Un Borghese Piccolo Piccolo (1977)

Een absoluut hoogtepunt van de Italiaanse komedies. Een erg bittere satire, met heel veel leuke gags en galgenhumor, maar naar het einde evolueert de film toch tot een beklemmend drama. Alberto Sordi is grandioos. Eén van de topfilms op mijn DVD-verlanglijstje...

Nederlandse titel bij release: "Hij was een Fatsoenlijk Burger"
De verfilming van de gelijknamige roman van Vincenzo Cerami.
Giovanni Vivaldi is een plichtsgetrouwe functionaris bij een ministerie. Hij nadert de dag van zijn pensioen en na een welgevulde loopbaan met een uitstekende staat van dienst heeft hij slechts één doel meer in zijn leven: het geluk van zijn zoon Mario. Deze laatste staat op de drempel van het leven waarvan zijn vader altijd heeft gedroomd. De jongeman moet deelnemen aan een examen dat hem dezelfde graad en functie als zijn vader kan opbrengen. Opdat hij zou slagen is zijn vader tot alles bereid: hij smeekt, vernedert zich en koopt de toekomst van zijn zoon door geschenken uit te delen. Meer kan hij echt niet doen. Maar op de bewuste dag zal het noodlot die zorgvuldig voorbereide plannen brutaal verstoren. Een onverwacht voorval maakt het leven van de fatsoenlijke burger tot een tragedie. Tijdens een hold-up wordt zijn zoon door een verloren kogel dodelijk getroffen. Samen met de dood van zijn geliefde zoon stort ook de wereld van de vader ineen. Er rest voor hem nog slechts "Oog om oog, tand om tand". Daarom zal hij niet rusten vooraleer dat de dader gestraft is. Giovanni ontpopt zich tot een meedogenloze mensenjager, rechter en beul. De voltrekking van zijn wraak is een monsterachtig staaltje van menselijke wreedheid.
Bij de aanvang is de film een schattig Italiaans blijspel vol zelfspot. Langzamerhand groeit de prent echter uit tot een macabere komedie en een scherpe aanklacht tegen grenzeloze gewelddadigheid. Regisseur Mario Monicelli verbindt op meesterlijke wijze het eerste komische gedeelte met de bijna gruwelijke tweede helft. " Un Borghese Piccolo, Piccolo" is een huiveringwekkend document van de benepen burgermentaliteit.
De film werd in 1977 bekroond met 9 Awards en kreeg nog een nominatie voor de Gouden Palm. Alberto Sordi kreeg twee prijzen voor zijn schitterende vertolking.
Een topper, die absoluut een DVD release verdient.
Hij is uit op DVD in Italië, helaas zonder onderschriften.

Ik zou hem wel willen zien, maar dan tenminste met Eng subs.

Een film die mij zowat omverblies; niets meer en niets minder.

Het begint als een vermakelijke komische blijspel zonder waarbij de personages, situaties en realisme aan niets hoeven in te boeten. Echter langzaam maar zeker bekruipt je het gevoel dat er iets staat te gebeuren; een gebeurtenis die mij in ieder geval kippenvel gaf. Je wordt meegenomen door de film en niet meer losgelaten. Je voelt de onmacht en de frustratie jegens de bureaucratie, de onwil en zelfs onbegrip, steeds meer meer groeien; opbouwend naar een tweede climax. De opbouw van de spanning is uitstekend, onder andere door uitstekend gebruik van de muziek. Het geheel is heerlijk sfeervol met een lach en een traan.

Enig minpuntje in mijn ogen is Shelley Winters. Misschien kwam het door de taalbarrière, ik weet het niet, maar te vaak kwam ze over als een niemendalletje die geen idee heeft wat ze moet zeggen en dat ook uitstraalt met haar lichaamstaal. Sordi daarintegen acteert uitstekend.

Over het einde ben ik, ruim een maand na dato, nog steeds niet helemaal uit of het mij nu positief of negatief bevalt. In eerste instantie bekijk je met medelijden de gebroken man. Maar dan krijg je een heel ander einde dan in eerste instantie gedacht. Alsof een seriemoordenaar is geboren.

In ieder geval gaat mijn dank uit naar Mac Hammer Fan voor dit pareltje. Want, zonder dat hij het zelfs weet, is hij één van de zeldzame personen in wiens filmopinie ik oprecht geïnteresseerd ben.

Nah, wat te lang en wat gedateerd. Wel leuk om op het allerlaatst Ettore uit Mama Roma te zien

Het lachen verging je wel, bij deze een tragische, groteske, satirische (ironische komedie) en uiteindelijk beklemmend werkende gruwelijke film over het noodlot van een zielig ambtenaartje, dat door jarenlange frustraties langzaam uitgroeide tot een monster. Echter Biosguru moet ik gelijk geven: vandaag te dag komt deze productie gedateerd over.

Prima film van Monicelli met Alberto Sordi in topvorm als kleinburgerlijke ambtenaar die zich ontpopt als vigilante wreker. Een film met een behoorlijk verrassend verloop, in die zin jammer dat ik de synopsis vooraf had gelezen. Naast komedie en drama ook flink wat absurditeiten met een maatschappij-kritische ondertoon, waar Monicelli ruim de tijd voor neemt- de inaugeratie bij de Vrijmetselaars bijvoorbeeld, of bizarre taferelen in een doden-opslagplaats.

Tegen het einde is de film behoorlijk duister, al was de shot van het Fiatje die vrij opvallend het mogelijk volgende slachtoffer van Vivaldi volgt wel (onbedoeld?) grappig. En die Sordi, dacht ik in het begin nog dat hij vrij bruut die vis de kop insloeg, doet hij dat later dunnetjes over maar dan meerdere keren op het hoofd van de overvaller. Het is maar te hopen dat hij de goeie te pakken had.

Beetje vreemd dat Shelley Winters meedoet- was weliswaar een gewoonte in Italiaanse films om buitenlandse acteurs te gebruiken en die te dubben, een wat vreemde traditie maar soms begrijpelijk als een grote naam meedoet. In dit geval zie ik de meerwaarde echter helemaal niet- ze heeft maar weinig te doen en lijkt ook niet op haar gemak in een Italiaanse rol, en ik betwijfel of de aanwezigheid van Winters veel mensen naar de bioscoop lokte.

Maar goed, een kleinigheid in een verder dus uitstekende film.