Drugstore Cowboy (1989)

Het spijt mij zeer, maar over-gehypte, flitsende spektakelfilms als Requiem for a dream en Trainspotting leggen het qua zeggingskracht en impact toch echt af tegen deze 'intiemere' Drugstore cowboy of van mijn part Ferrara's Bad lieutenant, die ingetogener en soberder van vormgeving zijn.
Juist aan die opzettelijke terughoudendheid van de regisseur ontleent een dergelijke film zijn kracht.

Meest positieve is dat het geen zedenpreek wordt, verder kon het me eigenlijk geen moment boeien. Weinig tot geen flow, wankel van toon, oninteressante en stijf geacteerde personages die teksten aan elkaar harken. Zo komt iets als de drang om te scoren, te stelen en het bijgeloof totaal niet uit de verf.

De warrige muziek is dan al vaak hinderlijk aanwezig en zweverige scènes, zoals die met de vliegende voorwerpen, sorteren allesbehalve een positief effect. Het zit al met al veel te gammel in elkaar om tragisch, grappig, een combinatie van beide of wat dan ook te zijn. Dor en bloedeloos op alle vlakken.

Toch wel ergens potentie, maar uiteindelijk een vervelende film van van Sant.
Een groep junkies / criminelen / dieven die er uit zien als een stel nitwits die van een gegoede familie afkomen. Veel misplaatste dialogen, met een vervelende Dillon als nep-crimineel.
De constante jazzy flow, door de aanwezigheid van de muziek, geeft over het algemeen ook maar een vervelend effect. Er zitten wel wat experimentele zaken in, maar het lijkt alsof van Sant nog een beetje zijn eigen stijl aan het zoeken was in 1989. De tussendoor ingebrachte special effects moeten beetje bij beetje de gekheid van Dillon weergeven, maar dit komt niet geheel niet over, enkel wellicht amateuristisch. Mooi was wel dat Burroughs zijn eigen ideëen laten horen zo leek het. Heerlijk hoe hij smack aanneemt en pontificaal op zijn bijbel plaatst. Mijn eerste onvoldoende voor een van Sant. 1,5*

Gus van Sant observeert de wereld en leefstijl van junkies op een toegankelijke wijze en moraliseert niet. Een grauw, wat zonderling, afstandelijk portret, met een dosis donkere humor, van vier jonge mensen. Het laat onder meer zien hoe drugs het je gemakkelijk maken om voor je verantwoordelijkheid weg te lopen. Er wordt goed geacteerd. En toch, hoewel het verhaal rechtuit verteld wordt, vond ik het uiterst saai: het was een voortdurende herhaling van zetten. In dat licht vond ik de openingsscène nog het beste deel van de film.

Na jaren weer eens herzien & in tegenstelling tot een aantal MoMe-gebruikers hierboven heb ik me geen seconde verveeld.
Eén van de betere Van Sant films die ik ken. En eigenlijk ook een van de betere Matt Dillon films.

Gus van Sant heeft schijnbaar iets met vervreemde of ontspoorde jeugd, getuige ook Last days, Gerry, Elephant en Paranoid Park. Gauke hierboven heeft het over het niet-moraliserende karakter van Drugstore cowboy. Ik denk dat dat voor Van Sants meeste films geldt en dat ze mede daardoor een bepaalde aura van oprechtheid hebben.

Degelijke film: toegankelijk, met veel vaart verteld, goed in beeld gebracht. Dillon kon me echter niet helemaal overtuigen als opiaatjunkie. Hij ziet er simpelweg veel te gezond uit, het komt niet echt over.
Toevallig onlangs Junkie van Burroughs gelezen, waarin verslaving en afkickziekte tot in detail beschreven worden. Dan krijg je al gauw het gevoel dat je hier naar een iets te propere, gefilterde versie zit te kijken.

Matt Dillon ziet er inderdaad wel heel goed uit in deze film. Maar dat deert niet, integendeel past zelfs erg goed bij een film als deze waarin 'stylisme' regeert boven realisme, en dat zie ik graag.

Een goede misdaad/drama film...
Prima verhaal...
Prima acteerwerk...
Jonge bekende acteur Matt Dillon ...
Kan niet tegen drugs...
Goed kwaliteit breedbeeld (geen HD aanwezig)...
Goed achtergrond geluid
(geen Dolby Digital aanwezig)...

Zo, maar weer eens een Gus Van Sant uit 't stof gehaald. 'Drugstore Cowboy' heeft me positief verrast. Fijne film, sfeer, humor gecombineerd met (licht absurd) drama en een prima verhaal dat voldoende vermaakt. Naar het einde toe zakt één en ander wat in, maar zo lang de vier ''vrienden'' samen zijn, roven en andere avonturen beleven zit de spanning, humor en sensatie er goed in. Dikke voldoende dus ook.

Van Sant was duidelijk nog aan het experimenteren eind jaren ’80. Niet met drugs, zoals de lowlifes in dit verhaal. Wel met cinematografie. Links en rechts zie je al zijn stempel – de druilerige sfeer, het gebrek aan een duidelijk verhaal, de ontspoorde personages – en toch voelt Drugstore Cowboy eerder aan als een proefproject.

Wat deze film vooral mist, is de subtiliteit van Elephant, Gerry, Last Days etc. Want geef toe: geraffineerd kun je het hoofdpersonage (gespeeld door een quasi onherkenbare Matt Damon) niet echt noemen. Al is hij nog het meest verfijnde personage in vergelijking met zijn entourage, een groep wandelende junk-clichés.

Voorts vraag ik me af wat nu eigenlijk de meerwaarde is van de jaren 70-setting. De film oogt op die manier wat oubolliger zonder dat er echt veel met de tijdsgeest wordt gedaan. Overigens verraadt het nektapijt van Damon dat dit een product uit de jaren 80 is.

Dat klinkt allemaal negatief, maar zelfs een minder werkje van Van Sant blijft gewoon degelijk. Drugstore Cowboy is een sfeervolle blauwdruk voor zijn latere werk... Maar dus wel een blauwdruk. 3*

Als dat Matt Damon was vond ik hem wel onherkenbaar hoor

Matt Dillon... Dat verklaart inderdaad het een en ander.