Where the Wild Things Are (2009)

Ik kan me niet herinneren het boekje ooit (voor)gelezen te hebben, maar dat heb je voor deze film ook niet echt nodig. Where The Wild Things Are zal voor veel mensen herinneringen met zich meebrengen. Mijn gedachten dwaalden dan ook regelmatig af naar de tijd dat ik zelf nog op de basisschool zat en de dagdromen en fantasieën die ik toen had. Net als The Neverending Story is het een ode aan het dagdromen, maar Where The Wild Things Are biedt een tamelijk uniek inzicht in de pyche van het jonge kind.

Dat merk je in de dialogen en de manier waarop de hoofdrolspelers op elkaar reageren. Ook de monsters hebben de geest van een achtjarige. De interactie is zoals op het schoolplein. Gebeurt er iets? Nee, er gebeurt eigenlijk helemaal niks. De stemming wisselt om de haverklap en dat maakt het ook wel interessant. Visueel is de film erg mooi en daarbij is het allemaal knus en gezellig. Er hangt een Ikeasfeertje. De eerste keer, nota bene in de bioscoop, wist het me niet te pakken, maar nu kan ik het kinderlijk escapisme veel beter op waarde schatten. Wat een prachtige rol ook van Max Records!

Een pareltje, deze film. Het uitgangspunt is een jongen die zonder vader opgroeit (scheiding, overleden?) en mede daardoor de nodige aandacht tekort komt. Gezegd moet worden dat ik in mijn omgeving kinderen ken die net zo tekeer kunnen gaan, terwijl beide ouders bij elkaar zijn, terwijl er ook genoeg kinderen met gescheiden ouders zijn die niet gaan raaskallen.

Anyway, na een ruzie vlucht hoofdpersoon Max (in zijn fantasie?) naar een eiland met monsters die mij ook aanvankelijk aan Totoro deden denken, maar veel minder onschuldig zijn. In zekere zin zijn de monsters net als Max, maar dat zorgt ook voor de nodige problemen, die Max eigenlijk een spiegel voorhouden. De moraal is duidelijk, maar wordt niet in je gezicht gesmeten. In tegendeel, uiteindelijk is de manier waarop ieders kwetsbaarheid, en schreeuw om liefde en aandacht wordt uitgebeeld behoorlijk ontroerend. Althans zo werkte het voor mij.

Het design van de monsters is werkelijk prachtig. Voor een groot gedeelte gedaan door middel van pakken, wat veel meer een gevoel van echtheid geeft dan de motion capture producten die vanaf Lord of the Rings menig film bevolken. Maar los van de monsters is er genoeg te genieten, want al vanaf het eerste boottochtje ziet de omgeving er schitterend uit. Mooie muziek ook, ik zou het zelf niet snel op zetten, maar het paste goed bij de dromerige sfeer van verhaal en beelden.

Echt een mooie vertederende film, die veel meer diepgang vertoont dan de gemiddelde kinderfilm en anderhalf uur lang laat wegdromen. 4,5*.

Geloof het of niet.. ik had een hele andere film verwacht..

ah ja.. toch maar gekeken..

"That was my favorite arm!" Prachtige hoofdrolspeler, superbe wild things met soms zeer effectieve stemmen (vooral die van Chris Cooper als de twijfelende Douglas), en het hart op de juiste plaats. Spijtig genoeg bevat Max' verblijf op het eiland wel èrg weinig plot en betrapte ik mezelf er af en toe op dat ik op mijn horloge zat te kijken. Het afscheid van de titelpersonages op het einde was onverwacht emotioneel en getuigt ervan hoe knap de wezens (en dan vooral hun gezichten) zijn vormgegeven en hoezeer ze daarbij echt tot leven zijn gekomen, ook al kon ik ze niet alle zeven even duidelijk als aparte persoonlijkheden van elkaar onderscheiden. Al met al toch wel een heel aparte en eigenlijk zeer indrukwekkende film.

Magisch.

Jonze heeft me eigenlijk nog nooit teleurgesteld, en na nu al zijn films gezien te hebben kan ik hem wel tot één van mijn favorieten benoemen. Where the Wild Things Are is een uiterst schattige film, die je meesleurt in een magische trip. Lang geleden dat een film mijn nostalgie zo heeft weten te prikkelen. Werkelijk waar een film om bij weg te dromen.

De film zit verder erg knap in elkaar. Visueel is het erg mooi, en de koddige soundtrack sluit perfect aan bij de film. Wat echter het meest opvalt, zijn natuurlijk de monsters, die fantastisch vormgegeven zijn. Bijna niet van echt te onderscheiden. Dat de film niet echt een verhaal volgt zal mij verder een worst wezen, want vervelen was er voor mij absoluut niet bij.

Al bij al een geniale film van Jonze. Eentje die me ontroerde, en dat heb ik niet vaak meer tegenwoordig. 4,5*.

Mooi idee, subtiel maar niet helemaal goed uitgewerkt en dan ook nog met een hysterische soundtrack komen aanzetten. Zelden zulke vervelende gestoorde slechte irritante muziek in een film gehoord! De humor is ook niet al te best (op een enkele geslaagde grap na) en de dialogen zijn saai. De laatste 20 a 30 min redden de film gelukkig nog een beetje en natuurlijk de moraal van het verhaal is mooi bedacht. Maar verder is dit echt geen speciale film! Ik vind het maar saai met veel nietszeggende scènes. Ja, de kostuums zijn mooi gemaakt, maar daar ga ik echt geen extra punten voor geven!

Een film als Bridge to Terabithia (2007) vind ik een stuk mooier en indrukwekkender dan deze!

Matig!

Kinderachtige film. Zowel het verhaal, de dialogen en de wilde beesten zijn erg kinderachtig. De beesten zien er niet uit, het lijkt wel of je naar de muppetshow zit te kijken. Het verhaal is ook nergens interessant en het ventje irriteerde me mateloos met z'n domme gelul. Leuk voor de kleintjes misschien maar ik vond er niks aan.

Prachtige film over opgroeien, vriendschap, een leider zijn en het nooit willen opgroeien. Dat laatste lukt niet. Max zou op de een of andere manier toch volwassen moeten worden. Max eenzaamheid wordt erg goed weergegeven in het begin als hij met zijn hond speelt en in zijn eentje in de sneeuw speelt. De komst van een man in zijn leven laat hem min of meer ontsporen waarin hij naar een fantasie wereld afrijst. Deze wereld is prachtig weergegeven. De creaturen zien er fenomenaal uit. Ook fantastisch gekozen om dit practical te doen. De fotografie is prachtig en de muziek is ook schitterend. Jonze regisseert een prachtig jeugd verhaal met erg goede acteurs in een erg volwassen setting.

Ik vond het een irritant pokke jong. Derhalve niet met volle aandacht gekeken. Wellicht beter als je wel er in zit.

Een reusachtige teleurstelling.

Het verhaal van de film volgt het fantastische boek van Maurice Sendak, dat beschouwd kan worden als een klassieker uit de jeugdliteratuur, allerminst. Het originele verhaal, dat slecht 338 woorden telt, leent zich ook niet voor een lange film. Waarom ze er zo nodig een film van 101 minuten van moesten maken, is mij dan ook een raadsel. Verzin dan zelf een verhaal. Er zijn zo veel boekverfilmingen die het originele verhaal totaal niet volgen... Ik vraag mij dan af waarom ze niet zelf een verhaal konden verzinnen. Laat die goede boeken toch met rust en verzin zelf iets.

De monsters zagen er wel goed uit. Een knappe combinatie van kostuums en computeranimatie.

Echter verpestten de lelijke stemmen de monsters. De muziek paste ook niet bij de film, vond ik. Alles wat de film nog aan emoties en sfeer wist op te bouwen werd door de muziek verwoest.

Waarom blijven filmmakers niet van de klassiekers af...?

Mjah, best wel een sympathieke film over een jochie met een rijke fantasie die in een gave droomwereld terecht komt. Vond die oversized Sesamstraat-achtige creaturen er stuk voor stuk tof uit zien. Het plot bevat wat wijze lessen die te maken hebben met opgroeien en gelukkig wordt dat subtiel gehouden.

Where the Wild Things Are is een hele vreemde film. Wanneer je de filmposter ziet ben je geneigd te denken te maken te hebben met een jeugdfilm, geziene je een pluizig fantasiefiguur naast een kind ziet staan, maar het is eerder een artistieke dramafilm gericht naar volwassenen. Als iemand die geen liefhebber is van artistieke films die veel metaforen gebruikt was dit niet een aangename verrassing. Where the Wild Things Are gaat over een kind wat vlucht van de realiteit door zich schuil te houden in een fantasiewereld. Ik kon echter, tot het einde toe, niet zeggen wat deze fantasiewereld precies representeerde. Dit maakte de film voor een groot deel een saaie en ietwat verwarrende kant. In de eerste instantie ging ik ervanuit dat de fantasiewereld een denkbeeldige wereld was die het kind bedacht om leuke afleiding te zoeken in zware tijden, maar de fantasiewereld word op meerdere punten behoorlijk onaangenaam waardoor dit idee geschrapt werd. Toen kreeg ik het idee dat de fantasiewereld het levensverhaal van het hoofdpersonage navertelde en dat iedere fantasiefiguur stond voor een persoon die hij kende. Maar ook deze theorie kon ik niet lang vasthouden omdat ik een groot deel van de gebeurtenissen niet kon koppelen aan de personages & verhaallijnen die waren aangekaart. Wat de intentie van de makers ook was: waarom Where the Wild Things Are mij niet veel deed is omdat ik de wereld die werd omschreven onaangenaam vond om in te zijn, en ik merkte niet met de personages mee te kunnen leven als de film dat wou. De fantasiefiguren maken gedurende de film veel ruzie en de dingen die ze doen zijn niet creatief op een wijze dat ik er gefascineerd door was & ik meer wou zien. Daarnaast speelt het verhaal zich af in een standaard bosgebied wat er ietwat levenloos en saaitjes uitzag. Als je alle moeite neemt een fantasiewereld neer te zetten, waarom niet alle remmen losgooien?
Zoals gezegd had ik moeite de fantasiefiguren te koppelen aan eerder geïntroduceerde personages, maar zelfs als losstaande personages werden hun emoties niet voldoende onderbouwd om mij meelij met ze te laten krijgen. Om een voorbeeld te geven: het personage Carol, het grote fantasiefiguur wat je op iedere hoes ziet, doet gedurende de hele film dingen die onaangenaam zijn. Op het eerste gezicht kon ik het begrijpen geziene hij zich eenzaam & ongehoord voelde, wat het hoofdpersonage zich ook voelde, maar vervolgens blijft hij onaangename dingen waardoor nooit dat omslagpunt kwam om te zeggen “wees eens aardiger tegen dit arme personage”. Ik bleef van begin tot eind denken “het is zielig dat andere hem niet serieus nemen, maar begrijpelijk geziene hoe hij zich gedraagt”. Het laatste minpunt wat ik met de film had is dat ik het einde abrupt vond. Ik had verwacht dat bepaalde verhalen die werden aangekaart in de film een afronding zouden krijgen, maar de film stopte redelijk abrupt zonder de verhalen af te ronden. Je krijgt bijvoorbeeld niet te zien hoe de ruzie met de zus of moeder afloopt, of wat zijn afwezigheid voor invloed op de familie had. Van hetzelfde geld doet hij het over een week weer.

Tot nu toe heb ik enkel negatieve dingen gezegd over Where the Wild Things are, maar de film verdiend zeker positieve opmerkingen. Toen eerste: onlangs dat het concept niet aansloeg probeert het wat nieuws. Het is een origineel verhaal en er waren bepaalde scenes die werkte. Er waren bepaalde scenes waarin er werd gereflecteerd op iets wat eerder in de film is aangekaart, deze scenes vond ik sterk uitgewerkt. Onlangs dat ik me verveelde tijdens een groot deel van de film wist het mijn nieuwsgierigheid te blijven prikkelen naar wat er ging gebeuren tot het einde. Daarnaast zien de fantasiefiguren er heel indrukwekkend uit: de pakken waren heel indrukwekkend uitgewerkt & de bewegingen die de acteurs konden maken waren levendig. De computereffecten wisten op een perfecte manier aan te sluiten bij de pakken waardoor de gezichten veel emotie uitstraalde, zonder dat de immersie verbroken werd. Ook vond ik Max Records, de acteur die het hoofdpersonage speelde, erg sterk acteren.

Niet een film voor mij. Het verhaal Where the Wild Things Are vond ik te vaag in elkaar zitten om ervan te kunnen genieten. De wereld was niet aangenaam, ik leefde niet mee met de personages en achteraf vroeg ik me af wat precies het nut van het verhaal was. Daarentegen: op z’n minst is het een origineel verhaal en durft het risico’s te nemen, waardoor ik nieuwsgierig bleef naar waar het naartoe ging. De effecten & acteerprestaties zijn heel indrukwekkend en het is sterk gefilmd. Niet mijn film, maar ik kijk er niet raar van op als andere zeggen het goed te vinden.

2*

Toch niet mijn kopje thee.

Ben normaliter liefhebber van fantasievolle vertellingen. WHERE THE WILD THINGS ARE is hierop een uitzondering. Grootste pijnpunt is dat ik me niet als de doelgroep van deze film beschouw, het is eraan te zien dat het voortkomt uit een kinderboek.

De wezens zijn wel aardig, maar ik mis iets aan hun presentatie. Dat ze qua persoonlijkheid moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn, helpt tevens niet. Pas het laatste halfuur kan ik ze appreciëren en zit ik min of meer in de film. Helaas veel te laat om ervan te kunnen genieten. Ondertussen ben ik murw geslagen door het zoveelste gekibbel tussen de wezens. Ook aan Max Records kan ik me niet optrekken. De jongen doet geen slechte poging, maar bekoren doet hij niet.

Toch ben ik niet helemaal negatief: zoals reeds gezegd valt het einde van de film mee en past de karakteristieke stem van Gandolfini perfect bij zijn robuuste personage. Ook Whitaker kan op dit vlak een graantje meepikken, evenwel is hij 'maar' een nevenpersonage.

Helaas voor Jonze. Met Her heeft hij alleszins een ijzersterke film op zijn conto staan.

Ken het boek niet, maar met wat meer creativiteit en zorg voor de personages kun je hier een parel van maken. Nu herhaalt de film zich veel te veel en zelfs met Max heb ik niet het gevoel dat hij een evolutie heeft doorgemaakt.

Dit is toch prachtig?

Een stukje magie in elk shot. Nostalgie opwekkend. Zelfs ontroerend. En dat met een stel fantastisch vormgegeven pluche beesten. Het verhaal stelt niet zoveel voor en de boodschap zal mij een worst wezen. Dit is natuurlijk enkel en alleen een audiovisueel feestje. Lang geleden dat ik zoiets moois heb mogen aanschouwen.

Nou had ik hier al best wel wat van verwacht, omdat Jonze toch altijd iets speciaals brengt, maar dit overtrof al mijn verwachtingen.

4,5*.

Het is eigenlijk alles behalve een kinderfilm. Kunnen kinderen hier naar kijken en enige plezier beleven aan de knuffelbare monsters die als wildebrassen over het scherm rennen? Absoluut. Maar daar zal het ook bij blijven. De opmerking "Leuk voor de kleintjes misschien ...", die boven te lezen staat, slaat dan ook absoluut nergens op. Althans naar mijn beleving. 't Is geen verwijt.

Wat de vergelijkingen met het boek betreft, de film is gewoon veel minder toegankelijk. Het zit er wél allemaal in, alleen is het een pak minder voor de hand liggend en eist de film haast dat je er gaan in investeren. Wat in dit geval best mag van mij. "Where the Wild Things Are" is in ieder geval één van de meest sfeervolle films allertijden, wat mijn betreft. Gewéldige soundtrack ook.

De film speelt veel meer direct op het gevoel en het sentiment, terwijl het boek subtiel de complexe gevoelens van het jongetje weergeeft. Sendak heeft zich ontzettend goed weten in te leven in de gevoelswereld van Max.

Bovendien zijn in het boek veel sprankelende, poëtische zinnen te vinden. In de film... nee.

Oneens, over de hele lijn. Het boek is relatief voor de hand liggend, althans naar mijn ervaring. Het grootste "probleem" met de versie op het witte doek, is nét dat mensen niet begrijpen wat er aan de hand is omdat ze er niet in slagen tussen de lijnen te lezen. Het ligt er immers absoluut niet dik op en is heel subtiel naar 't scherm vertaald. Film is nu eenmaal een heel ander medium. En in die wetenschap hoort "Where the Wild Things Are" bij de meest poëtische films die mijn ogen ooit mogen ervaren hebben.

Kon hier uiteindelijk veel minder mee dan ik had gedacht en gehoopt. Vooropgesteld; de monsters zijn leuk vormgegeven en vooral de effecten zijn goed. De stijl en sfeer die Jonze hier neerzet is sowieso prima, het is een soort interessante mix van een kinderfilm en een arthouse drama. De film opent sterk en je blijft je afvragen - als je deze film ingaat zonder enige voorkennis, zoals ik - waar de film heen zal gaan en dat maakt het zeer intrigerend. Eenmaal bij de monsters zakt de boel nogal in, er gebeurt vervolgens niets boeiends meer. We kijken naar wat rondlopende, kibbelende, bouwende en springende monsters met stemmen van bekende acteurs. Meer is het eigenlijk niet. Tegen het einde komt de film met een paar sterke scènes, maar van 't geheel werd ik niet echt warm, jammer genoeg.

3 sterren.

Nee.

Ik snap dat sommige mensen deze film prachtig vinden. Visuals zitten erg goed in en de monsters waren ook wel een leuk gezicht. Ook de locaties (als die er waren) anders zeg ik gewoon de beelden waren allemaal in orde.

Maar ik heb me de hele film door zitten ergeren aan dat ventje, Records. Wat een ongelooflijk irritant kind is dat hier. Had een intens meelij met de beesten met wat hij die figuren aandeed. Kon het niet aanzien en ik weet al zeker dat ik dit niet meer ga kijken.

Wat een slechte film met een ongelofelijk traag verhaal. De film krijgt een extra punt door de goed uitziende monsters.

Ik ben het helemaal met je eens.

Ted Kerkjes schreef:

(quote)

Nee, dit is de eerste film zonder locaties

Tja, als mijn bericht uit vorig jaar januari kwam, weet ik dat allang niet meer. Je zal wel gelijk hebben.

Ik vind deze film ontzettend mooi. De beelden, het verhaal, de muziek, de kostuums. Ik was bang dat ik het erg kinderachtig zou vinden, maar het viel mij mee. De humor en de personages vind ik leuk, en ik vind het goed gespeeld. Om eerlijk te zijn heb ik tijdens het kijken niet erg nagedacht over de boodschap. Ik was vooral onder de indruk van de prachtige uitwerking. Het boek heb ik niet gelezen, dus ik kan niks vergelijken. In ieder geval, een 9. 4,5*

Deze film zoog me helemaal op toen ik hem de eerste keer zag, de muziek is ook zo perfect, tranen kwamen uit het niets bij de eind scène met de boot.

Schitterende film. In de vorige twee films was Jones vooral quirky en speels. In deze heeft hij zo maar de ambitie om het op een na bekendste kinderboek in de VS ooit te verfilmen. En daar heb je veel lef voor nodig want in de VS is dit al decennialang een fenomeen. Jonze brengt zelfs extra laagjes aan die er in het boek minder zijn en Where The Wild Things Are is vooral een fenomenale film geworden over de pijn van het opgroeien. zonder te vol te zitten met plot. Iets waar deze jongen (die op zijn laatste basisschooldag vreselijk moest huilen omdat ik wist dat er iets voorbij was was nooit meer terugkwam) zich maar al te goed in weet te herkennen. Van degene die ik zag (en dat zijn de vier lange fictiefilms die hij maakte) is dit Spike Jonze beste film.

Help! Ik zie het niet. Ik snap het niet waarom de meesten lovend zijn over deze film. Ik zie eveneens weinig gelaagdheid. Alleen heeft Max al gauw ondervonden dat koninkje spelen niet zo evident is en dat het niet eenvoudig is om al je "onderdanen" in hetzelfde gareel te krijgen. Wat je ook doet, er is altijd wel iemand die zich verongelijkt voelt. Elke emotie, elk gevoel is een complex gebeuren waar je als individu moet leren mee omgaan. Het hoort bij de ontwikkeling van een kind om dat te managen.

De focus op het geruzie en gekissebis tussen de monsters komt dan ook sterk naar voren. Te veel zelfs voor mij waardoor ik er halfweg de film wel genoeg van had. Inhoudelijk kon ik er me dan ook niet in vinden. Veel geblaat, weinig wol, zoiets.

Aan wol geen gebrek overigens wat betreft de dubbele meters aan monsters. Het decor van het Australische landschap met de zon, de zee en de woestijn had wel iets idyllisch. Maar de monsters zelf, mja, zo indrukwekkend vond ik die niet. Ik ergerde me er zelfs aan met hun stompzinnige gebral en die kleine Max hielp ook al niet...