
Tussenstand (2007)
Alternatieve titel: Stages
Nederland
Drama
80 minuten
geregisseerd door Mijke de Jong
met Elsie de Brauw, Marcel Musters en Stijn Koomen
Martin en Roos zijn gescheiden maar zijn nog steeds niet los van elkaar. Als hun 17-jarige zoon Isaac zich meer en meer terugtrekt in een stilzwijgend isolement worden de gesprekken tussen de twee steeds harder en heftiger. Hun pogingen een oplossing voor Isaac te bedenken, lopen stuk op hun frustraties uit het verleden en hun onvermogen naar elkaar te luisteren. De ontmoetingen tussen de twee vinden altijd plaats op neutraal terrein, waar ze ook hun werkgesprekken voeren, hun vrienden ontmoeten en nieuwe relaties proberen op te bouwen. Het 'volle leven' van die openbare gelegenheden vormt een fel contrast met de binnenruimtes waar Isaac ronddwaalt, en de stilte die hij prefereert. De film laat deze twee contrasterende werelden botsen. En maakt voelbaar hoe er langzamerhand iets verschuift in de relatie tussen de drie familieleden die zo nauw verbonden zijn en elkaar toch amper kunnen bereiken.

Dit soort films kunnen mij gewoonweg niet boeien. Verklaar jij nou eens wat hier opwindend aan is, zodat ik deze film nog vaker zal kijken, ik begrijp er in ieder geval helemaal niks van.
Elsie de Brauw en Marcel Musters zijn beide goed op dreef; iets wat heel belangrijk is, omdat zo'n film drijft op het niveau van de acteurs. Toch had ik het idee dat met nog betere acteurs, zeg maar niveau Hors Catégorie, hier nog eigenlijk een veel betere film in zat. Maar al met al een goed concept en een goede film.
Je ziet eigenlijk alleen maar twee mensen aan een tafel zitten die relatiedingen bespreken. Er gebeurt niets, er valt ook niks te zien.
Dit soort films kunnen mij gewoonweg niet boeien. Verklaar jij nou eens wat hier opwindend aan is, zodat ik deze film nog vaker zal kijken, ik begrijp er in ieder geval helemaal niks van.
gewoon niet meer kijken zulke films, als ik in je lijst zie dat je das leben der anderen 1,5 geeft, schrik ik zowaar.
3,5 sterren
Een film die vaart bij goede acteerprestaties en met name op dat vlak wel weet te scoren. De totale afwezigheid van muziek en de schommelende camera, die probeert om de gemoedstoestand van de personages zo goed mogelijk te vangen konden mij niet geheel bekoren. De stukken waar de zoon in voorkwam vond ik nogal nietszeggend en te klinisch van aard, observeren is 1. maar registreren is een tweede. Het had allemaal best wat opgefleurd mogen worden of had gewoon voor wat baanbrekende shots gekozen i.p.v. wat gehannes in de ruimte.
De film kijkt wel goed weg en weet dankzij een fijn einde gelukkig met een positieve voetnoot af te sluiten. De bewustwording bij beide ouders dat ze gefaald hadden, de stilzwijgende acceptatie hiervan en het gedrag van ma bij thuiskomst waren fraai uitgewerkt. 3*
Goed geacteerd en de manier van filmen is heel confronterend.
Zelf al komen sommige dialogen (in het begin) wat gefoceerd over (het doet soms ook sterk denken aan een toneelstuk....wat niet gek is gezien het feit dat twee van de hoofdrolspelers regelrecht uit de toneelwereld komen. Nog dat zelfde jaar speelde Mugmetdegoudentand het stuk 'Quality Time' over een soortgelijk onderwerp), het overtuigd omdat de huidige Nederlandse maatschappij vol is met zulke gespreken.
We leven in een lawaaicultuur, iets wat goed in kaart werd gebracht tijdens de film. Overal is geroezemoes, overal is druk gekwetter. Er wordt veel gepraat maar weinig gezegd, nog minder (écht)geluisterd.
Er wordt gevlucht in deze film. Stilte is dan je grootste vijand, 't confronteerd. En dat werd ontzettend mooi en aangrijpend
in beeld gebracht in de voorlaatste scenè.
In tegenstelling tot velen heb ik geen vooroordelen over de Nederlandse film. Die is net zo goed en net zo slecht als de filmindustrie in de VS, er zijn hééle slechte films maar ook hééle goede films en alles wat je daar middenin kan vinden.
Deze film kwam in ieder geval aan als een mokerslag bij mij, zelfs bij een tweede keer herzien.
Minstens 4.0*
Ontroerende, bijzondere film. Hoort bij mijn favoriete Nederlandse films.
4.0*, maar kan nog weleens omhoog gaan.
Kan geen verhaal volgen, saai...
Redelijk acteerwerk...
Geen HD kwaliteit breedbeeld...
Redelijk geluid (Dolby Digital)...
Geen moeite waard...
Marcel Musters en Elsie de Blauw zetten allebei een sterke rol neer als gescheiden ouders die in een restaurant intensief met elkaar een oplossing proberen te zoeken voor hun zoon Isaac, die een beetje een kluizenaarsleven leid. En het gaat er nog best heftig aan toe en vooral Marcel Musters als Martin weet hierin een hele eigenwijze, arrogante kwal neer te zetten die Roos wel harteloos diep blijft raken met zijn opmerkingen. Je weet het al, een breuk in een relatie is gewoon slopend.
Ook het verhaal van Isaac was erg sterk en zijn doodzwijgen naar zijn moeder maakt het allemaal erg onprettig. Deze film weet de kijker echt op alle manieren een gevoel over te brengen.
Prima dramafilm.
3,5*
Ik heb de film snel doorgespoeld in de helft van de speeltijd.