The Fountain (2006)

The Fountain - WTF Happened To This Movie? - YouTube

Te traag en te mysterieus voor mij

Goede en vooral ambitieuze film van Aronofsky. Iets té ambitieus als je het mij vraagt, gezien de compacte speelduur van 90 minuten. Aronofsky probeert ontzettend veel ideeën, symboliek en filosofische vraagstellingen aan te kaarten in The Fountain, en dat zorgt ervoor dat niet elk idee op de juiste plek landt. De speelduur had best iets opgeschroefd mogen worden; sommige scènes konden wat meer ademruimte gebruiken. Toch is het een ontzettend interessante en ook mooie zit. Mooi, en zeker ook ontroerend. Ondanks de ogenschijnlijk zweverige en symbolische sfeer/toon, is hetgeen wat hier écht centraal staat een diepmenselijk drama over verlies, rouw, en de (on)mogelijkheid tot verwerking. De uiteindelijke centrale boodschap over het loslaten van de overledene, en het accepteren dat dood een deel van het leven is, is een mooie. Hoe ik het zie is het hoofdverhaal waarin de dokter zijn vrouw van kanker tracht te redden, het enige dat 'écht' gebeurt. De zweverige stukjes in de bol zijn een spirituele/symbolische reflectie van de levensbeschouwing van de dokter. De stukjes in het zogenaamde verleden zijn een verhaal, geschreven door Weisz' personage, en uiteindelijk afgemaakt door het karakter van Jackman. Vooral sterk hoe de drie verschillende verhaaltjes een grote synchroniciteit vertonen.

Jackman en Weisz zetten fantastische acteerprestaties neer. Door de wel erg sentimenteel aangezette muziek grenst de film op momenten aan het melodramatische, maar dat wordt goed gecounterd door de oprecht ontroerende prestaties van beide acteurs. Technisch en visueel is het ook een prachtige film. Het enige overheersende minpunt vind ik dus dat hier een halfuurtje extra aan had toegevoegd kunnen worden, om de al aanwezige ideeën, thematiek en symboliek net dat tikkeltje extra uit te diepen. 3.5*.

Vroeger was ik hier lyrisch over maar na herziening jaren later toch wat minder onder de indruk. Het blijft sterk hoe Aronovski de proces van het accepteren van de dood in beeld weet te brengen. Ook de soundtrack van Mansell is super en Jackman en Weisz zijn uitstekend. Maar het is ook wat traag en zwaar allemaal, wat logisch is maar het kijkplezier niet ten goede komt. Nog steeds sterk dus maar niet zo briljant als ik ooit dacht.

Tegenvallende Aronofsky.

En met een cijfer dat een 3,5* is, is dat uiteraard een vreemde zin om uit te spreken. Toch moet ik zeggen dat ik meer had verwacht van deze film, vooral omdat ik de regisseur al een aardige tijd volg en ik weet dat deze in staat is om een aantal geweldige stukjes cinema af te leveren. The Fountain zit net aan onder dat niveau alleen.

De hand van Aronofsky valt ook iets moeilijker te herkennen. De hyperactieve, overweldigende stilering is in ieder geval helemaal weg hier. In plaats daarvan graaft de film wat dieper en focust het zich minder op visuele ervaring. Daarmee blijft het nog altijd een goede film, maar het niveau dat Aronofsky ook kan behalen wordt er dus niet mee verkregen.

Het narratief is apart en soms complex, en het vraagt ook nogal veel van de hoofdrollen. Iets te veel als je het aan mij vraagt, want Weisz en Jackman kunnen de moeilijke personages niet bijhouden. Denk dat Aronofsky vooral wat te veel vertrouwen had in zijn cast, want ze kunnen het toch allemaal net niet aan. Daartegenover staat een film die even moet opstarten, maar zich toewerkt naar een verbluffende en heerlijke finale.

In die finale valt alles zowat op z'n plaats met een geweldig tempo en sterke cinematografie. Sowieso, ondanks de mindere focus, heeft Aronofsky zijn film op dat vlak (cinematografie) goed in de hand. The Fountain blijft voortdurend interesseren, al is het inhoudelijk niet altijd even serieus te nemen. De interactie evenals de connectie ontbreekt net te lang om echt volledig overstag te gaan, maar uiteraard zoals we van Aronofsky mogen verwachten blijft het een film op niveau.

Indrukwekkend.

Mogelijk de beste film van Darren Aronofsky die ik tot dusver gezien heb. Less is more, in zijn geval. The Fountain is rustiger dan enkele van zijn andere films. Beheerster ook en bij momenten zelfs ingetogen. De drie verhalen blenden na een tijdje mooi in elkaar. De ene zal er vast en zeker wat meer symboliek uit halen dan de andere. Ikzelf ben ik niet zo'n graver. Dat de film een verhaal over verlies vertelt volstaat voor mij. De eindjes aan elkaar knopen is (in de basis) ook niet al te moeilijk.

Los van dat mooie verhaal maakt de film audiovisueel indruk. Dat is wellicht een nog groter pluspunt. Visueel ziet de film er werkelijk schitterend uit. Elk tijdvak trouwens, maar de toekomst springt er echt wel bovenuit. Die wereld ziet er érg mooi uit. Geweldige designs en dito effecten. Goede keuze ook om niet all-in te gaan op effecten die uit de computer rolden, maar ook wat andere technieken te gebruiken. Een keuze die gemaakt werd om de tand des tijds beter te doorstaan, zo las ik. Zeer geslaagd.

Hugh Jackman en Rachel Weisz doen het behoorlijk, maar zijn eigenlijk totaal ondergeschikt aan het geheel. Geen van beiden kan op welk moment dan ook met de schijnwerpers lopen. Weisz heeft daarvoor trouwens een iets te karig rolletje. Jackman's rol heeft wat meer om handen. De, weliswaar melige, muzikale ondersteuning, zeker tijdens de finale, is een laatste vermelding waard. Bij de mooiere filmmuziek die ik ken en de kers op de taart. Beste film die ik sinds lange tijd gezien heb en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht.

4,5

Blijft een magisch fenomenale film.

Ingetogen melodrama over leven en dood. Wordt versterkt door twee alternatieve verhalen die verder in de film hun mening en inhoud krijgen en als je wat doordenkt hun band hebben met de mainstory. Cinematografisch mooi in beeld gebracht. Hugh Jackman in een rol die ik niet gewoon ben van hem maar het gaat hem goed af en Rachel Weisz ken ik niet maar ook zij zet een geloofwaardige rol neer. Voor mij geen topfilm (het dramagedeelte pakte mij niet echt), maar moet wel toegeven dat het zeer origineel wordt verteld. En je kan er achteraf nog over nadenken… 3,5*

afgezien van visuele bombast was het vreselijk pathetisch geacteerd en veelte dik aangezet, ging ook gigantisch de mist in met flut muziek.

had veel meer in kunnen zitten als die niet zo wanhopig alles had opgevuld met emo-tv

Teleurstellend. Het drieledig verhaal heeft geen meerwaarde, huidige verhaallijn (wetenschapper probeert medecijn te vinden om vriendin te redden) is de ruggengraat, de andere slechts opvulling. Het begin is best nog wel intrigerend door te switchen in verhaal/tijd maar na een tijd enkel een gimmick (nog meer gebeurd bij Aranosky). Visueel uit de kunst maar drama en conflict is mager. Reflectie over accepteren dat dood een deel van het leven is ? Toch niet met een flutverhaaltje dat zo uit een soapserie of een kort verhaal in de Libelle te vinden is ? Romantische verheerlijking, jazeker maar mochten we dit punt gemist hebben dan is er nog de score van Clint Mansell om het met de hamer erin te kloppen. Aronosky lijkt een beetje op mijn filosofie leraar indertijd. Hij begon altijd zeer gewichtig alsof hij alle levensvragen ging oplossen maar uiteindelijk was zijn les steeds veel bla bla bla ...