The Fountain (2006)

eigenlijk heb je de film niet eens gezien. Er zijn genoeg films die een heel goed slot hebben maar verder minder goed zijn. Je stemt op een deel van de film. Gelukkig doet niet iedereen dit.

Goed gespeeld en mooie special fx maar het verhaal vond ik iets te zweverig. Normaal vind ik dat niet zo erg maar op één of andere manier pakte het me niet zo. Aan de cast heeft het niet gelegen want die deed het prima.

Meerdere keren herzien, blijft ongelooflijk goed. Jackman levert een puik staaltje acteerwerk.

Sfeervol filosofisch geneuzel. Ondanks de prachtige beelden en overtuigend acteerwerk kon het verhaal mij niet zo inpakken zoals ik had gehoopt. Het was allemaal net te vaag om het goed te kunnen begrijpen en daardoor bleef ik een beetje hangen in de mooie beelden.

Mien god, wat hou ik toch van deze film.

Prachtige poster, interessante omschrijving, Aronofsky in de regiestoel en een score van Mansell. Snel gaan kijken.

Eeuwig leven

Als een film van dezelfde regisseur afkomt als van Requim for a dream en Black Swan dan weet je wat je naar alle waarschijnlijkheid in ieder geval kunt verwachten; een hoop controversie, een verhaal wat op meerdere manieren interpreteerbaar is, veel zweverige scene's en vooral een diepere gedachtegang achter het verhaal. The Fountain biedt dit allemaal en hoewel een onderdeel van het verhaal vrij rechttoe-rechtaan is, zijn de overige onderdelen dit absoluut niet.

Ik doel hiermee op de twee parallelle verhaallijnen die door het hoofdverhaal heen lopen. Mijn interpretatie althans: want iedereen beleeft deze film weer op een andere manier. Met name de verhaallijn van Jackman als een soort monnik vond ik heel wazig en maar moeilijk binnen de andere verhaallijnen te plaatsen. Deze verhaallijn sprak voor mij ook het minste tot mijn verbeelding en vond ik dan soms ook net wat te symbolisch en te zweverig. Echter is de totale kijkervaring die The Fountain biedt een indrukwekkende, en is het een titel die je waarschijnlijk nog jaren bij zal gaan blijven. Dit zal niet voor iedereen op een positieve manier zijn, want dit is geen film waar je gemakkelijk instapt al lijkt dit aanvankelijk misschien wel zo als je de opzet van het verhaal ziet. Met name het slotakkoord vraagt namelijk een bredere blik van de kijker en nodigt de kijker uit om zelf de puzzelstukjes te plaatsen.

Je kunt van The Fountain zeggen wat je wilt, maar een unieke ervaring is dit zeker. Het verhaal biedt namelijk enorm veel ruimte voor de eigen interpretatie van de kijker. Dit maakt film kijken anders dan een manier die gebruikelijk is; verwacht dan ook geen hapklare brok maar een spirituele kijkervaring die de kijker dwingt over de zin van het leven na te denken en ''het zijn''. Maar dit is dan weer mijn interpretatie natuurlijk . Je moet hier in ieder geval wel echt voor open durven te staan.

De volle mep voor een film die zijn beoordeling niet zozeer direct te danken heeft omdat hij toegankelijk zou moeten zijn en een breed publiek zou moeten trekken, maar meer vanwege het feit dat je hier naar een uniek stukje cinema zit te kijken die uitnodigt om over het bestaan van het leven na te denken, je als kijker ontroert en je misschien, net als bij mij, waarschijnlijk wel de rest van je leven bij gaat blijven. Dit was voor mij dan eigenlijk ook geen filmervaring meer te noemen, maar meer een spirituele trip, waarvan ik overigens niet verwacht dat iedereen hiervoor open zal staan. Aan te raden aan iedereen is deze film dan ook absoluut niet, omdat je kijkervaring bij deze film zal staan of vallen bij hoe jij deze film ervaart.

Good job Aronofsky, je derde 5,0* van mij.


5,0*

The Fountain is een erg aparte film van Darren Aronofsky. Er worden drie verhalen verteld die op een aparte manier allemaal met elkaar zijn verweven. In ieder verhaal zoekt een man het eeuwige leven voor zijn geliefde. Het verhaal van de Spaanse conquistador vond ik persoonlijk het interessantst, maar het verhaal dat zich in de tegenwoordige tijd afspeelt is ook een erg goed drama. De boeddhistische monnik (?) die op weg is naar de Nebula vond ik dan weer een beetje vaag.

Hugh Jackman speelde een goede hoofdrol. Rachel Weisz deed het ook aardig, al vind ik de manier waarop ze praat altijd erg irritant. Haar personage is ook best irritant, haar man zoekt een genezing voor haar ziekte, maar ze verwijd hem dat hij aan het werk is en valt hem lastig met irrelevante hersenspinsels.

De film is degelijk opgenomen, al was de cinematografie niet zo bijzonder. Aronofsky zou geen CGI hebben gebruikt voor de film, maar micro-organismen hebben gefilmd. Voor de scènes in de ruimte geloof ik dat wel, maar verder is er toch echt CGI aan te pas gekomen. Voor die tijd is het best goed gedaan, alleen houd ik gewoon niet zo van die 00s CGI-look.

Erg goede muziek van Clint Mansell, vooral tijdens de scènes die zich in de tegenwoordige tijd afspelen.

Al met al vond ik The Fountain een erg interessante combinatie van Fantasy, SF, Drama en Historie. Op zich goed bedacht hoe de Maya’s met de bijbel worden verweven, maar waarom de Maya’s denk ik dan. De Egyptenaren leefde bijvoorbeeld veel eerder, namelijk in 3300 v.Chr. al en de Maya’s pas in 2000 v.Chr. De Inca’s zijn weer van nog later, pas in 1197. Zoals altijd bij films die een beetje vaag zijn en open voor interpretatie, vind ik het moeilijk om de film te beoordelen. Het is in ieder geval geen standaard film en het verhaal was best aangrijpend. Wellicht een keer herzien.

Na Pi en het enigszins ondergewaardeerde Noah is dit mijn derde film van Aronofksy, ben inmiddels best nieuwsgierig geworden naar Requiem for a Dream en Black Swan.

Toevallig de film afgelopen week weer eens bekeken. Boet niets aan kracht in.


Zoals ik het zie: het echte verhaal is het heden met Tommy als chirurg/onderzoeker en Izzy als stervende. Izzy weet dat ze dood zal gaan en wil dat Tommy dat gaat accepteren. Daarom schrijft ze dat boek. Het boek om Tommy tot (zelfde) inzicht (als haar) te komen. De reis in de bubbel is de "geestelijke" reis die Tommy aflegt. Hij leeft in zijn eigen wereld/bubbel totdat hij haar dood eindelijk kan verwerken..


Zie mijn vorige opmerking.


Degelijk? Geweldig!
Er is wel green screen gebruikt en dan via PC ge-edit. Maar er zit echt niets aan CGI, let op de term. Er zitten wel visual effects in.

Goede film. Symboliek goed uitgewerkt en voor mij eenvoudig te begrijpen. Mooie beelden en fijn verhaal. De hele film werkt naar het einde toe, maar blijft tot het einde onvoorspelbaar.

Waar lag de tuin van Eden? Als het aan Darren Aronofsky ligt misschien wel in het westen, en niet in het oosten (Genesis 2:8). De intrigerende ouverture van The Fountain laat zien hoe de Spaanse conquistador Tom Creo (Hugh Jackman) in een tropische jungle stuit op een stel Mayakrijgers, die er duidelijk op uit zijn iets te beschermen. Iets heiligs, goddelijks. Wat precies? Daarvoor moet je de film gewoonweg zien.

Later vernemen we dat de sequentie in de Midden-Amerikaanse jungle een verbeelding is van een fictief verhaal, geschreven door de schijnbaar ongeneeslijk zieke Izzy/Isabel (Rachel Weisz). In dat verhaal is Creo (letterlijk ‘ik geloof’) een veredelde ontdekkingsreiziger, die ergens in de vroegmoderne tijd (een jaartal wordt niet genoemd) de mythe van de bron van de eeuwige jeugd najaagt.

Het is niet eenvoudig zonder grote spoilers te schrijven over deze gelaagde film, waarin drie verhaallijnen via parallelle montage bijeen worden gebracht. Centraal staat in ieder geval een concept dat bij uitstek religieus is, maar bij voorkeur ook puur filosofisch van aard kan zijn: de menselijke worsteling met de eigen sterfelijkheid. Als we de verhaallijn in het zogenaamd niet-fictieve heden als uitgangspunt nemen, leren we Tommy (Jackman) kennen als een integere dokter die op een haast obsessieve manier de strijd met de dood aangaat. De ziekte van zijn geliefde drijft hem tot wanhoop, het idee dat haar leven onvermijdelijk op zal houden doet hem toetreden tot een surrealistische wereld van mythen, fictie en verbeelding.

Voor ze in haar ziekenbed belandde schreef Izzy de roman The Fountain. De zoektocht naar de bron van het eerste leven (zoals beschreven in Genesis, maar ook in de scheppingsmythe van de Maya’s- Aronofsky verweeft die twee vergelijkbare verhalen), die in de roman leidend is, zou in het hier en nu misschien Izzy’s redding hebben betekend. Tragisch genoeg vervangt de realiteit echter de mythe; iedereen moet eens sterven, de kunst is dat gegeven te accepteren en tot berusting te komen.

Je zou die relatie tussen fictie en werkelijkheid kunnen zien als de kern van Aronofsky’s innemende script, ware het niet dat er nog een derde verhaallijn verweven is met de mythe en de pijnlijke realiteit die in The Fountain stuivertje wisselen. De visueel adembenemende shots van een transcendente ruimte weerspiegelen de hoop en de idealen van Jackmans personage; deze beelden lijken het door Tommy geschreven slothoofdstuk van het boek dat Izzy nooit voltooide. ‘Je kunt het wel’, zei ze tegen hem. ‘Je zult het kunnen’.

In combinatie met de prachtige score van Clint Mansell is The Fountain op zichzelf bijna een bron van meditatie, een intrigerende zoektocht naar menselijke hoop- en dat misschien tegen beter weten in.

Gisterenavond besloot ik Guy Ritchie nog een kans te geven, vandaag is het de beurt aan Aronofsky. Ik had besloten de man nog een kans te geven nadat ik Requiem en al wat langer geleden Noah in de bios had gezien. Twee gedrochten van films in mijn ogen waarbij Noah veruit mijn slechtste bioscoopervaring is, heb ik toch maar besloten The Fountain te zien. De plot sprak me wel aan (wetenschap en films over kanker) doen het meestal wel goed bij mij.

De meningen zijn hier duidelijk wel uiteenlopend over deze film en dat is volstrekt normaal want een film als deze kun je niet anders dan op je eigen gevoel beoordelen. Het eerste deel vond ik vrij zwak en het duurde toch zeker een halfuur voor dat ik vrij goed in de film zat. Het is allemaal te gekunsteld, maar wat er echt toe doet zijn de personages in dit soort film. En die waren uiteindelijk redelijk interessant maar lang niet geweldig. Qua achtergrond weten we nougatbollen over Jackman en Weisz en ik vond hun als koppel niet zo'n goede match eigenlijk. Daar gaat Aronofsky dus de mist in.

Het verhaal is ietwat zweverig, filosofisch en dus ook een beetje chaotisch door alle wartaal die verteld wordt. Heel jammer dus want hetgeen deze film vooral nodig had is meer menselijkheid en minder symboliek, Maya geweld, verborgen piramides en een zoektocht naar de Fountain of Youth.
Voorlopig wel Aronofsky's beste, maar zoals ik al zei heb ik nog niet veel willen kijken van hem.

Waarom niet Black Swan?

Het onderwerp is waarschijnlijk niet zo mijn ding, al kan ik dat natuurlijk pas zeker weten nadat ik van de film geproefd heb.

Dat zeggen er veel over Black Swan. 't is geen film over ballet als dat is wat je tegenhoudt.

Van wat ik uit de plot afleid lijkt het erg op de thematiek van The Neon Demon? Rivaliteit en een wereld van eten en gegeten worden, perfectionisme, etc. Misschien zit ik er naast hoor maar als het zoiets in die trant is dan sta ik niet snel te springen om het te zien.

... Neon Demon mag wat mij betreft de veters strikken van Black Swan. Ik kan beide regisseurs erg waarderen maar in deze vergelijking wint Aronofsky het makkelijk van Refn.

Haha ok, dat is toch al enigszins positief aangezien ik helemaal geen fan ben van TND (2*).

Ik vond Black Swan ook duidelijk beter dan TND. Misschien een poging waard, echt wel een ander soort film ook, al kun je paralellen trekken.

Ik heb intussen alle films van Aronofsky gezien en ik kan niet anders dan concluderen dat hij tot mij favoriete regisseurs behoort, een select clubje wellicht. Requiem staat op 1, mother! volgt even verder in de top 10. Alleen nog The wrestler herbekijken en recenseren (heb ik hier ergens liggen) en Pi (heb ik niet en ik herinner er me nog bitter weinig van). The fountain zou ik niet beschouwen als hét schot in de roos, maar ik apprecieer hem zeer zeker wel en heb er genoten. Weliswaar twee dagen na elkaar gezien omdat ik bij de eerste kijkbeurt wat gedesillusioneerd achter bleef en ik maar laat door had waar het echt om ging.

The fountain is zeker geen film voor het grote publiek en ik zou hem ook niet onmiddellijk aanbevelen aan mijn vriendenkring (maar dat heb ik ook met onder meer Stalker, Come and see, de Kim-ki Duk's en zelfs Judgment at Nuremberg).
Een geweldige rol van Hugh Jackman die in een triple rol het beste van zichzelf geeft en een mooie combine vormt met Rachel Weisz. Eerst was naar verluidt Brad Pitt gecast, maar dat sprong op het laatste moment af. En ook Cate Blanchett was vervolgens gaan vliegen.

De filmt vertelt drie verhaallijnen over verschillende era. Centraal staat het heden waarbij wetenschapper Tommy door middel van een magisch stukje schors baanbrekende resultaten boekt rond tumorbestrijding/kanker en het vinden van de eeuwige jeugd. De twee andere verhaallijnen zijn verbonden met het heden door middel van een (nog onafgewerkt) boek van zijn zieke echtgenote Izzy. Alle drie de verhaallijnen worden mooi met elkaar verweven en zijn aan elkaar gelinkt. Liefde en het streven naar onvergankelijkheid zijn de rode draad. Elementaire vragen rond leven en dood zweven letterlijk rond en het is zeer de vraag of Aronofsky met zijn mystiek spektakel niet te veel hooi op zijn vork neemt. Audiovisueel is de film een echt pareltje waarbij planetaire nevelwolken te voorschijn worden getoverd. Mooie uitgewerkte symboliek waarbij filosofie en religie elkaar vinden.

Niet mijn favoriete Aronofsky, maar de lat ligt nu eenmaal hoog. Bizarre film, maar tegelijk fascinerende film. Eentje die je over je heen moeten laten komen. Chapeau ook voor het lef om net als bvb Terrence Malick (The tree of live) en Stanley Kubrick zaliger (2001: ASO) dergelijk gewaagd iets te creëren. Sowieso weet je dat je in de storm van de controverse terecht komt. Een regisseur met ballen! 4,0* (nipt weliswaar)!

“Every shadow no matter how deep is threatened by morning light.”

Schitterende film. Een mooi menselijk verhaal over dood, rouw, liefde en het loslaten van je geliefde, maar The Fountain draagt ook duidelijk de stempel van Aronofsky. Visueel is de film een meesterwerk, en drie verhalen worden bijna achteloos met elkaar verweven. Ik had van te voren weer een hersenkraker verwacht, maar het verhaal was verassend goed te volgen. Alleen het spirituele en filosofische derde verhaal is echt voor meerdere interpretaties vatbaar. En Hugh Jackman en Rachel Weisz laten weer eens zien waarom ze twee van mijn favoriete acteurs zijn.

@IH88
Alleen is vier sterren dan één te weinig.

8,4. Zit op het randje, misschien bij een herziening.