The Caine Mutiny (1954)

Toch wel een goede film.

Goede cast, met Humphrey Bogart op kop, een van mijn favoriete acteurs uit die tijd.

Wie naar de film gaat kijken voor oorlogsscènes is er wel aan voor de moeite, het draait hem vooral om de situatie op het schip !

Ook al staat hier boven drama / oorlog .

Echt een oorlog film kan ik dit niet noemen maar dat had ik ook niet verwacht .

Dit is gewoon een goede film die zich grootten deels afspeelt op een schip en daarna in de rechtbank.

Ook zit er wat romantiek in wat totaal overbodig is .

Deze film had ik op de BRT gezien in kleur en met prima beeld kwaliteit.

Bogart zet hier een mooie rol neer als een kapitein die steeds ongeloofwaardiger word en daardoor de bemanning tegen zich krijgt.

Wat dan weer uitgevochten word in de zeer overtuigende rechtbank scenes .

Leuk vond ik het ook om de toen jonge acteurs Lee Marvin en Claude Akins in deze film te zien .

Een ietwat a-typische oorlogsfilm voor die tijd. In de jaren '50 kwam je in dit genre toch vooral heldenfilms tegen of in ieder geval verhalen met een wat meer eenduidige indelingen van goed en slecht. The Caine Mutiny lijkt echter meer voort te zijn gekomen uit een soort paranoia en het was ook best gewaagd om in 1954 een film uit te brengen over niet alleen mogelijk incompetente kapiteins in het leger, maar ook meteen officieren die op hun eigen manier niet allemaal even betrouwbaar zijn.

Waar JJ_D hier aan het einde Amerikaanse propaganda ziet, zie ik vooral dat de film twee kanten aan het verhaal brengt. Het is heus niet zo dat Queeg uiteindelijk gewoon een held was die onheus bejegend is terwijl hij de perfecte Amerikaanse moraal in ere hield. Wat de advocaat in het slot meer probeert duidelijk te maken is dat de crew gefaald heeft doordat ze de paranoia gevoed hebben, in plaats van er een weg mee te vinden. Voor die tijd vind ik dat The Caine Mutiny sowieso erg sterk in elkaar steekt op het gebied van psychologie. Dat is wat deze fris maakt ten opzichte van tijdgenoten. Figuren als Queeg, Maryk en Keefer voelen al meer aan als echte mensen. De acteurs die ze spelen zijn ook allemaal van hoog niveau. Bogart had in principe de meest dankbare, want meest kleurrijke rol, maar ook ogenschijnlijk het makkelijkste werk voor zich, aangezien Queeg lang vooral een eenzijdig karakter heeft. Echter, tijdens die rechtzaak kreeg ik toch medelijden met hem. Het is één van Bogarts beste rollen, omdat hij het aandurfde om de menselijkheid in het personage te vinden. Meestal betekend "menselijkheid" iets sympathiek, maar hier is het meer een naakte lafheid. MacMurray doet iets soortgelijks.

Toch is dit geen meesterwerk. De film steunt wel heel erg op de acteurs en het script namelijk, maar Dmytryk probeert er weinig van te maken op filmisch gebied. Ongelooflijk dat dit van de man was die tien jaar eerder het erg sfeervolle Murder, My Sweet maakte. Ik vond het zelfs vrij lelijk gefilmd soms. En ook het perspectief op het groentje werkt niet echt. Aanvankelijk pakt het nog wel oké uit als we via hem alle andere rollen leren kennen, maar de focus op Keith levert ook veel overbodig aanvoelende scènes op, zoals die hele romance, die zo suf en stijf geacteerd is als ze komen. In het boek waarop dit gebaseerd is wordt alles kennelijk verteld vanuit Keith's perspectief en gaat het hoofdzakelijk om zijn groei, maar we zien Keith hier niet groeien, aangezien hij nooit echt reageert op de hoofdgebeurtenissen. Het "happy end" waarin hij ineens de controle krijgt over een nieuwe bood komt dan ook uit het niets. Daarbij, Robert Francis was een houterige acteur, die compleet weggespeeld wordt door de oude rotten hier.

Gelukkig zijn die oude rotten ook gewoon fenomenaal (naast Bogart, Johnson en MacMurray valt ook Ferrer sterk op) en is de situatie gewoon buitengewoon interessant en goed uitgewerkt. Vakmanschap redt hier de dag boven echte filmische inspiratie.
3,5*

Een claustrofobische oorlogsfilm van een Amerikaanse mijnenveger waarbij de acteurs sterke prestaties hebben. Zulke oude films kunnen nog best spanning bevatten. Spanning om de psychoses van het de clustering van officieren en kapiteins die met z'n vieren dicht op de huid zitten. De eerste kapitein was een hork, een nieuweling, Keith, komt aan boord, wordt rondverwezen door de slick Keefer en Maryk is de ervarenheid aan boord. De eerste kapitein, het gaat natuurlijk om een
simpele boot, geen vliegdekschip, laat alles verslonzen en de matrozen lopen er niet op hun best bij.
De nieuwe kapitein, Queegg (Bogart) tapt uit een heel ander vaatje, heeft er al wat jaren oorlogstijd op zitten en staat op zijn strepen en regeltjes. Topdown gezag wordt ondermijnd omdat er geen vertrouwen is en wordt doorgegeven. Keith is de onervarene betweter, Keefer sluit zich op in kajuit om romannetjes te schrijven en gedraagt zich als pseudo-psychiater.
Queegg maakt aantoonbare fouten, vaart over een eigen sleepkabel heen en laat wat volgbootjes achter. Het toppunt is als er een paar aardbeien missen en het hele schip overhoop gehaald dient te worden. De conclusies zijn door de bemanning getrokken en men accepteert geen onbekwaamheid meer. Tijdens een tyfoon (epische badkuipfilm met een plastic bootje) raaskalt Queegg (of je kunt het ook omdraaien doordat de angste van de onderofficieren dit als raaskallen ziet) van links naar rechts waarna het gezag wordt afgedaan.
De tweede helft van de film gedraagt zich als een spannende rechtbankfilm waarbij iedereen wordt gedaagd. Maryk vreest de strop voor muiterij, Keefer blijft als lafaard buiten schot voor zijn psychotische stemmingmakerij (krijgt daar later nog de wijn voor in het gezicht) en het is de advocaat die de apotheose doet oproepen als Queegg in zijn verdachtmaking razend wordt.

Spannende en goede film met een prima cast, goede klassieker

Mja voor mij toch wel redelijk potsierlijke propaganda voor de US Navy.

Het leek wel of ze zelf het scenario geschreven hadden. Of erger nog: alsof ze zelf ingegrepen hadden op het eind. De speech (preek) van de advocaat op het einde, leek Queeg, Bogart én de navy alsnog in een gunstig daglicht te moeten stellen.

En ja, de 'laffe, cynische' schrijver moest eraan geloven. Ik denk dat het tijdsscharnier (net na de oorlog en midden in de communistenjacht) inderdaad meespeelde. Veel te veel naar mijn gevoel. De rol van de melmuil van dienst en het fluttige liefdesverhaaltje voegden er geen zier aan toe.

Kan hier toch echt geen propaganda in ontdekken. Uiteindelijk zijn er geen winnaars of verliezers, met uitzondering dan van Lee Marvin die meineed pleegt. Vermakelijk filmpje verder, al vond ik niet alles even goed.

In de eerste helft valt er nog niet zoveel te beleven. Die romance was inderdaad tenenkrommend met een Francis die een eerste klas stijve hark speelt. Daarnaast zijn de oorlogsscenes erg rommelig. Kwam grotendeels ergens uit een filmarchief van de marine volgens mij.

Tweede uur wordt de film interessanter, als Bogart als Queeg meer nare trekjes begint te vertonen. Bogart steelt de show in de film, ondanks dat zijn rol niet eens heel groot is. De rechtbankscenes aan het eind zijn ook een hoogtepuntje. Alleen jammer van de manier waarop Queeg aan het einde van de film door de mand valt in de rechtbank. Het is niet eens de schuld van Bogart, want het stond vast in het script dat hij die ijzeren balletjes moest pakken en een zichtbare verwarde indruk moest maken. Ik vond het een te gemakkelijke uitweg om zo alsnog de jury te overtuigen dat Queeg niet helemaal in orde is.

3,5*

Het is volgens mij wel propaganda. Alleen welke betekenis geef je eraan. Kom bij de marine.../.. maar verwacht niet dat alles koek en ei is. (Maar waar is dat wel).

Hmm... je kunt wel zien waar de schrijvers van A Few Good Men hun inspiratie vandaan haalden. Voor die tijd (paar jaar na de oorlog) moet het best een redelijk opzienbarend drama zijn geweest. Als het ging over oorlogssituaties, zag men toch liever dito gevechstsscenes. Maar het drama is wat gekunsteld, met name juist in de rechtbank. Heeft zeker niet de gelaagdheid van A Few Good Men. Bogart kan met dat hoof' van 'm moeiteloos een mentaal gehavende commandant neerzetten. Net zoals bij AFGM valt de commandant in de rechtbankconfrontatie door de mand. Leuk om zoveel bekende acteurs te zien in hun jonge jaren. W.o. Lee Marvin. Soapy relatieperikelen van een jonge luitenant met een zangeres had wel weggekund.

Militaire rechtbank drama's kennen we niet zoveeel, misschien omdat de amerikaanse overheid daar helemaal niet op zit te wachten. Dat maakt dat Caine mutiny een zeer gedurfd onderwerp was in de tijd dat de fim werd gemaakt, het was namelijk not done om op een dergelijke wijze de marine aan de kaak te stellen en helemaal niet als het ging om zaken als lafheid en in paniek raken. Het tijdstip dat de film uitkwam was nou ook niet bepaald een voorbeeld van timing, de koude oorlog raakte net op stoom en Mccarthy zag overal communisten.

De film kent enkele zeer sterke rollen, Van Johnson, Humphrey Bogart, Jose Ferrer en Fred MacMurray.

De scene's op zee ondersteunen de rechtbankscenes en die zijn van een hoog niveau qua acteren, bij elke scene is de emotie van dat moment voelbaar. Bogart is voortreffelijk als Queeg, de wijze waarop hij de diefstal aanpakt of waarop hij de cycloon het hoofd bied behoren naar mijn mening bij de beste acteerprestaties uit zijn cariere. Jammer genoeg wordt deze film maar zelden op tv vertond, maar iedere keer dat de film vertoond wordt, ga ik deze weer zien.

Deze film opnieuw bekeken op Blu-ray.

Heb mijn score wat verhoogd, is een uitstekende film met een zeer goede cast.

Heb er met volle teugen van genoten.

Het romance verhaal is het enige minpuntje in deze oorlogsfilm die eigenlijk geen oorlogsfilm is .

In de jaren 50 en 60 werden er heel veel oorlogsfilms gemaakt met veel 1 demensionale karakters .

Een oorlogsfilm waarin het psychologische aspect en het rechtbankgedeelte een balengrijke rol spelen .

Bogard zet zijn rol goed neer en ook de rest van de rollen word goed gespeeld .

Naar mijn aanvoelen is macht/autoriteit de rode draad in deze film. Niet onlogisch aangezien de film zich afspeelt in de Amerikaanse marine, maar het thema zet zich ook door in de liefdesromance tussen Robert Francis en May Wynn, en de verhouding met de moeder van Robert. Dat liefdesverhaaltje lijkt er trouwens maar bijgesleurd omdat het zo hoort in Hollywood want brengt verder niets bij aan de plot.
Het is voor het eerst dat ik Humprey Bogart een personage zie spelen, atypisch voor zijn overige films, waarmee hij overtuigend bewijst nog wat meer in zijn mars te hebben dan hard boiled karakters. Hij komt erg onsympathiek over en als kijker kies je de kant van de muiters, hoewel naar het einde toe krijg je dan weer bijna medelijden met hem. Sterk gespeeld.
De muziekscore is van Max Steiner, veteraan componist en oscarwinnaar, dus dat zit helemaal snor. Fijn detail: in het begin van de film zingt May Wynn een liedje waarvan de melodie de rest van de film zal weerkeren als motief in elke scene tussen Robert en May.
Qua genre behoort dit niet tot mijn favoriete films. Ik heb hem vooral bekeken omdat hij in mijn Bogart dvd box zat. Maar los van mijn smaak, vind ik het een degelijk gemaakte film, met sterke acteerprestaties.
Sommigen hier op het forum wijzen erop dat de film propaganda lijkt voor het Amerikaanse leger en dat klopt zeker ook. Op het einde van de film krijgen de muiters toch nog een flinke veeg uit de pan van hun eigen advocaat (Jose Ferrer), en dit op een manier die gedicteerd lijkt door een ghost writer van de marine. Dat moet je er dus wel bijnemen. Maar is het ooit anders geweest in Hollywood?

Ik geloof dat alles voor mij al genoemd is over deze film wat van belang is. Zoals de meesten heb ook ik genoten van deze al ruim 65 jaar oude film. Het enige wat regisseur Edward Dmytryk wat mij betreft uit de film had kunnen laten is de liefdesaffaire tussen de hoofdpersoon Willy Keith en zijn May.

In plaats daarvan misschien iets meer oorlog actie?

Toch als waardering een 8!

Een film die mede door de totale niet interessante liefdesrelatie en moedercomplex van Keith, nooit echt op 'stoom' lijkt te geraken, maar dan toch op het einde in de rechtszaal heel subtiel een aantal kritische noten kraakt die het geheel opeens in een heel ander daglicht stelt.

Behalve dat kabbelt het drama redelijk voort en moeten we maar liefst tot bijna anderhalf uur wachten voordat de daadwerkelijke muiterij een feit wordt. Iets wat op het schip overigens ook weinig afwikkeling krijgt. Mayrek neemt de leiding midden in de storm en dat is het. Niet hoe ging het vanaf daar? Kreeg Queeg arrest in zijn hut zoals gebruikelijk? Hadden ze nog veel moeite met de storm? Hadden ze veel schade? Neen, zo lang als de aanloop duurt om het paranoia en dubbelzinnige gedrag te laten zien van Queeg, zo gemakkelijk is de situatie van de daadwerkelijke muiterij ook beslecht. Tot dan zou ik zeggen een 2 of een 2,5.

Maar zoals eerder genoemd, het einde in de rechtszaal wint toch weer dan behoorlijk aan kracht voor de film. Meer dan prima gebracht hoe Keefer zich plotseling aan alles onttrekt, maar ook hoe Queeg zelf zijn eigen graf graaft na de verhoren van Greenwald. Kan me dan toch buitengewoon irriteren dat zo'n man vanwege zijn reputatie en 'vriendjes' wellicht beschermd wordt door zo'n psychiater, terwijl hij toch overduidelijk niet okselfris is en een gevaar vormde. Nog beter is de preek die Greenwald na die tijd houd en waarmee hij Keefer eigenlijk aan de schandpaal nagelt. Een meer dan prima dubbel gevoel wordt achter gelaten, dat de mannen inderdaad de situatie hadden kunnen voorkomen, dat er uiteindelijk ingegrepen moest worden staat wat mij betreft buiten kijf. Queeg was weliswaar niet lekker bij zijn kokosnoot, maar daar had de staf wel anders mee om kunnen gaan. Blijft de hypothetische vraag: zouden wij het anders gedaan hebben of de zelfde fouten gemaakt hebben?

Bijna lachwekkend maar ook ademt de storm in de badkuip een bepaalde charme uit voor de film. Prachtig. Altijd zo'n Thunderbirds are go! gevoel bij.

Uitermate onderhoudend vakwerk, met interessante thematiek. Dat er af en toe een overbodige of mindere scène in voorkomt doet daar weinig aan af.

De film die Michael Caine zijn artiestennaam bezorgde, en Humphrey Bogart zijn laatste Oscarnominatie. Minder memorabel dan andere rollen uit zijn carrière, maar eigenlijk doet hij het hier best goed. De film is ook niet echt een oorlogsfilm, maar eerder een rechtbankdrama, maar dan voor de krijgsraad.

Echt speciaal is de film niet, maar het is wel een interessant verhaal. Vooral als Bogart in beeld komt, wordt het boeiend met zijn personage. Als later de krijgsraad voorkomt, is het wel spannend. Jammer dat de focus zo hard ligt bij Robert Francis in de rol van de jonge officier Keith. Zijn eerste rol trouwens van een zeer korte filmcarrière. Een jaar later stierf hij in een vliegtuigcrash.

Uitstekende film waarin een strenge kapitein de leiding krijgt over een wat vervallen mijnenveger. Een goed verhaal en de personages komen ook prima uit de verf. Zeker ter verdienste van een goeie algehele cast waarbij Humprey Bogart de show steelt tijdens de hoorzitting. Een aantal mooie beelden van de oorlogsschepen.