El Espinazo del Diablo (2001)

Gast deze film over de Spaanse burgeroorlog of over het weeshuis. Matige plot. ?

Een horrordrama dat zich ergens in de jaren 30 afspeelt ten tijde van de Spaanse burgeroorlog. De setting is een afgelegen weeshuis waar weeskinderen van verzetsstrijders worden opgevangen om uit handen te blijven van de troepen van Franco.

De film begint op het moment dat hoofdpersonage Carlos, wiens vader gesneuveld is, in het weeshuis terecht komt. Gevoelig als hij is, merkt hij meteen de duistere krachten op die in het weeshuis aanwezig zijn. Door het verhaal grotendeels vanuit het perspectief van Carlos te vertellen, trekt regisseur Del Toro de kijker succesvol mee in een benauwende atmosfeer waarin mysterie en horror steeds door de harde realiteit van alledag breken.

De setting is uitermate geschikt om die atmosfeer te visualiseren. De schemerige gangen van het weeshuis, de kille slaapzaal, de rivaliserende weeskinderen en de onvoorspelbare leiding geven aan de film een ongemakkelijk en beklemmend tintje.

En dan is er nog dat ene absurde detail dat door zijn prominente aanwezigheid die atmosfeer extra versterkt. Een onontplofte bom die pontificaal oprijst uit de bodem van de binnenplaats. Een reusachtig projectiel dat gaande het verhaal een soort metaforische vergaarbak wordt voor alle duisternis en ellende in het weeshuis. De bom ademt onvoorspelbaarheid, dreiging en mysterie. De camera keert er vaak naar terug.

Een film met twee gezichten. Aan de ene kant een gewelddadig oorlogsdrama en aan de andere kant een sferisch en griezelig spookverhaal. Het vloeit mooi in elkaar over. De film bedient zich op beide vlakken van een rustige gang en legt de nadruk op intens acteerwerk, intense interactie en intense sfeer. Shock, bloed en gore, hebben een ondergeschikte rol, hoewel er wel een aantal heftige scènes voorbij komen.

De film laat in de microkosmos van het weeshuis de pijnlijke gevolgen zien die individuele en politieke beslissingen hebben op het leven van gewone mensen. Egoïsme, machtswellust en hebzucht (vaak verborgen onder een religieus dekentje) door sommigen zorgen voor ontheemding en onthechting bij velen. De geestverschijning die door de gangen van het weeshuis doolt, is er als kwade dreiging niets bij. De mens is het ware monster.

Fijne film met oog voor detail, met een intens ongemakkelijke sfeer, met spanning en met een prettige trage gang.

Cleansing of the Soul for a Clean Slate: Guillermo del Toro’s ‘The Devil’s Backbone’

Zie nu pas dat ik alle films van del Toro bij deze gezien heb. Die vent staat er niet zo geweldig voor qua gemiddelde bij mij, op één of andere manier. Ondanks dat vond ik deze 'Devil's Backbone' wel goed. Oké niet heel bijzonder, ik voelde de angst / sfeer maar tot op zekere hoogte en echt geweldig wordt het nooit, maar misschien is dat mijn probleem bij del Toro. Aardig maar niet meer, ondanks genoeg creatieve vondsten.

Eerder teleurstellend, deze film. Ik ken Guillermo del Toro eigenlijk vooral van 'El Laberinto del Fauno' wat ik geweldige film vond, sindsdien onafgebroken in m'n top10. Deze wou ik sindsdien al lang zien, gisteren er uiteindelijk van gekomen. Maar vond deze redelijk traag en nja nogal pover en saai eerlijk gezegd. Bij sommige regisseurs/films, hoop je echt zoveel, dat teleurstelling toch snel om de hoek loert, dat is hete overheersend gevoel.

Teleurstellend ja.

Niet dat ik de grootste Del Toro fan ben, maar The Devil's Backbone krijgt tot nu toe het laagste cijfer en tot op de dag van vandaag is dit de enige film van de beste man waar ik gewoon totaal niet in kon komen. De speelduur van 106 minuten was daarom best een opgave.

Redelijk apart dat ik er niet echt in kon komen want normaal gesproken zijn dit soort fantasierijke sfeertjes juist mijn ding. Deze film wist me gewoon niet te grijpen, en ik denk dat het voornamelijk komt door erg saaie personages en een toon die constant met elkaar blijft vloeken waardoor het als geheel een beetje rommelig aanvoelt.

Zo voelt de film aan als kinderfilm, oorlogsfilm en geestenfilm maar nooit goed als een geheel. De tonen kunnen elkaar gewoon totaal niet combineren of versterken. Del Toro probeert dit wat te verhullen door aan veel mooifilmerij te doen maar niet van het soort dat het een beetje boeiender weet te maken.

Verder is het verhaal aardig flauw en de horrorsfeer werkt niet. De spannende scenes vallen plat en de fantasierijke sfeer komt enkel en alleen van de decoratie en cinematografie. Verder heeft het niet al te veel meerwaarde behalve een streling voor het oog. Personages zijn verder tamelijk saai en de "villain" flauw.

De speelduur kabbelt maar wat voort voor zijn 106 minuten en kent enkel een handjevol aan memorabele momenten. Vaak worden die alleen niet heel goed in beeld gebracht of juist heel goedkoop. De explosie leek wel uit een B-film te komen bijvoorbeeld. Verder zijn de dialogen middeleeuws en de chemie tussen kinderen en personages afwezig. Als geheel is er dan niet veel om erg te prijzen.

Visueel blijft het mooi. De eerste scene is geweldig, maar buiten mooie kleurtjes en knappe decoraties heeft de film niet heel veel om te bieden. Het acteerwerk is best aardig, maar alles wordt zo lam en oninteressant vertaald naar het witte doek dat de film maar een vermoeiende zit is.

Shocktober #3

Ook een herziening. Ik weet dat ik het Del Toro’s beste film vond en dat blijft zo. Was m ook grotendeels vergeten, dus herziening was fijn en als nieuw.

Sterke film die het vooral van de sfeer en setting moet hebben. Als is het verhaal zelf natuurlijk ook goed.

4* blijven staan.