien. De hoogvliegers waren (naar mijn mening) Helen Hayes en Jacqueline Bisset. Hayes werd terecht al genoemd in eerdere berichten en haar verhaallijn was ook bij vlagen het interessantst en vermakelijkst. Ook Bisset was erg leuk als de - zoals het oogde - een kutwijf, maar eigenlijk iedereen probeerde te redden.
Als je er geen hoge verwachtingen van hebt is de film nog wel vermakelijk. Een rampenfilm zou ik het niet noemen. Ik ga in ieder geval met plezier de drie sequels tegemoet. Ik verheug me daaruit het meest op Airport '77.
Prima film. 3 sterren
Met name Dean Martin speelt ,zoals altijd, prima.
De cast is er eentje met de grote namen uit die tijd.
Het verhaal zit wel goed al is het een beetje langdradig maar het verveelt wel niet erg.
Toch wel een leuke film om eens terug te bekijken.
Dean Martin bewijst hier dat hij naast een goed zanger ook een redelijk goed acteur was.
Overigens ben ik niet de enige die over deze film niet erg enthousiast is. Niemand minder dan Burt Lancaster zei: "Natuurlijk steekt het als je merkt dat de meest succesvolle film die je gedaan hebt zulke volslagen rotzooi is als Airport." Wàs het dan ook echt zo'n grote hit? Nou, op de lijst van meest succesvolle films in Amerika "adjusted for ticket price inflation" staat hij op een respectabele 43ste plaats, hetgeen hem aldus gerekend succesvoller maakt dan alle Pirates-, Harry Potter- en Lord of the Rings-films. (En dan is Airport nog niet eens de meest succesvolle film van 1970: dat is Love story...)
Na een paar dagen laten bezinken met een halve punt verhoogd naar uiteindelijk 4,0*.
Ik moest even wennen aan het lage tempo, maar naderhand bleek dit een verademing in vergelijking met de hoge snelheid van de huidige - goedkopere - rampenfilms. Mooi tijdsbeeld, ligt fijn in het oog, met leuke rollen van o.a. George Kennedy.
Na een paar dagen laten bezinken met een halve punt verhoogd naar uiteindelijk 4,0*.
Prima gesproken ik zou zeggen ga al die andere ook zien
The Poseidon Adventure (1972)
Beyond the Poseidon Adventure (1979)
The Towering Inferno (1974)
Airport 1975 (1974)
Concorde Affaire '79 (1979)
The Concorde ... Airport '79 (1979)
Airport '77 (1977)
Earthquake (1974)
En, BlueJudaskiss, áls je inderdaad verder gaat met de rampenfilms, hou dan niet op voordat je de (mijns inziens) beste op stinissens lijstje hebt gezien: The towering inferno.
Klopt samen met The Poseidon Adventure (1972)
En, BlueJudaskiss, áls je inderdaad verder gaat met de rampenfilms, hou dan niet op voordat je de (mijns inziens) beste op stinissens lijstje hebt gezien: The towering inferno.
stinissen en Roger Thornhill The Towering Inferno en The Poseidon Adventure heb ik allebei gezien. Veel te lang geleden, maar vond ze ook al toen ik nog wat jonger was erg gaaf. Het gekke was dat toen het lage tempo me niet opviel. Wat betreft de Airport-films: RTL heeft volgens mij 3 van de 4 uitgezonden, ik heb er nog 2 op de harddiskrecorder staan - ook die ene naar het schijnt erg slechte film met Sylvia Kristel.
stinissen en Roger Thornhill The Towering Inferno en The Poseidon Adventure heb ik allebei gezien. Veel te lang geleden, maar vond ze ook al toen ik nog wat jonger was erg gaaf. Het gekke was dat toen het lage tempo me niet opviel. Wat betreft de Airport-films: RTL heeft volgens mij 3 van de 4 uitgezonden, ik heb er nog 2 op de harddiskrecorder staan - ook die ene naar het schijnt erg slechte film met Sylvia Kristel.
Je bedoelt deze en zo slecht was die nu ook weer niet als je van dit soort films houdt.
The Concorde ... Airport '79 (1979)
Vandaag op vele vlakken door de tand des tijds aangevreten.
Negeren we enkele zwakheden in het plot, dan hebben we toch een full-entertainment-film.
De mix van persoonlijke perikelen, de spanning rond het gebeuren en af en toe een komische noot zorgen toch voor een geheel dat hoe dan ook nog best te pruimen valt.
Film zit op meer dan een gegeven te paard en daardoor verdwijnen soms personages te lang uit beeld, maar, zeg eens, het had veel slechter gekund.

Voor de jongere kijkers: Dit is de film die er voor zorgde dat Leslie Nielsen 10 jaar later in 1980
ook in de cockpit kroop in Airplane! de eerste echt geslaagde genrepersiflage aller tijden.
Eigenlijk nog steeds fantastisch, neem een whiskey op een regenachtige zondag, kijk eerst
Airport uit 1970 en daarna Airplane! uit 1980, je pist in je broek van het lachen, zo flauw.
De Airport franchise moet één van de meest succesvolste reeksen zijn in de geschiedenis van de rampenfilm zijn. Vreemd genoeg verwachtte niemand het succes van dit eerste deel doordat de interne strubbelingen (over geld, wat anders) ervoor zorgden dat de grote bazen van Universal dachten dat dit een gigantische flop ging worden waardoor ze de film overal tegelijkertijd uitbrachten in de hoop zoveel mogelijk kijkers te lokken vooraleer de slechte mond-tot-mond reclame hen de nek omdeed. Het geruzie bleef (niettemin omdat producer Ross Hunter in interviews vertelde dat deze film gedurende ettelijke jaren verantwoordelijk was voor het salaris van de Universal executives), maar het heeft hen toch een mooie franchise opgeleverd.
Je mag zeggen wat je wilt, maar Airport is toch wel een erg vermakelijke film geworden. Regisseur George Seaton neemt ruim zijn tijd om zijn verhaal uit de doeken te doen en met een speelduur van meer dan 2 uur en een half is de film misschien in zijn begin wat te traag. Daar had eventueel wel wat in geknipt mogen, maar eenmaal Guerrero op het vliegtuig zit geraakt de film wel in een hogere versnelling. Wat mij echter nog het meest charmeerde was de vrij eenvoudige aanpak. Geen overdreven landing waar het vliegtuig praktisch uiteen bibbert en uiteindelijk met veel lawaai naar de startbaan dondert, maar gewoon een droge conversatie tussen de verkeersleider en de piloten die het vliegtuig met vakmanschap terug met zijn wielen op de grond zet. Het is vooral de combinatie met een (althans voor mij toch) getrouwe weergave van een luchthaven die te kampen heeft met de nodige weersomstandigheden. Dat, en de wel erg cheesy dialogen natuurlijk. Airport heeft een nogal hoog soap gehalte en de gesprekken tussen de personages liegen er in ieder geval niet om.
Burt Lancaster verdiende hier een mooie cent aan doordat hij had bemiddeld dat hij 10% van de opbrengst kreeg wanneer de film de kaap van 50 miljoen dollar zou overschrijven. In Noord-Amerika alleen zaten ze al aan 45 miljoen dollar en toch zou Lancaster altijd blijven verkondigen dat dit de slechtste film was waarin hij heeft meegespeeld. Zie niet in waarom aangezien Lancaster hetzelfde niveau bereikt als ik van hem gewend ben. Niet één van zijn beste rollen weliswaar, het is geen Il Gattopardo bijvoorbeeld, maar niets om je voor te schamen. Zeker niet wanneer je tegenspeler de altijd goede Dean Martin is en er dan nog eens een stewardess rondloopt in de vorm van Jacqueline Bisset. George Kennedy, Van Heflin en Helen Hayes maken het geheel af.
Leuke nonsens in ieder geval die je best niet ziet wanneer je de dag erna op het vliegtuig stapt. Weliswaar wat traag, maar het is genieten eenmaal de film goed in gang is geraakt. Er wordt voldoende tijd genomen om de personages te introduceren en dat heeft uiteindelijk wel zijn nut. Misschien maar eens wat meer van dit soort films zien, heb Earthquake hier ook nog liggen.
3.5*
De film is wat aan de lange kant maar is de lange zit wel de moeite waard.