War Machine (2017)

Beetje jammer deze film. Brad Pitt is erg goed, wel beetje George Clooney achtig, ook qua look. Maar dat is het dan ook wel bijna. Bij The Big Short werkte het, maar hier konden ze de voor mij droge stof niet echt leuk maken. Op zich is de film soms erg geinig en het wordt ook nooit slecht maar het is soms best saai. Naast Pitt zitten er gelukkig nog een paar andere talentvolle acteurs in die het nog een beetje de moeite waard maken. En de muziek en edit zijn erg strak.

3*

Drama / anti-oorlogsfilm die een kritische kijk geeft over de aanwezigheid van de Amerikanen en andere coalitie partners in Afghanistan. Men probeert dit op een humoristische wijze te doen maar dit lukt niet altijd. Brad Pitt speelt een goede rol waarin hij een stereo typische generaal neer zet, die tegengewerkt wordt door de bureaucratie en zijn eigen vooroordelen over het voeren van een oorlog. Dit wordt zeer goed weergegeven tijdens een scene van een bijeenkomst in Duitsland door een Duitse politica. Tevens geeft de film een goed beeld, dat eigenlijk niemand begrijpt wat ze in Afghanistan, doen en aan het doen zijn. Zelfs President Hamid Karzai werkt mee aan dit beeld.
Verwacht dus geen actie of oorlogsfilm, maar een film vol met dialogen die soms ergens over gaan maar meestal nergens over. Een film die door het grote publiek denk ik niet altijd begrepen zal worden, maar wel een mooi beeld geeft over de denkwijze die de Amerikanen hebben over Afghanistan en haar inwoners. Tien min 2 is 20!

Brad Pitt die met een Popeye gezicht en stemmetje een vreemd typetje speelt, ik vond het niet echt geslaagd. Een mislukte komedie die maar niet grappig wordt met een irritante voice-over en een verhaal dat niet boeit. Op zich is het wel een behoorlijke cast maar voor mijn gevoel kunnen ze met een script als dit niet echt uit de voeten. Pas richting het einde komt er eindelijk een klein beetje actie maar ook dit is niets om over naar huis te schrijven.

Ik vond het een sterke film die qua absurdistische stijl naadloos aansluit bij de absurdistische aanwezigheid van de VS in Afghanistan. Meer dan prima kritische noot wat mij betreft.

De kritiek op geen actie kan ik echt niet begrijpen - waarom zou je actie verwachten in deze film? Dat is net zoiets als aanvoeren dat de film niet zo sterk was omdat er geen erotiek in zit....Aan de andere kant, zo'n absurde reactie zou dan weer prima bij de film passen

Zeer teleurstellende Netflix original, deze derde film van regisseur David Michod. Brad Pitt doet zijn best in een bizarre rol, maar het script is erg vlak en de film heeft een dodelijk laag tempo. De satire ligt er te dik op en eigenlijk valt er bar weinig te lachen. Oorlog is een cynische aangelegenheid. Jaja, been there, done that.

Prachtig verhalende, informatieve, humoristische documovie.
Pitt zet een geweldige karikatuur neer van een Amerikaanse legergeneraal die kost wat kost een oorlog wil winnen waar feitelijk geen winnen aan is. De tunnelvisie en sense of urgency maken hem tot een hilarische parodisch figuur uit het Amerikaanse leger ten tijde van de Afghanistan oorlog in het middel van de economische crisis. Karakters uit het team van de generaal zijn kleurrijk en uiterst grappig neergezet.
Lachen en informatie opsnuiven.
Top.

Langdradige film die alle grappige momenten in het eerste deel van de film stopt. Het lukt Netflix weer niet om een bovengemiddelde film af te leveren. War Machine heeft de potentie voor een beter resultaat en dat al gekund door een half uur uit de film te knippen. Het tweede deel is namelijk aanzienlijk slechter dan het eerste en dat komt voornamelijk door het gebrek aan komedie. Het serieuzere gedeelte staat erg in contrast met het grappige en past er eigenlijk niet bij.

Prima rol van Brad Pitt. Het is niet bepaald een rol waar Brad Pitt bekend om staat. Apart is het in ieder geval wel. De vraag is alleen of zijn personage niet beter uitgewerkt had kunnen worden. Naar mijn idee had er zeker meer in gezeten. Het blijft helaas te oppervlakkig om op te vallen. Verder zijn er de nodige stereotype personages die snel op de achtergrond vallen. Ben Kingsley is eigenlijk nog wel het grappigst met zijn kleine rol als president Karzai.

Conclusie voor mij is dat War Machine de zoveelste Netflix productie met potentie is die niet waar wordt gemaakt. De langdradigheid en het gebrek aan grappen in de tweede helft doen vooral afbreuk. Twee sterke punten van de film zijn toch vooral de muziek en het strakke camerawerk.

3*

Had een mooie, venijnige anti oorlogsfilm kunnen worden, maar het resultaat is vlees noch vis. Geloof dat War Machine ook nog komisch bedoeld is, maar laat je niet voor de gek houden: zelfs als je liefhebber van de meer subtiele humor bent valt er niets te lachten. Anderhalf uur lang slap geouwehoer waarin McMahon centraal staat met slechtst een paar momentjes die de moeite waard zijn(de confrontatie met de Duitse journaliste Swinton, de mijmeringen met mevrouw McMahon over zijn mislukte huwelijk ), en het laatste half uur dan nog daadwerkelijke oorlogsvoering die al vlug word afgebroken want bij Netflix moet het niet te veel kosten en keurig braaf tussen de lijntjes kleuren. Grootste miskleun is echter Pitt zelf, want dit is één van zijn slechtste rollen. Hij overdrijft zijn rol schromelijk zonder ook maar een moment grappig te zijn, en haalt zo in zijn eentje de film flink naar beneden. Brad is geen natuurtalent en wekt vaak de indruk dat hij het uit zijn tenen moet halen, zo ook hier. Blijft een mooie man die ambitieuze, gedurfde keuzes durft te maken ,maar hier is hij de zwakste schakel. Wel sterke bijrol van Russel Crowe .

Redelijke film over een Amerikaanse generaal de leiding krijgt over de oorlog in Afghanistan in 2009. Deze overduidelijke anti-oorlogsfilm mist wat focus. De film begint goed en heeft ook zeker wel een aantal goeie momenten. Niet bepaald de beste rol van Brad Pitt (ondanks dat de rol er wel om zal vragen, zet hij het te dik aan). Een uitermate grappig eindshot met een perfecte cameo van Russel Crowe. Een nipte 3.0 sterren.

“You can't win the trust of a country by invading it. You can't build a nation at gunpoint.”

Matig. War Machine wil van alles wat zijn, maar maakt uiteindelijk nergens echt indruk. Een regelrechte komedie, een drama, een oorlogssatire, een echte oorlogsfilm etc. Het lijkt soms wel of de film uit verschillende onderdelen bestaat die aan elkaar zijn geplakt.

Echt grappig wil de film niet worden en de professionele ondergang van General McMahon(Pitt) is vooral een trage strafexercitie. Het begin is nog wel redelijk en Pitt en de andere acteurs vormen een vermakelijk stel. Ze beginnen aan een oorlog die niet te winnen valt, en iedereen weet dat behalve dit stel mafketels. Prima materiaal voor een sterke oorlogssatire, maar War Machine haalt nergens dat niveau.

Wel oké.

Maar ook wel een film in twee duidelijke delen. Het eerste deel is wat humoristischer, let dik aangezette typetjes en niet al te subtiele humor, het tweede deel is veeleer klassiek oorlogswerk.

De film wordt gedragen door Brad Pitt, die een beste leuk personage neerzet. Blijkbaar ook gebaseerd op een echt bestaande generaal, al zal dat wel met een dikke korrel zout zijn. De personages om hem heen voeden vooral Pitt, die zeker tijdens het eerste uur vol in de kijker staat.

Wanneer het serieuzere oorlogswerk begint verdwijnt hij tijdelijk van het toneel, waarmee de film ook meteen aan charme inboet. Ook al omdat die scenes niet bepaald goed in beeld gebracht worden en vooral erg flauw en zoutloos overkomen. Het maakt dat het tweede uur een stuk saaier is.

Verder begin ik me ook wat te irriteren aan Ben Kingsley. Niet dat hij een slecht acteur is, maar hij moet te pas en te onpas komen opdraven wanneer er "buitenlandse" personages vertolk worden. Ik zie zijn meerwaarde niet in het personage dat hij moet spelen, neem dan gewoon een local aan voor zo'n rol.

Aardig tijdverdrijf is het wel, vooral deel 1 van de film, maar echt bijblijvend zal het niet doen. Ook al omdat het de brave balans bewandelt tussen paaien van de strijdmacht + de plichtsbewust sociale kritiek.

2.5*

Het is in eerste instantie wel wennen aan de 'onnozelheid' die generaal Glen McMahon (Brad Pitt) ten toon spreidt maar als je daar eenmaal aan gewend bent geraakt is de film wel enigszins komisch en in de diepte zie je de serieuze ondertoon van het verhaal. Want wees wel, het lijkt soms erg op de realiteit.
Een film die niet het oorlogsgeweld veel ten toon spreidt maar wel eentje die over de oorlog gaat en alle mogelijkheden er omheen laat zien. Mooie ontspanning deze film. Een 7 voor 'Pitt en zijn mannen'.

Dus 3,5*, later aangepast en hoop dat dit nog te zien komt hiernaast in de *.

Typisch een film waar je geen kant mee op kunt, geen vis en geen vlees, geen oorlog actie film, maar ook geen oorlog drama of komedie. Nergens weet de film te boeien, dat komt ook doordat Pitt er met de pet naar gooit, een raar loopje, wat stuntelig overkomen maakt nog geen boeiende rol. Hij wordt ook niet ondersteund door de bij rollen. Naar verluidt is deze film gebaseerd op ware feiten, dat maakt mijn vertrouwen in de Amerikaanse legertop en diplomatie er niet beter op, als die werkelijk in crisisgebieden zo optreden dan is vrede en veiligheid ver te zoeken. Nee dit is niet bepaald een film die ik nog eens ga zien.

David Michod neemt met War Machine teveel hooi op zijn vork, hierdoor verliest de film een eigen identiteit en wil het teveel genres aanspreken.

Ik heb Michod hoog zitten, met name door het geweldig ondergewaardeerde The Rover. Er zitten in War Machine dan ook een paar schitterende scenes, maar toch wringen er aardig wat elementen. Zo begint de film als een komedie en werkt dit uitstekend met een Brad Pitt en een sterke cast met rare figuren die om hem heen hangt. Dit zwakt in de tweede helft van de film af wanneer War Machine een anti-oorlog wending aangrijpt en de Amerikaanse bemoeienis met andere culturen om democratie te brengen onder de loep neemt. Deze twee delen werken op zich prima ware het niet dat het als één geheel wat apart aanvoelt.

Zo komt Scoot McNairy in het tweede deel ineens om de hoek kijken als Rolling Stone verslaggever terwijl hij vanaf het begin al de Narrator is. Hij is een geweldig acteur en er had meer met dit personage gedaan kunnen worden.

Verder ben ik best wel een fan van Plan B het productiebedrijf van Brad Pitt. De geproduceerde films hiervan zijn niet bang om risico's te nemen en scoren dan ook vaak minder in de box-office. Dit levert echter wel fantastische films op zoals The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, The Tree of Life & Moonlight om er eens een paar te noemen.
Via War Machine loopt Plan B dit keer minder risico omdat Netflix dit keer gewoon de rekening voor zich neemt. Ik ben dan ook zeer benieuwd wat voor een streamingsaantalen dit weet te behalen.


Tot slot wil ik nog even de uitstekende score van Nick Cave & Warren Ellis benoemen. Werkelijk een paar prachtige stukken die vaak zo subtiel zijn dat ze je als kijker niet eens opvallen. Heel toevallig keek ik eerder vandaag Wind River waar dezelfde mannen verantwoordelijk zijn voor de score. De score voor The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford van Nick Cave & Warren Ellis is voor mij nog steeds een van de beste scores ooit. De mannen zijn perfect op hun plek in het Western/Neo-Western genre zoals ook bij Hell or High Water maar bewijzen hier ook prima in andere genres uit de voeten te kunnen.

Als een getalenteerd acteur de rol van McMahon had gespeeld was het misschien nog wel wat geworden, maar nu is dit een mislukte poging tot een satirische oorloggsfilm. Pitt moet rechttoe rechtaan karakters spelen anders wordt het al snel behelpen. Hij is in deze rol alleen maar bezig om een krampachtige stem op te zetten, wat hem zichtbaar veel moeite kost. Daarnaast is hij druk met gekke bekken trekken, wat hij dan weer regelmatig lijkt te vergeten en ineens weer, alsof hij een beroerte krijgt, zijn gezicht in een vreemde plooi laat vallen.
Door zijn waardeloze rol komt de humor niet uit de verf en wordt een potentieel interessant karakter tot nul gereduceerd. Het verhaal is best aardig en geeft een aardige inkijk in wat er daadwerkelijk gaande was in Afganistan, maar dat wordt dus volledig tenietgedaan door de erbarmelijke rol van Pitt.

Matig.

Niet erg slecht, deze satire. Brad Pitt is uitstekend in zijn dik aangezette rol van oorlogsgeneraal en de ene scène na de andere levert de perfecte voedingsbodem voor kritiek op het gevoerde beleid en de pionnetjes die konden stralen in het licht van dat beleid.
Maar tegelijkertijd is het mij simpelweg niet interessant genoeg. Het is allemaal wat droog, er zit nergens echt schwung in. De overgang naar het oorlogsgedeelte deed me heel eventjes denken aan films als Full Metal Jacket en Jarhead, maar de film als geheel is niet van het niveau van die films.

2,5

Een beetje flauw.

Amerikanen komen wel vaker met dit soort komedies, maar ze willen me niet echt aan het lachen krijgen. Qua opzet doet het me wat denken aan The Death of Stalin, maar die film draaft de humor wat verder door en belicht andere zaken. Maar beide films vond ik qua komedie niet zo bijzonder.

War Machine lijkt een beetje dezelfde humor te bevatten als The Death of Stalin hier en daar, vooral door hoge posities, met voorkeur buitenlandse posities, als lulletjes neer te zetten. Om vervolgens een hoop Amerikanen wat sympathieker neer te zetten. Ik heb er niet zo veel mee eigenlijk.

Pitt speelt een redelijk personage, maar gaat wel heel ver in iemand spelen die hij gewoon niet echt is. Toch is het allemaal best overtuigend, eerlijk is eerlijk. De rest van de cast bestaat ook uit bekende namen, waaronder een aantal van mijn favorieten (Grace), en qua acteerwerk is er ook weinig te klagen.

Eerste deel van de film is wat meliger, maar komt vervolgens met een soort humor waar ik weinig voeling mee heb. Ik kan er niet echt om lachen. Een beetje makkelijke humor vooral, maar leuk als je er mee kan lachen. Omdat het eerste deel zo melig is, is het eigenlijk meliger dat het tweede deel vervolgens wat moralistischer wordt. Het wisselt elkaar beslist niet goed af.

Weinig oorlog te bekennen op het veld in deze film, maar er is wel een korte (en slecht in beeld gebrachte) scene met oorlog. Toch weet de film in het algemeen best te boeien en loopt het tempo gezond door de scenes heen. Het is hierdoor toch wel een makkelijk uit te kijken 122 minuten, en dat is fijn.

De film kent wel zijn momenten, visueel oogt de film verzorgd en loopt best lekker door de 2 uur heen. Jammer dat de humor erg flauw is en de film iets te slordig een switch maakt voor moralisme. Het geeft de film een diepere laag, maar sluit niet zo lekker aan op de komedie. De leukste scene was dan eigenlijk de allerlaatste.