La La Land (2016)

Komkom, het hoeft er niet ingewreven.

Dat heb ik al gedaan

Niet ingewreven? Elke sneer naar Emma Watson (ook onbedoelde) moet er worden uitgeslagen! Van godinnen blijf je af, en al helemaal van de oppergodin.

Leuke film, maar niet Oscar waardig.

Manchester by the Sea zooo goed!

na und, Woland? en Manchester?

Niet echt in de gelegenheid om heel uitgebreid te reageren, maar: ik vond La La Land erg sterk geacteerd met fijne chemie tussen Stone en Gosling, mooi geschoten ook. Maar qua verhaal was het toch weinig boeiend en ik blijf een hekel hebben aan de musical- en danselementen die hier toch vaak terugkomen.

Manchester was een deprimerend brok ellende, in de goede zin van het woord. Casey Affleck uitstekend, en de vertelstructuur hielp echt om de film interessant te houden - dat er iets mis is met Lee en dat hij op een bepaalde manier berucht is daar in Manchester, dat is al heel snel duidelijk, maar de uitleg komt langzaam en hakt er ook echt in. Toffe New England-beelden, en geen Hollywood-afwikkeling van het verhaal, al vond ik wel dat de film tegen het einde een beetje minder werd. 4.0 dus.

Een grote teleurstelling en een vreemde gewaarwording; waar Chazelle met de slotmontage kritiek wil leveren op de idylle van de klassieke Hollywood musical (een kritiek die circa 40 jaar na Bob Fosse als mosterd na de maaltijd komt), stipt ie eigenlijk datgene aan wat er aan zijn eigen filmmusical mankeert/ontbreekt.

En fuck CGI.... Hoe underwhelming was die dans in de sterrenhemel wel niet?! Doe dan gewoon maar weer Gene's en Fredjes die echte danskunsten vertonen tegen handgemaakte decors en binnen/op overweldigende gebouwde sets. Dit werkt gewoon niet. Ik heb een hekel aan het CGI tijdperk! (en Kong: Skull Island gisteren was helemaal erg met al die toneelstukjes opgevoerd voor green-screens).

Geweldige film, heb er enorm van genoten!

Ben je romantisch aangelegd, dan zal je ongetwijfeld deze Muziek / Romantiek film goed, mooi en leuk vinden. Zelf ben ik dat niet, maar desondanks heb ik me er nog redelijk mee weten te vermaken. Daarbij wel de kanttekening, dat er zodra er gezongen (en dat gebeurde best veel) of gedanst werd, ik gelijk begon vooruit te spoelen, want ik heb een hekel aan gezang en gedans in films.

Het verhaal (draait om liefde, passie, dromen, carrière, ambitie, tegenslag en doorzettingsvermogen) is eerlijk gezegd behoorlijk clichématig, maar zit toch wel mooi in elkaar en dat komt door de twee hoofdrolspelers, te weten Emma Stone (in de rol van Mia die actrice wil worden) en Ryan Gosling (in de rol van Jazz pianist Sebastian, die graag zijn eigen Jazz-club wil hebben), die deze relatief eenvoudige film naar een hoog niveau tillen en ze hadden ook zichtbaar veel plezier in het maken van deze film en ook in elkaar. Normaal gesproken ben ik geen liefhebber van Emma Stone, maar in deze film kon ze me zeker bekoren en ze zag er ook wel mooi uit (o.a. omdat ze veelal rondloopt met kleurrijke jurkjes). Visueel gezien gezien werd overigens alles mooi in beeld gebracht en o.a. de decors op de locaties Los Angeles en Hollywood waar het verhaal zich afspeelt.

Het verhaal is opgebouwd uit 5 jaargetijden en wel in de volgorde, Winter (30 minuten) -> Lente (30 minuten) -> Zomer (15 minuten) -> Herfst (30 minuten) -> Winter (15 minuten) en de laatste dan 5 jaar later. In deze 5 jaargetijden draait het om Mia en Sebastian en dan met hun introductie en eerste kennismaking (Winter), het verliefd worden op elkaar (Lente), hun carrières en in eerste instantie vooral die van Sebastian (Zomer), relatieproblemen i.v.m. hun carrières die niet lopen zoals gewenst/gedroomd (Herfst), de toekomst van Mia en Sebastian (Winter). Het laatste jaargetijde is behoorlijk clichématig wat betreft hun carrière, maar zeker niet qua verhouding met elkaar (Mia is inmiddels getrouwd met iemand anders en heeft ook een dochtertje) en daarom is deze film wel niet één en al clichématig. Wat dat betreft geeft deze film eigenlijk als boodschap af, dat carrière en ambities wel eens voor liefde gaan. Het laatste jaargetijde vond ik overigens best mooi en mede omdat je daarin via een flashback/droom te zien krijgt hoe het ook anders het kunnen lopen. Omdat daarin wel werd gedanst, heb ik dat wel gedeeltelijk vooruit zitten te spoelen

Het verhaal zit best luchtig (zeker ook met de nodige dramatiek) in elkaar en hier en daar valt er ook wat te lachen en dat vooral in het begin van het verhaal. Geweldig was daarbij de discussie (beter gezegd de dialogen) tussen Sebastian en clubeigenaar Bill (gespeeld door J.K. Simmons, die een hele kleine rol heeft in het verhaal) wat betreft de te spelen muziek in zijn club en ook de gevolgen (ontslag van Sebastian) daarvan enige tijd later, als Sebastian zich daar toch niet aan houdt. Ook is het wel geinig om te zien dat Sebastian zich verlaagd heeft (om toch aan wat inkomsten te komen) en op een feest jaren 80 muziek op verzoek speelt van de bands "a-ha" en "A Flock Of Seagulls" (het nummer van deze band wordt overigens bewust aangevraagd door Mia als een soort van terug-pak actie en ze deed dat heel leuk en het was ook heel leuk om te zien).

Hoewel ik verwacht had dat deze Muziek / Romantiek film helemaal niets zou zijn voor mij (daar leek het in de eerste 15 minuten ook sterk op en toen was ik aan het twijfelen om te stoppen of om verder te kijken en dat laatste heb ik dus gedaan), heb ik me er toch nog redelijk mee vermaakt en dat komt puur en alleen door de goede, leuke en mooie rollen van de twee hoofdrolspelers Emma Stone en Ryan Gosling. De film duurt precies 120 minuten, maar omdat ik vrijwel alle zang en dans scenes vooruit heb zitten te spoelen, heb ik hem waarschijnlijk bekeken in circa 90 minuten.

Mooie. Soms hoef je niet meer te zeggen.

Van een film met 14 nominaties verwacht ik echt wel wat meer dan dit.
Die 14 nominaties zeggen meer over Hollywoord dan over deze film..dit is heel middelmatig. Mooie beelden, goede muziek, maar geen verhaal en daardoor enorm saai en kabbelend.
Ik snap de oscars voor beeld en geluid, maar verder..je mist niets.

Musical voor beginners. Ik lees vooral positieve commentaren van mensen die beginnen met 'Ik hou normaal niet van musicals, maar deze is wel leuk'. Als La La Land de deur kan openen voor musicals is dat mooi meegenomen, maar het is ook niet meer dan een deur.

Geen kritiek op verhaal, dat hoeft niet groots te zijn. Dit genre vraagt vooral aankleding, sterke regie en een visueel plaatje. Net dat wat La La Land toch wel mist. Er wordt verwezen naar Singin' in the rain, vooral om dat die film zelf ook een ode aan Hollywood was. Maar daar straalde de energie van de spelers. Gene Kelly zat deels als regisseur mee aan het stuur om de choreografieën te leiden. Je hebt eigenlijk twee soorten musicals. Die rond de liefde voor het vak en verfilmingen van Broadway. La La Land zit in de eerste groep met twee figuren die het willen maken in Hollywood. Maar daar wringt al het schoentje. Veel passie hebben de figuren niet. Emma Stone valt best nog mee, maar kan niet tippen aan de groten. Gosling is misplaatst.

In de film wordt kritiek gegeven op de oude jazz, dat je mee moet gaan met je tijd. Terwijl Sebastian net een passie heeft voor de oude glorie. De film blijft ook tussen die twee keuzes zitten. Ofwel vernieuw je het genre, ofwel doe je een gepaste ode aan de oude Hollywood musicals. La La Land zit er duidelijk tussen.

Visueel is het ook weinig creatief. Die seizoenen zijn een magere kapstok en het is hier en daar letterlijk en figuurlijk een gepaste spotlight als één van hen wat meer (jawel) belicht wordt. Voor een film over de passie voor muziek en film mag je toch meer verwachten. Het einde maakt nog wel iets goed. Maar zoiets heb ik ook al gezien in The Muppet Movie.

Geef mij maar goed gechoreografeerde musicals als West Side Story, Singin' in the Rain, Footloose, The Red Shoes en zelfs modernere musicals als Les Misérables, Sing Street of Phantom of the Opera. Ofwel mensen die hun passie achterna gaan, zoals The Black Swan, Whiplash, 8 Mile of zelfs Step Up.

La La Land is eerder een muzikale romantische komedie geworden, ipv een musical. Maar voor mensen die niet houden van musicals is dat goed nieuws natuurlijk. Hopelijk vinden ze de weg naar de echte parels.

Alles bij elkaar had ik er geen moeite mee gehad als de beruchte fout tijdens de laatste oscaruitreiking nooit hersteld was geworden(het leven is toch het mooist als de illusie in stand word gehouden, nietwaar? ). La La Land vond ik eigenlijk toch ook wel beter dan het wat overschatte Moonlight. La La Land is een goede, maar geen perfecte film, maar heeft wel de uitstraling van een hele grote Hollywoodfilm, terwijl Moonlight een geslaagd filmhuiswerkje was.
De film van Chazelle heeft een schitterende eerste helft, en de laatste tien minuten zijn werkelijk prachtig(kon wat mij betreft wedijveren met het mooi droevig einde van Splendor in the Grass). Probleem van deze film is dat het ergens halverwege, als de nadruk ligt op de relatieproblemen van het centrale duo , behoorlijk inzakt en zelfs een beetje vervelend word. Bovendien zijn niet alle songs helemaal overtuigend. De meeste liedjes zijn aardig gedaan, maar ik had niet het gevoel dat we ons deze muzikale onderbrekingen nog heel lang gaan herinneren. Maar door het kleurrijke, creatieve begin en de gedenkwaardige eindspurt heb ik toch een goede, redelijk originele film gezien, die ik over een paar jaar best nog een keer wil bekijken. Stone is voor mij trouwens de grootste verrassing van La La Land. Tot dusverre niet meer dan een degelijke actrice, maar hier gaat ze qua emoties lekker los, en de prijzen die ze hiervoor ontving zijn dan ook terecht. Gosling geeft goed weerwerk maar van hem zijn we dat min of meer gewend, heeft al met al echt nog betere rollen gespeeld, en blijft uiteindelijk wat in de schaduw van zijn tegenspeelster.

Bla Bla land, geen film voor mij "boring, boring, boring". Dat deze film 6 Oscars heeft gewonnen is voor mij een raadsel. Heb de film nog maar net uitgekeken. 2.0

Yep, blijft ook bij herziening kaarsrecht overeind staan. Sterker, hij wordt alleen maar beter thuis op de bank met een biertje en de stereo voluit.

Emma Watson een oppergodin? Is dat niet een beetje overdreven. Wat heeft dat meisje tot nu toe gedaan om die status te mogen bekleden?

Mooiste vrouw op aarde (zonder overdrijven), zeer goede actrice, voorvechter voor vrouwenrechten... Prachtig mens.

@Zwolle84, volgens mij ben je verliefd op haar

Dat weet ik wel zeker. Tot over m'n oren.

Maar dat maakt haar nog geen oppergodin.

't Is anders best een bostrol met een eendebek. En ze slist. En heeft cup theezakje.

Charmeur...

Even compenseren voor de extreme lof

En ik dacht nog wel dat we het over Emma Stone hadden (alhoewel oppergodin ook bij haar wat overdreven is). Emma Watson is een leuke actrice (zeker in Perks), maar ik zie het speciale nog niet. Gelukkig kunnen smaken verschillen. Ik heb zelf sinds Lost in Translation een zwak voor ScarJo en moet al haar films zien (zelfs de iets mindere).

Helemaal niets voor mij

Zes Oscars is niet mis (Veertien nominaties). Toch is ‘La la land’ niet die perfecte film waar veel cinefielen hem voor houden.
‘La la land’ is een oude aan de oude musicals die in de 20e eeuw decennia lang bepalend waren voor het bioscoopbezoek en breekt hij een lans voor die nostalgie die daar mee gepaard ging. Gemaakt in de 21e eeuw en gebruikmakend van de moderne technieken lijkt Chazelle te zeggen dat die ouderwetse musicals af hebben gedaan, net zoals hij jazzmusicus Keith (John Legend) hetzelfde over jazz laat zeggen, als ie tijdens de repetitiescène voorgeprogrammeerde samples gebruikt. Dit standpunt wordt nog duidelijker gemaakt als hij actrice Mia (Een werkelijk fabuleuze Emma Stone) langs de inmiddels bioscoop rijdt, waar zij onlangs met jazzpianist Sebastiaan (Ryan Gosling) naar ‘Rebel without a cause’(1955) heeft gekeken en nu gesloten blijkt te zijn.
Het is fenomenaal hoe Stone van begin tot eind door de film weet te beheersen met zo een houten klaas als Gosling als tegenspeler. De Oscar voor Stone lijkt mij meer dan terecht. Ze sprankelt door de film heen.
Waar wringt dan de schoen? ‘La la land” wil op alle punten te graag een musical zijn met zijn suiker zoete gekleurde decortjes en het lijkt er op dat regisseur Damien Chazelle geen kans opbenut laat om zijn spelers een paar danspasjes te laten uitvoeren (Zelfs J.K. Simmons moet er in de finale even aan geloven). Met zijn kunstmatige belichting, gekleurde kostuums en een overdaad aan choreografietjes is het allemaal te veel van het goede.
En dan het slot: Chazelle begint opeens te goochelen door tijden door elkaar te gooien en fictie en werkelijkheid te mengen, waardoor je als kijker opeens het spoor bijster raakt;. Wil Chazelle daarmee een diepere psychologische laag aanbrengen?
Hiermee verwordt ‘La la land’ tot een deceptie en doet daarmee toch vooral verlangen naar die echte oude MGM musicals uit de jaren 50/60 van de vorige eeuw, toen films nog gewoon met de camera gemaakt werden in plaats van op een computer.

Ik had al kunnen raden dat het waarschijnlijk niets voor mij zou zijn maar het is eigenlijk zelfs zwaarder tegengevallen dan ik dacht. Nadat ik Whiplash een erg goede film vond, was dit een echte ontgoocheling. Het ligt totaal niet aan de regie, visueel is het nog wel hoogstaand maar ik vond het allemaal zo random. En ik wil het woord liever niet gebruiken, maar o zo cliché. Na het eerste kwartier dacht ik van waar slaat dit nu op. Ik wist dat Gosling en Stone de hoofdrollen spelen maar hun "verhaal" komt pas erg laat op gang. Oké ja, hier en daar zit er nog wel iets grappigs in maar ik had gewoon het gevoel dat er niets maar dan ook niets gebeurde. Er komt ook nog leuke muziek in van vroegere tijden maar wat ze zelf bedacht hebben is meestal niet om aan te horen. Jazz is bovendien ook totaal niet mijn ding, echt verschrikkelijk vind ik dat.
Soit, ik heb het geprobeerd.

Kleine teleurstelling.

Ik was wel een redelijke liefhebber van Chazelle zijn debuut. Leek nog wat ruw maar ik zag genoeg potentie. Dit is helaas niet de volgende stap. Hij overspeeld een beetje hoe ver hij is als regisseur. Hij gaat nu wat meer spelen met one track shots. Maar hij is zeker geen PT Anderson dat moge duidelijk zijn. Je voelt wat hij met zijn dop geprobeerd heeft maar het mist een bepaalde verfijndheid.

Hij weet een redelijk filmpje te maken maar je kan je oren en ogen toch niet sluiten voor alle lof. Het hangt een beetje als een zwaard boven de film. Telkens denk je is dit waar al die fuzz over was? Heel gek is de fuzz niet eens. Het is voor een simpele crowdpleaser. Doordat het wat odes brengt aan het oude Hollywood zijn de critici ook zo om je vinger gebonden.

Chazelle word op het schild geheven. Ik ben bang dat het toch wat te snel is. Ik zie hier geen Aronofsky of PT Anderson lopen.

3 kleine sterren.

Tgoh, wat heb ik eigenlijk gezien. Ik weet niet eens wat er gebeurd is. Er is amper een verhaal, behalve een klein plotje om de mensen die in het vak zitten tevreden te stellen. Het doet me erg denken aan Birdman, want daar heb je dat ook. Het werd mooi uitgevoerd, maar wat werd uitgevoerd. Het enige dat ik weet is dat Gosling in een jazzband zit en een clubje wou oprichten omdat jazz tanende is (wat van de regisseur afkomstig gezien zijn voorliefde, en dat Emma, de actrice, een casting, en dat is al. Het is ook lang en moeilijk om de aandacht er bij te houden. Ik heb de film in twee keer moeten kijken, omdat het niet ging en ik mijn ogen wou uitduwen uit verveling. Ik wou deze film echt wel graag zien, en ik keek er zelfs naar uit, maar neen, het ging niet. De dialogen waren ook ingewikkeld, en lastig om te volgen.

En toch werd het mooi gefilmd, en op een unieke wijze (dynamisch, een achtergrond dat beweegt, kamers en gangen die inventief werden gebruikt). Er werd een zeer mooi kleurenpalet gebruikt. Het deed me wat denken aan Inherent Vice (filmsfeer en mise-en-scene) en eigenlijk ook wel The Neon Demon (scènes buiten) of een Birdman (hoe de ruimte wordt gebruikt). Een beetje style-over-substance. Muzikaal ook mooi, hoewel niet mijn stijl en ik effectief vond dat er in Disney mooier werd gezongen. Het is alleen jammer dat dit zo tegenviel, en met de beste wil van de wereld, maar neen het ging niet en ik heb er niet van genoten. De film gaat niet voldoende over de wereld waarin ik leef, en inleving of aanspreking van mijn emoties ontbreekt op een dusdanige manier. Het is een film voor de mensen die zich thuis voelen in de showbizzwereld. Een van Hollywood, voor Hollywood. Eigenlijk legt deze film pijnlijk de breuk bloot tussen deze en onze wereld.

Ergens zag ik de bui wel aankomen, anders had ik hem wel gezien in de cinéma, maar ik durfde niet uit schrik voor exact dit scenario.

Ik kan je betoog grotendeels wel volgen - gewoonweg jouw film niet, La La Land lijkt toch echt een duidelijk gevalletje Love or hate té zijn. Maar wat vond je ingewikkeld aan de dialogen, TornadoEF5? Daar kan ik me als enige echt weinig bij voorstellen.