Close (2022)

Voor ik de film keek had ik hier al eens de commentaren gezien. Ik kreeg de indruk dat de ene helft de film geweldig vind, en de andere helft helemaal niks. Voor mij zit deze er tussen in, misschien meer naar de positieve kant.

Er zitten veel herkenbare dingen in (opgroeien op platteland, hechte vriendschap, nieuwe school) voor mij in mijn eigen jeugd wat allicht ook er voor zorgt voor een positieve bijdrage. Acteren is ook super gedaan en heb mij niet verveeld de 1 uur en drie kwartier.

Echter, de 'twist' kwam voor mij wel echt 'out of the blue'. Zeker, het kan, het is niet heel onrealistisch maar ik zag het niet aankomen. Alhoewel het allemaal goed is ge-acteert, gefilmd en in beeld is gebracht kreeg ik niet helemaal de emotie mee die deze film ongetwijfeld wil overbrengen

Mooie film. Al had ik eerst niet goed begrepen hoe Remi gestorven was.

Ik had gehoopt dat deze film me meer pakte, maar dat viel me uiteindelijk haast tegen.
Ik heb er moeite mee dat het nooit duidelijk is geworden waarom hij nou zelfmoord pleegde. Het was niet dat Leo hem helemaal links liet liggen. Ik denk zelf dat Remi homo was en verliefd was op Leo en dat hij in de knoop dat met zijn gevoel. Dat het 1x niet meefietsen meteen een soort van afwijzing voor Remi was, maar ja het wordt dus nooit duidelijk.

Close kon de verwachtingen niet helemaal inlossen. De herhalingen van ijshockey, fietsen, bloemen, ravotten leken me op een gegeven moment overbodig, maar ze bleven maar komen. De film wordt mooi afgerond met troost en dat was voor mij direct de essentie. Concrete verklaringen voor de gebeurtenissen worden niet duidelijk, maar dat Léo met vele vragen worstelt is wel zeker. Het acteerwerk was erg sterk en daar leunt de film op, maar ik had te vaak de indruk dat de speelduur onnodig lang werd gemaakt.

De bekende Belgische kwaliteit. Krachtig en goed geacteerd drama, dat een diepe indruk op me maakte.

Mooie film, maar eigenlijk vond ik vooral het begin erg goed. Na de onverwachte zelfmoord wordt het wat conventioneler en wat mij betreft ook minder boeiend. Omdat de dynamiek in de klas toen eigenlijk verdween, op een korte aanvaring tijdens het delen van de gevoelens na, terwijl dat juist zo sterk was in het begin. De scenes tussen Leo en de moeder van Remi waren goed geacteerd maar kwamen om een of andere reden toch minder binnen.

Een film over ogenschijnlijk eindeloze vriendschap, onzekerheid over mannelijkheid, groepsdruk, rouwverwerking. Het nieuwe schooljaar op een nieuwe middelbare school waarin het anders loopt dan je hoopt.

Prachtige close ups. Het dicht op de huid filmen trekt je mee in de emoties van de personen. Mooi gedaan.

En wat uitstekend geacteerd. Zo naturel zie je maar zelden. Lukas Dhont licht in het interview toe hoe hij de jongens zo ver kreeg.

De film maakte veel indruk op mij.

CLOSE: niet alleen titel maar ook regie-aanwijzing. Van in het begin zitten we op en in de nek van Leo en Rémi. Poëtisch voor sommigen, verstikkend voor mij. Zelfs in de fietstochtjes naar school door die mooie streek op de taalgrens vermoed ik, wordt ons nooit adem gegund. Fietsen, slapen, ravotten, door het veld rennen, eten. Ik snak eigenlijk naar een 'scène'. kan iemand dat nog: een sterke scène schrijven? En dan gebeurt er natuurlijk plots wel iets. En daar gaat dan de rest van de film over. Deze grootste nachtmerrie wil me maar niet raken. Sorry, Lukas.