
The Gold Rush (1925)
Verenigde Staten
Komedie
95 minuten / 72 minuten (re-release)
geregisseerd door Charles Chaplin
met Charles Chaplin, Mack Swain en Tom Murray
Een eenzame goudzoeker reist af naar Alaska, op zoek naar goud. Hij raakt betrokken bij enkele andere goudzoekers, en wordt verliefd op de mooie Georgia. Hij probeert met zijn charmes haar hart te veroveren.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=kDlEvaKBkhU
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (8,2 / 101691)trailer (YouTube)filmscore (MusicMeter)kijk op MUBI

Tja, Charlie Chaplin films moeten het voor mij vooral heben van het slapstick-gehalte en de ludieke vondsten. En daarop beoordeeld scoort The gold rush niet echt hoog. Ook vind ik het personage van the tramp gewoon niet in dit winterse, harde wereldje passen. Hij hoort meer thuis in de stad, in de wijken waarin hij ooi het contrast tussen arm en rijk kan illustreren. Heb volgens mij noggeen fil van Chaplin beoordeeld op MM, maar the oldrush is in ieder geval voor mij geen top film. Heb dan ook nog de versie met de wat belachelijke voice-over gezin. Dat helpt ook niet echt, als ik de comentren hier mag geloven.........
Ik vind Chaplin toch wel meer dan slapstick. Niet altijd, maar met bijvoorbeeld The Gold Rush neemt hij een realistisch thema: het invriezen van de Donners. De inspiratie is eruit te vinden. En uit dat heftige onderwerp maakt hij er komedie van. Denk nou eens aan dat eten van die schoen of wanneer The Tramp wordt aangezien als een kip. Zulke dingen zullen in het echt ook kunnen plaatsvinden bij zulke situaties, met uiteraard een andere toon.
Met Gold Rush zien we the little tramp eens in een andere setting dan in de stad, wat nieuwe mogelijkheden oplevert. Tegelijkertijd biedt de film minder slapstick dan gebruikelijk is, wat voor mij een stuk aangenamer is. De situaties in het blokhutje zijn heerlijk bizar en leveren de leukste momenten op. Wat erg fijn is, is toch dat er eindelijk eens gesproken wordt in dit soort films. Het houdt in dat de humor niet langer afhankelijk is van slapstick en stunts. Het gesproken woord is geen onmisbaar deel van goede humor, maar kan wel een heel belangrijk aandeel leveren. Toch heb ik ongelooflijk gelachen toen Chaplin zijn schoen opat, of zijn hutgenoot hem voor een grote kip zag. Echt inhoudelijk wordt er niet ingegaan op de ‘goldrush’ als fenomeen en daar ligt wat mij betreft ook de zwakte van de film. Jammer dat Chaplin het weer mikt op een romance. Ook hier had veel meer in kunnen zitten, want de film is soms ongelooflijk grappig. Echter, daar waar de lijn doorgezet had moeten worden, valt men weer terug op clichés en zit je met een onoriginele film met slechts enkele hoogstandjes. Ik denk dat ik uiteindelijk Buster Keaton de grootste vooroorlogse komiek vind.
Overigens vertelt Theatertje op 25 mei 2007 dat de "broodjesdans" werd nagedaan door Robert Downey Jr. in Chaplin en door Homer Simpson in één van de afleveringen van The Simpsons. De trivia-pagina van IMDb vermeldt verder nog dat "Roscoe 'Fatty' Arbuckle had done something similar in the film The rough house (1917)", en ook Johnny Depp doet het in Benny & Joon (1993).
Dikke 4 sterren
Het begin van die romance maakt je nieuwsgierig, een underdog die verliefd wordt op een ster die hem alleen maar lijkt te gebruiken, hoe loopt dat af? Maar vervolgens wordt daar eigenlijk weinig mee gedaan, er treedt geen karakter- of relatieontwikkeling op behalve dat zij medelijden voor hem voelt (maar dat was al zo lijkt me), een liefde ontstaat daar niet echt. Misschien is dat wel realistisch, maar erg atypisch in vergelijking met zijn andere films. Ik vraag me af waarom Chaplin voor zoiets koos.
Hoe dan ook, ruim 3*

Maar het is maar een kleine smet want ik was toch positief verrast. De slapstick scenes waren echt grappig (de loop van het geweer die tijdens een worsteling voortdurend op hem gericht wordt, briljante choreografie, en natuurlijk twee van de meest iconische Chaplin-momenten met de schoen en de broodjes). Ook de special effects zagen er goed uit, ik heb films gezien van veel recentere datum waar dat een heel stuk minder was. Het doet vermoeden dat er toch best wat budget was voor deze film, en je ziet dat er dan ook aan af.
Vrijwel alle hoogtepunten spelen zich af in de blokhut, de scenes in het stadje waren wat saai, al was er nog wel wat te glimlachen toen hij zich voordeed als bevroren om gratis koffie en ontbijt te bemachtigen, en tijdens het gevecht in de saloon. De romance was zoals al vaker opgemerkt niet nodig maar het hoort er kennelijk bij, en het was ook niet storend.
De rest is in en om de studio's van United Artists opgenomen, met gebruik van uitgebreide sets. De scène met de hut op de rand van de afgrond is een montage van beelden met een nagebouwde, beweegbare hut en een miniatuurhut. Verschillende ideeën kwamen uit teksten en beelden van de historische Gold Rush. Er zijn verhalen overgeleverd over kannibalisme en het opeten van een schoen. Chaplin buigt deze bittere gebeurtenissen om in komedie door met alle bijhorende gebaartjes de chef-kok en de fijnproever te spelen. De schoen was van zoethout. Charlie moest naar het ziekenhuis omdat hij er te veel van gegeten had. Daarna draagt hij steeds een schoen aan de ene en een berenpoot aan de andere voet.
Big Jim is een sympathiek nevenpersonage, een lamme goedzak. Hallucinerend van de honger gelooft hij echter dat Chaplin een kip is. Zo'n vertekend beeld van de realiteit komt nogmaals voor wanneer de Zwerver zit te dagdromen. Zo'n dansje met twee broodjes aan een vork was al eens gedaan door Fatty Arbuckle in The Rough House, maar hier is het veel verder uitgewerkt. Uiteraard mocht ook de romantiek niet ontbreken. Georgia Hale, een voormalige Miss Chicago, is vooral bekend van deze ene rol. Eerst bespot Georgia de Zwerver, maar geleidelijk aan gaat ze verder kijken dan de oppervlakte.
Op dvd is helaas meestal de versie van 1942 te vinden. Deze onnodig ingekorte versie was op het publiek van de jaren '40 gericht, met een voice-over van Chaplin in plaats van tussentitels en achteraf geschreven muziek. De kus op het einde werd gecensureerd. Ik heb gelukkig één keer deze klassieker in de originele versie op groot doek kunnen zien met live muziek, wat een geweldige ervaring was.
Opvallend was de voice over die het verhaal op momenten verbaal bijstaat , dat zagen we in andere films niet .
De film is zeker wel leuk om naar te kijken maar in mijn optiek toch een stukje minder als zijn andere successen zoals the kid en city lights .
Opvallend was de voice over die het verhaal op momenten verbaal bijstaat , dat zagen we in andere films niet .
De voice over werd door Chaplin toegevoegd bij de heruitgave in 1942, en dat geldt ook voor de soundtrack.