Mensen die meerdere berichten van mij gelezen hebben weten wellicht dat ik een zwak heb voor films waarin mensen mooi praten, dus waarin de personages een scherpe tong hebben. Wat je niet vaak ziet is een film waarin duidelijk een poging gedaan wordt om de dialogen scherp te laten klinken, maar waarin het maar niet echt wil lukken. Of er zijn er veel die het proberen, maar gewoon zo hard falen dat de poging onzichtbaar wordt, dat kan ook. Singles heeft in ieder geval zo'n script waarin het duidelijk is dat de ambitie voor de dialogen groot was, maar dat het maar nooit echt gevat wil worden.
Hetzelfde geld voor de uitwerking van de relaties. Cameron Crowe probeer het type romantische komedie te maken die draait om rake observaties rond relaties en wat echtere mensen dan de perfecte koppels die de wat meer reacht-voor-zijn-raap-romkos bieden. Denk het type film als When Harry Met Sally... of Woody Allen films als Annie Hall. Ook dit komt niet van de grond. Écht scherpe observaties zijn schaars. De relatie tussen Bridget Fonda en Matt Dillon geloof ik vooral omdat hij niet werkt, maar het happy end waarin ze weer bij elkaar komen is te gekunsteld. Met het koppel Campbell Scott en Kyra Sedgwick had ik gewoon helemaal niets. Hem vond ik saai en haar irritant, al kan ik in haar geval niet zo goed uitleggen waar het hem in zit. Hun verhaallijn was sowieso nooit echt boeiend. Ook is die erg afhankelijk van veel externe factoren om ze uit elkaar te houden, zoals kapotte tapes in het antwoordapparaat of heftige auto-ongelukken. In een film over wat meer echte relaties zie ik de ontwikkelingen graag wat meer uit de personages komen.
Veel van het plezier komt uit de randzaken, zoals enkele geestige cameo's en de soundtrack. Die soundtrack is duidelijk het bekendste onderdeel van de film geworden (niet verrassend bij voormalig rockjournalist Cameron Crowe), maar het tevens ook weer een nadeel. De muziek krijgt soms de overhand, ondanks dat hij niet zo bij de centrale problematiek past. Dat Dillons personage er veel mee bezig is is logisch, maar de rest van de personages verliezen zich ook nog al eens in gesprekken over de muziek en dan hoor ik toch vooral Crowe praten over zijn muziekliefde, maar het helpt de film niet verder en onthuld niets anders over de personages dan dat ze dezelfde smaak hebben als Crowe.
Singles is een echt niemendalletje, wat zoals gewoonlijk wil zeggen dat het geen vervelende film is en ook niet werkelijk een slechte, maar dat het ook niet memorabels bevat. Zelf kon ik niet onder de indruk uitkomen dat de film slimmer denkt te zijn dan hij is. Het is vooral een van de minst bijzondere in zijn soort en ik hou wel van zijn soort.
2,5*