Tussenstand (2007)

Je ziet eigenlijk alleen maar twee mensen aan een tafel zitten die relatiedingen bespreken. Er gebeurt niets, er valt ook niks te zien.
Dit soort films kunnen mij gewoonweg niet boeien. Verklaar jij nou eens wat hier opwindend aan is, zodat ik deze film nog vaker zal kijken, ik begrijp er in ieder geval helemaal niks van.

Toffe film. De Jong maakt hier een aantal gedurfde keuze die in dit geval goed uitpakken. Het idee om alle gesprekken in het restaurant plaats te laten vinden is goed uitgevoerd en voegt toe aan het soort 'slice-of-life'-gevoel dat de film mij gaf. De titel 'Tussenstand' is dan ook erg toepasselijk. Er is niet echt een einde, of een indicatie hoe dit afloopt, dit is een registratie van een moment in het leven van voornamelijk Roos.

Elsie de Brauw en Marcel Musters zijn beide goed op dreef; iets wat heel belangrijk is, omdat zo'n film drijft op het niveau van de acteurs. Toch had ik het idee dat met nog betere acteurs, zeg maar niveau Hors Catégorie, hier nog eigenlijk een veel betere film in zat. Maar al met al een goed concept en een goede film.

gewoon niet meer kijken zulke films, als ik in je lijst zie dat je das leben der anderen 1,5 geeft, schrik ik zowaar.

Goh, dit heeft me toch wel positief verrast. Had in het begin wel eventjes moeite met het extreme (op-de-huid) camerawerk, maar dat wende snel en wekte vervolgens wel enige fascinatie op. Het verhaal zelf is eigenlijk vrij simpel. Het is ook meer een aaneenschakelijk van gesprekken/conflicten tussen de personages en de film moet het daarom vooral van het acteerwerk hebben en dat was hier verder dik in orde, erg fijn en naturel allemaal. Die ''De Jong'' heeft trouwens wel oog voor dit soort films, waarin gewone mensen met hun dagenlijkse problemen kampen, deed ze ook al zo goed met Bluebird en Uitgesloten, al vond ik deze wat zwaardermoediger dan die andere twee. Maar goed, dat deed verder niet af van de kwaliteit natuurlijk.

3,5 sterren

De vele gesprekken in het steeds maar weer terugkerende cafe hadden zeker wat flair over zich. Toch, vond ik het geheel net wat te geforceerd aandoen. De hele tijd wordt eerst even de hele cafe sfeer opgesnoven, waarin de 2 centrale personages in het cafe eerst overstemd worden door ander geroezemoes om vervolgens aan tafel te schuiven en de camera in het gezicht van de centrale gesprekspartners te planten en hun wel en wee te volgen.

Een film die vaart bij goede acteerprestaties en met name op dat vlak wel weet te scoren. De totale afwezigheid van muziek en de schommelende camera, die probeert om de gemoedstoestand van de personages zo goed mogelijk te vangen konden mij niet geheel bekoren. De stukken waar de zoon in voorkwam vond ik nogal nietszeggend en te klinisch van aard, observeren is 1. maar registreren is een tweede. Het had allemaal best wat opgefleurd mogen worden of had gewoon voor wat baanbrekende shots gekozen i.p.v. wat gehannes in de ruimte.

De film kijkt wel goed weg en weet dankzij een fijn einde gelukkig met een positieve voetnoot af te sluiten. De bewustwording bij beide ouders dat ze gefaald hadden, de stilzwijgende acceptatie hiervan en het gedrag van ma bij thuiskomst waren fraai uitgewerkt. 3*

Vond hem in de bios een stuk beter werken dan op televisie.

Omdat ik zelf in een scheiding de zelfde kromme dialogen heb mee gemaakt raakte me deze film echt.
Goed geacteerd en de manier van filmen is heel confronterend.

Heb net deze film herzien, hij sloeg in als een donderslag :-o Bij het zien in de bioscoop (2007) was ik al onder de indruk maar ik was in nog geen drie jaar vergeten hoe knap deze film het begrip communicatie in onze huidige tijd analyseert.

Zelf al komen sommige dialogen (in het begin) wat gefoceerd over (het doet soms ook sterk denken aan een toneelstuk....wat niet gek is gezien het feit dat twee van de hoofdrolspelers regelrecht uit de toneelwereld komen. Nog dat zelfde jaar speelde Mugmetdegoudentand het stuk 'Quality Time' over een soortgelijk onderwerp), het overtuigd omdat de huidige Nederlandse maatschappij vol is met zulke gespreken.

We leven in een lawaaicultuur, iets wat goed in kaart werd gebracht tijdens de film. Overal is geroezemoes, overal is druk gekwetter. Er wordt veel gepraat maar weinig gezegd, nog minder (écht)geluisterd.

Er wordt gevlucht in deze film. Stilte is dan je grootste vijand, 't confronteerd. En dat werd ontzettend mooi en aangrijpend
in beeld gebracht in de voorlaatste scenè.

In tegenstelling tot velen heb ik geen vooroordelen over de Nederlandse film. Die is net zo goed en net zo slecht als de filmindustrie in de VS, er zijn hééle slechte films maar ook hééle goede films en alles wat je daar middenin kan vinden.

Deze film kwam in ieder geval aan als een mokerslag bij mij, zelfs bij een tweede keer herzien.

Steengoede film. De beste Nederlandse film die ik in tijden zag. En zonder meer het beste dat ik tot nu toe van Mijke De Jong zag (Dit is mijn vierde). Kom hier nog op terug.

Minstens 4.0*

Weinig Nederlandse films gezien waar er zulke duidelijke stijlkeuzes worden gemaakt die dan ook nog het drama versterken. En die van een film waarin de dialogen (en die zijn prachtig, erg geloofwaardig en zitten vol details en schijnen nog deels geimproviseerd te zijn ook) erg belangrijk zijn ook een filmisch geheel maken. Veel close-ups, het in beeld nemen van maar één van de gesprekspartners. Het werkt in deze film.

Ontroerende, bijzondere film. Hoort bij mijn favoriete Nederlandse films.

4.0*, maar kan nog weleens omhoog gaan.

Ik waardeer de experimentele vorm waarin deze film gegoten is wel. Een zoon die niets zegt en hier en daar inbreekt zonder iets te stelen. Twee gescheiden ouders die allerlei nietszeggende "jiskefet" gesprekken voeren in restaurants. En verder gebeurt er niets. Nou ja, een beetje dan.

Uitstekende film over een gescheiden echtpaar van middelbare leeftijd. De film bestaat eigenlijk alleen maar uit dialoog-scenes. En hierbij blijft de camera heel dicht op de gezichten van de acteurs waardoor iedere nuance in hun spel zichtbaar is en het geheel vrij indringend is. Het gekibbel tussen de twee vormt zeker de spil van de film, maar door de gesprekken met anderen uit hun omgeving krijg je meer een totaalbeeld van de twee hoofdpersonages. Sterk acteerwerk van Elsie de Brauw en vooral Marcel Musters.

Ik heb hem afgezet na een half uur, ik werd er kriebelig van. Heel veel onzinnig gepraat en ingezoom op gezichten aan het begin. Erg vervelend om naar te kijken en de dialogen gingen mij niet diepgaand genoeg. Het acteerwerk was ook niet goed genoeg om dit overtuigend bij mij te laten aankomen.

Een heel bijzondere vorm, uitstekend geacteerd door met name Musters, realistische dialogen. Heb niets tegen trage films, en ondanks bovengenoemde postieve kenmerken toch een behoorlijke vermoeiende zit.

Vond het een nogal saaie film

Een redelijk dramafilm...
Kan geen verhaal volgen, saai...
Redelijk acteerwerk...
Geen HD kwaliteit breedbeeld...
Redelijk geluid (Dolby Digital)...
Geen moeite waard...

Best wel sterke Nederlandse film die wel een beetje in het rijtje past van Interview; het feit dat de film focust op 2 mensen die de grootste gedeelde van de film met elkaar discussiëren, maar waarbij dat absoluut niet saai word. Sterker nog, sommige kan je zelfs emotioneel meevoelen.

Marcel Musters en Elsie de Blauw zetten allebei een sterke rol neer als gescheiden ouders die in een restaurant intensief met elkaar een oplossing proberen te zoeken voor hun zoon Isaac, die een beetje een kluizenaarsleven leid. En het gaat er nog best heftig aan toe en vooral Marcel Musters als Martin weet hierin een hele eigenwijze, arrogante kwal neer te zetten die Roos wel harteloos diep blijft raken met zijn opmerkingen. Je weet het al, een breuk in een relatie is gewoon slopend.

Ook het verhaal van Isaac was erg sterk en zijn doodzwijgen naar zijn moeder maakt het allemaal erg onprettig. Deze film weet de kijker echt op alle manieren een gevoel over te brengen.

Prima dramafilm.

3,5*

Een film die niet boeit, krijgt van mij geen voldoende....De regisseur heeft zich vertild aan het onderwerp. De film laat op een verkeerde manier zien dat veel praten,veel dialogen van gescheiden ouders niet leidt tot nader tot elkaar komen en iets doen aan het wezenlijk probleem, hun zoon. Ouders kwekken maar door ,luisteren graag naar zichzelf,luisteren niet naar elkaar,vnl ook omdat ze de verkeerde locaties kiezen:rumoerige restaurants en eetcafeetjes.. Om kort te gaan, "probleemzoon" valt buiten alle discussies en dialogen tussen ouders en gaat zijn eigen vreemde gang. Hem echt te bereiken hebben ze blijkbaar al opgegeven.
Ik heb de film snel doorgespoeld in de helft van de speeltijd.

Ik vind het een goede film. Realistisch, sterk acteerwerk, vrij rustig en een redelijk interessant thema. Geen film die ik geweldig vind, ook doordat ik het soms lastig vond om de verschillende gesprekken te volgen, maar wat mij betreft wel een voldoende waard. 3,5*