Scream 2 (1997)

De scene met Sarah Michele Gellar is het hoogtepunt. Niet alleen van deze film trouwens. In mijn ogen blijft het een hoogtepunt in de slasher geschiedenis. Door de irritante personages en de vermoeiende clichés daalt de film daarna af naar rock bottom en blijft daar tot het einde der tijden.

leuk vervolg.ik hou wel van de reeks.vermaak me altijd prima met de hele reeks.

Al wat minder.

Het origineel kan natuurlijk niet zomaar nagedaan worden. Ik snap ook niet helemaal waarom de Scream films uberhaupt een reeks zijn geworden, maar ja. Zal vast wel zijn zodat de kassa's beginnen te rollen, en begrijpelijk natuurlijk.

Sommige scenes zijn natuurlijk wel leuk. Opnieuw neemt de film een hoop horrorfilms in de zeik, de opening is wederom weer erg leuk, maar niet op niveau van het origineel natuurlijk. Campbell heeft een knipbuurt gehad, en dat vond ik stiekem een beetje jammer.

Blijft nog steeds boeien, maar de echte vonk ontbrak een beetje. Het werkte allemaal gewoon niet echt meer.

Gisteren even herzien.heb me weer prima vermaakt.natuurlijk weet je van te voren al hoe het zit,omdat ik de film vaker heb gezien.maar ik vind de film nu niet minder.weer een prima cast.en een goed verhaal.op naar deel 3

Scream speelde natuurlijk met alle vooroordelen en clichés van het horrorgenre, dus ergens was het vrij logisch dat men nog geen jaar later al een vervolg had. In de film zijn perosnages - net als in de eerste film - weer non-stop over film aan het lullen en in dit geval met name over vervolgfilms. Er wordt geregeld geroepen dat er maar weinig goede vervolgfilms bestaan en ze vooral om het geld worden gemaakt. Scream 2 is exact zo’n vervolg; een herhaling van de eerste film, maar dan een heel stuk dommer. Ik had niet verwacht dat het mogelijk was, maar zelfs Ghostface lijkt nog stunteliger dan in de eerste film en gaat om de paar seconden op z’n bek. Scream 2 zelf trouwens ook.

Wat in Scream 2 vooral opvalt is hoe tenenkrommend sommige scènes zijn. De eerste Scream was nu geen groots meesterwerk, maar die kende weinig beschamende scènes. In Scream 2 is bijvoorbeeld de filmklas met Randy echt een verschrikking; met name hoe de hele klas steevast in een deuk ligt van totaal niet-leuke grappen. Even afgrijselijk is de ‘I think I love you’ scène met het vriendje van Sidney. En dan dat hele geneuzel rondom dat toneelstuk, iets dat ik totaal ook niet bij het personage van Sidney vond passen. Anderzijds, het beeld van een ronddansende Ghostface op het podium was wel hilarisch. Net als eigenlijk het gehele script van Williamson. Zo staat in de openingsscène een belangrijk personage in een rij te wachten, waar ze een figurant ineens tegen haar vrienden hoort zeggen “wist je niet dat die tieners echt vermoord zijn, een paar jaar geleden”. Williamson is de koning van geforceerde uitleg-dialogen. En dat terwijl iedereen hem in deze tijd nog steeds zag als de scenarist-koning. Dat is eigenlijk het meest geestig aan deze hele film.

2 sterren.

Best oké.

Scream is de reeks met horrorbewustzijn, de franchise die dat metavernuft verkiest boven échte genre-fun of spanning. Tenminste, zoveel blijkt uit dit vervolg. De regels van het genre worden toegespitst op sequels en vertalen zich wederom in veel speculatie over motieven, alibi's en kandidaat-moordenaars, ludieke moord-scènes en andere momenten die eerst het cliché benoemen, om het vervolgens uit te voeren (waardoor het dus niet cliché is maar "oeh, wat meta").

Gevolg is wel dat er weer een blik nieuwe personages opengetrokken moet worden, én er wederom een (e-nigs-zins logische) moordenaar wordt aangewezen. Als kijker investeer je echter minder in die nieuwe personages, en het whodunnit-laagje boeit daardoor ook net iets minder. De kills zijn echter nooit de charme van de reeks geworden (saai steekwerk, weinig grafisch) en dus is het ook wel logisch dat het meta-laagje wordt aangegrepen als het onderscheidend vermogen van de serie. Samen met het toch wel iconische masker, uiteraard.

Het voelt hier al een stukje minder fris dan in het eerste deel en ik vind de paranoia in dit deel iets te opzichtig aangezwengeld, maar het blijft toch redelijk vermakelijk. De scene in de geluidsstudio vond ik de eerste keer best bijzonder, voor de rest beklijft er weinig écht en de onthulling vond ik al helemaal een sof. Een discutabel motief aan de ene kant (Mickey) en daartegenover een vergezochte/irritant uitgevoerde tweede killer (Mrs. Loomis); weinig bevredigend. Dan nog een obligaat grapje over de wederopstanding van de moordenaar en wederom een pistoolschot dat een dikke punt zet onder het meta-bewuste uitroepteken.

De voorspelbaarheid begint al door de scheurtjes van het verfrissende imago te sijpelen, maar dit tweede deel zet wel consequent de identiteit van de reeks door en vermaakt onderweg prima. Nieuw slachtvee, maar vertrouwde kern, want we moeten toch met iemand invoelen. Allemaal wat minder spannend daardoor en minder boeiend dan in het eerste deel, maar ook vanaf een minder betrokken afstandje is dit nooit écht een vervelende zit. 2,5*

Een vervolg dat bijna Craven onwaardig is vanwege de flauwe humor en toon die de sfeer dusdanig onderbreekt dat het allemaal eerder naar een persiflage neigt dan naar een spannende semi-griezel of thriller. Vooral de bakvis situatie tussen Cox en Arquette is op het flauwe af. Behalve dat is het een herhaling van zetten, is hier ook weer iedereen tot op zekere hoogte verdacht, en is het al vrij snel duidelijk dat de kwal in het spel, Olyphant, de killer is overigens wel met een erg vergezocht motief. Dat de moeder van wijlen Billy de spil in het geheel blijkt is beter.

Verder, grappig genoeg, niet een bepaald succesvol of goed vervolg, in tegenstelling tot de discussies die er constant gevoerd worden over het nut en kwaliteit van sequels en al de genoemde titels. Verder zo nu en dan aardig met muziek gewerkt, soms ook wat flauw, klein rolletje van Liev Schreiber, een volledig onherkenbare Portia de Rossi komt voorbij en Campbell doet het zoals in Deel 1 heel aardig. Beste scene vooral die met Sarah Michelle Gellar en de ontsnapping uit de politieauto is aardig, vraag daar echter is weer waarom ze het masker niet afdoet of het pistool pakt.

Aardig voor een keer maar kan absoluut niet in de schaduw staan van Scream.

Bij het herbekijken van deze film toch mijn stem verhoogd met een volle ster. Er zaten erg veel goede spanningsmomenten in de film. Zo was de scène in de politieauto erg tense en het stuk in de opnamestudio was enorm goed geregisseerd. Ook altijd leuk om het trio Cambell, Arquette en Cox terug in actie te zien. Kan inderdaad niet honderd procent tippen aan het iconische origineel, maar toch een zeer goede poging!

Ook dit 2e deel voor de zoveelste keer opnieuw bekeken.

Een erg leuk vervolg op het 1e maar lang niet zo sterk.

Zeker weer goed mee vermaakt! Ik zie dat mijn stem een 2,5*, maar die ga ik zeker wel verhogen naar een dikke 3,0*

Redelijk vervolg, leuk om een keer gezien te hebben.

Rewatch !

Leuk vervolg, maar duidelijk minder. Wel een paar leuke kills betreft situatie of locatie, bv. de geluidsstudio van het theater, de scène in de bioscoop en de scène in de auto. Heel wat bekende gezichten die je ondertussen ook nadien in andere films al tegen gekomen bent.

Film is nog wat meer meta dan de eerste, maar het feit dat de cast wel erg kleurloos is en de serie een iconische killer mist begint zich wel te wreken. Dachten we 20 jaar geleden echt dat Cox en met name Campbell en Metcalf goede actrices waren? Het is niet vreemd dat alle carrières ontspoorden en ze tegenwoordig nou niet echt A-list actrices zijn.

Opnieuw bekeken, en deze keer houd ik mijn eerste score en ook mijn mening wijzigt niet.

Het is twee jaar na de gebeurtenissen in Scream. Sidney Prescott [Neve Campbell] studeert, woont op een campus en heeft ambities als actrice wanneer de verfilming van het boek “The Woodsboro Murders” van Gale Weathers [Courteney Cox] in de bioscoop gaat draaien on de titel Stab. Cotton Weary [Liev Schreiber], die door Sidney was onterecht was aangewezen als de moordenaar van haar moeder, is nu op vrije voeten en is daarom één van de vele potentiële verdachten wanneer een bezoeker tijdens de première van Stab, de verfilming van het boek “The Woodsboro Murders” van Gale Weathers [Courteney Cox], voor de ogen van een nietsvermoedend publiek wordt doodgestoken. Net als in Scream is er een briljante proloog, maar net zoals bij de horrorsequels die deze film parodieert, is dit in veel opzichten meer van hetzelfde. Scenarist Kevin Williamson maakt scherpe observaties over de gebrekkige vertegenwoordiging van zwarte acteurs in dit genre en is daarmee de tijd ver vooruit, wat dit in ieder geval een urgentie geeft die nog steeds relevant is. Nog steeds zeer onderhoudend, maar voegt weinig tot aan de originele formule van Scream.

Dit vervolg haalt de hoogtes van het origineel (uiteraard) niet, maar Craven tovert gelukkig wel enkele geweldige individuele scènes uit zijn hoed, en maakt er weer een vermakelijk geheel van. De openingsscène is oké, en zeker de scènes met Sarah Michelle Gellars personage in het studentenhuis, de autocrash en de momenten in het theatergebouw waarin Gale achtervolgd wordt, blijven sterk. De klasscène, waarin sequels becommentarieerd worden op die typische meta-manier, biedt weer een lekker vette knipoog van Craven. Deze sterke afzonderlijke scènes worden alleen jammer genoeg niet zo vernuftig verbonden in een consistent goed script, wat in het eerste deel wel het geval was. De rolverdeling is hier ook wat minder geslaagd, waarbij eigenlijk enkel de personages die reeds in deel 1 geïntroduceerd zijn, een fijne indruk maken. Op Timothy Olyphant na, die wel goed op dreef is. Sidney blijft in ieder geval een heerlijke final girl. De onthulling van de killers is wel erg zwak te noemen in dit deel, hoewel het meta-fictionele kantje in het eindstuk nooit ver weg is. Craven vindt hier wel minder goed de juiste balans tussen enerzijds dat meta-kantje en anderzijds oprecht goede horror. Een balans die wel perfect was in het eerste deel.

Maar toch is ook Scream 2 een vermakelijke horrorfilm, met enkele sterke scènes en wat gespeel met de gekende horrorconventies. Als ik dit vergelijk met het doorsnee Halloween- of Friday the 13th-vervolg, is deze Scream-sequel zelfs bovengemiddeld. Wat deze reeks frisser houdt dan de voorgenoemde franchises is volgens mij het whodunnit aspect dat in elk deel opnieuw aanwezig is. Dezelfde iconische look, maar toch altijd een andere killer. 3*.

Was deel 1 nog een ode aan de slasher-films, deel 2 is ditmaal een ode aan de vervolgfilms. Verder blijft de formule ongewijzigd en is de verassing er helaas een beetje vanaf. Het lijkt meer op een herhaling van zetten, waarbij je als kijker snel het gevoel hebt alles al eens eerder te hebben gezien.

Op geen enkel punt weet dit tweede deel het origineel te benaderen en ook de ontknoping vond ik vergezocht. Toch werd ook Scream 2 een succes bij het publiek, waardoor deel 3 niet lang op zich liet wachten.

Dit zat ook ver weg in het geheugen maar de openingsscène was me absoluut bijgebleven. Het gaat dan ook om een ijzersterke opening en misschien één van de orgineelste openingsscenes/moordscenes ooit: moord te midden van een feestend publiek. Hitchcock had het niet beter kunnen bedenken.
Verder is dit een erg sterke mix van thriller, horror en black comedy. Zo’n vleug humor maakt het alleszins nog beter voor mij. De screwball interactie tussen David Arquette en Courteney Cox is hier zeker één van de leukere elementen.
Minstens even goed als de eersteling ondanks de ‘herhaling’ van de plot. Wie iets anders had verwacht wordt toch weer op het verkeerde been gezet? Visueel zoals het hoort, prima acteerprestaties en een tempo/balans waarin elke moment goed zit.
Wat me dan ook nog opviel bij deze herziening was de evolutie van een all white cast in deel 1 naar een diverse cast in deel 2 met heel wat zwarte acteurs en figuranten. Het thema komt ook expliciet aan bod tijdens de openingsscène met niet zo positieve gevolgen voor de betrokkenen. Alweer heerlijk tongue in cheek.

Spannend was de politieauto scène opzich wel, maar tegelijkertijd ook nogal dom. Daarmee bedoel ik hoe het eindigt. Ze doen zoveel moeite om die auto uit te komen, duidelijk dat het mes van Ghostface niet ver weg kan zijn, je gaat dit niet even zoeken zodat je hem vervolgens kan doden? Of het feit dat beide dames al redelijk ver van de auto vandaan zijn, besluit Sid toch nog even om te gaan kijken wie Ghostface is, zucht.

De intro is leuk gedaan, alleen dat gedrag van Jada vind ik raar. Echt hardstikke hardop praten tijdens de film, dan later hardop tegen de film roepen "don't do it..."zaten mensen zo echt in de bioscoop toen? Of dan die fans van Ghostface die er één groot feest van maken, van die steek bewegingen maken, nogmaals....gedroeg men echt toentertijd zich zo in de bioscoop in de VS?

Uiteraard blijft het een film, maar ik ervaar het als nogal over de top.

De opening van de film is geïnspireerd op He Knows You're Alone (1980) .