Miller's Crossing (1990)

Films van de Coen broers zijn volgens mij altijd goed. Tenminste ik kan me niet heugen dat ik er één gezien heb die mijn niet beviel. En zo dan ook deze. En oké in het gangster-genre zijn er misschien betere gemaakt maar deze houd zich makkelijk staande in de sub-top. Gabriel Byrne speelt Tom Reagan die middenin een machtsstrijd belandt tussen wat gangsters. Die machtsstrijd is net als schaken vooruit denken en dat is wat we dan ook zien. Een plot dat steeds net even anders zit dan we dachten. Iets wat de Coens als geen ander kunnen. Aankledingen en dialogen zijn daarnaast heerlijk. De actie is zo geschoten dat die ook voor een komische noot zorgt. Er is verder gewoonweg niet veel op deze film aan te merken.

Miller's Crossing is een aardige gangsterfilm met toch wel erg veel dialoog. Hier en daar wat langdradig misschien net daardoor, ook al vond ik dat het soms wat moeilijker te volgen was, vooral omdat ik de namen moeilijk kon onthouden van bijvoorbeeld wie Rug en wie Mink waren. Sommige dialogen zijn echt prachtig. Zeker een film die ik nog wel is wil kijken. Voorlopig een 3.5*

Bij herziening verhoogd. De Coen-films zijn voor mij net als de Tarantino-films. Een eigen stijl, maar soms voelt het wat geforceerd aan en lijkt het wel of je al hun films goed MOET vinden. En dat is bij vooral hun recentere werken niet altijd het geval. Miller's Crossing is één van de betere Coen-films. Een ode aan de gangster/film-noir films met de nodige humor zonder dat het een parodie wordt. Hier en daar lekker hard en enkele over de top scènes die het geheel nog extra kruiden. Jon Polito en John Turturro zijn niet bepaald mijn favoriete acteurs en doen de film meer kwaad dan goed. Al zullen anderen hier vooral Turturro veel liever bezig zien.

Deze film is ook mooier om zien met betere muziek dan we gewoonlijk zien bij de Coen-broers. Voor mij dus één van de betere films van hun palmares.

Lekker schieten en slaan, stoer hoor.

Ontzettend leuke film. Het thema is goed en kwaad: zelfs de gangsters willen het goede doen, ‘ethisch’ handelen en vrienden met iedereen zijn (want ze beseffen dat dat ook hun eigen overlevingskansen vergroot), maar hun egoïsme, wantrouwen en corruptie voert hen toch onvermijdelijk de dood in. De film is een pastiche op de film noir en houdt het midden tussen The Godfather en Sin City en is minstens zo leuk als die films. De gangsters en andere figuren zijn karikaturaal maar vermakelijk; de film is intelligent en geestig.

Nothing more foolish than a man chasin' his hat

De Coen broertjes, ik weet nooit goed wat ik bij hen moet verwachten. Ze hebben een aantal heerlijke films gemaakt, ze hebben een aantal films gemaakt waar ik niets aan vind en ze hebben een aantal films gemaakt die daartussenin liggen. De balans neigt op moment van schrijven (gelukkig) nog het meest naar de eerste categorie waardoor ik wel eens wou gaan zitten voor deze Miller's Crossing. Een Coen film die me eerlijk gezegd altijd wat ontgaan is, maar het verkoopspraatje van Mathias Sercu tijdens Cinema Canvas maakte me wel erg benieuwd.

Lange tijd leek het er op dat dit wel eens de beste film van de broertjes zou gaan worden die ik tot nu toe had gezien. Die openingsscène is niet minder dan geniaal (hoe de naam Bernie Bernbaum wordt uitgespuwd door Johnny Caspar en Leo, heerlijk gewoon) maar de film weet nooit dat niveau te behouden. In de kleine twee uur die daarop volgt zakt het plot verder en verder weg in een ietwat ingenieus plot dat vooral draait om het feit dat Tom van iedereen een pak slaag krijgt. Het blijft boeien, de dialogen blijven leuk en toch is die aantrekkingskracht van het pakweg eerste halfuur jammerlijk genoeg verdwenen. Heel dat kat- en muisspel tussen Tom en Verna zorgt er dan ook nog eens voor dat de film langdradig wordt en het is pas wanneer het plan van Tom in werking treedt, dat de film wat van zijn vroegere elan terug vindt. Beetje jammer alleen dat het pas dan gebeurt, anders had er wel een hogere score in kunnen zitten.

Qua cast wisselt dit trouwens ook wel wat qua niveau. Gabriel Byrne is op dreef als de spilfiguur in het geheel, maar vervalt op den duur wat in een karikatuur van zichzelf. De Coen broertjes trekken volop de film noir kaart en dat voel je in elke beweging van Byrne, maar dat heb je na een tijdje wel gehad. Marcia Gay Harden speelt de femme fatale in het geheel en is compleet verwaarloosbaar, maar gelukkig is er nog John Turturro (Bernie Bernbaum), Jon Polito (Johnny Caspar) en Albert Finney (Leo) om de boel nog recht te trekken. Alledrie spelen ze een personage dat geen katje is om zonder handschoenen aan te nemen en ze stralen alledrie iets gevaarlijks uit. Fijn klein bijrolletje ook nog van Steve Buscemi, zo'n acteur die op een paar minuten een film compleet naar zich kan trekken en dat hier ook zonder al te problemen doet.

Degelijke film, zoveel is duidelijk. Het is iets dat wel van de meeste Coen films kan gezegd worden, maar het echt geniale ontgaat me eerlijk gezegd. Ik krijg ook de indruk dat ik het recentere werk van de broertjes beter kan waarderen, zo vind ik Blood Simple het zwakste dat ik tot nu toe van hen heb gezien, maar om nu te zeggen dat Miller's Crossing een slechte film is? Neen, ik heb me er zeker mee geamuseerd

3.5*

Misdaad van de bovenste plank. Ijzersterke vertolkingen, een clevere plot (met twist uiteraard), en perfect ondersteunende achtergrondmuziek (inclusief "theme song") met scènes die je af en toe doen huiveren. Uitstekend werk en dito aanrader van een van de bekende Coen broers! 4*

Beetje een saaie film.

John Turtorro is echt geweldig in deze film. Verdomd intrigerend, gluiperig kereltje. Voor de rest is dit een uitstekend film-noir verhaal met veel humor. Zeker een aanrader, al hebben de Coen-broeders (nog) beter werk afgeleverd.

Na 20 minuten gestopt.... Niet te volgen en saai....

Ook 1 van de films die ik hele lange tijd heb vermeden en nu ik hem dan eindelijk eens heb gezien heb ik zoiets van ok aardig die kan ik ook van mijn lijst schrappen .

Het misdaadverhaal is aardig maar kon mij toch niet superboeien om het maar zo te zeggen .

De enige scene die me bijbleef was die smeekscene met Torturro en die had ik jaren geleden uit een voorstukje al eens gezien .

niet echt zo een goede gangster film fond ik toch. soms wat schieten maar voor de rest fond ik hem naar niets over war ging dat waarom dit waarom dat?

'Miller's Crossing': A Lamentation of Losers by the Coen Brothers

Degelijk en goed, zijn de eerste worden die er te binnen schieten. Niet helemaal wat ik in eerste instantie verwachte want ik vond de echte problematiek tussen Leo en Tom erg lang op zich wachten en zo mistte ik ook de wat kenmerkende humor die gebruikelijk is voor de Coen Brothers.

Desondanks is het verre van een vervelende film en staat de film garant voor een goed misdaad drama, prima acteerprestaties en meer dan behoorlijke sfeer. Het aardige maar ook voorspelbare aan het plot is hoe Tom eigenlijk het vuile werk voor Leo opknapt, had alleen wel verwacht dat de laatste er van op de hoogte/plotje was. Nu lijkt het een geslaagde poging van Tom zich weer naar binnen te werken.

Miller's Crossing kenmerkt zich vooral als een traag maar redelijk sfeervol drama waar niemand te vertrouwen is, een paar aardige momenten van stevig geweld, en de gebruikelijke Coen gang voorbij komt met Tuturro, Buscemi en Mcdormand. Erg aardig voor een keer en wellicht zit er bij herziening een cijfer verhoging in.

Prima gangsterfilm. Wel boordevol schoonheidsfoutjes in mijn ogen die echt wel beter hadden gekund. Om te beginnen de muziek. Iers, orkestraal, avontuurlijk. Met je ogen dicht heb je het gevoel dat je een Lord of The Rings episode aan het volgen bent. Muziek en setting moeten elkaar versterken en hand in hand gaan, hier liep het nogal langs elkaar heen voor mijn gevoel.

Ook de behouden, ingetogen maar sterke acteur Gabriel Byrne en de over de top hysterische theateracteur Jon Polito liepen langs elkaar heen. Je kan ook onmogelijk chemie creëren als je het toelaat dat het contrast van de manier van acteren tussen twee key-characters zo groot is. Als kijker weet je dan direct: die worden nooit vrienden.

Er zaten sterke dialogen in en memorabele scenes. Hij kijkt ondanks het trage verloop lekker weg, omdat je altijd hunkert naar dat nieuwe legendarische moment. Wel vond ik dat losse eindjes in het script nogal gemakzuchtig werden opgelost: ik vertrouw jou, vertrouw jij mij nu ook? Hier heb je mijn pistool. Je had me niet moeten vertrouwen, nu ga je dood. En zo waren er nog een aantal momentjes dat ik dacht: je wilt dat de hoofdpersoon als een venijnig, sluw en slim karakter overkomt, door zijn omgeving zo ontzettend dom te maken is dat niet helemaal gelukt.

Vermoeiende film.

Goeie film over de rechterhand van een gangster die een relatie heeft met de vriendin van zijn baas. De film komt soms verrassend uit de hoek door met de conventies van het gangstergenre te spelen. Een paar goed opgebouwde scenes met ook goeie dialogen. De cast doet het uitstekend. Net geen 4.0 sterren omdat het plot redelijk ingewikkeld is en niet overal even boeiend.

Geen Coen brothers grand cru, met de gezichtsloze Gabriel Byrne in een nogal zwak geschreven, oninteressante hoofdrol. Dankzij de bijrollen nog net het bekijken waard.

Degelijke misdaadfilm over een aantal clans die de machtigste willen zijn in de stad. De één heeft de macht en acht zich onaantastbaar. De ander is opgroeiend en komend en denkt dat zijn macht de ander kan overtreffen. Dat dit moet eindigen in wantrouwen en tenslotte in een bloedend schouwspel, dat in de sterren geschreven.

Centraal in dit alles in het personage van Tom Reagan, vertolkt door Gabriel Byrne. Vrij eigenaardig personage waarvan ik geen hoogte krijg. Koelbloedig en sterk zou ik hem alvast niet noemen. De klappen die hij incasseert doorheen de film zijn niet te tellen. Toch slaagt hij erin op slangachtige opportunistische wijze derden voor zijn kar te spannen.

Ondanks de prima sfeersetting toch bij momenten een weinig gebalanceerde film. Er wordt veel gepraat door en vooral over personages. Die laatsten komen niet tot nauwelijks fysiek in het stuk voor waardoor er niet altijd lijn in de film komt. De film wordt bij momenten ook makkelijk te snel afgehaspeld. Ondanks de vele dialogen had ik ook het gevoel dat er toch te weinig tijd werd genomen om het plot te vertellen waardoor er te veel vlakke personages de revue passeerden. Het potentieel kwam hierdoor te weinig tot uiting. Geen slechte film, maar binnen het genre is er veel beters te vinden.

Nog eens een keer kijken

Nog eens kijken

Na een kleine 30 jaar vandaag maar eens herzien. Blijft een leuke, maar standaard maffiafilm.

Standaard? Werkelijk? Zou een Corn Brothers film eigenlijk nooit ‘standaard’ noemen. Het is eerder een heerlijke pastiche met fijne over the top uitschieters.

Nog een Coen.

Uit de carrière van deze twee moet ik uit de oudere periode wat meer films zien. Dat erken ik al voor een langere periode, maar iets eraan doen deed ik niet. Toen ik plots Miller's Crossing op schoot geworpen kreeg had ik eindelijk een excuus om een stapje voorwaarts te zetten, al vond ik het resultaat niet briljant.

Wat mij betreft is dit een film die in z'n geheel niet denderend is, maar kan profiteren van wat enorm sterke scenes tussendoor. Steeds stopt Coen er tussendoor een scene in die goed werkt en de aandacht optimaal versterkt, maar alles wat ertussen zit juist niet. Dat heeft ermee te maken dat ik Byrne saai vond, en de andere personages ook. Miller's Crossing voelt erg correct en serieus aan, maar de omgeving hier kon juist wat zwier gebruiken.

Gelukkig zorgen dus wat lekkere scenes tussendoor voor wat leven in de brouwerij, maar ik vraag me ten zeerste af waarom de andere Coen er hier niet bijzat. Had misschien dat duwtje in de goede richting kunnen geven, want nu heb je een film die kan profiteren van wat geweldige momenten tussendoor en niet veel meer. Zowel het verhaal als de personages trokken me namelijk totaal niet, en visueel misschien enkele omgevingen wat eigenzinnigheid.

Veel meer hoef ik er niet over kwijt. Ik vond het een aardige film, maar het zal niet een film zijn die ik snel of binnenkort nog een keer zal zien. Misschien als ik ouder wordt en mijn interessevlak wat draait dat ik het nog een kans geef, voor nu vond ik het echter een duffe maar competente bedoening. Ik weet dat de gebroeders Coen in staat zijn tot mooie dingen, maar dit vond ik toch wat achterblijven. Jammer.

De jaren ’90 begonnen briljant. Eerst was er die geweldige tijdloze riff van ‘Ik wil je’ door de Belgische band De kreuners en dan kwam het meesterlijke Miller’s crossing in het openbaar. Je kon het zien voor dezelfde prijs als Dances with wolves. Kapitalisme heeft soms zijn voordelen. Dankzij onze nr 80 weten we waar de cinema van de Coen brothers voor staat. Gestileerde creatieve momenten met geweldige humor in een bijna niets ter zake doende verhaal. Geen grote thema’s, geen onderlagen maar zoals steeds snedige, puntige dialogen met een ijzersterke plotsconstructie. Als kijker kan je wat verdwaald toe kijken bij momenten omdat je niet meer weet aan welke kant de laconieke held Byrne staat maar de scenarioschrijvers (de broers dus) hebben het zaakje onder controle en alle knopen worden logisch ontward. Wat de Coens graag doen zijn die typische ‘much ado about nothing” elementen in hun film ploffen. Broodkruimels achterlaten zodat de kijker door geeft dat film maken in feite gewoonweg een geweldig plezierige job is. Nemen we als voorbeeld de titel : Miller’s Crossing. Je zou denken dat het daar allemaal zal gebeuren, dat dit het centrale punt van het verhaal is maar niks is minder waar. Het is een fait divers met weliswaar een dramatische handeling maar de plaats zelf is enkel achtergrond. Het kon evengoed Central park in New York zijn. Dan is er de hoed. Het shot van de dwarrelende hoed. Een droom die Byrne had. Loop je achter de hoed ? vraagt er iemand. Nee, zegt hij. Het is dwaas om achter een hoed te lopen. Maar toch is dat wat hij doet. Gans de film door. Zijn hoed wordt gestolen en hij gaat op zoek en komt zo bij Harden. Tijdens de klappen die hij krijgt van Finney, slaagt hij er telkens in om zijn hoed mee te nemen. Deze vroege Coen herbergt reeds veel van de huisacteurs (stock company) die later te zien zullen zijn in hun films (John Turtorro, Steve Buscemi, Jon Polito en zelfs een cameo van Frances Mc Dormand) maar de lead is toch eerder apart. Actrice Marcia Gay Harden is een vreemde eend in de bijt. Als Verna (die naam is toch een rasechte verwijzing naar die film noirs jaren ’40. Trouwens het verhaal is losjes geïnspireerd op het werk van Dashiel Hammett schrijver van The Maltese falcon en The glass key)) is ze niet echt de sensuele femme fatale maar eerder een gehaaide robuuste opportunist. Het was min of meer haar debuut in een langspeelfilm bioscoop maar nooit echt doorgebroken. Veel blijven hangen in tv series (in The newsroom was ze wel zeer goed) en een occasionele bijrol (Mystic river, The hoax, Into the wild) in een goede film maar zeer veel middelmatigheid in haar filmkeuze. Gabriel Byrne was iets langer bezig (rol in Gothic als eerste serieuze) maar alhoewel één grote klepper (The usual suspects) toch niet op de grote rol. Hij deed zowel auteurs film (Spider) als hersenloos entertainment (Ghost ship) waardoor hij steeds tussen 2 stoelen viel. Hij was te zien in TV series waaronder In treatment de bekendste. In MC is hij wel knap gecast als de zelfverzekerende Tom die steeds met een hidden agenda werkt en met een virtuoze verbaliteit zich uit de nesten werkt. Ook het scenario wijkt een beetje af van hun standaard werk. Niet de idioten in idiotenland dat we gewoon zijn, niet over the top karikaturaal. Het is een zeldzaamheid in hun werk dat de personages een band hebben met elkaar ondanks de cynische gif spuiterij. Het hart van het verhaal ligt in die driehoek Byrne – Harden – Finney.. Zoals altijd gaat een Coens film nergens over. Maar er zit zoveel liefde voor film in MC dat ik er warm van wordt. De sequentie van de aanslag op Finney, dat is cinema in goud. Hoe dit is opgebouwd, rook die opstijgt, het ritme, de situatie (Finney in zijn pantoffels en peignoir). Of de verkeerde been momenten : Een beer van een vent komt aangewandeld om Byrne een lesje te leren. Byrne staat koel op en neemt een stoel en vlamt die in het gezicht van de kerel. De keren jankt ‘Jezus, Tom !’ en wandelt met de staart tussen zijn benen weg en laat een verbouwereerde Byrne stil achter, MC speelt zich af tegen de achtergrond van de Ierse/Italiaanse en Joodse maffia binnen een grootstad tijdens de drooglegging en de broers zijn een meester om dit universum tot leven te laten komen. De dialogen (de ‘slang/street talk’ die daarin verwerkt wordt, is om van te smullen), uiteraard locaties en kostuums maar vooral de score van Carter Burwell is fantastisch. Melancholisch dat de tragiek van het plot (ondergang van een maffia heerschappij) een extra dimensie geeft. Het biedt mooi evenwicht met de humor. Daarnaast is er nog een soundtrack van Ierse folk nummers zoals Danny boy om het plaatje compleet te maken. Fotografie is trouwens in handen van Barry Sonneveld die de eerste 3 films van de broers deed en daarna ook regisseur geworden is van oa de franchise Men in black. Alhoewel de jaren ’90 de filmgeschiedenis een digitale schokgolf zou bezorgen (met als summum The Matrix, onze nr 62) had ik nog niks in de gaten begin ’90 toen ik MC zag. Ik amuseerde mij kostelijk met die klassieke doch stijlvolle cinema die mij een wervelend spektakel bracht met zoveel knipoogjes dat mijn ogen begonnen te zwellen. MC is opnieuw een meesterlijk (Coens) film waarin de vormgeving staat te pronken terwijl je van de ene in de andere verbale verrassing valt. Nadien volgden er nog van die briljante Coens pareltjes tot spijtig genoeg O’ brother where art thou begin 2000 de winning mood verbrodde. Want alle digitale hocus pocus ten spijt, voor mij blijven de jaren ’90 het decennia van de Coens cinema.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 42 : Miller's crossing.