McCabe & Mrs. Miller (1971)

Meer dan zintuigstrelend huwelijk tussen de cinematografie van het huis van Altman en het indringende melodiewerk door Leonard Cohen. De openingsscene is in dit verband waarschijnlijk betrapt op mooiste uit de filmgeschiedenis ooit, waarbij de camera zijdelings langs schilderachtig mooie sparren voorbijzweeft en zo langzaamaan de intrede van het hoofdpersonage rustig in beeld zet, geheel rijmend op Cohen's mistroostige 'The Stanger Song'. Hoewel Altman erop stond het een Anti-western te noemen zijn de tegenstrijdigheden beperkt. Zo is de harde overlevingsstrijd in een opportunistische wereld die steeds kapitalistischer wordt op zich niks nieuws, die al menig maal te genieten viel in de betere spaghettiwestern.

Belangrijkste verschil zit in de invulling van de karakters, die zich eerder bang of laf zullen tonen dan de stocijnce zelfzekerheid bezitten van een doorsnee Leone-figuur. Wannabe's willen zich bewijzen, wat weleens een geniaal fragment wil opleveren inclusief gratis kopstoot. Regen en sneeuw werden zelden zo fraai in beeld gebracht, en misschien zelfs ook wel wind, welke allemaal extra ondersteuning bieden aan de eergenoemde gesettelde vibe van mistroostigheid.

Een genietbare, zeer sfeervolle klassieker met jaarlijkse herkijkwaarde.

“If a man is fool enough to get into business with a woman, she ain't going to think much of him.”

Sterke klassieker. McCabe & Mrs. Miller straalt een echte Western sfeer uit, terwijl het eigenlijk niet heel veel klassieke Western elementen heeft. Weinig heroïek, niet al te veel schietpartijen of standoff’s, en geen stoer voor zich uitkijkende helden.

John McCabe is een ondernemer en een slim zakenman, maar ook een lafaard en iemand die niet schuwt om een tegenstander in de rug te schieten. Beatty en Julie Christie zijn een geweldig duo, en het is intrigerend om te zien hoe ze een succesvolle onderneming uit de grond stampen onder zware omstandigheden. Audiovisueel laat regisseur Robert Altman zijn klasse zien en vooral het (nogal overheersende) nummer van Leonard Cohen zorgt voor een authentieke sfeer. Het laatste gedeelte is geweldig, en vooral het feit dat het leven bijna achteloos verder gaat staat in schril contrast met hoe het met McCabe afloopt. Schitterend gedaan.

Een western, maar toch ook weer niet helemaal. Qua sfeer en setting voelt het zeker aan als een western, maar het verhaal heeft een stuk minder weg van een klassieke western. De sfeerzetting, locaties en soundtrack zijn goed. Met het verhaal kon ik een stuk minder. Al te boeiend werd het niet echt. Het acteerwerk van hoofdrolspelers Beatty en Christie is degelijk. De overige rollen maken weinig indruk. Sfeer technisch in orde, het plot boeit echter lang niet altijd.

How Robert Altman’s Anti-Western Classic ‘McCabe & Mrs. Miller’ Aged Like Fine Wine

70s Western.

Zag ik laatst maar weinig ontypische Westerndingen in Johnny Guitar, was dat in deze film toch wel anders. Het is een film die iets meer steunt op drama en wiens personages minder stereotype zijn. Altman is ook een iets betere verteller dan de meeste Western regisseurs.

Daar staat wel tegenover dat de 70s look een complete eyesore is en ook de soundtrack niet te pruimen valt. Moet volgens mij ook wel duur zijn geweest, want elke vrije 5 seconden wordt er wel zo'n nummertje ingezet, soms fade het ook gewoon weer weg. Het zijn keuzes waar ik echt helemaal niks van begrijp.

Het plotje houdt de aandacht nog wel vast, ook Beatty doet het best naar behoren trouwens. Het is niet voldoende om er een goeie film van te maken, daarvoor staat het véél te ver van al wat mij boeit in cinema, maar het is ook zeker niet de slechtste western die ik al gezien heb.

1.5*

In deze week van vriestemperaturen en winterlandschappen een 'sneeuwfilm' zien. Ik doe mee ! In mijn verzameling pik ik er McCabe and Mrs. Miller uit (de finale is in elk geval een geweldig sneeuw moment). Ik heb de film reed een tweemaal gezien maar ik vond het niet de beste Altman. Teveel een meanderende vertelling en het anti western aspect zag ik ook niet. Maar misschien dat ik deze avond een ander oordeel zal hebben. Immers, er is nu een gelijkaardige context binnen en buiten. Nu ik erover nadenk, dit is een filmexperiment. De beoordeling van films is niet alleen gebaseerd op filmelementen als verhaal, emotie (intern) maar zou misschien ook kunnen beïnvloed worden door een parallel universum in en naast het scherm (extern). Kan een film waarin sneeuw voorkomt beter worden als je ernaar kijkt met buiten een sneeuwlandschap ? Ik kan hier misschien wel in de wetenschapsrubriek van de encyclopedie terecht komen; Of een Nobelprijs. Zou zo maar eens kunnen. Maar eerst kijken naar McCabe and Mrs. Miller. Wordt vervolgd.

Tuurlijk helpt sneeuw. Heb afgelopen zondag The Thing, The Great Silence en The Ballad of Narayama gezien. Waren fantastisch! Dank voor de tip. Ga dit weekend McCabe herzien

Uzelf meteen ook van wat blikjes Cara pils of (slechte) whisky voorzien zou ik zeggen, Basto

Een fantastische beleving. Terwijl Beatty zich doorheen de sneeuw ploetert op weg naar zijn noodlot, is er buiten een mooi sneeuwlandschap te zien waarin de ijspegels aan de omheiningen hangen. De film stijgt dankzij het passend dekor boven zichzelf uit en krijgt een 3.5 sterren. Altman is hier zijn stijl aan het vinden met sequenties in het verhaal die eerder sfeer dan plot moeten vertellen (de man die twijfelt om zijn baard te scheren, de huiselijke taferelen onder de prostituees, de naïeve vriendelijke cowboy die in feite niet thuis hoort in het Wilde Westen , etc). Vertellen doet Altman dus aan de hand van snapshots geholpen door de magistrale fotografie van Zsigmond en de liederen van troubadour Leonard Cohen. Maar daardoor geraakt de thematiek ondergesneeuwd (ja, we blijven in het moment) . Het anti western aspekt zit ergens 10 graden onder nul en de clash tussen ondernemer en multinationals schaatst zichzelf in een doodlopend zijweggetje. Maar ik ga de film zeker opnieuw bekijken. Alleen zal ik moeten wachten om de film fantastisch te vinden op de volgende winterprik.

Toen ik vanochtend Leonard Cohen op de radio voorbij hoorde komen, kreeg ik enorme zin om deze te herzien.

Wat blijft dit toch een heerlijke film over het einde van het wilde westen en de opkomst van corporate Amerika. Iedereen die zich zorgen maakt over de Big Reset, moet deze film maar eens kijken. Die reset is al ruim 100 jaar geleden ingezet. Winner takes all!

Verder heeft het wilde westen er nog nooit zo grauw uitgezien. Prachtige fotografie en art direction en een fijne soundtrack maken dit een tijdloos meesterwerkje.

Dikke 4,5

Die nep-sneeuw, dat kan echt niet!

En Will Oldhams versie van 'Winter Lady' veegt de saloonvloer aan met die van Cohen (hoezeer ik de 's mans oeuvre ook waardeer).

Maar toch ga ik niet lager dan een nette 8.

Hier nog een leuk artikel, o.a. over de nep-sneeuw, maar ook: Zsigmond [...] will always prefer film over video. “Too sharp,” he complains, “too much detail in the faces and all that. The faces sometimes look terrible. We need to diffuse them. I always get the best cameras and make it with bad lenses.” Dat bedoel ik nou.

Fantastische Altman! Eéntje voor de zintuigen zoals ik hier las. Zowat elk westerncliché wordt omgedraaid. Geen zonnige zwoele western maar één met regen, sneeuw en vrieskou. Geen proper dorp met nette en pijlrechte straten maar een samenraapsel van ongeordende blokhutjes, vieze weggetjes en allerlei rommel. Elk detail klopt in deze film en visueel is het elke minuut genieten.

Ook de mensen die je hier ziet, roepen nauwelijks enig respect op. McCabe is een opportunist die een zakenpartnerschap aangaat met een ambitieuze prostituée, Constance Miller. Al wat haar interesseert is geld. Wanneer McCabe naar bed met haar gaat moet hij ook 5 dollar in het potje steken.. Je ziet hier mensen die niet met gevoelens kunnen omgaan maar die anderzijds ook enorm kwetsbaar zijn; Miller is verslaafd aan opium om haar dagelijkse uitzichtloze bestaan te ontvluchten; en McCabe is allesbehalve een heldhaftige revolverheld al onderhoudt hij een mythe over zichzelf om eerbied af te dwingen. Geen stoere duels met Morricone muziek. McCabe kruipt in de finale rond als een rat in de val, wachtend op een kans om zijn vijanden listig neer te knallen. De muziek komt van Leonard Cohen en klinkt droevig en berustend. Altman wou tonen hoe het wilde westen er werkelijk uitzag, en ja, er is niks maar dan ook niks moois aan... Een bittere film met een bitter einde.

Er zijn best veel westerns in de vrieskou en met vieze dorpjes en wegen.

Ongetwijfeld, maar procentueel bekeken tegenover alle westerns die ooit gemaakt geweest zijn zal de zonovergoten warme western nog steeds in de meerderheid zijn

Na 3 jaar is er opnieuw een winterprik die het opzetten van McCabe & Mrs. Miller rechtvaardigt. Zelfs al smelt de laatste sneeuw langzaam maar zeker weg in mijn tuin en de velden ernaast. De finale is grandioos met een cross cutting van een atypische shootout met de dorpsbewoners die de brand blussen. Collectiviteit versus individu. De collectiviteit haalt het (brand is geblust) maar het individu gaat ten onder en zelfs een in delirium verkerende Mrs Miller kan geen soelaas meer bieden. Leonard Cohen vertelt/zingt net over die tegenstelling. Een ballade over een vreemdeling die zijn lot ondergaat (Beatty als individu) en een ballade over de komst van de prostituees (gemeenschap met aan het hoofd Christie). Nog steeds vind ik het een film die te veel zweeft, die te veel dingen aanhaalt zonder ze te doorgronden (anti western, verdringen van pioniers) maar die fabuleuze fotografie van Vilmos Zsigmond maakt elke kijkbeurt het meer dan waard. Nu de sneeuw is weggetrokken krijg ik weer dit gevoel van heimwee. Heimwee naar met sneeuw bedekte landschappen en ook onvermijdelijk heimwee McCabe & Mrs. Miller. Nu al.

Ik zag nog niet gek veel films van Altman, maar ik stel wel vast dat het vaak nogal moeizaam gaat voor mij. Dat is hier niet anders moet ik jammer genoeg concluderen. Ik was wel onder de indruk van de setting en de sfeer. Een soort western, maar dan in een ander jasje. Veel somberder dan de vaak zonovergoten tegenhangers.

De film is somber in zijn geheel, grimmig en weinig positief. Ook de personages roepen weinig tot geen sympathie op. Inhoudelijk zat ik nooit echt in de film, ik moest er me doorheen slepen. Gelukkig kon ik me wat optrekken aan het acteerwerk en de setting. Voor het slot was het kalf al wat verdronken voor mij ...

De gehaaide pokerspeler McCabe rijdt gehuld in een dikke pelsmantel en gezeten op een krakkemikkig paard door een mistroostig landschap. Het regent. De wind huilt. Grijze en bruine accenten domineren de grauwe beelden. Het landschap verglijdt bijna ongemerkt in het plaatsje Presbytarian Church. We zien schimmen bewegen in de richting van een houten bouwval. Het gebouw geeft nu niet bepaald gastvrije vibraties af maar doet desondanks dienst als saloon. Op het bordje bij de ingang staat zelfs heel ongerijmd het woordje 'hotel' geschreven. Als McCabe de saloon binnenstapt is het zo donker dat alleen de gezichten van de bezoekers en de kaarten van het pokerspel dat wordt gespeeld zichtbaar zijn. De setting is somber en kil. Een rilling trekt door mijn lijf. Ik zet de kachel snel een graadje hoger. Gelukkig treedt snel daarna prostituee Constance Miller (Julie Christie) de film binnen. Ik krijg het meteen al een stuk warmer.
Sneeuw, ijs, vocht en kou zijn vanaf het begin voelbaar in dit westerndrama geregisseerd door Robert Altman. In het fictieve Presbytarian Church, dat een overzichtelijke verzameling is van bouwvallige houten gebouwtjes en speciaal voor de film in Canada werd neergezet, wil je niet zijn. Antiheld John McCabe (Warren Beatty) denkt er anders over. In de scène dat hij het armetierige plaatsje komt binnenrijden, wordt meteen duidelijk dat we hier niet te maken hebben met een romantische western die verhaalt van blijde pioniers die zich zelfopoffering getroosten en tegenslag overwinnen teneinde het nieuwe land succesvol te kunnen gaan cultiveren. McCabe is van een ander slag. Hij heeft niet de wens om deugdzaam geld te verdienen. Hij laat een bordeel bouwen.
Robert Altman zet in McCabe & Mrs. Miller een magnifieke atmosfeer neer. In bijna elk shot wordt de kijker geconfronteerd met de ruige omgeving, het verschrikkelijke klimaat of de sociale kilte die heerst. Het doen en laten van de protagonisten past goed in die sfeer. Noch het personage McCabe, noch het personage Mrs. Miller wordt als heroïsch of edelmoedig geportretteerd. Beiden zijn grif bereid om voor het verkrijgen van aanzien en geld een ander uit te buiten. Beiden zijn eveneens steeds op zoek naar manieren om uit de dagelijkse ellende te ontsnappen. McCabe met het pokerspel. Miller met de opiumpijp. Zonder kitsch en pathos schetst Altman hoe twee mensen nietsontziend streven naar gelukzalige dingen als aanzien, macht en geld die vroegere levensfasen hen niet hebben opgeleverd.
De troosteloosheid wordt begeleid door muziek van Leonard Cohen. Ik ben geen fan van zijn muziek maar moet constateren dat beeld en muziek fantastisch samenvallen. Behalve ingrediënten als muziek, beeld, sfeer en personages is er nog een factor die de film tot een fascinerende en goede film maken. Als de focus zich af en toe van de protagonisten afkeert en meer algemeen over Presbytarian Church dwaalt, krijgt de kijker middels gebeurtenissen die zich in het stadje voordoen een nog betere indruk van de meedogenloze kilte en de sociale armoe die het dagelijkse bestaan beheersen. Neem bijvoorbeeld de zinloze dood van een bordeelgast die zonder enige reden door een agressieve jongeman wordt neergeschoten. Met de ontsteltenis nog zichtbaar op zijn dode gezicht, valt hij in een meertje van ijswater en zinkt voor de ogen van de stadsbewoners naar de bodem. Het zijn kleine gebeurtenissen als deze die zich buiten het gezichtsveld van de protagonisten afspelen die voor meer bewustzijn zorgen over de willekeur en wetteloosheid waaronder het bestaan te lijden heeft. Spannende zijsprongetjes als deze zijn medeverantwoordelijk voor de verdieping van de kille, mistroostige en akelige sfeer waarin de film continu is gewenteld.
McCabe & Mrs. Miller zou je als een anti-western kunnen betitelen. Alle figuren hebben een inhalige of kwaadaardige inborst. Er zijn geen helden à la John Wayne of Gary Cooper. De omstandigheden zijn allesbehalve romantisch. Geen indrukwekkende landschappen en geen sfeervol kampvuur. Niets van dat. En tenslotte worden alle problemen in de apotheose niet opgelost met behulp van traditionele waarden uit de klassieke western. Waarden als heldhaftigheid, edelmoedigheid en onbaatzuchtigheid. In de wereld van McCabe en Mrs. Miller bestaan die deugden simpelweg niet. Hun wereldbeeld is cynisch. Hun wereld is rauw, keihard en somber.
Bijzondere film. Goeie film.

Bijzondere film.

De titel sprak mij nooit aan. De titel lijkt meer op een romantisch verhaal maar het is echt het tegenovergestelde van romantiek. Het is niet zozeer een western maar een film met elementen uit een western. Het is veel meer een karakterstudie van McCabe. Uiteindelijk ook een heel tragisch verhaal.

Wat sterk is aan de deze film is hoe de film opent en McCabe portretteert. Hij wordt heel iconisch en sterk neergezet waarbij de mensen om hem heen hem wel adoreren. Dit blijkt dan allemaal schone schijn of een illusie. Hij is eigenlijk maar een kleine vis die het probeert te maken. Hetzelfde geldt voor Mrs. Miller die later in de film komt.

De film laat wel erg marginale taferelen zien in dat stadje waarbij het lijkt alsof er gewoonweg geen vrouwen zijn alleen die hoeren. Die hoeren zien er nou ook niet echt heel aantrekkelijk uit moet ik zeggen. Erg marginaal allemaal. De film wordt ook wel steeds tragischer met op het einde wel geweldige shoot outs moet ik zeggen. De muziek van Leonard Cohen voelt in het begin erg misplaatst en hoe verder de film doorgaat hoe beter de muziek bij de film past.

McCabe lijkt een winnaar in het begin maar uiteindelijk toch maar een loser die weer bang is van een andere huurmoordenaar van het grootkapitaal. Die scene in de kroeg vond ik fenomenaal waarbij hij McCabe aan de tand voelt. McCabe is uiteindelijk echt een tragisch figuur die ook in zichzelf mompelt dat hij ook poëzie in zich heeft. Eigenlijk is hij verliefd op Mrs. Miller maar hij moet altijd betalen voor haar gezelschap. brrrrrrr.

Heerlijke film. De openingsscène met onze protagonist die met paard en kar door de bosrijke wildernis komt opdagen - onder de muzikale begeleiding van Leonard Cohen's The Stranger Song, benadert zo ongeveer cinematische perfectie. Het lijkt een opening te zijn die is voorgeschreven door de western-regeltjes, maar toch nét even anders (al was het de a-typische locatie maar, maar toch ook de droefgeestige, melancholische sfeer die in de lucht hangt en - zo blijkt al snel - onze ''cowboy'' zelf). Warren Beatty's McCabe is géén Clint Eastwood of Man With No Name uit de Dollar-trilogie, al is dat wel hoe het personage zichzelf percipieert. Daar ligt meteen al een hele interessante tegenstelling én omkering van de verwachtingspatronen, en dat blijft de hele film doorspelen. McCabe is boers en in feite hélemaal niet zo snugger als hij zelf denkt, of in ieder geval toch niet zo slim als hij zich voordoet naar de rest van het stadje toe. Geen typische revolverheld dus, net zoals dat Mrs. Miller geen typische damsel in distress is. Zij heeft het allemaal veel beter voor elkaar, maar wordt desondanks toch meegesleurd in het onheil van McCabe. De band tussen beide blijft vaag en wat er nu precies speelt tussen de twee wordt nooit helemaal uitgeklaard, maar dat ze allebei wel iets voelen voor de ander, wordt meermaals duidelijk. Maar zeker niet op de manier zoals je het verwacht.

Toch is het niet zo dat zich hier een romantisch verhaal uit ontspint. Integendeel, de film is heel Anti-Romantisch, en dat wordt doorgetrokken in alle aspecten. Zelden zag een ''western''-dorpje er zo smoezelig en vuil en onderkomen uit, en het leven in zo'n dorpje zo onaangenaam. Het sneeuwt, het regent, de modder druipt overal van af. De sfeer die hierdoor ontstaat vond ik ab-so-luut fantastisch. Zelden zo'n enorm atmosferische film gezien, eerlijk gezegd. Ik zat er compleet in. Het plot en de personages nemen ook niet per se de voorgrond - Altman laat de beelden heel vaak voor zich spreken, laat de camera vaak rusten, sommige scènes lopen wat langer door dan conventioneel gezien nodig is - en zo ontstaat er een film die in elke scène lééft, en je met bedwelmende kracht helemaal onderdompelt. Sommige shots zijn pure poëzie; het verhaal gaat dat Kubrick na het zien van de film stomverbaasd was en bij Altman te rade ging hoe hij sommige scènes en shots voor elkaar heeft gekregen.

De film is traag en ik snap waarom sommigen het een frustrerende zit kunnen vinden: Altman komt de kijker eigenlijk héél weinig tegemoet. Niet in tempo, niet in verhaal of karaktermotivaties, en ook niet in hoe hij zijn cast regisseert. Er lopen hier geen revolverhelden rond, en een einde waarin het kapitalisme niet wint, bestaat niet. Toch, of juist daardoor, heb ik genoten van élke seconde, van elk aspect, en vooral van die ongelooflijke sfeer. Voor mij leunt dit dicht bij de volle pot aan, maar ik hou het voorlopig op een welverdiende 4.5*.

En ook nog maar mijn eerste Altman! Het wordt hoog tijd om zijn oeuvre eens wat verder uit te spitten.