Pet Sematary (1989)

Deze film kende wel goede schrikeffecten maar moest het van mij nu niet bepaald van het verhaal hebben. In een horrorfilm hoeft dat niet direct geloofwaardig te zijn maar je moet ook niet overdrijven. Het acteer-werk vond ik ook vrij matig en het einde vóór de aftiteling had ook wel anders gemogen. Veel te voorspel-baar. Maar goed dat we tijdens die aftiteling de titelsong van The Ramones te horen kregen. Lang geleden trouwens dat ik dat uitstekende nummer weer gehoord heb.

Oh ja, voor ik vergeet het te vermelden. Het boek van Stephen King heb ik niét gelezen.

3,0

Heel trouw aan het boek! Stephen King heeft ook zelf aan deze film meegewerkt

Nu de remake net in de bioscoop draait vond ik het tijd om deze nog eens te herzien. In mijn herinneringen was Pet Sematary altijd één van de betere verfilmingen van het werk van Stephen King. Dat blijkt toch een beetje tegen te vallen. Het is zeker niet de slechtste verfilming van het werk van King, maar goed; er is dan ook heel veel troep gemaakt met zijn naam erop. Maar een sterke film is Pet Sematary ook niet.

De film bevat vooral qua script nogal wat problemen. King zelf schreef het script, iets dat hij bij eerdere verfilmingen ook graag wilde doen, maar pas bij Pet Sematary kreeg hij het ook echt voor elkaar dat zijn script werd gebruikt. De film heeft een vrij eenvoudige opzet; een gezin komt in een nieuw huis te wonen aan een drukke snelweg, met een mysterieus pad richting een dierenbegraafplaats. De boel gaat in een stroomversnelling als de kat Church sterft. Buurman Jud weet meer over een gebied áchter de begraafplaats en vooral over de afschuwelijke geheimen van die plek, maar alsnog besluit hij hoofdpersoon Louis zijn kat daar te laten begraven. Zijn motivatie: de jonge dochter van Louis zou té kapot zijn van de dood van haar kat. Lijkt mij een enorm slechte motivatie om iets te doen waarvan je weet dat het slecht is. En inderdaad, vanaf dat moment gaat het snel bergafwaarts in huize Creed.

Eén van de meest opvallende elementen uit het script is Victor Pascow. Hij moet doorgaan voor een student, maar oogt eerder veertig jaar oud. Maar goed, King heeft schijnbaar goed gekeken naar American Werewolf in London, want net als Jack in die film duikt Pascal af en toe op als ondode, met soms een nogal misplaatste luchtige toon. Zijn taak in het verhaal is simpel: Hij moet Louis behoeden voor het maken van een grote fout. Echter is hij zo enorm vaag in zijn waarschuwingen dat het feit dat Louis alsnog de fouten maakt me niet verbaasd. Daarnaast maakt Pascow het zelfs alleen maar erger door de vrouw van Louis aan het einde van de film naar haar dood te sturen. Oftewel; Pascow is een nutteloos personage. Wellicht niet zo nutteloos als huishoudster Missy - die echt niets in het verhaal te zoeken heeft - maar alsnog behoorlijk nutteloos.

De film heeft maar een paar personages die er wél toe doen. Eén daarvan is de sympathieke Jud, gespeeld door Herman Munster himself. Hij werd één van de meest memorabele elementen uit de film en zijn personage dook verscheidene malen op in South Park. Ook niet zo gek met dat enorm herkenbare accent. Het is een leuk personage. Een ander personage dat opvalt is Zelda, nog steeds één van de meest creepy en akelige verschijningen die ik ken. Het moet schijnbaar een jong meisje voorstellen, maar het is een dunne oudere kerel. Dat maakt haar niet minder akelig, overigens. Daarnaast is Miko Hughes de ster van de show. Hij was nog geen drie jaar oud tijdens het filmen, dus wat hij hier laat zien is enorm knap. Zijn acteerprestaties zijn veruit het beste van het gezin. Dat is anderzijds ook niet heel ingewikkeld, want er wordt niet bijster goed geacteerd in deze film. Vooral hoofdrolspeler Dale Midkiff is beroerd. Echt héél beroerd.

Al met al is Pet Sematary een film met veel problemen, maar kent tegelijkertijd ook wel wat hoogtepunten. Fred Gwynne als de buurman, de angstaanjagende Zelda of Miko Hughes als het kleine mannetje Gage zijn erg memorabel, evenals de af en toe vrij duistere en grimmige sfeer, inclusief een vrij naargeestig slot. Daar tegenover staat een vrij matig script vol bespottelijke keuzes, een toon die soms alle kanten op gaat en een slechte hoofdrolspeler. Pet Sematary is wat dat betreft vrij aardig in balans. Ben benieuwd hoe dat met de remake zit, maar één ding is zeker; veel erger dan Pet Sematary II zal het niet worden.

3 sterren.

King verzorgde de screenplay, iets waar hij zich niet mee bezig moet houden.

Net als vele van zijn boekverfilmingen komt het verhaal gewoon niet echt los, potentie maar op beeld mat.

En dat vaak doordat het allemaal qua acteerwerk en script erg amateuristisch overkomt.

Timing is vaak middelmatig tot slecht.

De verhalen hebben gewoon veel meer in zich wat King betreft, ik kom met deze prent niet verder dan 3**.

Slechter geacteerd dan de 2019 versie? Ja.

Slechtere effecten dan de 2019 versie? Ja.

Sfeervoller en creepier dan de 2019 versie? JA, JA en JA !!!

En dat laatste, daar gaat het natuurlijk om. Deze versie is gewoon veel beter dan die lamme meuk die ik vorige week gezien heb.

Absoluut.

Deze film nav. de remake (die ik nog moet kijken) vanavond na 28 jaar herzien en moet zeggen dat dit 1 van de betere Stephen King verfilmingen is en blijft. En zoals eerder vermeld zijn er heel wat films gemaakt van korte verhalen van King, maar met een lengte van uren die compleet bagger waren. Ik heb mij lekker vermaakt met deze film en zal zeker de remake gaan kijken.

In technisch opzicht kun je wel zien dat de geboortedatum van de film iets achter ons ligt. De effecten zijn niet heel goed. Niet heel creepy. Ook het camerawerk is flets en onopvallend en baart alleen enig opzien als de camera wegdraait bij brute momenten. Momenten waarop de kijker zelf aan de slag moet en zijn fantasie moet gebruiken. Vind de suspense, beste kijker! Momenten die op mij nogal gemakzuchtig over kwamen en juist daarom geen creepy gevoel opriepen.

De film is behoorlijk traag en bevat veel langdurige scènes. Niet dynamisch. Niet spannend. Pas aan het eind wordt met een snellere montage geprobeerd meer dynamiek en spanning in de film te brengen. Dat helpt iets. De acteurs bakken er alleen niet veel van. Die blijven ook in een dynamische omgeving houterig acteren.

Het verhaal loopt niet lekker. Het familiedrama komt niet goed uit de verf. Dood en rouwverwerking zijn een prima aanleiding voor horrorachtige situaties. Door het matige acteerwerk en een merkwaardig verloop van het verhaal met slecht onderbouwde keuzes, krijgt het drama nooit enige intensiteit. De horror komt niet binnen. Die is niet invoelbaar en heeft weinig griezelige impact. Een uitzondering moet gemaakt worden voor een personage dat zijdelings (!) met het verhaal te maken heeft en met meningitis te bed ligt. Zelda heet zij. En Zelda is doodeng.

De score is goed. Niet de titelsong van de Ramones. Wat een slap nummer is dat zeg. Gelukkig komt in de loop van de film ‘Sheena Is A Punk Rocker’ nog even langs. Absoluut geen sinister nummer, want veel te vrolijk, maar wel vele malen beter. De juiste horrorsfeer komt van jeremiërende violen en schril kindergezang. Die hebben een fantastisch sinister aandeel in de sfeer.

Sfeer is overigens het probleem niet in deze film. Sfeer genoeg. Behalve in de score ook in de locaties. Die zijn perfect gekozen. Een huis langs de snelweg waarlangs claxonerende vrachtwagens agressief voorbijrazen, roept een dreigend gevoel op. De begraafplaats waar het allemaal om draait is fantastisch creepy. Nee, sfeer is er zat.

'Pet Sematary' is een middelmatige film. Als je het oeuvre van regiseusse Mary Lambert bekijkt is het niet onwaarschijnlijk dat het de regisseuse gewoon aan competentie ontbreekt. Ja, dat oordeel is misschien erg kort door de bocht en gemakzuchtig en misschien niet terecht. Het kan natuurlijk ook aan het kleine budget van ruim 11 miljoen dollar hebben gelegen dat keuzes vraagt die ten koste gaan van de artisticiteit.

Ik denk het echter niet.

Stephen King is op de eerste plaats een verhalenverteller. De troef in deze film is ook een verhaal dat interessanter is dan veel gelijkaardige B-horrorfilms. Al heb je wel meer nodig om dit kleine verhaal om te zetten naar een goeie film. En met weinig budget geraak je dan niet ver. Zeker niet met dit blik acteurs.

Vader en zoon zijn nog de beste acteurs. De film gaat vrij ruw met hier en daar zo over de top dat het absurd wordt. Het eindresultaat is een goeie horrorfilm, al kan je in dit geval beter het boek lezen (zoals in de meeste gevallen eigenlijk...) Het meest memorabele aan de film is de titelsong door The Ramones.

Oh ja, Stephen King speelt hier ook een rolletje. Doet me denken aan Quentin Tarantino die ook wel eens in zijn films opduikt, maar beter achter de schermen had blijven zitten.

Ik had nooit het boek gelezen of deze film gezien, totdat ik eerder dit jaar de nieuwe Pet Sematary in de bioscoop zag en die me eigenlijk best wel goed beviel. Niet perfect, maar best spannend en met een paar behoorlijke schrikmomenten.

Deze eerdere versie nu pas bekijken is misschien wat oneerlijk, aangezien dit hetzelfde verhaal is. Of natuurlijk andersom, de reboot van dit jaar volgt hetzelfde verhaal maar aangezien ik die eerder zag, nouja. Ik kan ze nu wel vergelijken en dan wint de reboot bij mij het glansrijk. Deze oude versie is gewoon erg verouderd en voelt als een tv-film door de niet al te beste effecten en het middelmatige acteerwerk. Ook weet het gewoon nauwelijks spannend te worden en krijg je nooit enige band met de hoofdrolspelers. De cast uit de reboot was niet perfect, maar zij spraken me meer aan en gaven wat meer diepgang aan hun rol. Als ik de reviews op Moviemeter zo lees dan vinden de meeste mensen deze versie beter. Ik vraag me dan wel af of jeugdsentiment of het feit dat reboots meestal weinig geliefd zijn ook mee speelt in het oordeel.

Misschien is het ook mijn eigen schuld en had ik beter een paar jaar kunnen wachten, omdat de reboot nu nog in mijn hoofd hangt. Binnenkort nog even Pet Sematary 2 kijken en dan hoef ik heel wat jaren niks meer met de reeks te maken te hebben. Zo goed zijn de films ook weer niet.

2,5*

Deze film is natuurlijk een klassieker in het genre, naar een van de vele verhalen van Stephen King.

En dat kan natuurlijk niet slecht zijn, maar de film is duidelijk wat gedateerd nu, de effecten komen niet meer over zoals dat zou moeten, de schrikeffecten zijn verdwenen. We zijn heden ten dage wel wat anders gewend.

Maar natuurlijk blijft het verhaal wel boeien, en daarom ook dat ik deze prent wou zien, alvorens naar de remake te kijken, waarvan ik dus wel meer verwacht.. wait and see..

Ik zag de laatste tijd wat films voorbijkomen die het predicaat horror zouden moeten hebben. Dat bleek dan meer een thriller te zijn, met wat schrikmomenten. Pet Sematary zit wat dat betreft veel dichter tegen dit genre aan. De film begint gelijk goed met de juiste toontjes en heeft alles wat je van een horror zou moeten verwachten. De special effects zijn dan misschien niet op hoog niveau, het straalt wel een horror sfeertje uit. Hier en daar had het plot wellicht wel wat beter uitgediept mogen worden zoals het indianengraf met zijn aparte cirkels. Het zijplotje van die oudere zus had voor mij geen verdieping en had geheel weggelaten mogen worden. Het ontbreekt de film soms aan een goed motief. Waarom dit alles? Het indianengraf had een hoop kunnen ontrafelen. Ik dacht nog even nu gaan we het zien, nadat de uitstekende spelende buurman hem naar het indianengraf leidde (een soort van vloek dat doorbroken moest worden) maar nee dit bleef helaas vaag. Niettemin ziet alles er wel zeer naargeestig ut. De toon naar de dood is wel heel nadrukkelijk aanwezig.

We moeten sommige dingen maar losjes benaderen. Want waarom ga je aan zo'n drukke straat wonen? Ze kwamen van ver, maar toch als je een huis gaat kopen ga je op zijn minst toch een keer kijken nietwaar? Overigens die vlieger doet me sterk denken aan een reclame (inderdaad jaren 80) van VVN Originele VVN vlieger commercial - YouTube |Die reclame is gewoon gejat uit deze film!!

Van de acteurs spelen de meesten heel behoorlijk, maar vreemd genoeg geldt dat niet voor onze hoofdrolspeler Dale Midkiff die deze rol nooit had mogen hebben. Zijn "vrouw" Denise Grosby doet het gelukkig een stuk beter. Je ziet haar in de film behoorlijk veranderen in een mooie jonge vrouw naar een zeer angstige vrouw. Uitstekend vertolkt. Fraaie rollen zijn er ook voor de buurman Fred Gwynne (die wel heel vaak op bezoek kwam) Brad Greenquist als (geest) het dochtertje Ellie Creed (Blaze Berdahl) (heerlijke rol) en het jongetje Miko Hughes.

Als ik dan toch nog een slechte acteur eruit mag halen dan is het de schrijver zelf wel Stephen King als priester. Hij stond er bijna bij te lachen! Gelukkig zien we 'm maar even in beeld.

Het eind wordt steeds bizarrer tot de laatste seconde toe. Jammer alleen dat de aftiteling qua muziek zo slecht eindigt. De muziek had nog wel even mogen doorspoken!

Zo is het een film met plussen en minnen. Het motief ontbreekt en dat is jammer, maar over het algemeen zit ie verder goed in elkaar en kunnen we best wel spreken van een horrorfilm.

Film 3.5

Beeld (4K) 4.5

Geluid 4.5

Extra's 3.0

leuk geacteerd van de poes, verder creepy film

Ok.

Pet Sematary was nog een klassieker dus ik nog eens moest zien. Nu hij genomineerd was hij de 2019 editie van de horror K.O. ook maar eens opgezet. Hij viel me uiteindelijk toch wel tegen, ik had na enkele stukjes gezien te hebben en enkele berichten te hebben gelezen dat hij me zal bevallen.

De film is qua horror ook bij vlagen uitzonderlijk goed. Maar soms ook uitzonderlijk slecht. Maar er springen toch wel enkele stukjes uit in de vorm van creepy zijn, en dat is een goed teken. Deze film kent er meerdere, dus dat haalt er dan ook meerdere pluspunten uit.

Vooral op het gebied van gore en make-up springt de film er soms uit. De make-up van Greenquist is bijvoorbeeld erg leuk. Maar ook enkele lekker vieze scenes die de film soms vullen en er hangt gelukkig ook een redelijk genadeloze toon. Dat soort zaken maken Pet Sematary geen slechte film.

Sommige scenes zijn ook best angstaanjagend. De binnenkomst in het ziekenhuis van Greenquist, de zus Zelda, de verhalen over de overleden dieren en mensen die terugkomen. Het zijn allemaal zaken die sterk tot leven zijn gebracht door bij vlagen goede regie. Jammer dat Lambert hierna weinig goeds meer heeft afgeleverd.

Er zijn echter ook enkele mindere zaken in deze film. Zeker dat kotertje slaat een redelijk belachelijk figuur. En dat niet als baby, maar als teruggekeerde dode. Het plet in vele gevallen de spanning, vooral omdat het er redelijk stompzinnig uitziet en hoe de acteurs en actrices daarmee omgaan is vreemd. Sowieso een compleet verkeerde keuze om zo'n knaapje zo'n rol te laten spelen.

Voor de rest duurt het net wat te lang en het acteerwerk is redelijk slecht. De kat doet het inderdaad wel heel goed! En de hond kan er ook mee door. Wat de mensen betreft, alleen Gwynne weet zich een beetje staande te houden, maar de rest acteert gewoon matig.

Geen hoogvlieger, maar wel een prima klassieker.

Als jongen van een een jaar of tien, elf heb ik posters van deze film gezien maar nooit de film bekeken. Nu dus wel.

Het verhaal is vrij ingenieus, vakwerk van de heer King. De sfeer die wordt neergezet meteen in het begin met het huis en de weg met vrachtverkeer vind ik ook sterk. Acteerwerk ben ik eigenlijk niet zo kapot van, het meisje is ronduit vervelend maar het de jonge Gage daarentegen wordt behoorlijk knap neergezet.

Al met al leuk om gezien te hebben maar een aanrader is het niet.

Not on that road! Haha door South Park kan ik Jud Crandall (Fred Gwynne) niet meer serieus nemen...

Samen met 'Cujo' (1981) greep de horrorroman 'Pet Sematary' (1983) mijn aandacht omdat het zo dicht bij mijn eigen belevingswereld bleef met kinderlijke vragen over sterfelijkheid in combinatie met huisdieren. Voor mijn puberende zelf was er een levenslange fascinatie geboren met het werk van Stephen King. Inmiddels ben ik een geroutineerd lezer en zie ik ook wel zwakke punten in zijn schrijven, maar King's werk blijft raken aan een nostalgisch gevoel van herkenning. In die zin is 'Pet Sematary' (1989) een perfecte verfilming van zijn werk: niet beter dan het oorspronkelijke boek, zoals Kubrick's versie van 'The Shining' (1980), maar ook niet de gekkigheid uit 'Maximum Overdrive' (1989) of 'Dreamcatcher' (2003). Gewoon een simpele premisse (een huis langs de snelweg en een begraafplaats waar de doden tot leven komen) gesitueerd tegen de valse idylle van ruraal Amerika. Of zoals het perfect lijkende leventje van een 'picture perfect family' steeds wordt doorbroken door het geluid van langsrazende vrachtwagens. Ook zo heerlijk hoe de alcoholistische buurman Jud (Fred Gwynne) steeds opduikt als omineuze donderpreker. Net als Jean Pete Von Bözekom had ik óók een fijn gevoel van herkenning bij een bekend SP-typetje.

Toch wel één van de klassiekers onder de boekverfilmingen van Stephen King. Lang geleden wellicht op VHS al eens gezien, maar erg veel kon ik me er niet meer van herinneren. Wat een sfeervolle openingscredit! Een pracht van een begraafplaats waarbij de natuur stilaan zijn plaats inneemt tussen de scheve en overwoekerde grafzerken door. Prima camerawerk ook waarbij langzaam over de graven wordt heen gegaan. Top!

Maar eigenlijk is er weinig mis met de begraafplaats. Het probleem ligt hoger, op de occulte begraafplaats van een voormalige indianenstam. Dat de moordweg waar de familie Creed gaat wonen, slachtoffers ging eisen, dat stond als een paal boven water. De omstandigheden zitten bij deze wel goed om een leuke horrorfilm te creëren.

Niet alleen het heden speelt een rol, maar ook de trauma’s of nachtmerries van Lewis en Rachel spelen een rol in de film. Niet dat ze relevant waren, maar het maakte de film iets enger. Interessanter was het soort van Frankenstein gedachte waarbij de doden terug tot leven konden gebracht worden. Prima moraal ook op het einde waarbij de mens nooit verder lijkt te kijken dat zijn neus lang is. De ratio verliest het klaarblijkelijk steeds van de emoties...

Fijne horrorfilm!

De film doet een hoop fout, maar ook een hoop goed. Het acteerwerk is aan de matige kant; met name hoofdrolspeler Dale Midkiff is helaas erg houterig en kleurloos. Daarnaast is de toon soms wat zoek. Sterker nog, bij vlagen lijkt het alsof je naar een parodie zit te kijken. De personages zijn bovendien meermaals ergerlijk dom, waardoor enige vorm van logica ontbreekt. De dood van Gage... wat een lompe bedoening was dat, zeg. Dat gezegd hebbende, zijn de effecten en grime dan weer meestal zeer aardig. Zo'n personage als Zelda... Heerlijk! Ook Victor ziet er fantastisch uit, hoewel dat personage an sich dan weer de plank misslaat. De spannende en bijzonder sfeervolle climax maakt daarentegen weer een hoop goed.

Eigenlijk kun je tegenover ieder pluspunt wel weer een minpunt plaatsen. De film heeft wat tijd nodig om op te starten, wordt dan interessant, zwakt weer wat af, wordt weer interessant, etc. Wat dat betreft is het echt een middelmatige film pur sang, maar wel een die het toch verdient om aanbevolen te worden. De amusementswaarde is namelijk hoog genoeg. Zonde dat er waarschijnlijk nog wat meer in gezeten had, maar desalniettemin erg vermakelijk.

3*

Als kind keek ik deze film vaak, want we hadden hem op VHS. En hoewel ik de laatste jaren minder horror kijk, was ik er als kind gek op. Tegenwoordig vind ik het vaak te goor, of trek ik de spanning minder, maar als jochie op op de basisschool was ik er gek op. Grappig hoe zoiets kan veranderen.

Als fan van Stephen King heeft deze film altijd goed gescoord bij mij. Het is een trouwe vertelling naar het boek, en staat bol van de sfeer. Nog altijd als ik door een bos loop moet ik toch even denken aan de bossen in Pet Semetary.

Perfect is de film niet. Het personage Pascow is verwarrend (wat stuurt hem aan? Het kwaadaardige kerkhof niet, maar welke kracht dan wel?) dus hij had gemist kunnen worden, hoewel hij wel voor enkele creepy momenten zorgt. Dit geldt ook voor bijvoorbeeld het gruwelgezicht dat Louis ziet wanneer hij naar het kerkhof klimt, wat was dat nu precies? Maar ook hier geldt, wel een griezelig moment.

Echter, de film heeft dat niet nodig, want het verhaal is gruwelijk genoeg van zichzelf en staat al bol van de gruwelijke momenten: de dood van Gage, de kat die terugkeert, de vallende kist op se begrafenis, Louis die zijn dode zoon opgraaft, de dood van Jud en natuurlijk elke scene met Zelda. Die zijn nog altijd op mijn netvlies gebrand, dat nare personage en het afschuwelijke verhaal erachter ben ik nooit vergeten.

Het acteerwerk is redelijk, voor jaren 80 horror. Vooral het personage van Jud is memorabel, hoewel zijn beweegredenen ook uiterst vaag zijn. Laten we het maar toeschrijven aan de kracht van de plek.
Met een moderne bril valt er genoeg te bekritiseren. Maar sfeervoller dan deze horror ken ik er maar weinig. En wanneer een film je dertig jaar later soms nog de rillingen kan bezorgen, doet hij iets goed.

4*

Voor de liefhebbers is er een toffe documentaire uitgebracht over het maken van de film: Unearthed & Untold: The Path to Pet Sematary (2017)

Go on! Lie down! Play dead! BE DEAD!!!

Dit is toch wel een fijne herinnering aan de tijd dat ik mijn smaak voor Stephen King ontwikkelde met films als Misery, Christine en dus deze Pet Sematary waarop ik ook de boeken moest hebben. Boeken die ik toch eigenlijk wel ervaarde als lang van stof en pas jaren later echt tenvolste ging waarderen. De films maakten niettemin een goede indruk net als deze iet wat bevreemdende film.

Het sfeertje rondom het kerkhof is er meteen, de kennismaking met de familie Creed is daarentegen weer zo zo. Dale Midkif is niet bepaalde de sterkste schakel in het geheel en de wijze waarop ze de jongen Gage alleen laten staan vlak langs de weg is de onbenuligheid ten top en verraad eigelijk al veel te veel. Gelukkig maakt Fred Gwynne veel goed, en plots lijkt alles best oke met het verhuisde gezin en de eerste tocht naar het kerkhof en kennismaking met de dood. Dissonant in die vredige situatie is de bevreemdende toestand met Pascow en diens verschijning waarop het gebeuren rond Church de aanloop is naar grotere problemen die te gebeuren staan.

En ach, het wordt eigenlijk best prima gebracht, met ondertussen nog het nodige aan jeugdtrauma's en lijken uit de kast die het geheel van extra lading voorzien. De aanloop naar het ongeluk van Gage is toch wel van grote schoonheid waarop de shit hits the van, want ja wat daarna gaat gebeuren laat zich gemakkelijk raden. En zo gaat het, met Stephen King die nog even acte de presance geeft als voorganger tijdens een begrafenis, de best wel knappe Denise Crosby en de uitstekende acterende Miko Hughes als Gage, van kwaad tot erger in deze meer dan acceptabele King verfilming die eigenlijk geen moment verveeld en vooral drijft op een best wel sterke sfeer.

Enkel de scènes met de vrachtwagen kon ik me hiervan nog vaag herinneren, dus tijd voor een herziening. Naar huidige normen ligt het tempo misschien redelijk laag maar de film is dan ook gemaakt in de tijd dat het de gemiddelde aandachtsboog heel wat hoger lag. Er wordt tijd genomen voor opbouw verhaal en ook de karakters krijgen aandacht. Het gedoe met de droomzombie werkt wel wat op de lachspieren en daarmee is er dus ook ruimte voor comic relief. Verder is het eerste uur vooral drama om zich dan nadien helemaal in horror te ontplooien. Dat levert enkele spannende momenten op.

Erg leuk is de cameo van master of horror Stephen King. Verder hebben we The Ramones op de soundtrack. Charmant! Joey Ramone zingt “I don’t wanna be buried on a pet sematary” op de eindcredits. Intussen is zijn wens en die van de andere Ramones helaas al uitgekomen. Zo snel kan het gaan.

De film begint sterk met uitstekende spelers.

Naar het laatste gedeelte is de overbodige gore die afbreuk doet hieraan in deze classic film.

Anders had ik deze nog beter gewaardeerd.

Wel is het een spannend verhaal en een hele goede film.

Na deze film weer is opnieuw gezien te hebben.

Vind ik hem nu wat minder als vroeger.

Ik verbaas me over de relatief hoge waarderingen hier. Wellicht helpt het als je hier nostalgische herinneringen bij hebt. Die heb ik niet. Ik had deze nog nooit gezien. KIng deed zelf het script naar zijn eigen boek. Het plot is zo voorspelbaar dat ik bij de terugkeer van de kat al wist dat zoonlief de volgende was, de onschuld moet er aan in dat soort films.

Ook problematisch is dat de twee ouders geen van beide goede acteurs zijn. De moeder kan er echt niks van en de vader is maar marginaal beter. Verder is het vooral een spanningsloze en vrij saaie film die te weinig sfeer heeft om ergens in uit te blinken. Ik zie weinig goede ideeën aan de regiekant en zie nu ook dat de regisseuse uiteindelijk terecht kwam bij Asylum films en afleveringen van tamelijk suffe TV-series. Het beste dat ze waarschijnlijk heeft gemaakt zijn een stel Madonna-clips uit de jaren '80. Toch probeer ik deel 2 ook nog, al is het alleen maar voor de hele vroege rol van Edward Furlong.

It got away from him, that dumb shit!

Herzien op de 4K van Paramount Scares met DolbyVision, een prachtige transfer.

Ik weet nog goed dat ik als jonge knaap wekelijks met mijn vader meeging naar de videotheek in Vlaardingen en deze filmposter altijd mijn aandacht trok bij de horror sectie. Toen ik een jaar of 9 was, mocht ik hem eindelijk een keer meenemen, onder het mom van de nachtmerries zijn voor jou. Ik was zo trots toen we naar huis liepen. Eén van de betere King verfilmingen en vrij trouw aan het boek. Qua cast vond ik Fred Gwynne als overbuurman erg goed, ook Miko Hughes als 2,5 jarig evil zoontje speelde geweldig. Denise Crosby zullen de Trekkies onder ons herkennen als Tasha uit “The Next Generation”. Uiteraard zien we King zelf ook nog een klein rolletje als dominee. Prachtige locatie in Maine, waar 9/10 King verhalen zich afspelen. De opbouw van de grimmige sfeer en het mysterie rondom de indianen begraafplaats. Vooral door jeugdsentiment erg fijn filmpje.