The Blue Lagoon (1980)

Als kind gezien samen met mijn moeder. Vreselijk. Dat dacht ik zelfs als kind al. Eerder The Shining gezien samen met mijn moeder. Dat was andere koek.

Deze film is alweer bijna 40 jaar oud!! Eén van de mooiste liefdes verhalen ooit gemaakt. Alleen jammer dat zulke successen dan weer worden uitgemolken tot een tweede en zelfs derde film, die laatste speelt Atkins ook in. Naar mijn mening behoord deze film in elke filmkast.

Ik herinner deze mij nog, deze kwam zo gemaakt n houterig over, overdreven melig n ontstellend zwak geactiveerd.

Goede maar wel voorspelbare film. De acteurs zijn soms wat houterig maar wel heel sterk geacteerd.

Deze klassieker ken ik nog vanuit mijn kindertijd en heb ik meerdere keren gezien. Het is een über-romantische dramafilm over twee kinderen die moeten overleven op een onbewoond eiland en uiteindelijk verliefd op elkaar worden. Cinematografie: louter buitenscѐnes op een tropisch eiland in the middle of nowhere. Muziek: romantisch en melodramatisch. Cast: de piepjonge Brooke Shields en Christopher Atkins spelen hun rollen best goed.

Plot: na een schipbreuk komen de twee kinderen Emmeline en Richard met de kok Paddy aan op een schijnbaar onbewoond eiland. Ze leren overleven door gebruik te maken van de natuurlijke bronnen van het eiland. Uiteindelijk sterft Paddy en blijven Emmy en Richard achter. Ze groeien op en worden verliefd op elkaar. Er zijn ook nog gevaren op het eiland (inboorlingen en giftige bessen).

De film kent wel enige clichés. Toch zitten er een aantal scѐnes in die mij bijgebleven zijn. En het is natuurlijk een heel mooi liefdesverhaal. Het einde van de film is open en laat ruimte voor een vervolg...... En die is er ook. Voor de vorm wil ik die ook nog eens gaan kijken. En de voorloper uit 1949 zou ik ook nog wel eens willen zien.......

De film is toch vooral lachwekkend. Knullig en houterig geacteerd. Je gast toch vooral letten op fout bloot, althans volgens de Amerikaanse normen. Zie ik daar een tepel ? Net niet een blote borst van de 15 jarige Brooke . In deze tijd zou de film misschien in Amerka verboden worden, omdat het om tieners en sex gaat.

Ze is zwanger, maar ze weet het niet. Kom op , ook in die tijd wist men dat wel. Zo komisch. Juisr toen was alles veel opener over geboorte. Ze zal heus wel eens gezien hebben hoe een kind wordt geboren.

En dan die stam aan de andere kant van het eiland. Nee, die komt natuurlijk nooit naar hun kant.

De film zegt meer over hoe Amerikanen denken over mensen van eeuwen geleden.

Hoe moet je zo'n film beoordelen ? Het is een tijdsdocument.

Kitscherige kunst die extreem kitsch is noem je kemp en is weer kunst. Zoiets geldt hier ook.

Dit is zo extreem slecht dat het juist weer leuk wordt. Hoe hebben ze zo'n film ooit kunnen maken ?

Ook al die opgewekte fleurige natuur is zo extreem dat het lachwekkend wordt.

Prachtig moment als Paddy en de kinderen na die afschuwelijke schipbreuk het eiland ontdekken. Vooral de eerste verkenning is meesterlijk en levert al snel een schat aan delicatessen op waarbij het water je in de mond loopt. Een paradijs in de ware zin van het woord.

Schattige simpele film met mooie plaatjes.

Zeer matige film eigenlijk. The Blue Lagoon kent gewoon een simpele romance. Mooie omgeving dat wel, maar ik had verwacht en kan niet begrijpen dat die inheemse stam of wat het ook was, op al die jaren nooit naar dat deel van het eiland is gekomen. Dat had de film ongetwijfeld boeiender gemaakt. Nu gebeurt er niets noemenswaardigs in heel de film. Je kan dit gewoon niet goed noemen. Brooke Shields is gelukkig nog een knappe verschijning om naar te kijken, dat is bijna het enigste pluspunt dat ik kan bedenken. 1.5*

Ai, is dat alweer zolang geleden. Ik herinner me nog prima welk een indruk deze film indertijd maakte toen hij - ongetwijfeld door Veronica - op de tv uitgezonden werd. Bijna blote mensen op tv, en dan nog voor middernacht ook, ongehoord. Maar eens even opgezocht omdat ik een echt tenenkrommend slechte film met Brooke Shields zag op Netflix - even als contrast, zeg maar.

En ergens heeft de film op mij kennelijk indertijd wel zoveel indruk gemaakt dat ik er een zwak voor Brooke Shields aan overgehouden heb. Misschien niet de beste actrice ooit, maar ik mocht haar altijd graag zien - al kan ik me eigenlijk ook nauwelijks een film herinneren waar ze in gespeeld heeft. Die serie Suddenly Susan wel, maar daar staat me ook niet zo heel veel meer van bij. Nog net wel dat ik daar graag op zondagavond naar keek, einde van het weekeind, morgen weer de sleur in - zoiets. Niet heel spannend, maar wel leuk kijken.

Net zoals bij deze film dan, want bij de herziening blijkt het toch allemaal nogal braaf en kinderlijk te zijn. Leuke plaatjes van een mooi eiland en strak blauwe hemels, en de bos haar van Brooke die alles keurig door de filmkeuring heen helpt. Moeilijk om nog te begrijpen waarom daar indertijd iets van gevonden werd.

Uit sentiment dan maar 3*, niet echt vanwege de verdiensten van de film zelf.

Heb de film laatst voor de zoveelste keer bekeken. Een paar jaar geleden schreef ik een commentaar, waarbij ik twijfelde tussen 2,5 of 3 sterren. Nu heb ik het toch opgehoogd naar 3,5. Natuurlijk was, en ben ik het ook wel steeds wel eens met de veelgehoorde kritiek: mierzoete film, stereotype Hollywood dialoogjes etc. Maar ook nu weer merkte ik dat onder die Hollywood laag toch een diepere laag zit, die die me bezighoudt. Het verblijf van de twee kinderen op het eiland beeldt ook het leven van de mens in algemeenheid uit. Dat levert een paar ontroerende momenten op die me nog steeds aanspreken.

Zoals de keer dat de jongeman Richard teruggaat naar het eiland waar de zeeman is omgekomen en hij ziet dat van de mens alleen een geraamte overblijft. Deze scene is bijzonder mooi verfilmd, zelfs naar huidige maatstaven en als Richard zijn pasgeboren kind kort daarna in de armen sluit, geeft dat een sterke boodschap die nog steeds binnen komt. Want wat zijn we dan, als we vergaan tot botten en alleen nieuw leven kunnen doorgeven? Richard weet alleen dat hij van dat moment moet genieten omdat het eindig is. Voor mij is dit de kernscene van de film. Als je over de schrijver van het oorspronkelijke boek The Blue Lagoon leest (Henry De Vere Stacpoole) wordt misschien duidelijk waarom. Hij was een dokter en voelde zich afgestompt door alle dood en geboorte die hij al gezien had. Door het schrijven van dit verhaal vond hij de kinderlijke verwondering over het leven weer terug en zijn band met de natuur.

Het slot blijft ook interessant: zijn ze dood, of slapen ze voor eeuwig, zoals de 'Never wake up berries' suggereren? Of worden ze even later toch wakker - we komen het niet te weten. Misschien is hun leven op het eiland maar een droom geweest, of misschien is ons eigen leven maar een soort droom.

Daarom toch nog een half sterretje erbij, de film doet nog steeds wat het destijds al deed, mij ontroeren en aan het denken zetten over ogenschijnlijk simpele dingen.

Een jeugdherinnering met rode oortjes, hoe oud ik was toen de film in mijn jeugd/tienertijd passeerde zou ik niet meer weten maar het veelvuldige naakt maakte destijds héél véél indruk. Film? Wat voor film? Iets met een eiland, maar verder...? Nee grapje, The Blue Lagoon is uiteraard een maar al te bekende titel uit de jaren '80 en het werd wel eens tijd om de film te herkijken want behalve een keer wat korte fragmenten zag ik de film nooit weer in zijn geheel.

En hoewel ik vermoed dat de film veel controverse en discussie heeft veroorzaakt, met de onwijs knappe Brooke Shields die nog maar 14 was gedurende de film en veelvuldig naakt in beeld komt plus verschillende erotische momenten met tegenspeler Atkins, ademt de film in eerste instantie toch een gemoedelijke en onschuldige sfeer uit met het drietal dat het eiland ontdekt en bij gebrek aan redding er het beste van maakt als een soort Robinson Crusoe. De locatie en de natuur is natuurlijk prachtig en in die zin vormt The Blue Lagoon, na het wegvallen van de veteraan, met zijn twee jeugdige en ongevormde overlevers een soort van idylle, en die weg die de film blijft volgen.

Twee kinderen die tieners worden en op vroege volwassenheid afstevenen, een snelcursus overleven en zelfvoorzienend reeds achter de kiezen, maar toch vooral de eerder genoemde volwassenwording, ontwikkelende sexualiteit plus gevoelens en alles wat daar uit voort vloeit zonder leidraad, houvast of raad van iemand. Dan lees ik een gebruiker de film afkraken omdat Richard en Emmeline kennelijk niet weten wat zwangerschap betekent en dat ongeloofwaardig zou zijn. Maar het zijn natuurlijk nog maar kleine kinderen, en seksuele voorlichting of conceptie stond nog niet op het programma in de scholen als deze twee al überhaupt school kregen wat ook nog maar de vraag is. Een gespreksonderwerp aan tafel lijkt het me in die tijd al helemaal niet en als er niemand in de nabije omgeving zwanger werd of was dan zou ik niet weten hoe die kinderen op die leeftijd van iets dergelijks op de hoogte moesten zijn en vind ik het daarom juist geloofwaardig en tekent in die zin de struggle of life als een modern soort Adam en Eva om te overleven en proefvindelijk dingen te ontdekken.

Maar desondanks heeft The Blue Lagoon wel degelijk zijn zwakke punten. Zo is het acteerwerk van Shields en Atkins regelmatig niet echt overtuigend en aan de houterige kant, is de film aan de lange kant te noemen, wordt het jochie wel heel snel groot terwijl Shields er geen moment ouder uitziet en is het raar dat de inboorlingen nooit verder komen en is het raar dat de reddingsmissie de eerste keer niet aan land gaat om te kijken wat ze nu eigenlijk zagen. The Blue Lagoon schiet uiteindelijk als totaalproduct te kort ondanks de lastige en interessante.materie die het wel wil behandelen. Desondanks was het wel leuk dit jeugdsentiment te herkijken.