
Breakfast on Pluto (2005)
Ierland / Verenigd Koninkrijk
Komedie / Drama
128 minuten
geregisseerd door Neil Jordan
met Cillian Murphy, Liam Neeson en Stephen Rea
Patrick Braden (Cillian Murphy) is altijd een buitenbeentje geweest. Zijn moeder liet hem als kind in de steek en hij heeft een harde jeugd. Als blijkt dat hij dan ook nog eens graag in dameskleding rondloopt wordt Patrick welhaast tot een dorpsgek gemaakt. Naarmate hij ouder wordt begint Patrick zich steeds extravaganter te gedragen en begint hij zich meer en meer te transformeren tot het alter ego van de androgyne Kitten. Terwijl de politieke spanningen in zijn thuishaven toenemen besluit Patrick alias Kitten erop uit te trekken op zoek naar zichzelf, zijn leven en vooral zijn echte moeder. De zoektocht brengt hem uiteindelijk naar het flamboyante Londen van de jaren zeventig. Hier weet Kitten niet wat hij ziet. Toch brengt ook Londen niet het geluk waar Kitten naar zoekt en het is maar de vraag of hij ooit zijn moeder zal vinden.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=5blVrqSKiRc
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,2 / 20951)trailer (YouTube)boek (BoekMeter)various artists cd (MusicMeter)Toch heel erg vermaakt, en de film is zo apart dat ik hem wel iedereen wil aanbevelen. 3,5 ster
De cameo van 70's vrouwenverslinder Bryan Ferry was zeer verrassend.
Bepaalde aardige scenes (het ontmoeten van z'n moeder bijvoorbeeld) en het toch wel mooie eind kunnen deze theatrale film in de stijl van een musical (wat het dus niet is) niet redden.
Ook een film indelen in hoofdstukken is op zich een goed idee, maar zóveel en sommige zo kort tja.... een film zonder lijn of idee is het resultaat.
Geweldige muziek (Sugar baby love nog maar een keer gedraaid na afloop)!
Eén lang feest met geweldige humor, zelfs de jonge Kitten was zooo grappig, sublieme vertolkingen en swingende muziek. Heel de IRA-gruwel leek een beetje op de achtergrond te blijven, maar dat komt natuurlijk ook doordat heel de film een beetje door Kittens bril gedraaid werd. Grauwe films over het o zo mistroostige Noord-Ierland kennen we wel en het was aardig om eens een film te zien die toch vooral focust op het (weliswaar zeer bizarre) leven van alledag. De hoofdstukjes hadden daarbij dan vaak een beetje de neiging je op het verkeerde been te zetten, maar dat was eerder een bonus dan een minpunt.
De afwisseling van olijke scènes met het vitriool van de burgeroorlog was wat mij betreft perfect gedoseerd en de gestileerde regie en acteerprestaties waren helemaal à point.
Compleet verrast door dit meesterwerkje (maar niet door Jordan) en dat was al lang geleden.
vind Cillian Murphy niet helemaal uit de verf komen in zijn vertolking, maar figuurlijk weet ie het vrouwelijke wel te benaderen.
Ja, je moet er van houden
1 ster!

De cast doet het uitstekend, al steekt Cillian Murphy er echt wel met kop en schouders boven uit. Ook de muziek was een grote troef.
Het verhaal was zeker origineel, net als de verschillende personages.
Het is zeker een opvallende film, maar 'k heb er wel van genoten.
De film begint nogal chaotisch, met veel franje en een fragmentarisch karakter. Het houdt de film levendig, maar zorgt tevens voor wenkbrauwen optrek reacties, zeker als je ziet hoe snel er soms tussen tijd en locatie wordt gesprongen. Alle scenes waarin de politieke spanningen worden weergeven zijn helaas nogal overbodig, omdat ze de boel rekken en emotioneel nooit het gewenste effect op mij uit konden oefenen, maar zoals reeds gezegd louter wenkbrauw optrek reacties opleverden. Het is alsof je naar 2 verschillende films kijkt.
Toch is Breakfast On Pluto stukken beter dan Almodovar `s travestietenfilms. Cillian Murphy is namelijk vrij briljant bezig als hoofdrolspeler en het smijten met energie blijft niet onopgemerkt. Ergens in deze film bevindt zich een mooi soort warmte die door de hele film heensluimert, waardoor je Patrick/Patricia het beste gunt in het leven. De muziek is niet mijn muziek maar vond ik qua tijdsgeest goed getroffen. Helaas blijft de kleurenpracht die je bij een modern sprookje als dit zou verwachten nogal achterwege, veel grauwe kleuren i.p.v. uitgesproken kleuren. Desondanks toch zeker een 3,5*
werd nergens interessant of leuk.
wel een goede rol van Liam Neeson.
maar dit zal mijn genre wel niet zijn...helaas
Veel bijzondere scenes en veel bijzonder komische scenes. Jordan weet goed de juiste toon te vinden en neemt het gelukkig allemaal niet te serieus. Het is een warme film, met veel goede ideetjes, aardige muziek (wel nogal all over the place) en fijne cinematografie. Vakwerk, maar toch wist de film me nergens echt te raken. Het interesseerde me allemaal wat te weinig voor een hoge beoordeling. Maar het is onmiskenbaar vakwerk. Dikke 3,5*
[edit] oh ja, ligt voor (voor diegene die het nog niet wisten) 1 euro bij de Blokker en Bart Smit, prima dvd uitgave.
De IRA-toestanden hadden een interessante kapstok kunnen zijn, maar werkte niet helemaal. Ook de reacties van sommige personages op zijn persoon vond ik apart. Leek wel of het voor niemand echt een issue was. Nogal onderbelicht wat mij betreft.
3*
Echter soms krijg je films voorgeschoteld waar je gewoon weinig vrolijk van wordt. De opbouw is echter wel aardig. Deed me sterk denken aan An American Tail. Hier en daar heb je nog wel interessante uitspattingen, zoals de IRA en de muzikale scenes. Ik heb behoorlijk meegeleefd met de downie. Maar verder draaide het om een irritante hoofdpersoon die steeds weer dat neppe, hijgerige stemmetje opzet. Vast goed geacteerd hoor, maar ik hoef het niet meer te zien. Ook niet de grote anticlimax, want dat was het. Een hele opbouw naar... niets.
Ja, nog tot in de jaren 60 was er nog een vrij laag tolerantiebeleid. Daar krijgt Patrick mee te maken. Deze jongen voelt zich namelijk geen jongen en vind dat hij in het verkeerde lichaam is geboren, met schrik van zijn familie en de vele dorpsgenoten. Om nog te zwijgen dat hij als baby is gedumpt voor de deur van een willekeurige religieus stel (waarvan de vader schitterend is neergezet door Liam Neeson). Dit alles zorgt ervoor dat de negatieve kijk op de wereld zodanig bij Patrick is vastgeroest, dat hij in de toekomst niks of niemand meer serieus neemt en compleet in zijn eigen wereld is teruggetrokken. Evengoed probeert hij wel een nieuwe start te maken in de swinging London, met alle ups en downs van dien.
Echter vormt dat geen zwaarmoedige zit, maar wel een feel good movie die de boel zo luchtig en speels mogelijk probeert neer te zetten, met behulp van vele grappige elementjes; de kleurrijke settings, die mussen en ook het hele IRA-gebeuren dat zich rond die tijd afspeelt. En dan de vriendschap die hij sluit met die figuranten... totdat Patrick erachter komt dat dit ook demonstranten zijn die de wapens hebben klaargepoetst. De kers op de taart was toch wel dat stuk in de gevangenis en ook vooral dat Peepshow stukje.
Ja, wat moet je zeggen. Breakfast on Pluto is een vrolijke film, maar het verhaal zelf is vrij triest. Neil Jordan heeft er in ieder geval een sterke creatieve script van gemaakt en Murphy speelt de sterren van de hemel. Klasse!
4,5*
Cillian Murphy speelt een rol die me wel bij gaat blijven denk ik, goed gedaan. Gelukkig was het in 2005 nog niet de gewoonte om mannen te laten zoenen op beeld zoals dat nu om de haverklap moet gebeuren in het kader van tolerantie of zo. Het kan ook zonder en toch de sfeer creëren, werkt ook veel effectiever mijns inziens.
De auteur Patrick McCabe ontleende de titel van de roman aan een hit met dezelfde naam uit 1969 van Don Partridge. En is uiteraard één van de vele onschuldige liedjes, die afkomstig zijn van een soundtrack vol van dit soort typerende hits uit de periode dat deze feelgood roadmovie zich afspeelt. De film start met twee roodborstjes die over de daken van een Iers dorpje scheren, en kwebbelend neerstrijken op de stoep van een dorpspastoor (Liam Neeson) Waar net bij de pastorie een mandje met een baby werd afgeleverd. Met deze opgegroeide vondeling ga je op reis, van het Ierse platteland in de jaren vijftig naar het Londense glamrockmilieu van de jaren zeventig. Patrick Braden laat zich liever ‘Kitten’ noemen en weigert vanaf het begin zijn meisjesachtige kanten te verbergen. Dat levert vanzelfsprekend tal van problemen op! Eigen aan het personage Patrick is dat zijn verhaal in 36 hoofdstukken, losjes voortkabbelt: toevalligheden spelen daarbij een grote rol. De vertelling dwarrelt speels, bijna intuïtief voort. De korte of langere ontmoetingen die hij heeft zijn bijna allemaal bekende zoals bv; Billy, de leider van de glam-rockband Billy Hatchet and the Mohawks is Gavin Friday, Eva Birthistle als zijn moeder, Liam Cunningham als een biker, Bryan Ferry (van de rockband Roxy Music) is degene die Kitten op pikt naar ruzie met een prostituee, Stephen Rea als illusionist en lover enzovoort, enzovoort want de lijst is lang! De film heeft ook veel raakvlakken met ander werk van Neil Jordan; Travestie, de Ierse vrijheidsstrijd in de vorm van terrorisme of onaangepaste jeugd in een Iers dorpje. Het maakt van de film een prima fijn filmpje.