Crimes and Misdemeanors (1989)

Het komische en tragische vond ik juist precies goed afgewogen in deze film. De iets lichtere dilemma's - die ook nog eens heel humoristisch waren uitgewerkt - van Woody Allen was een goede partij voor de zware keuzes van Martin Landau. Inhoudelijk gezien is dit ook een van de sterkste Allen-films, maar dat gaat niet ten koste van zijn humor.

Woody Allen speelt toch geen man die zich keurig aan de regels houdt? Hij maakt moedwillig een documentaire die Alan Alda negatief portretteerd, terwijl hij gevraagd wordt het tegenovergestelde te doen. Het is geen misdaad misschien, maar wel wangedrag (de 'Misdemeanors' uit de titel).

"The last time I was inside a woman, I was visiting the statue of liberty."

Leuke film van Allen met twee verhaallijnen, die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken lijken te hebben, maar die op het einde uiteindelijk mooi samengebracht worden.

Het opvallende in deze film is vooral de verschillende toon van de verhaallijnen. Die van Martin Landau, die het grootste gedeelte van de film in beslag neemt is serieus, maar best goed uitgewerkt. Alles draait hier om relaties en het maken van keuzes. Landau speelt hier een personage dat niet bepaald schoon te noemen is. Hijpleegt zelfs een moord, maar toch had ik wel een bepaalde sympathie voor hem.

Toch is de verhaallijn van Allen zelf het best. Allen zet een grappige rol neer. Hij speelt iemand met een behoorlijk zelfmedelijden, die er af en toe erg grappige oneliners uitgooit, zoals degene waarmee ik mijn recensie ben begonnen. Vooral leuk is de relatie tussen Allen en de vervelende producer Lester, waarvoor hij een documentaire moet maken. Allen heeft een enorme hekel aan hem, en dat komt uiteindelijk naar voren in de documentaire die Allen van hem maakt. Het moment dat ze samen de docu bekijken is echt hilarisch.

3,5*

Weer een typisch Allen werkje die het voornamelijk van het puike acteerwerk en het heerlijke script moet hebben, komisch en donker tegelijk. Misschien wel een van de betere films van Allen, film verdient ook wel iets meer kijkers.

Aardig om te volgen, maar Woody Allen is wel duidelijk de leukste factor in de film. Het ontbreekt eigenlijk een beetje aan jonge mensen. Iedereen in deze film is rond de 50, en dat maakt het, hoe oppervlakkig dat misschien ook van me is, toch een beetje stoffig.

Ook de jaren 80-look helpt niet mee. Ik heb daar echt een hekel aan in films. De kleding, de kapsels, de intererieurs, bah.

Apart dat er twee verhaallijnen door elkaar lopen, hoewel de thematiek wel met elkaar overeenkomt. Moraliteit, de juiste keuze maken, reputatie. Tja. Niet slecht ofzo, maar ook niet heel leuk.

3*

Hoort bij de beste paar Allens wat mij betreft. Op het einde komt de dominee in de regisseur naar boven en daaruit blijkt (wederom) dat hij als geen ander de weerbarstigheid van het leven op een fantastische én goed behapbare manier in beeld kan brengen. Zelfspot schuwt hij daarbij niet en in sommige passages uit hij letterlijk zijn visie op fundamentele zaken als seks en mens-zijn. Daar is niets filmisch meer aan, dat is Woody zelf die spreekt. Het redelijk rustige cinematografische aspect sluit naadloos aan bij de inhoudelijke opzet en als dan met enige regelmaat bij mij de brede grijns ook nog eens verschijnt, hebben we naast het monumentale Manhatten hier wellicht de meest prikkelende Woody Allen rolprent te maken.

Een hele gemiddelde Woody Allen film. Niet slecht maar zeker ook geen uitschieter.

Heel gemiddeld: is dat beter of slechter dan gemiddeld?

Heel gemiddeld zit ongeveer in het midden van gemiddeld.

Mijn vierde Woody Allen in korte tijd en ik moet concluceren dat Woody niet echt mijn ding is.

inderdaad, misschien wel beter dan we denken.

Woody Allen doet hier een poging om het verhaal en thema van Dostojewski's Misdaad en straf (Crime and punishment!) in een nieuw jasje te gieten. Het hele morele vraagstuk dat wordt aangesneden komt bij de Russische grootmeester vandaan maar ook voor een deel de verhaalontwikkeling: Judah die na de daad, ondanks alle rechtvaardigingen, ten prooi valt aan zijn geweten en zich moet bedwingen niet alles op te biechten aan een politie-inspecteur.

Aan het einde laat Allen Dostojewski echter los. Waar de Rus kiest voor het in stand houden van moraal en via straf ook ruimte laat voor boetedoening en vergeving, is het einde van Crimes and Misdemeanors buitengewoon cynisch.

Het aardige is dat het personage dat Allen hier speelt (in een inderdaad beduidend zwakkere verhaallijn) juist niet cynisch is. Heel pijnlijk is dan ook de scene waarin Mia Farrow over Lester zegt dat deze zo romantisch is, terwijl de hopeloze romanticus juist wordt verpersoonlijkt door Allen, die in ongeveer alles het tegendeel is van Lester. Allens personage is degene die moraal van belang acht, die werk doet waar hij in gelooft en die bij het aanhoren van het verhaal over een perfecte moord zich niet kan neerleggen bij de harteloosheid van de dader. De overigen stellen eigenbelang boven alles en de enige maatstaf voor hen is succes.

Inhoudelijk zit het dus wel goed in elkaar, met dank aan Dostojewski, maar ondanks dat heeft Crimes and misdemeanors toch moeite om te boeien. Het plot rond Allen is veel te pover, de humor is te geïsoleerd en komt daardoor niet goed uit de verf en qua stilering is er ook weinig te beleven. Normaal scoort Woody vooral op amusementswaarde, en derhalve vind ik dit toch één van zijn minderen.

De vrouw-man relatie stond centraal (en hoe blind mensen m.b.t. zichzelf kunnen zijn binnen hun relatie), in combinatie met verantwoordelijkheid, schuld en begeerte, in deze intrigerende en ironische combinatie van drama, tragedie en humor. De twee verhalen die, op het eerste oog los van elkaar stonden, kwamen uiteindelijk samen.

Na 6 jaar werd het hoog tijd voor een herziening, en ook bij een herziening hoort deze film zeker bij de betere films die Woody in zijn lange carrière heeft gemaakt.
De 2 verhaallijnen houden de film boeiend en het feit dat de 2 hoofdpersonages heel verschillend zijn maar toch hier en daar de zelfde soort fouten maken bind de 2 verhalen samen. Het einde is ook zeker bevredigend, als de 2 elkaar tegenkomen op een feestje, de interactie had van mij best nog wat langer mogen duren want dit was voor mij zonder twijfel de beste scene uit de film.

Als een Woody Allen liefhebber zie ik Woody het liefst in dit soort films, best wel serieus en deprimerend maar nog steeds voelt de film niet te zwaar aan. Woody kan serieuze onderwerpen aansnijden en het hier en daar nog steeds luchtig houden, dat is een klasse apart!
En de dialogen waren vanzelfsprekend weer om te smullen! Helaas is hij tegenwoordig wel wat van zijn scherpte verloren en hoop ik nog steeds op een onverwacht meesterwerk voor dat hij is overleden.

We are in fact the sum total of our choices. Events unfold so unpredictably, so unfairly, human happiness does not seem to have been included, in the design of creation.

4 blijft 4!

Wat een mooie quote van Woody Allen!

Helemaal waar! Ook een fan van zijn films?

Ja zeker, ik heb ze allemaal meerdere keren gezien. Vroeger was ik vooral fan van zijn oudere, slapstick-humor (Bananas, Take the money and run, Love & Death, Sleeper...), later kon ik ook zijn andere films waarderen. Crimes and Misdemeanors is naast Manhattan Murder Mysterie één van mijn lievelings Woody Allen -films geworden. Altijd leuk hoe hij komedie met filosofie weet te combineren.

Dat is inderdaad de kracht die Woody Allen heeft, vind de jazz muziek in zijn films ook altijd wel een belangrijk punt voor het feel-good gehalte. Ik vind dat Woody zijn beste films in de jaren 80 heeft gemaakt. Je kent Husbands & Wives vast ook, vind ik ook een pareltje!
Moet wel bekennen dat ik hem tegenwoordig minder vind, hij blijft nogal hangen in zoetsappige comedy's, het scherpe is er ver vanaf.

Zeer zeker!


Mijn favoriete Woody Allen films zijn: Play It Again, Sam (1972), Love and Death (1975), Annie Hall (1977), Broadway Danny Rose (1984), Crimes and Misdemeanors (1989) en Manhattan Murder Mystery (1993).

Stardust Memories (1980) en Manhattan (1979) zou ik nog eens moeten herkijken om te kunnen beoordelen.

Zijn latere films (na 1995) behalve The Curse of the Jade Scorpion (2001) en eigenlijk al zijn films waar hij niet zelf in speelt, behalve Match Point (2005), vind ik niet interessant. Naast een heleboel zoetsappige comedy's heeft hij zelfs een musical gemaakt: Everyone Says I Love You (1996).

En toch vond ik die musical helemaal zo verkeerd nog niet, het heeft wel die typische Allen sfeer. Hij speelde in 2012 weer mee in To Rome with Love maar pfff, 1 van de aller zwakste films die hij ooit heeft afgeleverd helaas.

Fijn.

Op die typische Allen manier. Wie de bekendere films van deze regisseur/acteur gezien heeft weet ongeveer wel wat te verwachten. Er zit niet zo héél veel variatie in de film die ik al van Allen gezien heb, op zich heb ik daar niet zo'n probleem mee gezien de nogal unieke stijl van van films maken.

Een jazzy soundtrack, Allen die weer zichzelf speelt, bakken dialoog en wat slinkse humor. Opgeteld is het voldoende voor een leuke film. Iets minder is de split in twee verhalen, waarbij het verhaal met Landau toch maar matig werkt en de manier waarop beiden samenkomen ook een beetje lui is.

Verder stoor ik mij altijd een beetje aan Allen's gedweep met bekende artiesten en kunstwerken, maar ook dat hoort nu eenmaal bij zijn films. Aankledig is verder aan de duffe kant, maar bij zijn films is dat eigenlijk minder belangrijk.

Altijd wel leuk om een filmpje van hem mee te pikken. Groots vind ik het niet, maar vermakelijk zeker wel.

3.0*

Misschien al wat lang geleden, maar vond je dat echt? Misschien als je filmische happy ends en moraaltjes van Hollywood als ijkpunt neemt, maar ik vond het verder een redelijk doorsnee einde.

De conclusie dat Judah (let op de voornaam) Rosenthal uiteindelijk best verder kan leven met een moord op zijn geweten is zeker cynisch te noemen. Zeker in combinatie met andere aspecten van de film, zoals de rabbi die geleidelijk blind wordt en Halley die uiteindelijk voor Lester gaat, heeft het einde van deze film een nogal cynisch karakter, vind ik. (Overigens verwijst de film aan het einde zelf ook even naar Hollywood: "But that's fiction. That's movies. You see too many movies. I'm talkin' about reality. I mean, if you want a happy ending, you should go see a Hollywood movie.")

Is Woody Allen een one trick pony? Ongetwijfeld. Is dat erg? Welnee. Zijn CV staat tjokvol boeiende praatfilms en ‘Crimes and Misdemeanors’ is daar geen uitzondering op.

Als vanouds eist Allen ook een plaats vóór de camera op. Ik kan het alleen maar toejuichen: met zijn bekende neurotische typetje zet hij zichzelf weer lekker voor lul. De dialogen zijn ook helemaal op maat van Allens personage geschreven. Chaotisch, maar geestig. Een tikje pretentieus, maar wel met een knipoog. Mijn favoriete oneliner: “I remember the date exactly, because it was Hitler's birthday.” Woody Allen ten voeten uit.

Ook typisch voor Allen is de functionele audiovisuele benadering. Ik vind het altijd wat jammer dat hij op cinematografisch vlak zo weinig doet met een stad als New York. Alsof hij zelf niet lijkt te beseffen dat hij in een unieke omgeving ronddoolt. Maar goed, wellicht heeft hij gewoon geen tijd voor mooie plaatjes, hij moet immers zijn quotum van 1 film per jaar halen …

3.5* dus. Je mag dat stilaan een Woody Allen-score noemen.

If it bends, it's funny, if it breaks, it's not funny

Aah Woody Allen, toch iemand die zich langzamerhand is aan het opwerken tot één van mijn favoriete regisseurs. Sowieso één van de meest consistente regisseurs met een hele rits aan 4* films en hoewel er hier en daar wel eens misser inzit, is dat ook niet zo verwonderlijk in zo'n omvangrijk oeuvre. Met Crimes and Misdemeanors sloot Allen de jaren '80 af waarin hij een aantal van zijn meest gelauwerde films maakte. Het is bovendien ook de eerste film (in tot nu toe een reeks van 4) waarin hij naar Dostojevski's epos Schuld en Boete verwijst.

Sowieso misschien wel één van mijn favoriete boeken maar verder dan de knipoog naar de titel (in het Engels is het boek uitgebracht als Crime and Punishment) en het ietwat globale onderwerp van iemand die in koelen bloede een moord pleegt en dan wroeging krijgt zie ik toch niet veel inspiratie. Maakt verder ook niet veel uit natuurlijk omdat Allen hier sowieso zijn eigen ding van maakt. Een film die perfect in de stijl van de regisseur past en waarbij de vertrouwelijke elementen (de jazz muziek, Allen zelf in een hoofdrol, de dialogen die over alles en niets gaan, ...) ruimschoots aanwezig zijn. Enige aanpassing is misschien het ietwat cynische einde maar ook dat blijkt goed te werken. Die conversatie tussen Cliff en Judah tijdens trouwreceptie is misschien wel één van de meest geslaagde eindes in eender welke Allen film die ik tot nu toe heb gezien. Het heeft er een tijdje naar uitgekeken dat dit misschien eindelijk die film zou zijn waar ik 4.5* aan zou kunnen geven, maar dan vind ik de manier met de twee aparte verhaallijnen en de ietwat gemakkelijke samenkomst te gekunsteld.

Er is wel niemand die Allen zo goed kan spelen als Allen zelf. In zijn later werk durft hij wel is iemand anders te casten voor een rol, hij wordt alweer een dagje ouder natuurlijk, maar dat werkt toch nooit zo goed als wanneer hij de rol zelf op zich neemt. Hij behoudt de beste dialogen voor zichzelf maar levert ze dan ook met een heerlijk cynische ondertoon. De wisselwerking met Alan Alda (Lester) is erg tof maar ook de cast in de niet-Allen verhaallijn met Martin Landau op kop doet het goed. Ook op dat gebied voelt dit erg vertrouwd aan met onder andere de onvermijdelijke Mia Farrow in een bijrol. Let vooral ook nog op een (al is het net iets meer dan dat) cameo van Daryl Hannah als één van de liefjes van Lester. Normaal gezien ging die een iets uitgebreidere rol krijgen maar Allen heeft een stuk van het script herschreven waardoor de rol van Sean Young compleet is gesneuveld en Hannah het dus met een minieme rol moet doen.

Eigenlijk is er in die vroege carrière van Allen (als je daar zelfs over kunt spreken als je elk jaar minstens één film maakt) toch weinig rommel te vinden. Zo'n The Purple Rose of Cairo deed het niet goed ten huize Metalfist maar als je ziet wat hij allemaal nog rond die periode heeft gemaakt.. Crimes and Misdemeanors hoort hoog in het lijstje van beste Woody Allen films in ieder geval.

4*

Een van Allen's beste films vol ijzersterke dialogen die niet alleen grappig zijn, maar net zo goed diepzinnig zijn. De wisselwerking met Alda is sterk en levert de nodige grappen op. Verrassend is het verhaal verder niet als je meer van Allen's oeuvre hebt gezien, maar in de details erg goed. Knap ook hoe hij een vrij pretentieuze film maakt maar dat meteen ook gebruikt en onderuit haalt. Mooie climax ook.

Gedegen film van Allen. Wel eentje die bij mij niet heel lang zal blijven hangen, daarvoor is het plot (en de uitwerking daarvan) te weinig memorabel. Gedegen acteerwerk van met name Landau en Allen zelf. Typische rol weer voor Allen, met enkele aardige oneliners. De film heeft een niet al te lange speelduur en kijkt aardig weg.

Allen zelf speelt toch altijd weer die typische rol die bij hem past , die van needy guy die dan heel voorspelbaar gepasseerd word in de liefde voor die eikel die ook nog eens zij zwager is die hij niet kan uitstaan .
Martin Landau's verhaallijn is heel anders maar toch ook zeker boeiend om te zien hoe hij omgaat met zijn schuldgevoel .
De 2 verhalen komen dan op het laatst op een aardige originele manier min of meer samen .

Ster erbij, drie was te laag

Wat een heerlijke film blijft dit toch van Woody die 2 verhaallijnen op een mooie manier weet te verbinden en de kijker meermaals de vraag stelt van wat is veroorloofd en wat gaat veel te ver? Interessant ook dat we de 2 hoofdrol personages(waaronder Woody zelf) door middel van gezichtsuitdrukkingen en dialogen zo goed kunnen doorgronden. Een erg interessante kijk! Het enige wat ik minder goed vond werken is het verhaallijntje tussen Woody & Mia, maar goed, in die tijd gaf Woody altijd standaard een rol aan zijn toen nog vrouw en dat is ergens ook wel te begrijpen, alhoewel ik persoonlijk een grotere fan ben van Diane Keaton.

4 sterren blijven staan waar ze staan!

God ziet u, was de tekst die vroeger in veel huiskamers hing, onder een oog in een driehoek. Het idee van ogen die wel of niet zien, is hier een centraal motief. De twee hoofdpersonages, Judah en Cliff, hebben allebei een visueel beroep: oogarts en documentairemaker. De rabbi wordt blind, zoals de ziener Tiresias. Het lijk van Dolores heeft open ogen - die niets meer zien. Judah en Lester zijn succesvol in de ogen van de maatschappij. De existentialistische filosoof Levy beweert dat er geen alziende God is, maar een onverschillig universum waaraan de mensen betekenis proberen te geven.

De titel is een knipoog naar Dostojevski's Misdaad en Straf. Ook hier draait het om de filosofie van het geweten, maar Woody Allen trekt een andere conclusie. Als er geen alziende God is, kun je met een misdaad wegkomen. Wanneer Judah te horen krijgt dat Dolores vermoord is, wast hij z'n handen letterlijk in onschuld.

Twee verhaallijnen lopen langs elkaar. Het verhaal van Judah begint als een tragedie, is ernstig en donker van toon. Het verhaal van Cliff begint als een komedie. Z'n lichaamstaal maakt duidelijk dat hij geen bewonderaar is van de alom geprezen Lester. Zijn montage met de beelden van Mussolini suggereert dat Lester fascistische trekjes heeft. Woody Allen reserveerde de beste oneliner voor zichzelf: "The last time I was inside a woman was when I visited the Statue of Liberty." Op het einde komen de twee verhaallijnen samen. Ironisch genoeg loopt het voor de tragische held goed af, terwijl de komische held gedesillusioneerd achterblijft." Het zware filosofische thema wordt licht verteerbaar dankzij de humor en natuurlijke dialogen.