Tora! Tora! Tora! (1970)

Nou.............vooruit, je hebt gelijk............maar ze worden in de vijftiger jaren het best gemaakt. (is mijn bescheiden mening)

Toch alweer een hele tijd geleden dat ik deze film gezien heb. Ik geloof zelfs nog bij de BBC en toen opgenomen op video. Maar ik kwam de film (eindelijk) voor een prikkie tegen op dvd. Dus laat maar kijken.

De dvd ziet er wel goed uit. Het enige storende is dat de Japanners met Engelse ondertitels worden getoond en daaronder zitten dan de (optionele) Nederlandse ondertitels.

Uitvoerig (documentair-achtige) en rijkelijk gedetailleerde film, die wel wat korter had gemogen. Al duurt hij toch minder lang dan ik dacht. In de eerste helft zit wel vrij veel bla bla. Geschiedkundig kan dit interessant zijn, maar als je voor een lekkere ouderwetse actie-oorlogsfilm gaat, zit dit wel wat tegen de langdradigheid aan. Aan het begin worden er allerlei belangrijke mensen voorgesteld, maar wie nu wie is, die informatie wilde er ook niet goed in. De Japanners spelen iets krachtiger, waardoor je daardoor een iets betere binding krijgt, maar het blijft oppervlakkig. Hier en daar zitten een aantal schitterende opnamen van vliegtuigen en schepen. Er volgt een intermission. En na dat moment krijgen we een aanzienlijk beter schouwspel te zien. Met Japanse vliegtuigen die opstijgen van het vliegdekschip met de zonsopgang op de achtergrond. En na blunders van Amerikanen, volgt dan de aanval. En de nabeschouwing van Amerikaanse en Japanse zijde volgt daarna nog. De muziek erbij is passend.

Ik had de film eigenlijk toch heel wat slechter verwacht. De film was destijds maar bescheiden succesvol (in Japan deed hij het wel goed). Visueel erg mooi gemaakt en met oog voor veel details. Met Japanse en Amerikaanse piloten die naar muziek uit Honolulu luisteren en met dat lesvliegtuig, toch ook heel leuk gedaan.

Met een eerste helft die te doen is en met een zeer sterke tweede helft.

3.0/5.0

De Blu-ray is prima, met ook nog een extended Japanse versie en met extra's, making of en docs.

Groet.

Dus jij vindt the Deer Hunter het eerste uut niet saai?

Heb deze film altijd fantastisch gevonden. Gek genoeg zie ik dat er maar 352 stemmen zijn terwijl Pearl Harbor maar liefst 3484 stemmen heeft. Het zal wel door de titel komen, want velen zegt Tora Tora Tora niks. De film heeft weliswaar een lange aanloop maar blijft ongemeen spannend ook al is de afloop bij iedereen bekend. Mooi is dat het Japanse gedeelte ook Japans wordt gesproken. Het beeld is op deze blu ray geweldig gerestaureerd en het geluid is wel oud maar wel ouderwets mooi. Verder heeft deze film weinig uitleg nodig. Absolute topper voor de liefhebbers!

Persoonlijk vind ik de uitwerking van de film ten opzichte van de waargebeurde feiten prima op elkaar aansluiten.

Moet een oorlogsfilm flitsend en vol actie zitten ?, wanneer het verhaal fictief is zou het een sterk pluspunt kunnen zijn, echter hoeven dit soort films naar mijn bescheiden mening niets meer te hoeven bieden dan zoals hij nu gebracht is.

Volgende vraag, moeten dit soort films top acteurs hebben ?, wellicht cliché maar nee .. de acteurs in deze film doen een bovengemiddelde prestatie en daarbij mogen wat mij betreft de overbetaalde hollywood acteurs ervoor thuis blijven.

Goede acteurs, goede regisseur, goede vertolking van een waargebeurd verhaal, kortom een film die blijft bloeien van begin tot eind al was het enkel om de historische feiten.

Film vermeldt dat alle feiten historisch correct zijn. Altijd een pluspunt bij een film over een gebeurtenis die toch een echte ommekeer in de wereldgeschiedenis tot gevolg had.

Bij het bekijken van het eerste gedeelte van de film lijkt het me toch dat de aanval op Pearl Harbor wel een verrassing was inzake lokatie en omvang maar dat de Japanse agressie voor velen wel in de lucht ging.

Dit eerst gedeelt vergt trouwens wel heel wat aandacht met de vele personages die er een rol inspelen. Kenners van WO II zullen hier wel heel wat aanhebben; voor anderen zal dit mogelijks wel als saai overkomen.

Zeker is dat de actiescènes spectaculair zijn. Film is bijna een halve eeuw oud maar mag inzake visuele effecten nog zijn voet plaatsen naast actueler werken.

Goed in het script is anderzijds ook dat er geen helden uitgepikt worden en speciaal gevolgd. Op dat vlak houdt de film zich strikt aan een feitelijk verslag.

Qua aanpak doet de film me helemaal denken aan The Longest Day met dat verschil dat er in de verhaallijn van vernoemde film nog wel aandacht was voor het 'kleinere' verhaal van de betrokken soldaten, wat hier nagenoeg ontbreekt. Maar zeker hulde om de kijker een semi-documentaire voor te schotelen die netjes opgedeeld is in een deel spannende kafka militaire bureaucratie en een deel spectaculaire bombardementen en luchtgevechten.

In de geschiedenisles op school kan men het wel eens terloops hebben over 'de aanval op Pearl Harbor' maar dankzij dit soort films krijg je een idee over welk soort catastrofes het werkelijk gaat en ook wat er aan vooraf gaat. Je zal er als militair maar middenin zitten. WO II geïnteresseerden moeten deze film zeker gezien hebben. Ondanks de afwezigheid van grote namen in de cast gaat het om een topproductie.

Mooie filmposter trouwens!

En gezien! Bij de Kringloop gevonden. Blijft leuk dat gesneup.

Maar, oorlog? Drama? Waarom niet historisch? Er is pas na een uur en drie kwartier sprake van oorlog en dat duurt maar twintig minuten. Het draait vooral om de aanloop naar de gebeurtenissen rondom 7 december, de dag die Roosevelt betitelde als: a date which will live in infamy. Een eigenlijk is die aanloop razend interessant want er is vaak genoeg beweerd dat men het wel wist maar dat de publieke opinie tegen was, net als in de Eerste wereldoorlog. Toen was de Lusitania de druppel, en nu had men weer een excuus nodig. Of was het toch onderschatting? Briljante oneliners passeren in dat geval, opmerkingen dat Japanners te klein waren om goede soldaten te zijn of dat ze door hun spleetogen een beperkt zichtveld hadden en daardoor slechte piloten geacht werden, echt waar! Ik verzin dit niet. Goed uiteraard komt er op al deze vragen geen antwoord.

Desalniettemin blijft het een interessante kijk op de zaken. De plannen, de planning, alle betrokkenen en vooral de falende bureaucratie en inlichtingendienst van de Amerikanen. Stelletje heidenen die Jappen natuurlijk, wie valt er nu aan op zondagochtend terwijl ieders vrome en godvrezende Amerikaan in de kerk zit? Bizar kijkje ook weer binnen de Japanse cultuur, die stijfheid, dat trotse en enthousiaste. Oblix zou wel zeggen, rare jongens....

Het bombardement ziet er voor die tijd best wel knap uit hoewel er regelmatig met maquettes gewerkt wordt maar goed dat moet je in dat tijdsbeeld zien, het is immers een film 1970. De beelden van het vliegveld waar opstijgende toestellen al brandend over elkaar heen vallen en neerstorten....hemel, ik meende vroeger dat dit archiefbeelden moesten zijn. Het ziet er zo echt en gevaarlijk uit , mannen die struikelend en vallend brandende wrakken ontwijken. Het woord stuntman krijgt een andere dimensie.

Wat daarnaast opvalt is twee piloten die hun toestel op een ander vliegveld staan hebben en daar snel heen rijden en opstijgen. Wat ook even opviel, een donkere matroos die over het dek van een schip loopt en een machinegeweer pakt en toestellen gaat beschieten. Een twee tal opvallende paralellen met Pearl Harbour, verder loopt een vergelijking met die film totaal mank. Waar Michael Bay een suikerzoet verhaaltje spint met Rafe en Danny en daarna nog de heldhaftige Doolitle raid, richt Tora Tora Tora zich veel meer op realiteit en historische correctheid. Een uitgebreid beeld van de achterkamer politiek, het gekonkel van ambassadeurs, de planning en de spanning vooraf. En ik moet zeggen geef mij deze film dan maar.

Een meer dan prima historische film die overigens niet voor iedereen weggelegd is.

Eentje die al eventjes op mijn verlanglijstje stond en na de kleffe bedoeningen van Pearl Harbor (2001) en Midway (2019) wordt hier optimaal aandacht besteed aan het verhaal. Het is op zich al vrij opmerkelijk dat de film door verschillende en totaal gescheiden filmploegen werd gecreëerd. De scènes over het Japanse luik werden ingeblikt door Toshio Masuda en Kinji Fukasaku. Het Amerikaanse gedeelte werd dan weer Richard Fleischer onder handen genomen. Het is dan ook fijn om op te merken dat de Japanners Japans spreken en geen Engels. Het komt de authenticiteit alleen maar ten goede.

Er is de nodige aandacht voor de ontwikkelingen die de aanval voorafgingen. En zelfs tijdens de aanval heeft men de nodige aandacht om het bureaucratische systeem onder de loep te nemen. Het duurde toch wel even vooraleer men echt doorhad of het onmogelijke aan het gebeuren was. Zelfs de berichtgeving naar buiten werd amper aangenomen en afgeschilderd als ridicuul. Deels vanuit de eigen suppromatie en de minachting voor het kleine Japan.

Verder nog een speciale vermelding voor de uitstekende gevechten. Misschien wat minder spectaculair dan wat we vandaag gewoon zijn, maar voor die tijd mocht het best gezien worden. Niet voor niets een bekroning gekregen op de Oscars voor de special effects. Veel personages en veel diplomatiek gedoe, geheel naar realiteit, want zo simpel zoals andere films het laten uitschijnen, is het nooit. Goede historische film dus, leuk!

Inmiddels al weer 6 jaar geleden dat ik deze film voor de eerste en ook voor de laatste keer had gezien. Films kijken we soms voor de 2e of meerdere keren maar er moet wel wat jaren tussen zitten. Het mooiste is als je wat van het verhaal kwijt bent, dan is het net weer alsof je hem voor de eerste keer ziet.

Wat Tora! Tora! Tora! betreft, het was en het blijft een prima oorlogsfilm met een uitstekende opbouw en fantastisch gespeeld door allen. Ook het mooie van deze film is dat het materiaal authentiek is en dat is erg indrukwekkend op een iets groter scherm. Bijvoorbeeld als een van de leidinggevenden aan de Japanse zijde een wandeling over het dek maakt, langs een kanonloop wandelt, dan zie je dat de loop minimaal 7 meter lang is. (zonder koepel!)

Mijn waardering gaat van een 7 naar een 8!

Tora! Tora! Tora! Ik kende de titel al heel lang, maar het was er nog nooit van gekomen. In deze Tweede-Wereldoorlog-film wordt op een wat droge, documentaire-achtige wijze de aanval op Pearl Harbor beschreven - en dan vooral wat er aan vooraf ging. Wat het wel interessant maakt is dat beide kanten uitgebreid in beeld komen, met zowel de meticuleuze voorbereidingen aan Japanse kant en een mengsel van achterdocht maar ook onvoorbereidheid aan Amerikaanse zijde. Het ziet er vooral fraai en realistisch uit, en ook zeker een goede keuze om ook beide partijen uitgebreid in beeld te laten komen; maar het sleept soms wel een beetje, ook omdat er wel heel veel expositie in de dialogen zijn. Hoe vaak ik wel niet van tevoren heb moeten horen dat de geografie van Pearl Harbor perfect zou zijn voor een aanval, en hoe vaak aan beide zijden wel niet politieke context aan elkaar werd uitgelegd, het was wat veel van het goede. Het culmineert uiteindelijk in de spectaculaire aanval, die groots in beeld wordt gebracht. En dat zag er behoorlijk indrukwekkend uit. Toch is het al met al een wat lange, afstandelijke oorlogsfilm geworden. Zeker niet slecht, maar toch niet helemaal naar mijn smaak.

Er staan twee documentaires op die verhelderend zijn. De ene een zeer lange is zo duidelijk dat je de halve film al gezien hebt. Beeld en geluid is zeer goed, bijvoorbeeld ronken en opstijgen van vliegtuigen.

Langdradig zeer gedetailleerde maar te lange eerste helft. Net iets voor de intermission begint de strijd. Heftig, soms wat emotioneel maar goede, spannende actie. Al biedt de eerste helft ook nog wat mooie opnamen van vliegtuigen en schepen. Bijna niet te doen, het stemmen (4.0/4.0/5.0) maar goed voor een plaatsje in mijn favorietenlijst.

De laatste tijd heb ik me in de aanval van Pearl Harbor zitten verdiepen en het valt me op dat deze film extreem dicht bij de ware gebeurtenissen blijft, tot in de kleinste details bijna (de kogel door het raam bij Kimmel bijvoorbeeld). Het is daarom een uitstekende film om te kijken als je geïnteresseerd bent in dit (toch wel bizarre) stukje geschiedenis.

Maar deze uitvoerige en diepgaande registratie is ook een nadeel van de film. Het wordt zó gedetailleerd en droog in beeld gebracht dat alle tempo uit het plot verdwijnt. Ik heb hem in 3 etappes moeten kijken, omdat de oogleden iedere keer binnen de kortste keren te zwaar werden.

Omdat het een fascinerende gebeurtenis is en omdat de uiteindelijke aanval (in ieder geval voor die tijd) schitterend in beeld is gebracht, kom ik op 3,5* uit.

Dit zijn ook voorbeelden die daadwerkelijk gebeurd zijn. De twee piloten (Taylor en Welch) en de kok (Doris Miller, die nog nooit een machinegeweer had aangeraakt, maar meerdere Japanse vliegtuigen uit de lucht schoot) zijn hiervoor uitgebreid onderscheiden.