Hors Normes (2019)

Van de makers van Intouchables (2011)

Vanaf 12 december in de bioscoop (Cinéart Nederland)

Het is bijna knap hoe oersaai dit ook weer klinkt. Alsof de regisseurs het er om doen...

Er komt een behoorlijke portie humor aan te pas, waardoor een potentieel zware zit voor een groot publiek toegankelijk gemaakt wordt. Want eigenlijk is dit verhaal ernstig. Bloedernstig.

De film klaagt het feit aan dat in (steden als) Parijs niet of te weinig wordt geïnvesteerd in een behandelingsprogramma voor mensen met relatief zware psychische problemen. Vaak is er geen andere mogelijkheid dan opsluiting, en ketens of ander materiaal om er voor te zorgen dat ze zichzelf en anderen geen pijn doen. En dat terwijl het om mensen gaan die mits de juiste aanpak toch een leven zouden kunnen leiden.

Hors Normes gaat over een opvangcentrum dat door vrijwilligers, door idealisten is opgezet, en waar geprobeerd wordt om mensen aan de hand van een heel persoonlijke aanpak toegang tot de maatschappij te geven.
Ondertussen wordt al ruim 15 jaar belangrijk werk geleverd, en is de werkgroep behoorlijk uitgebreid. Veel van die hulpverleners zijn zelf jongeren die al met een of anderhalf been op het verkeerde pad zaten, maar die nu zelf hun steen bijdragen aan een leefbare wereld voor elk individu.

Het klinkt allemaal heel romantisch, idealistisch, bijna utopisch, maar op het einde van de film worden een aantal real life foto's getoond van de vereniging waarop het verhaal gebaseerd is. En dat geeft toch een heel ander gevoel bij de 110 minuten die je net zag.

En, hoe luchtig en humoristisch het de film ook mag zijn, toch gaat de dramatische ondertoon geen moment weg, en zijn een paar scenes best wel hard en confronterend.
Ook de hectische drukte die dat voor de twee trekkers meebrengt wordt goed in beeld gebracht. Geen vijf minuten privéleven zonder dat er een dringende oproep komt.

Veel pluimen daarbij voor de twee hoofdacteurs; ze spelen heel sterk.
En evenveel pluimen voor de behoorlijk grote groep nevenacteurs. Daar zitten waarschijnlijk verschillende totaal onbekende namen bij; maar ze leveren fantastisch werk.
Ze geven ook een perfect beeld van wat Parijs is: een kosmopolitische stad, met een mix van kleuren en nationaliteiten en overtuigingen.

Het theaterstuk op het einde, inclusief de kruisende blikken van de twee hoofdpersonages die zitten te kijken, was te Amerikaans; een portie overbodige emo-core die de kop opsteekt.
De hierboven genoemde afsluiter, waar, voor wie twijfels zou hebben, de situatie in Parijs nog eens duidelijk aangeklaagd wordt, doet dat gelukkig wel teniet.

In de aftiteling lees ik ook nog dat 5% van de omzet (of van de winst, ik twijfel) naar 'La Voix de Silence' en een zusterorganisatie gaat. In de film wordt de naam 'La Voix des Justes' gebruikt.

Conclusie: sterke en aangename film; een stuk beter dan de trailer laat vermoeden.

Geweldige film, met (top) Vincent Cassel

Een geweldige film. Een film met humor en drama. Een verhaal dat laat zien dat menselijke problemen, zoals autisme niet met moderne technieken, systemen en instellingen zijn op te lossen. Daar is geen geld voor.
Maar alleen met de menselijke maat zijn oplossingen mogelijk. Een mensen die vierentwintig uur per dag beschikbaar zijn, geen tijd voor een eigen leven.
Ook erg mooi het advies voor een beginner bij de zorg. Denk aan zelf en bereik echt iets.

Weergaloze film met een hart, ziel en all-round sterrencast.

Een bijtende veroordeling van het zorgsysteem dat mensen die niet voldoen aan onze zelfopgelegde maatschappelijk normen aan de kant zet. De geduldige, diplomatiek Bruno [Vincent Cassel] en de rechtlijnige, doortastende Malik [Rede Kateb] vangen al 20 jaar autistische jongeren op die vanwege hun gedrag geen hulp krijgen binnen het zorgsysteem. Net zo bijzonder is het feit dat hun personeel bestaat uit jongvolwassenen die vast zijn gelopen binnen de arbeidsmarkt. Bruno en Malik hebben nog steeds geen vergunning en daarom komen er inspecteurs die moeten bepalen of ze hun werk nog langer mogen uitoefenen. Deze gedenkwaardige film richt zich echter vooral op het relaas van twee jongeren gespeeld door onervaren acteurs die daadwerkelijk autistisch zijn. Joseph [Benjamin Lesieur] lijkt klaar om zijn eerste stappen te zetten in de 'normale wereld' en krijgt een stage bij een handel in wasmachines, maar hij moet nog leren zelfstandig gebruik te maken van het openbaar vervoer. Valentin [Marco Locatelli] draagt een bokshelm omdat hij zijn emoties vooral uit door met zijn hoofd tegen muren of andere harde voorwerpen te stoten. Dylan [Bryan Mialoundama] is de jongeren die als zijn begeleider wordt aangewezen en door schade en schande niet alleen leert voor Valentin te zorgen, maar daardoor ook een gevoel van eigenwaarde opbouwt.

Een tour-de-force van Cassell en Kateb die volstrekt overtuigen en zich volledig thuis lijken te voelen in een wereld vol jongeren met ernstige vormen van autisme. De chemie tussen de professionele acteurs en de amateurs is één van de vele pluspunten aan een film die de bitterheid over het zorgsysteem compenseert met een enorme hoeveelheid menselijkheid, waardigheid en een gezonde (en broodnodige) dosis zelfrelativerende humor.

Geweldige snijdende film, die je echt niet zomaar loslaat. Het begin is ietwat onduidelijk, je weet niet goed wat de film je gast brengen, maar halverwege wordt je de film ingezogen. Prachtige karakters, sterk acteerwerk van de hele cast, goed camerawerk, sterk script. Alleen worden sommige dingen niet beantwoord wanneer je het totaal onverwachte einde voorgeschoteld krijgt en dat is jammer. Vier sterren. 4*

Bijzondere film.
Bijna documentaire achtig gemaakt

Prachtige film, waarbij de makers weer de perfecte balans hebben gevonden tussen drama en komedie. Net als bij Intouchables. Dat in combinatie met een ijzersterke cast en muziek, echt genoten. Ook erg realistisch neergezet. In de zaal zaten ook een aantal mensen die met zulke mensen werken en het raakte hen heel erg merkte ik.

4*

Dat viel me alleszins mee. Ik had een draak vol opzichtig effectbejag verwacht. Dat zat er ook wel in en het was moeilijk om mijn medebezoekers niet te gaan slaan als ze weer eens veel te hard lachten om een voorspelbare grap of begonnen te snotteren op het moment dat de violen klonken, maar over de linie was het best subtiel gedaan.

De film geeft gewoon een heel sterk en realistisch beeld van de problemen in de zorg, zoals die ontstaan zijn sinds de privatisering ook daar om zich heen is gaan slaan en het niet langer om mensen draait maar om geld. Uiteindelijk ligt die boodschap er wel weer erg dik bovenop, maar vooruit, het dient het goede doel.

Net als bij Intouchables begrijp ik de hype niet helemaal: het verhaaltje stelt weinig voor, er is geen diepgang, de humor is wat flauw en er wordt op een makkelijke manier op het sentiment gescoord. Het lijkt dan ook vooral om de boodschap te gaan, in dit geval dat de bureacratische officiële gezondheidszorg geen plek biedt voor zware autisten en dat probleemgevallen sowieso beter af zijn met liefde dan met protocollen. De film kent eigenlijk helemaal geen verhaal – opmerkelijk zien we niet eens de uitkomst van het geflirt op de werkvloer – en de film is meer een soort gedramatiseerde documentaire over een quasi-illegaal en opvallend multicultureel opvangtehuis voor autisten (gespeeld door echte autisten) die nergens anders terecht kunnen onder begeleiding van jeugddelinquenten die hier een kans krijgen werkervaring op te doen en zo verantwoordelijkheden en sociale vaardigheden te leren.

Maar deze vorm werkt wonderlijk goed: het is een tamelijk boeiende film die door zijn dramatisering met een lach en een traan het hart weet te raken. Het is fijn te weten dat er goede mensen zijn die verschoppelingen onder hun hoede nemen en de timing om de film net voor Kerstmis uit te brengen is dan ook erg goed.

Serieuze boodschap verpakt in een dijk van een feelgood-film. Eentje om in te lijsten.

Diepe buiging voor de echte helden die de groep zwaar autistische jongeren en wat ouderen met veel passie opvangen en proberen te laten deelnemen aan het leven binnenshuis en buiten op straat.
Vaak geweigerd bij officiele instellingen. Ook goed dat een grote groep kansarme jongeren intensief wordt betrokken bij dit proces, en je mag hopen dat types als Dylan op termijn de fakkel gaan overnemen.
Makers maken er een document van. Het is dat je de beide hoofdrolspelers kent uit andere films, anders beweeg je je midden in een zeer realistische documentaire. Indrukwekkend allemaal en verplichte kost voor eigenlijk iedereen.

Mooie indrukwekkende ode aan de echte Bruno en Malik. Zo nu en dan bijna docu achtige film die een even als droevig verhaal vertelt.

Wat een bijzondere film. Prachtig en geloofwaardig acteerwerk van zowel Kateb als Cassel. Ook erg genoten van de score.