Singles (1992)

Terug zo'n saai filmpje. De film moet het vooral hebben van zijn plotwendingen die wel goed zitten en van zijn cast. Voor de rest is er weinig in deze film dat me aanspreekt, en hoort hij voor mij tussen de grote hoop van middelmatige films.
Het is wel allemaal zeer herkenbaar, wat weer een sterkte is van de film.
Eentje die bij een kijkbeurt zal blijven.

Weer her bekeken omdat ik hem tegen kwam in een uitverkoop bak en het was nostalgie. Dit omdat ik vroegen een echte seattle sound fan was en de soundtrack nogsteeds bij mij op de plank staat.
Tja, knullig kan ik het niet helemaal noemen, maar het nieveau lag duidelijk lager dan de film's van 20 jaar later. ook gebeurde er eigenlijk niet veel, en was het in mij ogen (nu) meer een promo voor de scene van seattle op dat moment, en kwamen er ook daarom bekende koppen in voor. (pearl jam, alice in chains, chris cornel en nog een paar minder bekende artiesten)
al met al en leuk filmpje voor die tijd, maar ze hadden toen best wat meer spektakel kunnen brengen, nu waren het alleen de optredens van soundgarden, alice in chains en het ongeluk...
2.5

p.s. de soundtrack blijft een goeie krijgt een 4.5 ***

Gisteren weer eens gezien. Nostalgie.
Zonder de muziek zou ik het een veel minder interessante film vinden, ondanks de bloedmooie Bridget Fonda. Maar de muziek zit er wél in overvloed in, net als de cameo's/minirolletjes van Paul Giamatti, Bill Pulman en Jeremy 'Ari Gold' Piven.

Crowe zal nooit een meesterwerk maken, maar levert wel redelijk consequent goede films af, zo ook deze. De grunge-soundtrack is erg geslaagd, ook is het leuk om een paar bekende mensen in cameo's te spotten: Eddie Vedder,Jeremy Piven, Paul Giamatti, Eric Stoltz en zelfs Tim Burton. Stuk voor stuk erg grappige rolletjes.
Dit is zo'n film die leuk om te volgen is: hij is menselijk, heeft goede acteurs, wordt nooit te zwaar. Maar hysterische lachbuien of emotionele impact moet je niet verwachten.

Mensen die meerdere berichten van mij gelezen hebben weten wellicht dat ik een zwak heb voor films waarin mensen mooi praten, dus waarin de personages een scherpe tong hebben. Wat je niet vaak ziet is een film waarin duidelijk een poging gedaan wordt om de dialogen scherp te laten klinken, maar waarin het maar niet echt wil lukken. Of er zijn er veel die het proberen, maar gewoon zo hard falen dat de poging onzichtbaar wordt, dat kan ook. Singles heeft in ieder geval zo'n script waarin het duidelijk is dat de ambitie voor de dialogen groot was, maar dat het maar nooit echt gevat wil worden.

Hetzelfde geld voor de uitwerking van de relaties. Cameron Crowe probeer het type romantische komedie te maken die draait om rake observaties rond relaties en wat echtere mensen dan de perfecte koppels die de wat meer reacht-voor-zijn-raap-romkos bieden. Denk het type film als When Harry Met Sally... of Woody Allen films als Annie Hall. Ook dit komt niet van de grond. Écht scherpe observaties zijn schaars. De relatie tussen Bridget Fonda en Matt Dillon geloof ik vooral omdat hij niet werkt, maar het happy end waarin ze weer bij elkaar komen is te gekunsteld. Met het koppel Campbell Scott en Kyra Sedgwick had ik gewoon helemaal niets. Hem vond ik saai en haar irritant, al kan ik in haar geval niet zo goed uitleggen waar het hem in zit. Hun verhaallijn was sowieso nooit echt boeiend. Ook is die erg afhankelijk van veel externe factoren om ze uit elkaar te houden, zoals kapotte tapes in het antwoordapparaat of heftige auto-ongelukken. In een film over wat meer echte relaties zie ik de ontwikkelingen graag wat meer uit de personages komen.

Veel van het plezier komt uit de randzaken, zoals enkele geestige cameo's en de soundtrack. Die soundtrack is duidelijk het bekendste onderdeel van de film geworden (niet verrassend bij voormalig rockjournalist Cameron Crowe), maar het tevens ook weer een nadeel. De muziek krijgt soms de overhand, ondanks dat hij niet zo bij de centrale problematiek past. Dat Dillons personage er veel mee bezig is is logisch, maar de rest van de personages verliezen zich ook nog al eens in gesprekken over de muziek en dan hoor ik toch vooral Crowe praten over zijn muziekliefde, maar het helpt de film niet verder en onthuld niets anders over de personages dan dat ze dezelfde smaak hebben als Crowe.

Singles is een echt niemendalletje, wat zoals gewoonlijk wil zeggen dat het geen vervelende film is en ook niet werkelijk een slechte, maar dat het ook niet memorabels bevat. Zelf kon ik niet onder de indruk uitkomen dat de film slimmer denkt te zijn dan hij is. Het is vooral een van de minst bijzondere in zijn soort en ik hou wel van zijn soort.
2,5*

"Een luchtige kijk op leven en liefde, door en voor jonge, volwassenen met hun illusies, angsten en ontgoochelingen", las ik. In ieder geval zijn ze gezamenlijk eenzaam en hebben een meer of meer ge(ver)stoorde verhouding met elkaar. De regisseur portretteert, met charmante humor en redelijk onderhoudend, de (romantische) ups en downs van een generatie. Maar het is allemaal niet bijster origineel, noch bijzonder realistisch of diepzinnig. Het kostte me moeite om me met de personages te identificeren, maar waarschijnlijk is dat de generatiekloof.

Aardige film over een aantal alleenstaande twintigers op zoek naar liefde. Afgezien van de bijzonder fijne soundtrack uit de grunge-periode weet de film nergens indruk te maken. Onderhoudend maar wel wat fragmentarisch. Flink wat bekende gezichten in kleine rolletjes. Een kleine 3.0 sterren.

Aardig, maar lang niet alles werkt even goed. De vlotte pen kon wat inkt gebruiken zo nu en dan. Het komt net niet helemaal uit de verf. Neemt niet weg dat de film vlot wegkijkt en dat er beste leuke ideetjes in de film rondcirkelen, waarvan er een aantal zijn opgepakt door rom- en sitcoms van daarna. Crowe heeft best talent, maar een echt grote filmmaker is ie nooit geworden. Misschien dat Say Anything mij nog op andere gedachten kan brengen. 3 sterren.

Matig.

Crowe laat Campbell Scott en Kyra Sedgwick opdraven als hoofd-tortelduifjes. Toegegeven, bij het koppel viel er wel nog wat chemie te bespeuren. Individueel lieten de twee het echter afweten. Sedgwicks personage valt op door een hoog Sex-and-the-City-gehalte. Vervelend. Scott brengt het er niet veel beter vanaf als halve yup. De 80s waren duidelijk nog niet volledig verjaagd, hoewel de overload aan flanel wel een nieuw era inluidt.

Ook de vriendengroep hielp het zaakje er niet op vooruit. Vooral Fonda vond ik nogal, euh ... overbodig. Ze kwam vaak in beeld, maar waarom ook alweer?

Verder wel een fijn sfeertje hoor. Maar jammer van de personages dus. Een krappe 2.5*.

Ach ja, jongeren en hun probleempjes. De film heeft te weinig diepgang, of je moet gevoelig zijn voor al deze ‘young adults’ filosofietjes. Daarnaast blijft het bij dit geleuter en gebeurt er veel te weinig.

Leuke film over een groepje mensen dat elkaar kent, je volgt ze, je leert ze kennen en je ziet hoe ze met relaties om gaan. Schattig en bij vlagen grappig. Wat is Bridget Fonda een mooie vrouw.