Scream (1996)

Wes Craven R.I.P

Speciaal ter ere van Wes Craven nog eens bekeken en een halve ster verhoogd. Geweldig, die tongue-in-cheek humor (gemiddeld één inside joke per halve minuut) had ik als kind eigenlijk nooit door. 't Is voor een groot deel uit nostalgie dat ik 'm zo goed vond, maar eigenlijk vind ik 'm toch sowieso geweldig in z'n opzet en uitwerking. Skeet Ulrich, Matthew Lillard en Jamie Kennedy acteren zo heerlijk over the top, geweldig amusant.

De beste film uit de reeks.

Nog steeds erg goed en voelt nog erg up to date. Zeker als je je realiseert dat de film toch alweer bijna 20 jaar oud is. Het verhaal is erg goed en fantastisch doordacht. Alles valt gewoon op zijn plaats en niets wordt aan het toeval over gelaten. In de derde acte had wel iets meer gesneden moge worden aangezien het soms wat te lang doorsleept. Al maakt de weergaloze climax wel weer veel goed en laat je dat weer vergeven.

De killer is erg eng omdat het toch wel een killer met motieven is die echt overkomen. Vooral versterkt door de outfit en het masker die ook nog een groot deel uitmaakt van onze pop cuture. Elk jaar rond Halloween zie je ze nog erg veel voorbij komen. Craven heeft dus weer iets gemaakt wat net als Freddy Krueger de verschillende veranderingen die de pop cultuur doormaakt overleeft.

Acteerwerk is een enorm genot om naar te kijken. Regie is echt solide en verder is alles op technisch vlak enorm goed. Beltrami's score is geweldig en Nick Cave's Red Right Hand associeer je vrijwel meteen met Scream.

Ik durf wel te stellen dat Scary Movie deze film aardig voor me verpest heeft. Die film heb ik talloze keren gezien toen ik op de middelbare school zat, terwijl Scream zelf altijd onverkend terrein bleef. Die schade heb ik dus inmiddels ingehaald, maar met het bekijken, valt wel op wat voor een kloon Scary Movie wel niet was. Ze gaan soms net iets meer over de top dan Scream al doet en Scream heeft tenminste nog die spanning. Ik snap alleen niet waarom je een parodie parodieert. Beetje zinloos.

Zo heeft Scream wel een paar goede grappen en bouwt het eerste uur niet onverdienstelijk op. Het is alleen dat wat de grote finale had moeten worden, wat de grootste teleurstelling is. Wat gooit Wes Craven hier zijn eigen ruiten in zeg. Dit ren- en gilfestijn is een flinke domper en blijkt Scream maar een matige parodie te zijn. Ik vraag me af of Craven eigenlijk wel wist wat hij hier aan het doen was. Lang niet zo erg als Scary Movie, maar ook dit is duidelijk niet de moeite waard. Nog twee delen te gaan....

“What's your favorite scary movie?”

Scream heb ik altijd gewaardeerd om het feit dat het zichzelf niet al te serieus neemt. De film zelf is eigenlijk een parodie op de ouderwetse slasherfilms en regisseur Wes Craven injecteert de film met een bepaald soort zwarte humor die ik erg kan waarderen.

Het eerste gedeelte met Drew Barrymore herbergt eigenlijk alles wat deze film zo goed maakt. Het is spannend en speels tegelijk met een heerlijke sardonische humor. De film is niet echt spannend maar de kills worden met zoveel genoegen en plezier uitgevoerd, dat het eigenlijk niet uitmaakt dat je eerder lacht dan onder de dekens wegkruipt. Neve Campbell is voor mij de ultieme scream queen en hier laat ze zien waarom. Ze is naast een erg prettige verschijning ook hard en krachtig en laat niet met zich sollen. David Arquette heeft hier nog een bijrol maar is al erg leuk als Deputy Dewey en Courteney Cox haalt het bloed onder je nagels vandaan maar is wel erg sterk als Gale Weathers. Ook Skeet Ulrich, Matthew Lillard en Jamie Kennedy zijn sterk op dreef en voelen de Scream vibe goed aan. Samen met de locaties en de muziek zorgt het allemaal voor een uiterst sfeervol geheel. Het einde gaat volledig over the top.... Op alle goede manieren. Scream blijft heerlijke pulp.

In het begin was ik direct gegrepen door de spanning van de film. Op het einde was dat er ook, maar het zat vol clichés. Goede gasten worden slecht en andersom. De moordenaars moeten altijd praten voor ze iemand vermoorden. Tip aan alle horrorfilmmoordenaars: als je iemand wil doden, dood dan, praat niet!

Supergriezelig begin met Drew Barrymore. De spanning en dialoog in die scene is bijna enger dan de rest van de film.

De cast is matig tot goed en er zitten genoeg fijne schrikmomenten in. Helaas ontspoort het allemaal een beetje aan het einde, waardoor je veel meer bewust bent dat je "maar" naar een horrorfilm kijkt. In de beginscene had ik dat niet, daar zat ik echt op het puntje van mijn stoel.

De humor en verwijzingen naar andere horrors zijn leuk gedaan. Terecht een populaire klassieker.

Uiteindelijk is deze me dan toch beter meegevallen dan ik aanvankelijk had verwacht. Ik dacht dat het weer zo een typische slasher ging zijn met karakters die domme dingen deden en het alzo makkelijker gingen maken voor de killer. Zoals door velen al aangehaald is de openingsscène met Drew Barrymore erg goed. Daarna is het allemaal heel wat minder al blijft het wel vermakelijk. Niet enkel alle clichés in het slashergenre passeren er zijn ook knipogen naar andere slasherfilms en elementen waarbij deze wordt geparodieerd. Veder nog een aantal irritante karakters zoals de jonge politieagent die compleet nutteloos is en de bitchy journaliste. De enige die niet vervelend was, was het karakter van Neve Campbell. Zij kreeg dan toch nog wat verhaal mee in een mager plot dat eerder bol stond van hysterische mensen. Ook Ghostface toonde zich niet meteen een geweldig snuggere killer en had vaak gewoon het geluk aan zijn kant of omdat het slachtoffer een domme actie deed. Op een moment had ik ook wel door dat er uiteindelijk meer dan één killer was en dat vermoeden werd dus bevestigd Leuk concept maar op die manier mist Ghostface toch wat identiteit omdat iedere moordlustige mens hem eigenlijk kan spelen door zo een pak aan te trekken en met een telefoon en mes te gaan spelen.. De kills zijn ook eerder aan de saaie kant.

Zo leuk kijk je de film 2 weken geleden loop je een week later in een haunted house in Walibi staat scream voor je neus.

Met Halloween te zien bij Pathé.

Een van mijn eerste kennismakingen met horror en wat vond ik deze vroeger spannend zeg! Toen ik deze voor de eerste keer zag dacht ik continu: spring in de auto, vlucht en rijd 1.000 kilometer de andere kant uit. Toen ik wat ouder was kon ik veel meer van de spanning genieten. Voor mij nog steeds een steengoede en tijdloze horrorfilm.

een leuke film.al vaker gezien maar blijft goed.leuke cast.vermaak me altijd prima.

Iconische openingsscene.

“Now Sid, don't you blame the movies. Movies don't create psychos. Movies make psychos more creative!”

Scream blijft geweldig. De film neemt zichzelf niet al te serieus, en het is eigenlijk een parodie op de ouderwetse slasherfilms. Regisseur Wes Craven injecteert de film met een bepaald soort zwarte humor, en ondanks sommige gruwelijke moordscènes valt er ook veel te lachen. Het eerste gedeelte met Drew Barrymore herbergt eigenlijk alles wat Scream zo goed maakt. Het is spannend en speels tegelijk, met een heerlijke zwartgallige humor. De film is niet echt spannend, maar de kills worden met zoveel genoegen en plezier uitgevoerd, dat het eigenlijk niet uitmaakt dat je eerder lacht dan onder de dekens wegkruipt.

Neve Campbell is voor mij de ultieme scream queen, en hier laat ze zien waarom. Ze is krachtig en weerbaar, maar ze weet ook op de wat emotionelere momenten indruk te maken. David Arquette, Courteney Cox, Skeet Ulrich, Matthew Lillard en Jamie Kennedy, allemaal zijn ze sterk op dreef, en ze voelen de “Scream vibe” goed aan. Het is pulp en de referenties naar andere horrorklassiekers zijn legio, maar dat maakt het allemaal des te leuker. Scream mag onderhand zelf ook een klassieker worden genoemd.

Blijft leuk.

Misschien de beste horrorparody die ik heb gezien. Maar de film is niet volledig een parody, want er zitten ook tamelijk wat horrorelementen in. Craven weet zeker wel een leuke film neer te zetten soms. Ik moet er misschien nog meer van hem bekijken binnenkort.

De openingsscène is een van de meest iconische horrorscenes ooit, en is ook zeker geen foute scene. Met de rest van de film valt ook genoeg te lachen en er is zeker genoeg materiaal om te blijven boeien. De horror is wat tam, maar is zeker best vermakelijk.

Campbell is geknipt voor haar rol, en is zelfs de mystery nog best in orde. Je weet niet meteen wie de dader nou is, en daarmee is de twist dus ook best geslaagd. De film lapt de meeste horrorregels aan zijn laars en drijft er zelfs de spot mee, en daarmee vind ik het zeer geslaagd.

De marketing machine moet goed gewerkt hebben want hoe bekend de film ook is, ik heb niet de behoefte om de sequels ook te gaan zien. Scream begint vooral goed, maar het ontwikkelt zich nooit tot de horror waar ik op hoopte. Het is meer een instapmodel voor horrorfilms. Het wordt toegankelijk gehouden en ontspoort nergens. Er zit zelfs een vleugje humor in met al die referenties naar nog oudere klassiekers. Die schoonmaker in het rood/groen was nog het leukst.

Vanavond weer herzien.blijft toch een geweldige klasieker.een erg leuke cast ook.neve campbell zet ook een goeie en een sterke rol neer.heb de film al vaker gezien dus voor mij geen verassing meer wie nu de killer is.maar toch geniet ik nog steeds elke keer weer.op naar deel 2.

Deze film zit echt vol met cliches, en domme acties van de slachtoffers!!

Een horrorfilm die zichzelf niet al te serieus lijkt te nemen. Enkele schrikmomenten zitten er wel in, maar erg spannend is het nou ook weer niet. Het acteerwerk is - zoals wel vaker in dit genre - niet al te denderend, maar de film kijkt nog wel redelijk weg.

Het moge bekend zijn dat Scream een belangrijke film is geweest voor het horrorgenre. Sinds begin jaren 80 waren de slashers razend populair, maar in de jaren 90 was dit subgenre zo goed als dood. Freddy, Michael, Jason … ze deden er niet echt meer toe. En toen kwam daar ineens een slasher met hippe tieners, een who-dunnit verhaaltje en een script vol knipogen naar andere horrorfilms. Overigens allemaal geen nieuwe dingen; de meta-humor was in horrorfilms als jaren daarvoor geïntroduceerd, denk aan There’s Nothing Out There of zelfs Friday the 13th 6: Jason Lives. Maar Scream kwam op het juiste moment en was een enorme knaller. Als het om dit succes ging wees regisseur Wes Craven altijd meteen naar scenarist Kevin Williamson vanwege diens slimme script, hoewel Craven zelf ook niet vies was van wat meta-horror; twee jaar voor Scream maakte hij immers New Nightmare.

Maar waar Williamson na Scream op handen werd gedragen vraag ik me af of zijn script nu wel echt zo sterk is. Enerzijds zijn de referenties naar andere horrorfilms leuk, maar anderzijds lult iedereen echt non-stop over film. Figuren als Randy, Stu en Billy worden weliswaar neergezet als rasechte filmnerds, maar elk personage - of het nu bij hen past of niet - praat voortdurend over film. Sowieso zijn de personages in Scream amper serieus te nemen, het zijn stuk voor stuk enorm dik aangezette typetjes. Dat kan natuurlijk prima werken in een komedie, maar dat is Scream niet; hoe vaak dat ook wordt beweerd. Voor een komedie neemt Scream zichzelf toch echt veel te serieus. Het is horror met een knipoog.

Betreft die typetjes; ieder personage in Scream lijkt een enorme klootzak of trut. Denk aan Courtney Cox die levens wil redden om meer boeken te verkopen. Denk aan tieners die - nadat er net een moord is gepleegd op hun school - gaan rondrennen in de kleding van die moordenaar. Denk aan die hilarisch overdreven pestkoppen die Sidney op het toilet toevallig hoort ratelen over wat voor een slet Sidneys overleden moeder was. Denk aan de pers die meteen naar Sidney komt gerend als ze is aangevallen door een moordenaar. “How does it feel to almost be slaughtered?” roept er eentje. Of de studenten die horen dat hun schooldirecteur is afgeslacht en meteen willen kijken. Je zou bijna vergeten dat tussen al die klootzakken nog iemand in het rond rent met een masker en een mes om mensen te vermoorden.

Ik zeg trouwens wel ‘rent’, maar ‘valt’ is wellicht een passendere omschrijving. Akkoord, men wil een wat realistischere moordenaar dan Michael Myers of Jason Voorhees, maar deze Ghostface moordenaar ligt bij de minste scheet al ondersteboven. Wes Craven heeft er wel een handje van om uit het niets met wat onnozele slapstick te komen. Zo maakte hij Fred Krueger ook een tikkeltje sullig in de climax van Nightmare on Elm Street. Om nog maar te zwijgen van de slapstick rondom de knullige politieagenten in Last House on the Left. Die fetish lijkt Craven hier te herhalen, want ook Dewey is zo’n stuntelige politieagent. Soms is de jolige muziek uit Last House on the Left het enige dat ontbreekt als we hem zien stunten. Ik dacht altijd dat Goofy uit de parodie Scary Movie een enorme overdrijving was, maar Scream terugzien valt dat nog best mee; Dewey is te vaak iets teveel een sukkel.

Dus nee, Scream is bij nader inzien geen meesterwerk, iets dat altijd in mijn hoofd zat. Bepaalde scènes, zoals de openingscène met Drew Barrymore, zijn nog steeds sterk, maar over het algemeen is het niets bijzonders. Scream is niets meer dan een prima gemaakte slasher, maar dan eentje die op het juiste moment kwam en het horrorgenre even weer wakker heeft geschud. Inmiddels is ook wel gebleken dat Kevin Williamson nu niet zo’n groot genie was. Teaching Mrs. Tingle, iemand?

3,5 sterren.

Wel aardig, maar voor een goede score werd er naar mijn smaak iets te veel gillend heen en weer gerend.

Bijzonder vermakelijk sentiment die ik destijds vaak gezien heb. Een uitgebreide analyse van een moordenaar of reden krijgen we niet. Het lijkt vooral fun and games en draait om suspense...en ach...leuk is het best wel.

De film open zonder omhaal met best wel een indringende scene met Drew Barrymore, vooral wanneer de ouders net arriveren en haar laatste ademtocht via de telefoon horen is toch wel heel goed naar toe gewerkt en sfeervol gebracht. De film vervolgt met een best wel aardige plotje over de niet helemaal opgehelderde zaak rond Sidney's moeder en de ontwikkeling dat iedereen verdacht is en niet te vertrouwen lijkt mede door de vele suggestieve dingen die gebeuren en gezegd worden. Een behoorlijke sadist gaat er zo op het eerste gezicht schuil achter het masker en duikt overal en nergens op. Uiteindelijk wordt er naar een prima einde toegewerkt.

Aardige muziek komt voorbij met een cover van Don't fear the reaper, Alice Cooper en Nick Cave zijn ook nog te horen. Verder speelt Campbell aardig als het sympathieke slachtoffer, Cox aantrekkelijk als altijd, Arquette niet serieus te nemen als de sullige deputy en Lillard als onuitstaanbaar figuur zoals vaker.

Een diepgaande over serieuze film is Scream niet bepaald te noemen maar voor het vermaak levert Craven met deze semi tiener-slasher een prima product af.