McCabe & Mrs. Miller (1971)

Meer dan zintuigstrelend huwelijk tussen de cinematografie van het huis van Altman en het indringende melodiewerk door Leonard Cohen. De openingsscene is in dit verband waarschijnlijk betrapt op mooiste uit de filmgeschiedenis ooit, waarbij de camera zijdelings langs schilderachtig mooie sparren voorbijzweeft en zo langzaamaan de intrede van het hoofdpersonage rustig in beeld zet, geheel rijmend op Cohen's mistroostige 'The Stanger Song'. Hoewel Altman erop stond het een Anti-western te noemen zijn de tegenstrijdigheden beperkt. Zo is de harde overlevingsstrijd in een opportunistische wereld die steeds kapitalistischer wordt op zich niks nieuws, die al menig maal te genieten viel in de betere spaghettiwestern.

Belangrijkste verschil zit in de invulling van de karakters, die zich eerder bang of laf zullen tonen dan de stocijnce zelfzekerheid bezitten van een doorsnee Leone-figuur. Wannabe's willen zich bewijzen, wat weleens een geniaal fragment wil opleveren inclusief gratis kopstoot. Regen en sneeuw werden zelden zo fraai in beeld gebracht, en misschien zelfs ook wel wind, welke allemaal extra ondersteuning bieden aan de eergenoemde gesettelde vibe van mistroostigheid.

Een genietbare, zeer sfeervolle klassieker met jaarlijkse herkijkwaarde.

“If a man is fool enough to get into business with a woman, she ain't going to think much of him.”

Sterke klassieker. McCabe & Mrs. Miller straalt een echte Western sfeer uit, terwijl het eigenlijk niet heel veel klassieke Western elementen heeft. Weinig heroïek, niet al te veel schietpartijen of standoff’s, en geen stoer voor zich uitkijkende helden.

John McCabe is een ondernemer en een slim zakenman, maar ook een lafaard en iemand die niet schuwt om een tegenstander in de rug te schieten. Beatty en Julie Christie zijn een geweldig duo, en het is intrigerend om te zien hoe ze een succesvolle onderneming uit de grond stampen onder zware omstandigheden. Audiovisueel laat regisseur Robert Altman zijn klasse zien en vooral het (nogal overheersende) nummer van Leonard Cohen zorgt voor een authentieke sfeer. Het laatste gedeelte is geweldig, en vooral het feit dat het leven bijna achteloos verder gaat staat in schril contrast met hoe het met McCabe afloopt. Schitterend gedaan.

Een western, maar toch ook weer niet helemaal. Qua sfeer en setting voelt het zeker aan als een western, maar het verhaal heeft een stuk minder weg van een klassieke western. De sfeerzetting, locaties en soundtrack zijn goed. Met het verhaal kon ik een stuk minder. Al te boeiend werd het niet echt. Het acteerwerk van hoofdrolspelers Beatty en Christie is degelijk. De overige rollen maken weinig indruk. Sfeer technisch in orde, het plot boeit echter lang niet altijd.

How Robert Altman’s Anti-Western Classic ‘McCabe & Mrs. Miller’ Aged Like Fine Wine

70s Western.

Zag ik laatst maar weinig ontypische Westerndingen in Johnny Guitar, was dat in deze film toch wel anders. Het is een film die iets meer steunt op drama en wiens personages minder stereotype zijn. Altman is ook een iets betere verteller dan de meeste Western regisseurs.

Daar staat wel tegenover dat de 70s look een complete eyesore is en ook de soundtrack niet te pruimen valt. Moet volgens mij ook wel duur zijn geweest, want elke vrije 5 seconden wordt er wel zo'n nummertje ingezet, soms fade het ook gewoon weer weg. Het zijn keuzes waar ik echt helemaal niks van begrijp.

Het plotje houdt de aandacht nog wel vast, ook Beatty doet het best naar behoren trouwens. Het is niet voldoende om er een goeie film van te maken, daarvoor staat het véél te ver van al wat mij boeit in cinema, maar het is ook zeker niet de slechtste western die ik al gezien heb.

1.5*

In deze week van vriestemperaturen en winterlandschappen een 'sneeuwfilm' zien. Ik doe mee ! In mijn verzameling pik ik er McCabe and Mrs. Miller uit (de finale is in elk geval een geweldig sneeuw moment). Ik heb de film reed een tweemaal gezien maar ik vond het niet de beste Altman. Teveel een meanderende vertelling en het anti western aspect zag ik ook niet. Maar misschien dat ik deze avond een ander oordeel zal hebben. Immers, er is nu een gelijkaardige context binnen en buiten. Nu ik erover nadenk, dit is een filmexperiment. De beoordeling van films is niet alleen gebaseerd op filmelementen als verhaal, emotie (intern) maar zou misschien ook kunnen beïnvloed worden door een parallel universum in en naast het scherm (extern). Kan een film waarin sneeuw voorkomt beter worden als je ernaar kijkt met buiten een sneeuwlandschap ? Ik kan hier misschien wel in de wetenschapsrubriek van de encyclopedie terecht komen; Of een Nobelprijs. Zou zo maar eens kunnen. Maar eerst kijken naar McCabe and Mrs. Miller. Wordt vervolgd.

Tuurlijk helpt sneeuw. Heb afgelopen zondag The Thing, The Great Silence en The Ballad of Narayama gezien. Waren fantastisch! Dank voor de tip. Ga dit weekend McCabe herzien

Uzelf meteen ook van wat blikjes Cara pils of (slechte) whisky voorzien zou ik zeggen, Basto

Een fantastische beleving. Terwijl Beatty zich doorheen de sneeuw ploetert op weg naar zijn noodlot, is er buiten een mooi sneeuwlandschap te zien waarin de ijspegels aan de omheiningen hangen. De film stijgt dankzij het passend dekor boven zichzelf uit en krijgt een 3.5 sterren. Altman is hier zijn stijl aan het vinden met sequenties in het verhaal die eerder sfeer dan plot moeten vertellen (de man die twijfelt om zijn baard te scheren, de huiselijke taferelen onder de prostituees, de naïeve vriendelijke cowboy die in feite niet thuis hoort in het Wilde Westen , etc). Vertellen doet Altman dus aan de hand van snapshots geholpen door de magistrale fotografie van Zsigmond en de liederen van troubadour Leonard Cohen. Maar daardoor geraakt de thematiek ondergesneeuwd (ja, we blijven in het moment) . Het anti western aspekt zit ergens 10 graden onder nul en de clash tussen ondernemer en multinationals schaatst zichzelf in een doodlopend zijweggetje. Maar ik ga de film zeker opnieuw bekijken. Alleen zal ik moeten wachten om de film fantastisch te vinden op de volgende winterprik.

Toen ik vanochtend Leonard Cohen op de radio voorbij hoorde komen, kreeg ik enorme zin om deze te herzien.

Wat blijft dit toch een heerlijke film over het einde van het wilde westen en de opkomst van corporate Amerika. Iedereen die zich zorgen maakt over de Big Reset, moet deze film maar eens kijken. Die reset is al ruim 100 jaar geleden ingezet. Winner takes all!

Verder heeft het wilde westen er nog nooit zo grauw uitgezien. Prachtige fotografie en art direction en een fijne soundtrack maken dit een tijdloos meesterwerkje.

Dikke 4,5