Su-ki-da (2005)

Een heleboel

Wie dan zoal?

Julio Medem. Tetsuya Nakashima.

Hiroki is er ook ééntje..

Von Trier...

Mooi en eenvoudig filmpje.

Maar ben toch niet zo te vinden voor het contrast tussen de mooie, heldere beelden van het dorpje en de eerder grauwe stadsbeelden.

Ook los daar van vind ik het niet de meest overtuigende film in z'n genre. Ik zal de japannofielen wellicht op de teentjes trappen, maar het werk van onze Amerikaanse vriend Gus Van Sant boeit me toch meer. Een film als Elephant is m.i. "áf", Sukida heeft bij momenten iets te veel weg van een proefopname.

Het mag allemaal wel iets gladder zijn. Ietwat meer afgepolijst.

In zijn geheel natuurlijk een strakke film, maar duidelijk bedoeld voor een zeer beperkte groep van fervente minimalisten.

Elephant is ook schitterend! Daar trap je mij in ieder geval niet mee op mijn tenen.

Die scène waarin Yu en Yosuke in Yosuke's lege appartement van middernacht tot 's ochtends vroeg herinneringen ophalen is echt prachtig! Het geluid van het verkeer dat in de vroege morgen weer langzaam op gang komt, fenomenaal. Ik moet maar eens snel beginnen aan Tokyo.Sora. Su-ki-da deed mij een beetje denken aan Air Doll, die had ook al zo'n ongrijpbare sfeer.

Onberispelijke vertolkingen van acteurs en actrices, die schier naadloos elkaars rollen overnemen. Vooral in de stille long shots laten de protagonisten zien veel in hun mars te hebben. Daarnaast indringend camerawerk, mooie overgangen én muziek, dat haast perfect de sfeer bepaalt. Allemaal heel erg fraai, maar maak er één geheel van zoals hier gebeurt en je zit met een trage, sombere film over jongelui en hun oudere alter ego’s, wier sociale vaardigheden onderontwikkeld zijn en blijven. Exemplarisch is de wijze waarop Yu door een glazen wand onverstaanbaar "Su-ki-da" (Ik hou van jou) articuleert.

Op zich is het een prachtig thema voor een film, maar dan moet het geheel af en toe wel nieuw elan krijgen. Nu gaat de film door een herhaling van zetten op duur ten onder aan zijn gebrek aan impulsen. Heel erg jammer.

Sorry hoor, Aziatische traagheid en stilte is tot daar aan toe, maar je kan ook overdrijven. Eigenlijk is het ook de vraag waarom ik, als dialogenliefhebber, een film als deze ga kijken, maar goed, je moet ook eens uit je comfortzone stappen.

Ik wil nog best snappen dat je voor een (liefdes)band niet oeverloos hoeft te praten, maar het hoe en waarom van de aantrekkingskracht tussen deze twee personages (en dan eigenlijk vooral op welk level ik dit als kijker interessant zou moeten vinden) ontgaat me.

Ik kan me bij het kijken niet aan de indruk onttrekken dat ik ook een middagje in de polder twee zwijgende jongeren kan gaan filmen, om er vervolgens een loop- of een wolkenshot tussen te monteren. Vraag me af hoeveel mensen er dan ook lovend zullen zijn over wat er 'zonder het geklets allemaal duidelijk is', en smijten met 5*'en omdat het zo'n prachtig emotioneel meesterwerk is. Ga toch weg.

Nogmaals, ik geloof best dat een band tussen personages ook zonder al te veel woorden en gebeurtenissen voelbaar kan zijn (kijk maar naar een film als Lost in Translation, waar ik helemaal in mee kon gaan), maar dit is me toch echt aardig wat bruggen te ver.

Over shots en camerawerk lijkt me wel nagedacht, dus daar weet de film nog wat schamele sterretjes mee bijeen te sprokkelen (0,5'en en 1'en deel ik alleen uit aan films die ook vormtechnisch amateurisme en laksheid uitstralen), maar de kleuren van zowel natuur als stad/interieur zijn grijs en grauw en muziek ontbreekt vrijwel geheel, dus voor de rest valt er visueel en qua sfeer bar weinig te genieten.

Ik begin dit jaar goed, maar niet heus. Van de overdreven theatrale kitscherige bombast van een LOTR , naar het totaal lege overdreven naturelle trage gedoe van deze film. Erg veel plezier beleef ik tot dusver niet buiten mijn comfortzone.

1,5*

Teder en triest. Ishikawa schetst een mislukte relatie van een jong koppel dat niet tot een hechte band en het uitdrukken van ware gevoelens komt.

Is het eerste gedeelte, met toch meerdere zich nagenoeg herhalende scènes wat lang en kan het wat ongewoon uitvallen, het tweede gedeelte is des te intenser, waarin wat gedachten losweken, vooral over besef "hoe mooi het had kunnen zijn" of "wat heeft er aan geschort en hoeft het nog"...

Het leidt naar enkele markante scènes, zoals van het snikkend meisje, het afscheid in het metrostation met de dichtgaande deur,... want het mag meteen ook gezegd dat de film in al zijn eenvoud wel knap in elkaar steekt met mooie beeldvormingen.

Heb er een kleine 4 voor over.

Lichte tegenvaller nadat ik het geweldige Petaru Danse zag. Het is vooral dat het op elk vlak net wat minder goed. Visueel wat saaier en minder uitgesproken, de personages intrigeren minder, soms wat gemaakt drama erin (met die zus die wordt aangereden, een vreemde steekpartij op het eind) en stiltes die aanvoelen alsof ze erin zitten omdat men als filmmakers interessant wil overkomen en niet omdat het vanuit de personages zelf komt. Het zijn kleine puntjes van kritiek die stuk voor stuk niet heel erg zijn, maar samen als geheel zorgen dat ik veel minder betrokken raakte bij de film en de personages dan die andere film.
Dat neemt niet weg dat het nog steeds erg fijn kijkvoer is, heerlijk rustgevend, nog steeds op momenten mooi om te zien en met één van de liefste filmkusjes ooit. 3,5*, naar boven afgerond.