
Hors Normes (2019)
Alternatieve titel: The Specials
Frankrijk
Komedie / Drama
114 minuten / 109 minuten (dvd)
geregisseerd door Olivier Nakache en Éric Toledano
met Vincent Cassel, Reda Kateb en Hélène Vincent
Bruno en Malik houden zich reeds 20 jaar op in de leefwereld van de kinderen en jongvolwassenen met autisme. Ze hebben de leiding over twee non-profitorganisaties waar ze kansarme jongeren helpen hulpverlener te worden, om te zorgen voor extreme gevallen die door andere instellingen worden geweigerd. Tussen deze buitengewone persoonlijkheden groeit een intieme band.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=yv6OB6uYxwc
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat MovieMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe MovieMeter met je privacy omgaat.
Links
Zoek naar deze film op dvd/blu-ray op AmazonIMDb (7,4 / 6276)trailer (YouTube, ondertiteld)iTunes: € 9,99 / huur € 3,99huur bij MovieMAX voor € 2,99Pathé Thuis: vanaf € 5,99 / huur € 2,99De film klaagt het feit aan dat in (steden als) Parijs niet of te weinig wordt geïnvesteerd in een behandelingsprogramma voor mensen met relatief zware psychische problemen. Vaak is er geen andere mogelijkheid dan opsluiting, en ketens of ander materiaal om er voor te zorgen dat ze zichzelf en anderen geen pijn doen. En dat terwijl het om mensen gaan die mits de juiste aanpak toch een leven zouden kunnen leiden.
Hors Normes gaat over een opvangcentrum dat door vrijwilligers, door idealisten is opgezet, en waar geprobeerd wordt om mensen aan de hand van een heel persoonlijke aanpak toegang tot de maatschappij te geven.
Ondertussen wordt al ruim 15 jaar belangrijk werk geleverd, en is de werkgroep behoorlijk uitgebreid. Veel van die hulpverleners zijn zelf jongeren die al met een of anderhalf been op het verkeerde pad zaten, maar die nu zelf hun steen bijdragen aan een leefbare wereld voor elk individu.
Het klinkt allemaal heel romantisch, idealistisch, bijna utopisch, maar op het einde van de film worden een aantal real life foto's getoond van de vereniging waarop het verhaal gebaseerd is. En dat geeft toch een heel ander gevoel bij de 110 minuten die je net zag.
En, hoe luchtig en humoristisch het de film ook mag zijn, toch gaat de dramatische ondertoon geen moment weg, en zijn een paar scenes best wel hard en confronterend.
Ook de hectische drukte die dat voor de twee trekkers meebrengt wordt goed in beeld gebracht. Geen vijf minuten privéleven zonder dat er een dringende oproep komt.
Veel pluimen daarbij voor de twee hoofdacteurs; ze spelen heel sterk.
En evenveel pluimen voor de behoorlijk grote groep nevenacteurs. Daar zitten waarschijnlijk verschillende totaal onbekende namen bij; maar ze leveren fantastisch werk.
Ze geven ook een perfect beeld van wat Parijs is: een kosmopolitische stad, met een mix van kleuren en nationaliteiten en overtuigingen.
Het theaterstuk op het einde, inclusief de kruisende blikken van de twee hoofdpersonages die zitten te kijken, was te Amerikaans; een portie overbodige emo-core die de kop opsteekt.
De hierboven genoemde afsluiter, waar, voor wie twijfels zou hebben, de situatie in Parijs nog eens duidelijk aangeklaagd wordt, doet dat gelukkig wel teniet.
In de aftiteling lees ik ook nog dat 5% van de omzet (of van de winst, ik twijfel) naar 'La Voix de Silence' en een zusterorganisatie gaat. In de film wordt de naam 'La Voix des Justes' gebruikt.
Conclusie: sterke en aangename film; een stuk beter dan de trailer laat vermoeden.
Maar alleen met de menselijke maat zijn oplossingen mogelijk. Een mensen die vierentwintig uur per dag beschikbaar zijn, geen tijd voor een eigen leven.
Ook erg mooi het advies voor een beginner bij de zorg. Denk aan zelf en bereik echt iets.
Een tour-de-force van Cassell en Kateb die volstrekt overtuigen en zich volledig thuis lijken te voelen in een wereld vol jongeren met ernstige vormen van autisme. De chemie tussen de professionele acteurs en de amateurs is één van de vele pluspunten aan een film die de bitterheid over het zorgsysteem compenseert met een enorme hoeveelheid menselijkheid, waardigheid en een gezonde (en broodnodige) dosis zelfrelativerende humor.
Bijna documentaire achtig gemaakt
4*
De film geeft gewoon een heel sterk en realistisch beeld van de problemen in de zorg, zoals die ontstaan zijn sinds de privatisering ook daar om zich heen is gaan slaan en het niet langer om mensen draait maar om geld. Uiteindelijk ligt die boodschap er wel weer erg dik bovenop, maar vooruit, het dient het goede doel.
Maar deze vorm werkt wonderlijk goed: het is een tamelijk boeiende film die door zijn dramatisering met een lach en een traan het hart weet te raken. Het is fijn te weten dat er goede mensen zijn die verschoppelingen onder hun hoede nemen en de timing om de film net voor Kerstmis uit te brengen is dan ook erg goed.
Vaak geweigerd bij officiele instellingen. Ook goed dat een grote groep kansarme jongeren intensief wordt betrokken bij dit proces, en je mag hopen dat types als Dylan op termijn de fakkel gaan overnemen.
Makers maken er een document van. Het is dat je de beide hoofdrolspelers kent uit andere films, anders beweeg je je midden in een zeer realistische documentaire. Indrukwekkend allemaal en verplichte kost voor eigenlijk iedereen.
De kundige aanpak van het duo Eric Toledano en Olivier Nakache alsmede enkele grappige toestanden rechtvaardigen het etiket drama-komedie maar eigenlijk is het een regelrecht drama. Een organisatie, niet bepaald officieel erkend door overheden, noch naar waarde geschat, en geleid door enkele gepassioneerd gedreven voortrekkers zien autistische jongeren, waar officiële instanties geen blijf mee weten, bij hun belanden en pogen hun door een voor deze jongeren voorheen onbekende menselijk aanpak doorheen het leven te helpen en hun zelfs in de maatschappij te doen integreren. Spetterende scène als hoofdrolspeler Bruno - schitterende vertolking van klassebak Vincent Cassel - dit aan een bureaucratische inspectiedienst uiteenzet, hun perpleks achterlatend.
Veel mooie scènes trouwens die u wel raken omdat ze toch mooie menselijke aspecten als inzet, vriendschap en waardering tussen patient en verzorger vertonen.
Wist niet zo veel over de aanpak van dergelijke jongeren, maar in ieder geval "chapeau" voor diegenen die zich hiervoor inzetten zoals onze twee protagonisten.
Persoonlijk vond ik de jongeman met de buitengewone interesse voor wasmachines bijzonder sterk neergezet.
Na het zien besef je, ik toch althans dat er dag in dag uit zorg verleend wordt aan tamelijk extreme gevallen. Erg knap vind ik dat, enerzijds dat een film je dit laat beseffen en anderzijds dat mensen elke dag opnieuw dit werk verrichten.
Verder ook de boodschap dat liefde en zorg veel meer betekenen dan wat moralistische regeltjes ontstaan vanuit een ivoren toren. Een kader is zeker nodig, maar het werkveld is toch vaak anders dan wat er in één of andere verordening zou staan. Misschien iets te zwartwit voorgesteld hier, maar het stoorde niet.
Wat me heel licht stoorde was de aandacht voor wederom de zware gevallen over ASS. De situaties die duidelijk zichtbaar zijn, daar waar er ook vaak mentale achterstand is. Dit is zeker niet de standaard, integendeel. Er zijn een heleboel mensen met ASS met een hoog of normaal IQ die op zich wel functioneren in de maatschappij, maar elke dag steeds moeten opboksen of omgaan met bizarre regels of gebruiken. Door hun coping gedrag vallen ze minder snel op. Maar dat is wellicht minder interessant voor een film natuurlijk al komt de Netflixserie Atypical wel in de buurt.
Drama met een vleugje komedie. Zwaar genoten, ondanks de trieste waarheid die dit verhaal met zich meebrengt.