Hors Normes (2019)

Mooie film. Ik dacht wat meer op te kunnen steken over de aanpak 'hoe ga je om met autisme', omdat ik zelf met deze doelgroep werk. Maar het verhaal focust zich meer om de 'rompslomp' die om de hoek komt kijken, als je door een externe organisatie bekritiseerd wordt, dat je allerlei doelen op papier moet hebben staan en dat je allerlei veiligheidsinstructies gewaarborgd hebt, en dat je geschoold personeel moet hebben, etc. Ook een mooi onderwerp voor een film.

De instelling die ze zelf runnen is rommelig en soms ongeorganiseerd, maar het hart van de begeleiders zit op goede plek en iedereen doet zijn best.

Je zou er bijna willen werken. Gebaseerd op waarheden.

Prachtige film met geweldige cast. Echt meeslepend.

Bruno en Malik zijn twee goede vrienden die zich met hart en ziel inzetten voor jongeren met zwaar autisme. Zonder dit idealistisch tweetal hebben die geen plaats in de samenleving. Al 20 jaar runt Bruno een krap opvangcentrum voor zulke kinderen die nergens anders terecht kunnen. Op het moment dat ouders en zorginstellingen ten einde raad zijn, zorgt hij ervoor dat ze een thuis hebben. Malek van zijn kant leidt met zijn organisatie adolescenten op uit moeilijke achterbuurten van Parijs zodat ze deze kinderen kunnen begeleiden. In hun samenwerking worden Bruno en Malik met humoristische situaties geconfronteerd en ontstaan er bijzondere vriendschappen. Maar op een dag wordt Bruno’s instelling met sluiting bedreigd omdat ze niet meer aan de regels zou voldoen. Bruno zet echter in zijn kantoor de twee inspecteurs die op bezoek komen kordaat op hun plaats door hen met veel temperament de foto’s van enkele van de autistische jongeren te tonen die nu gelukkig zijn en de vraag te stellen wat er met hen moet gebeuren.

Het uit het leven gegrepen verhaal is sterk geïnspireerd door het leven van twee mannen, Stéphane Benhamou en Daoud Tatou, die elk een vereniging runden die zich toelegt op het helpen van jonge autistische mensen die het systeem niet aankan. “Hors Normes” brengt een positieve boodschap op een luchtige en hartverwarmende wijze. De film is vakkundig in beeld gebracht door Olivier Nakache en Éric Toledano, de makers van het schitterende “Intouchables”. Vincent Cassel en Reda Kateb zijn ijzersterk in hun rol. Hun interactie met de autistische kinderen die zichzelf spelen is aandoenlijk en heel geloofwaardig. Veel kijkers zullen betoverd worden door de ontwapenende charme die “Hors Normes“ bij vlagen uitstraalt.

Een frisse film met de nodige humor over je goed voelen in een zorgsamenleving. Gevoelig, maar niet sentimenteel en ontzaglijk charmant.

Zou toch al in de top 250 moeten staan?

Staat op 232.

Mooie film zeg. De regisseur van Intouchables zit hier achter en die connectie is goed te zien. Qua stijl, muziek en ook sfeer en emotie is dit echt het broertje van. Vincent Cassel is enorm sterk. Je voelt de passie en liefde die hij heeft voor zijn patiënten. Knap hoe de film dat brengt. Het plot kent weinig verassingen, maar het werkt erg aanstekelijk. De boodschap komt daarnaast nog eens over ook. Hopelijk hebben de Fransen er iets aan kunnen doen en kunnen we dat in Nederland ook. Want het is nog steeds nodig.

Ik denk dat de film soms net wat te veel wilt vertellen maar dat reken in de makers niet aan. Het heeft zijn hart op de juiste plaats.

4,0*

Dit soort berichten uit de samenleving krijg ik toch liever via een documentaire binnen dan met een film. Een documentaire registreert, de personages die erin voorkomen zijn zichzelf; een film ensceneert en acteurs doen net alsof. Dat deze film berust op waarheid, zoals de bijsluiter vermeldt, is om te beginnen een nogal vaag gegeven en maakt in ieder geval wel de weg vrij voor allerlei zijpaadjes die hier dan ook dankbaar worden ingeslagen. Het thema is namelijk nogal ongemakkelijk en weinig sexy, maar de prent moet wel aan de man gebracht worden. Enkele dunne verhaallijntjes zorgen er sowieso voor dat de spanning erin blijft en dankzij het bizarre gedrag van een enkeling, valt er nog wat te lachen ook. Verder vooral geen gedoe over zaken als discriminatie en/of geloofskwesties. Iedereen werkt in de grootste harmonie met een ander en met elkaar samen. De diversiteit viert hoogtij en de politieke correctheid spat ervan af. Laat dat ook maar over aan de makers ervan, Nakache en Toledano, bekend van het onverteerbare 'Intouchables' (met excuses aan Ludovico Einaudi). Dat hun recept werkt, blijkt uit de hoge waardering, niet alleen hier , maar in de hele schrijvende pers. Enerzijds begrijp ik dat wel: ook dit is een feelgoodmovie met een snottermoment in het laatste sentimentele kwartier, maar aan de andere kant snap ik dan weer niet dat de documentaire 'H is for Harry'(Netflix) schijnbaar door niemand op deze site is bekeken. Vergelijkbaar gegeven: een team jonge, bevlogen en idealistische leerkrachten trachten kinderen uit achterstandswijken een treetje hoger op de maatschappelijke ladder te tillen. Voor jongetje Harry werkt hun concept voor geen meter: murw geworden door hun blijmoedige maar oeverloos geouwehoer raakt hij van de wal in de sloot. Verre van feelgood, eerder behoorlijk frustrerend, maar wel helemaal waar gebeurd en niemand die het wil zien.

Een directeur / zorgverlener vangt al 15 jaar zonder vergunning en met mensen zonder diploma, moeilijke autistische jongeren op die geen enkele andere zorginstelling wil hebben. Het ziet er allemaal heel idealistisch uit en ook meer als een documentaire dan als een speelfilm. Maar het is wel een speelfilm. En één die ook erg mooi opbouwt met hele knappe acteerprestaties. Het ziet er ook allemaal erg realistisch uit, vandaar dat het meer op een documentaire lijkt. En het is dan ook op de werkelijkheid gebaseerd. Maar de echte doelgroep zal zich zich niet zo makkelijk laten filmen. Dus dan is het logisch om toch maar met acteurs te werken. Knappe en innemende film. Met name hoe de band ontwikkelt tussen werkers en cliënten is erg mooi en indrukwekkend weergegeven.

Het is een film met geen makkelijk onderwerp, maar brengt het toch goed en authentiek net als de cast trouwens. Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel.

Petje af voor mensen die zich dagelijks met jongeren met autisme inzetten.

Goede, sterke film die je doet beseffen dat er wat vaker buiten de lijnen gekeken mag worden binnen de zorg. Heb af en toe met een brok in mijn keel naar bepaalde scènes gekeken. Typisch Franse humor, maar ondertussen ook heel emotioneel gebracht door een geweldige cast.

Geen ‘Intouchables’, deze ‘Hors normes’. Wel een soortgelijk thema: intermenselijk engagement, tegen beter weten en gezond verstand, tegen maatschappelijke regels, tegen sociale onrechtvaardigheid in. Regisseurs Olivier Nakache en Éric Toledano zetten een belangrijk hiaat in de gezondheidszorg in de verf, een euvel dat overigens ook buiten Frankrijk bestaat. Opmerkelijk is de vondst om jongeren zonder houvast via zorg tot een zinvol, geëngageerd en dus maatschappelijk geïntegreerd bestaan te brengen, om bijgevolg ook soelaas te kunnen bieden voor een schrijnende medische problematiek, met name dat jongeren met zwaar autisme quasi nergens terecht kunnen.

Feit is dat ‘Hors normes’, ondanks het onderwerp, een bepaalde feel good probeert over te brengen. Dat levert een paar niet onaardige doch ook weinig memorabele grappen op, want vraag is of het humoristische opzet deze film werkelijk optilt. Het lijkt er met name op dat de regisseurs ergens tussen drama en komedie zijn blijven hangen. Veel komt het publiek ook niet te weten omtrent de financiering en concrete werking van Bruno’s instituut, kortom Nakache en Toledano zoeken doelbewust geen verdieping in details.

Het levert ontroerende en tegelijk hartverwarmende cinema op, zij het zodanig klassiek opgevat dat ‘Hors normes’ nauwelijks bij zal blijven. Aan potentieel nochtans geen gebrek, noch bij de makers, noch bij het onderwerp. Voor wie verder denkt: wie of wat situeert zich buiten de norm? De verzorgde jongeren: zeker! De verzorgenden: absoluut! De schijnbaar van de wereld losgeslagen inspecteurs die enkele vinkjes (moeten) komen zetten: misschien. En de maatschappij dit een dergelijke lacune in haar zorgnetwerk toelaat: ongetwijfeld. Retorische vraag: legt ‘Hors normes’ voldoende nadruk op al die aspecten?

3*

Bizar eigenlijk dat de recensent van de VPRO-gids deze film aankondigt als het produkt van een regisseursduo dat is "gespecialiseerd in feelgoodfilms over ernstige thema's", want als ik me ga afvragen wat hier eigenlijk feelgood aan is... Inderdaad, de twee hoofdpersonen krijgen geen burn-out, niemand van de autistische kinderen gooit zichzelf uit het raam en de twee inspecteurs strijken uiteindelijk toch (voorlopig) met de hand over hun hart, maar wie zich serieus verplaatst in de positie van Bruno en Malik, of (nog een bruggetje verder) in die van de kinderen, zal toch constateren dat dat enorm zware levens zijn, vol verantwoordelijkheden voor de eersten en vooralsnog uitzichtloos voor de laatsten. Dat de filmmakers deze materie dan met humor en een lichte mate van sentimentaliteit benaderen om het geheel niet onverdraaglijk zwaar te maken (zonder ook maar iets of iemand te ridiculiseren) lijkt me niet meer dan logisch èn terecht. Prachtig spel van Cassel en Kateb, maar ook van Bryan Mialoundama als de verzorger-in-spe die het even niet meer ziet zitten wanneer hij de jongen met de hoofdbeschermer moet begeleiden.

Prachtige film over absolute helden. Mooie soundtrack ook, vooral de rustige pianostukken. Tal van ontroerende scènes zonder dat het ook maar een moment sentimenteel wordt. En dan ook nog eens gebaseerd op echte gebeurtenissen. Helemaal mijn kopje thee dit, niks op aan te merken.

Prima film over een zwaar thema. Wel de typisch Franse drukte. Benjamin Lesieur in de rol van Joseph is vrij indrukwekkend evenals de acteur die de rol van Dylan neerzet.

En toch geef ik de film maar 3☆ ; het geheel kon me net niet helemaal bekoren

Dit is toch meer een documentaire-achtige beschouwing dan een speelfilm. Zo voelt The Specials voor mij aan. Het is absoluut een boeiende wereld vol met mooie mensen waar The Specials ons een kijkje in gunt. Het is ontroerend te zien hoe de ijskoude regelgeving loodrecht staat op het enorm bevlogen werk van het team van Bruno en Malik. Dat maakte zeker wat los. Maar als speelfilm miste ik dus toch opbouw met een afronding.

Dit is géén recensie van het werk van Bruno en Malik, maar van de film die erover gemaakt is. En die viel tegen. Deze kan (helaas) niet in de schaduw staan van het briljante Intouchables (2011) dat ik 5 sterren heb gegeven.

Acteerwerk is briljant, zeer goede soundtrack (doet wat denken aan Intouchables), camera werk is prima. Technisch is deze film perfect gemaakt. Het gaat mis bij het concept. Wat wil je vertellen? Wat wil je overbrengen? Het lijkt erop dat ze hebben getwijfeld of ze een documentaire wilde maken of een speelfilm. Het is een onhandige mix tussen beide geworden. Daarbinnen hebben ze de keuze gemaakt om het perspectief bij Bruno en Malik te leggen. Ook dat pakt niet goed uit. Je ziet van alles een beetje, maar niets wordt uitgediept. Daardoor mis ik emotionele binding met de personages. Ik had liever gezien dat het perspectief had gelegen bij één patiënt en zijn/haar omgeving, zodat één verhaal uitgediept zou kunnen worden (zoals een beetje is gedaan met Valentin en Joseph). Geen van de verhaaltjes / zijplotjes uit de film wordt afgemaakt: het daten, de romance in het ziekenhuis. Het enige verhaal dat naar de finish wordt gebracht is het verhaal van de inspectie en de (soort van) overwinning van Joseph in de trein. Maar de emotionele binding en context ontbreekt om bij mij echt impact te hebben.

De eerste helft vond ik zo slecht dat ik heb overwogen om de film af te zetten. Het ging nergens heen. Het had een aflevering kunnen zijn in de serie 'een dag in het leven van een hulpverlener in de GGZ'. Gelukkig wordt in de 2e helft iets meer focus gekozen. Maar nog steeds bracht het me weinig. Een voorbeeld: waarom is Dylan naar Bureau Halt gegaan? Wat waren zijn motieven? Waarom is hij geselecteerd? Hoe is hij opgeleid? Hoe heeft hij het traject met Valentin ervaren? Maar dit geldt eigenlijk voor alle karakters in de film (bv. de inspectie dame en heer).

Tja, ik zou geneigd zijn om 3 sterren te geven uit sympathie voor het werk van Bruno en Malik, maar dat doe ik niet. De film is voor mij niet meer dan 2 sterren waard. Het start in het begin met 1,5 ster en weet zich naar het einde misschien naar 2,5 sterren op te werken. Voor mij is dit onvoldoende. En dat is zonde, want het werk van deze twee heren verdient meer. En er zit ook meer in. Begin met het maken van een scherpe keuze, zou mijn advies zijn: wordt het een documentaire of een (deels gedramatiseerde) speelfilm? En maak er dan het meesterwerk van dat het onderwerp verdient.