Mank (2020)

Ik vond er eigenlijk niks aan. Wat me vooral stoorde is de belichting in deze film. 99% van de tijd bevinden de karakters zich in een lelijke grijze, contrastloze schaduw. De digitale beeldbewerking was ook om te huilen met het gevolg dat sets, fotografie en regie waren verknald. Zij die opgewonden raken van dialogen zullen anders wel hun gading vinden.

Dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen.

Uitstekend geregisseerd biografisch drama van de hand van David Fincher. Daarbij vond ik de zwart / wit look prima bijdragen aan de algehele sfeer en tijdsgeest waarin de film zich afspeelt. Verder is het scenario sterk, evenals het acteerwerk van de aanwezige cast. Gary Oldman zet een ijzersterke hoofdrol neer hier. Het wordt nu tijd om Citizen Kane maar eens te gaan bezichtigen. Die staat al een hele poos op de 'To Watch-List'. Na deze film gezien te hebben, heb ik er nog meer zin in gekregen om die klassieker te gaan bekijken. 4 Sterren.

Eigenlijk wonderbaarlijk dat er een scenario van hoog niveau uit deze aparte man is gekomen, het overmatige alcoholgebruik, dat uiteindelijk ook tot zijn dood heeft geleid, stond zijn spitsvondige en humoristische geest blijkbaar niet in de weg. Mank is stijlvol, mooie zwart-wit fotografie, maar het is ook een aaneenschakeling van namedropping (heel beroemd Hollywood komt voorbij wandelen) en aardige anekdotes. Vreemde man, onafhankelijke geest ook. Toch ben ik (nog) niet overtuigd na een eerste kijkbeurt. Heb wel Citizen Kane gelijk weer gekeken. Dat was toch weer een warm bad, deed me ook denken aan de dronken monoloog van Mank tegen het einde van de film. Hij heeft zijn verhaal uiteindelijk toch voltooid, in een roes. Het leverde hem een Oscar op, toch mooi.

Soort van filmnerds natte droom vol verwijzingen naar klassieke films en name dropping.

Maar dat is enkel de omlijsting van een heel sterk geregisseerd en straklopend verhaal over Mankiewicz en zijn inspiratie voor Citizen Kane.

De dialogen zijn echt fantastisch en zullen wel heel veel prijzen gaan pakken.

Geschoten in prachtig zwartwit lijkt de film zo weggelopen uit de jaren '40, al is het camerawerk daar dan weer net iets te strak en stijlvol voor. Inhoudelijk laat de film helaas wel één en ander te wensen over; zo zijn personages en dialogen nogal abstract en is de plot niet bepaald onderhoudend. Het is uiteindelijk allemaal net iets te ons-kent-ons. Ik ben fan van Citizen Kane en weet wel iets van de ontstaangeschiedenis, maar toch kon deze film me eigenlijk nauwelijke boeien, hoe goed er ook wordt gespeeld en hoe indrukwekkend het er ook allemaal uit mag zien.

David Fincher is ongetwijfeld één van de meest populaire regisseurs in de filmwereld. Zowel kwalitatief als kwantitatief. Op MM is de laagst scorende film Alien 3 met 1800+ stemmen en een gemiddelde van net boven de 3,0*. Niet slecht overigens voor een derde deel van een franchise. Al de rest zit daar nog ver boven.

Met deze Mank gooide hij het eens over een andere boeg. Mank is geen film voor het grote publiek, al zal hij wel veelvuldig bekeken worden omwille van zijn reputatie en het feit dat hij gereleased werd op Netflix. Maar het is in dat opzicht toch een buitenbeentje in zijn oeuvre.

Erg sfeervolle knappe nostalgische film met mooie zwart beelden. Oldman die overtuigend zijn personage neerzet als de haast briljante Mank, de scenarioschrijver van de bejubelde Citizen Kane. Een mens vraagt zich af hoe hij het er vanaf zou gebracht hebben zonder de drank, maar misschien had hij net dat nodig om te excelleren. Getuige daarvan de nieuwste film Druk (2020) van Vinterberg en met Mads Mikkelsen.

Hier een daar een aantal erg mooie scènes zoals de vrouw op de brandstapel of de smeekbede in de theaterzaal om de lonen te verlagen omwille van de crisis. Veel lange en sterke dialogen. Verder erg knappe cinematografie en strak gefilmd. Er stond duidelijk een vakman achter de camera. Qua plot misschien net iets minder, maar technisch wel zeer goed.

Matig. Ergens in de film krijgt Mank de kritiek dat zijn Citizen Kane script een verzameling van losse scenes is, waarbij heen en weer wordt gesprongen in de tijd, zonder dat er al te veel samenhang is. Laat dat nu juist zijn wat ik zat te denken over deze film. Met als verschil dat Mankiewicz een véél betere schrijver is dan papa Fincher en het in Citizen Kane geen minpunt is. Hier wel.

Goed, misschien ligt het ook voor een stuk aan mij of aan hoe de film werd verkocht. Overal hoor je steeds weer "Citizen Kane" bij deze film en hoe dit over de achtergronden van die film gaat, maar ik vind dat het er best wel ver van verwijderd is. Hearst, Welles, ze zitten eigenlijk nauwelijks in de film, die hebben zo weinig screentime dat het bijna cameos zijn.

Dit gaat over Mankiewicz en zijn ervaring met de politieke/economische situatie van Hollywood/VS in de jaren '30, verteld via een hoop losse, niet altijd even geslaagde anekdotes, die er vooral in zitten om te verwijzen naar sterren/films uit die tijd en weinig inhoudelijke meerwaarde bieden. OK, enkele van zijn frustraties uit die periode zullen wel in Citizen Kane zijn beland, maar ik vond het allemaal nogal omslachtig, indirect en vaag. Dat hoeft geen minpunt te zijn, maar de manier waarop deze film dit doet, vond ik gewoon niet goed genoeg.

Zal wel een sentimenteel project zijn voor Fincher, die heeft genoeg krediet om eens middelmatig te zijn. Hierna terug de gebruikelijke kwaliteit aub.

IndieWire’s Guide to ‘Mank’: 5 People and Places in David Fincher’s Historical Epic Explained - YouTube

Geinig om Fincher eens iets heel anders te zien doen, ook al is het niet waarvoor ik normaal naar zijn films kijk. In recensies zie ik veel voorbijkomen dat de film afstandelijk zou zijn, maar dat vond ik eigenlijk helemaal niet. Ik vond het vrij makkelijk om te sympathiseren met een gedesillusioneerde idealist als Mankiewicz, niet in het minst door Oldman, die weer op een indrukwekkende manier helemaal in een rol opgaat. Eigenlijk is hij veel te oud voor de rol natuurlijk, maar als je hem zo ziet spelen kan ik daar eigenlijk niet over klagen. Dankzij de vaak vlijmscherpe dialogen maakt hij van Mankiewicz een hoogst amusant en ook tragisch figuur. Mooi samenspel ook met Seyfried. Hun scènes samen zijn sprankjes van warmte in de film.

In technisch opzicht is de film echt indrukwekkend, met de prachtige cinematografie, mindere geluidskwaliteit en een fijne score die allemaal het gevoel van klassiek Hollywood op weten te roepen. Ik moest er in het begin wel even inkomen, ook omdat het even aanpoten was om uit te vogelen wie wie ook alweer precies is, maar op een gegeven moment komt het verhaal toch in een duidelijk ritme met de verschillende flashbacks.

Op het einde gaat de film wel een tikkeltje over het randje vond ik. Eerst krijg je de zelfmoord van Mankiewicz' fictieve vriend en collega Shelly, en daarna volgt ook nog die dronken monoloog van Mankiewicz, waarna we de tafelgasten een voor een weg zien lopen. Gelukkig doet dat nauwelijks afbreuk aan een prima film. Biopics zullen nooit mijn favoriete genre worden, maar dit is hoe je er een moet maken. De essentie van het personage wordt goed gevat zonder dat het een film wordt waarin domweg de belangrijkste gebeurtenissen worden afgestreept. Hoewel mijn voorkeur normaal meer uitgaat naar biopics die zich op een korte periode focussen is het nu wel toepasselijk meta ook natuurlijk. 3.5*.

Mja, toch een lichtelijke teleurstelling. Ik kan waarderen dat er vooral een tijdsbeeld wordt geschetst en een kort verhaal van waaruit de persoon Mank naar voren komt, maar helemaal lukken doet dat het niet. Aan het eind is hij nog steeds een raadsel. Oldman weet ook niet in de persoon Mank te kruipen. Hij blijft wel geloofwaardig met zijn typetje maar het blijft een stukje acteren waar je naar kijkt, net als bij Meryl Streep, al weet zij soms nog te irriteren, dat doet Oldman gelukkig niet.

Visueel aardig en soms mooi luxueus, maar het blijft vooral grijs in plaats van mooi contrastrijk zwart-wit. De film is wel sfeervol genoeg en vlot genoeg om niet helemaal te vervelen, maar echt boeien deed de film ook niet. 3,0*.

Aardige film vond ik het wel, alleen duurde hij me net wat te lang desondanks het geweldige acteerwerk van Gary Oldman die de film draagt. Hij speelt dus Herman J. Mankiewicz een uitgebluste scriptschrijver die samen gaat werken met Orson Welles aan diens meesterwerk Citizen Kane. Mankiewicz schreef onder anderen Man Of The World en The Wizard of Oz, vooral die laatste film had hij zelf een pesthekel aan. Maar goed de film had qua lengte iets korter gemogen maar hij was vooral visueel en het acteerwerk van Oldman mooi om te zien.

Biopic over scenarioschrijver Herman Mankiewicz, die met het script van “Citizen Kane” enerzijds zijn hoogtepunt, anderzijds zijn teloorgang beleefde. Goed beschouwd speelt de ontwikkeling van het meesterwerk van Orson Welles uit 1941 echter een ondergeschikte rol in deze film.

Die gaat veeleer over de politieke richtingenstrijd, die zich ten tijde van de Grote Depressie afspeelde in Hollywood, waarin magnaten als Louis B. Mayer en William Randolph Hearst zich niet onbetuigd lieten. Wat dat betreft lijkt het verhaal een vooraankondiging te zijn van de activiteiten van de beruchte senator Joseph McCarthy tijdens de jaren 40 en begin jaren 50 van de vorige eeuw.

Het verhaal over een schrijver met een alcoholprobleem en over het gekonkel achter de schermen is op zich niet heel bijzonder. Maar het is wel leuk om al die beroemde Hollywood-namen uit de jaren 30 voorbij te zien komen: Marion Davies, David O. Selznick, Irving Thalberg, Norma Shearer en talloze anderen.

Dat maakt dat ik toch wat gemengde gevoelend heb overgehouden aan deze film. Los daarvan denk Ik trouwens dat het een film is om in de gaten te houden wanneer de Academy Awards voor de deur staan.

Ik vind dat wel een beetje pijnlijk. Dit is een biopic, over Hollywood, door David Fincher. 3 redenen waardoor je wel wat inhoud en gelaagdheid verwacht en wat krijg je? Wat losse scenes, weinig verhaal, weinig samenhang, vooral fanservice (voor de fans van die periode uit de filmgeschiedenis).

OK, het is Fincher, dus bepaalde kwaliteiten/talenten zal je altijd wel zien en de ondergrens ligt dan bij middelmatig, maar dit is dezelfde kritiek die je anno 2020 kan toepassen op blockbusterfranchises als Star Wars en co. Een verzameling los zand waar je je lol moet halen uit referenties en herkenbaarheid, niet uit de film zelf als geheel, want dat is weinig memorabel. En de occasionele 3/4 CGI-uitbarstingen worden vervangen door een topacteur die een paar for-your-consideration scenes krijgt. Uiteraard sterk acteerwerk, maar door het matige plot heb je er geen band mee en is de impact ook minder.

OK, ik moet toegeven dat ik door deze film meer zin heb gekregen om meer te weten te komen over deze periode (heb veel films uit die periode gezien, maar heb er geen boeken over gelezen of docu's over gezien of zo), dus ik heb er nog wel iets uitgehaald. Desalniettemin zegt het iets over de kwaliteit van de films uit 2020 dat dit momenteel op 3 of 4 bij de oscar-bookmakers om beste film te winnen.

Het perspectief van Mankiewicz is een goed uitgangspunt, voor een verder toch wat emotioneel vlakke, documentaire biopic.

De film achter Citizen Kane. Maar dan toch ergens ver in de schaduw blijkbaar. Het toont vooral de gebeurtenissen die tot inspiratie hebben geleid voor schrijver Herman J. Mankiewicz. De aanloop naar de film zelf, buiten de eeuwige tijdsdruk van bovenaf, heeft weinig met de verfilming van Citizen Kane te maken. En als je een filmpje ziet over de controverse tussen Mank en Welles, is daar ook amper iets van te merken. Dat de film zich afspeelt in Hollywood en we af en toe een bekende naam zien of horen, is leuk voor de classic Hollywoodliefhebber. Maar het blijft in de marge.

De film blijft wat teveel hangen bij een meestal dronken Mank die aan het schrijven is. Dan zijn de scènes tussendoor beter. Het werd pas echt interessant bij een scène als een groep mensen uit de filmwereld samen zitten en het onderwerp van het moment (toogpraat in de fluwelen zetels) over Hitler gaat. Hoe daar naar gekeken werd vanuit de verre Amerikaanse westkust, begin jaren '30, voor zover de interesse in buitenlandse politiek was. En het gaat me niet over hun mening op zich, maar wel het pingpongen tussen de personages. Heerlijk om te zien..

Oldman maakt er eerder een (wat vervelend) typetje van. Dan doen Amanda Seyfried (actrice Marion Davies) en Tom Burke (Orson Welles) het veel beter. Een gemiste kans. Want voor mij is Citizen Kane ondertussen een wat verouderde film geworden, maar blijft het een mijlpaal in de filmgeschiedenis en zowel over de film als de periode is toch wel veel boeiends te vertellen.

Visueel wel mooi gedaan. Dat mag wel gezegd worden.

Schitterend. Aan allen die het een (flauwe) biopic over Citizen Kane vinden; wil ik toch meegeven : de film is veel sterker dan dat ! Er is weliswaar die achtergrondinformatie over het tot stand komen van Citizen Kane maar uitsluitend over het schrijversproces en hoe de inspiratie uit de omgang met Hearst kwam (bv die wandeltocht doorheen het domein van Hearst met het dierenpark op de achtergrond is de bouwsteen voor Xanadu, de personages Kane en Susan zijn inderdaad gemodelleerd naar Hearst en Marion , etc). Er zijn echter visueel meer referenties aan Citizen Kane (en de jaren 40 films in het algemeen) te bewonderen. De scenes bv worden als een script geïntroduceerd (tikken van schrijfmachine, met de standaard vermelding van jaartal – locatie – dagindeling). Structureel loopt het verhaal ook zoals Citizen Kane maw een flashbackstructuur waar je met mondjesmaat info krijgt waarom hij nu dit verhaal wil schrijven. Fotografie prachtig met de feel van films uit de jaren ’40. Maar zoals ik al zei : dit is verpakking. De film is veel sterker.

In Mank overstijgt het drama het Citizen kane verhaal. Een man die werd uitgespuwd door zijn studio en baas (Mayer en Hearst) door zijn eigen fout, door zijn eigen arrogantie. Maar de wraak die hij wil nemen door een script te schrijven, doet hem terug zijn schrijvers talenten ontwaken. Schrijnend en ontroerend.

Zo is er de meesterlijke scene ; het gesprek in de grote living. De montage die perfect ritme van de dialogen volgt. Er zijn er nog. Fincher weet hoe hij cinema moet maken. En Fincher maakt niet zo maar een film, het is tevens een reflectie op de hedendaagse (Amerikaanse) politiek. Er is namelijk de verhaallijn van de verkiezingen die worden gemanipuleerd door media manipulatie. Fake news iets nieuws ?

Een film die een handleiding kan gebruiken? Dat is overdreven, maar het scheelt toch niet veel. Vader en zoon Fincher gaan uit van aardig wat parate kennis over het Hollywood van bijna een eeuw geleden. Uit trots, als vorm van snobisme, je reinste intellectualisme? Of is het eerder luiheid, of erger nog: onvermogen om karakters grondig uit te tekenen en autonoom gestalte te geven, binnen de werkelijkheid van de film (die eigenlijk geen historische werkelijkheid nodig mag hebben)?

Enfin, genoten heb ik, en toch was de toelichting van Slate behoorlijk verhelderend. Terugblikkend moet gezegd dat ‘Mank’ in een vreemd sfeertje baadt, een wuft klimaat waarbinnen de vraag of de toeschouwer nog bij de les is er nauwelijks toe lijkt te doen. Hallo, publiek?

Voor de goede verstaander: je hoort me niet zeggen dat cinema moet voorkauwen, eenvoudig behapbaar hoort te zijn of alles mag expliciteren. Maar op zijn minst de intentie hebben tot transparantie, karakters tot wasdom brengen, de feiten evenals de fictie met bravoure transponeren richting wit doek: dat mogen we toch wel verwachten, en al zeker van een ervaren rot als David Fincher?

Gemengde gevoelens dus - ondanks de inderdaad intrigerende referaten naar zowel 'Citizen Kane' als naar de hedendaagse politiek. Niettemin: te ons-kent-ons, of wat je noemt: high brow.

3,25*

Gisteren op Netflix gezien. Zwak waar gebeurt verhaal over een zatlap.

Het geluid is in mono. Mono! Dus je maakt een film over de jaren '30 met een digitale camera, maar met een soundtrack in mono. Wat een miskleun. Mono-geluid is geen sfeerelement maar een technische beperking. Het klinkt zo platgeslagen, bah. Goed, dat is dus mijn belangrijkste kritiekpunt op Mank. Verder best een aardige prent, vooral naarmate de film vordert. Burke als Welles overtuigt niet echt, of beter: echt niet. En de politieke boodschap ligt er te dik bovenop.

Zal ik maar beginnen met te zeggen dat ik Citizen Kane qua verhaal ver overroepen vind? Ik heb het met moeite uitgekeken, en alhoewel het cinematografisch het baanbrekend was, vond ik er niets aan. En dan nu een film over het schrijven van het script door Herman Mankiewicz.. Ik had er dus al wat argwaan tegenover, of ik het wel boeiend genoeg zou vinden, en of het geen praatfilm is. Helaas is dat ook zo. Dit is een film voor mensen die iets van de filmwereld afweten, en misschien zelfs in de filmwereld werken, en daardoor kan hij ook genomineerd worden denk ik voor de Oscars. Het duurde ook een tijd voor ik door had waar het eigenlijk over ging - er was toch wel al een half uur tot drie kwartier gepasseerd. Het komt erop neer dat Herman (gespeeld door Gary Oldman) schrijft over iemand die door de macht en de roem vergeet wie hij eigenlijk oorspronkelijk was. En dat was gebaseerd op het personage dat Charles Dance speelt, namelijk William Randolph Hearst. Daar komt dan protest van, onder andere van zijn broer (Joe Mankiewicz, die later ook beroemd zal worden als scriptschrijver), maar ook van de maitresse van Hearst gespeeld door Amanda Seyfried (Marion Davies). Herman zet echter door, en Orson Welles vind het fantastisch en wil eigenlijk alle credit, wat oospronkelijk zo afgesproken was, maar uiteindelijk zullen ze er beide een oscar voor krijgen. Tussendoor gaat het dan ook nog over hoe MGM de verkiezingen van een gouverneur (Sinclair) gedwarsboomd hebben zodat de andere kandidaat overwon. Dat vond Charles echt een stap te ver, maar hij heeft het niet kunnen vermijden. Een vriend van hem, de regisseur van de propagandafilms, pleegt daar achteraf ook zelfmoord door. Nu ik het allemaal weer schrijf, bedenk ik dat een tweede visie van de film me waarschijnlijk beter zou bevallen. Ik vond dan ook het laatste uur veel beter dan het eerste uur, waar ik toch wel moeite mee had om te blijven kijken. Er werd heel veel gepraat door heel veel personages, je kan eigenlijk niet zo goed volgen en je weet niet goed wie wie is. De finale, de speech die een dronken Herman houdt op een diner, is meesterlijk gespeeld, maar omdat je eigenlijk maar juist kan volgen, verliest het toch wel wat van zijn impact. De allerlaatste scene, de reactie op het winnen van de Oscar, is dan weer wel subliem. Verder moet ik nog zeggen dat de film er heel mooi uitziet in zwart-wit en dat het lijkt alsof het gemaakt is in de jaren veertig; zelfs de zwarte bollen die vroeger een signaal gaven dat de filmreel moest vervangen worden, zijn aanwezig. Maar het is een moeilijke film, waar ik niet ten volle heb van kunnen genieten.

Oscarwinnaar voor camerawerk en art direction.

Tja ik vond het allemaal niet enerverend. Ik ben een groot filmfan maar dit is me toch wat teveel geneuzel. Goede dialogen prima geacteerd allemaal. Maar dit is meer een voor en door Hollywood film. Begrijpelijk dat het Oscars wint want hier gaan leden van de academy prat op. Maar het publiek zal deze film denk ik snel vergeten. Ik heb een broertje dood aan 2 uur durende kabbelfilms waar eigenlijk niet echt veel gebeurd. Dus het kon mij niet bepaald bekoren. Maar als je van dit genre houdt dan zal je ervan kunnen smullen. Want het is zeker goed gedaan. Dus ik geef gewoon drie sterren want het is wel een goede film in zijn soort. Een atypische fincher dat wel.

Ik zal wel een proleet zijn, maar al na een kwartier was ik al bang dat dit een lange zit zou worden. En dat bleek ook zo te zijn. Ondanks dat ik de film Citizen Kane gezien heb, Orson Welles ken en Hollywood-historie best een interessant onderwerp vindt, kan ik weinig met een film die er gemakzuchtig automatisch van uitgaat dat iedereen zich vooraf in Hollywoodgeschiedenis of the making of Citizen Kane heeft verdiept.

Als je niets van jaren '30 Hollywood afweet (bijna alle niet-cinefielen dus), dan zal je compleet verloren raken in een spervuur van namen, gebeurtenissen en snelle dialogen. Misschien dat de naam Louis B. Mayer of Orson Welles de gemiddelde niet-cinefiel nog wel een belletje doen rinkelen, maar Marion Davies? William Randolph Hearst? Upton Sinclair?

Het is allemaal nog wel luchtig en komisch gebracht, met een jazzy tintje en geschoten in nostalgisch zwart-wit, maar het blijft een biografie die gebonden is aan de hoofdpersoon en dan ook nog een specifieke periode uit zijn leven.

Ja, Mankowicz was een markante, eigenzinnige screenwriter en hij kreeg het regelmatig aan de stok met studiobazen en andere figuren, maar om daar nou ruim 2 uur geboeid door te blijven?

Uiteindelijk komt de film neer op een ode aan het oude Hollywood, de tijden van weleer en het schrijven van wat door velen een van de beste films ooit wordt beschouwd, Citizen Kane.

Maar is het allemaal kommer en kwel? Naja. Gary Oldman zet wel een prima 'Mank' neer. Ik vond er als geheel gewoon niet zoveel aan.

Zeker die talloze Oscarnominaties dit jaar waren zwaar overdreven. Maar Hollywood houdt nu eenmaal van zelfpijperij.

2*

Op Hearst na zeggen die namen me ook niet direct war. Maar dat maakt toch helemaal niks uit voor het kijk plezier.

En natuurlijk is deze film leuker als je wel interesse in het oude Hollywood hebt. Maar dat geldt voor elke film. Als je niks met autoracen hebt moet je ook niet Ford vs Ferrari gaan kijken.

Dat laatste is zeker waar, maar je noemt zelf al de rol van Oldman. Maar welke films hebben dan een rijkere art direction of zijn mooier geschoten dan deze?

Al die nominaties lijken mij meer dan terecht. Het is, zoals altijd bij Fincher, gewoon een zeer verzorgde productie en neigt op technisch vlak naar perfectionisme.

Ai ai.

Wellicht de minste van David Fincher die ik gezien heb. Ik kende het figuur Mank niet, noch heb ik Citizen Kane ooit gezien. Maar men had toch ongetwijfeld beter kunnen doen deze rommelige en anekdotische vertelling? Het is geen minuut interessant, maar wel zagerig van toon.

Gary Oldman is bovendien erg vermoeiend in de hoofdrol, maar eigenlijk is alles en iedereen aan deze film op één of andere manier wel vermoeiend. Ook visueel maakt Fincher er weinig van: zwart-wit leent zich toch perfect voor een surplus aan sfeer, maar de film oogt opvallend brak en levenloos.

1,5

Denk dat een behoorlijke kennis van Jane wel helpt cq zeer nuttig is om deze film te kunnen waarderen. Het barst namelijk van de visuele verwijzingen.

Overigens is Kane vaak ook geen liefde op het eerste gezicht voor de meeste viewers. Ik heb er zelf ook moeten ‘ingroeien’.

Een mislukt meesterwerk of een meesterlijke mislukking?

Een film waarderen waarbij kennis van de achtergrond een voorwaarde is om de film te kunnen waarderen, blijft lastig.

Heb je die kennis (in dit geval: Citizen Kane talloze malen hebben gezien, Hollywood jaren dertig - studio's, de bazen, de netwerken -, etc.), dan heeft Fincher een meesterwerk afgeleverd, zowel in vorm (de film volgt Citizen Kane in zijn fragmentarische opbouw) als in inhoud (de historische verwijzingen zijn teveel om op te noemen, de actuele zijn fraai).

Ontbreekt die kennis, dan vraag je je voortdurend af wie wie is (ook na ruim twee uur) en twijfel je ten slotte of je weet waarover de film eigenlijk ging.

Een mislukt meesterwerk en een meesterlijke mislukking dus.

Een intrigerend verhaal over de schrijver van citizen kane.

Door de vele verwijzingen naar bekende personen en historische gebeurtenissen in de jaren 30, wordt het een lange zit als je die achtergrondinformatie mist.

Je had in 1934 ook al fake news, de propaganda filmpjes die gemaakt worden voor de republikeinse kandidaat!

The making of Citizen Kane.

Doorspekt met verwijzingen naar van alles en nog wat, af en toe geniale citaten, en rollen die in de perfectie gespeeld worden. Oldman is daar het vanzelfsprekende uithangbord voor met de titelrol, maar het bijrolletje van Collins is ook wel heel verfrissend als contrast tegenover de kladderatsch die ze in Parijs uitvoert. En een film met Charles Dance er in staat sowieso al op een voorsprong - en wat doet hij zijn scene magistraal.

Of de keuze voor zwart-wit wel zo handig was blijft een vraag. Er is tijdens de hele speelduur geen enkele twijfel mogelijk dat de film en het narratief vele jaren na dato zijn gemaakt, daar gaat het niet om, en het helpt me ook maar nauwelijks om in de mindset van die tijd te komen. Veel te veel subtiele, haast onzichtbare en onmerkbare details geven dat weg - vergelijk met een van de eerdere Hitchcocks bijvoorbeeld. Dus waartoe dient het dan, een echt artistiek gebruik zie ik er ook maar nauwelijks in, en eerder dan een verwijzing naar de periode stoort het eigenlijk gewoon dat het specifieke contrast van het limelight uit de jaren-30 ontbreekt.

In de lines wel talloze pareltjes en verwijzingen naar de geschiedenis van de filmindustrie. Bij de term 'Director-proof' lag ik wel in een deuk, om maar een voorbeeld te geven. Eigenlijk is het enige wat me stoorde in de hele film de wat twijfelachtige rol van Tom Burke die de stem van Orson Welles eerst perfect goed doet, maar later lijkt te vergeten. En zijn hoofd heeft hij ook al niet mee.

En ja, dan moet ik me toch ook ooit nog maar eens door Citizen Kane heen gaan werken. Oefff.

Als je me een paar jaar terug had verteld dat David Fincher een film zou maken over Welles' en Mankiewicz' ontwikkeling van Citizen Kane, en dat ik een paar jaar zou wachten met die kijken, dan zou ik je niet hebben geloofd. Maar op de een of andere manier blijven juist die hotly anticipated films wel eens liggen, omdat je wacht op het juiste moment, en vooral een dag dat je niet te moe bent. Nu ik de hoop op dat laatste met een MiniMe wel kan vergeten en ik altijd moe ben, kan ik hem daarom net zo goed maar kijken, op een vrije dag.

Mank won Oscars voor Production Design en Cinematography, en had nominaties in 8 andere categorieën, waaronder Beste Film, regisseur en mannelijke hoofdrol. Maar ik kijk Mank voor Best Sound, want dat is iets dat bij een perfectionist als Fincher altijd tot in de puntjes verzorgd is, en ik dan gelijk weer eens extra aandachtig naar de capabele schrijfkunsten van Trent Reznor en Atticus Ross kan luisteren.

Charles Dance als Hearst. Wie ook anders. Maar de cast is sowieso uitmuntend, met niet geheel verrassend Oldman als uitschieter. Mank zal geen film zijn voor iedereen, maar filmliefhebbers met interesse voor het klassieke Hollywood en de geschiedenis omtrent Hearst en Welles, mogen Mank niet missen.

En check vooral ook The Battle over Citizen Kane (1996).

4*

Je kunt de meest betrouwbare en professionele regisseur inzetten om van een bepaald iemand een bijzonder figuur te maken, maar sommige mensen zijn nu eenmaal niet erg interessant. Dit is het euvel waarover regisseur David Fincher blijkt te vallen, ondanks de zeer sterke acteerprestatie van Gary Oldman. Scenarist Jack Fincher pakt uit met uiterst sterke dialogen die de benodigde sérieux uitstekend verbinden met komische noten, maar uiteindelijk is Mank ontdaan van intrigerende gebeurtenissen. De bijpersonages zijn bovendien van weinig meerwaarde en specifiek Tom Burke is een complete miscast als Orson Welles. Fincher lijkt te mikken op een soort persoonlijke groei van Herman J. Mankiewicz over een periode van enkele dagen, maar verdiept zich amper in de achtergrond van dit personage. Juichen voor iemand die permanent dronken is en sarcastisch handelt zit er voor mij persoonlijk niet in, waardoor ik mijn voldoende enkel toeken aan de professionele regiebenadering van Fincher. Op visueel vlak oogt de film verder uiteraard kundig, maar te weinig experimenteel om de klassiek opgezette stilering te laten excelleren.