Dead Ringers (1988)

Maar ik dus niet continu. En ik denk ook dat de filmmaker niet de intentie heeft om ons gelijk te doen beseffen wie wie is bij sommige scenes. Het gaat ook zeker niet om alle scenes met Bujold. Volgens mij is er overigens nog wel een scene waarbij ze dat niet meer weet en zelfs vraagt, maar ik kan het mis hebben.

Het zij zo. Ik vind dat een film gewoon moet werken de eerste maal. Films herzien doe ik wel soms. Begrijp je punt wel hoor, maar een audiocommentaar hoort niet alle kwartjes te doen vallen.

Ik had het audio commentaar ook niet nodig voor het kwartje, gaf alleen aan hoe Cronenberg er tegenaan kijkt (al ken ik hem niet, kun je toch zijn visie te weten komen)

Het klopt dat er een scene in zit waar Bujold zich afvraagt wie wie is. Maar er is dan geen sprake meer van mentale verwarring.

Enfin, enige punt dat ik wilde maken is dat het verhaal niet primair beoogt de kijker te verwarren, maar juist het spel toont dat zij met hun omgeving spelen.

Dat klopt, maar vind dit niet altijd goed gedaan. Vind de verwarring (logischerwijs want er wordt bij aanvang van een scène niet gelijk - duidelijk of soms zelfs subtiel - onthuld met wie we te maken hebben) soms iets te lang aanhoudt/ te vaak voorkomt. Ik vermoed daarom dat dit Cronenberg zijn intentie is. Niet primair, dat geloof ik direct. En ook niet elke keer dat ik het vernam (vermoed ik) met opzet, vandaar dat ik in eerste instantie het woord 'rommelig' gebruik.

Het siert je dat je tegen een stootje kan en de rust hebt bewaard. Dat geef ik op de valreep grif toe. Let's call it a day, voordat we een ons wegen.

De film begon goed maar eindigde voor mij te bizar en (vooral) warrig.

Wat een prachtige acteerprestatie van Jeremy Irons... De nuance die hij erin ligt en de manier waarop hij twee behoorlijke andere maar toch innig verbonden karakters neerzet is fantastisch om naar te kijken.

Dead Ringers vertelt een intensief en diepgaand verhaal over een tweeling. Tegen de achtergrond van mooie loopbanen en succes gaat de film dan langzaam maar zeker één richting op. Dat loopt uit op een climax, die er wezen mag. Heel origineel is het allemaal ook weer niet, het is met name de uitvoering die sterk overtuigt.

Aardige film waarin de relatie tussen een eeneiige tweeling onder druk komt te staan als ze beiden met dezelfde vrouw omgaan. Een psychologische horrorfilm met een aantal typische Cronenberg momenten (zoals de droom scene). Behoorlijk traag, en daardoor niet altijd even onderhoudend. Jeremy Irons is sterk in een uitdagende dubbelrol.

De eerste Cronenberg herkijk die wat minder uitpakt. Vooral omdat het hier een mengeling van een aantal vaste Cronenberg thema's betreft die nergens goed worden uitgewerkt / heen lijken te gaan, waardoor het een en ander overkomt als puur effect bejag.

Dat de thema's sterk zijn en het effect bejag goed werkt, bleek wel uit mijn eerste kijkervaring, lang geleden waardoor ik volledig verbijsterd was. Vervolgens heb ik de film in mijn hoofd opgebouwd als extreem bloederig; vol gemuteerd vlees ala Society (1989) (moet ik wellicht ook maar niet gaan herzien?) en met een psychoseksueel splatter einde ala Cutting Moments. Maar dat bleek dus bij lange na niet zo te zijn. Opzich niet erg, als ik er nu inhoudelijk weer wat meer mee had gekund, maar na een sterke opbouw focust de film eigenlijk volledig op de geestelijke downfall van de geniale tweeling die binnen de context van de film toch een beetje te weinig gemotiveerd en te weinig plausibel aanvoelt... ook dat Siamese tweeling aspect wordt er een beetje met de haren bijgesleept...

De kwaliteiten van Cronenberg zijn ontegenzeggelijk en eigenlijk verdient de film misschien nog wel een kleine vier sterren, maar puur omdat ik dit keer zeker niet verbijsterd achterbleef, en daardoor zelfs iets teleurgesteld, toch een half puntje aftrek.

Kijk maar eens naar de serie Brideshead Revisited en zeg me dan wat zijn beste rol is.

Lekkere weirde film. Heel 90's, terwijl ie uit de 80's komt...

Een thriller ? Eerder een kat en muis spelletje. Knap van Irons die dubbel rol.

Het is inderdaad meer een psychologisch drama dan een thriller. Spannend is het natuurlijk wel. De kracht zit 'm, zoals meestal bij Cronenberg, in de gedachte. Beklemmende cinema.

"I've often thought that there should be beauty contests for the *insides* of bodies."

Een film van David Cronenberg die ik nog niet gezien had. Door de titel had ik eigenlijk een heel ander soort film verwacht, maar dat geeft natuurlijk niet. De film zou eerst ook Gemini gaan heten maar dat vond de studio niets, Cronenberg probeerde Twins als titel maar zijn goede vriend Ivan Reitman wilde die titel hebben voor zijn film met Danny DeVito en Arnold Schwarzenegger. Bij een titel als Dead Ringers verwacht ik een soort slasher over een moordenaar die belt of een thriller met een terrorist/moordenaar die over de telefoon met iemand dingen wil afdwingen (Dirty Harry, Die Hard 3), maar dit is uiteraard iets heel anders.

De tweelingbroers Beverly Mantle en Elliot Mantle zijn qua uiterlijk identiek maar hun persoonlijkheid is heel anders. Ze zijn beide briljante doctors en hebben een gynaecologische kliniek. De broers verwisselen regelmatig hun identiteit en als Elliot, die veel zelfverzekerder is als Beverly, genoeg heeft van zijn huidige vriendin besluiten ze om weer van identiteit te verwisselen. Dit keer niet zonder gevolgen.

Ongelofelijk achterwerk van Jeremy Irons die hier zowaar een dubbelrol speelt als de tweeling. Hier word ook voor het allereerst splitsing van beelden doodmiddel van computer gebruikt, de zogeheten computer-controlled moving-matte photography. Ik had af en toe niet meer door wie nou precies wie is, de karakters zijn duidelijk door hun gedrag en houding uit elkaar te houden maar ze maken het zelf erg moeilijk omdat ze niet altijd hun echte naam vertellen maar die van de ander. Irons is eigenlijk de gene waar het voornamelijk om draait maar verder waren ook Geneviève Bujold, als filmactrice Claire, en Heidi von Palleske, als Elliot's vriendin, goed.

Hoewel de film veel typische Cronenberg-elementen bevat - zoals de droom-scène, die operatiegereedschappen en die haast occulte kleding van de gynaecologen/chirurgen - is de film verder wat trager van tempo en heeft veel meer drama. Op de enkele body-horror na is Dead Ringers geen horror-film maar echt een drama met een nogal psychologische insteek. De sterke cinematografie en de mooie locaties in Canada waren ook typerend voor Cronenberg.

De muziek van Howard Shore was formidabel. Helaas word in het begin van de film weinig gebruik gemaakt van de muziek. Aan het einde helpt de muziek de drama enorm. Het Hoofdthema vind ik echter niet helemaal bij de film passen, iets te licht van toon, maar is uiteraard zeker niet slecht.

De film bevat niet bijzonder veel naakt (het gaat dan wel over gynaecologen, we zien niet meer naakt als in afleveringen van House M.D.) en op het einde na ook geen enkele gore, en dan zien we er ook nog niet zo heel veel van. Af en toe is de film moeilijk te volgen of een beetje verwarrend en in het begin moest de film even opgang komen. Niet zo sfeervol als Scanners of The Brood en kwalitatief niet zo sterk als The Dead Zone of The Fly, maar uiteindelijk is dit toch weer een sterke film van David Cronenberg.

Mooie film en zo langzamerhand beginnen wij een fan van David Cronenberg te worden. Hij heeft nu al verscheidene films gemaakt in de loop der jaren die goed bij ons overkwamen. Denk b.v. aan "The Fly" uit 1986. Ook deze film maakte wederom indruk en was boeiend.

Dead Ringers Collector's Edition Blu-ray !!

Beste Cronenberg die ik tot nu toe zag, fascinerende filmmaker is het.

Wat een ijzingwekkend meesterwerk. Met een groot gevoel voor subtiliteit geregiseerd en geacteerd. Er zijn weinig films waarbij de koude rillingen zo over mijn rug lopen en dan ook nog daverend ontroerend. Tijdloze klassieker!

5*

Basto vind je hem beter dan Videodrome

“Dead Ringers” is een meesterwerk en zonder meer de beste film die ik van de Canadees David Cronenberg gezien heb. De regisseur stuwt het soms vermaledijde horrorgenre hier in grensverleggende richtingen. Centraal staat de tragische aftakeling van Bev en Eliott, tweelingbroers-gynaecologen, die slechts geïnteresseerd zijn in vrouwen met biologische afwijkingen. Jeremy Irons oogstte weliswaar prijzen voor zijn onthutsende dubbelvertolking maar had zeker een Oscar verdiend. Geneviève Bujold als Claire is de masochistische actrice die een wig drijft tussen de broers en hun raadselachtige identiteit vernietigt. 
Een schokkende en onvergetelijke kijkervaring, stijlvol geregisseerd.
 Sfeervolle soundtrack van Howard Shore. Een film die mij kippenvel bezorgt. ?

Kan Crash en Naked Lunch je ook aanraden als je dexe kunt waarderen. Videodrome ken je al, neem ik aan.

mijn blue-ray exemplaar is van ITV studios (region 2) en helaas geen 100% kwaliteit beeld en geluid. Maar volgens mij is de collector's edition enkel in region 1 te bekijken (trouwens ook de criterion collection DVD). Deze film verdient beter ! En verdient meer aandacht ook, trouwens !

De 1ste helft van de films is prima, maar daarna wordt het mij te vaag allemaal. Jammer, maar meer dan een 3 zit er niet in voor mij.

Meesterwerkje, net zoals The Fly. Jeremy Irons op z'n best.

Begin de jaren '80 gedroeg horror zich als een sloerie die opvallend met mainstream Hollywood aan het flirten was. We kregen teen slasher movies bij de vleet maar één man stond recht om het genre die artistieke meerwaarde te geven die het was kwijt gespeeld. Cronenberg. David Cronenberg. Of hij toen zijn martini's shaken not stirred dronk, is echter niet bekend maar in zijn films durft hij gerust de kijker door elkaar te schudden. In zijn beginperiode stond horror nog centraal (The brood, Scanners) maar meer en meer werden zijn films diep tragisch met als link de fysische mutaties van een individu. Hoogtepunt was Dead Ringers, zijn imponerende reflectie over ziel en lichaam. We maken kennis met the Mantle brothers, volkomen identieke tweeling die status en aanzien hebben verworven in hun werkveld als gynaecoloog. Ze leven en werken samen maar hun innige band dreigt verbroken te worden doordat de ene verliefd wordt op een vrouw (Genevieve Bujod). Een melodrama pur sang. Vleselijke Liefde verdringt Broederlijke liefde. Maar dan bekeken door de ogen van een horror fanaat. De horror zit niet zo zeer in het fysische aspekt (alhoewel er een paar scenes bij zitten dat fans zullen smaken) maar wat wij graag noemen : mentale horror. De aftakeling van de broers met totale destructie tot gevolg. De broers spelen immers alles kwijt wat ze hebben opgebouwd en ze willen dit proces niet stoppen. Cronenberg heeft de reputatie van een intellectueel te zijn wat veel filmliefhebbers doet schrikken. Hij baseert zich immers graag op filosofisch werken om zijn films vorm te geven. Nochtans heeft Cronenberg een beetje van zijn magie verloren met films als A history of violence en Eastern promises. Het zijn weliswaar intense karakterstudies/relatiedrama's maar stijgen nooit uit boven ordinaire thrillers. Plot gerichte films zijn niet zijn sterkste kant. Waarom hij deze weg had ingeslagen blijft ons een raadsel. Het terrein van het gangster imperium werd reeds door een Scorsese of een Coppola veel rijker en creatiever aangepakt. Gelukkig herpakte hij zich met het magistrale Cosmopolis. Maar nu gaan we even terug in de tijd. Videodrome (kritische reflektie op de impact van TV) én Crash (fysische impact stimuleert erotische impact) én Spider (verstoorde psyche maakt van een mens een monster). Daarin zitten ideeën en thema's die menige avondjes bij een boekenclub kunnen vullen. Het zal U dan ook niet verbazen dat hij op zijn nachtkastje lectuur liggen heeft van Nietzsche en Kafka. Existentialisme, scheiding lichaam en geest, Übermensch : het zit allemaal in DR. De film lijkt misschien traag op gang te komen maar stap per stap drijft Croneberg zijn verhaal naar een aangrijpende finale. Nog voor het zo ver is, serveert de meester-kok Croneberg reeds een scene om vingers en duimen van af te likken. Bujod zit in haar trailer voor de make up (haar personage is een filmster dat nu een horror film maakt). De camera toont steeds haar links profiel, plots draait zij haar hoofd en we zien dat de andere (verborgen) kant vol met littekens staat. Natuurlijk verhaaltechnisch logisch want als actrice wordt ze gemaquilleerd om in een B horror film te spelen. Maar Cronenberg geeft hier subtiel aan dat er steeds een donkere kant in de mens zit, die donkere kant die ook in de tweeling zit. De brave en de stoute, zo zou je kunnen de tweelichten omschrijven. Kijk, dat is nu cinema. Een idee volledig visueel vertelt. Tweeling als 1 persoon met 2 persoonlijkheden. De actrice Genevieve Bujod is dezer dagen minder bekend en pendelt nu tussen Europa en Canada in kleinere films maar in jaren 70 en 80 werkte ze samen met regisseurs als Brian De Palma, Michael Crighton, Alan Rudolp en met Clint Eastwood als acteur. Maar natuurlijk is het de dubbele rol van Jeremy Irons (die zowel Beverly als Elliot speelt) dat de show steelt. Naar verluidt had Irons 2 trailers ter beschikking met aparte wardrobe voor de 2 broers maar Irons verwisselde stiekem kleren en attributen zodat het heel onduidelijk werd wie wie was. Ook in de film. Er zijn momenten waarvan we niet zeker weten of het nu Beverly of Elliot is. Er is een perfect uitgebalanceerde production design van zijn vaste medewerker Carol Spier. Statische decors (gebouwen zijn als kathedralen, dokterskabinet of appartement spartaans wit of lichtblauw, vale kleuren) die contrasteren met die rode doktersschorten. Wit en rood zijn trouwens de overheersende kleuren in de fotografie van Peter Suschitziky, de vaste camera man van Cronenberg vanaf DR (maar daarvoor The empire strikes back en Krull op zijn actief had). Ook in de schitterende generiek zijn de kleuren wit en rood aanwezig. Alle verhaallijnen worden daar reeds geïntroduceerd trouwens en de tragiek is voelbaar in de score van Howard Shore - zie ook nr 65. DR neemt nog een andere invalshoek in de relatie van de broers. Transformatie van dokter naar monster want er is bij Cronenberg weinig optimisme te bespeuren. DR staat garant voor een trip naar de donkere kanten van de mensheid. Je voelt je als kijker immers langzaam door een moeras van donkere verlangens verzwolgen worden. Cronenberg kijkt heel klinisch, heel kil naar zijn personages. Wanneer ze – in de inleidende scene - een buurmeisje tegenkomen kijken ze naar elkaar en zeggen : are you thinking what I thinking ? Vanaf dan zijn ze reeds synchroon. Maar het meisje scheld hun uit voor freaks en de broers reageren koeltjes : ze (vrouwen ? mensen ?) zijn zo anders. Als kleine jongens zijn ze reeds vervreemd van hun omgeving en hun bizarre wetenschappelijke theorieën zijn onbegrepen. Tot aan het einde zullen de broers anderen niet begrijpen. Misschien is dit nog het meest tragische feit - zoals veel Cronenberg personages - gedoemd door anders te zijn.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 64 : Dead ringers

Crap! Moet na Eraserhead en Being John Malkovich zowat de slechtste film zijn die ik ooit heb gezien. Waarom heb ik mijn geld aan zo'n onding vergooid ? 0,5 sterren

Drie meesterwerken!

Cronenberg, het werkt niet altijd bij mij. Zijn bedoelingen zijn soms te raadselachtig en ik heb zijn filosofisch-existentiële vraagstukken nooit echt kunnen smaken. Traag voortkabbelende psycho thriller die weliswaar voortreffelijk geacteerd is door irons, maar amper opschiet. Verhaal gaat over tweelingbroers Mantle, vooraanstaande gynaecologen. Hun broederlijke band wordt beschadigd wanneer één van de broers verliefd wordt en daarna mentaal aftakelt en zich bizar begint te gedragen. Het wordt duidelijk dat er iemand teveel is in dit verhaal. Zonder dat de regie slecht te noemen is en ik dit zelfs een editing-wonder wil noemen, heeft deze film me helemaal niet meegekregen.

De uitgekozen film van Sandra Phlippen , de zomergast van morgen. Een zinderende film met Jeremy Irons in een dubbelrol. Die wil ik zien! Thriller uit 1998 en zelfs de soms strenge VARA-gids geeft 4 (van de 5) sterren hiervoor!

Briljante keuze!

Inderdaad 1988.