Breakfast on Pluto (2005)

Originele, levendige film met een weergaloze rol van Cillian Murphy als de altijd optimistische, naïeve maar mentaal sterke travestiet Kitten. Het verhaal wordt nogal fragmentarisch verteld, waardoor het helaas niet altijd even meeslepend is. Hier en daar ook wat flauwe humor en overbodig subplotjes. De opmerkelijke rol van Murphy en een prima supporting cast maken het echter de moeite waard, geholpen door een treffend tijdsbeeld.

Aparte eigenwijze film. Hoewel de film optimistisch schijnt te lijken, kent Kitten een hele andere kant van het leven, het zit haar niet bepaald mee. Ik vond de film eigenlijk vrij deprimerend of in ieder geval, een beetje zielig. Iedereen verdient een mooi en gelukkig leven, en zeker Kitten aangezien het voor haar niet allemaal aan komt waaien. De film neemt me in ieder geval mee, eindelijk weer eens. Het valt niet mee om de kijker mee te laten leven, en omdat het kwetsbaar opstellen van de hoofdpersonage in zekere zin juist dit versterkt vond ik het ook een aangrijpend onderwerp. Het is echt een sprookje, ziet er leuk uit, maar als je er langer over nadenkt is het een nachtmerrie. Naast het tegenstrijdige optimistische sfeertje en het mooie verhaal zijn er helaas wel wat minpunten. Zo vond ik de stem van Kitten erg vervelend, ik snap wel de keuze hiervan, maarja... Na 135 minuten was ik het een beetje beu, ik dacht dat ik, dat gehalte, meer zou waarderen wanneer de film vordert, maar schijn bedriegt. Beetje in het midden werd het erg vervelend, gelukkig keerde het verhaal zich een klein beetje om, om daar geen aandacht meer aan te besteden. Hoewel ik het verhaal achteraf heel leuk vond, goed, en eigenlijk ook tijdens de film (aangezien ik af en toe als een wijf meeleefde en bijna hardop wilde praten tegen Kitten, haha (vooral wanneer het moment daar is, als ze haar moeder ontmoet)), vond ik de karakter uitwerking een beetje oppervlakkig, vooral de bijrollen. Zo was de vriendin nogal snel overtuigd dat ze geen abortus wilde doen, blabla, single mother. Ik ken het allemaal al.
Toch heel erg vermaakt, en de film is zo apart dat ik hem wel iedereen wil aanbevelen. 3,5 ster

Goed gespeelde, zij het wat fragmentarische film waardoor je er niet echt 'in' komt; nergens echt meeslepend helaas.
De cameo van 70's vrouwenverslinder Bryan Ferry was zeer verrassend.

Een stijlkeuze die helaas niet de mijne is. Hoewel Cillian Murphy zichzelf briljant op de kaart zet is de rest van de film een allegaartje en een rommeltje. Vooral de verwijzingen naar de Ierse toestanden komen niet lekker uit de verf.

Bepaalde aardige scenes (het ontmoeten van z'n moeder bijvoorbeeld) en het toch wel mooie eind kunnen deze theatrale film in de stijl van een musical (wat het dus niet is) niet redden.

Ook een film indelen in hoofdstukken is op zich een goed idee, maar zóveel en sommige zo kort tja.... een film zonder lijn of idee is het resultaat.

Schitterende film die denk ik nog wel een tijdje beklijft. Film pakte me vanaf het begin, hoe ver de persoon Patrick/ Kitten ook van me af staat.

Geweldige muziek (Sugar baby love nog maar een keer gedraaid na afloop)!

Wat een pareltje zeg!

Eén lang feest met geweldige humor, zelfs de jonge Kitten was zooo grappig, sublieme vertolkingen en swingende muziek. Heel de IRA-gruwel leek een beetje op de achtergrond te blijven, maar dat komt natuurlijk ook doordat heel de film een beetje door Kittens bril gedraaid werd. Grauwe films over het o zo mistroostige Noord-Ierland kennen we wel en het was aardig om eens een film te zien die toch vooral focust op het (weliswaar zeer bizarre) leven van alledag. De hoofdstukjes hadden daarbij dan vaak een beetje de neiging je op het verkeerde been te zetten, maar dat was eerder een bonus dan een minpunt.

De afwisseling van olijke scènes met het vitriool van de burgeroorlog was wat mij betreft perfect gedoseerd en de gestileerde regie en acteerprestaties waren helemaal à point.

Compleet verrast door dit meesterwerkje (maar niet door Jordan) en dat was al lang geleden.

En ook bijzonder de moeite, de soundtrack bij deze film.

wat een slechte film, heb met moeite een uur kunnen kijken.
vind Cillian Murphy niet helemaal uit de verf komen in zijn vertolking, maar figuurlijk weet ie het vrouwelijke wel te benaderen.
Ja, je moet er van houden
1 ster!

En dan heb je nog een half uur gemist. Nou nou.

Fantastisch modern sprookje met een meeslepende ontroerende maar ook hilarische sfeer. Cinema van de bovenste plank met een uitstekende soundtrack. Wel een beetje jammer dat er geen nummer van Roxy Music (Love is the drug ofzo) gespeeld werd toen Mr Silk String (Bryan Ferry) opgevoerd werd, maar evengoed een film om helemaal in onder te dompelen.

De film begint sterk, maar halfweg zakt de film iets in, om dan weer sterk te eindigen.
De cast doet het uitstekend, al steekt Cillian Murphy er echt wel met kop en schouders boven uit. Ook de muziek was een grote troef.
Het verhaal was zeker origineel, net als de verschillende personages.
Het is zeker een opvallende film, maar 'k heb er wel van genoten.

Sympathiek!

De film begint nogal chaotisch, met veel franje en een fragmentarisch karakter. Het houdt de film levendig, maar zorgt tevens voor wenkbrauwen optrek reacties, zeker als je ziet hoe snel er soms tussen tijd en locatie wordt gesprongen. Alle scenes waarin de politieke spanningen worden weergeven zijn helaas nogal overbodig, omdat ze de boel rekken en emotioneel nooit het gewenste effect op mij uit konden oefenen, maar zoals reeds gezegd louter wenkbrauw optrek reacties opleverden. Het is alsof je naar 2 verschillende films kijkt.

Toch is Breakfast On Pluto stukken beter dan Almodovar `s travestietenfilms. Cillian Murphy is namelijk vrij briljant bezig als hoofdrolspeler en het smijten met energie blijft niet onopgemerkt. Ergens in deze film bevindt zich een mooi soort warmte die door de hele film heensluimert, waardoor je Patrick/Patricia het beste gunt in het leven. De muziek is niet mijn muziek maar vond ik qua tijdsgeest goed getroffen. Helaas blijft de kleurenpracht die je bij een modern sprookje als dit zou verwachten nogal achterwege, veel grauwe kleuren i.p.v. uitgesproken kleuren. Desondanks toch zeker een 3,5*

na een half uurtje gekeken te hebben besloten toch maar te stoppen met kijken.
werd nergens interessant of leuk.
wel een goede rol van Liam Neeson.
maar dit zal mijn genre wel niet zijn...helaas

Neil Jordan maakt toch wel bijzondere films hoor. Dit is ook een bijzonder hedendaags sprookje, waar van alles inzit. Vond het zoals vaker bij travestieten films (alsof het een genre is) lastig om me te identificeren met de hoofdpersoon. Niet omdat ik niet geneigd ben om me in vrouwenkleren te steken, dat zou nogal flauw zijn. Meer omdat het meestal personages betreft die volledig over-the-top zijn en hun overdreven en dramatische gedrag me nogal eens kan ergeren. Doe gewoon normaal is mijn primaire reactie. Breakfast on Pluto kent dit probleem ook, maar na verloop van tijd lukte het aardig (maar niet meer dan dat) om mee te leven.

Veel bijzondere scenes en veel bijzonder komische scenes. Jordan weet goed de juiste toon te vinden en neemt het gelukkig allemaal niet te serieus. Het is een warme film, met veel goede ideetjes, aardige muziek (wel nogal all over the place) en fijne cinematografie. Vakwerk, maar toch wist de film me nergens echt te raken. Het interesseerde me allemaal wat te weinig voor een hoge beoordeling. Maar het is onmiskenbaar vakwerk. Dikke 3,5*

[edit] oh ja, ligt voor (voor diegene die het nog niet wisten) 1 euro bij de Blokker en Bart Smit, prima dvd uitgave.

Camerawerk, cinematografie, muziekkeuze en acteerprestaties van Cillian Murphy zijn allemaal prima in orde, maar het verhaal en de gebeurtenissen waren wat te excentriek voor mijn smaak. Ik moet zeggen dat het laatste half uur wel weer aardig was, maar de rest daar kon ik toch te weinig mee.

De IRA-toestanden hadden een interessante kapstok kunnen zijn, maar werkte niet helemaal. Ook de reacties van sommige personages op zijn persoon vond ik apart. Leek wel of het voor niemand echt een issue was. Nogal onderbelicht wat mij betreft.

3*

Ook na de tweede herziening blijft dit een even prachtig werkje en ontdek ik weer nieuwe dingen. De sfeer die gecreërd wordt is zo apart, kan het eigenlijk nergens mee vergelijken. Zeer uniek. Heb dit overigens nooit een komedie gevonden, eerder een poëtisch drama.

Sorry dat ik het zeg, maar ik vond het nogal kitscherig. Ik vind het knap als mensen er voor uit durven te komen dat ze niet in het juiste lijf geboren zijn en een dergelijke ingreep in hun leven willen, maar dat ubernichterige blijf ik maar een flauw iets vinden. Nu moeten dat soort mensen het natuurlijk lekker zelf weten. Als ik er geen zin in heb, houd ik me er ook niet mee bezig.

Echter soms krijg je films voorgeschoteld waar je gewoon weinig vrolijk van wordt. De opbouw is echter wel aardig. Deed me sterk denken aan An American Tail. Hier en daar heb je nog wel interessante uitspattingen, zoals de IRA en de muzikale scenes. Ik heb behoorlijk meegeleefd met de downie. Maar verder draaide het om een irritante hoofdpersoon die steeds weer dat neppe, hijgerige stemmetje opzet. Vast goed geacteerd hoor, maar ik hoef het niet meer te zien. Ook niet de grote anticlimax, want dat was het. Een hele opbouw naar... niets.

Vond juist dat einde prachtig! Hoe hij gaandeweg door schade en schande wijzer werd en toen ie z'n moeder eindelijk had gevonden, besefte dat er zoveel meer is in het leven, waardoor het hele belang van die moeder ineens op de achtergrond raakte.

Gelukkig hebben we de muziek nog!

Enkel voor het gedeelte dat hij in de gevangenis zit het bekijken waard.

Zalige film.

Ja, nog tot in de jaren 60 was er nog een vrij laag tolerantiebeleid. Daar krijgt Patrick mee te maken. Deze jongen voelt zich namelijk geen jongen en vind dat hij in het verkeerde lichaam is geboren, met schrik van zijn familie en de vele dorpsgenoten. Om nog te zwijgen dat hij als baby is gedumpt voor de deur van een willekeurige religieus stel (waarvan de vader schitterend is neergezet door Liam Neeson). Dit alles zorgt ervoor dat de negatieve kijk op de wereld zodanig bij Patrick is vastgeroest, dat hij in de toekomst niks of niemand meer serieus neemt en compleet in zijn eigen wereld is teruggetrokken. Evengoed probeert hij wel een nieuwe start te maken in de swinging London, met alle ups en downs van dien.

Echter vormt dat geen zwaarmoedige zit, maar wel een feel good movie die de boel zo luchtig en speels mogelijk probeert neer te zetten, met behulp van vele grappige elementjes; de kleurrijke settings, die mussen en ook het hele IRA-gebeuren dat zich rond die tijd afspeelt. En dan de vriendschap die hij sluit met die figuranten... totdat Patrick erachter komt dat dit ook demonstranten zijn die de wapens hebben klaargepoetst. De kers op de taart was toch wel dat stuk in de gevangenis en ook vooral dat Peepshow stukje.

Ja, wat moet je zeggen. Breakfast on Pluto is een vrolijke film, maar het verhaal zelf is vrij triest. Neil Jordan heeft er in ieder geval een sterke creatieve script van gemaakt en Murphy speelt de sterren van de hemel. Klasse!

4,5*

Geweldige film! In alle opzichten, de humor steeds overvleugeld door een bepaalde triestheid. Heel gevoelig allemaal.

Bijzondere tragikomedie over een vooruitstrevende man die als travestiet leefde. Cinematografie wisselend binnen en buiten in de jaren 60/70, de tijd van rellen, opstanden en bomaanslagen in Noord-Ierland. Muziek goed passend bij de teksten. De rol van Patrick/Paddy/Patricia/Kitten/Kitty wordt briljant neergezet door Cillian Murphy! Patrick had een bewogen leven met een moeizame start als vondeling. Hij werd gestraft voor zijn 'meisjesgevoel' en zijn verzoek tot sekseverandering. De maatschappij was er op dat moment nog niet klaar voor om dit te begrijpen en te accepteren..... Plot leek gebaseerd op een toneelstuk, vanwege de theatrale teksten (en de roodborstjes). Hoofdstukindeling had vervangen kunnen worden door voice-over, maar stoorde mij niet. Stuitend en grensoverschrijdend was de politiereactie..... Einde is eerst dramatisch met schitterende muziek, maar daarna toch een happy ending!

Een boekverfilming. Dat zegt meestal wel genoeg. Beter het boek lezen maar mocht je het liever in 2 uur willen proppen dan is deze verfilming zeer aardig gelukt.
Cillian Murphy speelt een rol die me wel bij gaat blijven denk ik, goed gedaan. Gelukkig was het in 2005 nog niet de gewoonte om mannen te laten zoenen op beeld zoals dat nu om de haverklap moet gebeuren in het kader van tolerantie of zo. Het kan ook zonder en toch de sfeer creëren, werkt ook veel effectiever mijns inziens.

We'll fly to the stars ...Journey to Mars ...And find our breakfast on Pluto.

De auteur Patrick McCabe ontleende de titel van de roman aan een hit met dezelfde naam uit 1969 van Don Partridge. En is uiteraard één van de vele onschuldige liedjes, die afkomstig zijn van een soundtrack vol van dit soort typerende hits uit de periode dat deze feelgood roadmovie zich afspeelt. De film start met twee roodborstjes die over de daken van een Iers dorpje scheren, en kwebbelend neerstrijken op de stoep van een dorpspastoor (Liam Neeson) Waar net bij de pastorie een mandje met een baby werd afgeleverd. Met deze opgegroeide vondeling ga je op reis, van het Ierse platteland in de jaren vijftig naar het Londense glamrockmilieu van de jaren zeventig. Patrick Braden laat zich liever ‘Kitten’ noemen en weigert vanaf het begin zijn meisjesachtige kanten te verbergen. Dat levert vanzelfsprekend tal van problemen op! Eigen aan het personage Patrick is dat zijn verhaal in 36 hoofdstukken, losjes voortkabbelt: toevalligheden spelen daarbij een grote rol. De vertelling dwarrelt speels, bijna intuïtief voort. De korte of langere ontmoetingen die hij heeft zijn bijna allemaal bekende zoals bv; Billy, de leider van de glam-rockband Billy Hatchet and the Mohawks is Gavin Friday, Eva Birthistle als zijn moeder, Liam Cunningham als een biker, Bryan Ferry (van de rockband Roxy Music) is degene die Kitten op pikt naar ruzie met een prostituee, Stephen Rea als illusionist en lover enzovoort, enzovoort want de lijst is lang! De film heeft ook veel raakvlakken met ander werk van Neil Jordan; Travestie, de Ierse vrijheidsstrijd in de vorm van terrorisme of onaangepaste jeugd in een Iers dorpje. Het maakt van de film een prima fijn filmpje.