Festen (1998)

Dit hecht geconstrueerde drama toont een aan de oppervlakte succesvolle familie, maar van onder dat laagje glazuur komen sluimerende conflicten naar boven.

Er is eenheid van tijd, plaats en handeling. Het hele verhaal speelt zich af binnen een periode van vierentwintig uur, maar de dialogen onthullen veel over het verleden van de personages. Flashbacks waren verboden volgens Dogma 95, maar de herinnering aan Linda, de dochter die zelfmoord pleegde, hangt als een schim boven hun hoofden. Alles vindt plaats in en nabij het hotel, maar de montage springt soms snel heen en weer tussen de verschillende kamers. Wanneer Helene (Paprika Steen) het spoor volgt naar het zelfmoordbriefje, zijn er crosscuts naar simultane gebeurtenissen die suggereren dat Linda zichzelf verdronken heeft: Christian (Ulrich Thomsen) met een glas water, Michael (Thomas Bo Larson) in de douche en Pia (Trine Dyrholm) die kopje onder gaat in bad.

De personages zijn levensecht, met al hun twijfels, verlangens en tegenstrijdige gevoelens. Hun onderlinge confrontaties zijn intens. De drie overlevende kinderen hebben niet het wereldlijke succes bereikt van Helge (Henning Moritzen). De jongste zoon Michael reageert hierop als een vat vol frustraties. Hij gedraagt zich agressief, dipsomaan, racistisch en elitaristisch ten opzichte van het personeel. De oudste zoon Christian wil met z'n verleden in het reine komen door alles open op tafel te gooien. Zijn speech is een stap naar emotionele volwassenheid. De figuranten wisten niet wat hij zou zeggen. De gasten weten niet hoe ze moeten reageren. Het feest gaat verder alsof er niks gebeurd is; eten, gezang en polonaise incluis.

De cameraman gedraagt zich als een extra gast op het feest. Het is alsof je er zelf bij bent en spontaan je hoofd beweegt naar waar er wat te zien is. De schokken en de vaak schuine camerastandpunten creëren een gevoel van onstabiliteit, alsof er geen zekerheden meer zijn. Shots in vogelperspectief benadrukken hoe groot het hotel is en dus de materiële welstand. Het beeld van de receptionist Lars in het waterloze bad zou het standpunt van de geest van Linda kunnen zijn.

Dogma 95 kadert in een bredere Europese zoektocht naar een onverbloemd realisme, als tegenreactie op een Hollywood dat het steeds meer van infantiele verhaaltjes met dure effecten moet hebben. Door het mijden van alle technische trucjes keerde T. V. terug naar een pure vorm van drama, met een beperkt budget maar toch in een moderne stijl. Die regeltjes van Dogma zijn al te strak om voor eeuwig als de Tien Geboden te blijven volgen, maar in dit geval toont zich in de beperking de meester.

"Hè ja.... begint hij weer over incest"... Het kon een ingrediënt uit een Warmerdam film zijn. Beetje (erg) onwaarschijnlijk dat je gezamenlijk feest denkt te kunnen vieren terwijl er zo iets ergs in het verleden heeft plaatsgevonden. Als drama povertjes (wat een interessantdoenerij van Dievegge hierboven), als metafoor dat we in onze zogenaamde beschaafde samenleving van allerlei vreselijks laten voortbestaan, wel enigszins te bevatten.

Ben het met Des1 eens, zo interessant is dit "geniale meesterwerk" nou ook weer niet.

Er zijn genoeg betere films uit het kennissen/familiebijéénkomsten-gerne.

Het begin is gewoon chaotisch, maar wanneer de toespraak van zoonlief heeft geklonken wordt het wel leuker. Helaas zijn de daarop volgende gebeurtenissen half uitgewerkt en nogal ongeloofwaardig.

Volgens mij draaide het bij deze Dogma-film vooral om enkel natuurlijke verlichting te gebruiken. Het aparte camerawerk was ook irritant, maar het went wel en het kortaf einde was precies goed.

Uiteindelijk toch wel prima mee vermaakt.

FESTEN fantastische formidabele film

Zag de film een eerste keer in januari 2010 en een tweede visie is er zeker aan besteed.
Het is een prachtige film met een uitstekende karakterstudie van heel wat personages die deel uitmaken van dit dramatisch en onthutsend "feest".
Een pessimistische kijk op een familie, glamorous naar buitenuit, maar naar binnentoe met enkele zware pijnpunten.
Meer dan één verrassende faze zit in het intrige, zoals het blijven doorfeesten , ondanks de onterende verklaringen. Het individu niet opgewassen tegen de geilheid van het feest ?
Ook de scène waar de moeder van passiviteit wordt beschuldigd is verrassend en komt zwaar over
Ergens lees ik dat de film kadert in het Dogma-95 Charter en daartoe behoort o.m het gebruik van de handcamera en dat vond ik af en toe toch wel al te chaotisch.
Maar goed, zag van Vinterberg alleen maar goede films : "Festen", "Submarino", "Jagten" en zelfs onlangs "Far from the madding Crowd".

Gezien de hoge waarderingen was mijn verwachting hoog, helaas vond ik deze film toch wat tegenvallen. Het verhaal is best aardig maar de karakters zijn stuk voor stuk ontzettend vervelende figuren, ik vond het geen pretje om naar te kijken. De enige die ik nog een beetje kon luchten was de man die wel wat weg had van Obama. Ook het camerawerk vond ik vrij irritant. 3 kleine sterren voor het verhaal.

Grimmig, welhaast luguber werkje. Dat racistische lied dat ten gehore wordt gebracht, is misschien nog wel het meest weerzinwekkende wapenfeit van de film, alle ontboezemingen ten spijt. Dat het einde uitdraait op verlossing en boetedoening komt helaas wel uit de lucht vallen. De vader zit toch een stuk beter in zijn sas als hij zijn zoon voor nietsnut en wat al niet meer uitmaakt.

Dat Dogma 95-principe werkt hier wonderwel goed, hoewel het me sterk lijkt dat ik er tout court een bewonderaar van zal worden. Zeker het groezelige element van de beeldopnames is hier op zijn plaats. Pluimveren gaan naar de acteur die die Michael speelt. Wat een naargeestig, griezelig figuur is dat. Iemand die door zijn domheid en oncontroleerbaarheid genoopt is tot opportunistisch gedrag. Die woede-uitbarstingen zijn weergaloos, waarbij de rade- en machteloosheid uit iedere porie van het gelaat druipt.

Aardige film, maar ook niet meer. Wat een ongelofelijke amateurbeelden zeg!!!!

Dat is veel minder onwaarschijnlijk dan jij denkt.

Er zijn talloze families waarin zoiets verrots in het verleden heeft plaatsgevonden, maar die de schone schijn ophouden.

Beetje ongemakkelijke zit. Niet alleen vanwege het aangedragen onderwerp, maar ook door de manier van filmen; de eerste onder de regels van Dogma 95. Hoewel dat zelfs in deze eerste film enkele regels al verbroken worden, maakt de charme van die beweging alweer iets minder.

Door de Dogma-regels voelt het erg authentiek aan, maar ook lichtelijk amateuristisch. Een beetje zeeziek wordt je er soms van, door het gruizige is nog wel heen te kijken. Soms is het acteerwerk briljant, soms komt het erg geforceerd over. Het verhaal is intens, drama in zijn puurste soort denk ik. We kunnen er enkele clichés op loslaten, maar ik denk dat het goed gebracht is, ondanks dat we zulke settings eerder hebben gezien. Het gedrag van Chirstian is treurig, medelijdend en komisch ("waar was ik gebleven?") tegelijk.

Al met al denk ik niet dat het Dogma-principe iets voor mij is. Ik had met Idioterne (Dogma #2) hetzelfde gevoel.

Eigenlijk had ik 2 redenen om Festen eens te bekijken: de gigantisch hoge score (inclusief bijna 3000 stemmen, erg veel voor een buitenlandse film op deze site) en omdat ik zag dat Thomas Vinterberg de man achter de geweldig goede film Jagten is.

Het was best even inkomen aan het begin, want door de manier van filmen met een handcamera oogde het allemaal vrij amateuristisch en rommelig. Wist ik veel dat het een manier van filmen is, afgestemd op een verbond die gemaakt is in het concept van Dogma 95. Nooit van gehoord, kwam er pas achter toen ik op MovieMeter de recensies door heb gelezen. Het verklaart het een en ander. Pluspunt van deze manier van werken is wel dat je er midden in zit als kijker en dat het meer als een beleving dan als een film voelt.

Inhoudelijk is het wel een vrij geschifte film over incest en onverwerkte emoties van bijna alle familieleden. Nogal heftig, maar tegelijkertijd vraag ik me soms af of de film nu een bloedserieus drama wil zijn of een gitzwarte komedie. Want heel wat scenes zijn zo ongemakkelijk en over de top, dat ze bijna komisch ogen. Denk aan dat de familie gewoon lekker doet of hun neus bloed bij de uitspattingen van Christian, maar vooral met dat racistische liedje dat uit volle borst in de aanwezigheid van de donkere jongen wordt gezongen of het feit dat je na zo'n confronterend etentje gewoon de volgende dag samen gaat ontbijten als familie. Totaal surrealistisch natuurlijk. Toch werkt het allemaal wel, want ik vond het uitermate boeiend om te bekijken en uiteindelijk ging je toch ook twijfelen aan de waarheid, totdat er een brief van de zus die zelfmoord pleegde voor werd gelezen.

Maar ondanks dat het een prima film is, zet ik wel vraagtekens bij de enorm hoge score. Dat is de film voor mij niet waard. Ook best vreemd dat Jagten, een film die ik veel pakkender en completer vind, lager scoort. Die heb ik op 4* staan, mede ook daarom is Festen net een halfje minder waard.

3,5*

Nou Jagten vind ik echt allesbehalve pakkender. Vooral belegen.

Zowel hier als op imdb heeft Jagten een hoger gemiddelde dan deze film, dus ik begrijp niet echt wat je bedoelt met "Best vreemd dat Jagten lager scoort"...

Hm, vreemd. Vermoedelijk heb ik dan te snel gekeken. Meende dat Jagten lager scoorde dan Festen, maar dat is inderdaad niet zo.

Nou Jagten is anders een stuk conventioneler dan Festen

Festen zag ik een kleine 20 jaar geleden eens op school. Je kent dat wel: de halve school wordt in de feestzaal of cafetaria gedropt en vol stress zit je aandachtig te kijken, want het vak Nederlands schotelde je achteraf nog een werkopdracht voor. Internet was toen nog net niet algemeen verspreid ...
De film is mede daardoor flink blijven hangen en hij blijft ook gewoon goed. Ik schrok wel een beetje van de vrij belabberde beeldkwaliteit al is die voor de film zelf niet zo storend. Naast de kwaliteit was ook de camerahantering vrij chaotisch bij momenten. Bewust weliswaar zoals opgemaakt in Dogma 95 waarbij voor geluid en geluid bijvoorbeeld gekozen wordt voor authenticiteit, puur- en echtheid.

De gehele film gaat over het feest van Helge Klingenfeldt die de gehele familie uitnodigt om zijn 60e verjaardag te vieren. Voor mij alvast een boeiende opbouw van het feestgebeuren tot het diner. Een heftige film over incest en racisme, maar tegelijkertijd stoorde ik me toch aan bepaalde 'ongeloofwaardige' gebeurtenissen die ook hier op MM al veelvuldig besproken zijn. Ik blijf het frappant vinden dat de gehele familie tot twee maal toe blijft doorfeesten na de speech van Christian. Stel het je eens voor op een eigen familiefeest. Toch ongehoord, niet? Zelfs bij het ontbijt de volgende dag is er behalve wat ongemakkelijkheid weinig te bespeuren van het dramatische verloop van de avond ervoor.
Het racistisch liedje daarentegen is hoogst verwerpelijk, maar lijkt me binnen bepaalde conservatieve middens best "aangenaam vertier". Knap overigens dat die jonge zwarte man het allemaal ondergaat en op het feest blijft.

Culpabiliseren is inderdaad makkelijk, veroordelen ook, maar dergelijk gedrag, gehuld in hypocrisie en egocentrisme, niet in het minst van de moeder, is vrij surrealistisch te noemen. Bijgevolg vond ik de houding of rol van het keukenpersoneel ook vrij eigenaardig, idem trouwens voor de zus. In zijn geheel is Festen een erg sterk imponerende film mits een aantal hiaten in acht genomen. Thomas Bo Larson doet het geweldig als zielige klootzak die zijn vrouw en gezin als huisvuil behandelt, maar wel (uiteindelijk) erg oprecht (!) worstelt in zijn conservatieve denken van wat hij over zijn vader (en moeder) te horen krijgt. Zijn personage Michael zorgt voor de nodige peper en het "amusement" in de film. Wat mij betreft duidelijk de mindere van Jagten, maar een sterke 3,5*, net geen 4,0* verdient dit nog steeds.

Ik wist bij aanvang niet helemaal wat ik moest verwachten van deze film en de eerste dertig minuten neem ik ook met de nodige twijfel tot me. Waar gaat dit heen? Wat is de bedoeling? Overduidelijk een hele familie met allemaal personages die stuk voor stuk met zichzelf, twijfels en het leven worstelen. De heen en weer schietende camera en bijna morsige sombere VHS kwaliteit suggereert bijna dat alles door een vervelende neefje of oom met de videocamera gefilmd wordt. Slechts een duwtje van 'sodemieter eens op' wanneer een van de personages genoeg van hem heeft ontbreekt er nog aan. Tot dan denk ik ja leuk, goed gespeeld, het heeft wel wat enzovoort, maar als dit nu anderhalf uur gaat duren. Maar dan als een bomshell de speech van Christian waar tot eigenlijk met verbazing en stilzwijgen op gereageerd wordt, dat ik zelf ook denk van lees ik dit nu goed? Eens even terugspoelen en terug kijken, maar verdomd nog aan toe. Het doek wordt opgetrokken. Het doel, de clou is duidelijk. Vervolgens ontspint zich een beetje een kat en muis spel. Wordt het geloofd? Chistian wordt een paar keer hardhandig verwijdert. Toch het personeel lijkt meer te weten en op de hand van Christian te zijn. Dus een kern van waarheid zal er zijn. Wat zich verder is ontvouwd is een prima drama met heel aardige acteerprestaties. En de afloop mag er zijn, het bewijs, de bevestiging en reactie van anderen.

Prima drama, mooie film. Die vooral als je niet weet wat er komen gaat je echt even over het mot komt en je verbaasd.

Snap op zich ook wel de negatieve reacties. Ik bedoel de meesten zouden het gewoon op zo'n manier niet naar buiten brengen (want zeg nou zelf je zet natuurlijk niet alleen de verantwoordelijke voor schut voor al dat volk maar de naasten en het volk zelf ook, want deze weten zich geen houding dan te geven). Maar dat maakt het aan de andere kant wel weer interessant en het blijft toch DE manier om de verantwoordelijke echt te straffen om het op deze wijze te doen. Vond het zelf best wel interessant dus ondanks de wat rare snuiters in het midden en de soms vreemde en chaotische dialogen (maar dat heeft misschien met Scandinavische temperament te maken??)

Wel een nadeel natuurlijk van zo'n films is dat ie niet echt vaker te kijken is wat je bij sommige films uiteraard wel gerust kunt doen.

In 1998 gezien en vele malen herkeken. Inmiddels sinds 10 jaar weer eens herzien en de film blijft geheel overeind en overtuigend. Sommige hier noemen het amateurbeelden maar dit is bewust zo gedaan om het als een home video over te laten komen. De film zette in tijd de film wereld op zijn kop en kan inmiddels wel als klassieker de boeken ingaan.

Heftige film. Ik zag hem destijds in de zaal, en was toen al wel onder de indruk. Gisteren voor het eerst sinds dik 20 jaar nog eens gezien, en hij pakte me wel weer bij de lurven, zeg!

Ik word eigenlijk een beetje heen en weer geslingerd tussen twee emoties. Aan de ene kant bewonder ik de manier waarop de filmmakers erin zijn geslaagd om zulk zwaar materiaal te verfilmen zonder dat de kijker afhaakt omdat de film ofwel té intens ofwel melodramatisch en daardoor lachwekkend wordt, aan de andere kant voel ik me een beetje gemanipuleerd omdat er zo doelgericht een podium is gecreëerd om eens even lekker met woede, onthullingen, sex, geweld en bedrog los te kunnen gaan, alsof ik net als bij Who's afraid of Virginia Woolf emotioneel uitgeput moet achterblijven. Daarnaast laat het Dogma-keurslijf mij persoonlijk vrij koud; mooi als je je wilt verzetten tegen Hollywood, maar waarom je dan wèl een verzonnen verhaal mag gebruiken maar geen decors, muziek, camerastatief etc. is mij een raadsel, en het gezwabber met de camera plaatst mij meestal niet ín de actie maar haalt mij juist úít het verhaal en vermindert zo de intensiteit. Om meerdere redenen kon ik mij hier dus niet van ganser harte aan overgeven, en ik heb deze film dan ook eerder als een artefact dan als de beoogde emotionele achtbaan ervaren, hoewel de personages en de vertolkingen van tijd tot tijd wel zeer goed doorkomen.

Die film is echt goed. Ik bekijk hem af en toe eens opnieuw.

Ik vind dit een indrukwekkende film, al heeft hij mij niet helemaal weggeblazen. Het verhaal is heftig en de manier waarop het is uitgewerkt, vind ik vrij sterk. Het kwam realistisch op mij over. Overtuigend gespeeld, en erg leuk om een nog zo jonge Trine Dyrholm in een film te zien. Ik kende haar alleen van recentere films. Een 7. 3,5*

Na het uitstekende Jagten was ik toch ook wel benieuwd naar deze film. Ik had de DVD al heel wat maanden liggen, gisteravond is het er eindelijk van gekomen.

Wat me meteen opviel was het camerawerk. Voordat ik deze film aanzette had ik nog niks gelezen of vernomen van het Dogma 95 manifest. Nu ik me er iets in verdiept heb verklaart het een heleboel.
Nu moet ik zeggen dat ik geen last heb gehad van deze manier van filmen, heb me er niet aan gestoord in ieder geval. Je ziet wel vaker films waarbij het lijkt alsof er met een simpele handcamera gefilmd is, dus zo heel schokkend is het allemaal niet, figuurlijk gezien dan

Over de film zelf ligt het wat gecompliceerder. Ik vond het geen hele slechte film, maar ik ben bang dat mijn verwachtingen gewoon te hoog waren. In ieder geval verwachtte ik niet zo'n soort film als deze. En daar komt bij dat diverse keuzes die door de personages gemaakt worden niet heel logisch waren. Na zo'n boodschap van de oudste zoon zou ik m'n spullen pakken en weglopen. In ieder geval niet door feesten en de volgende ochtend daar gaan ontbijten. Dat kwam de geloofwaardigheid niet ten goede.

Wel is het acteerwerk van hoog niveau. Kende de meeste acteurs niet, maar kon er weinig ontdekken die uit de toon vielen. Christian en Michael waren wel de positieve uitschieters naar mijn mening.
Ik denk dat ik deze film over een tijdje nog eens moet herzien. Kijken hoe die dan bevalt.
Voor nu 3.5*, zeker ruim voldoende

Zwart familiedrama, vervelend gefilmd,,

Deze film sloeg toen in als een bom en dat is zijn kracht nog steeds. Wij genoten van de Scand. hypocrisie die alle ellende onder het tapijt wilde houden, maar misdaden tegen eigen kinderen toch "feestelijk" voor vader Klootzak in de openbaarheid bracht. Het is zó intrigerend dat we zelfs geen last hadden van dat oerlelijke Deens....

Je hoeft me niet te overtuigen dat Vinterberg een ras verteller is. Maar we zitten op MM dus het wordt toch gedaan waarvoor mijn appreciatie. Maar ik zie ook het ook wel. Hoe hij bv een spirituele kant (de geest van de overleden zus of misschien wel haar wraak) bij de opbouw betrekt bij die scene waar de brief wordt gevonden en door de montage van de badkuip, val douche en schreeuw een knap effect van schrik (voorbode van wat gaat gebeuren bij het feestmaal) bereikt, is eerste klas cinema. Er zijn nog van die momenten. Dus hoed af voor Vinterberg die laat zien dat de beperkingen van een dogma voor hem geen beletsel zijn om intense cinema te maken. Maar het einde blijf ik een gemiste kans vinden om de film af te maken. Nu krijgen we een happy end nl vader accepteert de beschuldigingen en geeft toe, zoon vertrekt met zijn geliefde naar Parijs. Er had nog een ondergaande zon bij kunnen staan. Maar had Vinterbergh het aangedurfd om te tonen dat men het schandaal wil bedekken of negeren nl niemand die echt geïnteresseerd was hoe het precies zit (daar hint hij toch naar toe door oa het feest dat doorgaat, niet iedereen vertrekt, enz) en de zoon moet afdruipen omdat iedereen de kop in het zand steekt dan had de film uitgestegen naar een maatschappelijk kritisch relaas. Dan was de hypocrisie van een maatschappij treffend in beeld gebracht. Ik dacht echt dat Vinterberg daar naar toe wou.

Stoor me ontzettend aan de manier van filmen en het over-acten van bepaalde acteurs. Moeilijk om m'n aandacht erbij te houden.

Goede film, met een vreemde mix waarbij in een handomdraai de gemoedstoestand van zeer donkere humor naar bloedserieus overschakelt en terug, en dit dan tal van keren doet in deze film. Het is met momenten macabere humor, en met momenten gewoon bloedserieus met zeer sterke acteerprestaties. Is het geloofwaardig? Niet echt, dat moet ook niet. Het is film. Het is alleen een beetje moeilijk in het begin om iedereen wat te leren kennen in de film, en daardoor kan het begin wat langer aanvoelen, maar op zich wordt het dan wel plots vrij interessant, hoewel zijplotlijnen niet echt afgewerkt lijken, of dat ik hun plaats in het verhaal niet echt goed snap. Ik heb niets tegen het camerawerk, maar het bewust minimalistisch houden voor de sake of niet, daar ben ik niet zo fan van. Maar het stoort ook niet. Ik zie alleen de meerwaarde er niet van, als het anders kan. Het voelt aan als een soort gimmick. Het sterkste aan deze film blijft toch wel de acteerprestaties en de abrupte gemoedswisselingen (met de blend van humor/disturbing), en dat is waar de film op scoort, en zijn status vandaan haalt.

In zekere zin kan ik me niet aan de indruk ontdoen dat vooral voor filmstructuur Noé toch zich voor een deel heeft laten inspireren van deze film voor de film Climax. Ik kan fout zitten, en hoewel Climax eerder maximalistisch is qua visueel genot in tegenstelling tot dit minimalisme, heb ik gevoel dat qua andere aspecten, zeker de manier van de ontplooiing en de gekte deze film toch wel in de buurt komt.

Goed.

Festen betekent mijn eerste echte aanraking met de Dogma filmmakerij. Ik had vooraf niet verwacht dat deze film er onderdeel van zou zijn, en ook niet dat ik het een goede film zou gaan vinden. Zo is Festen uiteindelijk neergekomen op een dubbele verrassing en nog een toppertje afkomstig van regisseur Vinterberg.

In ieder geval wordt de hele film erg intens in beeld gebracht. De natuurlijke manier van filmen levert een beeld op dat soms eng realistisch aanvoelt. Je voelt de oprechte spanning regelmatig hangen, ondanks dat de film wel zijn theatrale personages kent. Hoe verder de film vordert, hoe minder dit een probleem wordt. De gespannen situaties blijven, maar de gemaakte momenten verdwijnen uiteindelijk.

Bijzonder aan de film is de strakke manier van editen en sterk gebruik van de camera met enkele bewegingen die ik nog nooit eerder heb gezien in cinema. Innovatief is deze Festen dus zeker, jammer van de soms iets te lelijke manier van filmen verder, waarmee ik bedoel dat veel achtergronden die mooi hadden kunnen zijn erg lelijk in beeld worden gebracht.

De film kent geen bijzonder sterk verhaal, het komt hier vooral van het acteerwerk en de spanningen tussen de personages. De uitvoering is hier alles dat telt, en ondanks dat ik had gehoopt voor iets meer wendingen weet het altijd te interesseren. De invulling mag dan ook niet bijzonder origineel zijn, het is goed in elkaar gestoken en dat kan ik enkel en alleen prijzen.

Iets aan de te lange kant en het mist wat extra's, verder is Festen absoluut een sterke film geworden die me alleen niet altijd in het verhaal kon betrekken. Interessant wel, zo'n Dogmafilm. Misschien snel nog eentje proberen, Lars von Trier bijvoorbeeld staat al langer op mijn radar met zijn eerdere films.

Niet echt mijn ding.

En dan heb ik het over die stijl. Kort op de huid, ontdaan van allerlei tierlantijntjes; maar uiteindelijk mag cinema wel meer zijn dan een lelijk geschoten, kort op de huid zittende vertoning.

Het had in ieder geval leuk geweest om wat meer te zien te hebben dan het toneeltje dat de familie hier opvoert. Toegegeven: ik heb geregeld kunnen lachen en er zitten absoluut genoeg spitsvondige dialogen en scherpe steken in. De soms wat lompere humor zoals dat al dan niet racistische liedje valt eveneens goed te pruimen.

Maar behalve dat (en ook goed acteerwerk, dat mag ook wel vermeld worden) was ik na afloop toch vooral geïrriteerd door de lelijkheid van de film. Ik apprecieer de drang die Thomas Vinterberg en een hoop gelijkgestemden toen voelden om met een soort realisme te komen, maar uiteindelijk kijk je wel gewoon naar een druk toneeltje vol absurde taferelen dus of dat dan uiteindelijk zo'n realistische film geworden is...

2,5

Opmerkelijke stijl en vormgeving, aparte cinema. Ik weet niet echt wat ik hier van moet denken. Enkele sterke scènes, maar anderzijds zit je nooit echt in het verhaal. Het voelt alsof je de hele kijkt vanop een afstand toekijkt op een onwerkelijke gebeurtenis. Onwerkelijk voelt het ook aan door de continue stroom aan onverwachte, voor mij soms weinig realistische reacties van de karakters op de toespraken doorheen de film. Vandaar een dikke 3 sterren.

Ook sinds lange tijd weer eens gezien. Blijft een superfilm waarbij je van de ene heftige emotie naar de andere wordt geslingerd. En ondanks de verschrikkingen zit er ook nog een hoop leuke humor in en af en toe geweldige dialogen en sarcasme.

Enorm aangrijpende film die je bijblijft. Een hele bijzondere film die op een unieke manier is gefilmd, waardoor je welhaast het idee hebt dat je zelf aanwezig bent op het feest.

Ik vind het acteerwerk erg sterk moet ik zeggen, zonder überhaupt van deze cast gehoord te hebben.

De haast surrealistische sfeer is erg interessant, en ook de personages hebben mij erg geboeid, met Chritian en Helene als uitschieters.

Zonder meer een aanrader voor als je van artistieke films houdt!