V for Vendetta (2005)

En op voor de tweede keer en een herziening die me drie jaar geleden niet helemaal beviel. Nieuwsgierig was ik inmiddels wel weer naar deze over het algemeen goed beoordeelde film. Voor het gemak mezelf maar even gequotte om daar meteen op in te gaan.

En weer struikel ik over die lastige poëtische volzinnen van V. Niet alleen is er erg veel opsmuk qua woorden tevens wordt er tijdens de eerste confrontatie met de Fingermen ook nog rustig door gemonteerd met shots en gebeurtenissen, en het is gewoon teveel. Waar moet je eerst naar kijken? De tweede keer dat hij op de tekst is weer dat gevoel van bla bla bla, wat zegt die gast nu allemaal? Het zal bij het personage horen, ondanks zijn acties moet hij kennelijk doorgaan voor een geletterd, geleerd en tevens romanticus. Toch blijft V voor mij een lastig personage die mij niet echt wil boeien.

De film blijft, zoals ik de vorige keer ook al concludeerde, van een bepaalde kwaliteit. Het personage Evie is interessant, Portman altijd leuk naar te kijken, het verhaal en de opstand heeft interessante elementen en het aparte tijdsbeeld of misschien beter gezegd styling is ook fraai. Jammer genoeg was ik gisteravond helemaal op mijn scherpst aangezien ik een paar keer bijna in slaap viel. Daarom weer niet de indruk die ik wel hoopte te krijgen met deze herziening desondanks wel een half punt erbij en misschien met de tijd nog eens voor de derde keer proberen.

Mooi mesterwerk van James McTeigue. Prachtige rollen van Natalie en Hugo.

Ik geef volmondig toe dat het aan mij ligt; ik kwam door die onzin niet heen. Na 20 min. mee gestopt.

Gewoon helemaal mijn ding niet, maar ik zag wel dat het in zijn genre een hoge kwaliteit had.

Grappig is dat ik het liedje "'Remember, remember, the fifth of November "" ken van school.

""Guy Fawkes , Guy, hang m on the ??.. post.., hang m high".

Indertijd was dit best een verfrissend en leuk idee. Fijn ongegeneerd afzetten tegen de gevestigde orde, en die zetten we dan meteen even neer als een fout-fascistische bende. Maar een kleine twintig jaar later zijn de parallellen met door social media of IT-getruc gemanipuleerde verkiezingen te pijnlijk, en roept zich de vraag op of de revolutionaire V wel recht heeft op onze sympathie. Tenslotte, in de oude woorden van Theun de Vries, de vrijheid gaat in het rood gekleed. Te makkelijk allemaal, de gekleurde propaganda-oorlog, en te makkelijk om altijd maar de revolutie te kiezen. Was dat niet een voorrecht voor links, en moest rechts zich niet getrouw aan het gezag conformeren? die oude traditie zou een heleboel problemen van de laatste twintig jaar voorkomen hebben.

In politiek opzicht scoort de film absoluut niet bij mij, zoveel wil ik maar duidelijk maken. Gedoe met eigenrichting, volksgerechten en tribunalen, daar hebben we al teveel woorden aan verspild de afgelopen paar jaar, en de optelsom is duidelijk - het leidt tot niets dan ellende, zelfs als je het er alleen maar over hebt zonder echt plan om er ooit iets van waar te maken. Niet voor niets is nog steeds een van de grootste schandalen uit de vaderlandse geschiedenis de moord op de broeders De Witt. Moet dat zich dan ook weer gaan herhalen?

Dus, nee. Narratief vind ik de film buiten dat motief al niet zo sterk - er hangt wel heel erg veel aan het Guy Fawkes motief, maar ook daar zonder dat de werkelijkheid daaromtrent ook maar ergens in de verte geraakt wordt. Goedkoop winstbejag, zouden we dat in een andere context noemen. Net als het gebruik van het masker - Anonymous was daar eerder mee, en bepaald niet in lijn met de filosofie die er in deze film aan verbonden wordt, als ik het vanuit mijn begrip uitleg.

Dan even de acteurs. Portman komt er deels mee weg, al is de transitie van mooi meisje naar geharde revolutionair niet heel erg geloofwaardig in haar spel - als je even door de kaalgeschoren kop heen kijkt, zeg maar. Weaving komt er deels wel mee weg, al is dat wellicht vooral door het masker - maar de teksten die hij uit te slaan krijgt zijn karikaturaal over the top, en dat maakt zijn optreden farcikaal. In de bijrollen wel een paar leuke - Ben Miles bijvoorbeeld. Maar ook veel meh, ik zie toch veel acteurs die beter kunnen, en ik zie er ook veel die hadden moeten bedanken voor de rol die ze krijgen.

Qua soundtrack ongeinspireerd en gemakzuchtig. En eigenlijk is de hele film dat wel - makkelijk scoren op de onvrede van de samenleving, maar zoals dat populisten betaamt, geen enkele aanzet tot een oplossing. Jaah, laten we het parlement opblazen. Goed plan hoor, bedenk er nog maar een.

Deze film is een waarschuwing aan de mensheid.

Het is al is gebeurd in het verleden.

En het is indrukwekkend om te zien, hoe deze film dit laat zien.

En het zo belangrijk is waakzaam te blijven.

Een meesterwerk zo indrukwekkende film.

De hoofdpersonage V neemt het op tegen het totale totalitaire systeem waar de burgers onder gebukt gaan.

Tot de mysterieuze V met het masker verschijnt met ongelooflijke krijgers skills, en dit regime omver wil werpen.

Met hoog niveau acteer prestaties van de hoofdrol spelers.

De makers en cast hebben een juweel afgeleverd van een film.

Klopt. Net als 1984. Alleen laten de meeste mensen zich liever niet waarschuwen.

Precies en 1984 ook een bijzondere en indrukwekkende film.

Veel film plezier. !

De plotontwikkelingen kloppen het in wezen simpele verhaaltje of idee van de film op: totalitaire regimes en andere tirannen komen aan de macht door middel van angst voor existentiële dreigingen (een virus, een oorlog) en keren zich tegen het vreemde (homo’s, migranten) maar zetten ook een kettingreactie van geweld in werking (toeval bestaat niet) waarmee ze hun eigen ondergang bewerkstelligen. De film kleedt dit in met allerlei verwijzingen naar de geschiedenis en het heden – van The Gunpowder Plot uit 1605 (met Guy Fawkes die de explosieven plaatste) en Hitler tot moslimterrorisme en Abu Graib en zelfs een vooruitziende blik met de vogelgriep, een bestorming van het Amerikaanse parlement en complottheorieën (de dodelijkste terreurdaden werden in werkelijkheid gepleegd door de machthebbers zelf). De film is opvallend sympathiek jegens het terrorisme: de man met het Guy Fawkes-masker die de symbolen van de macht opblaast en een persoonlijke vedetta met de machthebbers uitvecht staat uitdrukkelijk voor een ideaal, een idee (van vrijheid) dat universeel is en dat blijft leven als de man van vlees en bloed sterft, al beleeft die laatste nog wel een romance met de schone dame die de hoofdpersoon van de film is waardoor hij ook tot inkeer komt en de film toch ook anti-terroristisch is (door middel van de liefde neemt hij afstand van de haat die het ideaal geeft). De terrorist die de macht uitdaagt c.q. de held die voor rechtvaardigheid strijdt staat zo voor iedereen van ons en in literair opzicht voor de typische byronic hero (de eenzame, gekwelde held met eem geheim die wraak neemt) die in dit geval is gemodelleerd naar Edmond Dantès uit Dumas’ The Count of Monte Cristo (en naar The Phantom of the Opera van Leroux) dat zo een lekker postmodern hybride anachronistische stijl oplevert (en fictie is belangrijk voor de realistische boodschap want kunst “vertelt de waarheid door middel van ee leugen”).

De film is van dezelfde makers als die van The Matrix-trilogie en dat is te merken: het heeft dezelfde combinatie van science fiction met kung fu-gevechten en een politieke boodschap (van bevrijding) met een filosofisch sausje (zoals dat toeval niet bestaat en dat je pas echt vrij bent als je niet meer bang voor de dood bent). En een hoop gevatte, wat paradoxale uitspraken die de actiefilm ook prikkelend maken voor het intellect. Al met al is het een vermakelijke en bijna briljante film.

Totalitaire staat film a la George Orwell 1984

En de rode draad wat we in onze samenleving zien gebeuren

Het einde van de film is euforisch te noemen