Paterson (2016)

Ik moest er ook gelijk aan denken inderdaad. Als hij zo goed als Paterson is... Columbus neem ik lekker mee naar 2018 .

Redelijk.

Bij momenten fijne maar soms ook matige kabbelfilm. De fijne momenten zijn makkelijk toe te wijzen aan de subtiele momenten met Paterson alleen of diens reacties op het gedrag van zijn vriendin. Als ik aan de matige momenten denk kom ik dan uit bij zo'n caféruzie van de plaatselijke Romeo en Juliet.

Niet zo spectaculair qua plotontwikkeling, het ligt allemaal wat meer onderhuids. Dat had ik van het einde althans niet verwacht.

Adam Driver doet het uitstekend. Hij heeft een vrij unieke uitstraling. Zijn houterig voorkomen en trekjes in contrast met de drukte die zijn vriendin is vormen een geslaagde combo.

Audiovisueel stelt Paterson wel niet zo veel voor. Op voorhand ook geen idee dat Jim Jarmusch de regisseur is en tijdens het kijken ook nooit vermoed. Is dat positief? Negatief? Een beetje van beiden, zeker?

3

Het alledaagse, zonder uitschieters, genietbaar en toch ook boeiend maken, de verdienste van Jarmush in dit "poëtisch" filmpje.
Adam Driver's uitgestreken gezicht hoort bij een man die bovenal eenvoudig is, zich tevreden stelt met het leven dat hij leeft en zeker geen complicaties of nieuwigheden gaat zoeken en tenslotte zich zeer gewillig opstelt voor zijn ambitieus kindvrouwtje.
Beide hoofdacteurs doen het uitstekend, evenals de guitige Marvin. Film bevat trouwens nogal wat komische scènes, zoals de barscène met de smoorverliefde "acteur" Everett en ook wel wat emotie, zoals de scène met het meisje en het mooie gedicht "Water Falls".
Dergelijk films liggen me wel : het gewone interessant maken. En ook Jim Jarmush ("Mystery Train", "Coffee and Cigarettes", "Broken Flowers", "Only Lovers...")

Uitstekende film over een doodnormale week uit het leven van een buschauffeur die ook gedichten schrijft. Een film die over niets lijkt te gaan, maar toch meer dan genoeg te bieden heeft. Het observerend vermogen van het hoofdpersonage en de herhalende patronen. Zeker niet geheel zonder humor en een bijzonder aangenaam tempo (dit laatste sluit ook perfect aan bij het acteerwerk van Adam Driver hier).

Deze ook eens bekeken en het was niet mis. Geen grootse film met een uitgebreid verhaal, nee eerder het omgekeerde. Desondanks had de film wel iets dat je bleef kijken. De cast, zeker Adam Driver deed het wel goed.

De film zal waarschijnlijk niet voor iedereen weggelegd zijn, maar vond hem toch wel eens het bekijken waard.

Zelden zo’n gare film gezien.

Zal wel niet voor mij welgelegd zijn zoals andere hieronder aangeven.

Wat een heerlijke film! Mooi poëtisch, goed geacteerd, rustig voortkabbelend. De herhaling vind ik fijn. Het voelde als een kijkje in het leven van Paterson en Laura. Een leven dat mij wel aanspreekt. Leuk hondje ook, en de humor is helemaal mijn ding. Een favoriet. 5*!

Zo kan het dus ook …

Deze film wist me op verschillende manieren te charmeren. De ingetogen visuele schoonheid, de ambient-soundtrack, de fijne chemie tussen Driver en Farahani, de gekke nevenpersonages, …

Maar wat Patterson écht uniek maakt is het volledige gebrek aan conflictsituaties. Jarmush had nochtans genoeg mogelijkheden om zaken op de spits te drijven – de vrouw die schijnbaar geen job heeft, de onalledaagse ontmoeting met het jonge meisje, de hond die het poëzieboekje aan flarden bijt – maar áltijd blijft de rust bewaard. Zelfs het geweerincident in de bar eindigt in mineur, op een droogkomische manier weliswaar.

Als er een award bestond voor ‘Sympathiekste film van 2016’, dan zou het beeldje wellicht op de schouw van Jarmusch staan. 4.5*

Extreem rustig verlopende film met een laagje kurkdroge humor en fraaie anekdotes. De poëzie zit vooral in het verhaal en de beelden, de gedichten zelf vond ik minder. Waarschijnlijk met opzet gedaan aangezien het mooiste gedicht dat van een tienjarig meisje was. Wel leuk dat de regie ons steeds op het verkeerde been zet met situaties waarbij je denkt dat er nu iets te gebeuren staat. Ik had graag ook enkele betere gedichten gezien al had dat waarschijnlijk afbreuk gedaan aan de eenvoud. Klein maar fijn. 3,5*

Paterson leeft in patronen. Hij toert dagelijks hetzelfde rondje met zijn dorpsbus, laat z’n hond uit en drinkt dan een pintje in z’n stamcafé. Ondertussen is hij gelukkig met Laura, die op haar beurt weer gelukkig is met haar creatieve zwart-witdecoraties. Eigenlijk is alles en iedereen gelukkig. Wat is dan in vredesnaam het ergste dat gebeuren kan? Misschien het einde van de creativiteit. Het einde van het grote scheppen, woorden en ideeën in dat simpele notitieboekje. Poëzie. Een identiteit op wit papier. Maar ook het einde van die identiteit kan voor Paterson een nieuw begin zijn. Jim Jarmusch (Night on Earth, Only Lovers Left Alive) tovert in dit prachtige drama met zijn blik op menselijkheid en de noodzaak om af en toe tot rust te komen. Een film waarin niks gebeurt was nooit zo mooi.

De vele goed beargumenteerde recensies halen me over de streep om hem toch eens te bekijken. Altijd wat sceptisch met Jarmusch nochtans.

Ik hou van een goed boek en ook non-fictie spreekt me erg aan. Maar poëzie heeft me nooit aangesproken ongeacht het feit dat ik er me - ooit heel even toch - ervoor openstelde. Desalniettemin heb ik toch genoten van Paterson, een film waarbij poëzie een creatieve en magische insteek biedt en een absolute meerwaarde is voor de film waarbij het personage Paterson, de zwijgzame en berustende echtgenoot, een inkijk geeft in zijn ziel van wat hoe voelt en denkt. Niet veel zo blijkt snel.

Paterson leidt een momotoon routineus leventje waarbij elke dag - op een paar details na - gelijkaardig verloopt. Het is een veilig patroon waarmee hij best tevreden is. Noem het de sleur des levens, maar voor Paterson is het allemaal prima. Zijn vrouw is iets ambitieuzer en creatiever, heeft wilde(re) ideeën en is impulsiever van geest. Niet in stereotiepe uitersten (gelukkig maar!), maar toch duidelijk anders dan haar echtgenoot.

Erg veel gebeurt er niet in Paterson, integendeel zelfs. Je lijkt het allemaal al eens gezien te hebben en toch heb je het gevoel dat je naar jezelf kijkt. Als je erbij stilstaat komen ook bij de huisje-tuintje-boomje-mensen steeds dezelfde patronen terug. Al was het maar de scheve brievenbus die je tracht te rechten bij de thuiskomst van het werk. Een moment waarop je eigenlijk geen tijd hebt ervoor, noch de zin. En toch frunnik je elke avond aan die brievenbus, maar in het weekend gun je hem geen blik waardig. Zo herkenbaar, zalig! Wat is de zin van het leven kan je je afvragen als je dergelijk banaal bestaan leeft (en zo zijn er velen!).

Adam Driver doet het trouwens geweldig als Paterson. Een rol die hem veel beter afgaat dan bvb de bad guy in de laatste Star Warsfranchises. Leuke film, niet voor iedereen weggelegd. Zeker ook geen meesterwerk zoals American Beauty dat dergelijk onderwerp ook aanraakte (en nog veel verder ging dan dat), maar zeker verdienstelijk.

In de structuur en de stilte van het leven van Paterson zit een saaiheid die ruimte geeft voor aandacht en creativiteit. De tijd lijkt letterlijk minder snel te gaan waardoor elk moment met bewustzijn kan worden beleefd. Ik had niet verwacht dat ik gecharmeerd zou kunnen worden door een dergelijk routinematig leven, maar dat doet het het geval van Paterson wel. De film an sich is een visueel gedicht met de beelden, de ambient muziek, patronen en ritmes.

Er wordt geen verhaal verteld, je kun als kijker alleen observeren. Zoals je in het leven ook kunt observeren als je stopt met verhalen vertellen aan jezelf. Het laten zijn. Dat is eigenlijk wat Paterson doet: hij heeft talent, maar hij hoeft er niet iets mee te bereiken. Hij leeft gewoon. En ik heb niet het idee dat hij minder van dingen geniet. Integendeel. Er ligt schoonheid in deze eenvoud. Het doet me denken aan een monnikenbestaan.

Ik dicht zelf ook en deze film heeft me in zijn eenvoud weten te pakken en te boeien. Van begin tot eind.

Jarmusch's ode aan het alledaagse waar ik me vreemd genoeg als kijker erg knus en vertrouwd in voelde bij het telkens herhalende patroon van opstaan, gaan werken, dichten, glaasje drinken. Deze kleine herkenbare zekerheden hebben iets geruststellends. Saai is een woord die niet zou mogen gebruikt worden om deze film te omschrijven. Jarmusch toont dat kleine variaties in de alledaagse routine en dat klein beetje creativiteit dit juist heel boeiend kunnen maken en dat ook daar geluk te vinden is.

Het koppeltje is erg fusioneel en er lijkt ook geen plaats te zijn voor ruzie en conflict. Ze kunnen erg goed met elkaar opschieten, ondanks hun aparte trekjes. Paterson is een wat introverte softie, die taart met spruiten en cheddar eet, zonder te willen toegeven dat hij het niet lekker vindt. "Je houdt van spruiten en van cheddar" zegt zijn vriendin, dus dan moet hij wel de mix van beiden geweldig vinden. Prachtig!

Hij is verliefd en gelukkig, en dat besef je ook. Laura heeft een vreemde fetish voor de combinatie zwart-wit, of het nu een gitaar is, of een reservewiel, of het interieur schilderwerk. Het moet zwartwit zijn. Zij heeft geen werk, maar ook zij is gelukkig.

En dan de poëzie. Iemand vertelde me dat de gedichten uit deze film bij de DVD of Bluray zitten, maar dat zal wel een grap zijn neem ik aan, hoewel het een goed idee zou geweest zijn. Ze zijn een belangrijk deel van de film, een manier om de geest te prikkelen en te dagdromen. Op de wat simplistische personages en banale dialogen na is de film me bijzonder goed bevallen want het is ook een lieve en sympathieke film. Filmkriebel zegt: Met Paterson wordt "blijf in uw kot" het nieuwe hip!

Blijkbaar heeft deze film een Palm Dog Award gewonnen. Die prijs geven ze al sinds 2001 aan een hond in een film. Er is meer aandacht voor dieren in een film dan voor diversiteit bij de genomineerde acteurs of filmmakers...

Paterson brengt een mix van creativiteit en een vrij depressieve levensstijl. Minimalistisch misschien, de mensen zien er toch quasi gelukkig uit met kleine dingen. Het gaat dan ook over poëzie over de kleine dingen van het leven. Een leven dat weliswaar bijna letterlijke rond de kerktoren draait. In een busroute, thuis en de route van de hond via de pub. Een ode ook aan poëet William Carlos Williams.

De film is als een rustige bries die heerlijk voorbij kabbelt. Aangenaam om te zien, misschien wel af en toe iets te rustig naar mijn smaak. De personages mogen dan wel van kleine dingen houden, op den duur zijn ze even zwart wit als de kunst van Patersons. Die kleine dingen zijn wel leuk, maar het blijft niet echt hangen. En ik heb niets met de poëzie van Williams (of Paterson). Niet helemaal mijn stijl. Maar verder is de film zeker niet verkeerd.

De film kabbelt lekker voort en er gebeurt niet veel.

Saai kunnen veel mensen zeggen en dat is eigenlijk ook wel zo.

Maar de sfeer bevalt me wel met deze immer blije mensen.

Paterson de naam van het hoofdpersonage maar ook van de stad waarin ze wonen.

De stad waar Lou Costello geboren is, de helft van het duo Abott & Costello, wie kent ze niet?

Dat wetenswaardigheidje pak je zo maar weer even mee.

Ook een historisch epos zat er wat in verstopt.

Gaetano Bresci heeft namelijk een groot deel van zijn leven in Paterson doorgebracht tot hij al zijn spaargeld bij elkaar legde om naar Italië terug te reizen en daar de Italiaanse koning ging vermoorden.

De koning die de generaal die honderd protesterende burgers liet doodschieten daar een medaille voor toekende en daar zelf met zijn eigen leven moest betalen.

Dat pak je zo maar weer even mee bij het bekijken van deze film.

Een mooie poëtische film die ik tijdens het kijken soms een tikje saai vond, al besef ik dat het juist om het saaie gaat en 'saai' juist mooi kan zij. Opmerkelijk genoeg bleef hij nog een tijdje in me rondzingen, alsof hij een soort vertraagd effect had. Naar mijn gevoel is het gewoon een mooi liefdesverhaal. Je moet ook een beetje bedacht zijn op het minimalisme van Jarmusch. Dat heeft als voordeel dat de film op zijn eigen wijze onvoorspelbaar is. Er gebeurt niks ergs - behalve aan het eind - terwijl je dat wel verwacht, geconditioneerd als je bent door de wetten van de dramaturgie. Je verwacht dat de hond wordt gestolen, maar dat gebeurt niet. Je verwacht dat de vrouw van de buschauffeur haar cupcakes niet verkocht krijgt, maar nee hoor, het gehoopte succes wordt gerealiseerd. Jarmusch is de koning van de onnadrukkelijkheid. Tegelijkertijd vind ik dit niet het meesterwerk waar sommige critici deze film voor aanzien. Daarvoor was net iets meer nodig geweest. Iets meer sprankeling, misschien iets meer humor.

Paterson blinkt uit in het tonen van het routinematige leven van een jong koppel. Inhoudelijk klinkt het enorm saai, maar hier komen juist de kleine details uit het gewone dagelijkese leven op een mooie manier in beeld. Kunst en creativiteit spelen een belangrijke rol en zijn echte inspiratiebronnen voor het verder doodgewone jonge stel. Het is echt mooi en uniek, hoe Paterson het voor elkaar krijgt dit interessant te houden. Een bijzondere verrassende ervaring om dit zo te zien.

De film kwam voor mijn gevoel maar lastig op gang. Een week in het leven van een buschauffeur in Paterson, die zelf ook nog toevallig Paterson heet en poëzie schrijft. Een dromer. Hij mag niet klagen, hij heeft een baan, een vrijstaand huis, een oogverblindend knappe, liefdevolle vrouw die hem dagelijks in een warm bad met liefde dompelt, en een hond, maar toch wringt er iets.... Naarmate de film duurt vind ik hem interessanter en beter worden, waardoor het geheel toch een goede film is en hij misschien wel een herkijkbeurt waard is om hem nog beter te kunnen waarderen. Aan het einde zat er helaas wel weer een wat vergezochte scène in (met de Japanse man in het park). Adam Driver acteert erg goed.

Het kabbelt allemaal net iets teveel door.

Mijn 3 sterren zijn helemaal voor Golshifteh Farahani, uitstekende actrice in een tegenvallende film.