Alexandra's Project (2003)

Ik vind de film tot en met ongeveer driekwart van de film goed. Daarna vanaf het moment dat Steve begint te snikken een stuk minder. De acteerprestaties van beide hoofdrolspelers vind ik vanaf dat moment matig; vooral dat potje janken van Steve; erg slecht geacteerd.
De scene bijna op het einde dat hij zit te geilen op de video van zijn vrouw vind ik erg idioot. Zeer onlogisch, na alles wat er gebeurd is. Dat zal allemaal wel ironisch bedoeld zijn door de schrijver maar ik vind het knap stom.

Aardig idee, daar kan ik het wel mee eens zijn, maar inderdaad vrij ongeloofwaardig. Een goed gesprek lijkt mij ook de meest logische optie te zijn geweest, voordat ze hiertoe overging. Het drama is eigenlijk dat van Medea, die in furie ontketent als haar man omwille van de troon met een koningsdochter ervandoor gaat. Hier is de parallel dat de man de 'persoon' van de vrouw niet langer waardeert, maar in zijn relatie op materieel 'genot' uit is. En zie dan in de oplossing van de vrouw de andere parallel, als ze haar kinderen gebruikt om hem zijn fouten te doen inzien. 3*

Aparte film, omdat die een duidelijk herkenbaar maatschappelijk thema combineert met een flinke dosis spanning.
Soms misschien wel wat ongeloofwaardig, maar voor mij was het nooit on-aannemelijk.
De spanningsopbouw daarentegen vond ik heerlijk. Ik herkende er Lost Highway in (het mysterieuze sfeertje waarin je lot bepaald wordt door een videocassette) maar ook wel wat Rear Window of Reservoir Dogs (meer bepaald het feit dat het verhaal zich volledig afspeelt in één enkele ruimte). Daar hou ik wel van. En Rolf de Heer haalt er echt wel het maximum aan spanning uit (bijvoorbeeld het pistool dat plots in beeld komt, of die hand van de buurman. En later het besef dat de beelden plots simultaan lopen).
3,5*

Ik had mij er wat meer van voorgesteld. Het boeiende uitgangspunt zou veel beter tot zijn recht zijn gekomen als Steve eerder had geweten dat alles wat hij te zien kreeg een live - opname was. Mijn interesse nam gedurende de film nu steeds verder af, afgezien van die ene openbaring die ik hierboven beschrijf. Het jammerlijke nu, was dat de film hierna alleen nog maar draaide om te ontsnappen aan de elementen.

En wat een fantastische, unieke motieven had die Alexandra zeg. Best wel geinig, hoe ze serieus van haar eigen gelijk overtuigd was. Kon mij zeker niet storen aan haar rol. Jammer, hier had veel meer in kunnen zitten. 3*

Eigenlijk een zeer goedkope film en in het begin heb je nog effen de neiging om hem af te zetten omdat hij dan nog redelijk saai is maar zodra Steve (Gary Sweet) thuis komt in een verlaten huis komt de film pas echt op gang.

Het verhaal is eigenlijk zeer goed en boeiend. Steve wordt door zijn vrouw Alexandra (Helen Buday) enorm op de hak gezet en dit zelfs op een extreme wijze (o.a. sex met de buurman ). Hoe Steve vernederd wordt en uiteindelijk helemaal alleen achterblijft is schitterend.

De acteurs Gary Sweet en Helen Buday kon ik van te voren niet en ik moet zeggen dat ze zeer goed acteerden. Vooral de laatste genoemde vond ik uitstekend. Dit is een heerlijke film die zeer boeit zodra Steve thuis komt. Het einde is zoals eerder al gezegd gewoon schitterend en ook enigszins verrassend.

Alexandra's Project is goede film, die helaas niet altijd even veel weet te boeien. Dit komt vooral doordat sommige scènes echt gigantisch langdradig zijn. Pas nadat Steve thuiskomt (na een dik half uur), begint de 'actie'. En zelfs dan, waren er enkele momenten waarop men zich afvraagt waarom het niet wat sneller kan?

Een echte spanning weet De Heer met deze film dan ook niet op te bouwen. Veel interessanter is de diepgaande problematiek in het huwelijk van Steve en Alexandra. Alexandra's wraakgevoelens kwamen weliswaar sterk overdreven op mij over (in de zin van: dit had ook anders opgelost kunnen worden ), maar weet desalniettemin toch zo nu en dan de juiste snaar te raken.

Met wat meer vaart in de film, was deze zeker op een hogere beoordeling uitgekomen. Nu houd ik het op drie uit vijf.

Was het eerste gedeelte (3/4) wel onbehaaglijk en hard (niet pejoratief bedoeld) in opzet, er was een goed opgebouwde spanning en suspens.
Leek wel een TV-stuk van Harold Pinter.
Het einde, helaas, vond ik daarentegen nogal warrig en niet zo best aanvaardbaar. "Er over", zeggen ze tegenwoordig.

Film die tijdens het middenstuk flink weet te imponeren maar aan het einde als een kaartenhuis finaal in elkaar stort

Bij aanvang van de film valt je als kijker gelijk al op dat Alexandra een bij elkaar geraapt zooitje is. Haar echtgenoot Frank is echter zelfverzekerd, heeft een goede baan en is intens gelukkig met zijn kinderen.
Als Frank op de dag van zijn verjaardag ook nog promotie op zijn werk maakt lijkt niets hem zijn geluk nog af te kunnen nemen. Of toch wel?

De film maakt na de eerste minuten al gelijk nieuwsgierig. Alexandra is duidelijk iets van plan en als kijker vraag je je voortdurend af wat er zich allemaal in haar bovenkamer afspeelt.
Het begint allemaal als Frank terug komt van zijn werk; het huis is verlaten met enkel een videoband die Frank vol genoegen om verrast te worden in de videorecorder steekt. En verrast wordt hij zeker, alleen niet op de manier hoe hij het verwacht had..

Vanaf het moment dat de band begint te spelen bouwt de spanning langzaam op. Wat Frank te zien krijgt is ziek, spannend, verontrustend en bizar tegelijk. Op dit punt dacht ik hier met een topper te maken te hebben. het uitgangspunt is namelijk bijzonder origineel te noemen.
Alexandra zit gevangen in een ongelukkig huwelijk waar ze uit wil ontsnappen. Waar normale mensen een scheiding aanvragen heeft Alexandra zo haar eigen plannen om het huwelijk tussen haar en Frank te beëindigen. Ergens is het misgegaan, en Alexandra confronteert Frank met de pijn en de geheimen die ze al die tijd met zich mee heeft gedragen. Met alle gevolgen van dien..

Helaas weet de film als geheel maar deels te slagen. Het einde van de prent mondt namelijk uit in een anti-climax waar je U tegen zegt en die de film flink naar de kloten helpt om het maar even expliciet uit te drukken.
De film wil er hier overduidelijk nog een schepje bovenop doen en slaagt hier totaal niet in. De scene's die volgen vanaf het moment dat Frank letterlijk bij de Buurman in huis valt slaan de plank stuk voor stuk volledig mis. Dit haalt de sfeer van de film tergend hard naar beneden en hadden ze er echt uit moeten laten.

Tijdens het bekijken van de film dacht ik om de maximale 5 sterren te geven die de film door het erbarmelijke slechte slotstuk helaas zelf heeft laten liggen.
Toch beoordeel ik de film alsnog met een dikke voldoende en kan ik de film zeker aanraden aan een ieder die een origineel werkje wil gaan bekijken.
De film heeft als overige minpuntjes het waardeloze acteerwerk van de kinderen (waarvan het aandeel gelukkig zeer minimaal is) en er moet worden gezegd dat de film bijzonder traag is; dit moet je als kijker liggen. Houdt rekening dat je gaat kijken naar een film die de tijd neemt om zijn verhaal uit te werken en zich voornamelijk afspeelt binnen een ruimte. Deze punten waren verder niet dusdanig storend genoeg om al te lang bij stil te staan. Het einde was dit echter wél. Jammer dat niet alles eruit is gehaald wat erin zit..

3,5

Erg sterke film, het begint misschien wat langzaam. Maar als je Alexandra in het begin tegen de spiegel ziet aankijken en ertegen spugen belooft dat al best wat en dat wordt later goed waargemaakt.

Want het begint pas als Steve thuiskomt, alles verlaten is en dan de videoband ziet die hij moet afspelen. Het begint allemaal leuk en aardig met alle verjaardagswensen. Maar zodra kinderen weg zijn neemt het een iets volwassener toon aan en het is op zich nog wel lachen met de striptease, tot er dan de onthulling komt dat ze borstkanker heeft om vervolgens alles weer te ontkennen en Steve tot op het bot te beledigen en zelfs sex op band te hebben.
Alles is Steve gewoon ontnomen in deze film, het enige wat hij nog heeft is de videoband met een paar seconden van zijn kinderen en zijn vrouw waar hij op geilt.

4,0 Sterren en een goede acteerprestatie van mevrouw Buday.

Van deze film had 'k ooit eens een trailer gezien en hij sprak me erg aan, dus eens besloten om hem te bekijken.
Wel een erg trage film. Het duurt een half uur tegen dat de man thuis komt, dus moet je wel wat geduld hebben. Ook eenmaal dat hij dan het bandje speelt, zet hij het ook nog een paar keren op pauze, dus af en toe voelt de film wel wat lang gerokken aan ('k had soms zelf zin om op de play knop te drukken).
'k was dus wel benieuwt wat er allemaal op het bandje stond, maar door de trage sfeer werkte dit soms wel wat op de zenuwen.
Misschien is een tweede kijkbeurt aangewezen, omdat je dan wat meer op de details zal letten en minder op het bandje.
Het verhaal was anders wel origineel en terwijl het verhaal loopt ontdek je ook waarom de vrouw zoiets doet. De film zou 'k onder drama en psychologische thriller plaatsen.
De acteerprestaties waren naar behoren en toch wel een hoedje af voor de vrouw die bijna 3/4 van de film halfnaakt in beeld komt. Dus wel niet echt een film om met kleine kinderen te bekijken
Een aanrader? Ja, alleen er rekening mee houden dat de film traag is.

Onbedoeld keek ik de film uit. Geen knaller wat betreft actie, maar de boodschap is glashelder. Geloofwaardigheid is niet het thema uit deze film, het gaat om de vileine uitbuiting en mishandeling onder een oppervlak van perfectie. De duistere kanten van relaties waar we nooit iets van zien en waar zelfs de betrokkenen zelf zich nauwelijks van bewust zijn. De video begint bij wat huis-, tuin- en keukengemopper van moeder de vrouw, maar naarmate de film vordert wordt het patroon van systematische onderdrukking steeds pijnlijker. Die man is een extremist, denk je aan het eind van de film. Na een paar keer ademhalen en een nachtje slapen is het inderdaad wat overtrokken allemaal. Maar de boodschap zit dan al tussen de oren. Dus een geweldige film.

Hoe traag de film ook was, ik vond 'm erg spannend en werd ook nog eens steeds op het verkeerde been gezet, heel gaaf. Een psychologisch gevecht zonder winnaars. De vrouw had haar eigenwaarde verloren en verkocht zich (of speelde dit vnl om de man te kwetsen), maar dan nog had zij blijkbaar veel verloren bij haar man. De man heeft na de onderdrukking van zijn vrouw er blijk van gegeven ook niet veel eigenwaarde te bezitten. Hem restte slechts nog het zitten in een stoel treurend over zijn herinneringen.

Uitstekende film waarin een man thuis komt bij zijn gezin, na een dag werken, om zijn verjaardag te vieren maar alleen een videoboodschap van zijn vrouw aantreft. De film is behoorlijk traag en ook wat eentonig (grootste gedeelte bestaat uit de man die de video bekijkt), maar tegelijkertijd ook erg spannend en boeiend. Het stilistische camerawerk zorgt mede voor een naargeestige sfeer. En alhoewel de redenering van de vrouw wat vergezocht is, is de film nog net 4.0 sterren waard.

Vaak weet je na de eerste 2 minuten of een film goed is of niet, zo ook deze wanneer de woonstraat met trage camerashots in beeld wordt gebracht. Prima filmpje vanwege de twee sterke personages, vooral de vrouw. Heb aardig geboeid gekeken, ondanks een minimum aan cast en decors, of misschien juist dankzij.

Laatste kwartiertje zakt het helaas toch in. De ontknoping rondom de buurman vind ik matig en spot teveel met de logica om in de mood te kunnen blijven, met name wat betreft de reactie van Steve op de hele situatie.

En wat Alexandra allemaal flikt pfff.. kidnapping, de hoer spelen, kanker veinzen, hm .. je moet er maar vanuit gaan dat Steve ook echt zo'n agressor is want je ziet er weinig van, alleen maar via de woordelijke beschuldigingen door Alexandra die voor hetzelfde geld al paranoia/geschift als de neten was. Zo hoef je het dus niet per se te zien als voorgekauwde maatschappijkritiek op de onderdrukkende en bedriegende echtgenoot.

Een boosaardig, confronterend en psychologisch kamerspel over een slecht functionerend huwelijk, macht en geweld binnen een relatie en een wrekende vrouw. Ik heb gelezen dat er over deze film de nodige discussies geweest zijn: feministisch of juist antifeministisch of met andere woorden de man wordt als zwijn afgeschilderd of de vrouw als gestoord wezen. Volgens mij is het een film zonder boodschap of gerechtigheid, met een met zichzelf ingenomen echtgenoot en een ongelukkige vrouw. Wel zit de man in de beklaagdenbank en zijn er diepe wonden geslagen. De regisseur heeft op zijn minst beroering willen veroorzaken; bij mij is dat slechts gedeeltelijk gelukt.

Het knappe aan deze film is dat bij een behoorlijk simpele opzet en weinig entourage eromheen er toch een behoorlijke spanning opgebouwd kan worden. Je ziet alleen de man kijken naar de video van zijn vrouw. Toch weet dit je aandacht de gehele tijd wel vast te houden.

Wat ik zo fascinerend vond was dat je geen duidelijke good guy / bad guy had. De man was niet echt een hele sympathieke man maar hij was ook geen slechte man of vader. Ook de vrouw kwam niet als een feeks over die haar man aan het pijnigen is. Je ziet een psychisch aangedane vrouw die wraak wil nemen en hierbij over het randje is gegaan. Dit maakt dat de film behoorlijk realistisch overkomt.

Het laatste gedeelte waarbij de man bij de buurman in huis zit had van mij niet echt gehoeven. Okee, het was wel nodig om te laten zien dat de man toch nog een fragment van zijn kinderen mocht blijven houden maar het feit dat hij daar een beetje zat te keuvelen met de buurman die dit alles in stand heeft weten te brengen kwam bij mij niet zo over. Het deed toch een beetje af aan de spanning in de rest van de film.

Klein maar fijn. Eentje die je maar het beste met nul voorkennis in kunt gaan. Niets van verwacht in ieder geval, al is ook dan meteen duidelijk dat Steve's verjaardagskado wel eens anders zou kunnen uitpakken dan verwacht. Vrouwlief maakt per slot van rekening een allesbehalve gelukkige indruk.

De opening liegt er ook niet om. Spiedende camera door het woonwijkje met duistere ambient muziek als omlijsting. Sterke keuze, dat laatste. Maakt het zoveel leper dan allerlei toeters en bellen. Het moet even opwarmen met enkele voorbereidingen, maar zodra hij thuiskomt, is het spel op de wagen.

Erg gluiperig hoe de videoboodschap wordt opgebouwd met een bonus voor de keren dat de tape wordt stopgezet. Past binnen het scenario en werkt al dan niet bewust als plagerij voor de kijker. Je wilt immers maar al te graag weten wat dat boze, schaamteloze wijf allemaal nog meer in petto heeft.

Hoe meer waarheden over het huwelijk aan het licht komen, hoe straffer het wordt. Wanneer de tunnel of love ter sprake komt, slaat de lol meter zelfs diep in het rood. Vanwege zuiver leedvermaak natuurlijk. De film krijgt het wel weer een beetje moeilijker als er een einde aan moet worden gebreid.

Maar ik kon er nog wel wat mee. Wellicht dat de Heer het iets korter, compacter had kunnen inpakken om zo de teugels wat strakker te houden en dat extra tikkie was ook welkom geweest, maar zo is het ook een simpel doch vals en doortrapt filmpje. Nou vooruit, een klein viertje. Cheers, dad. Cheers.

Leuk aparte film.

Wel een soort feelbad-film, een die aanzet tot de gedachte 'het zal je maar gebeuren'. En toch is dat nou ook weer niet zo ongebruikelijk als we misschien denken - de film geeft wel een wat absurd doordravende versie weer, maar de net iets mildere variant is natuurlijk aan de orde van de dag.

Ondanks dat een belangrijk deel van de film zich afspeelt in een half donker huis, voelt het nergens als statisch of saai. Erg grappig creatief gebruik gemaakt van de interactie tussen het beeld van de video en van de kijker. Leuk gedaan wel in dat opzicht. De inleiding is op zich vrij lang en wellicht wat saai, maar wel noodzakelijk om de herkenbaarheid van Steve als vrij normale gewone kostwinner neer te zetten. In een gemiddelde bioscoop erg herkenbaar voor de helft van het publiek, zou je haast denken. En nou de andere helft...

Best knap gespeeld ook - zowel door man als vrouw, en ook de buurman zet een mooie rol neer.

Poeh, wat heb ik Alexandra gaandeweg deze film vervloekt. Wat een $&#($#%. Dat geeft wel aan, dat ik goed in de film meegenomen werd, dat mag dus een groot pluspunt zijn. Ik voelde bijna 1 op 1 mee met de emoties/gedragingen van Steve, die dus voor mij erg realistisch overkwamen. Het is knap een film zo intens te maken met zo weinig dynamiek (één setting).
Natuurlijk vraag je je gaandeweg behoorlijk af, waarom heeft die vrouw niet gewoon eens haar mond opengedaan, gewoon eens praten met je man. Het zou een soort plothole kunnen zijn, al wordt dat beetje ingedekt doordat ze zegt "dat hij er altijd overheen praat". De empathie gaat behoorlijk naar de man toe, omdat veel argumentaties van de vrouw niet heel geloofwaardig zijn (Steve lijkt niet zo'n slecht vent, met zat liefde voor zowel kinderen als vrouw) en je dus vooral neigt naar dat het "een gek wijf" is, die haar punten tamelijk overdreven duidelijk wil maken. Dat Steve op het laatste via het plafond bij de buurman binnenstapt is wel beetje gek.
Ik heb me niet perse vermaakt tijdens deze film, dankzij de groeiende haat richting Alexandra, maar juist dat geeft aan dat het behoorlijk beklijft. Bovengemiddeld goed/intens, ondanks de traagheid en lowbudget.