The Devil Wears Prada (2006)

Niet hoogstaand, maar gewoon een heerlijke meidenfilm

Een verschrikkelijke ervaring. Soms is het goed om iets buiten je straatje te zien en als je daarmee je wederhelft een plezier doet, dan is het helemaal kat-in-'t-bakkie. Helaas voor mij heb ik niks met de modewereld. Wat zeg ik? Er zijn weinig zaken waar ik een grotere minachting tegen koester dan dat. Ergens hoopte ik dat The Devil Wears Prada mijn vooroordelen zou wegnemen, maar helaas. Het is niet alleen dat enkel graatmager geldt als normaal, maar vooral de manier waarop mensen met elkaar omgaan. Emily Blunt doet haar achternaam volledig eer aan. Al nagelbijtend wachtte ik vergeefs op het moment dat de oerdriften van de hoofdpersoon naar boven zouden komen en al die afgrijselijke modemensjes met hun afschuwelijke maniertjes en achterbakse opmerkingen uit het raam zouden flikkeren. Het ergste is nog wel dat de film je leert dat je met het mensonterende circus mee moet doen, om geaccepteerd te worden en dat het kwijtraken van je echte vrienden maar voor lief moet nemen. Als iemand haar jas en tas op mijn bureau flikkert, dan duw ik het net zo makkelijk op de grond, maar nee, voor jezelf opkomen is natuurlijk not done. Het is helaas een vrij goede reflectie van de huidige samenleving, maar ik vraag me sterk af wie dit werkelijk voor zijn/haar plezier kijkt.

Verwacht je van mij nu felicitaties?

“You sold your soul to the devil when you put on your first pair of Jimmy Choo's, I saw it.”

Ik behoor waarschijnlijk niet tot de doelgroep, maar ik heb me best wel vermaakt met deze film. De modewereld boeit me niet zo heel veel en het verhaal is voorspelbaar, maar door de humor en de kleurrijke personages verveelt het geen moment.

Streep en Hathaway zijn de hoofdrolspeelsters maar ik heb mij toch het meest vermaakt met het spel van Stanley Tucci en vooral Emily Blunt. Heerlijk spel van deze twee geweldige acteurs. Streep is goed maar ik zie toch altijd Streep theatraal acteren in plaats van naar een personage van vlees en bloed te kijken (zie ook The Iron Lady). Hathaway is degelijk maar ik heb haar wel eens beter gezien. Ondanks haar kleurrijke kleding was ze zelf wat kleurloos. Maar The Devil Wears Prada is zeker een vermakelijke film.

Super leuke film!!

Meryl Streep en Emily Blunt, beidde super leuke actrices! Anne Hathaway, om wie de film draait, was ook goed maar omdat ik best fan ben van Streep en Blunt vond ik het heel tof om hun te zien!

Voor iedereen die van mode houdt.. Zeker kijken!

Dit is nu eens een film die mij altijd weet te strikken wanneer ik toevallig aan het wegzappen ben. Zeer leuke beelden van enkele wereldsteden, veel bekende en knappe koppen maar vooral: het plezier spat van het scherm. Soms is het lekker karikaturaal en overdreven maar men blijft nooit te lang hangen in het dramatische. Wanneer je van fashion houdt, is het natuurlijk een aangename kijkervaring. Welke vrouw (of man) droomt er nu niet van om elke dag een nieuwe, stijlvolle outfit aan te trekken die zorgvuldig wordt uitgekozen en klaargelegd. Toch wordt je door dit modegebeuren niet teveel meegezogen dankzij voldoende afwisselende scènes waardoor het toegankelijk blijft voor een breed publiek. De casting zat ook wel goed. Emily Blunt vond ik toch niet zo uitblinken in haar rol als ik eerlijk moet zijn, misschien zie ik haar kop gewoon minder passen in dit wereldje. De rest zat wel goed op zijn plaats en had er duidelijk plezier in. Ondanks de hardheid van deze industrie, houdt de film een zekere nonchalance en luchtigheid. Geef mij deze maar om vrolijk van te worden

Emily Blunt steelt de show in deze film.

The Devil Wears Prada is twee films in één: een bijtende, energieke satire van de modewereld en een waarschuwend melodrama.

Heerlijk

Wel een aardige film voor in de avond. Ik ben meestal niet zo van dit soort films, met fashion en zo. Al met al is hij niet tegengevallen. Meryl Streep zet een mooie rol neer als de nogal opvallende Miranda Priestley en Hathaway zette ook een mooie prestatie neer, hoewel Streep me toch meer opviel aan deze films dan Hathaway.

De Mode is niet een interesse van mij maar de verhaallijn was niet slecht te noemen, goed dat meryl streep erin zat, die red het eigenlijk allemaal nog. Een beetje "bitchy" soms..bij mij zou het niet pakken.

Ooit in de bioscoop gezien. Nu voor 1 euro gekocht op een rommelmarkt. Het blijft een zeer vermakelijke film. Ik vind Meryl Streep een GEWELDIGE actrice en in deze rol helemaal. Heerlijk hoe ze een bitch speelt. En eigenlijk toch weet dat het een 'bla, bla, bla' wereld is. Anna Hathaway spat ook van het doek met haar grote donkere kijkers en volle mond. Emily Blunt is ook super grappig. Het is een gewoon een erg goede film in zijn genre. Kijkt zo heerlijk weg.

Beter dan verwacht.

Eigenlijk veel beter dan verwacht, want uiteindelijk keek ik dit alleen om Blunt in haar wat jongere jaren te zien acteren. Maar ik was toch best verrast hoe goed dit filmpje er uiteindelijk inging. Vooral vooruit geholpen door het sterke acteerwerk.

Hathaway, Streep, Blunt en Tucci maken erg veel indruk. Allen hebben plezier in hun rol en lijken veel te geven. Vooral Streep steekt er dan met kop en schouders bovenuit. Lijkt haast wel geknipt te zijn voor de rol, straalt veel charme uit.

Het is ook de montage die de film absoluut vooruit helpt. Als kijker wordt je al in minuut 5 volop in het verhaal gezet. De actieve montage geeft de kijker een soort zenuwachtig en nerveus gevoel. Je voelt al snel de stress die Hathaway zelf ook heeft.

Nergens is de romantiek uitmuntend of de komedie erg goed, maar het verhaal zelf is gewoon erg leuk om te volgen. Je gaat er waanzinnig makkelijk doorheen terwijl je compleet nerveus bent door de montage en het verhaal. Knap gedaan.

Wel wat geforceerd voorspelbaar helaas, al doet de film hier en daar wel een aantal dingetjes die wel merkwaardig zijn. Dat Hathaway uiteindelijk toch naar bed gaat met Baker bijvoorbeeld. Meeste filmpjes laten het niet zo ver gaan en dan valt deze film dankzij dat soort momentjes best op.

Drama lukt wel goed soms, al blijft de luchtige toon het vaak wat belemmeren qua impact. Maakt niet uit, want het tempo en de luchtige toon maken de film eigenlijk juist. Dat zo'n standaard verhaaltje nog zo leuk verfilmd kan worden zie je tegenwoordig ook niet zo heel vaak meer.

Leuke uitkijker uiteindelijk, sterk acteerwerk en sterke montage. Voor de rest werkt niet alles, maar het is een leuk zitje.

Heel leuke film

Een dun plot, waar ook weinig beweging in zit. Er gebeurt eigenlijk weinig boeiends. Als de film bedoeld is om aan te tonen dat de modewereld een oppervlakkige en nare wereld is, dan slaagt de film daar wel in. Verder kan ik er weinig uithalen. De personages zijn nagenoeg allemaal typetjes met weinig diepgang. De enige echt goede acteerprestatie komt van Emily Blunt. Anne Hathaway maakt daarentegen weinig indruk hier. Wel een aardige soundtrack. Het stelt als geheel echter niet veel voor.

In zekere zin is deze film een beetje als Mean Girls, waar de hoofdpersone zich aansluit bij de populaire meisjes in haar klas, en zelfs dusdanig assimileert dat ze tegen haar eigen waarden ingaat, waarna ze besluit dat ze er toch niet bijhoort. Vervang hier de populaire klasgenotes bij de modewereld, en je hebt in wezen dezelfde film.

In zekere zin, want in mijn ogen heeft deze film toch iets meer te bieden. Allereerst uitstekend acteerwerk van Streep, Blunt en Tucci. Hoewel Hathaway het niet onverdienstelijk doet, steekt haar personage wel wat bleekjes af tegenover de personages van de eerstgenoemde actrices en acteur.

Het is natuurlijk makkelijk schoppen tegen de modewereld, en het is makkelijk te sympathiseren met de hoofdpersone, terwijl het net zo makkelijk is de andere karakters allemaal maar als oppervlakkig te zien omdat mode hun leven is, maar de film poogt dit toch in perspectief te zien, wat blijkt uit de monoloog van Streep over hoe de modeindustrie zelfs invloed heeft op de kleding bij bijvoorbeeld een no-nonsense zaak als de Zeeman en uit de monoloog van Tucci over dat de hoofdpersone niet moet zeuren over het gebrek aan waardering van haar bazin, omdat ze zelf cynisch tegenover mode staat. Ondanks dat ik zelf niet veel met de modeindustrie heb, snap ik dat argument.

Het is ook makkelijk afgeven op de nietsontziende cultuur binnen de modewereld, maar ik geloof dat een dergelijke cultuur aanwezig is overal waar een hoge toewijding vereist is om het te maken, zoals in zakenbanken, topsport, ballet, etcetera. De laatste monoloog van Streep is in mijn ogen niet zozeer een monoloog die aantoont wat er mis is met de modewereld, maar eerder een zeer sterke getuigenis over hoe nietsontziend je moet willen zijn om de top te bereiken en die te behouden.

Kortom, in mijn ogen heeft de film wel degelijk meer diepgang dan het onderwerp mode zelf. Jammer alleen dat de film audiovisueel vooral degelijk is en filmisch niet veel meer brengt dan de scène waarin Streep haar jas en tas herhaaldelijk op het bureau van de hoofdpersone smijt. Daarom is dit vooral een film die aardig is om een keer gezien te hebben, maar niet meer dan dat. 2,5*.

Meryl Streep is voor velen en ook voor mij de allerbeste, allerleukste en allerliefste actrice die ooit bestaan heeft, dus kom niet aan haar want dan kom je ook aan mij. In "The Devil Wears Prada" laat ze weer een hele andere kant van haarzelf zien en dat is wat haar ook zo uniek maakt. Die vrouw kan werkelijk alles en gaat er voor de volle 100% voor. Keer op keer blijft ze ons verbazen met haar unieke, ongelooflijke, magische acteer kunsten. Een gave die Meryl Streep als geen ander beheerst. Niet alleen Meryl, maar ook Emily Blunt, Anne Hathaway en Stanley Tucci zijn geweldig gecast. Ook voor deze rol kreeg Meryl Streep weer terecht een oscar nominatie en van mij had ze hem mogen krijgen ook.

Leuk wegkijkend, overgeacteerd, luchtig drama over de modewereld. Er wordt goed geacteerd. Mijn favoriete personage was Nigel (Stanley Tucci). Merryl Streep groeit in haar rol en eigenlijk maakte Anne Hathaway op mij de meeste indruk. Het script zit wat gekunsteld in elkaar maar is in orde. Ten slotte kwam er soms wat leuke muziek voorbij.

Ik verwachtte helemaal niet dat dit iets voor mij zou zijn. Een typische girlie film met meligheid en truttige dialogen dacht ik. Heb ik me even vergist want dit was een prima komedie. De reflectie dat carrierisme gelijkstaat aan je ziel aan de duivel verkopen, gaat hier wel op. Hathaway speelt een snoezige jonge vrouw die een job als directiesecretaresse krijgt bij een trendsettend modemagazine (type Vogue Magazine) gerund door een ijzige zakenvrouw. De karikatuur van Miranda Priestley is deze van een vrouw wiens ziel al onherroepelijk verloren is, maar laat ze deze façade vallen, dan zie je alleen maar een zielige dame die haar zoveelste echtscheiding tegemoet gaat. . Het is ook een satire op het modewereldje waar alles uiterlijke schijn en snobisme is, met classy recepties en cocktailbar lounge op de achtergrond. Dat Andie begint gewaardeerd te worden wanneer ze modieuze kledij begint te dragen spreekt voor zich. Ik bedoel maar : veel realisme moet je in deze film ook niet zoeken. Is allemaal erg karikaturaal.

Hathaway speelt erg goed en weet de nodige sympathie op te wekken door haar dynamische en bescheiden optreden. De nieuwe Julia Roberts is geboren. Helaas ook Emily Blunt, één van die actrices die ik totaal niet kan luchten, hier dan nog eens bloedirritant. Een 3;5*

In grote lijnen is dit een vrij standaard tragische komedie en het onderwerp heeft ook niet echt alles mee om een groot publiek te bereiken. Ik heb niets met mode en het hele gedoe errond. Maar David Frankel (die verder niet veel sterke films gemaakt heeft) weet wel met die ingrediënten een boeiende film te maken. Het begint al met de casting. Iedereen zit gegoten in de rollen. Bovendien kent de film een hoog ritme waarmee de gejaagdheid goed naar voor komt. De 'strijd' tussen Miranda Priestly is dat van een spannend schaakspel met om de beurt een zet.

Ook al is dit visueel nooit bijzonder en komt het net te kort voor de grootse acteerprijzen, is de film eigenlijk nooit slecht. Ik zat geboeid te kijken in de film die je meesleept en niet meer los laat. Af en toe van harte gelachen. Een film die beter is dan het mocht zijn.

Matige film en vooral een matige komedie. Ik had zin in wat luchtigs en humoristisch zonder al te oppervlakkig te zijn. Denk aan The Intern of iets dergelijks. Qua humor is dit eigenlijk nul. Emily Blunt is sterk en enigszins komisch, maar daar houdt het mee op. Drama-technisch is het iets beter, waarbij het op zich knap is weergegeven hoe Andy wordt meegesleept, met al haar goede bedoelingen. Maar echt goed wordt het nooit. Daarvoor is het te voorspelbaar en gewoonweg niet boeiend genoeg.

Gentlemen, The Devil Wears Prada is a Psychological Thriller, I Swear

Een heerlijke film met een geweldig goeie Streep, zoals steeds eigenlijk. Ook Hathaway en Blunt zijn erg goed. Kortom een ontspannende film om bij weg te mijmeren, ook al zegt de modewereld me totaal niks.Aanrader!!

Wat jammer. Zeer vermakelijk tot het punt dat ze die telefoon weggooit en terug gaat naar die loser. Zeer slecht afgezaagd einde zonder diepe lagen of genialiteit of logica. Ontneemt de film van elke vorm van karakter dat het had opgebouwd.

Kijk, als de film wat meer had laten zien dat het "normale" leven buiten de modewereld iets inspirerends en moois kan zijn, was zo'n einde nog logisch geweest. Maar gedurende de hele opbouw wordt haar "oude" leven ook echt neergezet als een saai secundair leven zonder enige spanning. Dan slaat zo'n einde totaal nergens op.

Goeie film over een jonge vrouw die als assistente komt te werken van een medogenloze hoofdredactrice van een modeblad. Een onderhoudende film met aan modieuze kleding geen gebrek. De wisselwerking tussen de vrouw en haar meedogenloze baas is goed neergezet. Fijne personages ingevuld door een evenzo fijne cast.

The Devil Wears Prada is een waanzinnig leuke film waarmee ik mezelf kostelijk heb vermaakt. Carrière lust en jezelf blijven heerlijk verwoord. De casting is verbluffend goed gedaan en iedereen levert met veel plezier en toewijding.

Begin erg goed en erg grappig. Laatste uur duurde erg lang. Humor was ook vrijwel afwezig toen.

Niet mijn ding. Ik was eigenlijk altijd toch wel nieuwsgierig naar The Devil Wears Prada, want dit is toch een film die op meerdere plekken vrij hoog staat aangeschreven. Onderwerp sprak me niet per se aan, maar dat wil niet altijd wat zeggen. Misschien een beetje oneerlijke vergelijking, maar ook weer niet helemaal: Black Swan bleek goed voor een top 10-notering, terwijl ik evenveel met ballet heb als met de modewereld. Weinig dus.

Ik kan er moeilijk de vinger op leggen waar het precies aan ligt, maar ik kwam hier gewoon heel moeilijk doorheen. Ik heb er meerdere keren over moeten doen om dit uit te zitten. De personages zijn óf afschuwelijk theatraal óf te suf voor woorden. Ik had verwacht dat namen als Meryl Streep, Anne Hathaway, Emily Blunt en Stanley Tucci wel (opnieuw) indruk zouden maken, maar dat bleef uit. Ze spelen gewoon personages waar ik op den duur bij afhaak. Hathaway's personage zou dan nog het enige zijn waar je enige sympathie voor zou moeten voelen, maar ik kon haar nooit echt begrijpen. Er zit ook weinig progressie in: alles kabbelt maar een beetje voort en de voorspelbaarheidsfactor is tamelijk groot. Ook het relatiedrama dat zich op de achtergrond afspeelt komt niet uit de verf.

Een enkele leuke scène en een passende soundtrack daargelaten, kon ik hier heel weinig me. Alles wordt ontzettend uitvergroot, maar een komisch effect bleef wat mij betreft uit. Oh, well... Soms moet je accepteren dat het gewoon geen match is. De film brengt bij velen overduidelijk wel wat teweeg, dus dan lijkt het erop dat het doel bereikt is. Ik moest me er in ieder geval doorheen worstelen.

2*