Breakfast at Tiffany's (1961)

Best amusante film, maar vooral vanwege de eind jaren vijftig begin jaren zestig sfeer. Toch hinkt de film me wat teveel op twee gedachten. Is het een komedie? Sommige elementen wel, en daarin lijkt ‘ie wat op Edwards Panther films. Gaat het om de platte romantiek, krijgen ze elkaar? Ja, grotendeels wel.

Maar eigenlijk draait het om de nog niet doorgebroken schrijver, die - vrijdenker die hij is! - buiten de sociale conventies stapt door verliefd te worden op een Golightly, die weliswaar veel plezier brengt maar ook een hele geschiedenis heeft. Bij vlagen nadert ze de waanzin, maar dit randje blijft een beetje onder de oppervlakte - ook al vermoed ik dat de bioscoopbezoekers in 1961 hem er makkelijker uithaalden.

Nu heb ik een hekel aan al die boeken en films over de strubbelingen en egocentrische trammelant van wannebe schrijvers die dan toch briljant blijken te zijn en doorbreken en nog lang en gelukkig leven. En dat is hier ook eigenlijk het geval. Het mankeert er nog maar aan dat de liefde onmogelijk blijkt, of het liefje sterft ofzo, en de schrijver in spé met het verhaal over haar doorbreekt

En, om eerlijk te zijn, ik vond Peppard goed spelen. Beter dan Hepburn, die de gekte niet overtuigend genoeg bracht. Moet wel bekennen dat ik hem niet herkende, terwijl ik toch echt met Hannibal opgegroeid ben.

Anyways. Al met al geen hoogvlieger qua verhaal, acteerwerk, regie. Maar wel weer fijne sfeer en muziek. Prima om lekker ongecompliceerd weg te kijken.

Tijd voor een klassieker !

De bekende afbeeldingen van Audrey Hepburn en de filmposters van deze film zijn wereldberoemd en iconisch in de filmwereld. Iedereen die de filmwereld wat volgt zal deze ook wel ooit ergens gezien hebben.

Audrey Hepburn is een legende in de filmwereld en George Peppard zullen de meeste onder ons vooral kennen van de serie ' Het A-Team ' als de leider met de sigaar. Deze klassieker is heel luchtig qua opzet en moet het vooral hebben van het acteerwerk, het komisch en romantisch tintje en natuurlijk het bekend liedje "Moon River" van Henri Mancini. Heel mooi liedje overigens. Het verhaal stelt niet zoveel voor, maar gezien de andere positieve elementen kijkt de film wel vlot en onderhoudend weg. 6/10

Audrey Hepburn's charmante aanwezigheid maakt veel goed, want verder valt deze klassieker wat tegen. Haar personage is overigens wel wat vreemd, maar bij vlagen ook wel weer intrigerend. George Peppard komt wat houterig over en echt overtuigend komt de romance van zijn personage met Holly Golightly niet over. Mickey Rooney heeft een vreemde rol als Aziatische (boven)buurman. Het eerste uur is wel aardig, met een luchtig sfeertje, maar gaandeweg wordt het minder. De film duurde mij al met al te lang, het laatste half uur was mijn interesse wel wat weggezakt. De opgepoetste versie van de film ziet er overigens wel uitstekend uit. Omdat het verhaal mij uiteindelijk weinig deed, toch een lichte tegenvaller.

Derde keer gekeken, blijft een erg sfeervolle en kleurrijke film die op blu-ray en een 70 inch scherm er voortreffelijk uitziet! Dit valt trouwens ook te zeggen over Audrey

George Peppard was schijnbaar niet de officiële keuze voor zijn rol maar de chemie met Audrey Hepburn voelt wel puur en overtuigend aan.

Een nogal aanwezige rol voor Hepburn, maar wat mij betreft voortreffelijk neergezet en de originele keuze (Monroe) had dit hoogstwaarschijnlijk echt niet beter gedaan. Heerlijke film blijft dit toch, daarom een verhoging van 3,5 naar een wel verdiende 4!

Mwa.

Klassieker, maar ik vond het ook weer niet zo bijzonder. Breakfast at Tiffany's was een film waarbij het lang duurde voordat ik echt in het verhaal kwam. Pas na een uur begon ik echt meegevoerd te worden, maar toen was in principe het halve verhaal al voorbij, en begon de romantiek net te broeien.

Die romantiek is wat de film staande houdt. Verder vond ik er namelijk niet zo veel aan. Een aantal aardige beelden van de stad, leuke kleurtjes, maar het blijft toch echt de chemie tussen Hepburn en Peppard die de film draagt. Voornamelijk dan door Hepburn, want Peppard acteert nogal emotieloos tegenover Hepburn, die weer heel erg extra acteert.

Dat maakt overigens wel van het personage van Hepburn een leuk personage. Leuke verschijning, en met de volle overtuiging gespeelt. Bijrollen vond ik allemaal maar matig, een beetje saai zelfs. Gemiddelde acteerwerk lag ook niet erg hoog en het verhaal blijft best simpel. Qua romantiek wel wat leuker en luchtiger, zoals ik al eerder aangaf, maar niet genoeg om van de film echt een leuke film te maken.

Schattig is het gelukkig wel, en de tweede helft kijkt lekker weg. De chemie werkt tussen de personages, maar van echt zwijmelen tijdens het zien van deze film kwam het niet. Het is gewoon luchtig en vermakelijk, maar niet veel meer. De status van klassieker ontgaat me dan ook een klein beetje, maar dat zal dan wel weer aan mij liggen. Leuk voor een keertje.

Minder enthousiast dan de meesten hier. Sowieso een stijlvolle film met een Audrey Hepburn die van het scherm spat. Klassevolle dame in een glansrol als een Pretty woman avant-la-lettre. George Peppard, die we kennen als Hannibal Smith uit de serie the A-team, is misschien niet zo'n ladykiller als Richard Gere, maar de chemie tussen hem en Hepburn is zeker geslaagd.

Het plot boeide me maar matig en ik geraakte maar niet in de film. Zoals hierboven ook al vermeld, duurt het toch wel een uur vooraleer het echt wat op gang kwam, zowel de film als de toenadering tussen Holly en Paul. Het afstoten en aantrekken kwam dan wat beter uit de verf. Die kat die daar rondliep trok eigenlijk nog de meeste aandacht bij mij. Dat zegt ook wel iets.

Maar hier en daar wel een prima scène zoals in Tiffany's zelf of met die maskers, maar memorabel wordt het voor mij nooit. Vooral cinematografisch sterk, prima camerawerk, dialogen en acteerprestaties.

Breakfast at Tiffany’s at 60: the sharp romcom that grows darker with age | Breakfast at Tiffany's | The Guardian

Vermakelijke romantische komedie, vooral de moeite waard door een hier betoverend mooie Audrey Hepburn. Haar drukke personage is overigens wel behoorlijk vermoeiend. Gelukkig biedt de onderkoelde en rustige George Peppard goed tegengas. De plot kent een aantal dubieuze details en de film is hier en daar erg flauw (met een volstrekt miscaste Mickey Rooney als zogenaamd chinese bovenbuurman), maar de onverwoestbare romantiek van het hele gebeuren geeft de film iets tijdloos.

In ieder geval een van de mooiste liedjes uit de film geschiedenis IMO.

Een klassieker. Heb de remasterede versie bekeken (scherpe en mooie beelden). Romantische film met een sterke en leuke Audrey Hepburn (als Holly) en George Peppard (beter bekend als Hannibal Smith van The A Team) als schrijver / gigolo die verliefd wordt op Holly. Ook de roodharige kat speelt een sterke rol Smiley face. Natuurlijk ook de evergreen 'Moon River'. Of de film overgewaardeerd is laat ik aan de kijker over en de meningen zullen verdeeld zijn. De ouderdom en status in acht genomen geef ik 4*

Na gisteren met How The West Was Won alweer aan de George Peppard met deze Breakfast At Tiffany's, leuk nummer trouwens van Deep Blue Something, krijg spontaan zin om het nummer te draaien. Maar is de film net zo leuk als het liedje uit de jaren 90 die qua titel toch wel tot de grote klassiekers der filmindustrie hoort? Mwoah...

Zoals gewoonlijk is het begin even zoeken, Paul en Holly, hoe komen ze elkaar tegen, wat willen ze en wat zoeken ze, maar een grotere vraag is toch binnen enkele minuten wat eigenlijk de toon is van de film. Want die gekke Chinees van de bovenste verdieping doet me toch de schrik om het hart slaan dat dit een of andere foute satire is, of een vorm van foute jaren '60 humor. Aan de acteurs zal tot het niet liggen, Peppard stabiel als altijd, de half Belgische half Nederlandse Hepburn natuurlijk een plaatje voor het oog. Toch wil het niet boeien in het begin, want wat een hoop gekeuvel en geklets, en waar gaat het eigenlijk over? Zal uiteraard bedoeld zijn om het verschil qua inzichten levensstijl tussen Paul en Holly te duiden, en hoe ze op een gegeven moment na elkaar toe groeien. Maar zoals reeds gezegd, boeien wil het niet.

Maar na een uur stabiliseert het een beetje, de toon van de film is dan wel veranderd in in een soort ongedwongen sfeer waar op de achtergrond toch wat zwaardere thematiek lijkt te spelen zoals bindingsangst, volwassenwording, keuzes maken, ergens voor durven gaan en het verwerven van inzichten. Maar buiten de knappe maar wel grillige dame en de geduldige Paul vind ik toch vooral de kat het leukst en kan ik dat mens wel bijna doodschieten als ze dat beest midden in regenbui uit de auto pleurt, maar gelukkig vloeit daar een moment van inzicht en wroeging uitvoort met de verandering die een leven soms nodig heeft als logische vervolg.

Maar veel heb ik niet met deze film, geen moment gehad ook. Zoals ook al eerder gezegd, het keuvelt en het kletst maar door, het sleept maar wat aan, en uiteindelijk duurt het me allemaal veel te lang. Afijn, weer een van de grote naam gehad, maar daar is dan ook alles mee gezegd.