McCabe & Mrs. Miller (1971)

Ja, uiteindelijk is sfeer alles! Die is zo overheersend in deze film. Waardoor je bijna zou vergeten hoe grappig hij is. Met name het eerste uur is lachen geblazen hoor!

Matig verhaal, maar prachtige beelden die een geweldige, zeer authentieke sfeer creëren.
Heel sterke rol van Julie Christie en in iets mindere mate van Warren Beatty.
Normaal gesproken heb ik niet zo veel op met de films van Robert Altman, maar dit vind ik een van zijn betere werken.

Best leuk zo'n winterse western als McCabe & Mrs. Miller. Het is ook nog een redelijk conventionele film van regisseur Altman geworden, dus met een duidelijk verhaal, dat ook typisch western is: Warren Beatty komt in een stadje terecht en zet daar zijn bordeelbusiness op. Net als alles goed lijkt te gaan, komen er meer kapers op de kust. Beste gedeelte van de film was het lekker lange en mooie slot .

Een wat tegendraadse western die ondanks een heel andere aanpak dan de meeste westerns, toch een goeie sfeer kan opbouwen. Beatty en vooral Christie zijn geweldig in deze film. Vlak voor deze film heb ik 'My darling Clementine' gezien met Henry Fonda wat helemaal anders is en toch vele gelijkenissen vertoont. Het verhaal in de film is niet zo sterk, De film moet het vooral van de sfeer hebben en de moeilijke relatie tussen McCabe en Mrs. Miller. De aanpak van Altmann is niet helemaal mijn ding. In M.A.S.H. geeft hij de film een ondertussen gedateerde look en hier is dat bijna ook het geval. Met de sneeuw en de muziek van Leonard Cohen past die aanpak hier beter.

Schitterende sfeerwestern over het tegengaan van agglomeratie en behouden van onafhankelijkheid. Het kleine bakkertje versus de grote supermarkt. Over ondernemerschap, liefde en passie.

Vond het echt schitterend en meeslepend. Vooral de fotografie was uniek. kleine 4,5*

Bob bouwt een film.
En wat voor één.

Een film als een americana song (en eigenlijk niet als een Leonard Cohen-song, naar mijn gevoel), waarin een verhaal niet verteld wordt omdat het sensationeel of romantisch is, of om ons te vermaken met interessante plotwendingen en een vernuftige pointe. Sterker nog, er wordt ons niets verteld, méér dan dat de focus staat op de couleur locale, het uiterlijk voorkomen en de handelingen op zichzelf van figuranten en hoofdpersonages binnen die setting.

In het kader dat Altman bouwt, krijgen (en nemen) Warren Beatty en Julie Christie de ruimte om hun personages om te zetten in mensen van vlees en bloed, die, zoals iedereen, hun lot ondergaan onder invloed van karakter en omstandigheden. En dat tegelijkertijd wèl en nìet zelf doorhebben.

Dit onrechtstreekse, terloopse en onnadrukkelijke 'vertellen' heeft als schijnbaar paradoxaal effect dat Altman bij momenten een spanning weet te creëren die anderszins (in dit toch niet heel bijzondere verhaaltje) nooit naar voren was gekomen. De personages worden levende mensen voor je, en geen bordkartonnen dragers van een verhaal.

In de prachtige en meeslepende eindsequentie in de sneeuw wordt deze film echt in volle glorie een Amerikaans verhaal, waarin de individuele en collectieve geschiedenis op briljante wijze in elkaar gevlochten worden, maar ook geschetst als onvermijdelijk uiteenlopend. Er is wel collecitiviteit, en er is zelfs gemeenschapszin, maar het individu is uiteindelijk toch alleen, op zichzelf teruggeworpen.

Het deed me gek genoeg denken aan het einde van Once upon a time in the west (die in zijn schitterend melodramatische kitsch en theatraliteit zo'n beetje het tegenovergestelde is van deze film), waarin Jason Robards in een greppel ligt te creperen terwijl tegelijkertijd in levendige bedrijvigheid de uit de grond gestampte stad verbonden wordt aan de spoorlijn uit het oosten.

Het ontmythologiserende en antiromantische karakter van de film deed me ook denken aan twee van mijn andere favoriete 'westerns': High Noon en Unforgiven. Maar die films, hoe goed ook, zijn veel explicieter en éénduidiger, drijvend op één of enkele ideeën. McCabe & mrs. Miller heeft iets organisch en authentieks, wat het daarmee voor mij tot de (nog) betere film maakt.

Vandaag te zien op TV > TCM > 21:00 uur

Heel bijzondere sfeerscheppende western. Realistisch en ook zakelijk is het leven van pioniers, trappers, zeg maar avonturiers.
Knappe film, wellicht de historische realiteit beter benaderend dan vele westerns met niets dan er op losknallende en op elkaars gezicht knokkende cowboys.
Spannend slot, beter dan het gemiddelde uitgewerkt, menselijker en zonder al te veel heroïsme.
Warren Beatty, vooral, en Julie Christie schitteren in een cinematografisch uitstekend werk. Alleen waren er wat te veel duistere scènes in de aanvang.

Volgens mij één van de beste westerns. Prachtige beelden, onconventioneel western verhaal.

Enkel al voor de onvergetelijke en prachtige songs van Leonard Cohen is deze film het bekijken waard. Een dichterlijke western zonder helden, met klassieke elementen, over dromen die nooit werkelijk zullen worden, rond liefde, gokken, vervreemding, lijden, dood en het (kwaad van het) kapitalisme. De gewoontes in het troosteloze modderige noordwesten van de Verenigde Staten bij het begin van de twintigste eeuw, waren ruig en rauw. Het leek er altijd te regenen of the sneeuwen en de mensen die er woonden waren gestrand of simpel gelukszoekers. De beelden zijn prachtig geschoten en hetzelfde geldt voor de beeldbepalende sfeer.

Ja, moeilijk. 'McCabe & Mrs. Miller' is door de prachtige en tegelijkertijd smerige cinematografie een uitstekende film, die regelmatig fascineert. Echter zakt het allemaal wat in halverwege. Niet de beelden, maar meer het verhaal / de gebeurtenissen zelf. Het laatste half uur is echt het sterkst, uiteraard de mooi opgebouwde spanning, maar ook het steeds dikker wordende pak sneeuw zorgt voor een sfeervol geheel weer. Qua gevoel nu een makkelijke voldoende voor deze prent. Wordt in de toekomst denk ik wel verhoogd. Even kijken hoe de film blijft hangen. Robert Altman blijft toch een boeiende regisseur.

Bijzonder sfeervol, deze quasi-western neergezet in een koude, besneeuwde frontier town. Ik kreeg een beetje Deadwood-achtige vibes van deze film, en dat is zeker positief bedoeld. Qua verhaal aardig, al zakte het in het middenstuk wel een beetje in. De ontknoping daarentegen maakte veel goed, en ik zie ook wel waarom dit een anti-Western wordt genoemd. In plaats van een heroische shoot-out of een dappere protagonist gaat McCabe hier, na zijn hand compleet overspeeld te hebben, angstig de confrontatie uit de weg, schaamt zich terecht niet om zijn vijanden op een onverwacht moment in de rug te schieten als hij daarmee zijn leven kan redden. En dit alles terwijl het dorp van niets weet en zich druk bezig houdt met andere zaken.

Ik kon hier in ieder geval wel wat mee, al is het tempo niet overal even gelijkmatig en kostte het wat moeite om in het verhaal te komen. Goed acteerwerk ook, en een dikke prima uiteindelijk namens mij.

Ik zou hem avoir du respect 'regisseur van de sfeer' willen noemen. Robert Altman krijg je hier in optima forma. Een zelfbenoemde "anti-western". Een wrange, gedempte tragedie met Warren Beatty en Julie Christie als de romantische dwazen. Hij de gokker, zij de 'bordeel madam'. De fotografie van Vilmos Zsigmond is delicaat en gedistingeerd, maar bovenal verschrikkelijk mooi. Menigeen ziet Nashville als de ontuchtige ultieme Altman film. Ik ben verknocht aan deze nederige hommage aan de (klassieke) western:

McCabe & Mrs. Miller

Oh hell yes! Genoten van deze film. Dat was bij Nashville of Mash een stuk minder het geval! Net als bij Johnny Guitar die ik eerder deze week zag, neig ik ook bij deze naar de 4,5*, maar toch net niet overtuigd. Beide zijn onconventioneel, echter op behoorlijk andere wijze. Ik moest ook af en toe even aan Deadwood denken trouwens.

Vooralsnog een dikke 4*

McCabe & Mrs Miller was dan ook officieel een inspiratiebron voor David Deadwood Milch.

Ik begrijp wel helemaal niet wat dit heeft te maken met de klassieke western. McCabe & Mrs Miller staat bekend als één van de films die het model van de Western heeft hertekend.

Nee, Altman noemde het zelf ook een anti-Western las ik al. Ik vind het wel een klassieker in de trant van 'die moet je eigenlijk gezien hebben', maar het is geen voorbeeld van een klassieke typische Western.. Allerminst

zag hem ook langskomen in de Criterion mail. Was ik net iets te snel, als zag die van mij er ook heel behoorlijk uit.

Heb jij de dvd onlangs in huis gehaald JM?
Dit is zo'n film als Criterion hem 'doet' weet je dat er kunst op een schijfje komt.

Neh, ik koop alleen blurays als het even kan, maar ik ben grotendeels van fysieke dagers afgestapt eigenlijk. Ik had een 'pindabluray'

Foei.

waarom wordt het vergeleken met een dvd'tje? Er was toch al een blu-ray van een andere distribiteur? Waar heb ik dan naar zitten kijken?

Ik ben nog steeds niet lyrisch over deze uiteindelijke kwaliteit als ik heel eerlijk ben, maar dat zal natuurlijk ook met de kleuren van het bronmateriaal te maken hebben. Wat vind jij?

Dit is toch echt de eerste Blu-ray die op de markt komt. Ik denk dat jij een hdtv pinda hebt geconsumeerd. Ik ben eigenlijk wel heel enthousiast. Dat grauwe/weinig kleurrijke hoort juist bij McCabe , Criterion heeft de film echt tot leven gebracht. De natuurlijke grain is hersteld en er is weer enige scherpte te bespeuren.

Ik moet zeggen dat ik dan wel een hele mooie pinda had. Zal nog eens kijken voor de leuk. Maar idd, het paste er wel een beetje bij. ik vond de film visueel erg mooi, ook, ondanks de korrel en wat fletsere kleuren

Is het normaal dat er zoveel ruis zit op de beelden? Ik vond dat bij de openingsscène wel heel extreem aanwezig. Normaal vind ik DVD's goed te bekijken, maar dit vond ik lastig. Verder vond ik het erg tegenvallen, uitgezonderd van de laatste 20 minuten. Die waren dan wel weer mooi. Vreemd.

Films van Robert Altman zijn altijd wel waard om terug te kijken. Zijn eerste werkelijk geslaagde film is de anti-western 'McCabe And Mrs. Miller', geproduceerd door hoofdrolspeler Warren Beatty. Geen heroisch cowboy-avontuur, maar een een beeld van een nogal desolate samenleving waar prostitutie, drugsgebruik, corruptie en de macht van het grote geld heersen. De slot-scene is meesterlijk in al zijn tegendraadsheid. De bevolking van het stadje heeft het te druk om te letten op de final shoot-out, die ook al niet overloopt van heldhaftigheid met schoten in de rug en een eenzaam einde van de hoofdrolspeler in een dik pak sneeuw. De twintigste eeuw heeft dan de tijd van de pioniers al ruim ingehaald.

Meer dan zintuigstrelend huwelijk tussen de cinematografie van het huis van Altman en het indringende melodiewerk door Leonard Cohen. De openingsscene is in dit verband waarschijnlijk betrapt op mooiste uit de filmgeschiedenis ooit, waarbij de camera zijdelings langs schilderachtig mooie sparren voorbijzweeft en zo langzaamaan de intrede van het hoofdpersonage rustig in beeld zet, geheel rijmend op Cohen's mistroostige 'The Stanger Song'. Hoewel Altman erop stond het een Anti-western te noemen zijn de tegenstrijdigheden beperkt. Zo is de harde overlevingsstrijd in een opportunistische wereld die steeds kapitalistischer wordt op zich niks nieuws, die al menig maal te genieten viel in de betere spaghettiwestern.

Belangrijkste verschil zit in de invulling van de karakters, die zich eerder bang of laf zullen tonen dan de stocijnce zelfzekerheid bezitten van een doorsnee Leone-figuur. Wannabe's willen zich bewijzen, wat weleens een geniaal fragment wil opleveren inclusief gratis kopstoot. Regen en sneeuw werden zelden zo fraai in beeld gebracht, en misschien zelfs ook wel wind, welke allemaal extra ondersteuning bieden aan de eergenoemde gesettelde vibe van mistroostigheid.

Een genietbare, zeer sfeervolle klassieker met jaarlijkse herkijkwaarde.