Thief (1981)

Redelijke film die vooral tijdens de roof spannender had kunnen zijn. Het ging daar allemaal iets te vlot, iets meer spanning had de film zeker deugd gedaan. Verder wel mooie shots natuurlijk tijdens de roof.

Het einde is iets te theatraal geacteerd naar mijn mening. De bad guy overtuigt ook niet erg hard en Caan doet dat evenmin in de scènes met zijn Jessie (Tuesday Weld). Het eerste uur had bovendien wat korter gemogen, ik had wel het gevoel dat er een aantal zaken konden weggelaten worden omdat ze uiteindelijk niet zoveel toevoegen aan de film. Verder een speciale soundtrack en heel wat uniek camerawerk. Jammer dat het verhaal eigenlijk voor het overgrote deel niet erg verrassend was.

Heb nog een klein aantal films te gaan wat Mann betreft. Deze kwam ik tegen omdat ik wat in de heist-films bezig ben en een kleine zoektocht ben begonnen naar films binnen dit genre. Meteen vanaf het begin die duidelijke jaren 80 muziek die ook centraal stond in de serie Miami Vice, Manhunter en The Keep waarvoor Mann Tangerine Dream's muziek gebruikte. Net als bij deze prent overigens. Electronische popmuziek is voor Mann's films net zoiets als vingerafdrukken voor een rechercheur tijdens een onderzoek. Neon letters bij de begintitels, ik waan me meteen weer erg jong. Was in die tijd een kleine knaap die toen ook al gek op films was.

James Caan en Dennis Farina (weinig gezien btw) zijn wel de namen die me het meest aanspreken binnen de cast. Caan speelt Frank, een normale autoverkoper overdag maar heeft een hobby naast die baan. Hij is namelijk ook een gewiekste juwelendief. Helaas verliest hij geld bij een "ongeval' van zijn heler, op zoek naar zijn geld maakt hij verkeerde vijanden en vrienden. Daarnaast doet zijn maat een beroep op hem om hem uit de cel te halen, problemen genoeg voor Frank.

Ook hier zie je Mann's voorliefde voor nachtelijke L.A. opnamen met neon die de beelden opwarmen, een duidelijke signatuur van Mann. Het verhaal is niet ingewikkeld, het scrip zat er soms even naast maar over het algemeen prima te pruimen. Het acteerwerk is prima, camerawerk en regie natuurlijk weer goed, laat dat maar aan de gast over. Maar Mann wil aan karakteropbouw en dat lukt hem nog niet helemaal. Het is niet allemaal even boeiend, laat staan overtuigend gebracht. Dat heeft Mann later wel voor elkaar gekregen in Heat, dit werk kun je dus een kleine studieobject noemen voor zijn latere werk.

De kraak staat er heel mooi op, geduldig op beelddrager gezet alsof je er zelf bij bent. Helaas is deze van zo'n korte duur dat ik dat als erg jammerlijk moet omschrijven. Ik zat op een heist-film te wachten en heb met dit verhaal meer gedoe om de gasten gekregen dan een lekkere misdaadthriller. De laatste 20 minuten zijn gelukkig ingezet voor de actie, het verraad betaald zich uit in wraak. Dat had de film in mijn ogen ook echt wel nodig.

Ja een leuke prent, maar met zo nu en dan toch een slap moment erin. De soundtrack is gewoon heerlijk, het verhaal kijkt makkelijk weg. Al met al aardig vermaak wat iets te uitgerekt verteld wordt. Maar Mann's potentie komt hier al aan het licht. Het sentiment is helaas erg slecht uitgevoerd en dat weerhoud mij een hogere beoordeling dan 3,5** te geven. Er zijn wel momenten die een aardige opleving doen inschakelen en dan voel je de kracht van de regisseur gewoon. Dit zeker omdat Tangerine Dream echt versterking brengt en menigmaal de zaak red, alweer een goede keuze van de regisseur in muziek. De cast heeft een paar leuke acteurs te bieden, een paar bekende koppen van die tijd voor mij.

Leuk werk uit de 80-er jaren, staat zijn mannetje nog ondanks zijn leeftijd.

Men wil een beetje teveel in deze film. Caan lijkt absoluut niet op een intelligente bankrover en gedraagt zich soms gewoon "een beetje vreemd" (de manier waarop hij zijn geliefde aanstaande wegsleurt van een feest, die belachelijke scène bij dat adoptiebureau) .
Vervolgens nog de minst overtuigende "godfather" ooit, waarbij je ook nog eens doodsimpel kunt inbreken. Naast meester-juwelendief en (potentieel) goedwillende huisvader is hij blijkbaar óók nog explosievenexpert én een wreker á la Charles Bronson. Dan ook nog wat overbodige sentimentaliteit in de vorm van Willie Nelson (don't let my die in prison... snik!), en uiteraard weer veel stoere Italiaanse maffia-Brooklyn-accentjes zoals we ze ondertussen wel kennen.

Zwak samenraapseltje vond ik, absoluut onvergelijkbaar met het ijzersterke "Heat"

Sterke film van Michael Mann. Wist van begin tot het einde te boeien. Caan speelt heerlijk vind ik als bad-ass dief. Prachtige donkere scenes zoals we gewoon zijn van Mann. En dan die heerlijke soundtrack erbij. verha kon misschien nog beter, maar het is gewoon de geweldige sfeer dat het hem hier doet. Deed me op veel vlakken kwa sfeer een beetje denken aan drive die hier waarschijnlijk wel een beetje naar afgekeken geeft. Zeker en vast een aanrader voor misdaadliefhebbers als ik en Michael Mann fans. 8,5/10

‘Thief’: How Michael Mann’s Cinema Debut Stole the World’s Attention

Jij had de smaak te pakken vannacht.

Bij Michael Mann is dan weer thematiek die opvalt. De motor zijn de personages die moeten kiezen tussen liefde of milieu. In Thief (81) is er ondanks de stilistische beelden (bv beginshot van een donkere straat in gutsend regen) zeer veel zorg voor realiteit zodat de personages en ruimte geen glamour en sensatie meekrijgen maar eerder day to day life in een bijna mediterende observatie. Zo is bv de lange dialoogscene tussen Frank en jessie één van de intenste scenes. Keuzes, ethiek, codes ... daar draait het allemaal om. Verhaal is character driven en een soberheid en docu realisme in mis-en-scene. Zijn ontleding van personages in de criminaliteit is wel degelijk een blue print voor zijn later meesterwerk Heat.

Geweldige Mann weer. Zijn talent is hier al duidelijk zichtbaar, stijlvolle shots in de nacht zijn weer volop aanwezig. Paar toffe scenes die er voor mij uitsteken zijn de strandscene (die muziek!), ‘s nachts bij die autoverkoop en natuurlijk de heistscene. Je ziet ook waar Refn de inspiratie voor Drive vandaan heeft gehaald.

Er valt best wat negatiefs te zeggen over het scenario, maar uiteindelijk is dit wel het soort film waar ik van hou en blijft het positieve hangen.

Erg goede rol van Caan in een heerlijk geregisseerde film van Michael Mann. Ook de muziek valt positief op. Vanavond gezien in een 'double bill' met Heat en dan zie je toch echt wel wat een vakman Mann is.

Caan is inderdaad erg goed, zulke types zie ik graag in films, verder een stijvolle film met schitterende shots. Alleen het verhaal vond ik niet zo bijzonder en het mist ook wel wat spanning, gelukkig maakt hij dat ruimschoots goed in zijn latere films.

Tangerine Dream - Beach Scene - YouTube

Geweldige tune blijft dit.

Een meesterlijke jaren 80' misdaadfilm(de debuutfilm van Michael Mann geloof ik) met een erg overtuigende, goede James Caan in de rol van zijn leven. Een rol die hem op het lijf geschreven is. Een exgevangene die overdag een autozaak heeft en caddilacs verkoopt is 's nachts een meesterdief. Gespecialiseerd in kluizen kraken en kostbare diamanten stelen. De coole, speciale sfeer van de jaren 80' zie je hier die later ook in Manhunt(1986) zit. Het verhaal boeide mij van begin tot einde. Goede actie waar en wanneer nodig. Realistisch allemaal. Ook het hardhandig optreden v/d corrupte rechercheurs toen in die tijd dat dit nog kon, geweld tegen een verdachte gebruiken. Nu, zou je buiten liggen. Een piepjonge James Belushi als zijn handlager en als vriendin de toen erg knappe Tuesday Weld. En als grote badguy Robert Prosky. Die er naar mijn mening meer uitziet als een onbetrouwbare oude vent i.p.v een gangsterbaas. Maar, door alle elementen samen in deze film heb ik erg genoten van dit kleine, ondergewaardeerde meesterwerkje van Michael Mann. James Caan had naar mijn mening hiervoor toch wel een golden globe nominatie mogen krijgen. Die man is duidelijk zwaar ondergewardeerd geweest tijdens zijn acteer carriëre. Want, dit is echt zijn beste filmrol ooit!

Verdienstelijke film met het overbekend scenario : uit de gevangenis - een nieuw leven - toch nog een laatste kraak - een gevecht - corruptie en misdaad.

Behoorlijk opgebouwd met goede dialogen, helaas af en toe een sprongetje in de plot maar beslist met de nodige spanning

Een film die de tand des tijds heel behoorlijk heeft doorstaan. Alleen de muziek was wat gedateerd. Verder onderhoudend.

Wat blijft dit een heerlijke film. Halfje erbij!

4,5

Inderdaad, de coole regie van Mann verbloemt het hier en daar wat rommelige scenario.

Moest bij deze film af en toe denken aan de neo-noir van Brian de Palma. Die had ook vaak last van vorm boven inhoud trouwens.

Centraal in deze bijna-debuutfilm van Michael Mann staat - hoe kan het ook anders - een dief (bankrover) centraal. Frank is een meesterdief en geen enkele kluis kent voor hem geheimen. Deze scènes staan te boek als erg gedetailleerd en realistisch. Het is mede daarom waarom Michael Mann bij fans en in de filmwereld erg hoog staat aangeschreven omdat hij zich goed laat informeren hoe iets in elkaar zit. Neem daarbij de prima camerahantering en je krijgt technisch een erg knap resultaat.

Caan vertolkt een intrigerend personage waarvoor je respect krijgt ondanks zijn onfrisse praktijken. Het is een soort gave, een roeping zelfs bijna hoe liefdevol hij zijn talent/passie ontplooit. Hij is eveneens koppig, vastberaden en gedreven wat hem vaak in nauwe schoentjes brengt omdat hij niet afwijkt van zijn principes.

Het plot zelf vond ik niets wereldschokkends, maar het werd wel allemaal prima in beeld gebracht door perfectionist Mann. De sfeer is top en ook de beelden spreken voor zich. En een goed acterende Caan (en Belushi) doet/doen de rest.

Juist het verhaal spreekt mij heel erg aan . Je kunt deze film zien als een antikapitalistisch pamflet over de uitbuiting van de gewone man door machtige corporaties ( grootste dieven ) . Zoals Mann het al zo vaak heeft aangegeven is Thief een ' filosofische ' film ( op z'n minst ideologisch ) .

Een bijzondere en ambitieuze misdaadfilm maar slechts half geslaagd, waar een andere regisseur en een andere soundtrack er toch echt veel meer van hadden kunnen maken. Want...

Mann Mann Mann...wat een gebrek aan tempo. Er had zeker een half uur afgekund. De eerste 10 minuten zijn al totale verspilling en vooral een soort excuus voor een soort van saaie videoclip waarin niets gebeurt en de muziek van Tangerine Dream is niet alleen matig (Carpenter en Vangelis hebben in die tijd al veel pakkendere synth soundtracks vervaardigd), het past gewoon niet goed bij de film. Heel erg mooi gefilmd is het ook niet, zeker niet dat pief paf poef gedoe op het eind. Er zijn meer scenes die te langgerekt zijn, maar het meest bont wordt het (naast het begin) gemaakt bij de kraak zelf.

Sterk punt van de film is vooral de goed geschreven en gespeelde hoofdpersoon. Waarschijnlijk voor Caan zijn ultieme rol. Het verhaal wordt gedreven door zijn karakter en we krijgen wat meer mee van het verleden en de dromen en verlangens van zo iemand dan in de gemiddelde misdaadfilm, waardoor er toch wat meer sympathie op te brengen valt voor een verder vrij harde en soms arrogante crimineel. Jammer van dat platte accent wel, dat is zo'n vervelend cliche geworden. Ik vond de overige rollen ook goed bezet, zelfs de morsige gangsterbaas (niet al die gasten hoeven Don Corleone te zijn he), een echte wolf in schaapskleren. James Belushi is hier opvallend mollig maar zeker goed gecast ook. De degelijke voorbereiding van de kraak is verder interessant maar spanning zit er amper in.

Om de een of andere reden heb ik deze film nog nooit kunnen zien terwijl hij toch al jarenlang op mijn lijstje stond, maar dankzij Canvas was het laatst dan eindelijk zo ver. En ben ik met de hoge verwachtingen teleurgesteld? Ja en nee. Technisch áf, geweldig gefilmd en met sfeervolle nachtopnames, alle kwaliteiten kortom die we van deze regisseur gewend zijn, en dat voor een film die behoorlijk vroeg in zijn carrière kwam. Feitelijk is dit een soort voorstudie van Heat, ook weer met een intrigerende crimineel met een eigen code en een slot dat de hoofdpersoon voorziet van een soort existentiële tragiek die eigenlijk nogal gekunsteld aandoet. En daar wringt voor mij de schoen, want ik zie James Caan hier wel héél erg acteren. Volgens IMDb heeft hij verklaard dat "his monologue in the diner is the scene of which he is most proud in his career", maar ik zie eigenlijk vooral een acteur die een gewichtige monoloog zo interessant mogelijk probeert te brengen, iets waar hij niet de gravitas voor heeft (in tegenstelling tot, bijvoorbeeld, Al Pacino of Tommy Lee Jones). Of misschien ben ik wel niet zo dol op James Caan (nooit de ster geworden die hij eigenlijk al vanaf Howard Hawks' Red Line 7000 [1965] had moeten zijn), of op boeven die teveel filosoferen, hoewel ik daar bij Heat en Collateral geen problemen mee had.
        De kraken zelf waren verder niet zo spannend omdat ik geen dreiging van ontdekking door politie of nachtwakers voelde, maar gelukkig zat er ijzersterke muziek van Tangerine Dream onder. De standaard-4/4-rock bij de voorspelbare slo-mo-finale was dan weer een beetje een afknapper. Verder een ontroerende rol van Willie Nelson, en Tuesday Weld is prachtig. Gemengde gevoelens dus bij deze film, waarbij ongetwijfeld zal meespelen dat ik Michael Mann nooit tot mijn favoriete regisseurs heb gerekend (met Collateral als enige uitschieter naar boven, 5*.)

De unieke stijl van Mann is waarvoor je deze film kijkt; nachtopnames, elektrische sfeer, de sounds van Tangerine Dream.. NEO noir heet dat. Hij zat voor zijn tijd ver vooruit in het genre. De intro slaat al direct in als een bom en grijpt de aandacht. Het verhaal is nochtans niks nieuws : de "last job going wrong" is al in tientallen verschillende uitvoeringen gemaakt geweest, dus je raad wel dat er stront aan de knikker komt. Het solitaire personage van Frank (een ex-gevangene) is redelijk cliché maar zijn aspiraties om een gewoon gezinsleven te leiden geven net dat ietsje meer nl morele dilemma's. Iets wat in Manns film altijd net boeiender is dan het misdaadplot op zich. Hoeft het nog gezegd dat Mann dit narratief concept 15 jaar later uitgebreider uitwerkte in Heat, waar de criminelen volwaardig uitgewerkte privélevens meekregen? Vond Caan goed in zijn rol zitten, een bitsig agressief kereltje met gouden handen wanneer het op diefstal aankomt. Ja, Thief was een leuke zit, niet van het niveau van Heat, maar het is een mooie demonstratie van waar Mann naartoe wilde.

Vroege Mann.

Mann is niet mijn favoriete regisseur en ook Thief is geen geweldige film afkomstig van hem wat mij betreft. Dat de film verder goedkoop en oud is mag ook duidelijk zijn, want ondanks dat dit een eerdere film van Mann is blijft hij zijn ouderwetse en lompe stijl nog steeds hanteren.

Maar toch voelt het bij Thief zo aan dat het wel modern wil zijn. De muziek is dan ook aardig apart voor een film zoals deze, maar komt de film absoluut nergens ten goede. De aparte deuntjes vloeken met de inbraakscenes en een aantal andere momenten waar de spanning opgebouwd moet worden. Het brandt elke mogelijkheid weg om intens te worden.

Thief voelt ook wat stroef omdat het vroeg bekend is dat de spanning niet bepaald gaat werken in deze film. Het inbreken wordt aardig opgebouwd, maar als het erop aankomt valt het door de mand. Zowel de muziek als de toon zorgen ervoor dat deze film nooit spannend of meeslepend genoeg is op de momenten dat het dit wel moet zijn.

Verder wel een aardig staaltje cinematografie en de karakterontwikkeling is ook prima, maar niet elk personage weet te boeien. Gelukkig staat Caan wel zijn mannetje als hoofdpersonage, al geeft Mann hem net te weinig mee om echt ronduit speciaal te worden. Weld doet het in haar ondersteunende rol ook wel aardig en Prosky speelt apart genoeg. Geen enkel personage wil echter ondanks dit ronduit memorabel worden.

De finale is ook bijzonder voor een film zoals deze, maar de nogal lompe regie van Mann weet het allemaal niet genoeg mee te geven. Er wordt een hoop goed gedaan, maar ook een hoop fout gedaan. Misschien ligt dat aan de tijd waarin het is gemaakt, maar het had allemaal zeker wel een stukje overtuigender gemogen.

Wat mij betreft is dit vooral een net niet film geworden. Het mist een echt intrigerende toon en tevens ook de juiste dosis spanning. Het kijkt verder wel redelijk weg en visueel is het regelmatig kundig, maar te weinig om als eindresultaat consistent indrukwekkend te zijn. Jammer.

Euh, nee dit is niet duidelijk. Ik vraag me af waarop je je baseert om dit goedkoop, oud en lomp te noemen. Wat wel duidelijk is, is dat je van 70s misdaadfilms niet veel kaas gegeten hebt want deze waren dan weer vaak goedkoop en lomp. De gritty jaren 70 met de vuile achterbuurten en bruine kleuren wordt hier losgelaten en vervangen door een cleane, nachtelijke meer flashy grootstadsfeer, zoals bvb ook in een film als Drive te zien is. De funk en jazz wordt opdringerige synthesizer, de zwart-wit personages worden vervangen door figuren met meer moreel bewustzijn. .. Ik denk net dat Thief de brug mee heeft helpen slaan naar de "moderne" misdaadfilm.

Uitstekende film.

Thief zal niet voor iedereen weggelegd zijn. De eind jaren 70/ begin jaren 80-vibe ligt er vingerdik bovenop. De synthesizer-sound, de auto's, de kleding, ... Het is erg van die tijd. In mijn geval scoort dat punten. Michael Mann brengt het bovendien gestileerd en uitermate sfeervol in beeld. Aan z'n kenmerkende nachtelijke shots ontbreekt het hier geenszins.

Zodoende wordt het doorsnee misdaadverhaaltje met James Caan - degelijke acteur maar nooit top -, een prettige wegkijker. Los van de look en de sound zijn het enkele actiescènes die wat gedateerd aanvoelen, waaronder de finale afrekening. Daar waar Mann een verder strak geschoten film aflevert, kan hij zich als actieregisseur niet onderscheiden - iets wat hij later wél heeft kunnen doen.

4

2,5 sterren, 5 op 10. Maar ik neig meer naar 5,5 op 10.

Ik hou wel van misdaad films, maar ergens is dit niet zo goed.

Toch uitgekeken.

Film gaat zeer traag in het begin, Caan is ook niet zo'n goede acteur imo.

Het einde vond ik slecht, de film houd constant een soort realisme aan, maar het einde was niet realistisch imo. Het was ook nogal een abrupt einde.

De kans tot deze film eens gegrepen met de hulp van Canvas, want wat zenden die van tijd tot tijd toch mooie films uit, en vooral 'klassiekers' die zelden of nooit op tv zijn.

Thief gaat passend van start met regenachtige, donkere straten en het stemmige gekwetter op de politiekanalen. Het beeld overigens van een nihilistische wereld waarin misdaad loont en tevens het beeld van een selfmade man, vrijgevochten, eigen baas en 'rechtvaardig'. Toch staat de kop, samen met voortschrijdend inzicht, op andere plannen, namelijk vrouw en kind. Een aardig plan, maar wel gerekend buiten het feit dat hij net voor ene Leo gaat werken.

Een fenomeen zoals zo vaak bij de mafia, en andere films over criminaliteit, the further down the rabbithole, the harder to get out. 'Ik regel alles voor je', 'ik ben goed voor mijn mensen', frasen die eerder staan voor 'je bent goed in wat je doet en ik laat je niet weer gaan'. Het duurt dan ook niet lang of de problemen rijzen Frank praktisch boven het hoofd. De criminaliteit blijkt maar weer eens te meer een wereldje te zijn waar het vrees is voor de grotere vis die opeens in het vijvertje opduikt en jouw opvreet.

Thief valt voor Michael Mann kenners op als 'dry run' van zijn Magnum Opus Heat. Frank en Neil lijken verrekt veel op elkaar en hebben dezelfde motieven. Maar tevens valt Manhunt erg te herkennen qua spanningsopbouw, sfeer en muziek. In principe kan je zeggen dat het een mix van beide is. Verder valt Thief vooral op vanwege het mooie retro ogende tijdsbeeld, de fraaie muziek en een prima acterende James Caan.

Het meeste lijkt Thief echter te draaien om het milieu zelf, en de macht die ervan uitgaat, maar ook hoe die in een persoon zit. Frank wil graag stoppen maar bewijst keer op keer dat hij een jongen van de straat is zoals met het gesprek over de adoptie. Het is een vicieuze cirkel van macht, gewoonte, angst en een wereld waar iedereen elkaar kent en 'leverage' op elkaar heeft. Verder heeft Thief absoluut aardige fasen maar zijn er ook scènes die net wat te lang duren. Daarnaast wordt het voor het gevoel nooit echt heel spannend. Thief is daarom degelijk te noemen, leuk voor een keer, maar niet de fantastische film waar ik op gehoopt had.

Bright Lights, Big Score: The History of Michael Mann’s ‘Thief’

Schitterende film. Jongens wat een opening ! Die felle blauwe neon letters van T H I E F , de dromerige score van Tangerine Dream wat stilletjes nog, een auto rijdt ’s nachts in de regen door een verlaten straat met de verlichtingspalen die hoog boven de straat schitteren. Dan die dalende camerabeweging tussen een appartementsblok terwijl de gutsende regen met op de achtergrond de straatverlichting onheilspellend de nacht inpalmt. Verhaal komt uit de oude doos van Film noir (wil tweede kans op geluk, nog één grote score, bijna gelukt maar dan komt de val) maar Mann creëert een perfecte visualisering. Die neon lichten (tijdens de stadsbeelden is er een shot waarin de neon lichten reflecteren op de glanzende zwarte auto, waw) maken het een gestileerde vormgeving. Het personage Frank - het is al vrij vaak geschreven - is het personage van De Niro (Heat) in wording. Frank, geïsoleerd en eenzaam, hunkert naar liefde maar toch moet hij breken met zijn droom door de code van de crimineel. Ook hij laat in 5 seconden alles rondom heen vallen (huis en vrouw) wanneer de val dichtklapt. Ik wil er één scene uitpikken om aan te tonen hoe goed de film gemaakt is. De scene tussen James Caan en Tuesday Weld in de koffiebar. Een zeer lange (dialoog) scene. Mann filmt dit vrij standaard (afwisselend close ups en two shots) maar telkens is de achtergrond onscherp waardoor de stadslichten buiten een blauwe gloed vormen. Het neon blauw is een visueel motief doorheen de ganse film. Het script is hier ijzersterk. Caan legt hier zijn reden van bestaan uit nl hoogdringendheid om een gezin (lees : geluk) te stichten. Af en toe onderbroken door een koffie te bestellen, klagen over zure room, etc. Die kleine dingen die aantonen dat script en plaats in elkaar vasthaken. Tuesday Weld is in die scene geweldig. Ze komen al ruziënd binnen, ze legt haar verleden kort uit en hoe ze nu wil leven. Weld is vastberaden, zelfzeker en voelt een zekere reserve tgo Caan ( ze toont dit door haar scherpe intonatie, door met haar handen te werken) maar vanaf Caan zijn uitleg geeft (dat begint met het verhaal hoe hij in de gevangenis is beland) begint haar muur af te brokkelen, haar expressie toont sympathie, ze is opener, haar gelaatstrekken zijn zacht, ze doet haar dikke jas (schild) uit.. Ook Caan wordt naarmate zijn verhaal vordert emotioneler zodat hij als een oprecht man naar voren komt. Op het einde van de scene komt alles bij elkaar. Acteerprestaties, beeld, geluid en fotografie. Caan toont zijn A4 postkaart en Weld moet een keuze maken. Eerst is er nog weerstand maar dan geeft ze toe. Ze lacht, ze huilt zelfs want ze weet : ze volgt haar hart maar haar verstand zegt dat dit een foute beslissing is. Personages zijn in close up, een blauwe schijn op hun schouders en wanneer ze eindelijk samen komen (hand in hand) horen we voor het eerst een flard van die ijle Tangerine Dream score. Sterk staaltje filmmaken om motivatie van personages te tonen terwijl er visueel een esthetische keuze te zien is. Die scene toont ook aan : dit is geen plot verhaal (vandaar dat sommigen vinden dat de film korter had gekund) maar een tragedie van verraad, trouw, vriendschap (veel scenes tonen het gezinsleven en de band met elkaar) en die scene in het adoptie bureau is zo kenmerkend voor het personage nl een kind (gelijk welk kind) heeft hij nodig om zijn droom (zijn A4 postkaart) te verwezenlijken. Dat het einde ietwat standaard genre werk is, mag als een min puntje gezien worden vermits de film wat geloofwaardigheid verliest (dat zo knap werd gecreëerd vooraf) maar uiteindelijk presenteert Thief zich als een beheerst, doordacht werkje waarin de crimineel in de waan verkeert zijn noodlot te kunnen vermijden maar uiteindelijk toch door de wetten van het milieu wordt ingehaald.

Wow wat een film.

Utter coolness.

Leuke Mann die helaas niet alles uit zijn potentie haalt en binnen zijn speelduur vrij wisselend is. Filmisch gewoon erg goed met soms wel erg fraaie camerashots en een mooie score. James Caan is wat nonchalant maar dat past wel bij zijn karakter. De dialoogscene is de diner met zijn vrouwtje vond ik het een van de sterkste van de film. De spanning had bij de roof zelf wat hoger mogen liggen en het plot zelf is verder weinig verassend, zijn kleine kritiekpuntjes.

3,0*