Streets of Fire (1984)

deze is wel erg cool

Deze film viel me echt tegen. Kon er niet echt goede acteerprestaties in zien, vooral die vrouwelijke soldaat was om van te gruwen. Door de VARA-gids eveneens geprezen om de goede muziek, maar ik kon niet echt de hand van de geweldige Ry Cooder erin zien.

Matig plot en acteerwerk wordt helemaal goedgemaakt met prachtig camerawerk, scherpe energieke montage, coole sfeer en muziek 3*

Streets of Fire a rock and roll fable, zo werd deze film aangekondigd in 1984. De film was naar mijn mening zijn tijd ver vooruit, in 1984 werd zij namelijk door de critici nogal afgekraakt en trok de film niet het publiek welke het verdiende. Ik heb hem toen gelukkig wel gezien, daarna nog Eén keer op tv, hopelijk kan ik de film ooit op dvd bestellen. Wat maakt deze film nu zo bijzonder, niet het verhaal dat is waarschijnlijk al 100 keer eerder en beter verfilmd, niet het acteren, behalve Madigan en Dafoe is het tenenkrommend. Het is de combinatie van verhaal, locaties, aankleding, actie, camerawerk, maar bovenal de muziek maakt deze film tot een (bijna) meesterwerk. Doordat de hoofdrolspeler absoluut verkeerd is gecast, heb eigenlijk nooit begrepen wat Pare in een film doet, haalt de film niet de maximale score.

Hill is naar mijn mening een zeer ondergewaardeerde regisseur die niet de bekendheid van bijvoorbeeld Scorsese, Tarantino of Spielberg geniet maar zowel voor als na SOF absoluut goede films afleverde, denk daarbij aan Southern Comfort, Long Riders, Warriors en aan bijvoorbeeld de beide 48hrs films met Nick Nolte en Eddy Murphy.

Hill regisseert SOF met strakke hand, nergens valt het tempo stil en er zitten geen onnodige scènes in, daarnaast is de belichting in de film heel apart, het ene moment denk je aan een situatie in de jaren 50 of 60, het volgende moment waant de kijker zich in de toekomst. Heel opvallend aspect was de aparte kostuums, zeer futuristisch en een heel groot contrast met bijvoorbeeld de auto’s die worden gebruikt.

Maar de muziek vormt gedurende de hele film het absolute hoogtepunt van de film, vooral Tonight is what it means to be Young en Sorcerer zijn absolute topnummers, het gekke was dat in 1984 de soundtrack van de film in Nederland niet te krijgen was, heb hem toen dan ook via een speciaalzaak besteld. De gehele muziek werd gemaakt door Ry Cooder de favoriete componist van Hill, in eerste instantie zou James Horner de muziek schrijven, maar omdat Hill tot drie keer toe de ontwerpen van Horner afwees kreeg hij zijn zin om Cooder in te huren. Ook Ry Cooder is ondergewaardeerd wanneer het gaat om schrijven van filmmuziek, hij heeft toch een indrukwekkende lijst achter zijn naam staan, waaronder een oscarnominatie als producer van de muziek voor Dead man Walking.

Deze film betekende voor Willem Dafoe en Rick Moranis de definitieve doorbraak, een jaar later zou Dafoe al verschijnen in To live and die in LA. Terwijl Moranis nog een keer in een muziekfilm zou opduiken als winkelbediende in Little shop of horrors.

Streets of Fire, een must see.

Ik vond de film best vermakelijk. Al moet ik zeggen dat ik de hoofrolspeler niet uit kon staan.... Ik vond het gevecht tussen Paré en Dafoe wel een beetje cliché, het was een beetje teveel van: goed overwint kwaad, dan kon je van tevoren al weten, ook als Paré zijn ex redt, knuppelt hij al die mensen moeiteloos neer. En de leider (Dafoe) is dan wat lastiger te 'verslaan', maar uiteraard lukt het hem wel makkelijk..... Dat was ook eigenlijk het enige wat me irriteerde, de sfeer was erg leuk gedaan, echt een mix van jaren '50, '60, '70, '80.... En de muziek was zeker ook goed, al mag die Diane Lane wel wat beter leren playbacken....

Hij is iig zeker de moeite waard om te kijken

3,5 *

Redelijke film die het van de sfeer moet hebben en niet van het acteer werk. Had de hele film het gevoel dat ik naar een soord sin city zat tekijken. Want het personage van Pare lijkt royaal op het personage van Clive Owen uit Sin City. de straaten hadden ook wel iets Sin City achtigs, de cafe's hetzelfde. weet niet als de film op het stripverhaal is gebaseerd, of de strip op deze film. mischien dat iemand het van jullie het weet, wanneer het eerste stripverhaal van sin city is verkocht??

Streets of Fire kwam in 1984 uit, ik heb Sin City nog niet gezien, dus kan niet oordelen. Maar SOF is niet gebaseerd op een strip, misschien is het wel andersom. De titel van Streets of Fire komt van een song van Bruce Springsteen, die later geen toestemming gaf om de song in de film te gebruiken. Aangezien SOF eerder dan Sin City uitkwam kun je dan beter stellen dat je naar een soort Streets of Fire zat te kijken.

Je vergeet ook nog `t zeer ondergewaardeerde ``extreme prejudice``.

Ook van de hand van actie-regisseur Hill.

1 van m`n favo regisseurs...en ja, alweer.....ondergewaardeerd.

old school, i like it.

En Walter Hill is ook 1 van mijn favo regisseurs.

Absoluut een topfilm. Ook is Walter Hill een van mijn favouriete regisseurs, met inderdaad "extreme prejudice" als ook "the warriors" als hele mooie voorbeelden hiervan. Inderdaad is de setting zeer grappig uitgevoert met al die tijdslijnen door elkaar heen, en de soundtrack met als hoogtepunten "Sorcerer" en "Never be you" zijn absoluut een sterke toevoeging aan de film.

Walter Hill heeft met Streets of Fire een strip(achtige) verfilming gemaakt, waarin hij de muziek en looks van de jaren '50 erg veel aandacht geeft.

Door de looks van deze film steekt hij boven de rest van dit soort "red een vrouw uit de handen van een kwaadaardige bende" films. Het helpt ook dat de cast erg leuk is. Vooral Willem Dafoe is erg goed, maar ook de kleine bijrol van Bill Paxton is erg grappig.

3,5*

Nostalgie filmpje, geen herkijkbeurt waard,

Walter Hill's videoclip.

Het leuke aan deze magere actiefilm vol onlogica, zijn de sfeer en muziek. Een en ander doet vol weemoed denken aan de tijd van Madonna en kornuiten. Niet in de laatste plaats omdat de popmuziek en rock &roll van uitstekende kwaliteit zijn. Met dank aan Dan Hartman & The Sorels. De cast is dat helaas niet, maar de film vermaakt wel.

Redelijk.

Sfeervol,maar die Paré kan niet acteren...

Herzien! Wat een geweldige film is dit. Hoe kan ik hier nu maar 3* aan gegeven hebben? Waarschijnlijk was de film zijn tijd vooruit.

Heerlijke eclectische cheesy jaren 80 film. De film begint en eindigt met een heerlijk pompeus rock nummer van Jim Steinman (die ook verantwoordelijk was voor de grote hits van Meatloaf en Bonnie Tyler) met tussendoor een soort Escape from New York achtige apocalypstische reddingsactie. Michael Pare is cool, en Diane Lane zet een lekkere babe neer als de gekidnapte popster. Heerlijk dat jaren 80 haar en die foute outfitjes. De film is prachtig gefotografeerd, vol neonreflecties in de natte straten en een hoop rook. En actie is ook tof, want elke auto of motor waarop geschoten wordt ontploft direct of vliegt in brand. Dat waren nog eens tijden.

Verder heeft de film een vette rock 'n roll soundtrack opgevuld met gitaarblues van Ry Cooder. En als we dan ook nog een hele jonge Willem Dafoe hebben als bad guy en zelfs Bill Paxton in een mini bijrol, hebben we met een klein meesterwerkje te maken.

Flinke verhoging naar een kleine 4,5*

Willem Dafoe alleen gekleed in zwartleren rubberen tuinbroek, dat beeld krijg in NOOIT meer van m'n netvlies af!

En Bill Paxton, hoe klein de rol ook is, altijd denk ik 'VERREK, dat was BILL PAXTON'!!! En inderdaad, het was Bill Paxton, in een supermini bijrolletje, maar toch... Clyde The Bartender RULES!

Voor de rest, alleen maar goede herinneringen aan deze film. De muziek steelt de show, Ry Cooder, WOW!!! En de heerlijke vette, vetgekuifde Rock 'n' Roll dreunen, het is TE mooi! Retro-fifties á la eighties, dan krijg je dit. En dat is vet!

Het verhaal is simpel: een stadje wordt geterroriseerd door criminelen. Het ex-liefje van een gedesillusioneerde lone wolf -een beetje té onderkoelde Snake Plissken-achtige rol van Michael Paré- wordt geschaakt door de bendeleider -een heerlijk schmierende greasy vetkuif Willem Dafoe. Het huidige slijmerige vriendje -Rick Moranis kan óók een slijmbal neerzetten, maar hij blíjft een sul- van het ex-liefje schakelt 'Plissken' in om het meisje te redden... Ennn, dawast zo ongeveer.

Toch weet Walter Hill hier een belevenis van te maken. Hoewel je eigenlijk van minuut 1 af al weet hoe het af gaat lopen, ga je er toch voor zitten, en wordt je tot op de laatste seconde vermaakt! Van de vette jaren'50 motoren, de heerlijk foute motorbende sowieso, het zó verschrikkelijk foute groepje 'helden' dat het tuttige zangeresje moet gaan redden, de über-stoere leger-lesbo, de hulp die ze krijgen van The Sorels, het rock 'n' roll bandje van donkere jongens, helemaal tot aan de over-the-top sledge hammer fight! Het is allemaal prachtig! En dat alles overgoten met een saus van broeierige sax en smerige rock 'n' roll klanken!

Er had misschien iets meer bloot, of sex, of sax, of rans ingekund, maar dat mag 'm de pret niet drukken. Walter Hill heeft door de jaren heen heel wat vette films afgeleverd, en dit is zéker een van de vermakelijkste!

Voor vuige Rock 'n' Roll, ronkende motoren, wodka-drinkende leger-lesbo's -McCoy!, Clyde the Bartender, én de bevetkuifde zwartrubberen tuinbroek-drager Willem Dafoe, 4.5 ingevette ster!

Aiaiaiai, wat is dit alweer lang geleden.

En wat een geniale film is dit nog steeds. Wel een ietsje doordat het wel een ontzettend brok jeugdsentiment is. Maar toch ook door de onvergetelijke scenes - de overval en de vechtpartij, om maar eens mee te beginnen. De heldenrol van Michael Paré, de allesovertreffende badguy van Willem Dafoe, en de ultieme damsel-in-distress Diane Lane.

De soundtrack speelt een grote rol vanzelf. Die heb ik indertijd ook meteen gekocht - en dat viel nog niet eens mee, je had toen nog geen webwinkels . En verreweg het beste nummer, Sorcerer, staat op de soundtrack niet in dezelfde geniale versie als die in de film zit. En de versie van Stevie Nicks, die het nummer schreef, is al helemaal niet om aan te horen.

Mooie foute stijl - er is natuurlijk nooit een tijd geweest dat alle stijlelementen die we zien tegelijk over straat liepen, van de jaren-50 politieuniformen tot de rubber tuinbroek van Willem Dafoe inderdaad, of de big-hair kapsels van de meiden en de ouwe auto's. En mooi blauwig allemaal om de nachtsfeer te benadrukken.

Het plan was ooit dat dit de eerste van drie films zou worden. Jammer dat dat er nooit van gekomen is.

18 mei samen met The Getaway te zien in EYE film instituut in het kader van Cinema Egzotik: The Night of Walter Hill.

Beetje lastig te plaatsen vind ik deze film.

Bij momenten cool en leuk, maar daar tegenover ook een dertien in een dozijn verhaaltje wat af en toe meer weg had van een musical dan van een actie film. Hij deed me ook vaak aan zo een typisch Amerikaanse strip denken.

Goeie muziek dat zeker wel, Ry Cooder. Vreselijk waren de nummers die Ellen Aim bracht, niet om aan te horen en ze zong ze compleet uit pfew..

The Sorels vond ik geweldig met hun 'I can dream about you' van Dan Hartman.

Alles bij elkaar een keer leuk om gezien te hebben deze mix van actie, retro en muziek. Maar het verhaal, de acteerprestaties en sommige personages zoals het manwijf McCoy vond ik niet echt geweldig.

2,5 sterren

Super super, jeugd sentiment..

Vroeger zo vaak gezien, en nu na een lange periode weer..

Voor die tijd was dat echt een goeie film, en dat is nu weer genieten..

3.5***

helemaal mee eens.

wat is dit toch gaaf. motorbende ontvoerd een mooi grietje, ex-vriendje regeld een paar geweren en wat hulp, en gaat haar redden. motor bende komt ze achterna en de finale vind ik dan echt geweldig gaaf: elkaar met zware mokers bewerken.

en de muziek: GEWELDIG!!!!! TOPPERTJE in de aktie/avonturen films!!

Fantasietje van Walter Hill die zijn jeugdsentiment in één film heeft weten te proppen. Het levert een een rock-'n-roll fabel op waarin onder meer de jaren '50 de jaren '80 ontmoeten. Gave auto's, ronkende motoren, kogels die de boel onmiddellijk laten exploderen en veel muziek. Staat er niet een band op te treden, dan is het wel Ry Cooders bijdrage die onverminderd staat te pompen, terwijl ondertussen de cast op theatrale wijze hun coole zinnetjes uitspuwt.

Met een onbekende stad die baadt in neon lichten, opvallende locaties en dito aankleding (met name Dafoe) creëert Hill een compleet eigen wereldje met een aalglad zangeresje als een soort MacGuffin en uiteraard een onvermijdelijke climax tussen beide haantjes. Een bonte verzameling die absoluut z'n momenten kent, maar als geheel om één of andere reden ook weer niet zó tot de verbeelding spreekt. Van Wagnerian rock krijg ik in ieder geval de kriebels.

Walter Hill heeft echt geweldige films gemaakt want ook deze is top! Heerlijk cheesy sprookjesverhaal, vette aankleding '50/'80, foute kapsel en veel ontploffingen. De hoofdrol wordt vertolkt door de soundtrack van Ry Cooper, maar de andere nummers van Fire Inc. e.d. zijn ook een lust voor het oor. De cast is ook erg leuk, Michael Paré kan weliswaar niet acteren maar hij zet toch een lekkere cynische goodguy neer. Ook Dafoe, Lane, Moranis en Madigan zijn top. En het speelt zich af in een prachtige rokerige neon wereld.

Toch raar dat deze zo onder de radar is gebleven terwijl andere 80's muziek films (Blues Brothers o.a.) bij het grote publiek enorm bekend zijn. Toch wel een 4,5* waard!

Heerlijke film, niet eens zo gek veel minder dan Escape From New York of zijn eigen the Warriors. Helemaal eens met jipt hierboven verder.

Lijkt een beetje op een Amerikaans stripverhaal. Leeg, maar toch onderhoudend.

Over de film kan geredetwist worden.

Maar die soundtrack.. Soms vlámmen soundtracks. Dan komen ze ongelofelijk binnen.

Diane Lane in volle wasdom. Intens genieten.

Tarantino wist me zo'n zelfde kippenvelmomentje te bezorgen door "Cat People (Putting Out Fire)" te laten horen als Mélanie Laurent zich optut voor de finale.

Fantastisch.

Streets of Fire

is 80's dna.

Fantastische film! Sterke cast, mooie decors, leuke actie en bovenal geweldige muziek. Verdient klassieker status.

Volle 5!

Ik val in herhaling, maar iets meer dan een jaar na mijn laatste viewing, raak ik nog meer onder de induk van deze film. Een mash-up van het coolste dat de jaren 50, 60, 70 en 80 te bieden hadden. En visueel 'on par' met Blafe Runner.

Kijken deze film! Al was het enkel voor Diane Lane.

Wat een poster!

Mocht U zich afvragen hoe het was om de adolescentie te beleven in de computerarme jaren 80 (MS DOS iemand ?) hier dan een paar momenten : ik zag het jonge onbekende groepje The Simple Minds op een festivalweide in Torhout, de slogan 'weg met die bommen, godverdomme' was overal te horen en de beeldschone maar onbereikbare buurvrouw dook voor het eerst op. Maar het allerbelangrijkste feit was wel dat ik gedurende mijn studieperiode een introductie kreeg in actie films dankzij de professor Walter Hill. Deze filmmaker was een bescheiden vakman en regisseerde gedurende die periode 4 steengoede actiefilms. Allen onderschat, op een hoopje gegooid als banaal maar niemand zag dat Hill actie tot kunst maakte. Het zijn rechtlijnige, soms brutale actiefilms waarin de held zich al schietend een weg baant in het verhaal op zoek naar wraak. Vrouwen spelen vaak een secundaire rol. Studeren kreeg plots een andere betekenis. Mijn leerstof bestond uit : 48 hrs (tandem Nolte/Murphy zorgt voor humor – de scene in de redneck bar is een klassieker !), Extreme prejudice (arm der wet tegen de code van huurlingen met een spectaculaire shoot out finale) en Red heat (tandem Swarzenegger/Belushi - koude oorlog als achtergrond met onsterfelijke dialogen als I'm parked in the red zone, no offense ! ). Maar onze favoriete Walter Hill film is wel Streets of fire. Zet uw schrap voor een volle 93 minuten adrenalinestoot. Deze prachtige gestileerde film bezit één van de meest opwindende openers in de filmgeschiedenis – die stuwende muziek, die felle neonkleuren, die flitsende montage, die beelden … alles zit juist om aan het scherm gekluisterd te worden. Dan komt de held. De harde bolster met zachte pit. Zo wilden wij door de jaren ’80 gaan. Zelfs al was het in een jeansvest zonder mouwen met een embleem van de rockgroep Kiss op de borstzak genaaid. Een held naar ons hart : Een zwijgzame vreemdeling met een gebroken hart, een banneling van de maatschappij. Je voelt dat Hill geboren had moeten worden in het wilde westen want het is niet moeilijk om parallel te trekken met de gunfighter. Zijn western The long riders was trouwens zijn chef d'oeuvre, zijn meest artistieke film en bevat een ongelooflijk slow motion shoot out die onze adem telkens doet stokken van spanning. SOF kreeg weinig aandacht bij de release. Het was inderdaad een ietwat ongewoon project – zoals het op de generiek te lezen is : een ode aan de rock and roll. Iedereen verwachte blijkbaar een nieuwe Footloose (een romantisch niemendalletje met popsongs en dans – het kwam een tweetal maand eerder uit en natuurlijk de hype van het moment) maar Hill maakt er zijn eigen (actie)film van. Opnieuw een buddy structuur (de kibbelende Michael Paré en voor deze ene keer een vrouwelijke gezel Amy Madigan), het cynisme van de personages, het morele dilemma van de held (geld of liefde), een score van zijn compaan Ry Cooder en een zoals steeds uiterst verzorgde fotografie. De film was dan ook zijn tijd ver vooruit. Hill gebruikte de video clip esthetiek (Noteer, beste filmliefhebbers, MTV stond nog in zijn kinderschoenen) zoals de scene ergens in het midden van de film met de song Sorcerer. Een universum dat sterke gelijkenissen met de jaren '50 (kledij, décor zoals diners, auto's) vertoonde gecombineerd met de eighties rock van Stevie Nicks en Jim Steinmann (hij schreef én produceerde ook de hit a total eclips of the heart van bonnie tyler dat jarenlang de bom op onze lokale scoutsfuifen was) zorgde voor verwarring. Was dit nu een actiefilm of een musical ? Hill is van alle markten thuis (producer en screenwriter van Alien en Aliens - zie nr 88) en ook op zijn palmares prijken er uiteenlopende genres (van de comedie brewster millions tot het ingetogen drama Crossroads) maar in de jaren '90 verwaterde zijn carrière (met als dieptepunt undisputed waar hij werd ontslagen). In de jaren 2000 maakte hij een comeback met - de circel is rond - de western (de schitterende tv serie deadwood en tv film broken trail). Hij kreeg zelfs opnieuw een actiefilm op poten bullet to the head. Maar daarna was het weer een film die straight to video werd gedropt. Ook SOF flopte aan de box office. De film heeft natuurlijk zijn zwaktes nl de brave actie (men wilde een PG notering en er valt geen enkele dode) wat de geloofwaardigheid doet verzwakken en het mager verhaaltje (comic book allures – Hill is altijd een fan geweest van stripverhalen). Maar het einde is puur goud : de held krijgt niet het meisje, meer nog hij keert de schone deerne zijn rug toe en gaat nieuwe horizonnen verkennen. We hadden het al gezegd : een held naar ons hart. Eind goed al goed want Mr Hill kreeg dan toch nog waardering dankzij het festival van Gent die tijdens de editie van 2007 een lifetime achievement award als bekroning uitreikte. En de jaren 80 ? Het was zoals de song in de generiek : nowhere fast.

uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 72 : Streets of fire