The Devil's Own (1997)

Niemendalletje waarin een snode IRA-terrorist zich onder valse voorwendselen toegang verschaft tot het gezin van een Ierse politieagent. Niets aan deze film komt verder dan degelijk, het verhaal, het acteren en het camerawerk. Links en rechts nog wel wat spannende momenten, maar die zijn ook wel op één hand te tellen. Echt een film die ik alleen nog kijk als hij op TV komt en er weinig ander aanbod is.

Wordt nogal slecht beoordeeld hier, maar Ik heb me iig niet verveeld. Vlot gebracht; de film steunt vooral op de fundamentele verschillen tussen de terrorist en de smeris, wat op zich wel een latente spanning op gang brengt. Pitt is hier weer erg charismatisch; voor Ford is dit niet zijn beste rol. De regie had nogal te lijden onder conflicten tussen beide acteurs. De film blijft desondanks redelijk overeind en kent een tragische afloop.

It's not an American story. It's an Irish one.

Iers is het zeker, maar wel met een dik Amerikaans sausje.

Een IRA-terrorist gaat naar Amerika om wapens te komen zodat ze de helikopters van het Britse leger aankunnen. In Amerika verblijft hij bij een van oorsprong Ierse politieagent met een vlekkeloze staat van dienst. Als er onenigheid ontstaan met de wapenhandelaar en de agent achter zijn ware identiteit begint te komen beginnen de problemen pas echt.

Harrison Ford speelt een prima rol, hij is altijd sterk als huisvader of sympathieke agent. Brad Pitt vind ik een zwaar overgewaardeerde acteur, maar hij speelt hier wel aardig, vooral wanneer hij het over zijn verleden in Ierland heeft. Een eikel is het echter wel, want hij kreeg voortdurend ruzie met de filmmakers omdat Ford's rol groter zou zijn.

Degelijk opgenomen, goede Ierse muziek van James Horner en een aardig plot waarin vooral de tweestrijd tussen de twee Ieren interessant is (het is moeilijk een kant te kiezen als kijker). Toegegeven het is geen meesterwerk, maar waarom de film een onvoldoende staat is me echt een raadsel.

“Don't look for a happy ending. It's not an American story. It's an Irish one.”

Brad Pitt en Harrison Ford samen in een film. Pitt als IRA-terrorist die voor ‘zaken’ naar New York komt, en Ford als politieagent die uiteindelijk achter de ware identiteit van Pitt komt en hem wil oppakken. Dat moet een intense filmervaring opleveren toch?

The Devil's Own heeft zijn spannende momenten en doordat Pitt en Ford eerst een vriendschappelijke band opbouwen, is hun uiteindelijke kat-en-muisspel meeslepend. Maar regisseur Pakula laat op momenten de teugels wel heel erg vieren en van een spanningsboog is geen sprake. Ford en Pitt zijn wel goed op dreef, maar er wordt te veel schermtijd uitgetrokken voor onnodige subplotjes. The Devil's Own is zeker geen slechte film, maar iets meer spanning en een strakker script had de film goed gedaan.

Brad Pitt én Harrison Ford in een IRA-film ondersteund door muziek van James Horner. Dat klonk in 1997 voor mij als een top-recept. In de media klonk echter al door dat het niet boterde tussen de acteurs. In de praktijk viel het me toen dan ook zwaar tegen.

22 jaar later, zonder hoge verwachtingen, viel het me dan weer mee. Een prima jaren-90 film. Sfeervol. Weinig te merken van ontbrekende chemie tussen Pitt en Ford. Een topfilm is het nooit geworden. Er zijn veel gemiste kansen. Het verhaal is wat slap. Ook ongeloofwaardig. Maar dat is niet erg, het is immers een film. Het beste is nog de lange openings-scene, daarna zakt de film wel in. Voor mij een 3,5 op de schaal van 5, oftwel een 7 als rapportcijfer. Ruime voldoende.

aangename film, leuke ierse muziek

Amper 2 jaar later zou Pitt in Fight Club spelen, een film die oneindig veel moderner oogt dan de Devil's Own. Tuurlijk, deels de verdienste van Fincher, maar toch zeker ook de zwakte van Devil's Own: het oogt allemaal heel erg begin '90, misschien zelfs eind '80.

De film werpt een potentieel interessant moreel vraagstuk op: volg je het recht of laat je je gevoel en persoonlijke geschiedenis/affectie t.a.v. die persoon de doorslag geven. Harrison Ford zoekt naar een middenweg, maar dat is natuurlijk gedoemd te mislukken als je een terrorist van zijn doel wilt afhouden. Dus wordt 't uiteindelijk de Hollywood-middenweg. En daarmee mist Devil's Own zijn kans om ook maar iets zinnigs te zeggen. 3*

Zwakjes.

Het begin kan er nog mee door - ik hoor The Cranberries ook wel graag -, maar het hele gebeuren over de klopjacht op de IRA-terroristen wordt al snel verplaatst naar Amerika, waar je dan zo'n saaie Harrison Ford tegenkomt die het als iets te oude politieman uiteindelijk moet opnemen tegen het verschrikkelijke Ierse accent van Brad Pitt... Dat is het allemaal toch niet. Interessant is het na 10 minuten al niet meer en wil ook nooit worden. De finale is eveneens een teleurstelling.

2