In Old Chicago (1937)

Een mooie drama. Het begin was erg sterk en zwakte iets meer af naarmate het einde naderde. Toch keek de film lekker weg.

Dze film kreeg een bizar staartje:de actrice Alice Brady,die voor haar rol als Molly O'Leary een Oscar kreeg als beste bijrolspeelster,kon op de avond van de oscar-uitreikingen niet aanwezig zijn bij het Oscargala.

Toen haar oscar uitgereikt werd,kwam er dus iemand anders het toneel op,om haar oscar in ontvangst te nemen.

Het bizarre was,dat niemand wist wie deze persoon was,ook Alice Brady niet.

De persoon en de oscar verdwenen en zijn nooit meer teruggezien.

Men wilde Alice later een nieuwe oscar aanbieden,maar de actrice overleed plotseling aan kanker voordat dat door kon gaan.

Genietbaar historisch drama met een flinke dosis romantiek en muzikale ingrediënten, ook een rampenfilm. De effecten waren eigenlijk best geslaagd voor die tijd.
De brand van Chicago: een kleine oorzaak met grote gevolgen...

Deze film is wel eens op tv geweest, maar toen niet gezien want ik heb al moeite met jaren '40-films dus laat staan nog ouder. Ik heb er wel een aantal gezien, maar toch in verhouding weinig. Eigenlijk een filmisch antwoord op San Francisco uit 1936. Alice Faye doet het trouwens wel aardig en beter als in Gang's All Here, The (1943). De muziek in de film is vaak leuk met mooie nummers als In old Chicago en Carry me back to old Virginny. Hoewel er drie broers zijn, gaat het toch hoofdzakelijk om twee broers, waarbij de één een wijk van Chicago wil opknappen en de ander de wijk juist wil behouden. De sterke troef is dan ook vooral Tyrone Power en Don Ameche. Maar Power speelt toch duidelijk het beste.

Ik dacht met de dvd die ik had, ik begin er maar niet aan. Maar toen ik een stukje van de ramp zag heb ik hem maar gewoon in zijn geheel bekeken. Het helpt wel als je zo'n oude film van dvd bekijkt, tenminste als hij goed is opgepoetst. Het is ook eentje, niet zo'n tergend lang drama, maar gewoon pats - anderhalf uur- en klaar, want het tempo in de film is prima wat ook komt omdat er sprongen in het verhaal zitten. Dat verhaal is veelal fictief, alleen de brand in Chicago is wel echt gebeurd. Dat laat wel even op zich wachten, maar dat vind ik niet erg, komt ook omdat de film toch wel wat komisch van opzet is en de film is dan ook tegen verwachting in, goed bevallen. De ramp is groots opgezet met vele figuranten en goede speciale effecten en het zorgt voor een zeer sterke wending in het verhaal. .

3.0

De intrige biedt niet veel onverwachts, maar er wordt aardig gespeeld en de bijrollen maken een hoop goed. Vooral opvallend is Rondo Hatton, een aan acromegalie (buitenproportionele groei van lichaamsdelen als armen, benen, handen, voeten, neus, kaak en jukbeenderen) lijdende acteur die vóór zijn vroege dood dan ook vaak in horrorfilms werd gecast; hier is hij de bodyguard van Gil Warren (en voor het gemak ook maar "Rondo" geheten), en wanneer hij in beeld is worden je ogen vaak weggezogen van de andere acteurs, zo luguber ziet hij eruit.

De climactische brand is nog altijd enorm indrukwekkend, mede omdat er niet de gebruikelijke Hollywood-muziekscore onder is geplakt; dat "assistant director" Robert Webb voor deze film een Oscar kreeg is dan ook meer dan begrijpelijk. Zoals de New York Times-recensent indertijd schreef: "At the first cry of ‛Fire' the screen suddenly flowers into beauty, violence, and terror." (Overigens is er sowieso heel weinig achtergrondmuziek gedurende de hele film te horen, heel verfrissend voor een film uit deze tijd.)

Is het niet een vreemd idee dat deze film langer geleden gemaakt is (2011–1938=73 jaar) dan de brand zelf voor de mensen die deze film zagen (1938–1871=67 jaar)? Het is dus zelfs heel goed mogelijk dat aan deze film werd meegewerkt door mensen die die brand nog zèlf hadden meegemaakt.

Helaas worden wij hier voor onze Regio-2-DVD afgescheept met de "limited release"-versie van de film, en niet met de "roadshow release", de versie waarin een film gedurende een beperkte periode werd vertoond in een klein aantal (chique) bioscopen in grote steden zoals Los Angeles, San Francisco, New York en –natuurlijk– Chicago, alvorens in een gekortwiekte ("limited") versie in gewone bioscopen in het hele land gedraaid te worden. De "roadshow"-versie duurt 115 minuten, en de "limited" versie van mijn DVD slechts 92 minuten, hetgeen zelfs met de "snellere" Europese PAL-speelduur nog altijd een verschil van een goede 20 minuten betekent. Jammer; de extra scènes zouden de film misschien onnodig hebben vertraagd, maar als we net als Amerika een release met beide versies zouden hebben gehad, zouden we daar in ieder geval zelf nog voor hebben kunnen kiezen. (Maar ja, eigenlijk mag ik niet klagen voor een film uit de 5-voor-5-euro-reeks bij zekere grote speelgoedhandel.)

Een aanwinst voor wie houdt van de klassieke Hollywood-film uit de "golden era", en een leuke film van een warme en veelzijdige maar helaas bijna vergeten filmmaker voor wie wel eens een lans mag worden gebroken, Henry King, regisseur van o.a. Jesse James uit 1939 (eveneens met Tyrone Power), The gunfighter (1950), The bravados (1958) en zijn absolute meesterwerk Twelve o'clock high uit 1949.

De meeste echt oude films zijn nu wel een zware opgave voor mij, dus begin er ook niet meer aan. Maar bij deze is het leuk in bezit te houden. Ziet er ook goed uit van dvd, want op sommige momenten zie je hoe het er oorspronkelijk uitziet. Zonder ondertitels zou het politieke ook veel moeilijker te volgen zijn geweest, want er zit wel wat gedraai in het verhaal. Tyrone Power en Don Ameche zijn goed. Ik zie dat ik toch niet zo'n liefhebber ben van Alice Faye, hoewel ze drie leuke liedjes zingt in deze film en het acteren gaat ook wel.

De combinatie Power, Ameche en Faye is dan ook geslaagd en dat is de kracht van deze film. Naast het opgewekte karakter die het grootste deel van de film heeft. Ook de broederliefde wordt mooi weergegeven.

De lange versie zou zeker geen voordeel voor mij zijn. Op sommige momenten wordt het wel wat saai. Maar de kleinere wendingen in het verhaal doen de film weer opleven. De ramp aan het eind was ook niet zo heel interessant meer. Hoewel erg mooi en kundig gefilmd door King, zoals met die brandweerwagens, de paniek en de brandende gebouwen. De overgang van "komedie" naar "drama" is goed.

Er worden een heleboel (sub)genres in deze film verwerkt en het is dan al te gemakkelijk om het in "drama" samen te vatten. Er zit wel iets van een western in. Na het pioniersintro, is het vaak tot de ramp een komisch drama met romantiek, maar er wordt toegewerkt naar een serieus drama. Daartussen heeft het ook wel veel weg van de musicals uit de jaren '30. En verder is het een soort combinatie tussen een reclamefilm voor Chicago, danwel een familiedrama over de O'Leary's. De film start met 1854 en eindigt met 1871.

Dit is dan misschien ook wel het aantrekkelijke aan deze film, zoals het misschien ook wel bedoeld is. Vermaak in een economisch niet zo'n beste tijd. Ik heb er opnieuw van genoten. 4.0

Eigenlijk opmerkelijk dat Tyrone Power pas 24 jaar oud was toen hij de hoofdrol van deze film kreeg: producer Darryl F. Zanuck vertrouwde er kennelijk op dat de charme en de "box office appeal" van zijn protégé deze zeer dure film zouden kunnen dragen. En daarin werd Zanuck niet teleurgesteld, want de film werd een groot succes, terwijl de innemende grijns van het personage van Power toch niet kan verhullen dat hij hierin een vrij opportunistische schobbejak is (getuige bijvoorbeeld de manier waarop hij verhindert dat Belle tegen hem kan getuigen). Dankzij zijn knappe uiterlijk was hij dus al zeer jong een ster, maar nog voordat hij aan het grote publiek kon bewijzen dat hij misschien ook wel een goed acteur was overleed hij, in 1958, eigenlijk nog steeds jong, nog maar 44 jaar.

Gelukkig een combinatie van allerlei genres en gelukkig voor de film destijds de dvd voor weinig bij Bart Smit gevonden waardoor nog steeds een plaatsje in mijn favorietenlijst heeft weten te behouden. Maar nu nog mij doen interesseren voor zo'n oude film zou echt niet meer lukken.

Redelijk boeiende film die gezien de trailer wel mooi gerestaureerd is. Luchtig komisch drama met een paar liedjes die verandert in serieus drama rampenfilm. De ramp waarin een groot deel van Chicago verwoest wordt is zeker voor die tijd erg goed gefilmd, met de paniek en chaos en toesnellende brandweerwagens. Het moment dat de brandweerwagens komen aangesneld was destijds de aanleiding om de film toch maar in zijn geheel te zien.

Grotendeels fictie. Leuke rollen van Ameche, Power en Faye.