Dead Ringers (1988)

Ik had ook iets meer van deze film verwacht. Ik had het verhaaltje in de gids wel eerst even gelezen en ik wist dus wel dat het geen horror was (flauw he Linda ).

Een soort horror was er wel, maar dat was een soort pscychologische horror.

Een iets andere film van Cronenberg dus, die bij vlagen erg goed was. Jeremy Irons is erg goed op dreef in een goeie dubbelrol. 3*

Matige film weer.

Cronenberg die zoals steeds halverwege op weg is een leuke film te maken, maar dan daar ophoudt. Een regisseur wiens hele oeuvre mij wel boeit. Elke film is op zich boeiend genoeg om op zoek te gaan naar ongezien werk, maar tot nog toe weet geen enkele film mij echt te bekoren. Beetje zoals de Coen broertjes.

Ook hier weer, enkele erg mooie scenes, creepy gedoe af en toe (met die medische tools bijvoorbeeld), maar daartussen ook erg veel lelijke en banale scenes. Miike deed hetzelfde in Audition, saaiheid mengen met perversiteit, maar daar werkte de opbouw wel, en was de climax wel een echte climax. Hier suddert het soms, maar koken doet het niet.

Geen onverdienstelijke film verder, en aangenaam om een keer te zien, maar niks waar ik echt wild van wordt. Weer een 'goed maar niet goed genoeg' Cronenberg dus. 3*

Ik doe mee met de teneur van de tweede pagina. Nogal saai was dit en ik viel zelfs even in slaap d'rvan.

Een uiterst briljant stukje cinema. Vond de film zowaar nog beter dan Videodrome en Stereo en dat komt vooral door het laatste uur. De manier waarop beide personages (meesterlijk gespeeld) aftakelen en in waanzin verzinken is bijzonder voelbaar en rauw gefilmd.

Irons presteert iets heel bijzonders, door twee uiterlijk volstrekt identieke karakters toch een eigen identiteit te geven, zodat ze toch goed te onderscheiden zijn. Het plot drijft grotendeels op deze twee karakter en het is dan ook vooral dankzij de tour-de-force van Irons (en de uitstekende special effects van Gordon Smith) dat deze film simpelweg werkt. Een uiterst boeiende film, hoewel soms moeilijk om naar te kijken, zeker voor mensen die het 'niet zo hebben op gyneacologen'.

I've often thought that there should be beauty contests for the *insides* of bodies.

Ik kon gisteren vanwegen fysieke ongemakken helaas niet uit en na een kleine anderhalf uur de uitstekende ps3 game te hebben gespeeld was ik wel toe aan een film. na lang twijfelen tussen Escape from New York en dus Dead ringers viel mijn keuze uit-eindelijk toch voor Dead Ringers en ik kan achteraf toegeven dat deze keuze zeker niet slecht heeft, uitgepakt want wat is dit een goeie film. De film wisselt prima met beklemmende,memorable en af en toe doordrenkt met surrealistische scéne's af,daar neem ik met genoegen mijn petje voor af,want ondanks de af en toe ruwe editing past het allemaal '' in de sfeer van de film''

De opening credits en de film opening maken gelijk duidelijk waar de film naar toe wilt gaan.Je hoeft als kijker weinig subtiliteit te verwachten want dat is de film niet ! De film is behoorlijk rechtlijnig en juist alles behalve subtiel en bij vlagen controversieel ! Het is allemaal : ''Right to your face,, Mogen duidelijk zijn dat je geen ''meanstream'' hoeft te verwachten. Waar ik gezien het verloop van de film het helemaal in kan vinden dat ze het dus op deze manier hebben aangepakt,want nu komt het ''afstandelijke'' cinomatografie en komen het acteer talent Jeremy Irons helemaal tot zijn recht, want wat zet hij werkelijk fantastisch werk neer ! Hoe hoog heeft het niveau gezeten dat jaar dat hij nog niet eens een nominatie kreeg ? onbegrijpelijk,maargoed. Want ondanks de vrij simpele filmtrucs vergeet je dat hij eenzelfde persoon speelt.

Dat de film vrij traag begint zoals sommigen schrijven vindt ik juist een plus punt,want ondanks dat er relatief niet veel gebeurd broeit het onderhuids behoorlijk en zie je ze langzaam afdalen naar een climax wat voor mij een plaatsje verdient in de boeken van beste einde's ooit verdient van, want hier geven David Cronenberg en natuurlijk Peter Suschitzky eens les hoe je surrealisme verfilmd ! Mede dank voor het uitstekend script script

PS : Griezelig dat dit gebaseerd is op waargebeurden feiten !

Omdat ze deze eindelijk eens hebben uitgezonden (hoera BBC ), dus logischerwijs eens bekeken. 'k vond het een goeie film met puike acteerprestaties van Jeremy Irons in z'n dubbelrol. Het verhaal wist me te boeien, al werd de film naar het einde toe wat minder (eenmaal dat die verslaving begon). Het einde was wel wat vreemd/nogal vaag en snap 'k niet helemaal. Misschien is het voor verschillende manieren interpreteerbaar.

Het genre zou 'k niet direct science-fiction/horror geven, maar veeleer drama.

Zeker niet de beste Cronenberg, maar alsnog wel een aardig filmpje.

Een aardig sfeertje en goeie personages. In het begin was de dubbelrol van Irons nog wat houterig, mede ook door de regie (in sommige scenes iets te duidelijk elkaar buiten beeld gehouden), maar tegen het einde werd het steeds overtuigender en sterker.

Visueel niet altijd even optimaal, ook de soundtrack was niet echt sterk, wat te bombastisch, maar verder inhoudelijk wel een aardig bizarre film. Erg ingetogen en subtiel, maar toch kon het me niet voor de volle 100% grijpen, terwijl ik hier toch normaal wel erg van houd. Wel leuk dat je onverwachts de vaste thema's van Cronenberg terugziet tegen het einde.

3*.

Een van Cronenbergs meest aandoenlijke films over de haast metafysische verbondenheid tussen tweelingen. Irons kruipt met een even intense als veelzijdige vertolking in de huid van twee broers-gynaecologen die in hun strijd om zich van elkaar los te maken telkens weer ontdekken dat ze niet zonder elkaar kunnen. Een Siamese tweeling op emotioneel vlak, zeg maar. Ze zijn zo aan elkaar gehecht dat ze al hun ervaringen, gevoelens en zelfs hun sekspartners - die ze uit hun praktijk rekruteren - met elkaar delen. Met nare gevolgen, want als één van hen gevoelens krijgt voor een actrice met wie ze beide hebben geslapen, ontstaan er twijfels over hun onderlinge verhouding.

Dead Ringers is bovendien één grote metafoor die in verschillende scènes materialiseert tot de Cronenberg-typische fascinatie voor verandering, mutatie en lichamelijke anomalieën. De nachtmerrie van Beverly over de scheiding met zijn broer alsook de zelf ontworpen chirurgische instrumenten om zogezegd gemuteerde vrouwen te behandelen zijn een sterk staaltje van visueel ongemak. Maar in tegenstelling tot vele goedkope horrorfilms is het visuele aspect bij Cronenberg steeds een extensie van een uitdagende subtekst. Precies daarom gaat hij dieper dan menig ander regisseur.

Allereerst mijn complimenten voor de ontzettend sterke rol van Jeremy Irons. Erg knap hoe hij de tweeling neerzet en ze allebei hun eigen identiteit weet mee te geven. Zeer goed gedaan, ik kan niet anders zeggen.

De film zelf behaalt dat niveau echter niet. De eerste helft is behoorlijk fascinerend en is redelijk boeiend. In de tweede helft zakt het niveau langzaam maar zeker wat weg. Het bleef wel interessant om te zien hoe de aftakeling langzaam maar zeker plaats vond, maar emotioneel geraakt werd ik niet. Daarvoor bleef het voor mij, ondanks Irons toch allemaal te afstandelijk.

Wel kent de film een sterk sfeertje. De soms surrealistische scènes, zoals de droomscène van Beverly, waarbij hij letterlijk een Siamese tweeling is met zijn broer, is ook erg goed. Jammer alleen dat de gehele film mij niet zo wist te pakken. Cronenberg is voor mij een interessant regisseur met wisselende prestaties.

3,0*

Intense film van Cronenberg.

Ik zie Cronenberg toch liever met dit soort films bezig dan waar hij nu mee bezig is. Hij weet van Dead Ringers een intense ervaring te maken. Dit doet hij samen met het geweldige spel van Irons. Laat hier toch een knap staaltje acteerwerk zien. Het lijkt hem allemaal erg makkelijk af te gaan, en toch weet hij trekjes te verzinnen waardoor je de broers op den duur makkelijk uit elkaar weet te houden. Middenstuk heeft trouwens wel een aantal momenten waarbij de voortgang van het verhaal wat stil komt te liggen, om uiteindelijk weergaloos te eindigen. Mooi ook dat Cronenberg je af en toe wat op het verkeerde been lijkt te zetten en je zelf er op los laat puzzelen. Wist op den duur niet meer of het nu in Beverly's of Elliot's hoofd af speelde of niet .. Heel anders dan ik in eerste instantie verwacht had maar heeft me goed gesmaakt dit.

Vreemde verwarring.

Hoe luguber deze typische Cronenberg ook moge zijn, hij doet soms ook behoorlijk rommelig aan. Natuurlijk is het leuk gevonden dat de kijker in net zo’n staat van verwarring wordt gebracht als de immer knappe Bujold die niet meer weet wie van de vreemde tweeling ze nu weer in haar armen aantreft, maar het draag niet bij aan een betere film. Van deze regisseur had met deze ingrediënten best iets meer verwacht mogen worden.

Redelijk.

Aardige film waarin de relatie tussen een eeneiige tweeling onder druk komt te staan als ze beiden met dezelfde vrouw omgaan. Een psychologische horrorfilm met een aantal typische Cronenberg momenten (zoals de droom scene). Behoorlijk traag, en daardoor niet altijd even onderhoudend. Jeremy Irons is sterk in een uitdagende dubbelrol.

"I've often thought that there should be beauty contests for the *insides* of bodies."

Een film van David Cronenberg die ik nog niet gezien had. Door de titel had ik eigenlijk een heel ander soort film verwacht, maar dat geeft natuurlijk niet. De film zou eerst ook Gemini gaan heten maar dat vond de studio niets, Cronenberg probeerde Twins als titel maar zijn goede vriend Ivan Reitman wilde die titel hebben voor zijn film met Danny DeVito en Arnold Schwarzenegger. Bij een titel als Dead Ringers verwacht ik een soort slasher over een moordenaar die belt of een thriller met een terrorist/moordenaar die over de telefoon met iemand dingen wil afdwingen (Dirty Harry, Die Hard 3), maar dit is uiteraard iets heel anders.

De tweelingbroers Beverly Mantle en Elliot Mantle zijn qua uiterlijk identiek maar hun persoonlijkheid is heel anders. Ze zijn beide briljante doctors en hebben een gynaecologische kliniek. De broers verwisselen regelmatig hun identiteit en als Elliot, die veel zelfverzekerder is als Beverly, genoeg heeft van zijn huidige vriendin besluiten ze om weer van identiteit te verwisselen. Dit keer niet zonder gevolgen.

Ongelofelijk achterwerk van Jeremy Irons die hier zowaar een dubbelrol speelt als de tweeling. Hier word ook voor het allereerst splitsing van beelden doodmiddel van computer gebruikt, de zogeheten computer-controlled moving-matte photography. Ik had af en toe niet meer door wie nou precies wie is, de karakters zijn duidelijk door hun gedrag en houding uit elkaar te houden maar ze maken het zelf erg moeilijk omdat ze niet altijd hun echte naam vertellen maar die van de ander. Irons is eigenlijk de gene waar het voornamelijk om draait maar verder waren ook Geneviève Bujold, als filmactrice Claire, en Heidi von Palleske, als Elliot's vriendin, goed.

Hoewel de film veel typische Cronenberg-elementen bevat - zoals de droom-scène, die operatiegereedschappen en die haast occulte kleding van de gynaecologen/chirurgen - is de film verder wat trager van tempo en heeft veel meer drama. Op de enkele body-horror na is Dead Ringers geen horror-film maar echt een drama met een nogal psychologische insteek. De sterke cinematografie en de mooie locaties in Canada waren ook typerend voor Cronenberg.

De muziek van Howard Shore was formidabel. Helaas word in het begin van de film weinig gebruik gemaakt van de muziek. Aan het einde helpt de muziek de drama enorm. Het Hoofdthema vind ik echter niet helemaal bij de film passen, iets te licht van toon, maar is uiteraard zeker niet slecht.

De film bevat niet bijzonder veel naakt (het gaat dan wel over gynaecologen, we zien niet meer naakt als in afleveringen van House M.D.) en op het einde na ook geen enkele gore, en dan zien we er ook nog niet zo heel veel van. Af en toe is de film moeilijk te volgen of een beetje verwarrend en in het begin moest de film even opgang komen. Niet zo sfeervol als Scanners of The Brood en kwalitatief niet zo sterk als The Dead Zone of The Fly, maar uiteindelijk is dit toch weer een sterke film van David Cronenberg.

Wat een ijzingwekkend meesterwerk. Met een groot gevoel voor subtiliteit geregiseerd en geacteerd. Er zijn weinig films waarbij de koude rillingen zo over mijn rug lopen en dan ook nog daverend ontroerend. Tijdloze klassieker!

5*

“Dead Ringers” is een meesterwerk en zonder meer de beste film die ik van de Canadees David Cronenberg gezien heb. De regisseur stuwt het soms vermaledijde horrorgenre hier in grensverleggende richtingen. Centraal staat de tragische aftakeling van Bev en Eliott, tweelingbroers-gynaecologen, die slechts geïnteresseerd zijn in vrouwen met biologische afwijkingen. Jeremy Irons oogstte weliswaar prijzen voor zijn onthutsende dubbelvertolking maar had zeker een Oscar verdiend. Geneviève Bujold als Claire is de masochistische actrice die een wig drijft tussen de broers en hun raadselachtige identiteit vernietigt. 
Een schokkende en onvergetelijke kijkervaring, stijlvol geregisseerd.
 Sfeervolle soundtrack van Howard Shore. Een film die mij kippenvel bezorgt. ?

Begin de jaren '80 gedroeg horror zich als een sloerie die opvallend met mainstream Hollywood aan het flirten was. We kregen teen slasher movies bij de vleet maar één man stond recht om het genre die artistieke meerwaarde te geven die het was kwijt gespeeld. Cronenberg. David Cronenberg. Of hij toen zijn martini's shaken not stirred dronk, is echter niet bekend maar in zijn films durft hij gerust de kijker door elkaar te schudden. In zijn beginperiode stond horror nog centraal (The brood, Scanners) maar meer en meer werden zijn films diep tragisch met als link de fysische mutaties van een individu. Hoogtepunt was Dead Ringers, zijn imponerende reflectie over ziel en lichaam. We maken kennis met the Mantle brothers, volkomen identieke tweeling die status en aanzien hebben verworven in hun werkveld als gynaecoloog. Ze leven en werken samen maar hun innige band dreigt verbroken te worden doordat de ene verliefd wordt op een vrouw (Genevieve Bujod). Een melodrama pur sang. Vleselijke Liefde verdringt Broederlijke liefde. Maar dan bekeken door de ogen van een horror fanaat. De horror zit niet zo zeer in het fysische aspekt (alhoewel er een paar scenes bij zitten dat fans zullen smaken) maar wat wij graag noemen : mentale horror. De aftakeling van de broers met totale destructie tot gevolg. De broers spelen immers alles kwijt wat ze hebben opgebouwd en ze willen dit proces niet stoppen. Cronenberg heeft de reputatie van een intellectueel te zijn wat veel filmliefhebbers doet schrikken. Hij baseert zich immers graag op filosofisch werken om zijn films vorm te geven. Nochtans heeft Cronenberg een beetje van zijn magie verloren met films als A history of violence en Eastern promises. Het zijn weliswaar intense karakterstudies/relatiedrama's maar stijgen nooit uit boven ordinaire thrillers. Plot gerichte films zijn niet zijn sterkste kant. Waarom hij deze weg had ingeslagen blijft ons een raadsel. Het terrein van het gangster imperium werd reeds door een Scorsese of een Coppola veel rijker en creatiever aangepakt. Gelukkig herpakte hij zich met het magistrale Cosmopolis. Maar nu gaan we even terug in de tijd. Videodrome (kritische reflektie op de impact van TV) én Crash (fysische impact stimuleert erotische impact) én Spider (verstoorde psyche maakt van een mens een monster). Daarin zitten ideeën en thema's die menige avondjes bij een boekenclub kunnen vullen. Het zal U dan ook niet verbazen dat hij op zijn nachtkastje lectuur liggen heeft van Nietzsche en Kafka. Existentialisme, scheiding lichaam en geest, Übermensch : het zit allemaal in DR. De film lijkt misschien traag op gang te komen maar stap per stap drijft Croneberg zijn verhaal naar een aangrijpende finale. Nog voor het zo ver is, serveert de meester-kok Croneberg reeds een scene om vingers en duimen van af te likken. Bujod zit in haar trailer voor de make up (haar personage is een filmster dat nu een horror film maakt). De camera toont steeds haar links profiel, plots draait zij haar hoofd en we zien dat de andere (verborgen) kant vol met littekens staat. Natuurlijk verhaaltechnisch logisch want als actrice wordt ze gemaquilleerd om in een B horror film te spelen. Maar Cronenberg geeft hier subtiel aan dat er steeds een donkere kant in de mens zit, die donkere kant die ook in de tweeling zit. De brave en de stoute, zo zou je kunnen de tweelichten omschrijven. Kijk, dat is nu cinema. Een idee volledig visueel vertelt. Tweeling als 1 persoon met 2 persoonlijkheden. De actrice Genevieve Bujod is dezer dagen minder bekend en pendelt nu tussen Europa en Canada in kleinere films maar in jaren 70 en 80 werkte ze samen met regisseurs als Brian De Palma, Michael Crighton, Alan Rudolp en met Clint Eastwood als acteur. Maar natuurlijk is het de dubbele rol van Jeremy Irons (die zowel Beverly als Elliot speelt) dat de show steelt. Naar verluidt had Irons 2 trailers ter beschikking met aparte wardrobe voor de 2 broers maar Irons verwisselde stiekem kleren en attributen zodat het heel onduidelijk werd wie wie was. Ook in de film. Er zijn momenten waarvan we niet zeker weten of het nu Beverly of Elliot is. Er is een perfect uitgebalanceerde production design van zijn vaste medewerker Carol Spier. Statische decors (gebouwen zijn als kathedralen, dokterskabinet of appartement spartaans wit of lichtblauw, vale kleuren) die contrasteren met die rode doktersschorten. Wit en rood zijn trouwens de overheersende kleuren in de fotografie van Peter Suschitziky, de vaste camera man van Cronenberg vanaf DR (maar daarvoor The empire strikes back en Krull op zijn actief had). Ook in de schitterende generiek zijn de kleuren wit en rood aanwezig. Alle verhaallijnen worden daar reeds geïntroduceerd trouwens en de tragiek is voelbaar in de score van Howard Shore - zie ook nr 65. DR neemt nog een andere invalshoek in de relatie van de broers. Transformatie van dokter naar monster want er is bij Cronenberg weinig optimisme te bespeuren. DR staat garant voor een trip naar de donkere kanten van de mensheid. Je voelt je als kijker immers langzaam door een moeras van donkere verlangens verzwolgen worden. Cronenberg kijkt heel klinisch, heel kil naar zijn personages. Wanneer ze – in de inleidende scene - een buurmeisje tegenkomen kijken ze naar elkaar en zeggen : are you thinking what I thinking ? Vanaf dan zijn ze reeds synchroon. Maar het meisje scheld hun uit voor freaks en de broers reageren koeltjes : ze (vrouwen ? mensen ?) zijn zo anders. Als kleine jongens zijn ze reeds vervreemd van hun omgeving en hun bizarre wetenschappelijke theorieën zijn onbegrepen. Tot aan het einde zullen de broers anderen niet begrijpen. Misschien is dit nog het meest tragische feit - zoals veel Cronenberg personages - gedoemd door anders te zijn.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 64 : Dead ringers

Crap! Moet na Eraserhead en Being John Malkovich zowat de slechtste film zijn die ik ooit heb gezien. Waarom heb ik mijn geld aan zo'n onding vergooid ? 0,5 sterren

Cronenberg, het werkt niet altijd bij mij. Zijn bedoelingen zijn soms te raadselachtig en ik heb zijn filosofisch-existentiële vraagstukken nooit echt kunnen smaken. Traag voortkabbelende psycho thriller die weliswaar voortreffelijk geacteerd is door irons, maar amper opschiet. Verhaal gaat over tweelingbroers Mantle, vooraanstaande gynaecologen. Hun broederlijke band wordt beschadigd wanneer één van de broers verliefd wordt en daarna mentaal aftakelt en zich bizar begint te gedragen. Het wordt duidelijk dat er iemand teveel is in dit verhaal. Zonder dat de regie slecht te noemen is en ik dit zelfs een editing-wonder wil noemen, heeft deze film me helemaal niet meegekregen.

Behoorlijk.

David Cronenberg neemt met Dead Ringers z'n tijd om z'n zegje te doen. De film is veelal een traag brandend vuurtje. Een psychologisch drama, met hier en daar wat thrillerelementen in. Ik vermoed dat dat voor sommigen uitstekend werkt, maar ik mis een beetje urgentie. Hoewel de ontwikkelingen voor zich spreken, en het ook gewoon uitstekend neergezet wordt door Jeremy Irons, is het zelden écht spannend. Ik zat niet op het puntje van mijn stoel, terwijl dat dat potentieel wel had gekund (of gemoeten).

3

Films met eeneiige tweelingen spreken steeds tot de verbeelden. Ik zag deze Dead ringers niet zo lang geleden al eens en toen al viel me de unheimliche sfeer en de creepy rol van Irons al op. Deze film deed me ook enigszins denken aan Ozon's L'Amant Double (Film, 2017) met Jérémie Renier.

Een psychologische thriller die inderdaad elk moment kan ontbranden, maar de gehele sfeer uit sluimerend vuurtje uitstraalt. Interessant om vooral de psychische en karakteriële verschillen te kunnen zien tussen Beverly en Elliot. De één wat introverter en sociaal minder actief, de andere een gladde womanizer en pleaser van het publiek. Het moreel besef verloopt dan ook anders, tot het moment dat er echte emoties naar boven drijven.

Maar ik volg Sergio Leone ook met zijn idee dat het spannender of intenser had gekund. Goed en leuk, maar niet uitstekend hoewel alle elementen aanwezig waren om dit te verwezenlijken. Ik vermoed ook dat Cronenberg het vandaag anders zou aanpakken.

En maar weer eens en gokje, hoewel...kwam deze titel me uiteindelijk toch niet een beetje bekend voor? Zien deed ik hem nooit dus van start met deze film die ik tot de Twilight Zone reeks rekende, maar dat bleek de tweede film op de dvd te zijn en de door mij verkeerd begrepen info op de dvd zelf.

Bev en Ellie, one of a kind, of beter gezegd two of a kind. Furore maken ze binnen de medische wetenschap binnen de gynaecologie, en bijzonder, zeg maar gerust onethische, manieren hebben ze ook en is vooral de hoofdlijn van het verhaal. Interessant is dat Bev en Ellie gebasseerd zijn op de tweelingbroers Cyrill en Marcus Stewart die ook gynaecoloog waren endood in een vergelijkbare bende gevonden werden en dat het bovendien niet helemaal duidelijk was wat er gebeurt was. Een extreme Cold Turkey afkick van barbituraten is het meest aannemelijk. Toch van de merkwaardige omgang met dames kan ik zo niets vinden.

Dead Ringers, dat zoveel betekent als twee druppels water, heeft vooral even nodig om op gang te komen en de balans binnen het tweetal goed uit de doeken te doen. Echt spannend is het niet en wordt het ook niet echt. Wel is er een bepaalde merkwaardigheid rond de wisselwerking tussen de twee en hun gedrag richting in dit geval Claire. Het duurt voor mij toch zeker tot de lunch, waar beide een stevige draai om de oren krijgen, voor er echt iets gebeurt en duidelijk wordt wel kant het geheel nu op gaat. Dat is het breekpunt waarop vreemde situaties beginnen te ontstaan, een zekere kwetsbaarheid naar voren komt en de ideale wereld instort. Vooral na de nachtmerrie komt naar voren dat er psychologisch toch heel wat meer speelt die je zou kunnen vergelijken met een soort van gijzeling waar beide niet uit willen, durven of kunnen. Dead Ringers is vanaf de helft dan ook best wel te vergelijken met The Fly waarin ook verandering en een neerwaartse spiraal in die zin centraal staat.

En net als in The Fly weet Cronenburg me nu ook weer niet helemaal te vangen. Wellicht dat ik niet helemaal wist wat te verwachten, toch wordt de film niet ergens spannend, hooguit een soort van boeiend in de zin van hoe het af gaat lopen. Irons is prima in zijn dubbelrol, het geheel is wat dat betreft wel knap gemaakt, de jonge Jill Hennessy is een leuke verrassing net als Heidi Von Paleske. Twijfel overheerst na afloop, niet mijn ding...of later toch nog eens proberen?