Murder, My Sweet (1944)

Dikke schaduwen en weerspiegelingen, een privé detective, rookpluimen, manipulatief vrouwelijk schoon en al wat dies meer zij. Het bekende noir recept, dat op smaak wordt gebracht door Philip Marlowe en zijn beeldspraak. Pragmatische kerel als het gaat om geld, resoluut als het gaat om een zaakje dat aan alle kanten stinkt, maar bovenal een heerlijke cynische kerel die met een soort nonchalante bravado door een wereld van bedrog heen stampt. Dick Powell heeft het in de vingers, zoveel is al vrij snel duidelijk.

Naast een plotje dat blijft draaien, wordt de film veelal gestuwd door dialogen, maar die zijn wel dusdanig goed geschreven én afgeleverd dat het regelmatig een flinke grijns oplevert. Hoge quotability. Zaken waar Dmytryk de hele speelduur op terug kan vallen. Daarnaast heeft hij nog wat visuele Spielerij in petto als het bewustzijn wordt verloren en krijgt Powell steun van een glibberige Kruger en imposante Mazurki. Wat een reus. Het slot had iets koeler gemogen, maar wat geeft het. Vooral een ontzettend leuke noir.

” My throat felt sore, but the fingers feeling it didn't feel anything. They were just a bunch of bananas that looked like fingers.”

Een prima film noir, met een sterk en goed geschreven script, dat in de tweede helft tot volle wasdom komt. Dick Powell zet hier ook een buitengewoon sterke rol neer. Ik had in het begin even wat moeite om in het verhaal te komen en moest ook duidelijk even wennen aan hoe Powell Philip Marlowe neerzet, maar begon het na een tijdje steeds leuker en leuker te vinden.

Dat komt ook mede door de dialogen, die scherp en goed geschreven zijn en waar Powell goed gebruik van maakt om zijn opmerkingen te voorzien van een komische ondertoon. Verder schept regisseur Dmytrik hier een heerlijk sfeertje, dat echt in alles film noir ademt. Mooi camerawerk, veel gespeel met schaduwen, wat zorgt voor een fijne duistere sfeer, mooi zwart-wit gebruik en vooral ook goed acteerwerk. Want buiten de rol van Powell, doet ook de rest van de cast het naar behoren. Ik vond de surrealistische trip van Powell, erg mooi en iets wat ik nog niet eerder in zo’n oude film als deze had gezien.

Eindelijk weer eens een oude echt goede film noir gezien. Ik kan me niet herinneren dit jaar al zo’n goede genrefilm gezien te hebben, op het recente Brick dan daargelaten. Nee absoluut een aanrader in het genre, met alle ingrediënten goed verzorgd aanwezig, die een noir zo leuk kunnen maken.

4,0*

Een duistere, zwaarmoedige, sfeervolle film noir, met een soms ingewikkeld verhaal (verteld in flashback), over bedrog, omkoping, verraad en verborgen kwaad, waarin de personages in hun eigen wereld leken te leven. Dick Powell schitterde als de doortastende detective, maar ik heb sterkere verfilmde "Philip Marlowe" verhalen gezien.

Heerlijke noir met alles erop en eraan !

Mijn top 3 blijft wel ongewijzigd met The Asphalt Jungle (1950) The Killing (1956) en Double Indemnity (1944)

Best wel droogkomische rol van Powell.
Hoe hij die lucifer aansteekt op dat beeld. Haha.

Een van de mindere exemplaren uit de reeks Philip Marlowe-verfilmingen. Dat is volgens mij vooral te wijten aan de miscasting van Dick Powell. Powell hoort veel meer thuis in romantische musicals. Het karakter van een whiskyslurpende, rokkenjagende, bijdehante privédetective past helemaal niet bij hem, vind ik. Hij is bovendien niet morsig genoeg (vgl. Bogart, Mitchum e.a.).
Net als de andere verhalen van Raymond Chandler bevat het plot voldoende twists om het toch wel spannend te houden en daardoor zakt de film niet helemaal door het ijs, maar het houdt niet over.

Superieure film noir van Edward Dmytryk waarin Raymond Chandler's antiheld detective Philip Marlowe personages met namen als Moose Malloy, Velma Valento en Dr. Sonderborg tegenkomt. Het verhaal doet er dan al bijna niet meer toe. Het eindigt met een kus.

Kurkdroge dialogen, een blonde femme fatale die de touwtjes in handen heeft, het betere schaduwwerk wat betreft fotografie ... mooi toch. Ik heb een lichte voorkeur voor een Bogart in de rol van Marlowe maar niettemin een topnoir.