Flags of Our Fathers (2006)
Genre: Oorlog / Historisch
Speelduur: 132 minuten
Oorsprong:
Verenigde Staten
Geregisseerd door: Clint Eastwood
Met onder meer: Ryan Phillippe, Jesse Bradford en Adam Beach
IMDb beoordeling: 7,1 (128.836)
Gesproken taal: Engels
Releasedatum: 30 november 2006
On Demand:
- Bekijk via Pathé Thuis
- Bekijk via iTunes
- Niet beschikbaar op Netflix
- Niet beschikbaar op Videoland
- Niet beschikbaar op Amazon Prime
- Niet beschikbaar op Disney+
- Niet beschikbaar op Google Play
- Niet beschikbaar op meJane
Plot Flags of Our Fathers
"They fight for their country but they die for their friends."
Het is februari 1945. Terwijl de overwinning in Europa eindelijk in zicht komt, woedt de oorlog in de Stille Oceaan in alle hevigheid voort. Eén van de belangrijkste en bloedigste veldslagen speelde zich af op het eiland Iwo Jima. Vijf mariniers en een veldarts van de marine planten de Amerikaanse vlag op de Suribachiberg. De foto die daarvan wordt gemaakt, wordt een symbool van de overwinning. De Amerikaanse soldaten worden op slag beroemd en worden ingezet om geld bij het volk op te halen om de verdere oorlog te kunnen betalen.
Externe links
Acteurs en actrices
John 'Doc' Bradley
Corporal Ira Hayes
Corporal Rene Gagnon
Sergeant Keyes Beech
Bud Gerber
Sergeant Mike Strank
Private Ralph Ignatowski
Sergeant Hank Hansen
Colonel Chandler Johnson
Captain Dave Severance
Video's en trailers
Reviews & comments
Roger Thornhill
-
- 5579 berichten
- 2201 stemmen
Alle lof voor de intenties, maar het probleem ligt voor mij in de tweedeling van de film : de scènes over de gewetensbezwaren die de kop opsteken bij de drie soldaten en hun daaropvolgende plotlijnen zijn zeer interessant (en op zich al voldoende om een boeiende film van te maken), maar bij de invasie moet ik steeds denken aan Saving Private Ryan die een vergelijkbare landing al eerder (en "definitief") liet zien. Dus in z'n totaliteit is dit (FOOF) een ambitieuze en krachtige film die met name overzees enorme weerklank zal hebben, maar voor mij persoonlijk niet zo pakkend als gehoopt (en verwacht).
Overigens is een andere overeenkomst met Saving Private Ryan de enorme hoeveelheid bekende koppen in bijrollen, hetgeen toch een beetje afleidt van de mogelijkheid om door deze film meegesleept te worden ("o kijk, daar gaat Barry Pepper, ik bedoel de sergeant!"). En onder hen David Patrick Kelly die een eind is gekomen sinds zijn dagen als supercreep in The warriors, Commando en The crow : hier speelt hij president Truman!
luukve
-
- 247 berichten
- 658 stemmen
Ging er al niet met veel verwachtingen in, anders was ik er zeker bedrogen uit gekomen. Oorlogsfilms liggen mij niet echt (echte toppers daargelaten) omdat ze altijd de oorlogsscènes bagatelliseren en/of de gebeurtenissen ervoor of erna te vol smeren met patriottisme en cheesy clichés. Moet wel zeggen dat in deze film de oorlogsscènes behoorlijk indrukwekkend waren (CG daargelaten, maar dan kan ik wel vaak doorheen kijken), alleen alles erom heen kom niet boeien. Komt vooral omdat de film geen moeite doet om je te laten verbinden met een van de personages, ook al is er op papier een vrij interessant personage Ira. Dit heeft deels met het script te maken die ze geen diepgang geeft, maar ook door het matige acteerwerk. Het hele gejank om de oorlog heen was me allemaal te veel, en bij het einde kon ik het niet meer uithouden. Verder zat Eastwood er ook compleet naast met zijn score die veel te veel van de film deed afleiden.
1,5* voor wat aardige oorlogvoering en een op zich interessant verhaal, maar slechte executie
Movsin
-
- 7704 berichten
- 8096 stemmen
Geen meesterwerk deze film die echter, naast de klassieke battles en gruwels van de oorlog ook het accent legt op de trauma's die blijven hangen, het relatief begrip "held" en vooral de hypocrisie in het Amerikaans thuisfront waar alles in commerciële banen wordt geleid en het echte medeleven moet wijken voor show.
Duurt ook wat lang en is niet altijd heel duidelijk met de vele tijdssprongen (Tijdens, onmiddellijk na en veel later na de oorlog) en de vele acteurs.
Onceuponanytime
-
- 663 berichten
- 901 stemmen
Het typisch Amerikaans optreden in de oorlog wordt opnieuw met veel macho-gedrag en te hoge patriottisme gehalte in beeld gebracht. De inhoud rammelt door zijn flashbacks en medeleven is ver te zoeken...
Fisico (moderator films)
-
- 8353 berichten
- 4697 stemmen
Flag of our stars is een behoorlijke film met een boeiend uitgangspunt. De wereldberoemde foto van de vlaggendragers op Iwo Jima ten tijde van de Tweede Wereldoorlog wordt ontdaan van de werkelijkheid. De beroemde scène is niets meer dan een stukje propaganda, onthutsend om vast te stellen, maar op zich ook weer niet zo verrassend, want de geschiedenis staat bol van dergelijke feiten.
Eastwood slaat met deze film een geheel andere weg in en het heldendom wordt hier niet verheven tot het bovenmenselijke. Integendeel, de definitie van wat een held is, wordt in vraag gesteld en de helden in dit verhaal zijn gewone mensen zoals jij en ik, met elk hun gebreken en kwaliteiten. Geen patriottisme ook vanuit het standpunt van Eastwood, toch iets waarvan Amerikanen gek van zijn. Desalniettemin wel veel patriottisme waarbij de soldaten niet goed weten hoe ze zich moeten gedragen in het bomvolle stadion bvb. Het deed me wat denken aan de slotscène van We were soldiers waarbij een meute perslui gretig foto's nam van de stille getuigen van de strijd die reeds gestreden was. Hetzelfde gevoel ervoer ik hier: alsof het een daguitstapje was, een kermisattractie op de foor, waar iedereen deel van uitmaakt. Pure economische misplaatste uitbuiting bij momenten, gruwelijk!
Interessant was dus vooral de idee hoe geschiedenis geschreven en bepaald wordt door diegenen die het opleggen. Hallucinant was het bevel om de vlag voor de fotocamera te herplanten. Laat staan dat de strijd toen al gestreden was (ook al laat men dat uitschijnen). Om de vaart en het tempo in de film te houden werd veel gewerkt met flashbacks en herhalingen. Voor mij kwam het soms verwarrend over omdat dit te pas en te onpas gebeurde.
Ira Haynes was het meest interessante personage. Als soldaat met indiaans bloed ontkwam hij als "held" nog steeds niet aan de racistische opmerkingen in de straat. Hij kon moeilijk om met zijn nieuwe status en dit werd hem niet in dank afgenomen. De film kent ook een aantal mooie beelden: de aanval vanop zee met de duizenden schepen was indrukwekkend. Geen topper, maar zeer zeker wel de moeite. Ben benieuwd naar het volgende luik van Letters from Iwo Jima.
knusse stoel
-
- 3142 berichten
- 3751 stemmen
Prachtige film die een mooi verhaal op beeld brengt. Ook schijnt een groot deel gebeurt te zijn in werkelijkheid en sommige zaken zijn daarvan schrijnend voor de jongens die gevochten hebben in dat deel van de wereld om een einde te maken aan de 2e wereldoorlog. Beloften die werden gedaan door "grotere jongens": 'als dit allemaal achter de rug is, bel me en ik heb werk voor jou'. Indianen die dachten na de oorlog gelijk te worden gesteld aan de blanke Amerikaan. Allemaal teleurstellingen, het is zo en het blijft zo!
Misschien dat dit een deel van Clintwood's boodschap was met deze film, ik weet het niet.
De film toont in elk geval goed, hoe hard de oorlog is voor de mensen die het slagveld opgaan en de gevolgen voor de achterblijvende geliefden, families en vrienden. Deze film in de "tweeluik" over het einde van de 2e wereldoorlog op Iwo Jima, vond ik persoonlijk de beste. "Letters from Iwo Jima" sprak mij persoonlijk minder aan, ook waarschijnlijk omdat ik opgegroeid ben met Engels. Japans vind ik vaak "hard" klinken, vooral met leger taal.
Iedere keer realiseer ik mij even na een oorlogsfilm dat wij een van de weinige generaties zijn, die nog nooit een oorlog aan de lijve hebben ondervonden. En ook, hoe blij dat we eigenlijk behoren te zijn daarvoor!
Een ruime 7+ voor deze film!
cinemanukerke
-
- 1158 berichten
- 738 stemmen
We gaan verder met Eastwood en zijn studie over schuld, boete en mannelijkheid. Hier focust hij zich echter op het thema 'heroiek'. Het is zijn visie van het begrip 'held'. Als acteur weet hij immers heel goed hoe zo iets kunstmatig kan zijn, hoe zo iets enkel in perceptie kan bestaan. Er is die fantastische scene in het begin waar je eerst denkt dat je in de oorlog zit maar dan plots ontdekt (de camera gaat omhoog en onthult dat we in een sportstadium zitten) dat dit een show element is. Het plaatsen van de vlag in het kader van geldinzameling. Magistraal hoe Eastwood met die ene scene zowel zijn verhaal als zijn thema duidelijk en inventief in beeld brengt. Eastwood graaft dan dieper : enerzijds over de held : ze voelen zich zo niet, het is niet zo gegaan en hebben eigen angsten, trauma's en vinden zichzelf zwak. Anderzijds over het imago van een beeld : het plaatsen van de vlag werd gezien als een overwinning maar het was slechts een voetnoot in de oorlog, die duurde voort, mensen stierven (waaronder een paar die de vlag hielpen omhoog steken). Maar Eastwood is ook een cineast en weet wat een beeld kan doen, hoe een beeld een emotie kan oproepen. Hij doet het ook met 1 geniaal moment : tijdens geldinzameling aan receptie krijgen ze als dessert ijs in de vorm van de foto en de ober giet er bloedrode aardbeiensaus over – direct beginnen de soldaten te denken aan ginder, die oorlog, met de wreedheden, met de verminkingen. Prachtige cinema. Er is een zeer complexe vertelling die niet chronologisch verloopt, met verschillende standpunten, verschillende vertellers alsof de herinneringen aan de oorlog, aan het moment ook verwarrend zijn, ook uit verschillende perspectieven bestaat. Eastwood blijft dus ruimte laten over de precieze omstandigheden want ze worden verteld door verschillende mensen. Jammer dat Eastwood zijn punt te veel herhaald nl op het einde wordt nog eens letterlijk gezegd dat helden worden gecreëerd. Wel, we hebben dit in de laatste 2 uur in een meesterlijke film gezien.
Lovelyboy
-
- 3085 berichten
- 2260 stemmen
We shouldn't be here Doc.
Een film waar ik destijds reikhalzend naar uitkeek omdat het een film over Iwo Jima was, en één van de meest iconische foto's van de Tweede Wereldoorlog, met name oorlog in de Stille Oceaan. De film blijkt vooral een prent te zijn met de nadruk op drama, en alles wat er rond de foto en de fotografeerden gebeurde, dan dat er een heel goed beeld gebracht wordt van de letterlijk beestachtige strijd op het slechts 20 vierkante kilometer metende eiland waar in zes weken tijd praktisch 25000 man sneuvelden. Over dure grond gesproken.
Eastwood start mooi met de pijnlijke flashback van de inmiddels oude Bradley waarna de film verder gaat met drie verschillende tijdlijnen die na de helft van de film toch wel een beetje tegen beginnen te staan. Zo wordt er geswitched met de mannen voor de landing en tijdens de gevechten, de drie overgebleven mannen inmiddels weer in Amerika voor propaganda doeleinden en Bradley junior die met veteranen zit te praten. Vooral de switch van de hectische oorlogsscenes naar de twee andere lijnen voelt wat mij betreft onnatuurlijk. De nadruk ligt vooral op de drie mannen die held tegen wil en dank zijn, Hayes kampt met het typische schuldgevoel van een overlever, Bradley kampt met een soort PTSS waarbij hij constant mensen om hulp hoort roepen en vooral met de dood van Iggy lijkt te zitten, slechts Gagnon, vreselijke wijf die Melanie Lynskey trouwens, denkt een slaatje te kunnen slaan met alle aandacht, maar zo blijkt later, legt het hem geen windeieren. Vooral een tragisch beeld komt naar voren van onbegrip, een erg tweedelig beeld van de mensen thuis die totaal geen benul hebben en vooral bot racisme en neerbuigendheid richting Hayes. Generaal Vandegrift is een plaatje maar die drie heerschappen die ze eerder tegen komen kunnen er ook wat van. That's Pima Indian talk, boy, don't you know your own language? Gewoon belachelijk. De realiteit van thuis is echter wel weer de fnuikende financiële situatie, hoe dat echter aan de jongens vertelt wordt door Bud Gerber, ook een lul eerste klas, is dan weer ronduit schrijnend net als het moment met het gezin dat op de foto wil met de dan al aftakelende Ira. Zo pijnlijk.
De film draait uiteindelijk vooral om de worsteling met het heldendom en hoe vluchtig iets dergelijks is. Als oorlogsfilm schiet Flags of our Fathers echter ernstig te kort als totaal beeld van de strijd op dat eiland. Weliswaar opent de landing met correct dingen zoals de stilte bij de landing, de Jappen lieten eerst zoveel mogelijk aan land komen en landinwaarts gaan voordat ze vanuit schuilplaatsen, onderling verbonden met kilometers lange tunnels, het vuur openden en een slachting aanrichtte op de concentraties van mariniers. De eerste dagen werd er zelden een Jap gezien of een confirmed kill genoteerd. Een strijd van zes weken duurde om bolwerken als het Amfitheater, de Hanenkam, de drie vliegvelden en verschillende onherbergzame heuvels slechts bekende door een nummer, en werden er weinig tot de verbeeldende namen bedacht als de Vleesmolen of de Dodenkloof. De drie dagen die gevolgd worden rondom de Soeribatsji en de vlaghijsing staan in geen verhouding tot de slepende en moordende strijd landinwaarts. Iets wat ik persoonlijk jammer vind, maar goed Eastwood had er een andere bedoeling mee. Desondanks, ziet de gevoerde strijd, dreiging en de CGI er prima uit. Mooie beelden vanuit de schuilplaatsen en fortificaties op het strand geven aan wat voor 'deathtrap' dat eiland van de eerste tot de laatste kilometer was.
De visuele stijl valt sowieso op, niet alleen is de CGI goed, tevens werken de filters met weinig kleur op het eiland prima die een soort authentiek beeld geven. De afstand shots vanaf de vulkaan zijn ook erg mooi en in die zin heeft Eastwood wel oog gehouden voor de grootheid van het gebeuren met een zee vol vaartuigen om maar eens wat te noemen. Verder valt de muziek op als een absolute misser, het melancholieke pingeltje op de piano slaat werkelijk als kut op Dirk en kan me er niet bij voorstellen wat Eastwood daarmee in gedachten hadden. Verder vallen een aantal historische kloppende dingen op. Minister Forrestal die aan land kwam en inderdaad de vlag opeiste, de fotograaf bij de eerste vlaghijsing en de daarop volgende schermutseling met een patrouille op de rand van de krater, het getoeter van alles schepen toen de vlag verscheen, de Jappen die niet schoten tijdens de landing maar dit pas na een half uur deden, en vooral het beeld bij terugkeer van de getormenteerde en onbegrepen Hayes met recht een interessant personage. De acteurs doen het prima, een rol die de moeilijke blik van Beech op het lijf geschreven is en Phillippe laat ook zien meer dan een 'prettyboy' te kunnen zijn.
Flags of our Fathers is een prima film maar laat zich het beste zien als een drama, niet alleen zal er in Europa weinig binding zijn met dit hele gebeuren en dus de interesse minder zijn, ook had de film baat gehad bij een chronologische volgorde, tevens had een inperking qua karakters goed gedaan. Dan maar geen Bradley junior die onderzoek pleegt. Zoals gezegd, desondanks een prima film, maar qua boodschap over heroïek niet direct genoeg en als oorlogsfilm een film die maar een fragment laat zien van de werkelijke strijd.
Alathir
-
- 2067 berichten
- 1589 stemmen
Ik vond dit een mindere film dan Letters from Iwo Jima. We schakelen hier heel de tijd van oorlog terug naar de "fake" wereld waar deze heldhaftige, teruggekeerde soldaten voor geldinzameling moeten zorgen. Het zijn niet langer soldaten maar mediafiguren. Dit zie je nog altijd denk maar aan voetballers en andere sporters die marketing doen voor grote multinationals als Coca Cola of Lays Chips. Als je snapt hoe de wereld in elkaar zit dan weet je eigenlijk dat dit helemaal geen helden zijn. Helden zijn de mensen die zorgen dat andere mensen eten hebben, die zorgen dat we kleding hebben om te dragen, die zorgen dat we sanitair hebben om ons te kunnen wassen, ... en dat voor een aalmoes. Voetballers zijn de grootste schandalen van het kapitalistische systeem. Ze kunnen in feite niks (buiten sommigen tegen een bal stampen) maar verdienen wel tientallen miljoenen per jaar. Mensen die dit idolen of zelfs helden vinden zijn gewoon ontzettend gevoelig voor propaganda en brainwashing. Ik was vroeger dol op voetbal maar hoe het er tegenwoordig aan toegaat, doet me walgen. Geen enkele match kijk ik nog.
Clint laat zeker goed zien dat deze soldaten zich geen helden vinden. Langs de ene kant vinden ze ook niet dat ze het echt verdienen, buiten Rene dan misschien, omdat ze niet eens de oorspronkelijke vlag hebben geplaatst. Langs de andere kant wou oa Ira de Indiaan gewoon blijven leven door de kogels te ontwijken. De beste marinier is gesneuveld zei hij zelf. Ondanks dat de moraal van de soldaten tijdens en na de oorlog goed worden bestudeerd, vond ik het steeds op en neerspringen vervelend voor het tempo van de film en voelde het verhaal fragmentarisch aan. Ik werd nergens echt overdonderd al zit de boodschap van de film op zich wel slim in elkaar.
Phantasm
-
- 6686 berichten
- 6613 stemmen
Film met indrukwekkende oorlogsbeelden, maar geen echt meesterwerk.
macrobody
-
- 2167 berichten
- 1801 stemmen
Net zo goed als de tegenhanger Letters from Iwo Jima, maar met een heel andere invalshoek. Hier speelt het verhaal zich grotendeels af in Amerika met flashback naar de strijd op Iwo Jima. Omdat het eigenlijk een anti helden verhaal is wordt deze film waarschijnlijk lager gewaardeerd. Men houdt niet zo van de realiteit waar niemand wint in een oorlog. Het is ook zo onnodig, maar goed, als je de mensen maar bang genoeg maakt slikken ze alles. Ik vond de vondst met de vlag briljant om dat het mooi aangaf waar het eigenlijk om draaide. Propaganda en geld. Ook de scenes met Hayes gaven wel aan wat er zo verschrikkelijk mis is in Amerika. Wel Ok om jongens van Indiaanse afkomst te laten vechten voor je land maar wel weigeren in een café. Zelfde verhaal tijdens Vietnam overigens, maar toen was de zwarte bevolking de klos.
macrobody
-
- 2167 berichten
- 1801 stemmen
We shouldn't be here Doc.
slechts Gagnon, vreselijke wijf die Melanie Lynskey trouwens, denkt een slaatje te kunnen slaan met alle aandacht, maar zo blijkt later, legt het hem geen windeieren.
je bedoeld het tegenovergestelde. Geen windeieren leggen betekent dat het veel financieel voordeel oplevert wat dus niet zo was. FYI
Flavio
-
- 4477 berichten
- 4740 stemmen
Nadat Eastwood eerder al afrekende met het Wilde Westen, richt hij nu zijn 44 Magnum op valse oorlogsromantiek. Eastwood, de laatste jaren zelf toch ook niet vies van heroïek, portretteert de "helden" van Iwo Jima, terwijl hij de heldenverering, en de uitmelking daarvan, stevig bekritiseert. Het levert een bij vlagen sterke film op, met name de oorlogshandelingen doen denken aan de beste scenes uit Saving Private Ryan, maar het drama daaromheen is helaas wat matig. Geen enkele acteur weet tot grote hoogten te stijgen, en wat ook niet helpt is de structuur waarin de zoon van een van de helden diens oude strijdmakkers interviewt om meer over zijn vader te weten te komen. Maar die tijdsprongen verlopen niet vlekkeloos en voegen ook niet veel toe. Toch een interessante kijk over de totstandkoming van die iconische foto, wat al met al een combinatie is van geluk, timing en vooral storytelling, waarbij het fotomoment zelf buitengewoon on-glorieus, zelfs wat banaal is te noemen.
Pre- en sequels
Letters from Iwo Jima
2006
267 reacties
Het laatste nieuws
Rebel Wilson doet boekje open over wangedrag 'Borat'-acteur Sacha Baron Cohen, Austin Butler speelt alcoholverslaafde oud-honkballer | MovieMeter Recap
'Red Oaks' op Prime Video snijdt serieuze onderwerpen aan met veel humor: 'Dit verdient een cultstatus'
Welke films worden vanavond uitgezonden op televisie?
Eerste trailer uitgebracht van nieuw seizoen 'Mayor of Kingstown' met Jeremy Renner die is teruggekeerd na zijn heftige ongeluk
Bekijk ook
Der Untergang
Oorlog / Historisch, 2004
1.636 reacties
Changeling
Mystery / Misdaad, 2008
810 reacties
Senna
Documentaire / Biografie, 2010
157 reacties
Cinderella Man
Biografie / Sport, 2005
341 reacties
Taegukgi Hwinalrimyeo
Drama / Oorlog, 2004
308 reacties
Zwartboek
Thriller / Oorlog, 2006
3.473 reacties
Gerelateerde tags
japantweede wereldoorlogsterven en doodpacificpacific wariwo jima post-credits sceneduringcreditsstingerjaren 40
Nieuwsbrief MovieMeter
Het laatste film- en serienieuws per e-mail ontvangen?
Populaire toplijsten
- Top 250 beste films aller tijden
- Top 250 beste sciencefiction films aller tijden
- Top 250 beste thriller films aller tijden
- Top 250 beste familie films aller tijden
- Top 250 beste actie films aller tijden
- Top 100 beste films van de laatste jaren
- Top 100 beste films op Netflix
- Top 100 beste films op Disney+
- Top 100 beste films op Pathé Thuis
- Top 50 beste films uit 2020
- Top 50 beste films uit 2018
- Top 50 beste films uit 2019
- Top 25 beste films in het Nederlands
Corporate & Media
Realtimes | Publishing Network
Innovatieweg 20C
7007 CD, Doetinchem, Netherlands
+31(315)-764002
Over MovieMeter
MovieMeter is hét platform voor liefhebbers van films en series. Met tienduizenden titels, die dagelijkse worden aangevuld door onze community, vind je bij ons altijd de film, serie of documentaire die je zoekt. Of je jouw content nou graag op televisie, in de bioscoop of via een streamingsdienst bekijkt, bij MovieMeter navigeer je in enkele klikken naar hetgeen dat voldoet aan jouw wensen.
MovieMeter is echter meer dan een databank voor films en series. Je bent bij ons tevens aan het juiste adres voor het laatste filmnieuws, recensies en informatie over jouw favoriete acteur. Daarnaast vind je bij ons de meest recente toplijsten, zodat je altijd weet wat er populair is op Netflix, in de bioscoop of op televisie. Zelf je steentje bijdragen aan het unieke platform van MovieMeter? Sluit je dan vrijblijvend aan bij onze community.
Social media
Realtimes | Publishing Network
- Registreer |
- Contact ons |
- Over ons |
- Adverteren |
- MovieMeter Films Wiki |
- Series Wiki |
- Algemene voorwaarden en privacybeleid |
- Consent wijzigen |
- RSS Feeds |
- API
© 2024 MovieMeter B.V.