State of Grace (1990)

Sterke film. Ondanks dat het verhaal ietwat simpel is word dat door het acteerwerk van, met name Gary Oldman en Sean Penn, bijna vergeten. Ik vond dat de opbouw goed was. Lekkere harde actie scenes, met vooral de laatste scene. Zeker een aanrader voor de liefhebbers van actie/misdaad films.

Mee eens. Gary Oldman draagt deze film. Wat een acteur! Zie hem hier en zie hem in Tinker Tailor...

Ook Ed Harris en R.D Call als zijn henchman overtuigen. Sean Penn heb ik iets meer moeite mee.

Sterke sfeervolle thriller.

4*

een geniale gary oldman en sean penn,een emotionele prachtprent....

Weinig stemmen.....helaas want aan de kwaliteit van deze film schort maar heel weinig.

Pardon

Sterk, behoorlijk sterk. Een misdaad film over een agent die infiltreert in een maffiafamilie. Qua verhaal is State of Grace niet bepaald origineel, maar de film biedt volop vermaak. De film duurt dan wel ruim twee uur en kent niet bepaald een hoog tempo, toch weet het de volle speelduur te boeien. Opent al vrij snel met het nodige geweld en kent een aantal harde scènes zoals bijvoorbeeld het sterke einde. De film schenkt de nodige aandacht aan vriendschap en loyaliteit van hoofdrolspeler Terry Noonan en weet op het gebied van drama dus ook te raken. Met Sean Penn, Gary Oldman en Ed Harris in de cast is het nauwelijks denkbaar dat dit geen goede film kan opleveren, wat dus ook zeker niet het geval is. State of Grace is een prima film, waarin vooral Gary Oldman waanzinnig op dreef is.

Deze film verdient meer aandacht dan hij kreeg/krijgt. Een heerlijke maffiafilm met rauwe actie en overal ontploffende zakken met kersensap. Het begon al meteen goed met Gary Oldman die heel goed op dreef was en af en toe heel geestig uit de hoek kwam. Dan hebben we zijn broer in de film, Ed Harris, die speelt een beetje zoals gewoonlijk in een rol die hem wel goed ligt. En dan hebben we natuurlijk nog de hoofdrolspeler zelf, Sean Penn, hem heb ik nog niet al te vaak zien spelen maar ik ga zeker meer van hem opzoeken. Als vrouwelijk schoon biedt de film Robin Wright (welbekend van House of Cards), maar wat was zij knap in de jaren '90.

Het verhaal was nog tamelijk eenvoudig maar er wordt alles uitgehaald wat er kon uitgehaald worden. Het einde is een beetje over-the-top en ik vond het jammer dat het eindigt bij de shoot-out in de bar. Ik had graag nog gezien wat er daarna gebeurde tussen Terry Noonan (Sean Penn) en Kate (Robin Wright). De soundtrack is weinig op aan te merken want deze is van de hand van de grote Ennio Morricone himself.

Qua verhaal niet zo boeiend maar de setting en zeker de cast maken dit een prima film. Harris en vooral Oldman springen er uit, Penn speelt een wat saaiere rol maar dat doet hij prima. Het verhaal en de karakters zijn net te afstandelijk en het verhaal is doorsnee om als film zich te kunnen meten aan misdaadklassiekers in het genre.

Garry Oldman...pure klasse!

Klein minpuntje;speelduur had iets korter gemogen.

Leuk misdaadfilmpje met Sean Penn en Gary Oldman in hun jonge jaren... De beide heren hebben toen al hun charmes als misdadigers opgebouwd. Alhoewel... Sean Penn is undercover.

Het is verder wel een vanouds misdaadverhaaltje die je bijna kan dromen... om even in het achterhoofd te houden dat dit alweer van 1990 is. De sfeer is grimmig, de personages overtuigend... Ook Robin Wright Penn zorgt voor enige tedere momenten tot zover... En uiteraard is Ed Harris ook onvergetelijk.

De film kabbelt lekker voort. Geeft een neo-noir gevoel... en de aanwezige actiescene's zijn erg goed geschoten... Toch wel een klein beetje de montage van John Woo als je het mij vraagt.

Prima misdaadfilm.

4,0*

Zeker niet een absolute topper in dit genre. Wel vermakelijk. Ik verveelde me echter op het einde. Had meer ingezeten...

Een zeer realistische misdaadfilm over een jong flip(Penn) die undercover gaat in een Ierse maffiabende. Penn speelt goed, maar vooral ook de heethoofdige Gary Oldman en ook Ed Harris deed het niet slecht. Een zwaar ondergewaardeerde misdaadfilm die de pech had dat hij uitkwam in hetzelfde jaar van Godfather 3 en Goodfellas.

Degelijke maffiafilm over verraad en broedermoord. De emoties lopen regelmatig torenhoog op, vooral wanneer driftkikker Gary Oldman in beeld komt.

Dit soort rollen zijn Sean Penn natuurlijk op het lijf geschreven. Wel aardig dat de romance tussen hem en Robin Wright een verlengstuk kreeg in het echte leven. Mooie soundtrack toch weer van Morricone.

De Ieren en hun folkmuziek, ze zijn onlosmakelijke met elkaar verbonden. Het doet me terug denken aan de dagen van Dranouter festival (toen nog een puur folkfestival) waarin muziek en atmosfeer (luidkeels meebrullen met de tekst – nou ja tekst – I'm into folk van The radios was er één van) de voorkeur kregen op slaap. En nu je het zegt, af en toe eens een Guiness achterover slaan, hoorde er ook bij. Ook de film State of Grace neemt de Ieren als onderwerp maar schuift de locatie naar hun wijk Hell’s kitchen (what’s in a name) in New York. We komen terecht in een Ierse gangsterbende. Hun buurt dreigt overgenomen te worden door yuppies en Italiaanse maffia. Om de handel veilig te stellen maakt de baas Franky een deal met de italianen en dat is al het begin van het einde. Alhoewel dit een doorsnee misdaad verhaal is met een klassiek plot is de film meer dan een vakkundige thriller. Personages worstelen met vriendschap, loyaliteit, rechtvaardigheid. Dat heeft de film een extra gelaagdheid, een Shakespeariaans drama. Het script werd geschreven door Dennis McIntyre die voornamelijk in het theater actief was. Dit was zijn enige scenario. Een jaar na het uitbrengen van de film overleed hij. Net zoals zijn theaterstukken mengt hij een sociaal commentaar (teloorgang van een wijk door geldbejag) met sterke character drama. De film werd geregisseerd door Phil Janoua, een man die al enige ervaring had met een Ierse bende namelijk de rockgroep U2. Hij maakte de film Ratlle and hum : een registratie van de Joshua tree tournee. Daarna was hij vriend des huizes met de heren Bono en The edge en regisseerde nog tal van videos zoals One, Who's gonna ride your wild horses (uit de magnifieke CD Achtung baby die een nieuwe sound introduceerde). Het was alsof Janoua door zijn band met Ierland op een hoger niveau speelde want daarna ging het berg af met zijn regisseur carrière. Zijn volgende film, Final analysis, was een verwarrend mysterie met in de laatste act evenveel twists als scenes. Daarna werden zijn films door financiële problemen bij de studio’s (Heaven’s prisoners en Entropy) gekortwiekt. Films die nu bijna onvindbaar zijn. Maar met State of grace raakt hij een snaar, hij stampt een film uit de grond die plots niet meer gaat over een gangsteroorlog. Het is in die magnifieke emotionele rauwe monoloog van Sean Penn waarin hij de titel ‘state of grace’ uitlegt. Het geloven in een valse realiteit. En je houdt geen rekening met die eeuwige dualiteit tussen wie je was en wie je bent – Kunnen we ontsnappen aan het verleden ? De film is doordrenkt met melancholie en fatalisme (misschien door de slepende ziekte van de schrijver maar zeker dankzij de score van grootmeester Ennio Morricone) en dat maakt de film bijzonder. De personages maken steevast foute keuzes waardoor hun noodlot steeds dichterbij komt. Het krachtige einde voelt dan ook aan als een bevrijding. Sean Penn en Robin Wringt (van de fantastische serie House of cards) geven het beste van zichzelf. Ze hebben elkaar letterlijk gevonden tijdens de film want daarna zijn ze getrouwd (en gescheiden … en getrouwd …). Gary Oldman is weergaloos, een vechtersbaasje maar met grote loyaliteit. En Ed Harris, alweer hij in een sterke karakter rol (zie ook nr 75). State of grace heeft ons doen nadenken over de last van een verleden, het loslaten en het aanvaarden van een andere fase in het leven. Dranouter is een herinnering, een symbool dat staat voor vrijheid, zorgeloosheid en decadentie, ja dat ook. We zijn er nooit meer geweest.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 68 : State of grace

Een matige film binnen het misdaadgenre. Er komt niet echt iets voorbij wat niet al in andere films beter aan bod is gekomen. Qua plot en uitwerking niets bijzonders. Op papier een goede cast, maar alleen Oldman stijgt hier qua acteerwerk boven de middelmaat uit. Afstandelijke personages ook. Naar het einde toe wordt het alsmaar minder, waardoor ik wat moeite moest doen om de aandacht erbij te houden. De slotscène is bovendien veel te overdreven om te kunnen overtuigen.