El Espinazo del Diablo (2001)

Goede film met een fijn verhaal en fijne spanningopbouw. De laatste tijd te veel van die zeer matige 'Spooky-films' gezien, maar deze is gelukkig helemaal OK.

Weer een donker sprookje waar Guillermo Del Toro bekend om staat. Het is niet alleen zijn handelsmerk, maar ook het (sub)genre waarin deze regisseur zich duidelijk het meeste in thuisvoelt. Dat zie je ook in een film als Cronos. Dat sfeertje is in geen velden of wegen te bekennen bij Mimic of een Blade II. Pacific Rim en Hellboy maar even buiten beschouwing laten, omdat het fijne blockbusters zijn, maar Del Toro’s ware kracht zie je in zijn dramahorrors. Ook als producer heeft hij meegewerkt aan vele fijne films.

In El Espinazo del Diablo betreden we een bekende wereld, die van het Spanje ten tijde van de burgeroorlog. Echt veel oorlog zie je hier niet terug, al is de joekel van een blindganger op de binnenplaats een mooi exemplaar om de toeschouwer eraan te herinneren dat diezelfde oorlog nooit ver weg is. De film neemt ons mee naar een plaats waar zich een gruwelijk voorval heeft plaatsgevonden. De locatie: een tehuis in de middle of nowhere werkt aardig als locatie. Hoewel er een spook huist, wordt de film nergens eng. Daar zie je weer de Del Toro met zijn fascinatie voor oude folklore; tijden waarin men geloofde dat geesten om verschillende redenen (niet puur kwaadaardig dus) rondspoken. Degenen waar we bang voor moeten zijn, bevinden zich juist onder de levenden. Del Toro presenteert een aantal interessante karakters, maar laat vrij snel blijken wie tot de goeden en wie tot de slechten hoort.

De spanning wordt wel gemist in deze film. El Espinazo del Diablo is verder behoorlijk onderhoudend, maar de originelere insteek van de film zorgt niet voor een (veel) beter resultaat. De film behoort tot een van de meer obscuurdere films uit het oeuvre van Guillermo Del Toro, wat jammer is, want het is zeker een goede film om eens gezien te hebben. Het kan alleen met geen mogelijkheid op tegen een film als El Laberinto del Fauno. Toch had het einde hier wel beter/origineler kunnen en mogen zijn.

El Laberinto del Fauno werkte uitermate goed door de sfeervolle schetsing van een oorlog, gecomineerd met sprookjesachtige en een kleine reeks angstaanjagende taferelen. El Espinazo del Diablo is de geestelijke voorloper, met veel van dezelfde ingredienten.

Helaas is deze stukken minder overtuigend. Dat is voornamelijk te wijten aan een gebrek aan pathos voor de groep kinderen, waar de film zich hoofdzakelijk mee bezigt. De oudere man en vrouw daarentegen wekken wel een voldoende interesse op.

Wel mag gezegd worden dat de kleinschalige inbreng van het fantasievolle en angstaanjagende element overtuigend en sfeervol is. Tevens is de muziek van Javier Naverette uitmuntend.

Heej, deze film is van Guillermo del Toro en speelt zich net als het schitterende Pan's Labyrinth af tijdens de Spaanse burgeroorlog. Met die overeenkomsten houdt het niet op, want hier wordt de muziek eveneens verzorgd door Javier Naverette en komen er wat fantasy-elementen in voor, die redelijk creepy zijn. Was dus wel nieuwsgierig naar dit werk, aangezien de rest van Del Toro's oeuvre toch licht tegenvalt.

The Devil's Backbone is wat mij betreft toch ook een heel behoorlijke film, die het moet hebben van de sfeer en een prima uitgevoerd verhaal. Net als Pan's Labyrinth, speelt ook hier onrecht tegen kinderen een grote rol en naar het slot van deze film toe leef je ook mee. Was razend benieuwd hoe het eindigde en die spannend climaxscenes waren overduidelijk het beste!

Gedegen filmpje van Del Toro. Wie echt voor de griezel gaat, zal ietwat bedrogen uitkomen. Fantasy c.q. mysterie met een scheut drama lijkt meer op z'n plaats. Het kent best wel enkele nerveuze en lichtelijk enge momenten, maar een doorgewinterde horror fanaat zal daar niet van wakker liggen.

Bovendien geeft Del Toro z'n rusteloze geest al vrij snel prijs. Wel knap hoe hij al die genres afwisselt en er mee weg komt aan de hand van een onschuldig jongetje ten tijde van de Burgeroorlog. Het maakt z'n film broos, delicaat en enigszins vertederend. Zie je niet zo vaak bij dit soort spookverhalen.

Z'n fluwelen stijl past ook erg goed bij deze setting, veel meer dan bij de grote Amerikaanse films die hij op z'n naam heeft. Niet dat het bij mij nu helemaal aanslaat, maar je merkt wel dat het een fijne balans tussen sfeer, verhaal, personages en dreiging te pakken heeft. Met een grote vliegtuigbom.

Dit is een knapt uitgewerkte horror-light film. Het weeshuis is altijd een dankbare plek voor avonturen en die zijn er hier genoeg. Diverse verhaallijnen zijn eenvoudig te volgen en het is genieten van de mooie shots, de niet bijster enge scenes en de personages. Uitzonderlijk goed is het nu ook weer niet, zo zie je het einde toch al snel aankomen, de uitwerking verdient zeker een pluim.

Dit wordt vannacht Engels gedubt ipv ondertiteld zeker? (op BBC2)

Zal wel met Engelse ondertitels worden uitgezonden hoor!

Snap de hoge score echt niet.
Vond het maar een saaie en langdradige film die mij ook echt totaal niet kon boeien.

1,5*

In een woord: Genieten!

Dit is een heerlijke sfeervolle Spaanse horror zoals alleen die Spanjaarden dat kunnen. Prachtige beelden, goede muziekscore, mooi en triest verhaal en perfecte balans tussen drama en horror. Hier hou ik van!

Niet eens zo heel spectaculair verrassend, maar ook ik begin steeds meer te genieten van de Spaanse spookfilms tegen de achtergrond van de Burgeroorlog. Sfeervol, mooi verhaal, prettig in beeld gebracht... erg goed.

4,0*

Het ouderwetse, beklemmend melancholieke en gotische spookverhaal, waarin hebzucht, dromen en verlangens, het enge aan gene zijde en een duister geheim uit het verleden een belangrijke drijfveer waren, speelde zich af in een oud afgelegen weeshuis, tegen het einde van de Spaanse burgeroorlog. De kinderen werden op een uiterst effectieve wijze door de regisseur neergezet.

Mwah, deze prent illustreert eigenlijk wel min of meer waarom het vooralsnog niet zo wil boteren tussen mij en de Spaanse cinema. Té proper, mijns inziens. El Espinazo del Diablo is hier helaas ook ten prooi aan gevallen.

Niet dat ik nou een angstinboezemende film verwachtte, maar de 'horror' was hier wel érg ver te zoeken. Het horrorelement blijft grotendeels verstoppertje spelen, slechts sporadisch werd er even wat gepoogd (en dan nog ontberend aan enig effect). Maar erger: ook het fantasy-element wil nergens echt aarden. Wat rest is een nogal futloos, traag van de grond komend verhaaltje, dat weliswaar opgefleurd wordt met wat fraaie belichtingen, maar niet kan maskeren dat het bol staat van flagrante clichés en platitudes. Doorsnee troef dus.

De personages staan verder voornamelijk in functie van het sprookje; je kunt er natuurlijk de klok op gelijk zetten dat de gemene schobbejak het zal moeten ontgelden tegenover onze stoutmoedige koters. Hield ik m'n hart even vast...

Niet aan mij besteed dus. Als horror blijft het teveel in gezapigheid hangen, als fantasy heeft het teveel onder ideeënarmoede te lijden. De riante setting, en enkele fraaie sfeershots behoeden de film nog van een waar rukcijfer. 2,0*.

Tegenvaller. Het geheim van wie er in die schuur zit wordt snel prijsgegeven en als vanzelfsprekend gebracht waardoor alle spanning vroeg uit de film is.

Verder copy -> paste recensie leatherhead.

Ik neem de beschrijving van "Gauke" over, omdat wij deze kunnen onderschrijven, mooie film die de kijker (althans ons) boeit en meeneemt naar een beklemmende omgeving met dito figuren. De brute conciërge Jacinto (Eduardo Noriega) is er zo eentje die je graag bij de lurven zou pakken zoals hij met de kinderen omgaat. Kijk en huiver!

Ik ben toch erg verrast met de genre-aanduidingen van deze film. Fantasy is het in geen geval en als het dat wel zou zijn zou ik wel willen weten welke elementen dat mogen zijn? Horrorelementen heeft het wel al moet dat vooral van de beklemmende sfeer komen. En ja er is natuurlijk ook de geest van het gestorven jongetje dat erg vroeg in beeld komt. A

ls drama film wel geslaagd maar het verhaal en de karakters konden mij niet boeien in tegenstelling tot Pan's Labyrinth. Mensen vergelijken het met Pan's Labyrinth en stilletjes had ik ook gehoopt dat Devil's Backbone een beetje in de stijl van Pan's zou zijn. Ja het is dezelfde tijdsperiode (Spaanse Burgeroorlog) en die Jacinto lijkt wel een jongere en meer gematigde versie van Vidal, maar daar stopt thet dan wel. Ik vind Devil's meer vergelijkbaar met The Orphanage waar ik ook niet zo veel aan vond.

Ondanks mijn liefde voor films als The Innocents, The Haunting, The Others lijken geestenfilms niet echt goed te werken voor mij. Maar deze is ook weer helemaal niet bijzonder met een erg generiek spookverhaaltje en vrij vlakke karakters.

Doordat Guillermo del Toro over het algemeen fantasy en horror films maakt en boeken schrijft lijken mensen maar niet te kunnen bevroeden dat de man tot meer dan dat in staat is.

De film is volgens mij, net als 'Pan's Labyrinth' of 'Lord of the Flies', een allegory en komt voor de echte fantasy- of horrorfan op zoek naar een film in hun favoriete genre daardoor totaal niet uit de verf. Veel van de personages staan model voor delen van de Spaanse samenleving. Jacinto is duidelijk een verpersoonlijking van het fascisme. De oude Casares en de eenbenige vrouw staan symbool voor het socialisme (of: de kwijnende Tweede Spaanse Republiek). Het weeshuis voor Spanje. De kinderen het Spaanse volk en de geest Santi hun geweten dat ze vertelt dat ze zich los moeten rukken van het juk van de fascisten. De bom zou je kunnen zien als een herinnering aan de oorlog of iets als de ideologieën die nog steeds op gespannen voet staan (in het huidige Spanje; een nieuwe burgeroorlog is daar ook nu nog lang niet onwaarschijnlijk!).

The Devil's Backbone is de opmaat voor het nog veel betere Pan's Labyrinth en deze twee films moet je eigenlijk helemaal los zien van de andere films in Del Toro's oeuvre.

Ik vond hem super spannend, verhaal was goed en mooi gemaakt . je ziet dat ie van del Toro is ..prachtig .

Fijn dat deze hier zo goed scoort, en Guillermo del Toro heeft dan ook enkel echt mooie werkjes, maar deze hier vind ik persoonlijk zeker een mindere.
Het acteerwerk is best goed en ook de sfeersetting is niet verkeerd maar het is allemaal zo traag, er ontbreekt spanning, is nooit eng of kent geen echte schrikmomenten en het verhaal boeit op den duur aan geen kanten meer.

2*

Guillermo del Toro maakt hier een voorbode van zijn Pan's labyrinth. Zelf noemde hij dit de 'brother' film en Pan's labyrinth de 'sister' film. Het concept zelf hebben we al veel gezien met de nodige schrikmomenten en iets van een verschijning of geest. De regisseur kleed het in elk geval wel aan, door de spanning van de oorlog mee te geven. Niet alleen met enkele figuren in het verhaal, maar ook de verlaten setting en de bom in het midden van het plein. Sfeervolle film die zich zeker kan meten met Pan's labyrinth. Al heeft die film nog meer fantasy elementen en - denkelijk door een groter budget - is het visueel nog een pak sterker. Voor de liefhebbers van het genre een absolute aanrader.

Ondanks dat het pas mijn 2e film van Del Toro is kan ik precies nu al zeggen dat zijn films me niet erg liggen. Na Pan's Labyrinth (2.5*) vond ik ook hier de personages eigenlijk niet zo boeiend. Het verhaal is op zich wel origineel want ik zou deze film niet direct kunnen vergelijken met een andere. Als ik hem met Pan's Labyrinth vergelijk was ik hier denk ik net iets meer geboeid door het verhaal. De fantasy is in Pan's Labyrinth natuurlijk veel meer aanwezig dan in deze film. The Devil's Backbone wordt helaas nergens bepaald spannend of eng, de CGI ziet er ook niet al te goed meer uit en het einde kon ik zo voorspellen terwijl ik daar niet altijd even goed in ben, zeker niet bij apartere films. Ik had ook veel meer stemmen verwacht bij deze film eigenlijk, ik sta versteld dat deze er nog geen 500 heeft.

Criterion Collection

Originele en erg sfeervolle film. De ontgoochelingen lijken vooral te komen omdat velen een echte horrorfilm verwachtten. Niet dus. Devil's Backbone is veel meer dan de slappe horrorfilm dat het kon zijn. Vind het vooral knap hoe vele genres in één mooi verhaal verweefd worden. In essentie een thriller die zich afspeelt tijdens de Spaanse burgeroorlog, maar met ook dramatische momenten en een tikkeltje klassieke horror. Waar de mens toe in staat is is veel enger dan het spook van het vermoorde kind dat ronddwaalt en zelfs een handje toesteekt .

Het laat zich niet raden welke kant de film zal opgaan en welk van de genres zal overheersen en dat maakte de film al a priori geslaagd voor mij. De bedoeling was niet eens om het publiek te griezelen , maar om bovennatuurlijke elementen functioneel in te zetten in een gewelddadig verhaal over niet te bevatten hebzucht. . De niet ontplofte bom was goed gevonden en symboliseerde in mijn ogen de beschermengel van de kinderen in het weeshuis. Ik vond het de hele film een intrigerend element. Sterk!

“What is a ghost? A tragedy condemned to repeat itself time and again? An instant of pain, perhaps. Something dead which still seems to be alive. An emotion suspended in time. Like a blurred photograph. Like an insect trapped in amber.”

In afwachting van The Shape of Water (2017), leek het me nu eindelijk eens tijd om mijn achterstallige Del Toro’s weg te werken, aangezien ik nog twee van zijn speelfilms moest zien. Ik schreef twee weken terug bij Cronos, dat ik weinig regisseurs kan bedenken, die ik in gelijke mate als een veelbelovend regisseur zie als Guillermo Del Toro, terwijl ik zoveel van zijn films maar zozo vind. Dat heeft alles te maken met El Laberinto del Fauno (2006), wat ik echt als een meesterwerk zie. Dan kun je nog zoveel zesjes en zeventjes als Blade Hellboy, Pacific Rim of Crimson Peak maken, je naam is gevestigd. Normaal gesproken zou je dan verwachten dat iemand na een aantal net-nietjes, een oningeloste belofte wordt, maar in mijn waardering is dat label Del Toro keer op keer bespaard gebleven. Al bleek ook Cronos een zeventje.

Gelukkig doorbreekt The Devil’s Backbone dat patroon, en de ontwikkeling die Del Toro heeft doorgemaakt als regisseur tussen 1993 en 2001 is duidelijk zichtbaar. Bijzonder, aangezien hij tussen die twee films alleen Mimic (1997) afleverde, die ik destijds op koopvideo (jaja) slechts eenmaal gekeken heb, en als weinig bijzonder ervoer. Hoe anders is het met deze film, over een weeshuis in de Spaanse burgeroorlog waar de kinderen van gedode Republikeinse militairen en politici zitten, terwijl er een constante sfeer van dreiging en naderend onheil in de lucht hangt.

Ondanks het beeld van het spookjongetje dat we vaak zien als illustratie, is The Devil’s Backbone geen El Orfanato. Net als bij Pan’s Labyrinth is dat bovennatuurlijke element af en toe aanwezig, maar Del Toro wortelt ook hier zijn karakters, hun problemen en constante dreiging in de realiteit, of het nu andere kinderen, de gewelddadige conciërge (een mooie rol van Eduardo Noriega, wat een naarling) of de oorlog betreft.

De film ziet er prachtig uit door de warme fotografie van Guillermo Navarro, die eerder films als Pan’s Labyrinth en Jackie Brown vastlegde, en ik zou hem graag eens op het grote scherm zien. Maar als dat niet lukt, komt er zeker een tweede kijkbeurt in huize Milton, want dit was een erg fijne verrassing.

4*

Ik had zo mijn verwachtingen van El Espinazo del Diablo door de hoge beoordelingen en het feit dat ik Pan's Labyrinth van Guillermo del Toro erg sterk vond. Ondanks dat het jongetje behoorlijk creepy was, is de film ook niet echt een horror-film maar eerder een tragisch drama met wat out-of-place bovennatuurlijke elementen.

Tijdens de Spaanse burgeroorlog wordt een jongetje achtergelaten bij een weeshuis. S'nachts komt hij erachter dat het er spookt.

Slecht is de film opzich niet. Het acteerwerk was wel aardig en het is best een leuk jeugddrama met wat sfeervolle scènes die een wellicht door Suspiria en The Innocents zijn beïnvloed. Toch was het wat mij betreft wat te lang allemaal. En de backstory was vrij voorspelbaar en ook niet zo interessant eigenlijk. Uiteindelijk leek het meer een soort western, al was het alleenal door de Spaanse setting die aan Spaghetti Westerns doet denken.

Aardig filmpje, maar toch een beetje teleurstellend gezien de status.

Een paella western dus eigenlijk

Haha, dat zou ook een term kunnen zijn. Ze werden opgenomen in Spanje maar gemaakt door Italianen.

Weer een heel aangename film met de juiste acteurs.Net zoals Pan's labyrinth word er weer een speciaal decor voorzien met een niet ontplofte bom op de speelplaats.Op meesterlijke wijze word elk klein detail weer ontrafeld waardoor je goedgezind de film afsluit omdat je weer een goede film gezien hebt.Del Toro heeft voor mij ook weer een beetje dat typerende zoals Wes Anderson,je weet wat te verwachten maar toch ben je weer aangenaam verrast op welke manier.Van mij mag hij er nog een maken

Jammer, ik zag het (ook) niet. En dat met The Shape oW voor de deur. Met de sfeer, setting en met name de muziek van Javier Navarrete zit het meer dan goed, maar het verhaal liet me koud en de cast imponeerde mede daardoor ook geen moment. Alle spanning die Del Toro op lijkt te willen roepen blijft in de beleving achterwege en de verwijzingen naar de Spaanse geschiedenis namen in PL ook een veel interessantere rol in.

Het was een verrassend spanningsloze en lange zit, en dat was toch het laatste waar ik op gerekend had. Al vond ik Crimson Peak om vergelijkbare redenen matig: het narratief steekt ook daar schril af tegen de prachtige setting, de wonderschone score en de uitgesproken stilering.

Als ik de film zal moeten waarderen op de genre-aanduiding Fantasy / Horror (MM), dan zal deze spookhuis-film het er niet echt goed vanaf brengen. De melancholieke dramatische sfeer is namelijk belangrijker dan de horror. Ik vond dat de geest van het jongetje niets meer of minder was dan een toevoeging om het verhaal af-en-toe gaande te houden. Als ik de film echter op genre-aanduiding Drama (IDMB) waardeer dan is dit verhaal over het weeshuis Santa Lucia, dat diep in het woestijnachtige Spaanse binnenland is gelegen, zo gek nog niet. Rivaliteit onder de jongens, lotsbestemming en dood, de dramatiek van de oorlogsdreiging (gesymboliseerd door een onontplofte Duitse bom op de binnenplaats) en een crimineel met duistere motieven die uiteindelijk voor nog meer tragedie zorgt, heeft je vanaf het begin meteen in zijn greep en weet de spanning goed vast te houden. Het acteerwerk van de jonge cast is altijd afwachten maar de kleine spelers overtuigen goed en vooral de chemie tussen de groep weeskinderen is voelbaar aanwezig. Doordat de film de Spaanse burgeroorlog als achtergrond heeft en er een bovennatuurlijke element aanwezig is, is het moeilijk om niet te vergelijken met Pan's Labyrinth, iets wat ik toch probeerde te voorkomen! Regisseur Guillermo del Toro maakte deze film vijf jaar eerder, het zal dan ook niet heel eerlijk zijn tegenover deze film. “The Devil’s Backbone” is verder prima om naar te kijken en solide genoeg om de moeite van het bekijken waard te laten zijn.

El Espinazo del Diablo

Mooie film van Guillermo del Toro. Ik ben een fan van de man, en El Espinazo del Diablo draagt ook weer duidelijk het stempel van de Mexicaanse regisseur. Een wat dromerige en warme sfeer, een onheilspellend en triest verhaal, horror en drama die elkaar de hele tijd afwisselen, en weer een wat bovennatuurlijk tintje. El Espinazo del Diablo is meer een sfeervol drama rond een bepaalde tijdsperiode dan een regelrechte horror, maar het ongemakkelijke gevoel overheerst. Dat komt ook door het uitstekende acteerwerk van Noriega als maniakale slechterik.

Gast deze film over de Spaanse burgeroorlog of over het weeshuis. Matige plot.

Een horrordrama dat zich ergens in de jaren 30 afspeelt ten tijde van de Spaanse burgeroorlog. De setting is een afgelegen weeshuis waar weeskinderen van verzetsstrijders worden opgevangen om uit handen te blijven van de troepen van Franco.
De film begint op het moment dat hoofdpersonage Carlos, wiens vader gesneuveld is, in het weeshuis terecht komt. Gevoelig als hij is, merkt hij meteen de duistere krachten op die in het weeshuis aanwezig zijn. Door het verhaal grotendeels vanuit het perspectief van Carlos te vertellen, trekt regisseur Del Toro de kijker succesvol mee in een benauwende atmosfeer waarin mysterie en horror steeds door de harde realiteit van alledag breken.
De setting is uitermate geschikt om die atmosfeer te visualiseren. De schemerige gangen van het weeshuis, de kille slaapzaal, de rivaliserende weeskinderen en de onvoorspelbare leiding geven aan de film een ongemakkelijk en beklemmend tintje.
En dan is er nog dat ene absurde detail dat door zijn prominente aanwezigheid die atmosfeer extra versterkt. Een onontplofte bom die pontificaal oprijst uit de bodem van de binnenplaats. Een reusachtig projectiel dat gaande het verhaal een soort metaforische vergaarbak wordt voor alle duisternis en ellende in het weeshuis. De bom ademt onvoorspelbaarheid, dreiging en mysterie. De camera keert er vaak naar terug.
Een film met twee gezichten. Aan de ene kant een gewelddadig oorlogsdrama en aan de andere kant een sferisch en griezelig spookverhaal. Het vloeit mooi in elkaar over. De film bedient zich op beide vlakken van een rustige gang en legt de nadruk op intens acteerwerk, intense interactie en intense sfeer. Shock, bloed en gore, hebben een ondergeschikte rol, hoewel er wel een aantal heftige scènes voorbij komen.
De film laat in de microkosmos van het weeshuis de pijnlijke gevolgen zien die individuele en politieke beslissingen hebben op het leven van gewone mensen. Egoïsme, machtswellust en hebzucht (vaak verborgen onder een religieus dekentje) door sommigen zorgen voor ontheemding en onthechting bij velen. De geestverschijning die door de gangen van het weeshuis doolt, is er als kwade dreiging niets bij. De mens is het ware monster.
Fijne film met oog voor detail, met een intens ongemakkelijke sfeer, met spanning en met een prettige trage gang.