Toen ik deze film decennia geleden voor de eerste (en tot vandaag ook énige) keer zag was ik diep onder de indruk. Jeff Bridges speelt uitstekend onderkoeld en mikt niet op meer belang dan zijn rol heeft, Lisa Eichhorn is ontroerend, de muziek van Jack Nitzsche schept knap sfeer en is tegelijkertijd subtiel ontregelend, de plot is even dwingend als ambigu, en de regie geeft de acteurs alle vrijheid zonder de richting van de film zelf te veronachtzamen. Dat alles maakte echter niet meer dan de helft van de waardering uit voor mij, want boven alles is dit de film van John Heard. In bijna alle films die ik van hem ken speelt hij de onbetrouwbare tegenstrever (zoals in
Big en
My fellow Americans) of de nietszeggende autoriteit (want wie kent hem niet als de vader uit
Home alone ?), maar in deze film grijpt hij de hoofdrol met beide handen aan en geeft hij een onvergetelijk portret van een verbitterde Vietnam-veteraan die plotseling een kans denkt te zien om zijn leven nog een zinvolle wending te geven. Hoewel Jeff Bridges hier de ster is speelt hij duidelijk de tweede viool, want Alex Cutter vormt het hart van deze film. Een briljante hoofdrol voor een acteur die daarna helaas weer werd "gedegradeerd" tot bijrollen. En nee, na vijfentwintig jaar heeft deze film bij herziening nog niets van z'n kracht verloren.
Zie overigens de recensie op
DVDSavant voor een interessante interpretatie die deze film als een moderne versie van
Hamlet ziet.