High Art (1998)

Film met een knipoog naar FÅ. Maar dan op een volwassener manier.

Die vergelijking met Fucking Åmål slaat nergens op. Volgens mij zegt u dat alleen omdat het allebei over een lesbische relatie gaat.

Higt art maakte niet bijzonder veel indruk op mij en helaas kan ik niet goed aangeven wat in het verhaaltje het precies was want het verhaaltje vergeet ik altijd snel en in deze film helemaal. Ik vond het nogal nietszeggend. Het ging over een tamelijk zelfdestructieve fotografe (Ally Sheedy) en een andere vrouw die verliefd op haar werd. De dialogen waren niet bijzonder en de destructieve levenshouding van diverse personages ging me op den duur vervelen. De film is dus geen high art. Door de keuze van het onderwerp en de hoofdpersonen is het echter geen film van dertien in een dozijn.

Wat Jammer.

Ik vond deze film namelijk wel geslaagd. Prachtig gefotografeerd. Mooi geacteerd van Radha Mitchell en Ally Sheedy. Mooie muziek. Een echte aanrader.

Matige film, die nergens uitblinkt, maar ook weer nergens verveelt.

Het gegeven is niet echt nieuw meer, maar de benadering is op zich wel verfrissend. Geen hele film over dat "coming out of the closet" geneuzel, maar een heel wat volwassenere benadering. De relatie mag dan wel lesbisch zijn, eigenlijk is dit gewoon een film over "een koppel", geslacht doet er eigenlijk niet zoveel toe.

De film wordt steeds aangenamer om volgen, tot het einde, waar het net wat te cliché/melig wordt. Op zich niet eens slecht uitgevoerd, maar ik zat een beetje te kijken met een "ah, nu dit weer" gevoel. 3*, omdat het wel een leuke film om volgen was, maar het mag zeker wat meer zijn.

PS: die vergelijking met FA heb ik ook niet helemaal.

Nee, de knipoog naar Fucking Åmål ontgaat mij ook volledig.

Ik vond vooral het kringetje van Lucy, de fotografe, erg benauwend. Die Fassbinder sfeer ligt mij niet zo. Maar uiteindelijk was daardoor het contrast met het weekendje weg extra pakkend.

De muziek vond ik het meest van de tijd nogal bedompt, maar zij onderschrijf perfect de sfeer van het drugsmilieutje.

Ik miste in de vrij-scenes een beetje het echte huid- en oogcontact, iets wat me vaker opvalt bij hetero-actrices die de vrouwenliefde verbeelden, maar verder was de film alleszins de moeite waard. Wat mij betreft zeker een aanrader. Vooral niet na een half uur uitzetten (ik had die neiging ook namelijk) - het laatste halfuur geeft een paar boeiende 'wendingen' te zien!

Aardige film.

"No one ever deconstructed me that well", antwoordt Lucy op de theorieën van Syd betreffende haar fotografie.

Bij deconstructie probeer je de tekst los te weken uit de context, de taal te reduceren tot de taal. Syd denkt de foto te kunnen reduceren tot de foto. Bwiep! Verkeerde gok

De foto bestaat enkel door de context, en Syd verwordt zelfs de motor van de context. Het aangename van de film is dat het ontstaan van die relatie tamelijk naturel uit de verf komt.

Bij momenten dacht ik: "Moet dat sfeertje nu danig lijzig?" ... maar naarmate de film vordert realiseer je dat het toch klopt in dit pakket.

Desalniettemin wist deze film me nergens te raken en is het sneu dat nogal een makkelijke weg gekozen werd door Lucy de dood te laten sterven die vanaf het prille begin er zit aan te komen

Er zitten een aantal verwijzingen naar filosofie in de film die mijn voorganger blijkbaar zijn opgevallen De 'fotografische extase' van Roland Barthes werd vernoemd, wat me ertoe heeft aangezet daar eens wat meer over te lezen.

De film zelf vond ik magertjes, vooral dan het einde dat werkelijk véél te abrupt komt. Het verhaal kabbelt maar voort en wordt nergens echt interessant.

Kijkbare film die 2 erg mooie hoofdrol actrices heeft!

Verhaal is idd wat simpel.. maar de uitwerking vind ik alles behalve slecht.. De band tussen de 2 vrouwen kwam erg realistisch opmij over.. en zo ook het drugs gebruik in de film.. De hele sfeer zat wel goed in deze film.. en het einde vond ik opzich wel orgineel.. maar ging me allemaal net wat te snel.. erg jammer want met een beter uitgewerkt einde had deze film hoger kunnen scoren dan het gemiddelde..

Kortom geen slechte film.. mooie en goed acterende actrices.. maar boven dat alles nogwel de sfeer,die deze film toch naar een voldoende weet te slepen..

3 sterren.

Mja op zich niet slecht, maar memorabel is het allemaal niet. Als je me binnen een jaar nog iets over deze film vraagt, is de kans klein dat ik er nog veel zinnigs over kwijt kan.

Het Andy Warholsfeertje in Lucy's appartement is waarschijnlijk best treffend maar net als Zachery vind ik het allemaal nogal lijzig.

De acteerprestaties dan: de twee hoofdactrices doen het redelijk aardig maar daar staat dan een overacterende Patricia Clarkson tegenover als Greta, die de film bijna eigenhandig ruïneert.

Visueel muf, hoewel er heel af en toe toch 'ns iets mooi wordt gedaan (de foto's zagen er overigens best fraai uit dus het is niet dat de makers geen smaak hebben). Soundtrackgewijs weet ik al niet meer wat er gebeurt in High Art dus zeer overtuigend zal het allemaal wel niet geweest zijn.

Een film die zeker niet miserabel is maar te doorsnee voor de dag komt om lang te blijven hangen. Pluspunt vond ik overigens het einde, wist me echt te bekoren.

Lijkt me leuk, maar denk dat het vooral van Radha moet afhangen.

"Scenarist-regisseuse Cholodenko maakte een subtiel gedetailleerde film over onplezierige kanten van de menselijke aard als angst en afhankelijkheid, en de tegenhangers ervan zoals liefde en eerlijkheid", las ik. Ik vind echter wel dat Cholodenko te veel tijd neemt om deze karakters te laten zien, waardoor mijn aandacht verslapte. Ook wordt het teveel een kunstwerk.

Lief filmpje dat nergens echt heel bijzonder overkomt, maar toch op een aantal momentjes weet te imponeren. Het wereldje is mooi neergezet, de acteurs doen prima hun best en het thema is best zwaar. De laatste shot met die secretaresse is eigenlijk heel fraai als je erbij nadenkt en terug refereert naar een dialoog tussen haar en de hoofdrolspeelster aan het begin van de film.

3*

High art is een aangename en rustige arthouse film geworden. Regisseur Lisa Cholodenko schreef ook het verhaal van de film en dankzij de twee sterke hoofdrollen, is de film emotioneel en geloofwaardig geworden. Prachtige en tegelijkertijd wat depressieve sfeer met (zoals eerder al genoemd hier) een Andy Warhol sfeertje op het appartement van Lucy en Greta. Met momenten komt het geheel wel wat geforceerd over. Vooral in contrast met James (vriend van Syd) en de redactie van Frame. Daar voelde het toch wat gemaakt. Ally Sheedy kreeg voor haar rol zeer veel waardering en de jonge Radha Mitchell speelt hier haar 2e filmrol en overtuigd ook met glans.

Resultaat is een zeer aangename arthousefilm die hier en daar wat gemaakt overkomt, maar gelukkig voldoende uitblinkt in de essentie van de film: de relatie tussen redactrice Syd en fotografe Lucy waarbij 2 werelden elkaar ontmoeten.

Arthouse, en meer nog dan dat, een beeld van de art scene. Verlopen kunstenaars op zoek naar creatieve inspiratie, op het dwaalspoor van de geestverruimende middelen, met altijd een excuus voorhanden waarom het ook deze keer niet gelukt is. Erg herkenbaar.

De broeierige sfeer wordt erg goed neergezet in het verder wat dobberende verhaal. Stuurloos, slaaf van de gebeurtenissen - net als de personen waar het om gaat dat lijken te zijn. Maar met toch een soort van onafwendbaarheid in de afloop, een predeterminatie die onlosmakelijk aan sommige soorten van de hogere kunst verbonden lijkt te zijn. Het noodlot laat niet met zich spelen.

Ally Sheedy en Radha Mitchell zijn perfect gecast, precies op hun plaats. Patricia Clarkson krijgt dan wat kritiek over dat ze zou overacteren - onterecht, vind ik, want het past precies op wat zoveel mensen in de kunstkringen doen. Zulke inflated personalities komen best veel voor, ook dat is echt erg herkenbaar. Wat mij betreft eerder kudos dan kritiek. Als daar al enige aanleiding is dan is het voor het nep-Duitse accent van Tammy Grimes - dat irriteert me wel, dat had echt beter gemoeten.

Het verhaal is misschien cliche, maar cliche's laten zich vormen door de werkelijkheid. Predestinatie, wellicht. Of anders het verschil tussen de hogere kunst en de harde realiteit van de maatschappij, het onvermogen om een plaats te vinden. Iets voor je eigen interpretatie.

Ontzettend 'gemaakt' deed die hele 'artscene' me voor.

Film kwam totaal niet over.

Film over liefde, aspiraties en (valse) hoop die zich vooral afspeelt in de New Yorkse kunstscene. Behalve wat opvallend acteerwerk en een bij vlagen intrigerende sfeer is er niet veel aan. Het bijbehorende verhaal hangt van clichés aaneen en boeit weinig.

De kunstscene levert in beginsel nog wel een aardige sfeer op. Verlopen en verloren. Emotieloos en verveeld. Die sfeer drukt een stevige stempel op de film. Dat is eventjes leuk, maar het vergt na een tijdje nogal wat geduld en inspanning om te blijven kijken en te blijven luisteren naar personages met een onverzadigbare zucht naar mentale kicks, die vol van zichzelf zijn en nietszeggende teksten spuien. Het milieu wordt zodanig deprimerend en lamlendig verbeeld, dat het sowieso al onmogelijk moet zijn om er iets oorspronkelijks te produceren of te zeggen. En dat gebeurt dan ook niet.

Uiteraard is een ieder in de geest wel heel erg op zoek naar iets vervullends, naar iets ondefinieerbaars, naar iets magisch. De houding die daarbij hoort is er één van passiviteit en staat haaks op het actie vragende ideëengoed. En zo is een ieder uiteindelijk op zoek naar niets. Nihilisme ten top. Even leuk en boeiend. Niet een film lang.

De weinige keren dat er wordt uitgebroken, zijn kort en leveren niet de verwachte emotie en inleving op. De lesbische liefde tussen de twee belangrijkste personages spat er niet bepaald af. Het nihilistische fundament gaat nooit verloren.

Goed acteerwerk van Sheedy. De momenten dat haar personage even uit het aangeleerde en gewenste gedragspatroon stapt en zichzelf teneergeslagen en onzeker laat zien, zijn prachtig.

Niet veel bijzonders. Onmogelijk mij in te leven in het door drugs verslaafde vriendenclubje van Lucy. Niet meer dan een stelletje losers, dat waren ze voor mij. Neem nou die Lucy waar het in deze film toch vooral over gaat, die was toch duidelijk getekend door haar drugsverslaving. Ik zou daar zeker niet zoals Syd verliefd op kunnen worden denk ik. Het einde was ook niet bepaald verrassend en verder oogde de film super lelijk. Neen, als het over lesbische liefdes gaat, geef mij dan maar een film zoals La Vie d'Adèle. Tig keer beter én mooier.

2.0*

De film doet zijn titel geen eer aan. Een scheut drama en een scheut liefde tussen mensen met onpeilbare karakters, die je het liefst zo ver mogelijk van je vandaan wil houden. Het deed mij allemaal niets. De still op de poster is met voorsprong het mooiste beeld uit heel de film.

De film komt vanaf het begin al nauwelijks van de grond. Halverwege blijkt het te gaan om een relatie tussen de onder- en de bovenbuurvrouw. Maar ook dan blijft het allemaal afstandelijk en zit je te wachten tot er echt wat gaat gebeuren. Vlak voor het einde lijkt er dan toch iets van emotie te bespeuren, maar dan komt er nog een plotwending en zakt de hele taart weer in. Nee, als je deze film niet ziet mis je niks.